Hoe zouden jullie hiermee omgaan? (graag tips)

Evelien

Op basis van een zelfbedachte diagnose jouw man als een kneus gaan benaderen, lijkt me de oplossing niet. Jullie zijn gelijkwaardig dus zullen jullie samen tot een oplossing moeten komen. Dat is vaak lastig met kinderen, het is niet anders.
En Annej, ot hoor, maar heeft jouw ex niets in te brengen wat betreft de opvoeding? Ik zou het ook niet prettig vinden als een regel die voor mij belangrijk is (en zo vreemd is het toch niet?) met medeweten en goedkeuring van de andere ouder overtreden wordt.

tja

Het is wat vreemd ik geef het toe. Maar vreemder was het om steeds in eindeloze discussies terecht te komen die alleen maar tot vreselijk gedoe leidden.
Ik kan niet de regels van ex handhaven. We zoveel mogelijk rekening mee houden en anders hem niet mee confronteren. Anders zit ik me aan zijn regels te houden en blijkt dat hij er ineens niets meer mee heeft, dat gebeurt ook. Soms moet hij gewoon even wennen.
Nadat we vroeger de kwestie alleen sex in het huwelijk hadden gaf hij na op een gegeven moment aan dat het hier Nederland is en dat het dan mag zonder huwelijk vanaf 16 jaar. Tja, inmiddels heeft dochter een jaar te vroeg een vriendje. Maar ik weet vrij zeker dat als hij er aan gewend is dat ook vriendje straks mag meedraaien met Sinterklaas en Kerst.
Maar je hebt echt, ik wel tenminsten, iemand waarmee je kunt overleggen. Maar als dat niet kan wordt het een eenzijdige beslissing waarbij de ander zich neer moet leggen. En sommige discussies moet je natuurlijk wel voeren, maar dat vereist dat je het concreet houdt, het juiste moment uitzoekt, de communicatieregels in acht houdt of emailt. Als het er echt om gaat. Niet om de dagelijkse dingen rondom de kinderen.

Oké

Ik snap dat wat Annej aandraagt beter aansluit. Zij bepaalt en dat is inderdaad makkelijker dan samen tot een compromis komen.

Nils

Wat een flauwe reactie. Zoals jij net reageerde denk ik: jij leest alleen wat je wilt lezen en reageert alleen waarop je wilt reageren.

Ik vraag jou heel serieus: hoe moet ik SAMEN met mijn man tot een compromis komen als het steeds maar niet lukt om gesprekken met hem te voeren die langer dan 3 a 4 zinnen duren (van mijn kant) en hij daarna boos wordt als ik niet ja en amen zeg op wat hij wil (of juist niet wil)? Als hij alleen maar dingen aan mij verwijt, niet ingaat op mijn argumenten en overwegingen maar alleen maar boos wordt?

Ik vind dat erg moeilijk, dus als je tips hebt, heel graag.

Reactie

Mijn reactie was in retrospect wel flauw, anders kan je het inderdaad niet interpreteren. Ik vind de manier waarop de 'mannen' worden neergezet pijnlijk. Nogmaals, ik heb geen oplossing, maar je man zo behandelen als Annej met haar ex-man zegt te doen, komt op mij in alle eerlijkheid denigrerend over. Dat lijkt me dus ook geen goede oplossing.

