Hoe relatie vol ruzies volhouden?
Lang getwijfeld of ik hier mijn verhaal zou zetten maar ben toch erg benieuwd naar nieuwe inzichten en adviezen dat ik het toch maar doe.
Ik ben nu 15 jaar samen met mijn vriend. Voordat we kinderen hadden, hadden we al wel regelmatig ruzie. Na de geboorte van ons tweede kind ging het bergafwaarts. Hij was een huilbaby, had een hele moeilijke start, ik sliep amper en ik liep maandenlang op mijn tandvlees. Ik zat er zo doorheen dat ik regelmatig moest huilen van frustratie. Vriend deed vrij weinig om mij te (onder)steunen. Uiteindelijk op mijn initiatief zijn we in EFT therapie gegaan. Het ging toen iets beter maar daarna hadden we weer dagelijks ruzie. Toen weer naar een andere therapeut gegaan, daar hadden we niet echt een klik dus toen naar een andere gegaan een tijdje. Maar dat heeft voor mijn gevoel meer kwaad gedaan dan goed. We hebben daar afspraken gemaakt bijvoorbeeld maar daar hield hij zich niet aan. Ook regelde ik de sessies, oppas etc en op een gegeven moment heb ik gezegd dat hij maar de volgende sessie moest regelen inclusief oppas. Dat heeft hij nooit gedaan dus hebben we de therapie ook niet afgemaakt. Ik was er helemaal klaar mee.
We hebben nu al jaren elke week zoveel ruzies. Om werkelijk alles maken we ruzie. Ik word er echt moedeloos van en we negeren elkaar maar.
Ik mis al jarenlang waardering. Vriend doet vrij weinig thuis en vrijwel het meeste (huishouden, maar ook alles wat geregeld moet worden voor de kinderen, de vakanties, etc.) doe ik. Nou vind ik dat niet erg maar ik krijg er nooit waardering voor. Ook krijg ik nooit een complimentje, een knuffel of zoen of iets van liefde of aandacht. We kunnen moeilijk met elkaar praten, we denken erg anders over zaken dus dat mondt dan snel uit in ruzie want hij vindt dat hij altijd gelijk heeft. Hij verbetert mij ook continu, corrigeert me, weet het altijd beter, etc. Waardoor ik ook steeds minder zeg en vertel.
Als we ruzie hebben vindt hij ook altijd dat het aan mij ligt en hij zal dan ook nooit de eerste stap zetten om het goed te maken. Hij is echt extreem koppig, hij zegt ook nooit sorry en komt ook nooit naar mij toe om het uit te praten.
Inmiddels heb ik de hoop opgegeven dat we nog een liefdevolle relatie zullen hebben. Daarvoor is al te veel gebeurd en hij laat keer op keer zien geen moeite te willen doen. Ik ben zelf echt niet perfect (leg de lat te hoog, zeur te veel volgens hem) maar ik ben wel altijd degene die weer het gesprek aangaat, sorry zegt en toenadering zoekt. Inmiddels ben ik op een punt aangekomen dat ik dat niet meer wil en kan.
Ook ben ik jarenlang degene geweest die dates plande zodat we tijd met elkaar hadden. Hij sprak nooit zijn waardering daarvoor uit en op een gegeven moment heb ik gezegd dat hij maar een date moest plannen. Dat was drie jaar geleden en dat heeft hij nooit gedaan dus sindsdien zijn we nooit meer samen weggeweest.
Ik wil echter absoluut niet scheiden. Vriend wilt dat ook niet. Ik wil niet dat mijn kinderen in een gebroken gezin opgroeien en door onze ruzies weet ik dat een scheiding een enorme vechtscheiding zal worden. Maar hoe hou ik dit vol? Ik weet echt niet meer hoe ik verder moet. Ergens hoop dat als de kinderen groter zijn dat het beter gaat. Niet zozeer tussen ons maar wel voor mezelf in die zin dat ik meer tijd heb voor mezelf zodat ik meer energie heb etc. Ik heb veel fijne en lieve vriendinnen waarbij ik echt kan opladen maar door de drukte thuis en werk heb ik weinig tijd om ze vaak te zien.
Zijn er mensen in een soortgelijke situatie en hoe houd je het vol als je partner geen moeite doet om de relatie goed te houden?
