hulp nodig Egocentrische schoonmoeder
Schoonmoeder die altijd aandacht wil voor haar persoon. Hoe gaan jullie hiermee om? Ik heb het daar persoonlijk wel moeilijk mee. Ze belt iedere week (man neemt op) en vraagt dan wel hoe het met ons gaat, maar maar is nooit echt geïnteresseerd in het antwoord en buigt het gesprek direct om naar haar 'pijntjes', kwaaltjes en beslommeringen etc…Vreselijk vind ik dat altijd. Wel op een verjaardag komen maar er eigenlijk helemaal geen zin in hebben en dat laten merken ook. Ik heb dan zoiets van: "Blijf dan alsjeblieft weg", maar at doet ze niet en mijn man vindt dat ook niet kunnen. Maar ik wordt niet blijer van dat vreselijke theatrale gedrag iedere keer. Die schijninteresse tonen om informatie te krijgen want oprechte interesse is er niet.
Hoe gaan jullie nou hiermee om? Negeren, niet uitnodigen, zeggen dat die persoon je de keel uithangt. Kortom: hoe doen jullie dat?
maar
ik vind jullie verhaal ook niet interessant, excusez 
Moet ze dan oe en ah roepen? Volgens mij is het nooit goed.
Een keer iets positiefs
Om iets positiefs op te bouwen tussen oma, de kleinkinderen en ons als ouders is een positief gesprek een goede opening. Wij vertellen positief over onze vakantie, verzwijgen de volgeregende voortent, om een gezellige sfeer te houden tijdens het bezoek en (o)ma weet dat toch weer negatief te draaien en over oud zeer te praten.
Gewoon zeggen dat de foto van de Pont de Normandie mooi is zonder toevoeging dat mijn haar er wel heel armoedig uitziet op die foto. (regen en winkracht 6, geloof dat alleen Beatrix' kapsel dat kon doorstaan).
Mijn zus zei hier een keer tegen haar kinderen (toen 4,7 en 9) dat ze iedereen een handje moesten geven. Die van 4 zei toen luid en duidelijk: maar die oma niet, die is altijd boos. En dat is precies zoals het is. Kinderen spreken de waarheid.
oorlog en delen van belevenissen
Vergeet niet dat de oorlog voor veel mensen een zeer traumatische belevenis was. Ik zie het aan mijn oma zaliger, ik zie het aan mijn moeder, die toen kind was. De gevolgen van deze oorlog galmen nog steeds door, en hebben ook op mijn ontwikkeling een grote invloed gehad die niet altijd even prettig was.
Het afdoen als "gezeur" vind ik dan ook kort door de bocht, al begrijp ik je ergernis wel dat je wat positiefs wilde vertellen over Arromanches. Maar zoiets triggert bij een aantal ouderen toch een boel oud maar zeer groot zeer.
Ik begrijp wel je frustratie van iets willen vertellen, en dan hup, komt oma weer met een "ja maar ik heb het zwaarder". Ik vind het dapper dat je überhaupt nog een poging doet om wat te vertellen 
Ook ik ken zulke mensen (niet mijn schoonmoeder, hoor, dat was een lieverd, helaas leeft ze allang niet meer) en ik heb besloten om de gesprekken met deze mensen zo oppervlakkig en luchtig mogelijk te houden. Een "ja maar ik"-antwoord komt er toch wel, en dat laat ik dan maar gelaten over me heen komen.
