Hoe zouden jullie hiermee omgaan? (graag tips)
Mijn man en ik zijn al lang bij elkaar (> 20 jr, kinderen inmiddels in groep 8 en begin VO) en de laatste jaren loopt ons huwelijk niet geweldig. Een van de problemen is dat hij het echt niet kan vinden met mijn ouders. Mijn ouders passen al sinds de geboorte van oudste regelmatig bij ons op (wat heel fijn is, we werken beide) maar mijn man weet dat niet echt te waarderen. Mijn man vertoont sowieso wel vaker bot/onaangepast gedrag, maar m.n. naar mijn familie toe is hij vaak niet aardig, groet ze soms niet als hij uit het werk binnenkomt etc. Ook in ons gezin praat hij regelmatig negatief over mijn familie. Ik heb hem vaker gevraagd dat niet te doen waar de kinderen bij zijn.
Mijn ouders zijn niet raar of zo, juist altijd erg beleefd, ben zelf ook erg opgevoed met nette omgangsvormen, beleefd gedrag (ook als je iemand niet geweldig vindt) etc. Mijn man heeft meer zoiets " ik doe lekker waar ik zelf zin in heb", zeg maar: houdt wat minder rekening met anderen, kan zich ook - is mijn ervaring - minder goed in anderen verplaatsen, redeneert erg vanuit zichzelf.
Nu hebben de kinderen vroeger vaker bij mijn ouders gelogeerd, maar de laatste jaren niet meer zo, vaak geen gelegenheid (sporten in het weekend). In de herfstvakantie (ga ik een paar dagen naar een vriendin in het buitenland) zou er wel een gelegenheid zijn en het leek mij leuk (en ik weet dat mijn ouders het ook leuk vinden, die hebben er de laatste tijd af en toe iets over gezegd) als de kinderen weer eens bij hen logeren. En handig: is m.n. de jongste niet (mogelijk) de hele dag alleen thuis (heb ik bij voorkeur niet). Ik heb de kinderen gepolst en die vinden het prima. Ik ging er vanuit dat mijn man die dagen werkt (heeft volgens mij geen vakantiedagen meer, maar als hij wil kan hij wel wat regelen, vakantiedagen bijkopen of zo), dus het leek me ook een praktische oplossing. Afgelopen vakantie hebben de kinderen ook een paar dagen bij zijn ouders gelogeerd, vond ik prima.
Nu vertelde ik het mijn man en die reageerde heel negatief. Ik had het eerst met hem moeten bespreken. En het was nog de vraag of het wel doorging (of dat hij dus andere plannen zou maken).
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik het bewust niet eerst aan hem heb verteld, maar eerst met mijn ouders heb afgestemd en met de kinderen, omdat ik bang was dat mijn man anders weer de kinderen negatief zou beïnvloeden waardoor ze dan opeens misschien geen zin zouden hebben naar opa en oma te gaan. (Helaas heb ik op dit punt weinig vertrouwen in mijn man).
Ik weet nog niet of hij het uiteindelijk toch oké vindt, maar hoor graag wat jullie ervan vinden als hij zou "verbieden" of (door zelf iets te regelen en extra vrije dagen te nemen en een leuk tripje met ze te organiseren) te voorkomen dat ze bij mijn ouders zouden logeren? Wat adviseren jullie mij hoe hiermee om te gaan?
NB. Ik wil niet gaan scheiden (hij heeft ook goede eigenschappen en ik wil het de kinderen niet aandoen), maar dacht zelf even: als we gescheiden zouden zijn zou het een stuk makkelijker zijn om de kinderen bij mijn ouders te laten logeren, dan nu, zucht. Eigenlijk wel een erge gedachte, vond ik zelf...
doof
Autisme lijkt op doof zijn. Er ontgaat ze vaak nogal wat in de omgeving. Dan denk je dat ze iets toch wel moeten weten maar het is ze ontgaan omdat ze met zichzelf bezig waren of er was teveel omgevingslawaai. Belangrijke zaken controleer ik expliciet of ze dat meegekregen hebben. Maar bijvoorbeeld ook dat er een monteur van Waternet om 8.00 uur langs kan komen. Anders kost het stress. Of dat hun vader verwacht dat ze 's middags uit school naar hem toegaan, dat meldt ik dan 's morgens nog even.
Maar ik leg ook al vanaf dat ik het weet uit hoe ze met hun vader kunnen omgaan. Een ding is al goed gelukt.
Hun vader kon in zijn paniek vreselijk tekeer gaan. Dat is ook de reden dat we gescheiden zijn, het werd thuis onhoudbaar door zijn angst en paniek.
