Ik denk dat mijn ouders ongelukkig zijn en hun leefwijze doet me verdriet
Hallo,
ik eindig hier op dit forum omdat mijn vragen op Google geen resultaat opleveren. Ik zit met het volgende:
Ik heb het idee dat mijn ouders ongelukkig zijn, zonder dat ze het zelf weten of het zelf ontkennen. Ik weet niet eens of ik dit mag zeggen, ik begrijp goed dat ik niet kan bepalen wat geluk voor iemand is ja of nee. Misschien zijn ze wel gelukkig maar ziet dat er anders uit dan voor mij. Maar ik durf de vraag ook niet te stellen omdat ik 1) bang ben dat ik ze beledig maar misschien 2) ook wel dat het waar is. Wat dan?
De situatie is als volgt:
Mijn ouders zitten elke avond op de bank TV te kijken. Vanaf een uur of zeven tot 1 tot ze naar bed gaan of in slaap vallen op de bank. Ondertussen kijken ze op Marktplaats & Facebook terwijl ze TV kijken. Mijn moeder is te dik, mijn vader ook, en ze snacken dan versnaperingen etc. Mijn vader heeft niet echt vrienden, mijn moeder heeft wel vriendinnen. Vader heeft van vanalles last aan z'n lijf, allerlei kwalen die je eigenlijk pas bij iemand rond de 70 zou verwachten (hij is 55) en zijn hoofd is snel overprikkeld en hij is steeds vaker verward. Mijn moeder overwerkt zich op d'r werk en laat niemand haar echt helpen.
Ik maak me best wel zorgen om ze, omdat ik gewoon niet kan geloven dat dit een levensstijl is waar je écht gelukkig van wordt? Nietszeggend TV kijken dag in dag uit op de bank, daar zit toch geen levensgeluk in? Mijn vader is continue overprikkeld en ik denk juist dat het o.a door al dat programma kijken en heel de dag op z'n telefoon zitten komt. Ik zou zo graag willen dat ze iets leuks of creatiefs doen, een hobby of een vriendenstel om dingen mee te ondernemen. Ik zou ze zo graag zien schaterlachen vol energie etc, maar ze lopen vaak zo ongeveer in pyjama (ook door moeders thuiswerken door corona) een beetje te sloffen, ongezond te eten, op mij komt het over als opgeven in het leven. Automatische piloot, niet meer nadenken over wat je doet.
Ik weet niet wat ik ermee aanmoet. Hoe verander ik deze leefwijze? Moet hij veranderd worden? Ik zou het liefst de TV stuk smijten en hun telefoons afpakken voor een week, zo van ga alsjeblieft voelen, ademen, leven. De wereld is niet in een scherm of eten, stop met dat vlucht gedrag. Wat voor dromen hadden jullie toen jullie jong waren en welke nu? Wat wil je voor de toekomst?
Ik ben zelf bezig met dit soort dingen, mijn ouders zijn helemaal niet dit type. Vinden mij zweverig als ik over levensvragen begin, maar in die paar jaren dat je hier bent kan ik me niet voorstellen dat je ze maar half aanwezig wil slijten? Het maakt me verdrietig om te denken dat ze niet het fijne uit het leven halen.
Is het wel mijn plaats om er iets van te zeggen/ernaar te vragen ook? Doe ik daar goed aan? En hoe breng ik zoiets? Wat denken jullie als je dit leest?
Iemand hier herkenning in of tips over? Ik weet me er geen raad meer mee.
Liefs
Ik vraag me wel af,wat doen ze zaterdag en zondag in de middag? Gaan ze dan niet wandelen, fietsen, winkelen, terrasje enz?
Het is ook gewoon een generatieding. Alhoewel er natuurlijk zat mensen van die leeftijd zijn, die hun leven anders inrichten.