Mijn leuke belevenissen bewaar ik wel voor mensen die er echt in zijn geïnteresseerd
Antwoord
Als je oprecht op zoek bent naar een manier waarop je kinderen een betere band met hun grootmoeder krijgen en het niet weer de zoveelste poging was om je schoonmoeder af te kammen, wil ik wel antwoord geven: laat zelf die nare en negatieve houding tov je schoonmoeder varen. Hou op met alles wat het mens doet en zegt in het negatieve te trekken. Stop met het zeuren, erken dat jij het probleem bent en los het op. En laat de kinderen, bevrijd van alle negativiteit die moeder ze mee laat torsen in hun houding naar je schoonouders toe, een fijne, waardevolle relatie met hun grootouders opbouwen.
en nog een tip voor een band:
Ga niet op een stoel zitten om een gesprek te voeren, maar laat oma iets DOEN met haar kleinkinderen: plantjes verplanten, koekjes bakken, naar de speeltuin wandelen, foto's inplakken/bekijken, iets wat schoonmoeder leuk vindt. En zonder jou en je man liefst.
goed zo
Ik vind het juist positief dat je je dit afvraagt!
Je zoekt in de verkeerde richtingen. Het is niet nodig dat je met een positief verhaal komt. Misschien juist niet, misschien had ze gesmuld bij een ellende-verhaal. Het gaat om contact, niet om een blue band plaatje.
Laat je verwachtingen totaal los, en probeer vanaf een afstandje te kijken naar wat beide partijen nodig hebben cq kunnen gebruiken in hun contact, en zet dat vervolgens af tegen wat jij te bieden hebt hierin. (Kan een leuke uitdaging zijn ook, kan afleiden van je eigen gevoelens in deze)
Oke, je constateert al dat het niet lekker loopt. Wat kun je doen? Bijv je kinderen hierin helpen, het gedrag van oma positief herformuleren naar hen toe. (niet ophemelen of mooier maken, dat bedoel ik niet) Het kan ook iets simpels zijn als samen een beetje lachen om oma op een respectvolle manier, als het maar gaat om de betrokkenheid groter te maken ipv kleiner.
Bij oma naar kinderen toe idem dito. Beschouw beide partijen als kleine kinderen die je een handje helpt in hun contact, hoe zou je dat doen ? Hoe het concreet kan gaan is erg afhankelijk vd personen en situaties dus moeilijk aan te geven precies, maar we willen wel meedenken!
Ook op mij komt het bezoek wat je beschrijft heel gewoon over, volgens mij gaat dit in veel families zo. Maar misschien komt het niet goed over wat je schrijft, misschien kun je wat concreter maken wat je niet goed vond gaan? Maar misschien ligt het echt aan je verwachtingen, verwacht je gezelligheid die er gewoon niet is. Vergis je niet, kleinkinderen verwachten vaak hele andere zaken dan kinderen. Ik vind het helemaal niet leuk met mijn ouders, mijn kinderen zijn er erg graag!
Wat ik iig veel heb gedaan; me erbuiten houden. Dus de kinderen veel naar grootouders laten gaan, ook veel moeite gedaan altijd om die ruimte te geven. Ze krijgen dan gewoon de kans een band op te bouwen zonder vervelende, kritische (schoon) dochter in de buurt. Want zo leuk ben ik ook niet altijd, en zeker niet makkelijk. Nu ging dat bij ons, kan me voorstellen dat het soms te lastig ligt dit te doen. (Maar wel goed onderzoeken; kan het echt niet?) Dan zou ik situaties gaan bedenken om ze toch meer band te laten krijgen, laten oppassen een keer, een strategisch uitstapje oid. Er valt een heleboel te bedenken als je echt wilt, en het geheel kunt zien in het licht van onvermogens.
En pas op, kinderen kunnen je eigen afweren heel goed aanvoelen en zelfs overnemen. Ik snap nu achteraf best dat mijn grootouders niet de leukste ouders waren, toch vond ik het erg lastig dat mijn ouders zich negatief uitlieten over hen. Voor mij lag immers alles anders. En zelfs tav de oma waar ik het ook niet mee kon vinden, had ik het als kind liever bij mijn eigen belevingen gelaten. Het is wel je oma! Dierbaar, dus niemand mag een hekel aan haar hebben, alleen jezelf, ook je ouders niet!(ik wilde er iig niet mee geconfronteerd worden)
zoals Mijntje
schrijft al dus, ik val in herhaling.