Zoon heeft goed meegekregen dat je dan tegen iemand zegt zich nu te verwijderen en dat je erop terug komt als hij gekalmeert is. Zijn eerste jaar op het voortgezet onderwijs heeft hij zo ook twee klasgenoten uit elkaar gehaald tot verbazing van de begeleiding. De klasgenoten reageerden daar goed op.
En dochter heeft onlangs haar vader zo kortgesloten nadat hij ontdekte dat ze een vriendje had. Buiten zichzelf raakte hij. En toen is ze weggegaan nadat ze gezegd heeft dat hij nu gaat kalmeren. Ze gaat weg en komt er later op terug.
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je uitlegt hoe iemand in elkaar steekt. En dat je ook samen oplossingen zoekt.
Doof
Ja dat is wel een goeie beschrijving. Hij gedraagt zich alsof hij doof is.
En ik weet niet meer hoe ik hem, zonder dat ik er aan onderdoor ga, kan bereiken.
Bedankt voor jullie reacties.
AnneJ en Marije - doofheid
Ik herken het ook. Hij lijkt inderdaad regelmatig doof. Heb al ZOOOO vaak geen antwoord op een vraag gekregen! En als ik hem dan weer stel, weer geen antwoord, tijdje later weer dezelfde vraag, weer geen antwoord en soms nog vaker. En dan zegt hij dat ik zeur! (eh.... als hij meteen antwoord had gegeven, was ik in 1x klaar geweest).
Marije, het klinkt alsof je het echt heel zwaar hebt. Ik hoop zo dat er andere mensen zijn die je kunnen helpen.
Nog een tip, wie weet helpt het: wat vaak het beste hielp was om mijn zorgen (vanuit MIJN zorgen, dus niet vanuit JIJ doet het niet goed) op papier te zetten en hem een brief te geven of sturen (e-mail). Dan kan hij het rustig op een geschikt moment lezen. Vaak is hij in elk geval na zo'n brief weer wat behulpzamer en vriendelijker en deed hij meer wat ik gevraagd had. Helaas niet blijvend... dus ik zou het eigenlijk vaker moeten doen. Ik weet niet of je de energie op kunt brengen het zo aan te pakken.
Heel veel sterkte.
tja
Gemakkelijk is inderdaad anders.
We zien wel, moeten gewoon door. Ik hoop dat we het gaan redden.
Samen oplossingen zoeken?
AnneJ, je schrijft "Ik denk dat het heel belangrijk is dat je uitlegt hoe iemand in elkaar steekt. En dat je ook samen oplossingen zoekt."
Hoe bedoel je "samen oplossingen zoeken"?
In mijn geval: met mijn man? Heb je enig idee hoe ik dat zou kunnen aanpakken?
Zodra ik nl. iets (rustig) probeer te bespreken met hem, of zelfs maar iets vraag over een (rare/vervelende) reactie van hem, voelt hij zich aangevallen en gaat meteen keihard in de tegenaanval.
Of bedoel je "samen met dochter"?
beiden
Met de kinderen bespreek ik de omgang met hun vader, maar ook met elkaar, op het moment zelf dat ze daarover een vraag hebben, voor contactmomenten met hun vader.
En ik bedenk samen hoe dat dan kan gaan.
Ook met ex doe ik dat.
Maar ik zou hem niet confronteren met een rare vervelende reactie. Wat zou jij zeggen als iemand dat bij jou doet? Misschien 'sorry' 'niet zo bedoeld' maar voor iemand met autisme kan dat echt een brug te ver zijn, een onoplosbare opdracht.
Dat snap ik ook wel een beetje. Omdat ze van jongsafaan opvallen door misplaatst sociaal gedrag krijgen ze daar heel veel negatief commentaar op zonder dat ze daar wat mee kunnen. Hoe zij jij je dan voelen als er weer iemand zo negatief tegen je doet en je kunt er nog steeds niets mee?
Mijn kinderen hebben geleerd om daar beter mee om te gaan. Eerst maar eens even aanhoren, luisteren, zeggen dat het niet de bedoeling is, excuses maken, jezelf toelichten, daar moet je soms even over nadenken maar dat kan zeer de moeite waard zijn. En altijd bepaal je zelf of de kritiek terecht is, maar je komt ook tegemoet aan het gevoel van die ander.
Dus met ex prijs ik hem alleen maar de hemel in en benoem wat hij wel goed doet. Met kinderen ook overigens. Ik heb het nooit over negatieve zaken op die manier. Ik zeg wel op een neutrale toon, al is het honderd keer nodig, dat ze de vloer van de badkamer na gebruik even moeten droogdweilen als die nat is.
En als zoon flipt of rot wil doen dan hoef ik niets te zeggen. Hij komt al thuis dat hij met rust gelaten wil worden omdat...... dan laten we hem gewoon met rust.
