Relaties Relaties

Relaties

Hoe zal het verder gaan

Na 20 jaar getrouwd te zijn geweest, met de liefde van m'n leven, is ons huwelijk vorig jaar geëindigd. Ik was er echt kapot van, en zag het ook niet aankomen. Maar als ik het nu achteraf bekijk snap ik het wel. Alleen is onze scheiding wel een geval apart. We zijn namelijk alleen op papier officieel gescheiden, maar we wonen nog altijd samen onder 1 dak samen met onze kinderen, Al was dat in eerste instantie niet de bedoeling. Anderhalf jaar geleden heb ik hulp gehad dmv therapie, omdat ik nogal wat problemen had, oa met mijn gedrag, en is er ook een gezinshulp in huis gekomen, die er nu nog steeds is gelukkig, want zonder die hulp had ik het niet gered. Maar helaas had de hulp met therapie niet het gewenste effect. Een week na de aankondiging dat m'n vrouw wilde scheiden, brak ik, toen de thuishulp er was op dat moment, en kwam alles wat ik ooit heb meegemaakt in m'n leven ineens naar boven. Ik ben daarna  naar de huisarts gegaan, heb daar m'n verhaal gedaan, en die verwees mij door naar de instelling waar ik al eerder therapie had gevolgd. Na een aantal gesprekken en wat onderzoeken, werd het al snel duidelijk dat ik bijna heel m'n leven met een trauma rondloop, veroorzaakt door m'n eigen ouders, en dat ik ook uitgestelde complexe ptss heb. En daar heb ik tot nu toe nog steeds therapie voor. Door die uitkomst is er wel veel veranderd tussen mij en m'n ( ex) vrouw, en ben ik inmiddels een compleet nieuw persoon geworden. Totaal anders dan dat ik ooit geweest ben, in alle opzichten, ik was ook de reden van onze scheiding. Maar gelukkig is deze therapie en m'n verandering de redding geweest van onze relatie. Anders waren we uiteindelijk niet alleen op papier, maar ook echt van elkaar gescheiden. 
Dit is even in het heel erg kort verteld, want het uitgebreid verhaal is wel een paar pagina's. Maar goed, nu komt het volgende en daar zit ik wel echt mee. Ik ben het afgelopen jaar nog steeds mee op bezoek gegaan naar haar familie, verjaardagen en bezoekjes enzo, ook mee naar haar ouders, die dus op de hoogte zijn van mijn situatie. Afgelopen Zaterdag telefoon van schoonvader, m'n vrouw nam op maar zei niet veel, want er was bezoek hier in huis. Toen het bezoek weg was, vroeg ik of er iets aan de hand was of met haar ouders, want schoonvader belt niet vaak zonder reden, ( schoonvader heeft recentelijk een hartinfarct gehad), maar dat was gelukkig niet het geval, het ging namelijk over mij, want ik was nu ineens een probleem bij hun. Blijkbaar hadden ze gehoopt na de scheiding eindelijk van mij af te zijn, maar ik was er nog steeds, en ik kwam ook nog steeds mee. Met andere woorden, ik ben vanaf afgelopen zaterdag niet meer welkom bij m'n schoonouders, en dus ook niet op de 65 verjaardag van schoonvader, volgende maand, die hij viert op Hemelvaartdag. Afgelopen zondag moederdag, is m'n vrouw met de kinderen even naar haar ouders geweest. Ik bleef dus alleen thuis. Na thuiskomt vroeg ik m'n vrouw of de Kids ook op de hoogte waren, dat ik niet meer welkom ben bij haar ouders, ze zei, 2 wel 1 niet ( de jongste). Verders werd er niks meer over gezegd, en er over praten, wil ze niet echt. ( ze altijd al een zeer gesloten persoon geweest qua praten over haar gevoelens ed). Rest van de zondag was in ieder geval wel redelijk gezellig hier thuis. Maar waar ik nu heel erg bang voor ben, is dat de relatie tussen mij en m'n vrouw door m'n schoonouders alsnog op de klippen gaat lopen. Want hun kunnen behoorlijk op hun strepen staan, met hun mening. 
Ik vraag me nu de hele tijd af, waarom komen ze er nu, bijna een jaar later mee, afgeven op mij en alles wat ik verkeerd heb gedaan, en dat ze niet begrijpen waarom ik hier nog ben, en dat ik niet meer welkom ben?
Met mijn eigen ouders heb ik vorig jaar gebroken, wat voor veel rust heeft gezorgd hier in huis, want die hebben ook altijd afgegeven op m'n vrouw, en denken alleen maar aan zich zelf. M'n schoonouders hebben het gedrag van mijn ouders altijd veroordeeld, en terecht. Ik ben altijd opgekomen voor mijn vrouw en haar ouders, tegenover mijn eigen ouders. Maar nu doen m'n schoonouders precies hetzelfde als mijn ouders altijd deden. Afgeven op mij. En dat terwijl ze weten van mijn trauma, ptss en therapie. Waarom blijf ik maar gestraft worden? 
En hoe lang zal het nog duren voor dat ze hun zin hebben, en dat is dat ik voorgoed uit hun leven ben, en dat m'n vrouw me alsnog de deur uit zet? 