Lies
Hoe oud was ze eigenlijk toen de oorlog begon?
Mijntje
Het idee om de kinderen iets te laten doen met oma, of oma iets met hen is leuk maar gaat in de praktijk niet werken. Oma heeft maar 1 bruikbare arm, heeft heupproblemen, zit in haar stoel en dirigeert de kinderen zodat ze zelf hun snoepje pakken. Koekjes bakken, naar de speeltuin dat zal ze nooit meer doen.
Barvaux
Toen de oorlog begon was ma 5 en 12 toen die was afgelopen, oud genoeg om iets mee te krijgen van de ellende.
hmm
Toen de oorlog begon was mijn moeder bijna 5 maar ze was bijna 10 toen de oorlog afliep. Waarom duurde de oorlog twee jaar langer bij jouw schoonmoeder? 
rekenfout +Tikfout
Mijn schoonmoeder is 6 jaar ouder dan mijn moeder die van '42 is. Mijn schoonmoeder is dus van '36. Moet dus zijn 4 toen de oorlog begon en 9 aan het eind.
Ik wilde mijn berichtje net even snel afmaken, omdat mijn dochter drijfnat thuis kwam na haar eerste echte lesdag op het vwo. En haastige spoed is zelden goed dat blijkt maar weer.
maar je moet juist naar de mogelijkheden kijken, dingen die wel kunnen: samen dvd kijken, samen een hoorspel luisteren (peter en de wolf?), je kinderen kunnen een 'voorstelling' laten opvoeren voor oma (poppenkast/dansje/toneelstukje enz.) en er valt vast nog wel meer te verzinnen.
inderdaad!
Het valt dus niet mee, voor ze om samen iets te doen, gaat dus vast niet vanzelf. Reden te meer voor jou om iets leuks te verzinnen, er is vast genoeg. (hier worden eindeloos bordspelletjes gedaan tussen grootouders en kinderen)
Of laat ze alleen samen, dan moeten ze zelf iets verzinnen.
Moeilijk
Het lijkt moeilijk om kind dat al naar middelbare school gaat "verplicht" iets leuks met oma te laten doen. Zeker omdat ze, zoals TS schrijft, oma niet echt leuk vindt en oma weinig kan.
Het valt te proberen, maar als kind er geen zin in heeft (en oma weinig kan/wil), het misschien toch handiger is, de momenten met de ouders erbij positiever te laten verlopen.
Oftewel: niet ergeren aan schoonmoeder. Accepteer haar als ze is. Beweeg mee, vraag eens door als ze wat zegt, zodat ze wat interesse in haar verhaal voelt en wie weet iets interessants vertelt. Doe je best om je niet te ergeren, oprechte (of als dat niet lukt, misschien niet oprechte) interesse te tonen en kijk hoe dat gaat.
Ik praat regelmatig met oudjes en die hebben niet altijd interessante verhalen en vallen nog weleens in herhaling, maar dan neem ik weer initiatief om een ander vraag te stellen zodat ze over iets gaan vertellen wat ik iets interessanter vind. En ik bedenk steeds: ik zit er niet voor mezelf, maar om hen wat aandacht te geven.
Geen verwachtingen, geen ergernissen, maar gewoon even tijd en aandacht aan je schoonmoeder besteden. Wie weet helpt het. Baat het niet, dan schaadt het ook niet.
blom
op wat jij schreef kom ik nog terug, was hier vanmiddag even chaos. Kind heeft morgen een mini schoolkamp en kreeg vandaag pas een lijstje mee met dingen die ze mee moest nemen. Kamperen wisten we dus tent en slaapzak lagen klaar maar ook nog allerlei andere dingen die ik wel had maar " even" moest zoeken op zolder of in de kelder. Ga nu slapen.
triest
Er zijn nu eenmaal mensen die lichamelijk gewoon goed zijn (o.a. mijn schoonmoeder) maar geestelijk niet in staat zijn om relaties op te bouwen of te behouden en daar ook niets aan hun onvermogen willen doen of er zelfs maar over willen praten (meerdere pogingen zijn zeker ondernomen van onze kant uit om haar te helpen naar de huisarts te gaan (laagdrempelig) met zero resultaat).
