Ik baal: geplande vakantie gaat niet door

Ga alleen

Het is jammer dat het zo loopt en ook niet leuk dat het zo gebracht wordt.
Maar ga gewoon alleen met de kinderen en geniet er van.

Niet bij neerleggen

Ja, ik kan me reactie wel voorstellen hoor... dit is best egoïstisch. De beste 'wraak' is om je je er niet bij neer te leggen. Is er misschien iets te regelen met die vrienden, dat je alleen met de kinderen komt?
En anders, ben je een beetje creatief? Ik heb zelf wel goede ervaringen met Buitenkunst. Je maakt daar zo makkelijk contact dat het niet eng is om alleen te moeten gaan. Ook de kinderen worden leuk beziggehouden.
Of misschien een (een-ouder)moeder die tegen vakantie alleen aan hikt en blij is met jouw voorstel om samen iets te gaan ondernemen?

Opties

Alleen gaan met de kinderen: klinkt heel goed! en ga ik zeker induiken.

Die creatieve vakantie: lijkt me ook heel leuk. Heb de folders al aangevraagd.

Een andere week (was 5 dagen), samen. Eerlijk gezegd staat m'n hoofd daar nu niet naar. Misschien later ook niet naar. Ik weet het niet. Ik heb nu vooral zin om naar iets te kijken zonder hem. Ik fleur er helemaal van op. Want een andere week in dat huisje is niet mogelijk met hem (gezien de data verhuur en mogelijkheden). En iets anders. Tja meneer heeft zoveel eisen. Ik kan een zomer besteden aan het zoeken van opties en er zal altijd wat mis mee zijn. Nee, te moeilijk voor mij. Vakantie moet vooral ontspannen zijn en iets vrijwilligs toch!?

Vraagje

Uit je laatste berichtje lijkt het alsof het gezin alleen om hem draait. Hij bepaalt hoe, wat, waar en wanneer, zijn eisenpakket is doorslaggevend en nu jij zonder hem iets gaat uitzoeken ervaar je een bepaalde ontspanning.
Ik denk dat daar iets zit waar je verder naar moet kijken (desnoods tijdens je manvrije vakantie ).

Vakantie...

Het klinkt ook ietwat naar wraak op je man... Dat je hem een hak wilt zetten nu en daarom zonder hem wil? Moeilijk he..Ik denk ook dat je misschien ietsje dieper na zou willen denken over je situatie en positie in de relatie...

Als man mee wil, gaat ie mee. Dat het liefste: ook voor de kinderen. Maar kom dan wel met een (kindvriendelijk) alternatief. Hij is nu ook een week weggeweest en de dagen erna besteedt hij zo weinig aandacht aan zijn kinderen dat die daar wat van zeggen en verdrietig en boos over zijn. Maar hij zit wel achter de pc. Dat is niet zielig doen. Wel de realiteit. Voorheen was dat anders dan nu.

Fladder: ja dat is wel iets waar ik goed over na moet denken.

Ja dag

de afspraak staat, hij kan niet (jammer dan !), maar jij en de kinderen gaan gewoon wel natuurlijk !

Ik heb alleen altijd op mijn strepen gestaan als het voor mij over een grens ging. En het is niet leuk maar in mijn relatie hier is het om de zoveel tijd nodig om flink tekeer tegen elkaar te gaan (s'avonds als de kinderen slapen...). Ik zwengel dat aan, heb het dan over idioot gedrag, prioriteiten, relatie, keuzes, egoisme (KLOOTZAK !!!) etc etc. En dan na een paar dagen dan komt hij ook met zijn versie en dan maken we samen weer een nieuw kader waar we allebei gelukkig in zijn. Ach ja, na 10 jaar samen weten we allebei op een productieve manier ruzie te maken

Alternatieven?

