Hoe samen door na de scheiding?
Na een hele moeilijke tijd is er nu geen weg meer terug, we gaan scheiden. Eigenlijk wil ik nog doorvechten voor onze relatie, maar mijn man niet, en dan houd het dus op...
Even kort, we hebben twee jonge kinderen, ik ben ruim 5 maanden zwanger en we hebben net een jaar terug een huis gekocht, waarvan de gehele bovenverdieping nog verbouwd moet worden. We hebben afgesproken dat we in ieder geval tot volgend jaar zomer zo door gaan als nu. Dus vriendschappelijk met elkaar omgaan, hij druk met het zoeken van een nieuw liefje en ik zwanger/net bevallen. En thuis met de kids. (ik weet het, het klinkt verzuurd, maar ik weet er even geen andere woorden voor.)
Ik sta voor een moeilijk keus, en zou graag jullie mening horen.
Nu wonen we, in een groot huis. Zo groot dat we het zouden kunnen opsplitsen. Hij woont dan beneden, ik boven met de kinderen. Waarbij het 'kindergedeelte' ook voor hem bereikbaar blijft. Boven moet er dan drastisch verbouwd worden, en voordat we daar geld voor hebben en het klaar hebben zijn we zo een jaar verder. Maar voor de kinderen is dit natuurlijk perfect. Toch vaak beide ouders in de buurt, niet alweer verhuizen, weinig verandering, altijd slapen in het zelfde bed. En voormijzelf ook natuurlijk. Ik begin me hier net een beetje thuis te voelen, hoef de kinderen dan niet al te veel te missen, als er wat is kunnen ze zo ff naar boven lopen en visa versa. En kan ze 's avonds voor het slapen gaan nog even een kusje geven. Bovendien is het financieel het aantrekkelijkst. Ik hoef dan geen huur of woonkosten te betalen, dat doet aanstaande ex dan. Bovendien is het huis op dit moment niet meer waard dan de hypotheek, maar na de verbouwing wel. Mocht ik dan over een paar jaar weg gaan, deel ik dus mee in de overwaarde.
Maar ja, dan zit ik dus wel met ex opgescheept. We gaan nu nog wel goed met elkaar om, maar ik kan er natuurlijk niet vanuit gaan dat het altijd zo blijft. Is er iemand die zoiets eerder heeft gedaan? hoe ging dat. En voor de gescheiden mensen, hoe zijn de gevoelens tenopzichte van ex over een jaar ofzo? Is het mogelijk vriendschappelijk te blijven, of is haat onvemijdelijk?
De andere optie is dat ik weg ga. Gezien de locatie van ons gezamelijk huis zal ik niet heel erg in de buurt kunnen gaan wonen, maar wel op de route naar zijn werk, waardoor hij de kinderen ook kan brengen en halen van school. Ik kom dan veel meer los van hem, en word ik niet constant met hem geconfronteerd. Dat zou veel meer een echte nieuwe start zijn. Financieel is dit niet zo aantrekkelijk. Ons huis zal op dit moment niet verkocht kunnen worden, tenzij met veel verlies. Bovendien wil aanstaande ex hier graag blijven wonen en wil/kan dan ook wel de hypotheek op zich nemen. Er blijft dan wel weinig geld over voor allimentatie.
Mijn voorkeur gaat rationeel gezien uit naar de eerste optie. Maar ik kan nu zo slecht inschatten of dit haalbaar is, emotioneel vooral.
Graag hoor ik julie mening.
Bijna zelfde situatie
Hallo Morgana Fata,
Je berichtje is bijna geheel mijn situatie op dit moment.
Ik ben nu 6 maanden zwanger van onze derde (twee kids van 3 en 4,5) en mijn man vond het nodig om ongeveer 3 maanden geleden aan te geven zijn vrijheid te missen. Een week daarna heeft hij besloten om weg te gaan.
