Hulp gezocht!
Hallo,
Ik ben Laurens ik ben zelf 18 jaartjes oud.
Ik zoek hulp en wel met het volgende...
Deze vakantie 2014 ben ik samen met mijn ouders naar Sri Lanka op vakantie geweest.
In deze vakantie heb ik de liefde van mijn leven ontmoet, het voelt echt voor 100% aan dat dit die ene uit miljoenen is voor mij. maar zoals altijd, einde van de vakantie brak aan. Ze vloog toevallig de zelfde dag in het zelfde vliegtuig van Sri Lanka naar Dubai. Ik kon het niet accepteren dat dit zeg maar het eindstation was...
Zoals verwacht vloeide de tranen rijkelijk op de airport.Zij vervolgde haar weg terug naar Oostenrijk (wenen). En ik richtig Düsseldorf. Zodra ik thuis was niet kunnen slapen, mijn hart was gebroken. de tweede dag thuis gezocht voor een ticket naar wenen, met haar en mijn eigen ouders alles geregeld en ja! 4 dagen later zat ik op het vliegtuig naar wenen! Eenmaal daar de mooiste 10 dagen gehad uit mijn hele leven, zij is de ware, der hele familie (ouders,ooms,tantes etc...) is perfect. maar zoals verwacht na die 10 dagen weer afscheid, deze maal nog 100000x erger dan op Dubai.
Na wat achtergrond informatie hier de echte vraag.
Ik studeer nog, verpleegkundige. Die opleiding kan ik zonder problemen daar voortzetten. mijn Duits en mijn engels zijn van een niveau dat ik me daar perfect verstaanbaar kan maken en alles begrijp wat de mensen mij zeggen. Kwa onderdak onderhoud en financiën zit het allemaal snor, dat is geen probleem. ook haar ouders en zij zelf vinden het allemaal prima, zelfs leuk! alleen mijn ouders willen dit niet.
Ik hou zoveel van der en voel me zo gelukkig bij haar dat ik met liefde alles hier opgeef en daar met haar verder ga, een doorstart maken in wenen.
Nu kan ik twee dingen doen.
1 de relatie verbreken. ( dit ben ik alleen niet van plan aangezien het de liefde van mijn leven is)
2 er heen gaan ongeacht wat mijn ouders mij vertellen.
Help me alsjeblieft hiermee... en hoe en wat.
Ik weet niet of dit de juiste categorie is maar ik wil graag hulp van ouders, die meer ervaring hebben en misschien mij kunnen helpen met wat ik moet doen.
Met vriendelijke groet Laurens.
Doen Laurens
Het is voor ouders soms moeilijk om te accepteren dat hun kinderen groot worden. En het is natuurlijk ook een groot avontuur om in het buitenland je opleiding voort te zetten vanwege de liefde. Maar ik zou het doen.
Hard misschien, maar de meeste ouders draaien gewoon bij als ze zien dat het leven gewoon doorgaat, dat jij er voor gaat en dat het misschien ook wel helemaal goed gaat en jij een geweldige tijd hebt, hoe het ook verder met de relatie gaat.
Ik wens je veel succes Laurens!
Neemt niet weg
Je volgt je eigen pad maar dat neemt niet weg dat het voor je ouders ook goed kan zijn als jij naar ze kunt luisteren wat nu eigenlijk hun zorgen en bezwaren zijn.
Want dat snap ik ook wel. Ouders kunnen er tegenop zien dat hun kind een relatie aangaat ver van hun vandaan, dat kan verstrekkende consequenties hebben als je kleinkinderen maar 1x per jaar zien en dat soort zaken.
Goed luisteren naar je ouders kan ze het gevoel geven toch gehoord te worden door jou.
En de toekomst gaat toch vaak anders dan je nu denkt, ook voor je ouders. De kans die je nu voor je hebt liggen spreekt je geweldig aan en dat zouden ze ook moeten kunnen begrijpen.
heel erg bedankt!
