Hoe omgaan met man die alleen wil zijn?
hallo allemaal,
Mijn man en ik hebben een dochtertje van 13 maanden. Het gaat hartstikke goed met haar gelukkig. Sinds mei dit jaar gaat het echt niet goed met mijn man. Hij heeft in mei cocaine gebruikt omdat hij de stress en slechte gedachtes niet meer trok. Toen Ik thuis kwam barste hij compleet in tranen uit en vertelde het me eerlijk. Een echte binnenvetter dus daarvoor heb ik niet gemerkt dat hij zo ontzettend met dingen zat. We hebben nu 3,5 jaar een relatie.
Daarna is de situatie langzaam steeds slechter geworden. Het is erg moeilijk voor hem denk ik om duidelijk aan mij uit te leggen wat hij precies voelt. De gesprekken die erover gaan zijn heel emotioneel en soms komt hij niet eens meer uit zijn woorden of krijg ik een minuut later pas antwoord terwijl hij verslagen op de bank ligt. Ik heb dat dus maar opgeven. Wat hij nu inmiddels steeds aangeeft is dat hij alleen wil zijn. Dat onze relatie niet meer voelt zoals het was , dat hij heel gevoelig is en dat er bepaalde dingen hem doen herinneren aan trauma’s uit het verleden. Hij zegt dat hij nog wel van me houdt en hij wil nog in hetzelfde bed slapen. Zijn vorige relatie is uit gegaan na 3 jaar trouwens.
Hij is opzoek naar andere woonruimte maar het lijkt onmogelijk om iets te vinden alleen zonder huisgenoten ( om onze dochter daar ook te kunnen laten zijn). Als ik vraag moet het met onze relatie verder moet weet hij het niet. Plan is nu dat hij gaat kijken of hij alleen wel gelukkig gaat zijn.
Inniddels is er zoveel afstand ontstaan tussen ons. Ik heb het gevoel dat hij een kasteel gebouwd heeft waarin hij zichzelf verstopt en weg rent voor zijn gevoel/ geen verantwoordelijkheid neemt. Hij communiceert totaal niet meer. Krijg alleen ja, nee en oké als antwoorden als ik iets vraag ( ook gewoon koetjes en kalfjes dingen, praktische dingen) en zegt zelf niks meer. Als ik vraag of hij mee gaat iets doen (wandelen, ijsje halen , etc) wil hij dit allemaal niet. Hij ontloopt me. Gaat in bed liggen al heel vroeg of gaat buiten wandelen of iets dergelijks. Ook met onze dochter is hij minder enthousiast. Komt er niet meer voor uit bed, ligt veel met zijn telefoon op de bank, als ik er ben moet ik alles doen etc.
Hij heeft familie in het buitenland, maar daarmee wil hij absoluut niet praten en ook niet met collega’s. Hij heeft verder weinig vrienden hier en alleen werk en sportschool waar hij komt . Hij komt uit het buitenland oorspronkelijk. Hij zit dus helemaal alleen in zijn kasteel.
Zijn moeder is bipolair. Ik vraag me heel erg af of hij niet depressief is. Dokter, psycholoog, relatietherapeut allemaal al voorgesteld. Hij wil niks! Hij is bang zegt hij ook zelf omdat erin duiken heel pijnlijk en emotioneel is. Hij wil alleen zijn.
Ik probeer langzaam maar zeker wat aan de situatie te wennen maar heb het erg moeilijk. Ik ben me continue aan het aanpassen en probeer iedere dag er maar weer het beste van te maken. Hoe gaan we dit volhouden met zijn alle in 1 huis voor nu? Iemand tips? Ik ben eigenlijk veel te lief denk ik. Maar in mijn achterhoofd zit heel erg dat er toch mogelijk mentale problemen spelen. Ook ben ik gewoon bang dat het uiteindelijk echt einde gezin betekent.
Is er iemand die deze situatie herkent en hoe is dit afgelopen? iemand tips?
Is dit normaal gedrag voor iemand die twijfelt over de relatie? Of het niet meer ziet zitten in de relatie? Ik heb geen idee waar ik nu precies tegen aan zit te kijken.
Wat vreselijk, dit klinkt als een onmogelijke situatie voor jullie allemaal. Jij en jullie dochter zijn er nu eenmaal. Kan hij tijdelijk ergens anders terecht?
Wat betreft de medische kant van de zaak: heb je hier al met de huisarts over gepraat? Misschien heeft die ideeën.
Het klinkt als flinke burnout. Depressie of meer. Maar ja wij zijn geen medici. Zo te lezen is 3 jaar zijn cirkel van relaties. Hij loopt ook duidelijk weg van als het zwaarder wordt: emotioneel en letterlijk. Hij wil alleen zijn? Ik kreeg ooit het advies om dan volledig los te laten. Laat hem maar gaan. Maar ... help niet mee. Probeer hem niet 'te helpen'. Help niet met huis. Je bent niet zijn coach of arts of psych.