vaardigheden

Dat dacht ik ook altijd. Tot ik in de gaten kreeg dat het heel wat leek maar dat ex bepaalde dingen gewoon niet kon bedenken of bemiddelen. Dat zat er gewoon niet in. En niet ruiterlijk durven toegeven dat hij dat niet kon maar dan kreeg je een batterij aan smoezen tot aan slecht gedrag en pesten aan toe.
Ik leer mijn kinderen gewoon eerlijk te zijn, vooral naar henzelf toe dat als iet ze niet lukt dat ze er over nadenken, het proberen, en als ze er dan nog niet uitkomen dat ze gewoon eerlijk er voor uit komen en iemand vragen. Ook al zijn er dan heel wat mensen die doen alsof je een 'stomme' vraag stelt. Gewoon rustig nog eens vragen en laten merken dat het gewoon een serieuze vraag is anders zou je die niet stellen. Zoon is daar inmiddels kampioen in geworden.
Toen de vader van ex overleed dacht ik van ex wel te kunnen horen wat hij dan gewend was om te doen. Maar voor hem was het net zo nieuw als voor mij en bovendien ontbrak bij hem het voorstellingsvermogen wat je dan zou kunnen bedenken om te doen. Die raakte dus volledig in paniek en is een jaar de weg kwijtgeraakt geweest.
Later snapte ik dat beter.
Dus toen een tante van hem overleed heb ik hem gewoon geinstrueerd wat hij moest doen. Wat we samen deden, bidden met de kinderen. Mijn ouders kwamen over om met hem uit de bijbel te lezen. We belden samen met zijn zus. En daarna stuurde ik hem naar de kerk. Waar ik alvast de kerkvader informeerde.
Ik kan je zeggen dat dat een stuk beter ging.
Sommige mensen zijn nou eenmaal zo. Als je dan maar blijft doorduwen op zelfstandigheid en een volwaardige bijdrage stuur je ze in feite het bos in.

My 2 cents

Niet alles gelezen van alle reacties, dus misschien wat herhaling.
Naar je man toe zou ik aangeven dat je het zelf leuk/belangrijk vindt dat je kinderen bij je ouders gaan logeren. Verder een goed gesprek met hem aangaan: waarom is het zo'n issue voor hem? Waarom heeft hij zulke problemen met jouw familie? Waarom doet hij zo als jouw ouders over de vloer zijn? Ik weet niet hoe je met hem gesprekken hebt en waarom er zo snel ruzie is. Met zo'n man zou ik me dan ook verdiepen in gesprekstechnieken met moeilijke mensen. (bijv de gesprekstechnieken uit het boek van het explosieve kind van Greene valt natuurlijk ook toe te passen op volwassenen). Rustig blijven en veel verdiepende vragen stellen om de achterliggende redenen boven tafel te krijgen.
En misschien toch relatietherapie?

Nils

Bedankt voor je laatste reactie.

Ik weet niet of AnneJ's reactie je heeft laten begrijpen dat het niet haar (en mijn) bedoeling is "mannen" in zijn algemeenheid als simpele zielen of stumpertjes (of wat jij er dan ook in leest) neer te zetten, maar dat sommige mannen (die met autistische trekken) op een andere manier reageren op situaties en dat je dus je communicatie naar hen toe en met hen moet aanpassen. Normale conversatietechnieken werken bij hen nou eenmaal niet.

Ik hoop dat je er een beetje meer begrip voor hebt gekregen. Het is niet denigrerend bedoeld, maar het is vooral fijn als iemand meedenkt naar een oplossing die bij mijn man zou kunnen werken..

NB Nog geen gesprek erover gehad met hem, want ben deze week erg druk geweest (ook 's avonds). En dit soort dingen kan ik ook niet even tussen neus en lippen door bespreken met hem - moet ik echt even het goede moment voor vinden (is ook iets wat bij veel mannen echt niet nodig zou zijn, maar bij die van mij wel - het is niet anders).

AnneJ - herkenning en GS

Die eerste alinea is heel herkenbaar voor mij. Mijn man lijkt ook echt heel wat (slim, hoge positie in bedrijf), maar inderdaad: sommige dingen kan hij gewoon niet vooruit bedenken - snapt niet wat rekening houden met iemand betekent. Komt daardoor (voor mij in elk geval) heel egoistisch over. Ik merk aan mijn zoon dat hij ook erg vanuit zijn eigen positie alles bekijkt en bedenkt en zich heel moelijk (bijna niet) in anderen kan verplaatsen.

En inderdaad: ook mijn man zal nooit toegeven dat hij iets niet kan, niet aan gedacht had. Het ligt nooit aan hem.

