Hoe zouden jullie hiermee omgaan? (graag tips)

Accepteren

Je schrijft dat een van de problemen is dat je man het niet goed kan vinden met jouw ouders. Ik denk eigenlijk dat een van de problemen is dat jij het onaangepaste gedrag van je man niet accepteert. Nu heb ik zelf een onaangepaste man en ik ben gestopt met me daar druk over te maken (en warempel dat gaat 'n stuk beter, hij lijkt wel inschikkelijker). Je krijgt hem niet aangepast en wat je bereikt is hakken in 't zand.
Voor de logeerpartij nu heb je daar weinig aan, jullie hebben beiden al stelling genomen. Ik zou aan man vragen of hij komend weekend ofzo wil laten weten wat 't wordt. Ofwel geen logeerpartij maar jij wel lekker weg en dus de kinderen goed verzorgd bij pa ofwel de kinderen naar jouw ouders en hij het huis voor zichzelf.

Logeerpartij

Mmm, wat die logeerpartij betreft, ik zie nog een andere mogelijkheid. Jij gaat weg, als de kinderen dan ook nog weg gaan, naar jouw ouders, dan heeft hij niemand om zich heen die dagen. Dat vindt hij misschien niet zo leuk? Misschien wil hij dat niet eens voor zichzelf toegeven? Mijn man vindt het trouwens ontzettend irritant, als ik allemaal dingen ga regelen, als ik zelf afwezig ben. Hij zegt dan: 'Het lijkt net alsof jij me niet vertrouwt, alsof je denkt dat de wereld instort zonder jou, ik red me wel hoor!' En daar heeft hij gelijk in. Soms denk ik wel van te voren met hem mee. 'Als ik weg ben, dan moet wel Truusje naar ballet, Juultje naar zwemles en Babetje naar gym, heb je al bedacht hoe je dat gaat doen?' Dat vindt hij wel oke, zo'n waarschuwing, maar ik moet bijvoorbeeld niet alvast gaan regelen dat de buurvrouw Truusje mee gaat nemen.
Wat jullie familie betreft, ik vind de familie van mijn man ook helemaal niet leuk. En mijn man vindt mijn familie wel oke, maar ook niet geweldig. Ze zijn allebei gewoon enorm verschillende groepen mensen met compleet andere omgangsnormen. Ik voel me absoluut niet op mijn gemak bij mijn schoonfamilie.
De laatste jaren maak ik me daar gewoon minder druk om. Ik stel me wat geslotener en afstandelijker, minder kwetsbaar op. Ik vind die mensen na vijfentwintig jaar nog niet leuk, dus dat gaat toch niet lukken. Ik blijf oppervlakkig en beleefd en ga er niet te vaak heen. Dan gaat mijn man in zijn eentje of zo. Dat gaat prima. Het moet wel vol te houden blijven.

Dank voor reacties /KVR

Bedankt voor jullie reacties.

KVR: ik denk dat ik mijn mans onaangepaste gedrag aardig heb geaccepteerd (laat hem vaak zijn gang maar gaan, dwing hem niet mee te gaan naar sociale dingen waar hij geen zin in heeft/familiebezoek etc.). Waar hij echter met zijn gedrag/reacties mijn ouders/familie beschadigt en pijn doet (kinderen daar weghoudt, mijn familie negatief belicht bij onze kinderen of hen opzet tegen mijn familie/ouders) vind ik het toch te ver gaan. En daar gaat het nu om…. Of vind je dat hij mag bepalen dat onze kinderen niet (nooit!) bij mijn ouders mogen logeren, puur omdat hij ze niet mag? En overigens voor zover je twijfelde of ik ga: ik ga sowieso dat weekend weg. Vraag is inderdaad: gaan ze dan bij mijn ouders logeren of niet?