Lucie1985 schreef op 29-12-2022 om 09:37:
Gingergirl, ik ben zeker niet perfect. Dat schrijf ik ook in mijn eerste bericht. Ik leg inderdaad de lat te hoog met alles, zeur te veel, leid te veel mijn eigen leven en betrek hem onvoldoende bij beslissingen etc. En er zullen vast meer dingen zijn die ik niet goed doe. Maar zoals gezegd, ik doe wel telkens een poging om weer toenadering te zoeken, sorry te zeggen etc.
En ja we maken elke dag ruzie. Het kan over hele onbenullige dingen gaan zoals het huishouden maar ook over schoonfamilie, opvoeding van de kinderen, you name it. Het is echt verschrikkelijk maar elke reactie lokt weer een reactie uit…
Echt, ga eens meedoen met Rock je relatie. Ik zie vandaag 29/12 om 20.00 uur weer eentje staan. Mij hielp het echt, eye openers ook rondom ruzies: https://maris-coaching.webinargeek.com/rock-2023
Je eigen relatie is voor je kinderen hun beeld van 'normaal'. Hun voorbeeld van 'hoe het hoort'. Elke dag ruzie is voor niemand fijn en ook geen goed voorbeeld. Als de jongste pas drie is, zou ik het niet nog 15 jaar vol gaan houden zo. Blijkbaar werkt het al heel lang niet en wordt het niet beter.
Aan je eigen aandeel werken zonder je man zou ik zeker doen, maar ik betwijfel of dat de relatie gaat redden. Een relatie doe je samen.
Bedankt voor de tip, Anna Cara! Ik ben niet de TO, maar heb alles belangstellend meegelezen, omdat ik veel patronen herken en ook vind dat het anders moet in mijn huwelijk. Ik heb me in elk geval aangemeld voor vanavond; wie weet wat dit gaat brengen. Ik wens eenieder veel wijsheid toe voor 2023. En bovenal: harmonie. Zet 'm op!
Ook voor een vechtscheiding zijn er twee nodig. Dat betekent niet dat je je de kaas van het brood moeten laten eten maar wel dat je steeds niet reageert op lullige pesterijtjes en steeds je ten eerste afvraagt bij ALLES wat er speelt: 'Wat is het best voor de kinderen'
Ik ben opgegroeid met ouders met een disfunctioneel huwelijk. Anders dan bij jou, er was niet dagelijks ruzie, maar wel veel negeren/stilzwijgen. Dat heeft mij en mijn siblings enorm beschadigd. En hoewel mijn intussen bejaarde ouders nog altijd samen zijn, denk ik echt dat wij als kinderen er meer bij gebaat waren geweest als ze uit elkaar waren gegaan destijds. Bij elkaar blijven is echt niet altijd beter voor de kinderen...
Ik zou denk ik als ik jou was een tweesporenbeleid inzetten. Enerzijds nog een laatste poging ondernemen om het tij te keren, met bijvoorbeeld de hier gegeven suggesties. En het dan vooral bij jezelf zoeken om een verandering in te zetten. Je kunt een ander namelijk niet veranderen, alleen je eigen gedrag en gedachten. En tegelijkertijd zou ik toch nu al proberen te accepteren dat het waarschijnlijk vergeefse moeite is, en zorgen dat je al zoveel als mogelijk bent voorbereid op een scheiding. Zoek uit wat er allemaal moet gebeuren (stappenplannen en convenanten zijn via internet te vinden, die bieden je een richtlijn waar je allemaal aan moet denken en wat je moet regelen/afspreken met je ex). Zorg dat je zelfstandig bent, dus wellicht meer werken en op zoek naar woonruimte (schrijf je in voor een huurwoning).
En misschien werkt een ultimatum bij je man, schrikt hij van een aankondiging dat je wil scheiden als er niks verandert. Maar een dergelijk ultimatum moet je alleen inzetten als je ook daadwerkelijk bereid en van plan bent om die scheiding in te zetten.
Elke reactie lokt een reactie uit zeg je, dan moet je niet op je tong bijten maar deze er afbijten. Stap weg van ruzies, zeg dat je er over praat als jullie beiden zijn gekalmeerd.