Met een incident laatst met ex en dochter heb ik hem gemeld dat dochter nogal van hem geschrokken was en dat ik het fijn vond dat hij zo snel excuses had gemaakt per sms naar dochter.
Dan ga ik echt niet zitten uitpluizen hoe het kwam, dat vermoed ik al en bovendien heb je aan zijn uitleg ook vaak niet veel en inderdaad kan hij in woede uitbarsten, dus zo doe ik dat.
neutraler
Ik denk dat je steeds neutraler en letterlijker leert omgaan met informatie. Met mijn kinderen kan ik over emoties en situaties in discussie gaan. Wel om de beurt, niet verhit maar neutraal van emotie, maar het lukt. Met ex kan dat niet zo makkelijk omdat hij zich inderdaad snel aangevallen voelt of zijn mening over emoties niet vertrouwt en bang is voor negatieve reacties.
Met ex is het veel feitelijker.
Ex is bezig met de erfenis en dat is nogal een onoverzichtelijk verhaal. Dan vraagt hij mij om het voor te koken voor de kinderen. Zoon had hem al afgewezen want is met zijn eindexamen bezig en kan die discussie met ex niet aan en wil dat nu ook niet. Dochter snapt het niet. Dus vraagt ex mij en dan luister ik goed waar het over gaat en bedenkt vragen en vat samen en formuleer en stel formuleringen voor tot we eruit zijn. Ik licht toe hoe dat bij de kinderen zit, zoon zijn hoofd is vol met zijn eindexamen, hij wil het wel weten maar het is nu even lastig voor hem, zo'n groot verhaal. Ik meldt kinderen dat vader er nogal mee bezig is en pas rust heeft als het opgelost is en de stukjes op hun plaats vallen.
Dat heeft me 2 middagen gekost maar nu is het duidelijk. Ik heb kinderen geinformeerd die konden ja of nee zeggen en ze vervolgens geinformeerd wat daar voor nodig was en wanneer.
Het ordenen van informatie kan in mijn gezin een belangrijke opdracht zijn. Dan ben ik blij als het weer gelukt is.
AnneJ nog een voorval + vraag
Ik ben erg blij met jouw herkenning en tips.
Logeren is inmiddels opgelost.
Nu weer een voorval (helaas weer m.b.t. mijn ouders): ze vieren hun verjaardag binnenkort, kan helaas maar op een dag/avond als mijn man iets anders wil doen (sport kijken op t.v.). Ik heb daar begrip voor dus hij hoeft van mij niet mee. Ook mijn ouders doen daar niet moeilijk over
Nu wil hij alleen graag dat onze jongste bij hem blijft (want dat vindt mijn man zo gezellig) en dus niet meegaat naar opa en oma. Jongste vindt dat vermoedelijk wel leuk, maar ik wil jongste juist bijbrengen dat je soms in het leven dingen moet laten die jij leuk vindt omdat je daarmee anderen (in dit geval mij en mijn ouders) een plezier doet. En wat zoon dan moet missen (en mijn man moet het dan alleen doen) is dan minder erg, want dat is vaker (verjaardag X jaar, mijlpaal, maar 1x in het leven). Jongste heeft ook wat gebrek aan inlevingsvermogen, dus is al moeilijk genoeg om die te overtuigen zonder dat mijn man aan hem zit te trekken...
Hoe zou jij dit aanpakken?
ff een heel foute opmerking
Is het heel erg als ik hier neerzet wat ik na het lezen van je laatste bericht denk?
Is je man niet misschien gewoon een vervelende hufter? Duizendmaal excuses voor dit bericht want zoiets hoor je niet over iemand te denken laat staan neer te zetten. Ik herken hier nl geen autistoform gedrag in.
overleg
Ik zou kijken naar de mogelijkheden die ik wel heb om ex en kinderen bij zoiets te betrekken. Het kan in kleine details liggen. Misschien kun je zoon vragen om een kaartje te schrijven voor de jarige en dan neem je dat mee. Of je vraagt je man en je zoon een mailtje met felicitaties te sturen naar de jarige voordat het feest gevierd wordt. Spreek een moment af en biedt je hulp aan.
Leg je ouders uit dat zoon en vader graag samen sport kijken en verjaarsvisite nogal een opgaaf vinden maar dat ze jarige wel waarderen en willen feliciteren. Zoiets.
Je kunt ook nog overwegen om een ander gezamenlijk moment af te spreken voor je verjaardag met jou hele gezin en de jarige. Misschien iets leuks 'doen'. Sociaal gedoe kan een opgaaf zijn maar als er wandeling aan vastzit of een speeltuin of iets om te doen kan het soms makkelijker zijn.