Koolmees

Koolmees: jij hebt een goed punt! Ik had dat ook al bedacht. Wellicht vindt hij het niet gezellig de avonden (als hij overdag werkt gaat het nagenoeg alleen om de avonden, ’s ochtends slaapt oudste sowieso nog) alleen te zijn. Verder is het bij ons nogal gebruikelijk dat ik zo’n beetje alle logistiek regel, dus het zou zomaar gekund hebben dat als ik allemaal speelafspraken of logeerpartijtjes bij vriendjes had geregeld, hij nooit zo negatief gereageerd heb. Ik heb echt het vermoeden dat het met mijn ouders te maken heeft…. Normaal vindt hij het prima als ik alle logistiek regel en hem dan vertel wat wanneer en hoe tijdens allerlei evenementen. En hoe meer hij moet doen hoe vervelender hij het vindt als ik er niet ben. Nu heb ik het zo geregeld dat hij het juist superrustig kan hebben – hoeft hij niets te brengen en halen etc.!
En ja, je hebt gelijk: als het niet klikt, dan klikt het niet, dat kan je niet echt afdwingen. Maar zoals ik hierboven schreef: ik laat hem vrij, hij hoeft niet aldoor mee (kerst nog net wel, hoewel hij ook daarheen weleens niet is meegegaan geloof ik, en 1x per jaar een verjaardag van mijn ouders – en ook niet elk jaar, dus echt ik laat hem behoorlijk vrij). Maar ik ben bang dat hij de kinderen steeds meer bij mijn ouders zou weghouden. Heb soms de angst dat als ik zou overlijden dat hij de kinderen weg zou houden bij mijn ouders….. (tenzij zijn familie wellicht druk op hem zou uitoefenen dat hij dat niet kan maken). Zo negatief is hij over mijn ouders. En aangezien mijn ouders nogal veel vrienden en kennissen hebben, ben ik toch bang dat het niet aan mijn ouders maar aan hem ligt.

Hangt ervan af hoe oud de kinderen zijn.

Maar in het geval van logeerpartijtjes geldt hier de regel: je hebt twee ja's nodig, of 1 nee. Dus als mijn man of ik daar geen goed gevoel bij hebben, gaan de kinderen niet logeren. Het is geen zaak van levensbelang. En het is heus niet zo, dat de relatie tussen jouw kinderen en jouw ouders verdwijnt, als ze er niet logeren.
In de tussentijd heb ik het nog aan mijn man gevraagd en hij zei nog iets anders. Hij vertelde dat hij erg beledigd zou zijn, als jij zulke dagen vol zou plannen voor hem. Hij zou het als een brevet van onvermogen zien. Net als die ouderwetse huisvrouwen, die voor elke dag een maaltijd in de vriezer leggen, als ze een weekje weg zijn met de huisvrouwenvereniging.

Dat jij de logistiek doet, dat doet daar niets aan af. Ik doe hier ook de logistiek. En als er feestjes zijn of zo, zet man dat dan (maar ook alleen dan) in zijn elektronische agenda.

Ik vind trouwens het feit dat je ouders veel vrienden hebben, geen reden om aan te nemen dat het dan dus aan je man ligt. Als je mensen niet mag, maakt het echt niet uit of het sociale wonderen zijn of niet. Dat boeit niet. Je mag ze wel, of je mag ze niet. Het is niemands schuld, het is gewoon zo. Mijn schoonouders zijn ook mensen met een heel druk sociaal leven, veel drukker dan mijn sociale leven. En er is echt hélemaal niets mis met mijn schoonouders. Ze zijn alleen compleet anders dan ik ben. We hebben niets maar dan ook niets gemeen (behalve de familieband). Maar ik zie ze gewoon liever niet. Elk gesprek verloopt moeizaam, alles wat ik zeg wordt verkeerd begrepen, alles wat ik leuk vind, vinden zij niet leuk en andersom. Geen enkele klik. Vroeger deed ik mijn best om me dan aan hen aan te passen. In hun wereldje te verdiepen. Maar dat heeft geen zin, want ik schiet toch steeds mis. Mijn man vindt dat wel jammer, maar ziet zelf ook wel in, dat zijn ouders heel anders zijn dan ik ben en neemt het mij gelukkig niet kwalijk. Gelukkig gaat hij niet kijken 'aan wie het ligt'.
Het klinkt alsof jij je man wel kwalijk neemt, dat hij een hekel heeft aan je ouders. Dat voelt misschien als een persoonlijke afwijzing? Daar zou ik mee aan de slag gaan. Maar dat is een ingewikkeld probleem en dat zou ik lostrekken van deze logeerpartij.

Andere aanpak

Ik zou het anders doen, nu, in dit geval.