Ik heb pas een film gezien, Fireproof. Het is een christelijke film, vreselijke acteurs, nog slechter geacteerd, maar ik vond de manier van werken aan hun huwelijk interessant. Er hoort een pdfbestand bij en is ook als dagboek te krijgen.
In 40 dagen werken aan je huwelijk.
Simpele stappen, waarvan het effect groot kan zijn.
Dag 1 bv is een besluit om de hele dag níets onaardigs te zeggen.
Dag 2 om 1 aardig iets te zeggen.
Dag 3 om 1 aardig ding te doen
Klinkt simpel, maar dan zie je hoe snel je vervalt in het oude.
Vechtscheiding en een gevoelig kind: weiger te vechten. Jullie kinderen krijgen meer mee dan je denkt en je leert ze niet het goede omdat dat er niet is.
Jezelf opofferen voor hen is een misvatting en staat voor jouw angst. Ze gaan je dat kwalijk nemen. Dat je wel voor hen wilde sterven, maar dat voor hen leven blijkbaar teveel gevraagd was.
Je kinderen wonen nog veel te lang thuis.
Ik wist toen mijn kinderen 10 en 8 waren al dat het niets werd.
Ik bleef nog 13 jaar. Grotendeels ook voor hen en hier was niet eens ruzie.
Dat vonden ze nog het stomste, dat ik mezelf zou opofferen voor hen. Dat hadden zij nooit gedaan ( nouja wacht maar tot je kinderen hebt, maar goed).
In elk geval: beter inschrijven voor een huis ( ik sta zelfs als gescheidene nog ingeschreven om jaren op te bouwen), weigeren ruzie te maken, laat alle adviezen landen en zorg dat je kinderen niet meer zo'n leven hoeven te leiden, wat dat ook mag betekenen voor de te nemen beslissingen.
Nu ben ik helemaal niet voor scheiden maar als ik dit lees vraag ik me af of je je niet teveel vastbijt in het "ik wil niet scheiden want dat is te erg voor de kinderen" en " als wij gaan scheiden wordt het een vechtscheiding" dus dan maar niet scheiden.
Wat een armoe als je op deze manier bij elkaar moet blijven.
Ik ben er van overtuigd dat scheiden voor veel kinderen niet goed is, maar ben er ook van overtuigd dat sommige kinderen veel en veel beter af zijn als de ouders wel gaan scheiden.
Jullie lijken mij wel onder die laatste categorie te vallen. Dat of drastisch ruzies beperken en er het beste van maken. Maar man lijkt niet te willen meebewegen.
Heb je zelf al therapie overwogen? dus geen relatie therapie maar meer voor jezelf over hoe jij omgaat met conflicten en je eigen angsten onder ogen zien?
Daar is misschien voor jezelf nog winst te behalen. En ik weet niet zo zeker of je wel in een vechtscheiding beland. Daar ben je dan toch ook alle twee bij. Misschien is je man ook wel opgelucht en wil een nieuwe start maken?? nou ja dat weet ik ook niet want ik ken jullie niet . Maar probeer dan hulp bij te zoeken bij het voorkómen van een vechtscheiding.
Zoek alvast naar mogelijkheden om alleen te wonen met de kinderen. Heb je voldoende inkomen, sta je ingeschreven voor een ander huis. Wat is mogelijk om een evt scheiding zo soepel mogelijk te laten verlopen enz.
Sterkte.
Tja ik weet het niet... stoppen met vechten, zoals velen hier aanraden, lijkt een goed idee. Maar vechten gaat natuurlijk niet alleen over de communicatie. Ruzie is de communicatie van onderlinge wrevels, irritaties en allerlei problemen voortkomend uit de verschillen van de personen. Wat als er fundamenteel oneerlijke toestanden onder die ruzies zitten? Helpt stoppen met vechten dan? Misschien wel, maar ik denk dat al die dingen op een andere manier eruit zullen komen als er die problemen niet daadwerkelijk geadresseerd worden. En voor dat adresseren, daar heb je er twee voor nodig...
Tot dan toe kan je stoppen met ruziemaken en dat lijkt verstandig maar de vraag blijft: "ben je een wijze of een deurmat"?