Maar zoals hier al werd gezegd: De huidige generatie is opgegroeid met van alles wat moet en niet moet. Denk aan dingen als 'zingeving' (alles wat je doet moet zin hebben, of moet je iets van leren enz.), denk aan de norm nu dat beide ouders fin. onafhankelijk moeten zijn, denk aan beweging (min. 10.000 stappen....), denk aan minimaal 3 ons groente en 3 stuks fruit, denk aan niet te veel vlees, aan het milieu (van alles wat nu moet en niet meer mag) enz enz enz. Zoveel zaken die een generatie eerder anders waren. Veel dingen zijn zeker verstandig, maar ook behoorlijk belastend (ook voor de jongeren nu natuurlijk. Je doet niet snel iets goed). Ik denk dat de vorige generatie (en zeker nog een generatie daarvoor) het vaak naar de keel vliegt: kunnen we echt niet allemaal aan voldoen. En er voor kiezen om niet aan al die nieuwe 'fratsen' mee te doen. Wellicht niet verstandig. Maar ook wel begrijpelijk: het zal hun tijd wel duren.
bieb1963 schreef op 22-01-2022 om 15:15:
Het is ook gewoon een generatieding. Alhoewel er natuurlijk zat mensen van die leeftijd zijn, die hun leven anders inrichten.
Maar zoals hier al werd gezegd: De huidige generatie is opgegroeid met van alles wat moet en niet moet. Denk aan dingen als 'zingeving' (alles wat je doet moet zin hebben, of moet je iets van leren enz.), denk aan de norm nu dat beide ouders fin. onafhankelijk moeten zijn, denk aan beweging (min. 10.000 stappen....), denk aan minimaal 3 ons groente en 3 stuks fruit, denk aan niet te veel vlees, aan het milieu (van alles wat nu moet en niet meer mag) enz enz enz. Zoveel zaken die een generatie eerder anders waren. Veel dingen zijn zeker verstandig, maar ook behoorlijk belastend (ook voor de jongeren nu natuurlijk. Je doet niet snel iets goed). Ik denk dat de vorige generatie (en zeker nog een generatie daarvoor) het vaak naar de keel vliegt: kunnen we echt niet allemaal aan voldoen. En er voor kiezen om niet aan al die nieuwe 'fratsen' mee te doen. Wellicht niet verstandig. Maar ook wel begrijpelijk: het zal hun tijd wel duren.
Het gaat denk ik niet zozeer om wat mensen 'moeten' of 'zouden moeten' doen of dat onze generatie zich actief gaat bemoeien met de levensinvulling van onze ouders.
Maar als iemand geen dagbesteding heeft, hele dagen binnen zit, geen contacten heeft met de buitenwereld, dan is het juist goed als iemand in de omgeving zich daar zorgen over maakt en dat uitspreekt. Zeker in het geval van psychische problemen, eenzaamheid, verslaving etc. is het juist geen oplossing als iedereen denkt 'moeten mensen zelf weten'. Ja, er zijn mensen die bewust kiezen voor een solitair bestaan zonder veel contacten, maar ik snap best dat TS zich zorgen maakt over het gebrek aan daginvulling van haar ouders. Als de hele dag tv en facebook consumeren je echt gelukkig maakt kan dat, maar die kans lijkt me niet heel groot.
Wat betreft generatieding: Mijn ouders hebben vroeger hun hele leven gericht op hun kinderen. Ze deden bijna nooit iets met zijn tweeën, altijd met het gezin. Het hele leven was gericht op ons. Terwijl ik het juist belangrijk vind om ook buiten mijn gezin een eigen leven te hebben. Toen mijn zus en ik het huis uit gingen, had mijn moeder echt wel een soort legenestdepressie omdat ze zichzelf nutteloos voelde omdat ze niks meer had om 'voor te zorgen'. Natuurlijk vind ik mijn kind het allerbelangrijkste in mijn leven, maar dat betekent niet dat ik nooit een avond van huis kan zijn voor een bezigheid voor mezelf.
