Hulp!! ik weet het niet meer
Ik weet niet wat ik met mijn man moet? We zijn ongeveer 12 jaar getrouwd en we hebben 2 kinderen
.
Mijn man is een afstandelijke man. Vanaf het begin deden we niet zoveel samen. we praten ook niet veel.
Ik ben ook een afstandelijke vrouw of dat ben ik geworden(misschien). Ik heb geen gevoelens meer voor me man, wil niks samen doen en wil niet meer samen praten want we zijn totaal anders van elkaar en als we discussiëren komen we altijd op een ruzie.
Mijn man is nu boven de 52 en begon 2a3 jaren geleden te veranderen, hij wil nu liefde en aandacht, iets wat ik hem niet kan en niet wil geven.
Ik weet niet wat ik met hem moet? Soms denk ik aan scheiden maar daarna denk ik aan de kinderen dan doe ik mijn best om gewoon door te gaan. ik kan door gaan als hij het druk niet te zwaar maakt.
Ik moet zeggen dat hij de laatste paar maanden zijn best doet om me tevreden te houden maar toch voel ik me niet prettig als hij thuis is.
Ik voel dat hij een zwaar last op me schouder is.
Ik heb het gevoel dat ik een slecht vrouw ben maar ons stijl van leven heeft hij zelf gemaakt en nu omdat hij iets anders wil moet ik veranderen.
Ik schrijf dit om te kijken of iemand dat herkent of dat er iemand is die me een advies kan geven hoe ik verder moet.
Relatietherapie
Heb je wel eens aan relatietherapie gedacht? Of iemand voor jezelf om mee te praten (psycholoog oid)?
Hoho
Je zegt: Ik heb het gevoel dat ik een slecht vrouw ben maar ons stijl van leven heeft hij zelf gemaakt en nu omdat hij iets anders wil moet ik veranderen.
Daar ga ik toch even tegenin meisi.
Jullie waren al die jaren samen, je was dus deelnemer, en geen slachtoffer. Samen hebben jullie een manier van leven met elkaar gecreëerd, samen zullen jullie dus ook hierin verandering moeten aanbrengen als jullie echt samen verder willen op een prettige manier.
Zoals Rafelkap ook al zei: zoek een relatietherapeut, en maak weer werk van elkaar!
Veranderen
Als ik dat lees heb ik toch ook de neiging het eerder voor je man op te nemen..hij wil veranderingen in positieve zin, jij wil liever een 'slechte vrouw' blijven... gelijk hoe het begonnen is...als je er iets aan kan doen...werk daar dan toch maar aan zou ik zeggen
Stel je dit is voor.....
Stel je bent een paar decennia verder, je einde nadert en overdenkt je leven, hoe zie je het dan denk je? Bedenk hoe je was als kind en puber, toen je aan het begin van je leven stond, wat waren je dromen en je ambities? En dan met het begin en het einde op je netvlies lees je nog eens je eigen posting, als een tussenstand. Wat vind je er dan zelf van?
Nu kun je nog veranderen of bijsturen, straks op je sterfbed is het gewoon voorbij.
Om op je vraag terug te komen, nee ik herken mij in het geheel niet in je posting en het enige advies dat ik je kan geven is om eens na te denken wat jij wilt. Is je hoogste ambitie om geen last te hebben van het leven en zo zoetjes aan naar het einde te tuffen? Wil je het leven lijdzaam ondergaan of wil je het leven?
Marieke
Ja, het is zo
Ik ben mee eens dat het voor een deel mijn schuld is maar ik kan nu niet hellemaal verander. Ik doe mijn best en ben een beetje veranderd maar niet de verandering die je kunt zeggen dat we een gelukkige familie is.
Ik ben de vorige perioden in Psycholoog therapie geweest omdat het me allemaal te zwaar was. De laatste tijd sta ik steviger in me schoen en mijn man drukt ook niet meer zo op me.
Het probleem is dat ik snel geïrriteerd raak van hem, ik heb geen geduld meer voor hem, heb geen zin meer in seks, en heb genoeg aan de kinderen.
Ik weet dat het probleem voor een deel bij me zit maar wat kan ik doen om verder te kunnen gaan? Ik kan niet tegen zijn sacherijnige gezicht als hij iets wil en niet kan bereiken.
Ik heb mijn best gedaan in het begin om samen een gezellig leven van te maken maar elke keer krijg ik de standaard antwoord je kunt me niet veranderen.
Hoe
denkt je partner over relatietherapie? Als hij dat ziet zitten zou ik samen gaan. Anders alleen.