Daarom GS: relatietherapie zit er echt niet in. Met hem is nl. niets mis . En wat kan zo'n relatietherapeut hem (zo'n slimme man) nou leren?

relatietherapie

De reden de ex niet uit wil komen voor onvermogen, overigens wie kan dat wel makkelijke, is dat het zo onbegrepen wordt en veroordeelt als hij iets niet blijkt te kunnen dat voor een ander een peuleschil is. Daardoor is het een 2e natuur geworden om smoezen te verzinnen of boos te worden en iemand aan te vallen, om te voorkomen dat het een issue is waar je weer geconfronteerd wordt met onbegrip.
Als je dan een relatietherapeut hebt die dat ook weer niet kan begrijpen, loopt iemand weer een slechte ervaring op.
Ik denk dat je absoluut iemand moet hebben die weet wat autisme inhoudt wil je samen effectief aan je communicatiestijl kunnen werken. Ik heb wel eens van collega's met autisme gehoord dat ze een groep hadden waar dat wel enigszins goed aan de orde kwam, maar dat moet je vaak met een lampje zoeken.
Eigenlijk net als bij kinderen. Zien dat iemand op sommige terreinen de vaardigheden mist om het goed te doen en ze dat dan met kleine stapjes leren zien. Accepteren dat iemand een 10 heeft voor rekenen maar niet zijn veters kan strikken. Onze houding is dan toch te vaak, dat dat gewoon moet kunnen, iedereen kan zijn veters strikken. Nou, dan ben je daar mooi klaar mee als niemand je helpt maar het wordt wel van je verwacht.
Echte relatietherapie is veilig en helpt beide partners in de relatie dit te zien en te realiseren en daar samen uit te komen. Want aan mijn kinderen kan ik zien dat samenwerking in deze zaken wel mogelijk is, wel te leren is.

Probleem erkennen

Jouw verhaal klinkt heel logisch, zou zomaar dus ook een verklaring kunnen zijn voor het gedrag van mijn man.

Maar hoe kan ik dat doorbreken?

Ik weet zeker dat als ik zeg dat hij wellicht Asperger of autistische trekken heeft hij me meteen uitmaakt voor alles wat goed en slecht is.... Alles waarbij ik een vraag stel over zijn gedrag ziet hij als een aanval en zal hij afwijzen met een tegenaanval. En aangezien hij verbaal erg sterk is (en fysiek ook groot), ervaar ik dat als heel vervelend. Niet echt iets wat ik wil uitlokken dus.

veranderen

Ik kan mijn ex niet veranderen. Ik kan wel beter luisteren en steeds beter met hem leren omgaan en gedoe zien aankomen en voorkomen.
Bij mijn kinderen is het een stuk makkelijker. Ze weten goed wie ze zijn en hoe hun karakter is en hoe ze dingen leren. Met de hulp van mij, van hun begeleiders op school, hebben ze zelf de regie genomen over hun eigen leerproces.
Zoon is een 'sociale' autist. Eergisteren meldde hij mij dat hij geleerd heeft om mensen veel meer de ruimte te geven en niet te verwachten dat ze dingen op zijn manier doen. Dan komen er veel betere resultaten. Geen perfecte uitkomst want mensen zijn geen robotjes, het blijft allemaal redelijk onvoorspelbaar, soms briljant, soms teleurstellend, maar mensen hebben ruimte nodig. En dat kun je leren loslaten. Dat 'leiding' geven en daarop reflecteren is hij mee bezig sinds hij afgelopen zomer kampleider was van een dagvakantiekamp. Dat is hij nu nog aan het uitwerken.
En soms als er buiten kinderen gillen dan schrikt hij nog even op: is het er een van mij? Er zijn, beschikbaar zijn. Maar ook grenzen stellen.
Hij heeft vorig jaar bijna een gezamenlijke opdracht verpest doordat hij maar bleef wachten op een bevriende klasgenoot die iets af moest maken wat maar niet lukte.
Nu heeft hij in zijn groepje direct gemeld dat ze zich aan het schema gaan houden. Min of meer, maar wie niets bijdraagt mag alleen verder. Het is een examenjaar en over een half jaar is de tijd om.
Zijn profielopdracht doet hij overigens alleen.