Zeg de logeerafspraak bij je ouders af, en maak een nieuwe afspraak voor een paar weken later. Dan heeft je man in het weekend dat jij weg bent de kinderen voor zichzelf en kan hij zelf zien wat hij dan doet.

Het weekend dat de kinderen naar je ouders gaan, is een weekend voor jullie twee samen. Ga een weekend samen weg, doe iets wat jullie samen leuk vinden. Desnoods een verrassingsweekend. Twee voordelen: leuk weekend voor jullie samen en de kinderen moeten wel naar je ouders, want jullie zijn nu allebei weg (en bovendien wilden die toch zo graag dat de kinderen weer eens kwamen logeren)

Koolmees en Tijgeroog

Dank voor je reactie.

Eerst even over de kinderen: leeftijd begin voortgezet onderwijs en groep 8, al groot dus! Dus n.m.m. als kinderen zelf willen geen reden om ze niet te laten logeren (bij kleine kinderen kan dat anders zijn ivm veiligheid). Of vinden jullie dat ook op die leeftijd een partner nog kan verbieden dat ze bijopa en oma gaan logeren? Hoezo "geen goed gevoel bij hebben"? Hij mag ze niet, dat is toch geen reden om ze een logeerpartijtje te verbieden?
Het punt is dat hij het mijn ouders (volgens mij) niet gunt! (even er vanuit gaande dat hij het wil verbieden - heeft hij nog niet expliciet gezegd, hij reageerde alleen afhoudend tot nu toe, hij is nog aan het nadenken, ik moet het nog horen).

Verder: kinderen sporten veel in het weekend (en vindt mijn man erg belangrijk dus mogen ze nooit missen, laat staan voor een logeerpartijtje bij mijn ouders...) dus zomaar ander weekendje lukt niet. Moet in schoolvakantie als er geen sport is.

Koolmees, ik begrijp je reactie, maar geloof me: ik snap en accepteer dat hij geen klik heeft met mijn ouders. Geen probleem. Dan nog vind ik dat je - uit beleefdheid!- het moet kunnen opbrengen om met kerst en nog 1x pj (verjaardag ouders) of misschien nog een speciale gelegenheid, naar hen toe te gaan. Vind je niet? Maar wat mij betreft ook echt niet vaker - hoeft voor mij niet.

Maar daar gaat het nu niet om.

De vraag is: mag hij verbieden dat de kinderen (oudere kinderen) gaan logeren bij mijn ouders?

Als hij het nl. niet verbiedt (zou mogen verbieden), dan is de volgende stap: wanneer? Deze dagen (juist NIET in het weekend, maar juist op werkdagen dat hij werkt!) die ik nu bedacht heb of op andere dagen in die vakantieweek (als ik er wel ben) of evt. in de volgende vakantieweek.

P.s. Tijgeroog

Zie mijn vorige posting: jouw voorstel is dus minder makkelijk ("een paar weken later") uit te voeren.

Jouw idee van een weekend samen weg: ehhh, heeft hij vorig jaar eerst zelf voorgesteld maar vervolgens wilde hij toch niet ("te druk"). Ik weet ook niet of het echt gezellig zou zijn, een heel weekend samen weg. Ik heb mijn bedenkingen. Relatie loopt niet helemaal lekker.

En aangezien ik aldoor alle vakanties voor ons gezin regel, weet ik niet of ik puf heb nu ook weer een weekend voor ons tweeen te regelen met het risico dat hij ook nog heel kritisch erover gaat doen (dit niet goed, dat niet goed, moe, zucht). En dan moet het dus sowieso in de schoolvakantie vanwege het sporten (is hij zelf ook druk mee en wil hij niet afzeggen voor een weekend weg).

Evelien

Ik ben het eigenlijk wel met Josephine eens. In feite doe jij precies hetzelfde naar je man toe. Wat had je dan voor reactie verwacht van je man? Je wist dat hij zou 'steigeren' anders zou je het niet op die manier doen.

Als mijn man zoiets zou doen, zou ik ook direct met mijn hakken in het zand gaan (hoe begrijpelijk jou beweegredenen misschien voor jou ook zijn hoor).

Je man voelt zich buiten spel gezet. Er wordt over hem beslist en dan ook nog over kinderen die naar grootouders gaan waar hij ze absoluut niet wil hebben.