Bedankt voor de reactie.
Het is voor mij eigenlijk zo goed als zeker dat ik dat wil, alles is mogelijk er staan buiten mijn ouders om gewoon GEEN obstakels in de weg...
En kwa toekomst gericht kijken. we willen dan onze opleidingen daar in wenen afronden en dan samen terug wonen in Nederland. ook in de periode van +- 5 jaar kom ik ongeveer eens per 3 maanden 2 weekjes ongeveer na Nederland terug.
gaan
Wenen is nou niet zover dat jullie elkaar niet vaak kunnen zien (als het te betalen is natuurlijk) en Skype en FaceTime zijn ook gemakkelijk. Ik zou zeggen: gaan. Ik wil je wel aanraden om ook zelf een leven op te bouwen in Wenen en je niet alleen op haar en haar vrienden te richten. Mocht je midden in je studie zitten en het gaat toch uit (nee, dat gebeurt natuurlijk niet, maar je weet nooit 
) dan kun je daar wel zelfstandig blijven en je studie afmaken.
Je ouders zullen je toch een keer moeten laten gaan maar het komt voor hen nu een beetje onverwacht. Dat moet je ook begrijpen.
Mijn neefje is een paar jaar geleden naar Amerika (Seattle) gegaan voor een jaartje. Liefde van zijn leven ontmoet, inmiddels getrouwd en een kindje. Broer en schoonzus waren in eerste instantie ook niet blij, maar zien hun kind liever gelukkig daar dan ongelukkig hier.
Heel veel succes en ik hoop voor je dat het lukt.
Ik heb een andere mening
De liefde is nog heel pril. Jullie hebben samen twee intensieve periodes meegemaakt. En nu begint het normale leven weer.
Ik zou eerst het normale leven weer oppakken. Je kunt skypen, bellen, schrijven, etc. Misschien rond de Kerst elkaar weer in het echt zien, of misschien al eerder. En later in het jaar nog vaker.
Als na dit studiejaar het gevoel nog net zo sterk is, dan zou ik pas overwegen om je hele leven om te gooien.
Hebben jullie ook overwogen dat je vriendin naar Nederland komt? Zelf vind ik het heel belangrijk dat de bereidheid om je leven te veranderen van beide kanten komt. Dat zegt wat over de kracht in jullie relatie.
gaan
Soms ontmoet je de ware al op jonge leeftijd en als je het niet probeert dan weet je het niet.
Er zal toch hier altijd een huis voor je openstaan mag ik hopen, als onverhoopt blijkt dat jullie iets minder goed bij elkaar passen?
Kansen komen voorbij om gepakt te worden, niet om je jaren later nog af te vragen: wat als ik toen...
Eens met tante tiny, kies optie 3
Start het studiejaar op, doe wat je moet doen, Skype en mail en app tussendoor, laat haar later dit seizoen naar nederland komen. Is ze daar eerder geweest, je schrijft al optimistisch dat ze tzt hier zou willen wonen?
Natuurlijk ben. Je super verliefd, dat is geweldig, reden temeer om te werken aan een solide opbouw van je/ jullie leven.
afstandsrelatie
Dat is wel een heftige test om te verwachten dat er eerst een afstandsrelatie is. Niet helemaal realistisch. Afstandsrelaties hebben de neiging om af te lopen.
levensfase
Als je jong bent en geen verplichtingen hebt is het een geweldige ervaring om een tijdje naar het buitenland te gaan. Het is wat anders als je al verantwoordelijkheden hebt.
Mijn moeder heeft het indertijd ook gedaan en het heeft een goed huwelijk opgeleverd. Dat was dan nog wel binnen Nederland maar evengoed was het er niet van gekomen als ze die stap niet genomen had en in de stad van mijn vader was gaan werken en leren.
Het zal ook met je ervaringen te maken hebben.
gaan
Niet eens perse voor de liefde, al klinkt die mooi! Maar wat heb je te verliezen? Je leven moet nog beginnen. Wel idd je eigen leven ook opbouwen, je bent te jong om afhankelijk te zijn al van een relatie naar mijn idee.