de diagnose

Het heeft weinig zin om de relatie met je partner aan de orde stellen door het noemen van een diagnose. Net als bij kinderen gaat het om het uitvinden van de dagelijkse omgang en iemands manier van denken, het wereldbeeld, het mensbeeld. Net als bij kinderen eigenlijk. Je wordt wel op een spoor gezet waardoor je zaken kunt gaan omdenken, maar die moet je dan wel per persoon gaan uitvinden.
Lastig is dat veel volwassen mensen met autisme al veel dysfunctioneel gedrag hebben aangeleerd waar ze niet of met veel moeite weer vanaf kunnen. Dat is ze aangeleerd doordat de samenleving met afwijzing op hen reageert als ze zich onbegrepen uiten en gedragen. En dat blijft ook vaak bestaan omdat ook in het nu mensen onbegrepen blijven en afgewezen, terwijl het niet zo moeilijk is als je het eenmaal weet.
Ik ken geen goede relatietherapeuten, ik zou er ook niet aan beginnen, tenzijn mensen met autisme zelf iemand kunnen aanraden.
Ik heb ook veel geleerd van mensen met autisme zelf. Ik heb collega's met veel empathie horen spreken over wat hun moeilijke gedrag voor hun vrouw betekende.
Relaties komen regelmatig voorbij op websites voor mensen met autisme als wrong planet: http://www.wrongplanet.net/postt108119.html
De hulpgids Asperger geeft veel inzicht, Tony Attwood is de expert op dat gebied.
Maar rechtstreeks confronteren met een diagnose helpt niets. Iemand kan wel de 'hint' oppakken als er een kind een diagnose blijkt te krijgen. Hier ging mijn exman op dat moment doorkrijgen dat kind op hem leek. Daardoor begon hij ook goede adviezen te geven waar ik en kinderen ook echt veel aan hadden. Dat is ook nog zoiets. Een autistische ouder kan voor kinderen een grote aanwinst zijn, iemand die uit zijn tenen weet hoe een kind in elkaar kan steken en daar bij betrokken is. Het lastige is dat ook het dysfunctionele gedrag dan overgedragen kan worden, maar het valt me steeds meer op dat na al die jaren ex ook steeds beter in de gaten krijgt hoe dat werkt.
Eerlijk gezegd heeft ex veel respect voor mij en accepteert zaken op een goede manier, zolang ik maar niet 'autisme' roep. Maar hij vertrouwt mij en bevestigt vaak op een positieve manier de band die wij als ouders met onze kinderen hebben. Ook al lijk ik soms een kenau door mijn wil er door te drukken.

Maar wat als....

Ik haak even aan bij deze discussie omdat hier al mensen schrijven met ervaring.

Om een heleboel redenen denk ik dat mijn man ook minstens autistische trekjes heeft. In plaats van boos reageren, wat ik hier terug zie, reageert hij door mijn vragen te negeren. En ik zie dat hij meer dan zijn best doet. Het is onvermogen.

Tot een jaar geleden heeft dat redelijk naar tevredenheid gewerkt. Maar het afgelopen jaar ben ik zelf door ziekte behoorlijk verandert. En hoe hij zijn best ook doet, naar mij schiet hij op een heleboel manieren te kort. Dit betekent dat ik niets bij hem kan neerleggen en ook niets kan overdragen. Dus alles komt nog steeds op mij neer. En ik red dat niet meer en ik weet ook niet of ik het in de toekomst nog wel ga redden. Het is geen kwestie van niet van elkaar houden, maar ik weet niet meer of dat wel voldoende is.

Ik heb daarin goede begeleiding voor mezelf. En ik heb ook dit onderwerp besproken.

De vraag die ik kreeg is: zou het met aan stellen van leefregels lukken om tot een situatie te komen die haal- en houdbaar is?

Wat denken jullie? Ik weet het echt niet namelijk.