Gevolg, mijn "vrijheid" is totaal weg want nu ben ik een werkende mama met twee kleine kids en zwanger die alles draaiende moet houden zonder ook maar enige hulp van de papa.
OOO dit klinkt ook erg zuur, maar het gevoel is te vers.
De situatie die jij schetst (in hetzelfde huis blijven wonen) vind ik een "gewaagde" actie ondanks dat ik heel goed begrijp dat het de practische oplossing is op veel gebieden. Ik zou dan ook net als Pelle zeggen... duidelijke afspraken maken over een mogelijk nieuw liefje.
Anders is het voor jouw gevoel, lijkt mij, echt hels. Succes in deze lastige tijd... en wat ik heb gemerkt focussen op je babytje zorgt voor afleiding en ook ontspanning... misschien werkt dat ook voor jouw.
groetjes
Niet doen
Het lijkt leuk in het begin, maar op de lange duur zijn er twee opties:
1. Je blijft je aan elkaar aanpassen en blijft ongelukkig
2. Het loopt alsnog spaak, meestal bij de komst van een nieuwe partner.
Morgana Fata:
"Bovendien is het financieel het aantrekkelijkst. Ik hoef dan geen huur of woonkosten te betalen, dat doet aanstaande ex dan."
Recept voor ruzies of onvrede. Zeker als er echt een nieuwe partner in beeld komt.
Maarre, lekkere vent; weglopen bij een zwangere vrouw 
Nee niet
Jeetje Morgana wat k*tsituatie. Gezien het feit dat er een kindje komt zou ik zeggen: ga een jaartje LTA (Living together apart) doen na de geboorte van de baby. Anders wordt het echt wel een beetje te zwaar voor je. Maar... dan zou ik ook vinden dat je man maar even vijftien maanden moeten wachten met het zoeken van een liefje. Kan hij toch wel voor zijn kind(eren) en hun moeder overhebben? Of schat je in dat hij in no time een nieuwe geliefde heeft? Anders zo snel mogelijk weg daar. Ik ben het met bovenstaande mensen eens: het wordt een hel anders. Er bestaat niet zo iets als een gelukkige scheiding.
MR
Nadere toelichting
Ik kan ook niet geloven dat hij het opgeeft. Hij zegt niet meer van me te houden, alleen vriendschappelijke gevoelens voor me te hebben. (overigens is hij nog wel seksueel geintreseerd) Dus voor mij is het allemaal maar moeilijk te accepteren. Maakt natuurlijk niet uit. We kunnen niet door als hij niet wil.
Wat we dus in ieder geval hebben afgesproken dat ik tot na de bevalling hier blijf. Tot die tijd komt er ook geen ander vrouw binnen, dan sta ik niet in voor mijn eigen gedrag. Bovendien wil hij wel samen dit kindje krijgen. Daarna zouden we dus de boel kunnen opdelen, elk een eigen ingang, een eigen prive deel en de kinderkamers bereikbaar voor beiden. Maar voordat dat klaar is, hebben we het over januari 2010.
Op dit moment kan ik me niet voorstellen dat de pijn minder word. Dat het niet ongelovelijk pijn doet als ik hem zie met een ander. Ook al kan ik daar natuurlijk niks aan veranderen.
Gisteren is meneer al voor het eerst op een 'date' geweest. Eten met een collega waarvan ik weet dat hij haar leuk vind. Dus die pijn, word die minder?
Daarnaast word ik erg boos van de oneerlijke verdeling die er anders plaats gaat vinden. Ik heb veel geinvesteerd in deze relatie. Ben thuis gebleven voor de kinderen. Hij kon veel werken en zodoende heeft hij een goede baan. Straks zit hij dus in dit huis met een nieuwe auto die we pas nog gekocht hebben, krijgt de helft van de tijd met de kinderen, heeft een goed salaris en goede doorgroeimogelijkheden. En ik... bijstandsmoeder van drie (hele leuke en lieve) kindertjes. Dat vind ik niet fair...