Je schoonouders beschermen hun dochter maar je vrouw heeft ervaren hoe je tot inzicht bent gekomen en wilt haar kinderen een stabiele jeugd meegeven waarin jullie samen zijn. En dat laatste vergeten haar ouders. 
Als je schoonouders zo blijven pushen, kan het gebeuren dat je vrouw hen minder opzoekt omdat ze geen behoefte heeft aan onrust in haar gezin waar haar kinderen onder lijden.
Je vrouw wilt er niet over praten. Eerder een signaal dat de houding van haar ouders haar pijn doen. Vraag niet aan haar waarom haar ouders zo doen, dat verergert alleen maar die pijn. Hou vast aan de verandering in jou en maak het voor je vrouw niet nog zwaarder dan haar ouders al doen.
Aan haar reactie lees ik dat ze wilt geloven in een toekomst met jou en jullie kinderen. Aan jou om daar niet aan te gaan twijfelen maar daar ook in te durven geloven, uit dankbaarheid voor het vertrouwen dat je vrouw in jou hebt. Geef haar die rust omdat het voor haar ook een achtbaan is geweest. Eentje die blijkbaar nog niet stil staat omdat haar ouders er weer een zwengel aan gegeven hebben. Dank je vrouw voor haar kracht en geduld.

Iets met soep en heet. Ik zou het onderwerp voorlopig even laten rusten. Hoe dan ook is dit voorlopig iets tussen je vrouw en haar ouders. Ik weet dat het over jou gaat, maar jij kunt hier geen rol in spelen. Pushen werkt zoals Flanagan terecht zegt alleen maar averechts. En je vrouw zit nu tussen haar ouders en jou in, dat is een heel nare positie. Laat haar ouders maar lekker druk op haar zetten, ik vermoed dat ze daarmee alleen hun eigen glazen ingooien. Als partner denk ik dat je wel haar kunt steunen. Geef aan dat je begrijpt dat ze in een lastige positie zit en dat jij haar niet onder druk zult zetten. Ik snap haar ouders tot op zekere hoogte ook wel. Zij willen hun dochter gewoon gelukkig zien en jij bent als ik het zo lees nooit de ideale schoonzoon geweest. Blijkbaar hebben ze (nog) geen vertrouwen in jouw verandering. Maar dat is hun probleem, en het is aan je vrouw/ex om te zorgen dat zij wel in die verandering gaan geloven.

Wat goed dat jij zo hard aan jezelf hebt gewerkt en dat jullie relatie het gered heeft! Dat is een groot compliment en felicitaties waard! Maar het is natuurlijk allemaal nog wel nieuw en fragiel, dus ik snap dat je bang bent je vrouw alsnog te verliezen. Hier een zeer vergelijkbaar verhaal, hier hoefden alleen nog maar de handtekeningen onder het echtscheidingsconvenant. Wij zijn bijna 6 jaar verder en als ik nu terugkijk heeft het wel een jaar of 2 geduurd voordat we een nieuwe stabiele relatie hadden. Dus geef het nog even de tijd. Maar ga ervan uit dat je vrouw je niet aan de kant zet alleen omdat haar ouders dat van haar willen. Ze heeft gezien dat jouw breuk met jouw ouders rust heeft gebracht. Dus die optie zal ze vast in haar achterhoofd hebben. En als ze slim is bespreekt ze dat ook met haar ouders. Heb ik ook gedaan .

Ik hoop dat het allemaal snel goed komt tussen jou en je schoonouders. Maar ga je er dus vooral niet tegenaan bemoeien, dat maakt het alleen maar erger.