Wellicht heb je het er al vaker over gehad met je man waarom hij zo'n hekel aan je ouders heeft. Werkt dat ook niet een beetje vise versa? Ik zeg dit omdat ik zelf totaal geen band heb met mijn schoonouders. Ze hebben me vanaf het begin al aan als een vreemde behandeld; iemand die hun zoon heeft ingepikt en hebben mij op een gegeven moment gedoogd en dat is tot op de dag van vandaag zo gebleven. Ik hoor er niet bij en zal er nooit bij horen ook. Ik kan je zeggen: dat voelt niet fijn.

Esmee

Dank je wel voor je reactie. Even reageren op een paar dingen die je schrijft.

"In feite doe jij precies hetzelfde naar je man toe." Wat doe ik precies hetzelfde naar mijn man toe?

En je schrijft "Wat had je dan voor reactie verwacht van je man? Je wist dat hij zou 'steigeren' anders zou je het niet op die manier doen." Zoals ik schreef heb ik gehandeld zoals ik gehandeld heb (eerst mijn ouders, dan de kinderen en dan pas man) omdat ik vreesde dat als ik met hem zou beginnen hij de kinderen negatief zou beinvloeden zodat ze niet zouden willen gaan logeren.

En wat had ik verwacht? Nou ik had inderdaad verwacht dat hij niet juichenc zou reageren. Maar dan om het feit dat ik voorstel dat ze bij mijn ouders gaan logeren en hij dat niet wil (en niet dat hij boos is om dat ik het al bekokstoofd zou hebben, dat punt is nl. minder bijzonder omdat ik als gezegd vaker dingen al regel). ALs ik het eerst aan hem had voorgesteld zou hij ook negatief gereageerd hebben..... (en mogelijk ook de kinderen nog negatief beinvloed).

En dan: ik begrijp dat jij met je eigen ervaring heel erg veel begrip voor mijn man hebt en denkt dat het aan mijn ouders ligt. Ik zal niet zeggen dat zij nooit iets fout hebben gedaan (nobody is perfect) en mijn man heeft een keer een voorval genoemd dat hij niet leuk vond, maar echt: mijn man is toch echt de botterik en niet mijn ouders. Ik wil niet helemaal gaan uitwijden over hoe mijn man is (ik kan daar pagina's aan voorbeelden van geven, maar simpel gezegd komt het erop neer: hij kan zeer voorkomend en onderhoudend zijn als hij WIL, maar als hij niet wil omdat hij iemand niet aardig of interessant vindt, dan kan hij zich zeer asociaal gedragen), maar geloof me: mijn ouders zijn erg van het sociaal wenselijk/net gedrag (zo ben ik altijd opgevoed, dus doe ik dat ook altijd) en mijn man is niet zo opgevoed (zijn vader is ook een botterik) dus zijn gedrag komt grotendeels in elk geval toch echt van hemzelf af.

Maar nogmaals, los van of mijn man het wel of niet met mijn ouders kan vinden (en of mijn ouders daar ook een aandeel in hebben): vind je dat hij kan verbieden dat onze kinderen (begin VO en groep 8) bij mijn ouders gaan logeren? Nog tips/adviezen hoe ik daarop kan reageren, dus wat ik kan zeggen, als zijn reactie daarop neerkomt?

En ik wil wel met hem praten (overigens is de vraag of ons gesprek veel langer dan 3 a 4 zinnen over en weer kan duren, dat is weer een ander probleem dat ik met hem heb), maar daarvoor wil ik dus graag eerst van jullie advies op mijn vraag hierboven.

P.s. Esmee

Vervelend hoor voor jou. Lijkt me echt naar zo door je schoonouders behandeld te worden! Maar ik begrijp dat je man er wel begrip voor heeft? Dat is fijn.

Koolmees

Ja, heb je goed gelezen, het voelt vaak (gelukkig niet altijd) als twee kampen. Ik begon mijn allereerste posting ook dat onze relatie niet geweldig loopt. Gelukkig heeft hij ook goede kanten, anders had ik het niet langer uitgehouden.