Cobi (vertrouwen)
ik denk niet dat ik ooit weer iemand zo kan vertrouwen. 5 jaar relatie heeft het gekost voordat ik hem zo kon vertrouwen dat ik op mijn allerslechtste moment, met mijn grootste twijfels en mijn diepste gevoelens naar hem kwam. En dit was het resultaat...
Ja, mijn vertrouwen heeft een flinke knauw gehad en ik heb dan ook besloten onze relatietherapeut te vragen om wat sessie's appart....
Wel doen!
Als jij het kunt opbrengen, of het idee hebt dat je het kunt opbrengen zou ik het wel doen. Het lijkt mij dat een heleboel praktische zaken dan al zijn opgelost, zodat die ellende iig minder wordt. Voor je kinderen is het minder traumatisch.
Ik ken twee gescheiden stellen die iets vergelijkbaars hebben. Twee wonen in huizen naast elkaar, en twee in huizen achter elkaar, waarbij dus de tuinen op elkaar aansluiten.
Dan heb ik nog gehoord van een stel dat boven elkaar woont, zoals jij zou doen, maar die ken ik zelf niet.
Nogmaals, als je het kunt, zou ik het wel proberen. Zie je julliezelf als maatjes, of minstens neutrale personen? Kun je met elkaar afspreken geen ruzie te maken als je gescheiden bent, en je ook niet teveel met elkaar te bemoeien?
Als ik heel eerlijk ben lijkt het mij dus ideaal. Als partner en ik ooit uit elkaar zouden gaan zou ik het zo willen.
Maar een heel andere vraag: ik begrijp gewoon niet hoe mensen met zwangere buiken en jonge kinderen uit elkaar kunnen gaan. Het is nog maar zo kort geleden dat jullie elkaar blijkbaar leuk genoeg vonden om kinderen te krijgen. Hoezo is het nu dan ineens anders?
Zou je niet gewoon binnen je relatie kunnen LATten, kijken hoe de zaken over een jaar of zo staan? Misschien lost het veel op.
Ik wens je veel wijsheid. Probeer niet te verzanden in rancune, dat maakt juist veel stuk.
groet, Mirjam
Wat ik dan onbegrijpelijk vind
is dat meneer wel eventjes op een date gaat. Hij wil het kindje wel samen krijgen... maar moet tussendoor even op een date. Hmmm. En toch zou ik het wel doen, dat huis delen.
Alimentatie
klinkt als een heel redelijke alimentatie eis op tafel leggen. Want de kinderen hebben ook recht op opgroeien in vergelijkbare omstandigheden als ze zouden zijn tijdens de relatie.
Voor jou zou gelden dat je zo snel mogelijk toch probeert iets meer te gaan verdienen als bijstands niveau zodat je je partneralimentatie etc gewoon kunt behouden. Mijn ex betaalt nu in totaal meer dan ik aan bijstand zou krijgen voor mij en onze dochter. Dit komt vooral doordat onze advocaat ook het feit dat ik minder ben gaan werken om zijn cariere te stimuleren een goed argument vond om de alimentatieeis om hoog te zetten kon verdedigen ten opzichte van mijn ex. Wij hadden maar 1 advocaat.
Wij gaan redelijk vriendschappelijk met elkaar om. Maar ik vind het nog verdraaid moeilijk om hem en zijn nieuwe partner met hun kleine meisje samen te zien. En zij is best een leuk mens.
Zo erg als mijn zwager en schoonzusje hoeft nu ook weer niet, die latten bijna terwijl ze toch echt uitelkaar zijn.
groet,
angela
Ineens over en nu al op date?
Ik word hier een beetje onpasselijk van. En het gevoel bekruipt mij dat hij misschien al een ander heeft. (die collega?)
Snap ook niet waarom iemand uberhaupt met hem uit eten wil. Een lafaard ...