Mijn ex was graag op verjaardagen van familie. Dan mocht hij graag iedereen bedienen met koffie, cake, soep en wat niet al. Een en al behulpzaamheid. Soms wat te opdringerig maar mijn ouders konden hem goed hebben. Je moet denk ik toch de situatie wat aanpassen aan de mogelijkheden van de diverse leden van je gezin.
En dat betekent toch vaak het loslaten van allerlei stereotype opvoeddoelen. Als ze het idee maar meekrijgen dan kan de vorm en de inhoud wel anders zijn. Tenzij ze graag aan de 'regels' houden of 'normaal' willen doen. Dan kun je de moeite wel vragen om mee te gaan. Maar dan zou ik, vanwege de sport, toch een iets ander tijdstip kiezen.
En ik
Zou mn kind meenemen naar de verjaardag. Precies om de redenen die jij noemt, het kan geen kwaad dat hij leert dat je sommige dingen voor elkaar over moet hebben en samen sport kijken kan nog heel vaak.
Je schrijft dat je zoon het best leuk zou vinden, niet dat hij grote bezwaren heeft tegen het bezoeken van de verjaardag, en ik vind dat onvoldoende reden om dan maar thuis te blijven,
Miekemieke en AnneJ
Miekemieke, ik snap je gedachte. Heb die soms ook 
. Feit is dat hij erg vanuit zichzelf denkt en dat ik veel herken bij verhalen over anderen met Asperger/autisme.
AnneJ, eigenlijk denk ik dat mijn zoon best zou meegaan met oudste en mij naar mijn ouderse als mijn man niet aan hem zou trekken. Ik zal het met hem bespreken. En ik denk trouwens dat de uitzending later ook nog te zien is, dus dan denk je: probleem opgelost. Maar man wil op die vraag (nog) geen antwoord geven... (dus riekt wel weer naar Miekemiekes gedachte).
Ik weet dat mijn ouders erg verdrietig zouden zijn als mijn zoon er niet bij zou zijn - ze hebben altijd veel voor ons/hen gedaan en zien ons graag (heel af en toe) bij hen thuis.
Ik denk dat als ook zoon niet meegaat, dat ze het dan nog liever ene maand verzetten.... Misschien dat we het zo maar moeten doen. Met zoon praten, gaat die mee, dan opgelost. Gaat die niet mee, dan verzetten. Wel sneu voor mijn ouders, die worden zo wel erg achtergesteld op het toch wat drammerige gedrag van mijn man (door ook onze zoon erin te betrekken).
Helaas is het door allerlei omstandigheden echt moeilijk plannen, maar speeltuin of wandelen lost het probleem niet op. Enige oplossing voor man is dat hij en zoon bij mijn ouders het sporten kijken (tijdens de maaltijd!). Dat vind ik geen serieuze optie maar respectloos.
vraagje
Heb je wel het gevoel dat hij echt om je geeft? Lijk jij op je ouders? Misschien confronterende vragen en niet bedoeld om je te kwetsen of zo maar meer om je te helpen te onderzoeken wat er aan de hand is.
Miekemieke
Ik twijfel er weleens aan of hij echt om mij geeft, maar soms krijg ik signalen dat ik denk: ja, hij geeft toch wel om mij.
En ik lijk qua karakter op mijn vader en, volgens mij alleen met bepaalde gebaren en als ik sommige dingen zeg op mijn moeder. Maar qua karakter volgens mij veel minder. Mijn man heeft overigens wel eens verwijtend gezegd dat ik steeds meer op mijn moeder ga lijken.
Maar hij ook steeds meer op zijn sacherijnige vader...
Wil je toelichten waar je aan denkt? Ik kan je nog niet helemaal volgen.
kun je dat ook loslaten
Ik ken die gedachten ook wel hoor, verwend door zijn moeder, prinsje tot hufter en aso. Maar dan sla je de plank mis. Heeft het uberhaupt zin om mensen zo te typeren? Je kunt ze vaak wel in jou hoek krijgen door concreet te formuleren en te wijzen op lacunes in hun empathie. Dan wijzen ze vaak ook gelijk terug. Dus het vraagt wat creativiteit maar dan merk je dat het niets te maken heeft met een aso inborst. Maar met een gebrek aan inlevingsvermogen en last van een leven lang onbegrepen en zelf slecht behandeld waar ze niets van gesnapt hebben.
Maar in mijn situatie zouden mijn ouders dat helemaal niet erg vinden om zoon en man tijdens de maaltijd naar sport te laten kijken.
Wij mochten vroeger op zondag geen tv kijken. Behalve mij broer die keek om 19.00 uur Studio Sport en dan zaten wij vaak nog aan tafel.
Om iedereen mee te krijgen moet je de 'regels' wat buigen, helemaal geen punt. De regels zijn er voor de mensen, de mensen niet voor de regels. En dat leer ik mij gezin ook.