Ok, dat is jammer voor ze, maar daar hoeft de rest niet de dupe van te worden. Dat ik en mijn man daar wel de dupe van werden komt omdat met name ik me er door haar tekortkoming toch te veel liet meeslepen (ik trok het me zelfs persoonlijk aan).
Het is nu zoals het is. Ik doe geen poging meer en mijn man ook niet. We gaan er nu met de bekende grote boog omheen en praten alleen over koetjes en kalfjes zolang het uit te houden is. Loopt de spanning op dan is het tijd om te gaan. Proberen om kinderen een band te laten opbouwen met oma en opa hebben we ook laten varen. Van hun kant komt letterlijk niets en schoonmoeder heeft al duidelijk afstand genomen van onze oudste (die heeft een eigen wil en daar kan ze niet mee omgaan). Triest maar het is zo. Het enige wat schoonouders nodig hebben is een hele goede psychiater. Schoonvader heeft er kennelijk al één (slikt antidepressiva wat alleen door psychiater voorgeschreven mag worden) en nu schoonmoeder nog…Maar die roept steevast: Ik ga niet want IK ben niet gek.
Helaas. Voor hun een gemiste kans.
Liesk
Ik snap wel dat schoonmoeder het verhaal naar zich toe trekt want uit je verhaal lijk ik ook wel een beetje op te maken dat jullie veel komen vertellen en vrij weinig vragen.
Oma heeft niets interessants te melden over de oorlog zeg je. En dat ze niet vertelt wat die zware tijd dat inhoudt. Dat iedereen honger had wil niet zeggen dat het niet zwaar niet zwaar voor haar is geweest natuurlijk. Maar dat terzijde
Stellen jullie oma wel eens een vraag? Over die oorlog bijvoorbeeld? Welke herinneringen ze er aan heeft, of ze wel eens bang was? Of er mensen uit haar familie bij het verzet zaten? Iets? Communiceren is als pingpongen. De een vertelt iets, de ander reageert daar op. De een stel een vraag, de ander geeft antwoord. Over en weer.
Esmee
"Schoonvader heeft er kennelijk al één (slikt antidepressiva wat alleen door psychiater voorgeschreven mag worden) "
Hoe kom je daarbij? De huisarts mag dat ook.
ja maar swaen
Je laatste alinea gaat ervan uit dat LiesK die oma best vragen kan stellen en door kan vragen over bijv. de oorlog. Prima en niets mis mee bij iemand die zeg maar normaal redeneert en communiceert. Net zoiets als de tips voor LiesK om haar kinderen een kans te geven een goede band moet die oma op te bouwen en zichzelf en haar man daarbuiten te houden. Prima, maar dan moet die oma dat wel kunnen en willen en daar zit 'm de kneep zeg maar. Oma kan en/of wil dat niet; net als mijn schoonouders.
Bij LiesK ligt dat dus helemaal anders. Het maakt eigenlijk helemaal niet uit waar het onderwerp over gaat. Het gaat erom dat die oma alle aandacht naar zicht toe trekt, anderen terecht wijst en totaal niet open staat voor de mening van anderen. Haar mening is de enige die telt en waar is of het nu over de oorlog gaat of iets anders.
Natuurlijk kan LiesK erop doorvragen maar ik vrees dat zij en haar asten dan een stortvloed van verwijten naar het hoofd krijgt waar ze niet op zit te wachten.
Die oma is totaal niet voor rede vatbaar en zwelgt in haar eigen waarheid en gelijk.
Astrid
Oh, dan ben ik abuis hier want ik heb altijd begrepen dat alleen een psychiater dat mag voorschrijven. Nu loopt mijn schoonvader echt bij een psychiater want dat is ons verteld. Maar dan weet ik dit ook weer.