Ben wel benieuwd naar de argumenten van je ouders?
hmm
Ik zou nog het komende jaar in Nederland blijven en elkaar proberen zoveel mogelijk te zien. Je hebt elkaar alleen maar in vakanties ontmoet en om dan meteen boven op elkaar te gaan zitten kan juist dan slecht aflopen (ja ok het is de liefde van je leven maar dat betekent niet dat je met 18 daar na twee ontmoetingen naar toe moet).
Ik denk dat dat ook het probleem is van je ouders, wacht een jaar en probeer elkaar dan zoveel mogelijk te zien. Als jij in Groningen woont en de liefde van je leven in Limburg ga je ook gewoon je studie afmaken, je probeert elkaar veel te zien en pas dan ga je bij elkaar wonen. Zie het dus een beetje zo. In dat geval ga je ook niet verder studeren in Limburg.
Volgend jaar kan het nog steeds. Overigens: begrijp ik het goed dat je daar je studie wil afmaken en dan weer terug wil? Dat is over vijf jaar omdat zij nog vijf jaar daar moet studeren? Wat studeert zij dan en als ze in Nederland wil gaan werken: is er dan geen taalprobleem?
hmmm
Ja,zei doet een opleiding voor docent, taal zal geen probleem zijn aangezien ze al een woordje Nederlands praat, goed verstaat en een cursus NL is begonnen. En het verschil tussen Groningen en Limburg is makkelijk te overbruggen, maar Limburg Oostenrijk is een iet wat groter probleem. En elkaar vaak zien is ook niet helemaal mogen lijk aangezien heen en terug al gauw een 200 euro kost.
Mvg Laurens
Laurens
Doe wat je hart je ingeeft maar doe het weloverwogen.
Laat dat ook aan je ouders zien. Vertel ze precies jouw overwegingen, maar luister ook goed naar hun argumenten waarom ze liever niet hebben dat je gaat.
Als je goed helder hebt wat dat is bij hen, kun je daar goed op inspelen en afspraken over maken. Daarmee laat je een stukje volwassenheid zien en bereidheid om rekening met hen te houden. Iets wat alles bij elkaar hun meer vertrouwen geeft in een goede afloop van de consequenties van jouw beslissingen.
Kleine jongetjes worden nu eenmaal groot.☺
Ik snap het wel
Ik snap heel goed de bezwaren van je ouders. Ten eerste: je ziet je kinderen het liefste niet emigreren, want dan zie je ze minder vaak. (Aan de andere kant zijn zij wel 'oorzaak' van jullie liefde, hadden ze maar gewoon hier op Ameland vakantie moeten houden, hoewel een verre liefde ook daar wel te vinden zou zijn )
Ten tweede: jouw hersens zijn nog niet volgroeit, pas op je 25e, dan pas kan je eea veel beter inschatten. Maargoed, daar heb je nu niets aan, gewoon veel vette vis blijven eten
Ten derde: zij weten wel hoe dat gaat, met vurige liefdes en relaties. Ze zijn natuurlijk bang dat je je neus gaat stoten. Die kans is er natuurlijk. Maar die ga je sowieso wel stoten, of je nu in dit avontuur duikt of niet.
Praat erover met je ouders, zij hebben waarschijnlijk uit liefde en bezorgdheid bezwaren dat je halsoverkop je leven omver gooit.
Er is niks op tegen jullie relatie de eerste tijd rustig op te bouwen en elkaar eerst beter te leren kennen, ook al is dit praktisch onhandig omdat reizen geld kost.
spijt
Als bijna bejaarde 
weet ik inmiddels dat je het meeste spijt krijgt van dingen die je niet hebt gedaan, en niet van dingen die je wel hebt gedaan. Vanuit dat oogpunt zeg ik dan ook: ga!