Manda, bedankt voor je opsteker. Ik ben niet de enige (helaas). Mijn man en ik kunnen niet constructief ruziën. Ik kan nu heel veel energie stoppen in het vinden van iets anders dat hij ook ziet zitten. Want hij zoekt niet of het is iets in Groenland of de ABC-eilanden. Dat kunnen we ons helemaal niet veroorloven. Dat vindt man leuk. Of ik kan iets zoeken dat prettig is voor de kinderen en mij. In de mei vakantie kan niet en een lastminute: dan moet er nog vervoer van/naar vliegveld en overnachtingen bij. De prijs loopt op en er is flink veel geregel. Daarbij heb ik zorgenkinderen en kunnen we niet zomaar een lastminute boeken en ergens terecht komen met te veel muziek of wat dan ook. Dan ben je pas afhankelijk.
En in m'n eentje naar dat huisje, 75 km onder Parijs. Daar zie ik best tegenop, de rit dan. Anders zou ik het gewoon doen, niet eens over nadenken.

@pelle

Ik denk dat je niet goed leest maar het staat er toch echt. Het plan was/is om rondje vrienden in het buitenland en dan 5 dagen huisje huren van vrienden. De overweging nu: dat plan (waar ik ontzettend veel zin in had) exit en iets anders. Zoja, wat dan voor anders.
Ik ben helaas geen (zus van) Pelle die klaarblijkelijk met vingers knipt en een ander plan paraat heeft. Sorry hoor.

Misschien vind jij plan Frankrijk dan niets, maar een ander mag dat toch we'l leuk vinden. En ik las lastminute als in een lastminute vlucht. En ik ben al bezig rond te kijken, ook in NL. Hoezo heb ik gezegd dat NL niet leuk zou zijn? Echter, voor een echt vakantiegevoel ga ik het liefst naar iets warms. Dat is zo, maar dat sluit NL niet uit hoor! Is in NL alleen niet op bestelling leverbaar

Genoeg rechtgezet?

Sini

In m'n eentje wel en dat heb ik ook gedaan. Maar niet met 2 (zorgen)kinderen. Dat vind ik net even wat anders, ook wat betreft de planning ervan. Ikzelf zou in 1 ruk gaan, overdag of 's avonds. Wel kijken naar de dag van de week (op sommige dagen is er (heel) veel vrachtverkeer en dat is ook voor geoefende Parijs-rijders vervelend.

En stel nu dat ik alleen gewend was op dijken te rijden en tegen de rit op zag. Nou en. Mag dat tegenwoordig niet meer?

Sini

Ik vind "onzelfstandig" te kort door de bocht. Dat kan maar er zijn ook opties als in, realistisch over eigen kunnen of een aandoening of ziekte hebben of..

Maar ik snap wel dat als Pelle reageert met 'slachtoffer' tja dan blijft dat hangen. Dus ik snap het wel en ik baalde ook van die opmerking omdat die kant nog wal raakte en dus niet constructief. Soms blijft een opmerking doorwerken in een onderwerp. Ach ja.

Nou

Ik vind 600 km rijden met de kinderen ook geen feestje hoor. Ik durf het wel, en doe het ook, maar ik ben er bepaald niet laaiend enthousiast over. Voor 5 dagen zou ik lekker iets dichterbij zoeken.

Oordeel, oordeel, oordeel...

Er zijn mensen die fluitend 1200 km in één keer uitrijden. En er zijn mensen voor wie 500 km een heel eind is.

Accepteer dat en hou jullie oordeel ajb bij jullie...

Sini

Wat is wenselijk in het leven? Steeds je grenzen verleggen toch?
Nou nee hoor, zo sta ik niet in het leven, dat gejaagde van alles nastreven. Soms is goed goed genoeg hoor. Ik heb niet eens een rijbewijs, maar pak gerust in mijn eentje de trein naar heel ver weg.

Sini, pelle

Ik heb geen angst om te rijden. Ik ben voorzichtig maar dat is niet hetzelfde als een fobie of angstig zijn. Betrek niet dat waar jij moeite mee hebt, zomaar op een ander. Pelle noemde het verhaal een slachtofferverhaal. Ik snap wel dat dat mijn verhaal in jouw ogen kleurt. Maar niet op de juiste manier. En daar maakte jij niet durven rijden van. Van het een komt het ander. Daar moet je je van bewust zijn. Maak je eigen mening zonder inkleuring door een ander.

Pelle, ik wist niet dat jij pas iets constructiefs kan zeggen als je ALLE informatie hebt. Dat klinkt bijna als een verwijt. Denk je me soms te behandelen als een slachtoffer of zo . Daar pas ik voor. Niemand is iets verplicht en ik houd zeker niet iets bewust achter. Ik lees altijd met belangstelling jouw schrijfsels en zo ken ik je niet.