Ik ben inderdaad (steeds, al jaren) aan het nadenken hoe ik onze relatie beter kan krijgen. Moeilijk, therapie wil hij niet. Praten, moeilijk, lukt vaak niet (krijgen na 3-4 zinnen over een moeilijker onderwerp al snel ruzie, wordt hij erg boos). Dus samen aan werken (?). Ik realiseer me dat ik ook niet perfect ben, maar wel moeilijk omdat ik het gevoel heb dat ik steeds dingen moet doen om onze relatie te verbeteren. Is ook zorgelijke situatie. Maar daar gaat mijn vraag nu niet over!

Wat er ook zij van onze relatie en zijn gebrek aan klik met mijn ouders: vinden jullie dat hij kan verbieden dat onze (al oudere) kinderen gaan logeren bij mijn ouders?

Ik krijg daar van jullie maar geen antwoord op, hoe goed bedoeld jullie reactie ook is. Dus graag daar een reactie op. En hoe ik met hem het gesprek daarover kan voeren (argument, insteek voor gesprek) mocht hij die kant uit gaan....

verbieden

Verbieden is een hele aparte manier om met zaken om te gaan in je relatie. Iemand kan misschien in de hitte van het moment zeggen dat het niet gebeurt, maar daar kom je dan later samen op terug.
Maak er geen drama van maar stel gewoon rustig dat je een oplossing hebt gezocht voor je weekend en dat je snapt dat het hem ergert, hij heeft het niet zo met je ouders, maar dat het ook de grootouders van de kinderen zijn en de kinderen vinden het daar fijn. Daarmee is jou probleem, weekend weg kunnen opgelost.
Je had geen idee dat hij zo dwars zou gaan liggen en eerlijk gezegd ga je dat ook gewoon negeren. Je snapt zijn emotie, maar dit is nou eenmaal de oplossing punt.

antwoord

Ik denk dat ik er geen duidelijk antwoord op geef, omdat ik de vraag zo apart vind. Het is echt heel moeilijk voor mij voor te stellen, dat een van ons, de ander of onze kinderen iets zou 'verbieden', zoals jij dat stelt.
Ik vind dat als je kinderen die leeftijd hebben, dat ze zelf beslissen wat ze gaan doen. Ik denk dat ik die grens zo ongeveer bij een jaar of twaalf leg? Vanaf die tijd beslissen kinderen zelf over logeerpartijtjes en dergelijke. Wij verbieden alleen als het qua schoolwerk niet kan, of als we het onveilig vinden. Maar dan zitten wij altijd op een lijn eigenlijk. (twee ja's, of een nee). Bij opa en oma is het in onze familie gelukkig altijd veilig, dus dat is altijd wel goed, mits het uitkomt met school dus.

Ik wens je sterkte met deze lastige situatie/relatie.

Nou feitelijk

Alleen door een kort geding aan te spannen. In een normale situatie, als je daar hier al over kunt spreken, kan hij er maar weinig tegen doen om jou te verhinderen je kinderen naar je ouders te brengen.

Ik vraag me wel af of je het moet willen om je kinderen hier tussen te plaatsen. Ze gaan echt wel merken dat pa het er niet zo mee eens is en je plaatst ze hiermee dus in een loyaliteitsconflict. Is dat het logeren waard?

Aan de andere kant zou ik, indien mijn man niet met redelijke argumenten, komt genegen zijn om zijn visie naast me neer te leggen. Maar dat zou ik dus bij mijn man doen, die meestal zeer redelijk is en waar meningsverschillen meestal niet verder gaan dan kopen we een nieuwe bank of een nieuwe tv (oid). Dan wil ik wel echt overtuigd worden. Mijn man trouwens ook.

Verbieden

Ik kan me bij verbieden in zo'n kwestie niets voorstellen. En al helemaal niet bij voor altijd verbieden. Als iemand iets wil verbieden moeten daar wel redelijke argumenten voor zijn. Maar los daarvan: jij komt met verbieden wel/niet. Je man heeft voor zover ik het begrijp dat woord niet gebezigd. Het voelt meer als een machtsstrijd tussen jullie twee, wie krijgt z'n zin? Ik zou hier geen halszaak van maken. Wil je man het niet, dan niet. Dan komt er wel een ander logeermoment. Het lijkt me belangrijker dat je een manier vindt om te gaan werken aan je relatie ipv hier veel energie in te stoppen waarbij er straks eentje zogenaamd wint en de ander verliest. Zogenaamd omdat ik denk dat er bij zo'n strijd geen winnaars zijn.