Ik wens je onwijs veel sterkte en jij bent vele male beter dan hem, vergeet dat nooit! Je verdient absoluut meer dan dit.
Alimentatie
Ik kan wel een hoge eis neerleggen, maar hij kan nauwelijks wat betalen als hij in dit huis blijft wonen. Als hij hier niet bijft wonen, en we verkopen het, maken we een behoorlijk verlies. Zeker op dit moment. Ik denk aan zo'n 20/25 duizend euro. En aangezien het huis voor de helft op mijn naam staat, schiet ik daar helemaal niks mee op.
En zo heel goed verdient hij ook weer niet, een ruime 2000 euro netto per maand.
Wat ik niet snap
Morgana:
"" Hij zegt niet meer van me te houden, alleen vriendschappelijke gevoelens voor me te hebben. (overigens is hij nog wel seksueel geintreseerd) (..) Bovendien wil hij wel samen dit kindje krijgen."
Wat ik niet snap, is de gedachtegang van je aanstaande ex. Hij gedraagt zich ook wat atypisch voor een man in scheiding. In jouw soort situatie gaat het meestal om een man die of geen sex meer met je wil, of de druk van een (nieuw) kind niet kan of wil accepteren.
De vraag is dan: Wat wil hij echt, waarom wil hij van je af?
Alimentatie
Morgana:
"Ik kan wel een hoge eis neerleggen, maar hij kan nauwelijks wat betalen als hij in dit huis blijft wonen."
Als jullie blijven wonen, betaalt hij alimentatie 'in natura' in de vorm van woongenot.
Niet doen!
Ik ben al 9 jaar geleden gescheiden, mijn ex woont al die tijd twee straten verderop. (Dus niet eens bijna letterlijk op elkaars lip) En dat is (voor mij) niet prettig. Mijnheer staat te pas en te onpas voor de deur omdat er weer eens iets van de kinderen vergeten is. Of hij zit in een keer in de woonkamer als ik thuiskom. (Moet zonodig even "praten met kids" (ruzie maken om niks)
Als ik jou was zou ik zo snel mogelijk op eigen benen gaan staan, zodat hij zich in ieder geval niet met jou kan bemoeien. Zorg ervoor dat je een netwerk om je heen creert, anders denkt hij nog dat hij zich met jou mag blijven bemoeien. (Heeft mijn ex dus een handje van.)
En voor wat betreft een nieuwe liefde van je ex: ja, dat doet heel erg veel pijn. Zorg ervoor dat je daar voorlopig niet mee geconfronteerd wordt.
Heel veel sterkte gewenst, en vertrouw op je eigen sterke benen!
Gr. Poezie.
Niet doen!
Jeetje, wat een afschuwelijke situatie zeg. En wat ben jij tolerant naar hem, ik geloof niet dat hij dat verdient. Een beetje gaan daten terwijl zijn vrouw zwanger is, hoe haalt ie het in zijn hoofd! Vergeet niet je grenzen te stellen, ik vind dit echt te ver gaan, zeker zolang jullie in het zelfde huis wonen.
Ik denk dan ook zeker niet dat jullie dat moeten blijven doen. Als hij nu al zo weinig inlevingsvermogen heeft, dan wordt dat straks nog wat als er echt een ander in het spel is. Bovendien is het belangrijk om los te kunnen komen van je aanstaande ex om je 'nieuwe' leven te kunnen beginnen. Dat lijkt me niet mogelijk als je in een huis blijft wonen. Ik vraag me zelfs af of het verstandig is samen te blijven totdat de baby er is. Maar goed, in je eentje is dat straks vrijwel niet te doen, dus ik kan me wat dat betreft voorstellen dat je daar voor zou kiezen. Maar laat je man zijn zoektocht naar nieuwe liefdes vooral even uitstellen totdat jij zover bent dat je op eigen kracht verder kan. Ik denk dat het heel belangrijk is om daar goeie afspraken over te maken.