Heel andere periode

Die man (wat een Jandoedel trouwens om zijn leuke werkuitje te laten voorgaan op de eerste vakantie met zijn kinderen) moet twee weken weg voor zijn werk? De zomervakantie is 6 weken, dus dan kun je toch in een andere week iets plannen? In je eentje op vakantie met twee kinderen is heel iets anders dan met twee ouders, in dat laatste geval kom je nog een heel klein beetje aan rust toe. Of je boekt een leuke eenoudergezinsreis bij Cirkel of Estivant.

Pelle

Lees dan nog even je bericht met kop Pffft.

Wat een slachtofferpositie zeg...

Wat is je prijs? Ga dichterbij dan heb je minder reiskosten, neem een lastminute, ga in de meivakantie weg (of juni als je die hebt), kortom: zoek en doe iets, desnoods zonder hem.

Vic

Daar ga ik ook kijken, bedankt. Het huisje is niet 6 weken te huur. We hadden een raam van 3 weken maar door deze actie, die dus niet in de eerste twee of de laatste twee van die drie weken valt maar net ertussen in, is het niet mogelijk. Tenzij ik alleen ga. Bedankt. Het helpt in elk geval om er niet bij neer te leggen en zelf iets te bedenken .

Sini

En dat moet iedereen op zijn eigen tempo ervaren en uitvinden. Als je zegt: Vind ik niet getuigen van veel zelfstandigheid, dan komt dat heel neerbuigend en smalend over. Er zijn mensen die niet eens op de snelweg durven. Dat zegt helemaal niks over hun zelfstandigheid of volwassenheid.

Sini

Het niet durven rijden verhaal maakte je er van voordat je reageerde op mijn zorgenkinderen. Daarna zei je dat ik het begreep. Maakt dat wat uit? maakt dat het opeens wel goed. Het blijft een vooroordeel in mijn ogen. Dat mensen jou zo hebben gezien met je vliegangst of dat jij jezelf zo zag. Zo'n etiket verdient (vlieg)angst niet en daarmee wordt iemands angst afgedaan als iets persoonlijks waar je wat over te zeggen hebt. En als dat bij jou is gebeurd, vind ik dat je dat niet verdient. Wat een onzin allemaal, toch? Zonder daar flink op in te gaan: je moet niet zomaar een etiket van jezelf plakken op een ander, zelfs al weet je (nog) niet de details. En zelfs als je de details weet, dan nog niet. Het minste wat ik er van zeggen kan is dat het niet netjes is. De rest laat ik achterwege.

Zelf rijden

Ik zou het ook erg spannend vinden hoor, om zo'n eind te rijden alleen, maar het moet te doen zijn toch? Ik neem aan dat je nu met de kinderen ook wel eens alleen op pad gaat? Want dat lange stuk kan je natuurlijk in heel veel kleine stukjes hakken. Veel pauzes inlassen, zorg voor een Tomtom, dan hoef je je niet meer druk te maken over het vinden van de weg.

De grenzen van "even zo"...

Even zo heeft voor zichzelf een grens getrokken: de afstand van huis naar vakantieplek is voor haar te ver om alleen te rijden. Natuurlijk kan ze aanpassingen doen, maar ze heeft redenen om dat niet te doen. Ik begrijp dat heel goed: reizen met zorgenkinderen kan heel belastend zijn, de reis in stukjes hakken kan dan ook eerder negatiever dan positiever werken. Kan dat gerespecteerd worden? Gewoon, heel simpel: ze heeft problemen met de afstand. Dat zegt niets over haar zelfstandigheid, dat zegt iets over het feit dat ze de reis als belastend ervaart. Zo simpel is het.

Mijn eigen actieradius stokt bij 500-600 km (met en zonder kinderen). Ik wéét dat er mensen zijn die fluitend het driedubbele in een etmaal doen. Ik niet. En daarom ga ik niet naar die spotgoedkope stacaravan in de Dordogne of dat goedkope adresje in de Provence. Ook niet als ik de reis in stukken hak, dat is voor mij extra vermoeiend en zonde van mijn kostbare vakantietijd. Ook ga ik niet met eigen vervoer naar Engeland, al wil ik nog zo graag, maar ik zie te erg tegen links rijden op. Ook al doet half Nederland het, ik doe het niet. Maakt dat mij minder zelfstandig? Nee, ik stel een grens.
Man van Even Zo is lekker NIET in overleg bezig geweest met zijn leuke zakenreisje, terwijl er al een vakantie gepland stond. Even Zo heeft daar problemen mee, omdat ze om onverschillig wat voor reden die rit niet alleen wil doen.