Waar gaat het hier over?

Je vraagt van ons een soort toverformule om op je man los te laten zodat een nare patstelling zich oplost. Maar eerlijk gezegd snap ik de situatie niet. Zoals ik hierboven al schreef vind ik jouw houding ook niet OK. En je zult daar ongetwijfeld je redenen voor hebben en die heb je ook deels beschreven, maar dan nog rechtvaardigt dat het niet.
Ik denk dat dit niet gaat over waarover het gaat. Jullie zijn nu bezig een machtsstrijd over de ruggen van je kinderen uit te vechten en jij betrekt je ouders daar ook nog eens in. Dus als je een tip wilt, dan zou ik de hele logeergebeuren skippen en je issue's met je man zien op te lossen. Ook als die niet oplosbaar zijn dan moet je de kinderen erbuiten laten. Je ouders kunnen de kinderen zien als je man er niet is of als jij samen met hen bij je ouders op bezoek gaan. Je spreekt met je man af dat als hij niets leuks weet te zeggen hij zijn mond houdt over je ouders. Allebei water bij de wijn en probleem de wereld uit.

Josephine, issues met man oplossen...

Ik heb eerder aangegeven dat man vermoedelijk (bijna) net zo negatief zou reageren als ik het logeerplan eerst met hem zou bespreken. Het gaat m.i. meer om het logeren bij mijn ouders dan om de volgorde van bespreken.

Jij schrijft: "Dus als je een tip wilt, dan zou ik de hele logeergebeuren skippen en je issue's met je man zien op te lossen. "

Ik ben al jaaaaaren bezig om te kijken hoe de relatie met mijn man beter kan worden. Ik verwacht niet dat het binnen een paar maanden of een of twee jaar veel beter is (probeer ik wel, maar ik ben ook reëel). Dus als ik alle andere dingen die gevoelig liggen (dit is niet het enige!) moet laten liggen totdat onze relatie beter is, dan gebeuren allerlei (leuke) dingen niet.... Denk dat onze relatie er niet veel beter door wordt en anderen (ik, of in dit geval mijn ouders/kinderen) daar de dupe van worden.

Ik heb heel lang veel gelaten en laten gebeuren, voor mijn man, dat was niet goed.

Overigens kwam het logeerplan/verzoek van mijn ouders. Die begonnen erover. Ik heb hen niet erin betrokken. Ik doe alleen mijn ouders graag een plezier. Waarom wel de kinderen logeren bij zijn ouders en niet bij mijn ouders? Omdat mijn man zo moeilijk is (want dat is hij echt, objectief gezien).

Je schrijft "Je spreekt met je man af dat als hij niets leuks weet te zeggen hij zijn mond houdt over je ouders. Allebei water bij de wijn en probleem de wereld uit." Je kent mijm man niet. Er valt met hem NIETS af te spreken. Dus "allebei" water in de wijn doen gebeurt niet (ik kan wel water bij de wijn doen, maar dat doet hij niet, tenzij ik het afdwing, niet in een overlegsituatie). Dus probleem is niet zo snel de wereld uit als jij denkt.

Maar goed, ik merk aan de reacties dat je je moeilijk kan voorstellen hoe het is om met een man als mijn man samen te leven (gelukkig maar, prijs jezelf gelukkig), en daarom is het denk ik ook moeilijk om je in te leven in mijn situaties en handelen in verband met deze logeerpartij.

AnneJ en Ginny

Dank voor jullie reacties. Ik denk dat wat jullie schrijven iets is wat kan werken in het gesprek met mijn man. Toch gewoon praten over de rationele argumenten voor (of tegen) logeren en er geen drama van maken. En als hij geen goede rationele argumenten heeft, dan ook het simpel stellenddat ze dan gewoon wel kunnen gaan logeren, deze dagen of andere dagen in de vakantie.