Wat een nare situatie, ik snap je worsteling. Ik denk ook dat je serieus wel een scheiding moet overwegen omdat dit echt niet goed is voor je kinderen (en jullie zelf). Zou je willen dat je dochter later in zo’n situatie ook blijft? Of zou je haar dan aanmoedigen om een andere weg in te slaan?
Ik denk dat die scheiding je misschien wel enorm mee kan vallen. Wellicht blijf je ruzies houden met deze man, maar dan woont hij niet bij je in huis dus je kunt het veel beter doseren en je kinderen een veilige haven bieden in jouw huis.
ik zou sws alvast inschrijven voor een huis en zorgen dat je voorbereiding treft voor een scheiding, qua je zaken op orde hebben. Dat kan nooit kwaad en als je het gevoel hebt dat je praktisch keuzes kan maken, geeft dat emotioneel ook ruimte
Er is een boek wat ik je aanraad, het is niet 1 op 1 over jouw situatie maar ik denk dat je er echt wel wat aan kan hebben. Het heet ‘ongezien opgegroeid ‘ en gaat over emotionele (on)volwassenheid. Ik vond het inzichten geven al had ik gehoopt op wat meer verdieping vanuit de verschillende perspectieven. Maar toch denk ik dat je er wat aan kunt hebben.
Sterkte
Dank voor alle adviezen en reacties. Fijn dat jullie de moeite nemen om te reageren. Ik vind het heel erg confronterend maar snap heel goed jullie punt dat dit ook niet gezond is voor de kinderen. En eens dat je alleen jezelf kan veranderen, een ander kan je niet veranderen.
Dank Anna Cara, ik ga die vanavond volgen! Goeie tip.
Dank Jonagold voor het delen van jouw ervaringen als kind. Merk je dat je daar nu nog last van hebt als volwassene? Mijn eigen ouders hadden een oké huwelijk, niet heel liefdevol maar nooit ruzie en ook geen negeren of stiltes. Schoonouders daarentegen zijn nog wel bij elkaar maar hebben een slecht huwelijk vind ik, slechte communicatie en schoonvader is enorm dominant en schoonmoeder laat enorm over zich heen lopen. Daar kan vriend niks aan doen uiteraard maar soms vraag ik me af of dit ook een rol speelt in onze relatie. Vriend heeft ook amper vrienden en ik denk zelf dat hij ook niet weet hoe hij een vriendschap (en dus een relatie) moet onderhouden. Hij is nogal passief. Dus dat zie ik ook terug in onze relatie.
En dank voor de filmtip Max88. Die ga ik eens kijken.
En ja Leene ik staar me misschien blind op het niet willen scheiden maar deze situatie is inderdaad dus ook niet vol te houden. Ik had nooit gedacht dat ik een scheiding zou overwegen en vind de stap dan ook doodeng. Hoe moet het met het huis? Hoe is de relatie straks met de ex? Wat is de impact op de kinderen? Red ik het financieel, etc. Vroeger dacht ik (heel erg) dat mensen die gingen scheiden gewoon wat beter hun best moesten doen.. nu met voortschrijdend inzicht realiseer ik me hoe dapper het is om die keus te maken…
En dank voor de tip Ely, ik ga het boek opzoeken!
Fijn dat je wat aan onze reacties hebt Lucy. Ik zou vooral willen zeggen: neem de tijd. Je hoeft niet van vandaag op morgen te beslissen. En zoals ik al zei, een tweesporenbeleid is helemaal niet gek. Werken aan het een in de hoop dat het lukt maar tegelijk werken aan een plan B is zelfs heel verstandig denk ik.
Antwoord op je vraag over of mijn jeugd nog doorwerkt in mijn leven en relatie: JA! Er is volgens mij helemaal niemand die niet het product is van zijn/haar jeugd, opvoeding, ouders. Dat is de grootste invloed in je leven. Een slecht voorbeeld zorgt wel dat je weet hoe je het niet wil, maar de ‘bedrading van je computer’ wordt aangelegd in je hele jonge jaren en het is daardoor bijna onmogelijk om daar helemaal van los te komen. Die inprinting draag je je hele leven mee. Je kunt wel leren om daarmee om te gaan, tenminste, daar ben ik een eind mee op weg. Ook heb ik meer geaccepteerd dat ik ben wie ik ben, met alle afwijkingen die ik rijk ben 
. En gelukkig accepteert mijn man al die dingen ook.