Moeilijk, hoor, om dat te accepteren en het niet meteen op gebrek aan zelfstandigheid en "wil" en zo te gooien.

Dat ze zich daarbij beperkt is een feit, maar we hebben allemaal wel iets waarmee we onszelf beperken, al weten we dat niet altijd van onszelf (als in: het vermijden van situaties of personen die ons niet prettig doen voelen). Maar het probleem komt niet alleen door die beperking, maar vooral door haar man, die zijn eigen gang gaat ondanks eerdere afspraken. Ik kan me goed voorstellen dat ze hierover teleurgesteld is, als ze dit van tevoren had geweten had ze die reis niet gepland en zich ook niet erop hoeven verheugen.

Dank je Fladder. Je slaat spijker precies op z'n kop.

Sini

Angst mag van jou (royaal) als het maar wel aan (jouw) voorwaarden voldoet. Of je had niet echte angst maar een gedragsprobleem en een 'aanpak' nodig. Was jouw angst geboren uit onvolwassen gedrag? Angst kent vele oorzaken maar onvolwassenheid kende ik nog niet. Je vult behoorlijk wat in voor de ander. Ik denk dat je alleen wat over je eigen motieven zegt die ten grondslag liggen aan jouw angst(en). Daarmee ben je nog geen deskundige op het gebied van grenzen of motivaties of angsten in het algemeen of bij iemand in het bijzonder.

Als je dat wilt zijn, moet je gekleurde bril af en je oren open om juist te kunnen zien en horen voordat er ge/veroordeeld wordt.

Zullen we deze discussie voortzetten onder 'overwinnen van angsten en fobieën' in 'klaar voor het leven'?

Fladder,

Amen! Jij schrijft wat ik wil zeggen.

Sini: "Daarom heb ik heel hard gewerkt aan mijn vliegangst, ik vond het een enorme bellemering van mijn zelfstandigheid,"

Da´s heel fijn voor je (dat meen ik oprecht), maar dat ik niet durf te rijden naar Frankrijk of Spanje maakt dat me minder zelfstandig?? Welnee zeg......alsof ik dat nodig heb om volwassen/zelfstandig te worden. Jij gaat alleen maar van jezelf uit en dat vind ik jammer. JIJ hebt daar hard voor gewerkt, omdat JIJ het een enorme belemmering vond van jouw zelfstandigheid. Dat zegt niks over een ander......

Ik ben hartstikke zelfstandig

Maar ik hou niet van lange stukken rijden in de auto. 100 km is voor mij echt de grens. Als ik verder moet rijden gaat bij mij echt het licht uit. Nu zit er bij ons in de familie wel iets van een concentratiestoornis en zou het natuurlijk goed kunnen dat het daarmee te maken heeft. Ik vind het echt te dol dat dat dan meteen op mijn zelfstandigheid gegooid wordt. Dat is echt veel te kort door de bocht. Het is inderdaad, zoals Fladder zegt, een grens. En ik denk dat het gewoonweg niet meer dan verstandig is dat ik deze respecteer.

Het zou het mij niet waard zijn om voor 5 dagen 500 kilometer te rijden. Goedbeschouwd zou dit me netto 1 mooie vakantiedag opleveren (namelijk de middelste, de rest zou totaal verloren zijn door het autorijden, de nastress en de voorstress).

Wat mij betreft is er maar een alternatief: samen met manlief de agenda trekken en bepalen wanneer de betreffende vakantie wel door kan gaan. En een grote bos bloemen, want hij heeft echt wel iets goed te maken. En met minder dan dat zou ik echt geen genoegen nemen, dan zou ie echt geen leven hebben met mij.