Overigens: mijn lange weekend weg hangt niet van de logeerpartij af. Het is wel een goede gelegenheid voor de kinderen om nog te logeren. Voor ze te oud zijn en helemaal geen zin meer hebben om te gaan logeren (bij alle opa's en oma's) - (veel) pubers, denk ik, hoeven dat niet zo nodig meer.

beslissingen

Mijn exman vind het moeilijk om gezamenlijke beslissingen te nemen. Zolang ik dat niet wist en tot een vergelijk probeerde te komen hadden we zwaar weer. Het kon eigenlijk alleen maar zoals hij het bedacht en daar kon ik het vaak niet mee eens zijn of het was een gedoe waar ik me in allerlei bochten zou moeten wringen. En dat was onbespreekbaar. Het hield eigenlijk pas op toen ik snapte dat ik sommige dingen gewoon niet bij hem neer moest leggen. Dan voelde hij zich verantwoordelijk en moest er ook wat van vinden en over beslissen. Vanaf dat moment was het voor mij duidelijk dat ik gewoon voor mijn beslissingen moest staan en daar inderdaad logisch rationele zo concreet mogelijke argumenten bij moest geven. Mijn exman is dan ook een autist onder de radar.
Ik ga gewoon over zaken voor de kinderen en ook al sputtert hij weleens wat hij accepteert het wel.

Ook

Even kort door de bocht (en ik heb ook niet alle reacties helemaal gelezen). Ik vind het heel vanzelfsprekend dat ouders zelfstandig beslissingen nemen over de kinderen, en niet ieder logeerpartijtje onderling bespreken. Om dan achteraf over de beslissing van een ander te zeuren kan natuurlijk, maar op een gegeven moment ben je daar dan ook klaar mee. Beslissing genomen, en daarmee moet je verder. Als je partner bij herhaling beslissingen blijft nemen waar je het niet mee eens bent, heb je een andere discussie, maar dat verandert niets aan de uitkomst van reeds genomen beslissingen.
De man in kwestie lijkt mij een moeilijk geval. Ik zou mijn beslissingen niet laten afhangen van eventuele overtrokken reacties die hij zou kunnen geven. Of het achteraf bevestigen, 'ja, ik wist dat je het er niet mee eens zou kunnen zijn, maar ik heb het toch gedaan omdat ik/de kinderen dat wilden'.

AnneJ - verantwoordelijkheid

Tjee, wat jij schrijft lijkt erg van toepassing op mijn man. Ik krijg inderdaad regelmatig het gevoel dat hij geen beslissingen wil nemen omdat hij dan weer verantwoordelijk is. Zegt ook wel eens: beslis nou eens zelf! (terwijl ik denk dat het netjes/logisch is als ik bijv. over grote uitgaven even van tevoren met hem overleg). De laatste tijd heb ik inderdaad vaker niet een vraag aan hem gesteld, maar gewoon gezegd (of gemaild - dat doe ik ook vaak, geeft hem meer tijd informatie op een voor hem geschikt moment te verwerken) dat ik iets doe of dat iets zus en zo gebeurt. En eigenlijk, krijg ik dan, inderdaad, weinig problemen. Met feiten confronteren is voor hem kennelijk makkelijker dan steeds vragen krijgen waar hij ja of nee op moet zeggen.

Mmmm, ik het logeren nog niet weer aan de orde gesteld (terwijl ik wel wil weten of het nou oké is of dat hij daadwerkelijk een probleem heeft, bijv. die dagen/avonden niet alleen willen zijn). Misschien inderdaad maar zeggen: ik ga ervan uit dat ze in de herfstvakantie dan gaan logeren. Maar als je er echt een probleem mee het, laat het dan wel vandaag of morgen even weten. Dan kunnen we het erover hebben.
Of misschien moet ik het hem mailen....

Of heb jij (of iemand anders) nog een andere suggestie? (moeilijk hoor, ik weet nooit hoe mijn man reageert als ik een gevoelig punt ter discussie stel).

Ik wil het niet onbesproken laten, want wil wel duidelijkheid hebben, ook voor mijn ouders en de kinderen (die overigens niet weten dat er mogelijk een probleem hierover tussen mijn man en mij).

Oja en AnneJ, toen ik las in jouw posting "Mijn exman is dan ook een autist onder de radar." dacht ik: oh.... vandaar! Ik verdenk mijn man ook van Asperger . Hoe bedoel je trouwens "onder de radar"? - die uitdrukking ken ik niet.

Katniss

Wat je schrijft herken ik wel. Inderdaad kan (en moet) je niet alles overleggen. Doe ik dus ook niet. Alleen het logeerpartijtje tijdens mijn afwezigheid, moet hij natuurlijk wel van tevoren weten.