Pat76

Pat76

09-05-2022 om 11:20 Topicstarter

Bedankt voor de snelle reacties, en ook het goede advies wat ik nu krijg van jullie. Het is voor mij en m'n gezin een hele moeilijke periode geweest, maar gelukkig zijn vanuit alle kanten de zeilen gedraaid naar de goede richting. Zeker vanuit m'n zoon ( 16), die heeft het heel erg zwaar gehad afgelopen jaar,  hij heeft de diagnose autisme gekregen, met daaruit het gevolg  een zware depressie. Ook hij wist niet meer wat hij met zich zelf aan moest, zeker omdat de relatie tussen hem en mij de afgelopen 15 jaar niet echt heel goed is geweest. Maar nu is die beter dan dat we ooit hadden 
durven dromen. Trouwens, binnen heel het gezin gaat het nu zoals het altijd had moeten zijn, stabiel. M'n ouders zijn een verhaal apart, voor de gene die daar meer over willen weten, kan ik een aardig stuk schrijven met uitleg. M'n schoonouders daarintegen, daarvan had ik dit niet verwacht, want naar het schijnt, willen ze nu ook de depressie van mijn zoon in m'n schoenen schuiven, terwijl dat niks te maken heeft met mij, hij was z'n leven gewoon beu omdat hij niet wist om te gaan met z'n autisme, hij heeft daarvoor hulp en therapie, en heeft aangegeven dat dat compleet los staat van de rest. Ook zijn praktijk ondersteuner heeft dit bevestigd aan ons. 
Na dat mijn vrouw me vertelde van haar ouders, heeft ze wat later terug gebeld naar haar ouders, omdat het haar niet helemaal lekker zat. Ze stond boven te bellen, toen ik een deel van het gesprek opving. Ik liep beneden in de gang, omdat ik nog even naar de winkel moest, en hoorde dat ze aan het bellen was. Wat ik oa meekreeg was 1, dat ging over de problemen van onze zoon, en dat die niks te maken hebben met mij, 2 dat ze zich tegen de borst gestoten voelde door hun, ivm haar zus en haar eerdere relaties/ huwelijken, problemen en fouten, dat ze daar niks over zeiden, 3 dat het huis en alles op haar naam staat, en 4 dat ze er misschien dan wel al eerder een punt achter had gezet. Ik ben maar naar de winkel gegaan, en heb er niks over gezecht dat ik het heb meegekregen. Want ik weet wel dat m'n vrouw in zoverre achter me staat. Maar op die manier blijft ze inderdaad wel in een achtbaan zitten. 

Ik heb zelf een fase mogen meemaken die uit het niets kwam en die ik als een mes in de rug ervaren heb. Heel naar als juist schoonouders je gezin ondermijnen ipv steunen. Dat is een vertrouwensbreuk van de eerste orde.
Ik vind je in je bewoording nog redelijk vriendelijk, wrs omdat het nog niet helemaal gedaald is; ik vrees dat de klap van diepe wantrouwen naar hen nog moet komen want ze zagen wel aan de poten van de stoel waarop je zit.
Maar pas op dat je die onrechtvaardigheid niet gaat afreageren op je vrouw.
Ze heeft al een zware tijd met jullie zoon te verteren gehad; het is voor haar fijn te zien hoe je je zoon beter zijn gaan begrijpen waardoor ook rust in huis is gekomen. De zorgen om band kind-vader of moeder is vaak voor de partner een machteloos verdriet. Focus op de rust in je gezin en de band met je zoon. Zo help je je vrouw. Dus ook op de momenten dat je van binnen kookt door de wijze waarop haar ouders gaan stoken.

Ik moet wel opmerken dat je ook niet altijd erbij bent als je vrouw met haar ouders spreekt. Hun houding kan gevoed zijn door de een ingekleurde info die hun dochter hen in tijden van grote nood aanreikte. Mogelijk dat ze daarom zo stil is; ook niet helemaal vrij is van negativiteit. 
Ik zelf was verbaasd over de gevoelloosheid en de zwartmakerij ipv behoefte aan toenadering. Mijn man hield zich al die tijd stil en kwam niet voor mij op. Later bleek dat ze dachten dat ik psychische hulp nodig had en dat mijn man dit beaamde. Een fijn excuus om zelf niet toe te hoeven geven fout te zitten. Voor mij een klap in gezicht.

Ik heb altijd de toekomst voor oog gehouden; hoe verder na deze magere jaren. Dat is iets wat je zelf in de hand hebt. Iedere negativiteit richting je schoonouders komt als een kaatsbal op je bord. Dat is een valkuil die je hebt te omzeilen.
Raadzaam om deze naweeën met je therapeut te bespreken.