Sinilind & vliegangst o.t. verder ook wel on topic

Ja, sorry, het wordt wel wat erg o.t. maar ik wil toch vragen aan Sinilind: hoe het jij je vliegangst overwonnen? Ik heb een ernstig ongeval meegemaakt, met auto- ik was bijrijder-, sindsdien durf ik niet meer naast iemand in de auto te gaan zitten. Ik rij nu altijd zelf, en daardoor voel ik me dus erg beperkt. En ook niet zelfstandig Ik zou bijvoorbeeld dolgraag een rit naar zuidfrankrijk naast iemand in de auto willen zitten, maar ik moet het hele eind zelf rijden omdat ik er niet tegen kan naast iemand te zitten die de auto bestuurt. En sindsdien heb ik dus ook vliegangst: komt op hetzelfde neer- je overgeven aan de controle van iemand anders. Omdat jij schreef dat jouw vliegangst ook uit een trauma ontstaan was wil ik graag weten hoe je dat hebt aangepakt.
Voor Even zo; ik vind dat jouw man met je had moeten overleggen over de eventuele zakenreis en daarmee de invulling van de hele zomervakantie. Het betreft niet alleen jou maar ook jullie kinderen. Ik neem aan dat jij zulke besluiten over de invulling van de vakantie ook niet alleen neemt en het hem slechts meedeelt? Dus ik denk ook dat jullie, wat dat betreft, wel een probleem hebben. En vervolgens; als jullie samen besluiten dat hij moet gaan want het hoort bij zijn werk en is noodzakelijk: prima. En dan ga jij dus op een later moment even lang (10 dagen) ook alleen heerlijk weg. In overleg wanneer dat is natuurlijk Mijn man moet elk jaar twee weken weg voor zijn werk. En ik ga elk jaar ook twee weken weg; soms voor mijn werk, soms zomaar om tijd voor mijzelf te hebben. Wat ik mis in jouw verhaal: wil jouw man niet samen met jou en de kinderen weg? Op wat voor manier wil hij in de zomer tijd met zijn kinderen en met jou doorbrengen? Ik vind het erg flauw dat jij nu al je creativiteit moet inzetten om er wat van te maken. Sterkte!

Twee problemen

Ik lees hier twee problemen.
De eerste is dat je vakantie in het water valt. Dat is misschien een goede aangrijping om wat te veranderen. Misschien is ondanks het opzien 500 km in je eentje te rijden toch te doen. Het kan op één tank als je je eenmaal in de auto zit, dan zit je. Je kunt organiseren dat je een andere rijder er bij hebt bijv. via de liftcentrale als dat nog bestaat en je (zorgen)kinderen geen moeite hebben met een vreemde in de auto. Je zou de heenreis door je man kunnen laten doen zonder die omwegen naar vrienden toe. Hij moet daarna weer terug naar Nederland voor die zakenreis (maar dat kan hij dan doen met de trein ofzo) De terugreis in je eentje is altijd makkelijker omdat je dan naar een bekende thuisplek moet ipv een onbekende vakantieplek. Of je huurt het huisje langer in de tijd dat man weg is en hij mag mooi met de heen en terugreis mee. Of je zoekt een huisje dichterbij. De accomodatie is dan misschien duurder, maar je spaart de reiskosten weer uit.
De tweede is moeilijker op te lossen. Ik lees dat je man vaak weg is, weinig naar z'n gezin omkijkt, vaak en lang achter de computer zit en dat dat vroeger niet zo was. Dus of je bent met een hork getrouwd die nu pas zijn ware aard laat zien of hij is de laatste tijd veranderd. En tja als hij zo'n zin heeft in die zakenreis, dat niet bespreekt, maar als een quasi fataliteit tussen neus en lippen laat vallen en de computer belangrijker dan zijn gezin dan vraag ik me af of die verandering toevallig niks heeft te maken met een bepaalde vrouwelijke collega of vrouwelijk internetcontact. Ik hoop van niet, maar ben bang dat er iets goed scheef zit in jullie relatie.
Groeten Primavera

Sini

Als een figuurlijk schopje helpt, spreek je niet over angst maar over het op zien tegen iets. Hoe kan je dat nu met elkaar vergelijken! Nu moet je niet vanalles groter maken dan het is, he. Ik ben blij dat je van je drempel af bent maar vergelijk het niet met iets dat jouw moeder kennelijk wel had.

On topic vanaf nu!