verwachtingen

je kunt niet iets van iemand verwachten dat hij niet kan. En het is moeilijk om zaken aan te leren hoewel dat ook op oudere leeftijd wel mogelijk is. Je kunt je man korte neutrale instructies geven wat je op een zeker moment, als dat moment daar is, van hem verwacht. Maar eerst zul je moeten begrijpen hoe dat in zijn hoofd toegaat en hoe hij tot zijn conclusies en acties komt en waar hij tegenaan loopt. En dat begrip is er niet zomaar. Ik leer nog steeds bij. En als het dan een tijdje goed gaat vergeet ik ook weer om op te letten. Dat mijn toon kalm en neutraal blijft. Dat ik mijn gezin niet overval met 'open' lastige verhalen waar ze zelf conclusies uit moeten trekken. Dat ik tot tien tel voor ik emotioneel blij of positief maakt niet uit, reageer. Of dat ik over het hoofd zie dat ik de zaken van kinderen en man moet 'matchen' anders werkt het niet. Het is na al die jaren nog steeds een leerproces.
Uiteindelijk kun je alleen zelf beslissen of je relatie haalbaar is of blijft. Maar het stellen van leefregels kan ik me niet zoveel bij voorstellen. Iemand moet jou wel vertrouwen en je moet er samen uitkomen. Hoewel je natuurlijk wel rekening kunt houden met de beperkingen van je man en daar samen wegen in kunt zoeken. Voor jezelf en voor jullie samen.

vertrouwen

Bedankt voor je bericht AnneJ. Wij zijn al meer dan 25 jaar samen en hebben het altijd binnen grenzen goed gehad.

Het afgelopen jaar heb ik gemerkt dat mijn vertrouwen is verandert. Hij is een man met een gebruiksaanwijzing maar hij is altijd goed geweest zoals hij was. En idd met korte en duidelijke instructies en niet al teveel eisen lukte het allemaal wel.

Nu lukt het mij niet meer. Ik heb de energie niet meer om hem daarmee te helpen. Ik heb eigenlijk nodig dat hij dingen bij mij uit handen neemt. En de afgelopen week heb ik begrepen dat het teveel gevraagd is. Het voelt voor mij alsof ik aan het verdrinken ben en in plaats van een beetje ondersteuning of het gooien van een reddingsboei, trekt hij mij onder water en ik kan het niet duidelijk maken wat hij moet doen om mij te helpen.

Ik hoop dat het maken van afspraken hier wel in gaat helpen, maar ik heb ook mijn twijfels. Dit voelt echt machteloos.

Marije

Wat een verdrietige zaak Marije. Goed om te horen dat je al iemand hebt waar je dat mee kan bespreken. Is er niet iemand anders, behalve je man, die je kan helpen met de dingen die je moeilijk vind en waar je steun bij nodig hebt? Ik wens je heel veel sterkte want ik kan me je machteloze gevoel goed voorstellen. Je bent zelf altijd degene die sterk moet blijven en je zwakte niet kan tonen of moet doseren.

Marije

Wat een verdrietige zaak Marije. Goed om te horen dat je al iemand hebt waar je dat mee kan bespreken. Is er niet iemand anders, behalve je man, die je kan helpen met de dingen die je moeilijk vind en waar je steun bij nodig hebt? Ik wens je heel veel sterkte want ik kan me je machteloze gevoel goed voorstellen. Je bent zelf altijd degene die sterk moet blijven en je zwakte niet kan tonen of moet doseren.

Met liefs, sterkte

Ik heb veel van de reacties gelezen, en zie dat het gesprek regelmatig op autistisch uitkomt.
Zelf krijg ik meer en meer het gevoel dat het naar een narcistische persoonlijkheid neigt.

Wat het logeren betreft....

Iedereen bedankt voor het reageren (goed voor wat reflectie) en meedenken. Het heeft uiteindelijk lang geduurd voordat ik het goede moment gevonden had om het logeren bij mijn ouders (waar dit draadje mee begon) met mijn man op te nemen.

Uiteindelijk ervoor gekozen het per mail weer aan te kaarten (volgens mij opperde AnneJ dit, en ik heb de afgelopen jaren gemerkt dat dit inderdaad vaak goed werkt bij hem - dan heeft hij tijd om te reageren, hoeft hij zich niet overvallen te voelen door de vraag). Ik heb het vriendelijk en positief geformuleerd, maar ook gevraagd of hij nog andere plannen had (dus wel opening geboden). Ook heb ik geschreven: als je plannen hebt, dan wel uiterlijk morgen aan mij doorgeven. Ik wilde een deadline en bij geen bericht = goed bericht, dus oké. Ik wilde er zelf nl. niet pratend over beginnen als hij dat zelf niet wil.Pfff. wel gedoe hoor: nadenken over de formulering van de e-mail ...

Afijn, hij heeft de mail gekregen, en NIETS erover gezegd. Dus het was goed!