Ik zou mij kunnen voorstellen dat je zelf hulp gaat zoeken. Eerst via huisarts. Miss ook via andere wegen?
Ik heb geen oplossing voor je, maar ik zou een kind nooit bij iemand alleen laten die drugs gebruikt. Dus ook al vind hij straks een eigen woonruimte, dan zal hij toch eerst aan zijn problemen moeten werken.
Dit is niet twijfelen aan de relatie. Hij heeft duidelijk psychische problemen. Dit klinkt als een behoorlijke depressie of wellicht is hij ook bipolair. Dit soort stoornissen zijn helaas erfelijk. En gelukkig ook prima te behandelen. Genezen zal hij niet. Maar ermee omgaan kan zeker. Maar dat kost heel veel tijd en inzet. Hij zal naar de huisarts moeten, wachtlijsten, verwijzingen naar de GGZ voor onderzoek en dan diagnose en behandeling. Je bent zo een jaar (of 2) verder. En het werkt alleen bij volledig motivatie. En die is er nu (nog) niet. Dat moet echt uit hemzelf komen. Voor nu moet jij het zelf gaan doen. Hij kan er niet voor jou zijn. Hij kan zichzelf niet eens helpen. Dus bouw je eigen leven op met je dochter. Hij kan haar nu niet verzorgen dus vraag hem dat ook niet. Als er sprake is van middelgebruik en volledig afwezigheid (geestelijk) kan zij ook niet alleen worden gelaten met hem. Hij gaat ook alleen niet gelukkig worden. Want hij is nergens volledig gelukkig met zichzelf. Laat hem dus vertrekken naar elders. Hij kan zijn kind bij jou zien of wellicht bij vrienden of grootouders. Gedeelde woonruimte is prima want ik zou zeker niet toestaan dat dochter daar gaat slapen.
Izza schreef op 15-08-2025 om 14:36:
Als er sprake is van middelgebruik en volledig afwezigheid (geestelijk) kan zij ook niet alleen worden gelaten met hem.
Dank voor het antwoord.
Het drugs gebruik is denk ik echt maar eenmalig geweest omdat dit heel slecht uitpakte. Alle negatieve gevoelens werden erdoor versterkt.
Met ons dochtertje is hij veel minder enthousiast dan voorheen maar hij lijkt nog wel voor haar te kunnen zorgen als ik even weg ben.
Kiwi95 schreef op 15-08-2025 om 15:31:
[..]
Dank voor het antwoord.
Het drugs gebruik is denk ik echt maar eenmalig geweest omdat dit heel slecht uitpakte. Alle negatieve gevoelens werden erdoor versterkt.
Met ons dochtertje is hij veel minder enthousiast dan voorheen maar hij lijkt nog wel voor haar te kunnen zorgen als ik even weg ben.
Even weg is natuurlijk wat anders dan een volledige dag en nacht. Zo te lezen kan hij ook niet goed voor zichzelf zorgen op dit moment. Zoals jij het beschrijft is hij lange periodes apathisch, leeft in een eigen bubbel en is volwassen communicatie niet mogelijk. Jullie dochter is nog niet op een leeftijd dat ze langdurig alleen kan zijn zonder toezicht. Ik zou hier wel voorzichtig mee zijn. Ook als hij elders woont en omgang wil.
Klinkt als apathie. Ik heb dat zelf 1x meegemaakt met een vriend. Heel moeilijk om mee om te gaan, er kwam niets meer uit. Ik zou als ik jou was naar de huisarts gaan. Apathie is een gevolg van iets anders, een psychische ziekte, drugsgebruik ed. Gebruikt hij veel wiet?
Wat ik me afvraag: werkt hij, en heb je enig idee hoe het daarmee gaat?
Klinkt mij eerder als een verslavingsproblematiek, het kan zijn omdat ik onder een struik leef maar ik ken niemand die ¨zomaar¨ een snuifje coke neemt. Daar zit meestal wel wat omheen aan middelengebruik en dat past ook bij de rest van het beeld. Hoe dan ook heeft hij een probleem, en jij hoeft dat niet voor hem op te lossen maar je kán het ook niet voor hem oplossen.
Jij hebt nu ook een probleem, en dat kun je wel aanpakken. Hopelijk hebben anderen daar goede tips voor, ik heb dit zo nog nooit aan de hand gehad. Je zou in ieder geval eens contact op kunnen nemen met Jellinek en voorleggen wat zij ervan vinden. En natuurlijk mag je naar je huisarts, want dat mag voor jouw kant van het verhaal.
Is een time-out misschien een (tijdelijke) oplossing? Dus dat je aan hem vraagt hoe lang hij alleen wil zijn, 1, 2 of 3 maanden? En dan een tijdelijk onderkomen zoekt, de vakantieverblijven komen weer leeg te staan. Ik zou hem dan in elk geval het telefoonnummer van de huisarts meegeven.