Niet alles hoeft 'zinvol' te zijn, maar vaak is het dat wel; je doet iets voor jezelf en/of voor een ander. Als jijzelf noch iemand anders er gelukkig van wordt, doe het dan gewoon niet.
bieb1963 schreef op 22-01-2022 om 15:15:
Het is ook gewoon een generatieding. Alhoewel er natuurlijk zat mensen van die leeftijd zijn, die hun leven anders inrichten.
Maar zoals hier al werd gezegd: De huidige generatie is opgegroeid met van alles wat moet en niet moet. Denk aan dingen als 'zingeving' (alles wat je doet moet zin hebben, of moet je iets van leren enz.), denk aan de norm nu dat beide ouders fin. onafhankelijk moeten zijn, denk aan beweging (min. 10.000 stappen....), denk aan minimaal 3 ons groente en 3 stuks fruit, denk aan niet te veel vlees, aan het milieu (van alles wat nu moet en niet meer mag) enz enz enz. Zoveel zaken die een generatie eerder anders waren. Veel dingen zijn zeker verstandig, maar ook behoorlijk belastend (ook voor de jongeren nu natuurlijk. Je doet niet snel iets goed). Ik denk dat de vorige generatie (en zeker nog een generatie daarvoor) het vaak naar de keel vliegt: kunnen we echt niet allemaal aan voldoen. En er voor kiezen om niet aan al die nieuwe 'fratsen' mee te doen. Wellicht niet verstandig. Maar ook wel begrijpelijk: het zal hun tijd wel duren.
Pff. mijn man en ik zijn maar een paar jaar jonger en zingeving is voor ons ook heel belangrijk. En ik ken zelf niet veel mensen van mijn leeftijd die zo met hun tijd en gezondheid om gaan als de ouders van TO. Ik denk echt niet dat je het verhaal en de ongerustheid van TO kan wegzetten als een generatieding. Als ik het verhaal lees van TO gaat er allerlei alarmbellen rinkelen. Zeker wat betreft haar vader, kom op zeg dat is toch niet goed?? Kwalen die je normaal bij 70 jarigen ziet. Verward zijn op je 55e.
Geen idee wat haar moeder daar van denkt, die lijkt haar hoofd in het zand te stoppen.
Ja er zijn echt verschillen tussen de generaties maar ook tussen sociale klassen, ook wat gezondheid betreft. Ik snap niet zo goed de allergie van sommige mensen op de vraag, ik lees de vraag denk ik gewoon anders.
Leene schreef op 22-01-2022 om 20:01:
[..]
Pff. mijn man en ik zijn maar een paar jaar jonger en zingeving is voor ons ook heel belangrijk. En ik ken zelf niet veel mensen van mijn leeftijd die zo met hun tijd en gezondheid om gaan als de ouders van TO. Ik denk echt niet dat je het verhaal en de ongerustheid van TO kan wegzetten als een generatieding. Als ik het verhaal lees van TO gaat er allerlei alarmbellen rinkelen. Zeker wat betreft haar vader, kom op zeg dat is toch niet goed?? Kwalen die je normaal bij 70 jarigen ziet. Verward zijn op je 55e.
Geen idee wat haar moeder daar van denkt, die lijkt haar hoofd in het zand te stoppen.Ja er zijn echt verschillen tussen de generaties maar ook tussen sociale klassen, ook wat gezondheid betreft. Ik snap niet zo goed de allergie van sommige mensen op de vraag, ik lees de vraag denk ik gewoon anders.
De allergie van wie bedoel je mbt de vraag?
En ja er zijn verschillen in van alles tussen sociale klassen. Maar wat voegt dat toe?
En verder is (on)gezond leven min of meer een keuze (even los van het financiële aspect). Dat dat in de ene klasse meer voorkomt dan in de andere, kan zo zijn. Maar dan nog.