Hoe was dat vroeger dan?
Als ik terugreken, was je man 40 toen je met hem trouwde. En ook toen was hij afstandelijk en ook toen was jullie relatie niet zo intens communicatief - zoals je dat beschrijft tenminste.
Maar toch heb je gekozen voor een huwelijk, op die leeftijd voor kinderen. Waarom? Waarom was je toen zo anders in je beslissingen dan nu?
En waarom stel je zo nadrukkelijk vast dat je niet kan veranderen en ook niet wilt veranderen? Tja, iets je je niet wilt, dat kan ook niet...
Zoals je het beschrijft vind ik het sneu overkomen, je man heeft zijn opstelling veranderd, maar jij blijft hangen in wat je gewend was (maar waar je je niet happy bij voelt.)
Tonny
Sneu
Wij zijn geen Nederlanders. Bij ons doet de man aanzoek en komt een paar keer langs en als het klikt, gaat de trouwplannen verder.
Toen ik met hem trouwde wist ik langzaam er hand dat hij helemaal anders is dan ik maar dat zat me toen niet in de weg. Met de jaren is er een muur tussen ons opgebouwde door zijn gedrag, zijn houding, en zijn meningen.
Opgegeven moment had ik een soort hekel aan hem. Ik dacht als hij weg gaat dan zal mijn leven stuk makelijker.
Ik weet dat het sneu is maar Psychisch kan ik niks aan doe. Ik kom niet uit een zware periode en ik doe mijn best maar niet genoeg.
Nu hij zijn best doet probeer ik ook gewoon de oude achter ons te laten en verder te gaan omdat ik hem de scheiding niet aan kan doen, ik kan geen dag zonder mijn kinderen hoe neem ik hem die af en dat wil ik ook de kinderen niet aandoen.
Het is gewoon egoïsme van me als ik ga scheiden om mijn leven makelijker te maken.
Ik doe mijn best maar toch merk ik dat als er maar een klein conflict is dan schakel ik meteen met de gedachten naar ik wil van hem af.
Hoe zit ik die gedachten van me af hoe stel ik me weer open en mijn oude geduld terug krijgen? Ik voel me zo oud terwijl ik maar 36 ben.
ik weet niet of hij bereid is om naar relatietherapie wil gaan en ik kan het ook niet vragen, (waarom weet ik het niet) maar kan ik alleen naar relatietherapie?
Veranderen
Ik wil niet veranderen omdat ik het gevoel heb dat hij nooit iets voor me gedaan heeft, waarom zal ik het dan voor hem doen.
Ik wil niet veranderen omdat hij dit zelf heeft gecreëerd, omdat ik zo vaak in het begin hard heb geroepen dat het zo niet kan en dat we iets gemeen moeten hebben en hij deed niks ermee.
Toch doe ik mijn best. Het gaat me niet makkelijk maar ik doe het. Ik kan hem niet alles wat hij verlang geven omdat sommige dingen die stuk gaan niet gerepareerd kunnen worden.
Ik kant niet meer het verliefd zijn terug keren terwijl dit er niet meer is.
Meisi
Lees nog eens jouw laatste posting, wat is dan jouw conclusie?
Ik lees een vrouw die niets meer wil, niets meer kan, uitgeput is in deze relatie, maar omwille van de kinderen bij haar man blijft.
Je bent pas 36, is dit het leven wat jij wilt? Bij een scheiding neem je niemand kinderen af, je kunt samen verder zorgen voor de kinderen, in goed overleg.
Hoelang denk je deze relatie nog vol te kunnen houden, zonder dat jullie er iets aan veranderen?
Scheiding! durf ik niet
Scheiding kan ik niet aan, ik heb het geprobeerd maar ik kan het niet besproken dat durf ik niet. Het zal ook moeilijk voor de kinderen dan moet ik verhuizen en dan verliezen ze hun vrienden.
En voor mijn man zal het ook niet eerlijk denk ik,die schuld gevoel ik niet aan.
De laatste zag hij dat het echt mis aan gaan is en sinds dien is hij een beetje veranderd. Eindelijk is hij een beetje bij de kinderen betrokken en eindelijk probeert hij normaal over dingen te praten zonder altijd dwars te zitten.
Ik had een tijdje rust in me gehad maar vorige woensdag was het weer mis. Ik ben weer gaan denken over wat allemaal is gebeurt de laatste 12 jaar en dat wakkert mijn woede weer.
Ik denk dat ik maar naar een relatietherapie moet gaan als mijn psycholoog me mijn woede niet even kan verminderen.