Ik had het natuurlijk als feit kunnen presenteren, maar dat heb ik niet gedaan. Of anders gezegd: ik heb gezegd dat ze kunnen gaan logeren, dat opa en oma en kinderen het leuk vinden en dat me dat handig leek. Omdat hij geirriteerd reageerde en aangaf dat hij nog niet zeker wist of hij dat wel zo'n goed idee vond, is het nu een hangend onderwerp.

En ja, man is moeilijk geval (niet altijd, maar wel vaak).

En wat jij schrijft 'ja, ik wist dat je het er niet mee eens zou kunnen zijn, maar ik heb het toch gedaan omdat ik/de kinderen dat wilden' is leuk, alleen in dit geval moeten ze erheen gaan (kunnen er zelf naar toe met openbaar vervoer) als ik al weg ben, dus hij moet dan niet opeens negatieve invloed op hen gaan uitoefenen en het alsnog voorkomen. Vandaar dat ik nu toch zijn "instemming" vooraf wil hebben, zodat het dan probleemlos doorgaat.

onder de radar

Exman heeft nooit een diagnose gehad. Toen zoon een diagnose kreeg viel er bij mij wel een kwartje. Toen ben ik ook steeds beter met hem omgegaan.
Ik zou niet teveel in discussie gaan. Niet nog eens achteraf in discussie wat hij er nu toch wel van vind. Dat is dan echt veel te lastig te behappen.
Bovendien zou ik er zelf bij zijn als je de kinderen naar grootouders brengt. Dat soort onzekerheden zou ik niet aan je man overlaten. Dan moet hij er toch weer wat van vinden en die zie je aankomen. Als je accepteert dat het niet anders is, die man zit nou eenmaal zo in elkaar, wordt je leven een stuk makkelijker.
Nog steeds ben ik achterwacht als ex iets met de kinderen doet. Hij raakt verstrikt in zijn eigen gedachten en beslissingen en dan kunnen ze mij bellen. Gelukkig ga ik ook vaak mee als kinderen bij hem zijn.
Wat mij ook helpt is als ik ex concrete instructie geef wat de bedoeling is met de kinderen. Even een paar stappen vooruit denken en dan ex toespreken en controleren of hij mij begrepen heeft en of hij het kan uitvoeren en gaat uitvoeren.
Emailen inderdaad. Maar probeer je tekst concreet en kort te houden. Geen uitvoerig verhaal waar hij zelf maar een conclusie uit moet trekken. Gewoon wat de bedoeling is, wanneer dat de bedoeling is, wie er bij betrokken is, en hoe dat uitgevoerd gaat worden.
En dan gaat het nog weleens fout.
Dochter gaat sinds kort weer regelmatig eten bij haar vader en dan haar huiswerk daar maken. Echter bij het foto's kijken op haar mobiel zag hij een foto van haar met een vriendje.
Van ex mag dochter pas een vriendje als ze 16 is. Regeltjes, regeltjes. Dus die flipte ongenadig. Dochter heeft het gelukkig goed opgelost. Gemeld dat ze er niet tegen kan als hij zo uit zijn plaat gaat. Dat ze nu naar huis gaat en weer contact met hem opneemt als hij gekalmeerd is. Dochter kwam helemaal over haar toeren thuis.
Goed uitgelegd en inderdaad even later kreeg dochter excuus op haar mobiel. Maar de regel blijft staan. Lastig. Nu gaat dochter voorlopig daar maar niet alleen heen, alleen als ik erbij ben.
Zulke kleine dingen kunnen enorm veel stof doen opwaaien, dus het is beter als het mijn ex gewoon ontgaat en hij er niets mee hoeft.

alleen zijn

Als je man het moeilijk vind om alleen te zijn zoek je daar een andere oplossing voor. Ik zou dat niet door de war halen met het logeerpartijtje van je kinderen.
Je kunt zorgen dat er eten voor hem klaar staat. Maar ook melden dat als hij een vraag heeft dat hij je kan appen of sms-en. Zonder discussie daarop een antwoord geven, zo concreet mogelijk de vraag accepteren en beantwoorden, eerst even nadenken hoe je dat het beste kunt doen, kan een geruststelling zijn.