De vraag is meer of die ouders min of meer vrede hebben met hun leven en de eventuele risico's die ze nemen wbt leefstijl
Ik weet natuurlijk niet hoe het zit met de ouders van TO maar zelf heb ik vaak wel een zetje nodig om de deur uit te gaan want van nature ben ik best een huismus. Ik zou er dan ook voor openstaan als mijn zoon of dochter zou voorstellen samen de deur uit te gaan, al is het voor een wandeling of stukje fietsen.
bieb1963 schreef op 22-01-2022 om 21:33:
[..]
De allergie van wie bedoel je mbt de vraag?
En ja er zijn verschillen in van alles tussen sociale klassen. Maar wat voegt dat toe?
En verder is (on)gezond leven min of meer een keuze (even los van het financiële aspect). Dat dat in de ene klasse meer voorkomt dan in de andere, kan zo zijn. Maar dan nog.
De vraag is meer of die ouders min of meer vrede hebben met hun leven en de eventuele risico's die ze nemen wbt leefstijl
Dit ben ik niet helemaal met je eens. De vraag is of een ongezonde leefstijl iets is waar mensen bewust voor kiezen of iets dat er min of meer in is geslopen en hen eigenlijk een beetje is overkomen. Je kunt jezelf ook verliezen in slechte gewoontes. Ja, je hebt elke keer dat je iets ongezonds eet of je mobiel pakt of de tv aanzet ook de keuze om het niet te doen, maar soms hebben mensen geen idee wat ze dan wél kunnen doen of hoe ze patronen kunnen veranderen. Iemand die dan een zetje geeft met ideeën van 'zullen we eens samen wandelen, of fietsen, of winkelen, of samen koken' is dan heel welkom.
Als je ziet dat je ouders gechargeerd gezegd min of meer als zombies zichzelf hun kist in aan het eten zijn is dat niet iets waar je als kind je schouders op hoeft te halen onder het mom van 'hun leven, hun keuze'. Dan zijn terechte zorgen heel normaal.
bieb1963 schreef op 22-01-2022 om 21:33:
[..]
De allergie van wie bedoel je mbt de vraag?
En ja er zijn verschillen in van alles tussen sociale klassen. Maar wat voegt dat toe?
En verder is (on)gezond leven min of meer een keuze (even los van het financiële aspect). Dat dat in de ene klasse meer voorkomt dan in de andere, kan zo zijn. Maar dan nog.
De vraag is meer of die ouders min of meer vrede hebben met hun leven en de eventuele risico's die ze nemen wbt leefstijl
Ik merk allergie op van mensen die in soms nogal forse bewoordingen zeggen dat TO zich nergens mee mag bemoeien. Lees de eerste reacties. Dan kom jij met het is een generatie ding. Wat denk ik in dit geval niet waar is, of niet het grootste issue. Dat is net zo iets als zeggen ongezond leven komt in bepaalde sociale klassen ook meer voor ... 'Nou ja jammer dan dat accepteren we maar hé' . Niemand mag iets zeggen van de leefstijl van een ander blijkbaar. Ook niet als het uit oprechte bezorgdheid gebeurd.Dat bedoel ik daarmee en daar ben ik het niet mee eens.
Ik vind dat TO daar wel wat van mag zeggen, en ik snap dat ze zich ongerust maakt.
En verder heel erg met MammaE eens. Deze mensen kiezen waarschijnlijk helemaal niet bewust voor een ongezonde levensstijl. Zo van' laten we eens lekker ongezond doen en 10 jaar eerder doodgaan' . Maar nee TO mag als dochter niet ongerust zijn want iedereen moet doen wat wat hij zelluf wil. Sorry beetje gechargeerd.
Ik hoop dat TO iets aan de tips heeft die eerder genoemd zijn.
Ik kies bewust voor een min of meer ongezonde leefstijl en ik lever daar waarschijnlijk 10 jaar voor in, dat is het mij waard. Ik weet waar over ik praat, daar heb ik lang genoeg voor in de zorg gewerkt.