Begrip voor elkaar kan zeker helpen om dingen in een ander licht te zien, om meer mededogen te hebben, en daarmee om anders te reageren.
Ik ben alleen bang dat jouw man dat (nog) niet inziet. Dat hij dingen meedraagt uit zijn verleden en dat die hem nu dwars zitten. En zolang hij dat niet ziet en er dus niet aan kan en wil werken, kun jij op je kop gaan staan, maar dat verandert niets. Hoe triest ook. Vandaar mijn voorstel voor dat ultimatum. Sommige mensen hebben die druk ook echt nodig om stappen te kunnen zetten. Maar wees je bewust van het risico dat zelfs dat niet werkt. En dan moet je bereid zijn om door te zetten. Want deze situatie is echt, echt, echt ook heel beschadigend voor je kinderen. Ik geloof zeker dat er relaties zijn die niet werken, en dat kinderen dan beter af zijn met gescheiden ouders dan met immer vechtende ouders. Dat is voor een kind ontzettend onveilig. Dan kun je beter 2 huizen hebben met in elk een stabiele en hopelijk gelukkige ouder. Ja, het proces zal waarschijnlijk heel pijnlijk zijn. Maar dan is er wel zicht op verbetering. Dat zit er nu, voor zover ik vanaf hier kan inschatten, niet in.
In een fase waarin ik geen verandering bemerkte en mij af vroeg of man daar nog wel een bijdrage aan wilde leveren, koos ik voor een mindfulnesscursus vis de huisarts/gezondheidscentrum. Deze kostte maar €50, ( dus laagdrempelig) en duurde 10 weken waar mensen om verschillende redenen aan meededen om zo te leren minder snel een ander te veroordelen, maar ook minder streng voor jezelf te zijn. De cursus leerde je stil te staan bij je kritiek op anderen, en jezelf. Het leerde je tot 10 te tellen ipv tot 3. Misschien heb je baat bij een vergelijkbare cursus, al is het maar om jezelf ruimte te geven en die lat lager te leggen.
Het is best verstikkend, voor jou als voor je man, als die lat hoog ligt. Hopelijk dat je man zijn ogen gaat openen als hij merkt dat de sfeer verbetert.
Persoonlijk heb ik veel baat gehad aan de cursus omdat ik groeide in het ontdekken wie ik zelf eigenlijk was.
Dag Lucie, misschien zaten we deze avond samen bij Mirjam. Ik vond haar heel prettig, en de workshop was ook zeker een mooie kennismaking met haar methodiek. Het helpt sowieso om je met positiviteit te omgeven als je in een aanhoudend ellendige situatie zit. Ik wil je veel sterkte wensen met het vervolg van je aanpak; ik hoop dat er iets moois voor jou uit voortvloeit. ❤
Max88 schreef op 29-12-2022 om 11:41:Ik heb pas een film gezien, Fireproof. Het is een christelijke film, vreselijke acteurs, nog slechter geacteerd, maar ik vond de manier van werken aan hun huwelijk interessant. Er hoort een pdfbestand bij en is ook als dagboek te krijgen.
In 40 dagen werken aan je huwelijk.
Simpele stappen, waarvan het effect groot kan zijn.
Dag 1 bv is een besluit om de hele dag níets onaardigs te zeggen.
Dag 2 om 1 aardig iets te zeggen.
Dag 3 om 1 aardig ding te doen
Klinkt simpel, maar dan zie je hoe snel je vervalt in het oude.
Haha, jij zou een uitstekende recensent zijn. 😁 Maar ik houd wel van een eerlijke review, dus ik denk dat ik 'm toch ga kijken. Dank voor de kijktip!
Mijn ouders hadden veel ruzie en stilzwijgen. Echt heel onplezierig om daar als kind tussen te moeten zitten... machteloos, verdrietig...
Ook heeft het effect gehad op mijn relaties, veel pleasegedrag. Echt niet oké.
Jij, als ouder, moet zorgen voor een veilige, harmonieuze omgeving. Een kind kan dat zelf niet. Het kind heeft geen enkel alternatief, geen keuze. Jij/jullie wel. Geen enkele twijfel: als jullie niet vreedzaam samen kunnen leven, ga dan alsjeblieft uit elkaar. Juist voor de kinderen.