Pat76

Pat76

09-05-2022 om 13:14 Topicstarter

Flanagan schreef op 09-05-2022 om 12:23:

Ik heb zelf een fase mogen meemaken die uit het niets kwam en die ik als een mes in de rug ervaren heb. Heel naar als juist schoonouders je gezin ondermijnen ipv steunen. Dat is een vertrouwensbreuk van de eerste orde.
Ik vind je in je bewoording nog redelijk vriendelijk, wrs omdat het nog niet helemaal gedaald is; ik vrees dat de klap van diepe wantrouwen naar hen nog moet komen want ze zagen wel aan de poten van de stoel waarop je zit.
Maar pas op dat je die onrechtvaardigheid niet gaat afreageren op je vrouw.
Ze heeft al een zware tijd met jullie zoon te verteren gehad; het is voor haar fijn te zien hoe je je zoon beter zijn gaan begrijpen waardoor ook rust in huis is gekomen. De zorgen om band kind-vader of moeder is vaak voor de partner een machteloos verdriet. Focus op de rust in je gezin en de band met je zoon. Zo help je je vrouw. Dus ook op de momenten dat je van binnen kookt door de wijze waarop haar ouders gaan stoken.

Ik moet wel opmerken dat je ook niet altijd erbij bent als je vrouw met haar ouders spreekt. Hun houding kan gevoed zijn door de een ingekleurde info die hun dochter hen in tijden van grote nood aanreikte. Mogelijk dat ze daarom zo stil is; ook niet helemaal vrij is van negativiteit.
Ik zelf was verbaasd over de gevoelloosheid en de zwartmakerij ipv behoefte aan toenadering. Mijn man hield zich al die tijd stil en kwam niet voor mij op. Later bleek dat ze dachten dat ik psychische hulp nodig had en dat mijn man dit beaamde. Een fijn excuus om zelf niet toe te hoeven geven fout te zitten. Voor mij een klap in gezicht.

Ik heb altijd de toekomst voor oog gehouden; hoe verder na deze magere jaren. Dat is iets wat je zelf in de hand hebt. Iedere negativiteit richting je schoonouders komt als een kaatsbal op je bord. Dat is een valkuil die je hebt te omzeilen.
Raadzaam om deze naweeën met je therapeut te bespreken.

Bedankt voor je reactie en begrip. Ik zal niet snel kwaad spreken over m'n schoonouders, het zijn en blijven nog altijd haar ouders en de opa en oma van de kinderen. Blij met actie ben ik in ieder geval niet, dus daar zal ik me maar bij neer moeten leggen. Ik ben er inderdaad niet altijd bij als mijn vrouw contact heeft met haar ouders, maar ik vertrouw haar er op dat ze geen geheimen heeft voor mij, want ze is in dat opzicht altijd open en transparant geweest. Haar ouders zijn gewoon op de hoogte van de situatie betreft mijn trauma en ptss, dus daar zit het 'm niet in. Ook weten ze dat mijn vrouw ons een nieuwe kans heeft gegeven, zeker omdat er ontzettend veel ten goede is veranderd, dat wat vroeger wel anders was. Het is voorzover ik weet haar moeder, die niet snapt waarom we nog samen zijn, en waarom ik nu heel anders ben dan vroeger, en die vraagt zich dan ook af of ik blijf zoals ik nu ben. Maar goed, als ik daar niet meer welkom ben, dan zal het nooit zelf ervaren. Enige wat ik weet, haar kennende, is dat ik een blok aan hun been ben en zal blijven, zolang mijn vrouw en ik nog samen zijn. Want er zijn ook nog de verjaardagen van de kinderen en mijn vrouw, waar ze nog wel hier voor komen. En juist op zo'n momenten zouden ze toch hebben moeten zien dat ik wel degelijk een nieuw persoon ben geworden. Wel heel erg dat je zelf ook zo'n moeilijke periode hebt gekend, ik ben van mening dat niemand zoiets verdient of hoeft mee te maken, maar helaas gebeurd het dus wel. Wel fijn om te weten dat mensen als jij en ik er niet alleen voor staan, en dat we onze ervaringen omtrent, kunnen delen, met advies. 

Pat76 schreef op 09-05-2022 om 11:20:

Bedankt voor de snelle reacties, en ook het goede advies wat ik nu krijg van jullie. Het is voor mij en m'n gezin een hele moeilijke periode geweest, maar gelukkig zijn vanuit alle kanten de zeilen gedraaid naar de goede richting. Zeker vanuit m'n zoon ( 16), die heeft het heel erg zwaar gehad afgelopen jaar, hij heeft de diagnose autisme gekregen, met daaruit het gevolg een zware depressie. Ook hij wist niet meer wat hij met zich zelf aan moest, zeker omdat de relatie tussen hem en mij de afgelopen 15 jaar niet echt heel goed is geweest. Maar nu is die beter dan dat we ooit hadden
durven dromen. Trouwens, binnen heel het gezin gaat het nu zoals het altijd had moeten zijn, stabiel. M'n ouders zijn een verhaal apart, voor de gene die daar meer over willen weten, kan ik een aardig stuk schrijven met uitleg. M'n schoonouders daarintegen, daarvan had ik dit niet verwacht, want naar het schijnt, willen ze nu ook de depressie van mijn zoon in m'n schoenen schuiven, terwijl dat niks te maken heeft met mij, hij was z'n leven gewoon beu omdat hij niet wist om te gaan met z'n autisme, hij heeft daarvoor hulp en therapie, en heeft aangegeven dat dat compleet los staat van de rest. Ook zijn praktijk ondersteuner heeft dit bevestigd aan ons.
Na dat mijn vrouw me vertelde van haar ouders, heeft ze wat later terug gebeld naar haar ouders, omdat het haar niet helemaal lekker zat. Ze stond boven te bellen, toen ik een deel van het gesprek opving. Ik liep beneden in de gang, omdat ik nog even naar de winkel moest, en hoorde dat ze aan het bellen was. Wat ik oa meekreeg was 1, dat ging over de problemen van onze zoon, en dat die niks te maken hebben met mij, 2 dat ze zich tegen de borst gestoten voelde door hun, ivm haar zus en haar eerdere relaties/ huwelijken, problemen en fouten, dat ze daar niks over zeiden, 3 dat het huis en alles op haar naam staat, en 4 dat ze er misschien dan wel al eerder een punt achter had gezet. Ik ben maar naar de winkel gegaan, en heb er niks over gezecht dat ik het heb meegekregen. Want ik weet wel dat m'n vrouw in zoverre achter me staat. Maar op die manier blijft ze inderdaad wel in een achtbaan zitten.

Nog meer parallellen! Hier ook een zoon die met 16 vastliep en de diagnose autisme kreeg en met een burn out en depressie thuis kwam te zitten. Niet veroorzaakt door ons, maar onze situatie hielp hem uiteraard niet. Gelukkig was onze band wel heel goed, maar die is nadat ik flink aan mezelf heb gewerkt alleen nog maar beter geworden.

Gelukkig heeft je vrouw al gereageerd naar haar ouders. En goed voor jou om te horen dat ze achter jou, jullie relatie en haar eigen keuzes daarin staat en dat ook verdedigt richting haar ouders. Nogmaals, jij kunt hierin niets betekenen, als jij reageert naar haar ouders is dat alleen maar olie op het vuur. Je vrouw moet haar ouders/moeder terugfluiten en als die niet van plan zijn/is om erop terug te komen zal dat de relatie met je vrouw voor hun niet ten goede komen. Daar komen ze dan vanzelf wel achter. En hoe je daar tegen die tijd mee om gaat, ach, dat zie je dan wel weer. Hou inderdaad voor ogen dat het ook maar mensen zijn, en dat ze vooral het welzijn van hun dochter belangrijk vinden. Ze zullen hopelijk snel bijdraaien, maar je hebt er weinig invloed op. Mijn moeder is na al die jaren toch wel blij met mijn man . En ik ben blij dat ik destijds (ik was 18) niet naar haar geluisterd heb, maar naar mijn eigen hart.

Focus op de relatie met je zoon en je vrouw, dat is wat telt. En zo te lezen gaat dat allemaal goed. Tel je zegeningen!

Heel veel succes daarmee! Lastige periode. 

Heeft het misschien iets met de 65e verjaardag te maken van je schoonvader?  Vieren ze dat groter dan de andere verjaardagen?  
Misschien zien ze er tegenop om familieden te moeten uitleggen waarom jij daar rondloopt terwijl ze niet beter weten dan dat jullie gescheiden zijn. 

Pat76

Pat76

09-05-2022 om 17:45 Topicstarter

Sas-OO schreef op 09-05-2022 om 16:41:

Heeft het misschien iets met de 65e verjaardag te maken van je schoonvader? Vieren ze dat groter dan de andere verjaardagen?
Misschien zien ze er tegenop om familieden te moeten uitleggen waarom jij daar rondloopt terwijl ze niet beter weten dan dat jullie gescheiden zijn.

Dat is bij de hele familie bekent, voor zover wij weten

Misschien moet je het officieel gaan regelen. Officieel zijn jullie nu gescheiden. |Maar in feite hebben jullie -heel knap- je relatie kunnen herstellen. Misschien moet je dat dan ook maar officieel zo regelen: opnieuw trouwen (vooral administratief) met een klein feestje, zodat het voor iedereen duidelijk is hoe de vlag erbij hangt.

Tsjor

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.