Het zal je hoe dan ook veel leren en je een hoop nieuwe ervaringen geven. Of de liefde nu standhoudt of niet.
Wel nog een tip: mocht de liefde onverhoopt géén standhouden (ja, je kan het je niet voorstellen, maar ook zulke dingen komen voor) blijf er dan niet te lang aan hangen enkel en alleen omdat je er nou eenmaal alles voor overhoop hebt gegooid, of om iets te 'bewijzen' voor het thuisfront.
En...
De rol die ouders daarbij kunnen spelen. Dat zie je nog weleens bij 'memories' en dat soort programma's.
toch
Het is natuurlijk niet zo dat een arme student in Groningen wel iedere keer naar Limburg kan.
Ik voel wel met je ouders mee, het is eind augustus en je wil opeens alles omzetten om daar nu nog verder te gaan met je studie. Mijn hemel wat is er mis met een jaartje wachten voor je daar heen gaat? Je bent echt niet de enige hoor die heel heel heel erg verliefd is en de ander niet elke dag kan zien maar gelukkig is er tegenwoordig zoiets als Skype.
Verpest de relatie met je ouders niet door dit zo snel te willen doorvoeren en doe het volgend jaar weloverwogen en op een goede manier. Enne: waarom komt zij niet hier heen?
Net zo goed Barvaux
Wat is er mis met een jaartje in het buitenland studeren en de liefde een kans te geven?
Ervaringen
Het heeft met je eigen ervaringen te maken en wie je bent als ouder denk ik. Ik zou mijn kind geloof ik wegbrengen en er een weekje vakantie aan vastplakken en dan kennismaken met de familie van het meisje.
En de trein is snel gepakt. Als ouder kun je ook je kind opzoeken.
Het leven gaat zo snel voorbij, denk ik inderdaad ook als zo goed als bejaarde, loopt het anders dan is het in elk geval een geweldige ervaring geweest.
En
als je moeder straks hierover een draadje start zullen wij haar passend advies geven
Waarom wil je eigenlijk nu meteen en niet een jaartje wachten? Hebben jouw ouders haar familie al ontmoet?
ouders
Ja Mijntje natuurlijk kan ik me er vanalles bij voorstellen waarom de ouders er niet achter staan. Maar dat wil niet zeggen dat dat ook hun beweegredenen zijn. Zonder die te kennen kun je ook niets met hun bezwaren.
Volgroeid of niet, toch vind ik dat je op deze leeftijd je eigen keuzes (en fouten) moet maken, al is het fijn als je ouders achter je staan.
Laurens, heb je je ouders in dit plan ook in praktisch opzicht echt nodig?
annej
Daar is niets mis mee maar dat op stel en sprong binnen een week of wat regelen, daar is iets mis mee. De meeste mensen regelen dat veel langer van tevoren. De kans dat er iets mis gaat is mij te groot.
Even mijn kind wegbrengen en er een weekje aan vast plakken? Mijn en mijn mans werkgever zien me aankomen zeg en ik heb ook meerdere kinderen!
dankjewel voor de serieuze reacties!
Het is allemaal wat veel maar;
JA mijn ouders kennen haar en dr ouders.
NEE ik heb mijn ouders in praktisch oogpunt niet nodig.
NEE ik wil de liefde niet laten dood bloeden doordat we heel lang elkaar niet zien (in het echt) via skype is een ander verhaal en skype is leuk maar je vriendin in de ogen kunnen kijken vast kunnen pakken en een dikke zoen geven is toch wel wat anders.
NEE mijn ouders hebben geen duidelijke argumenten, Nee gebeurt niet is niet bepaald een duidelijk argument.
JA ik wil alles opgeven hier aangezien dat allemaal toch niet zo geweldig, speciaal, mooi is.