Je kunt ook aangeven wat je na die time-out zou willen, bijvoorbeeld antwoord op de vraag of hij hulp wil en welke hulp dan; en antwoord op de vraag of hij de relatie voort wil zetten.
Heb je al eens met hem gesproken over de mogelijkheid van een bi-polaire stoornis? Weet je of zijn moeder daarvoor behandelingen en begeleiding kreeg? Heeft zijn culturele achtergrond wellicht invloed op hoe hij wil omgaan met psychische klachten?
Er is een organisatie voor mensen met een bi-polaire stoornis en hun naasten. Wellicht helpt het jou als je je afvraagt hoe je ermee om kunt gaan mocht hij inderdaad een bi-polaire stoornis hebben. De website is https://www.plusminus.nl/
S.ndra schreef op 16-08-2025 om 08:13:
Klinkt als apathie. Ik heb dat zelf 1x meegemaakt met een vriend. Heel moeilijk om mee om te gaan, er kwam niets meer uit. Ik zou als ik jou was naar de huisarts gaan. Apathie is een gevolg van iets anders, een psychische ziekte, drugsgebruik ed. Gebruikt hij veel wiet?
De huisarts kan weinig met to. Zij is toch niet ziek. Die mensen hebben het echt veel te druk met echte patiënten. Een huisarts mag verder geen informatie geven over anderen. To heeft haar partner verwezen naar zijn huisarts (dat hoeft niet dezelfde te zijn). Hij wil niet en erkend geen probleem. Dan kan je verder niets doen. De huisarts van to weet niet wat er met haar man aan de hand is dus kan daar geen zinnig woord over zeggen.
Het enige wat to kan doen is haar partner meenemen naar de huisarts.
Izza schreef op 17-08-2025 om 14:22:
[..]
De huisarts kan weinig met to. Zij is toch niet ziek. Die mensen hebben het echt veel te druk met echte patiënten. Een huisarts mag verder geen informatie geven over anderen. To heeft haar partner verwezen naar zijn huisarts (dat hoeft niet dezelfde te zijn). Hij wil niet en erkend geen probleem. Dan kan je verder niets doen. De huisarts van to weet niet wat er met haar man aan de hand is dus kan daar geen zinnig woord over zeggen.
Het enige wat to kan doen is haar partner meenemen naar de huisarts.
Jawel, huisarts kan to mentaal ondersteunen en haar adviseren over wat ze kan doen. Hij/zij kan ook de weg wijzen naar passende hulpverlening.
IMI-x2 schreef op 17-08-2025 om 14:27:
[..]
Jawel, huisarts kan to mentaal ondersteunen en haar adviseren over wat ze kan doen. Hij/zij kan ook de weg wijzen naar passende hulpverlening.
Maar to weet niet eens wat er aan de hand is. De huisarts kan haar verwijzen naar zijn poh om te praten. Ze kan zelf maatschappelijk werk zoeken voor praktische hulp. Daar is geen verwijzing voor nodig.
Heeft 'ie niet gewoon een ander? Of heimwee?
Dank allemaal voor het meedenken. Hij drinkt geen alcohol, rookt niet, geen wiet en ik denk ook echt niet dat hij nog eens cocaine gebruikt heeft. Dat was een hele slechte , enge ervaring voor hem inclusief vreselijke hartkloppingen.
Zijn moeder is recent nog opgenomen geweest in een psychiatrische kliniek omdat ze gestopt was met haar medicatie. Met zijn familie wil hij absoluut hier niet over praten en hij zegt dat alles goed gaat.
Ik weet echt niet wat voor gedrag hij laat zien , maar hulp wil hij niet. Hij neemt ook de slachtoffer rol aan omdat hij het zo zwaar heeft, pijn heeft, ongelukkig is, mij ongelukkig maakt….. Maar naar mijn gevoelens toont hij weinig interesse. Ik heb het gevoel dat hij mij er niet bij kan hebben op het moment. Hij is compleet dicht geslagen.
Ik zit heel erg in 2 strijd. Ik wil natuurlijk niet dat hij weg gaat want ik hou ontzettend veel van hem en wil heel graag een gezin blijven.
Maar zoals het nu gaat kan het ook niet.
Ik hoop dat als hij alleen is hij in zal zien dat zijn problemen niet opeens verdwenen zijn en dat hij echt naar een dokter moet.
ik ben wel bang dat hij geluk zal gaan proberen te zoeken bij een ander. Want ik heb nu het gevoel dat ik nu een tijdje zijn geluk ben geweest, oude problemen weer voor hem terug komen en hij nu weer weg rent om elder geluk te gaan zoeken….
Ik hoop natuurlijk ook dat hij hier op de een of andere manier toch op de goede manier uit zal komen om een goede vader te zijn voor ons dochtertje. Dat hij zijn problemen aanpakt en er niet voor wegloopt.
Maar ik heb het er zo moeilijk mee momenteel omdat ik het niet snap en echt het gevoel heb dat dit niet de oplossing gaat zijn. Zoals het nu gaat zullen er alleen maar verliezen zijn.