Mijn ex vertrok ineens toen ons kind een half jaar was, vond zichzelf ook niet geschikt voor het gezinsleven. Hij kwam toen twee keer per week onze zoon een dagje halen, dat vond ik al veel te vaak. Al snel veranderde dat in 1 (langere) keer, wat veel meer rust gaf. Elkaar elke dag te moeten zien lijkt me de situatie er niet beter op maken.
Toen bij ons duidelijk was dat ex weg wilde, werd de situatie al gauw onhoudbaar. Hij behandelde me echt als een voetveeg. Daarom hebben we (ik) besloten dat hij per direct ergens anders ging wonen. Overigens was hij (ook?) verliefd op een collega, een jonge dame die nog lang geen moeder wilde worden, en dat heeft zijn beslissing om weg te gaan behoorlijk beïnvloed. Want zij begreep hem zo goed 
Maar goed, uiteindelijk ben ik er wel beter van geworden, want te moeten leven met zo'n lapzwans is ook geen pretje! Hoewel ik mijn kind wel anders had gegund natuurlijk.
Veel sterkte ermee en zorg goed voor je zelf!
Wel?
Ik zou het wel doen. Lijkt me voor de kinderen een ideale situatie. Maar ik bekijk het vanuit mijn denkraam en mijn karakter en dat van mijn vriend. Hier zou het waarschijnlijk wel goed gaan. Maar dat komt ook omdat wij een wat evenwichtigere relatie en verdeling hebben dan jullie. Ik bedoel evenveel werken, evenveel verdienen en evenveel zorgen. Of het voor jullie werkt? Moeilijke beslissing in elk geval. Sterkte ermee,
Prulletje
Bribus
Jeetje zeg, wat een verhaal. Hij is er dus gewoon vandoor en jij staat er alleen voor. Dat is dus nog lulliger.
Tuurlijk klink je niet zuur en is het gevoel te vers. wat een l*l zeg.
Heel veel sterkte
Update
Na een weekendje weg geweest te zijn met de kids, heb ik mijn hoofd weer een beetje op orde. Het lijkt me inderdaad het beste om maar niet het huis te delen. Alhoewel het voor de kids een groot voordeel zal zijn. Kom ik op die manier nooit echt los van hem, en blijf ik te afhankelijk. Komt er veel van de zorg voor de kids geheel op mij terecht, niet dat ik niet voor de kids wil zorgen, maar als ik dan boven zit, leunt hij waarschijnlijk enorm op mij. Ook verwacht ik dan nog steeds veel ruzie's en irritatie over en weer. En uiteindelijk hebben de kids daar ook niks aan. Daarnaast merk ik aan alles dat mijn aanstaande ex het diep van binnen niet ziet zitten. Het komt teveel in het vaarwater met zijn nieuwe leventje.
Tinus, Hij zegt om meerdere redenen echt van mij te willen scheiden. Ik kan hem niet bieden wat hij nodig heeft in dit leven, bla bla bla... Daar bovenop de problemen van de laatste tijd, en voor hem is het circeltje rond.
Voor mij is het nog steeds een beetje wisselend. Voel me zo plots aan de kant gezet, op zo'n lullig moment. Uiteindelijk ben ik echt wel beter af zonder hem. Dat weet ik wel, maar ja, tot die tijd he? Ik vind het ook gewoon ontzettend moeilijk om weer helemaal opnieuw te beginnen...
Verder probeer ik nu zo snel mogelijk een huisje te vinden. Het liefst nog voor de bevalling, want ik vind het niks om vlak na de bevalling zo afhankelijk van hem te zijn.
Bovendien levert de huidige situatie best veel stress op, en daar zit ik niet nog een half jaar op te wachten. Dan maar even door de zure appel heen bijten, tanden op elkaar en schouders eronder. Maar dan ben ik wel zelfstandig.
Heel erg bedankt voor alle reactie's.