Relatietherapie in je eentje
kan niet.. (relatie = twee) Misschien eerst maar eens alleen.
Wat je kunt overwegen
hoi meisi,
Wat je kunt overwegen is om je man eens mee te nemen naar jouw psycholoog. Als je eerst met je psycholoog gaat praten over jouw problemen, en welk deel van jouw problemen samenhangen met (de relatie met) je man, dan kan je man eens mee naar jouw psycholoog. De insteek is dan niet direct dat jullie dan relatietherapie hebben, maar dat je man van je psycholoog en jou samen kan horen hoe HIJ je kan ondersteunen met de dingen waar JIJ nu moeite mee hebt.
Ik hoop dat ik het duidelijk uitleg?
Een avond
,
Ja, je hebt het duidelijk uitgelegd Sancy!
Maandag zal ik mijn psycholoog bellen en kijken wat ze voor me kan betekennen.
Ik heb een vraag! Hoe ziet een avond van een gezin van ouders en 2 kinderen eruit? 2 jongens van 9 en 7 jaar.
We zijn allemaal om 6 uur thuis dan zitten we aan tafel daarna sap, thee of koffie drinken en dan???
Hoe gaat het bij jullie verder???
Snap het niet
"En voor mijn man zal het ook niet eerlijk denk ik,die schuld gevoel ik niet aan."
Het zal wel een andere cultuurinsteek zijn, maar in mijn ogen doe je iemand tekort door hem niet vrij te laten geluk te vinden met iemand die wel helemaal voor hem kan gaan. Zolang je getrouwd blijft met hem, laat je hem niet vrij. Dat vind ik niet eerlijk. Dus in mijn ogen moet je hem of een oprechte kans geven en er 100% voor gaan en niet blijven hangen in dingen van 10 jaar geleden, of er een streep doortrekken en allebei verder gaan met jullie leven. (en goede afspraken maken over de kinderen)
En hier wat jongere kinderen (1 en 3), maar zodra we thuiskomen rond 19u, maakt de een het eten klaar, doet de ander het bad of steekt de kinderen in pyjama, eten we, en brengt elk een kind naar bed. Vervolgens ga ik meestal even achter de computer en mijn man achter de tv, achter zijn computer weer aan het werk, met af en toe samen een sigaretje buiten. En rond 22u ga ik naar bed, en blijft hij nog doorwerken.
We proberen regelmatig (1 keer per maand) uit eten te gaan samen om weer even bij te kletsen 
Kinderen van 6 en 9...
tja hoe was dat ook alweer? Ik had er ook nog twee onder 
De avonden, hoe waren die...
We aten meestal rond zes uur, daarna gingen de jongste kinderen naar bed (na TV en voorlezen en badderen, als mijn man nog tijd had, dan deed hij dat, maar als hij haast had niet), en 's avonds was mijn man eigenlijk heel vaak weg, behalve in het weekend; vergaderen met een of andere club/vereniging/instantie Dat is altijd al zijn lust en zijn leven.
Wat ik deed.... kinderkleertjes maken, lezen, TV kijken, vriendinnen bellen (er was nog geen internet in die tijd Soms bleef ik op tot hij thuis kwam en dan dronken we samen wat, keken TV, soms ging ik slapen (en werd dan verder niet meer wakker van zijn thuiskomst). Niet zo spectaculair dus.
tonny
Een gesprek gehad
Ik verbied hem niet om te gaan. Integendeel, ik heb meerdere keren gezegd als ik je niet kan geven wat je zoekt dan ga het bij een andere zoeken. Maar dat wil hij niet hij wil dat ik hem geef wat hij zoekt (liefde).
In ieder geval gisteren heb ik een lang gesprek met hem gehad. We hebben samen gekeken naar hoe ons relatie vroeger was en hoe is het zover gekomen.
We hebben samen afgesproken dat als we ons relatie willen redden dan moet we samen werken en dat ik het niet alleen mijn taak is om iets aan te doen.
We hebben afgesproken dat het leven iets gezelliger moet wordt, de lach en het grap weer in ons leven toelaten. We hebben ook afgesproken om af en toe iets samen te doen dat we iets gemeen moeten hebben en dat we samen van ons kinderen moeten genieten.
Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie antwoorden de lucht veel op om over je probleem te praten en het geeft gevoel dat er toch iemand die met je mee leeft en denkt.
Mooi!
praten over iets wat je beklemt, dat lucht altijd op.
Alle goeds gewenst samen!
Tonny