En toen ik er later nog over mailde ivm het vervoer, reageerde hij ook prima.

Typisch geval (wellicht van): Een mens lijdt dikwijls 't meest door 't lijden dat hij vreest .

Goed afgelopen dus gelukkig (ze moeten nog wel gaan, maar daar verwacht ik geen rare ontwikkelingen meer in).

Marije

Ik leef met je mee. Ik maak me ook wel eens zorgen voor het moment dat ik het niet meer aan kan alles te doen wat ik doe door ziekte of zo. Ik heb erg veel energie en kan daardoor veel doen, maar als dat verandert...

Je schrijft: 'Ik hoop dat het maken van afspraken hier wel in gaat helpen, maar ik heb ook mijn twijfels.'

Ik hoop dat het je lukt. Het grote probleem dat ik met mijn man (met autistische /Asperger trekken, op zijn minst) heb is dat er met hem in het geheel GEEN afspraken te maken zijn (dat hij dus bepaalde taken vast op zich neemt). Hij wil zich gewoon niet vastleggen. Ik weet niet of dat aan autisme/Asperger ligt, hoor.

Jasam (narcisme)

Ik kan me jouw reactie goed voorstellen. Ik twijfel bij mijn man regelmatig of hij autistische trekken (Asperger) heeft of dat hij meer een narcistische persoonlijkheid heeft. Als je de kenmerken leest ...

Ik ben er nog niet uit. Misschien wel allebei?

Dus af en toe heb ik het er erg mee gehad om steeds maar met zijn moeilijke persoonlijkheid, lichtgeraaktheid etc. rekening te houden en me in bochten te wringen om iets op het goede moment, op de goede manier, met de juiste toon etc. te brengen.... en dan maar hopen dat zijn pet goed staat. Echt wel op eieren lopen vaak.

Gelukkig dat er ook wel goede dingen tegenover staan en zolang ik het kan volhouden (zonder diepongelukkig te zijn - ik ben eigenlijk wel behoorlijk gelukkig ondanks alles) ga ik er zo goed mogelijk mee om, in het belang van de kinderen (want ik weet een ding zeker: als we gaan scheiden wordt het geen fijne scheiding... -dan is zijn ego te erg gekrenkt).

Met liefs, sterkte

In beide gevallen vergt het enorm veel energie.

Ik lees tussen je regels door dat jij "liefde" als antwoord geeft op je mans persoonlijkheidsdrama.
Ik wens je veel liefde terug, en dat hoeft niet perse alleen van je man te komen, er zijn vele manieren van uitingen.

narcisme

Het gaat om egocentrisme. Niet om egoisme of narcisme. Mijn ex kan zich ook heel goed voor een ander inzetten als hij het maar begrijpt en als hij maar in staat is om het te doen. Hij heeft soms vreemde prioriteiten. Hij is bang om zonder geld te komen dus werk gaat altijd voor, zelfs voor de kinderen. Ik snapte dat indertijd niet, dus hebben de kinderen weleens 2 uur alleen thuis gezeten, 2 en 4 jaar oud, helemaal in paniek. Ik had beter moeten controleren of ex mij begrepen had en dat hij mij moest waarschuwen als er iets tussenkwam. Extreem wat veel mannen kunnen hebben is dat.
Zich niet kunnen verbeelden wat de consequenties zijn voor je kinderen en je vrouw als je 1e prioriteit er ineens tussendoor komt.
Dat is vaker voorgekomen. Als hij het kan kan hij heel zorgzaam zijn en tot het uiterste gaan om iets goed te krijgen. Maar vaak komen er zaken tussen zijn 'schema' door zodat het hem niet lukt.
Als je een fiets moet kopen voor een kind omdat we ineens na verhuizing moeten gaan fietsen dan moet het voor hem wel de perfecte prijs/kwaliteit verhouding zijn. Dat het er ook op tijd moet zijn ontgaat hem dan. Dat soort dingen lostte ik dan maar zelf op.
Bovendien heb ik ex zodra er van een omgangsregeling sprake was voluit toestemming gegeven om mij te bellen als er iets was, wat dan ook. En ik heb de kinderen een mobiel gegeven zodat ze me altijd konden waarschuwen.
Dat is geen narcisme. Dat is gebrek aan verbeelding, angst, gebrek aan vaardigheden.
Ex houdt van ons allemaal op zijn manier en doet zijn best maar het lukt gewoon niet altijd zoals wij zelf verwachten of zouden willen.
Na uitleg, inuitie zit er niet in, en als je zijn schaamte weet te omzeilen, doet ex altijd zijn best om het te verbeteren. Dat levert soms ook ontroerende taferelen op.
Het meest duidelijk werd mij dat toen ik een keer vroeg of hij wel van mij hield? Het antwoord was: natuurlijk! Ik poets toch je schoenen! Het concept houden van heeft in de loop van de jaren wel wat variatie gekregen, maar ik vond het eerst raar, later typerend, en nu vind ik het eigenlijk wel ontroerend dat hij daar toen zo spontaan op reageerde.
Inderdaad, ik houd nog steeds van ex, maar ben wel blij dat we niet meer bij elkaar wonen. 2 Kinderen met autisme heb ik al mijn handen vol aan.