Swaen
We kwamen vertellen dat we weer thuis waren dat klopt, met een verhaal bij de foto's. Bij het binnenkomen wordt er door ons gevraagd naar haar gezondheid, hoe het staat met de onderzoeken van haar heup, of er al wat duidelijk is. Zo goed en zo kwaad als het gaat over en weer. Wij stellen een vraag, zij geeft antwoord en daar reageren wij weer op (als ze ons dat toestaat). Meestal komt er op een vraag om een groter verhaal geen antwoord of een herhaling van het eerder gehoorde antwoord.
Als ma zegt dat ze vroeger nooit op vakantie ging met haar ouders en ik vraag wat ze dan de hele zomer deden, dan zegt ze: "Niks!" Dan geef ik een voorbeeld wat mijn moeder deed in haar jeugd in plaats van op vakantie gaan, een dagje naar duin, de speeltuin, oppassen op nichtjes en neefjes en dan nog zegt ma dat ze niks deed. Een gesprek voeren over en weer is heel moeilijk, ze hoort iets waar ze iets over kan vertellen, hakt daar op in en vertelt haar ding maar echt een gesprek is het niet.
Esmee
#531 Zo de spijker op zijn kop!
Esmee
Dat je schoonmoeder niet op een adequate manier hulp kan vragen hoort nu eenmaal bij haar onvermogens!
Grappig, deze ontwikkeling zie je ook steeds vaker binnen hulpverlening, er worden steeds meer eisen aan patienten gesteld, ze moeten voldoen aan een plaatje van ideale patient. (Bijv ze moeten goed een hulpvraag kunnen formuleren) Snap er echt niks van, de ideale patient IS toch helemaal geen patient want waarom zou iemand die dat allemaal zo goed kan hulp nodig hebben?
Het is aan jou Esmee om het hierbij te laten, ik snap dat ook. Maar neem je verantwoordelijkheid in deze en geef aan er geen zin in te hebben, en wentel het niet af op je schoenmoeder. Als ze alle vaardigheden zou bezitten die jij haar toeschrijft zou er wrs helemaal geen probleem zijn.
Daarbij is een psychiater helemaal geen oplossing, wat kan die doen? Om haar kwaliteit van leven te verbeteren moet je echt bij haar omgeving zijn, precies, bij jullie.
weer thuis
Werd er van jullie verwacht dat je kwam vertellen dat je weer thuis was? Voor de gezelligheid of omdat je hen miste deed je het niet, lijkt me. Kun je niet gewoon bellen (of niets doen), of moet je per se op audiëntie?
pingpongen
"Communiceren is als pingpongen. De een vertelt iets, de ander reageert daar op. De een stel een vraag, de ander geeft antwoord. Over en weer."
Weet ik ja. Maar net als bij LiesK, werkt dat bij die oma niet zo net zoals bij mijn schoonmoeder. Die pingpongen dus niet zeg maar. Speel je ze het balletje toe dan laten ze die liggen, ze laten het aan zich voorbij rollen en kijken er alleen naar, smijten het balletje boos weg of pakken het op en gaan er iets anders mee doen. Ze pingpongen niet of in ieder geval niet zoals men normaal gesproken dat doet.
Praat een nieuwe buurvrouw een paar minuutjes met haar, dan vindt ze dat raar, gek dat iemand een paar minuten met haar praat, vraagt zich af waarom die vrouw dat doet etc..etc…
Mensen die niet naar haar maatstaven gekleed zijn, worden direct als armoedzaaiers afgeschilderd (lees type tokkie) waar je bij uit de buurt moet blijven. Vraag je waarom ze dat vindt, dan krijg je als antwoord: "Dat zie je toch!". Punt. Discussie gesloten.
laatste keer
Jullie stellen je op als slachtoffers en het lijkt alsof jullie zitten te wachten op een goede fee oid die aangeeft dat jullie GELIJK hebben, en dat jullie per abuis de verkeerde schoonmoeders hebben gekregen, en dat dat onrecht snel recht gezet gaat worden.