En zoals geschreven is me neus stoten etc.. dat is meerdere malen gebeurt en ja ik ben niet "volgroeid" in de zin van verstand, maar als mijn hart voor het eerst in mijn leven al harder gaat kloppen als ik überhaupt denk aan de lach van dr.... dat zegt toch wat..
ik wil ook zoals meerdere malen gezet is niet achteraf spijt krijgen in de zin wat als...
toevoeging..
Er staat waarom ik niet nog een jaartje wil wachten.
elke keer als ik me ogen dicht doe zie ik haar,
elke keer als ik bepaalde liedjes hoor moet ik huilen als een baby omdat zij niet naast me is.
Mijn hart zegt constant doen doen doen.
ook is het mogelijk daar in het tweede semester te beginnen (januari/februari)
dus buitenom mijn ouders staat niks me in de weg...
het enigste waar ik echt graag hulp in wil en vraag is dat zou ik het hier opgeven, me ouders zullen niet vrolijk erover zijn en verdrietig enzo.. maar aan de andere kant denk ik ook dat me ouders me liever daar gelukkig zien als hier ongelukkig en denk ik dat ze met de tijd wel willen bijdraaien als ik eenmaal daar ben..
mvg Laurens
staat
Laurens, je bent gewoon smoorverliefd en waarschijnlijk voor het eerst. En in deze staat is het niet handig om grote beslissingen te nemen. Dat kan je beter doen als de ergste verliefdheid voorbij is. Nu kan je aan niets anders denken en is alles aan haar geweldig. Als je wat langer samen bent verdiept jullie relatie zich (hopelijk) en weet je meer 'waar je aan begint', en zij ook. Je schrijft er nu over alsof je leven er vanaf hangt, maar dat is niet zo.
Probeer met je ouders te praten. Of probeer tot een compromis te komen, een termijn: als de relatie nog een half jaar of 1 jaar nog steeds stand heeft gehouden dan..
grote beslissingen
Zijn grote beslissingen als er veel vanaf hangt dat ook in je nadeel kan uitvallen. Dat lijkt me hier niet het geval. Alleen maar voordelen, zelfs als de liefde uitgaat.
Die verliefdheid is de energie die er is om elkaar te leren kennen en veel voor elkaar over te hebben.
Niets mis mee om al in dit stadium je 'grenzen' te verleggen toch?
Of moeten we de gevoelens van de ouders ontzien en jezelf klein maken en denken: mijn toekomst komt nog wel een keer?
AnneJ
Dat is precies wat ik bedoel het gaat om mijzelf, niet om mijn ouders zij moeten niet daar wonen enzo,,,
en inderdaad als het niet daar zou uitwerken naar mijn idee of de relatie zou uitgaan heb ik wel een prachtige ervaring, een diploma etc...
In dat geval zeg ik...
Ga voor het tweede semester. Dat is niet hals over kop.
En je bent dan nog wel jong, maar wel oud genoeg om je eigen beslissingen te nemen. Zeker als je bereid bent om zelf de consequenties te dragen.
tsja
Ik blijf erbij dat ik echt geen problemen zie, behalve dan de gevoelens van ouders, maar volgens mij valt dat onder loslaten. Het klinkt allemaal 'goed geregeld' en doordacht. Verder kijken dan de opleiding zou ik niet doen, en als je je opleiding gewoon vervolgt..dan zie ik echt geen bezwaren, waar zien jullie die dan in? Ik zie ook geen 'consequenties'. 18 en je leven moet nog beginnen, kan alleen maar enorm leerzaam en verrijkend zijn een tijd in buitenland, toch?
Maar goed, ik heb dus altijd spijt ervan gehad dat ik zoiets niet heb gedaan. Voor je het weet zit je ergens vast, of voel je je iig vast zitten.
my 2 cents
Ik zou gewoon gaan. Ik heb een jaar buitenland gedaan, niet perse voor de liefde, maar nu 12 jaar later woon ik alweer in mijn 4e buitenland en het is nog steeds leuk
De beste manier om uit te vinden wat jou jou maakt, en wat een laag cultuur is, is in een andere cultuur te wonen.