Reacties en typisch voorbeeld

Jasam, dank voor je reactie. Ik weet niet of ik je laatste zin "Ik wens je veel liefde terug, en dat hoeft niet perse alleen van je man te komen, er zijn vele manieren van uitingen." goed begrijp. Wat bedoel jij precies?
Ik kan wel zeggen dat ik merk dat hij soms zijn liefde heel indirect laat blijken, maar probeer dat dan maar te waarderen. En inderdaad, ik haal ook veel liefde bij anderen vandaag (vriendinnen, heb ik regelmatig heel hard nodig).

AnneJ, zoals jij het beschrijft klopt het wel heel aardig met mijn man. Ik merk vooral zijn gebrek aan inlevingsvermogen (en nota bene: dat verwijt hij mij soms!).

Typisch voorbeeld vandaag: onze dochter was thuis op haar kamer, muziek aan het luisteren. Verder niemand in huis. Hij kwam thuis, had (zelf) vergeten huissleutel mee te nemen. Dus hij bellen (die doet het slecht, hoor je niet of niet goed), dus hoorde ze niet. Hij bonken, andere dingen doen om geluid te maken.Zij hoorde het niet. Uiteindelijk gooide hij steentjes of zo tegen haar raam. Hoort ze iets, duurt nog even voor ze door heeft wat er is, dus gaat dan meteen naar beneden om open te doen. Is hij laaiend, dat ze niet eerder de deur opendeed. "Ja maar ik hoorde helemaal niets". Is hij boos "Je had het gewoon wel moeten horen". Ehhhh?!

Het erge is ook dat ik denk dat hij haar ervan verdenkt dat ze gewoon geen zin had om open te doen. Het erge daarvan is, dat HIJ zo is (hij heeft vaak geen zin om open te doen of de telefoon op te nemen), maar ZIJ is juist helemaal niet zo! (behulpzaam type)

Hij kan zich kennelijk niet voorstellen dat ze het ECHT niet hoorde, omdat ze, als ze het wel had gehoord, meteen de deur zou hebben opengedaan.

Het is wel fijn voor mij dat nu onze dochter ouder wordt, zij dezelfde onredelijke reacties van hem meemaakt en ik dus merk dat niet IK "gek" ben, maar hij . Wel sneu voor onze dochter natuurlijk.

Overigens heb ik haar toch maar uitgelegd dat papa zich niet altijd zo goed kan voorstellen dat zij het misschien echt niet hoorde (en als ze het wel hoorde dan gewoon naar beneden zou gaan). We hebben de laatste tijd ook erg veel vergelijkbare gevallen van gebrek aan inlevingsvermogen bij onze zoon meegemaakt en ik heb ook daarbij aan dochter uitgelegd dat hij geen nare jongens is (ze werd soms gek van hem), maar dat hij gewoon anders is, en zich niet zo goed kan verplaatsen in anderen.

Denken jullie dat het goed is dat ik daarin (m.b.t. man en zoon) gewoon eerlijk ben naar onze dochter toe? Zodat zij zich in elk geval door mij begrepen voelt? En toch iets meer begrip kan opbrengen voor raar en vervelend gedrag van broer en vader?