We geloven echt wel dat jullie het niet getroffen hebben, dat hoeven jullie niet meer te bewijzen. Wat je daar verder mee doet is wel je eigen keuze en verantwoordelijkheid.
Weer thuis
We hadden al gebeld dat we weer in Nederland waren en moesten snel langs komen. Man nog gezegd: Kom hier even koffie drinken, we hebben veel op te ruimen en dochter moet binnen een week alle boeken kaften en al naar school. Dan wordt er nog 2 keer gebeld wanneer we komen, zondag was het prima weer om even langs te gaan. Waren we gelijk van het gezeur af. Dat langskomen wordt niet geëist, maar wel dwingend gewenst.
#537
Foutje…reageerde op bericht van swaen, maar hij is van mij.
Blom
"Dat je schoonmoeder niet op een adequate manier hulp kan vragen hoort nu eenmaal bij haar onvermogen!"
Klopt! Helemaal mee eens. Daarom heeft mijn man zijn moeder aangeboden met haar mee te gaan naar de huisarts. Mijn man heeft ze hoog staan. Wat heet. ze luistert naar hem. Mijn man heeft vaak de rol van zijn vader overgenomen omdat schoonvader daar niet toe in staat is.
Ze heeft heel lang geacht en na meerdere telefoontjes of hij nog mee kan gaan, heeft ze toch maar besloten om het niet te doen. ZIJ was immers niet gek.
Vervolgens begon de ellende weer.
"Grappig, deze ontwikkeling zie je ook steeds vaker binnen hulpverlening, er worden steeds meer eisen aan patiënten gesteld, ze moeten voldoen aan een plaatje van ideale patient. (Bijv ze moeten goed een hulpvraag kunnen formuleren) Snap er echt niks van, de ideale patient IS toch helemaal geen patient want waarom zou iemand die dat allemaal zo goed kan hulp nodig hebben?"
"Daarom bood mijn man juist aan mee te gaan om die hulpvraag goed onder woorden te brengen; om in ieder geval over haar problemen te praten met de huisarts."
Het is aan jou Esmee om het hierbij te laten, ik snap dat ook. Maar neem je verantwoordelijkheid in deze en geef aan er geen zin in te hebben, en wentel het niet af op je schoenmoeder. Als ze alle vaardigheden zou bezitten die jij haar toeschrijft zou er wrs helemaal geen probleem zijn.
Daarbij is een psychiater helemaal geen oplossing, wat kan die doen? Om haar kwaliteit van leven te verbeteren moet je echt bij haar omgeving zijn, precies, bij jullie.
Ik denk dat een psychiater, psycholoog of psychotherapeut wel degelijk kan helpen om de zaken goed op een rij te zetten en zaken in perspectief te kunnen zien, te leren communiceren, te leren jezelf te waarderen…waarom mensen op jouw op die manier reageren. Bij mijn schoonmoeder is dat heel lastig.
Als je al niet snapt waarom een nieuwe buur 10 min. een gesprekje met je houdt, dan mis je echt iets.
je zegt, "om haar kwaliteit van leven te verbeteren moet je echt bij haar omgeving zijn, precies, bij jullie."
Nee, ze moet bij zichzelf zijn! Ze moet zelf die verantwoording nemen (als dan niet met hulp) en die moet niet bij ons liggen.
Mijn moeder zegt altijd. "Het leven is vaak niet leuk, dat moet je leuk maken!" Of: "het leven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen". Juist dat doet mijn schoonmoeder niet en ik denk dat een psycholoog of iemand anders haar daar heel goed bij kan helpen.
Maar ze wil dat pertinent niet. Ze wil dat haar omgeving zich aanpast aan haar en daar zit 'm de kneep (denk ook bij Liesk). Dan zijn wel klaar.