Bolmieke schreef op 23-01-2022 om 20:03:
Ik kies bewust voor een min of meer ongezonde leefstijl en ik lever daar waarschijnlijk 10 jaar voor in, dat is het mij waard. Ik weet waar over ik praat, daar heb ik lang genoeg voor in de zorg gewerkt.
Hier zou het ook een stuk gezonder kunnen maar daar heb ik niet altijd zin in. Het is een combinatie van gezond maar ook regelmatig ongezond.
Ach Courgettesoep, ik herken je exact. Het had jaren geleden mijn post kunnen zijn.
En ik heb er zelfs professionele hulp voor gezocht toen der tijd omdat ik het enorm moeilijk vond hun levensstijl los te laten...
Waar ik sport, gezond eet, kook vaak, veel wandel en lees, onderhoud pleeg in vriendschappen en altijd bezig ben met persoonlijke ontwikkeling, liggen hun heerlijk 24/7 achter de tv en de laptop. Tussen de prullaria en de rommeltjes, kleding over iedere stoel, de hond die binnen geplast heeft en ik in mijn ontzettend op geruimde huis.
Eigenlijk lijk ik niet eens op ze. Misschien omdat ik opgegroeid ben met het idee: zo wil ik niet zijn of leven. Als jong meisje wist ik het al.
Bij mijn zusje is het nog schoner en opgeruimder dan bij mij, die zit in de fase waar jij in zit.
Maar ik heb er een weg in gevonden omdat ik door de therapie heb geleerd te accepteren dat hun graag op die manier leven.
Dat is echt je sleutel, het accepteren van dat ze zo willen leven.
Ik houd hun levenstijl niet expres mee in stand maar geniet tegenwoordig wel van de"rommel".
De koekkruimels en de vette hap.
Zo hebben ze nu een 3de hondje gekocht, mama is er zo ontzettend goed voor en dan denk ik ach misschien leven zn nog maar een paar jaar. Dan heeft ze dat toch gehad.
En nee ze zijn niet oud, pas begin 60.
Het zijn mensen van de dag, ik maak er het beste van. En in al deze jaren dat ze er nog wel zijn probeer ik echt van ze te genieten, want voor je het weet heb je ander verdriet.
Ondanks dat heb ik er echt om gerouwd. Maar ik ben hun niet en zij mij niet.
Jammer dat je niet privé kunt berichten hier, maar je mag me altijd aanspreken.
Ik lees je.
Sterkte
miss1984 schreef op 23-01-2022 om 20:37:
Jammer dat je niet privé kunt berichten hier,
Je kunt tegenwoordig wel een privé berichtje sturen Miss1984! Als je op de gebruikersnaam tikt, zie je rechtsboven een roze blok ‘bericht sturen’. Dat bericht komt dan in de inbox. Die zit onder het poppetje. Er komt ook een melding bij het poppetje als je een berichtje hebt ontvangen. Ik zal je een testberichtje sturen dan weet je hoe het werkt.
Ik zit al een hele tijd mee te lezen in dit topic en te broeden op een reactie. Ik heb me namelijk ook, om andere redenen, lang zorgen gemaakt over mijn moeder. Ik wilde haar ook graag helpen maar dat is niet gelukt. Er is natuurlijk niks tegen om je ouders eens mee te nemen voor een wandeling of eens te bespreken dat je je zorgen maakt. Maar ik heb me zelf wel op den duur gerealiseerd dat ik me te verantwoordelijk voelde voor mijn moeder. Dat was niet zo gezond. Ik was het kind en zij de ouder. En het ging niet over de zorgen die je krijgt als ze hoogbejaard worden maar over levenskeuzes die je gaat zien als je zelf volwassen wordt. Je kunt ze goed of verkeerd noemen maar net als andersom moet je je ouders op een gegeven moment loslaten. Ik heb daar nog altijd wel wat verdriet van, omdat het iets doet met de band die je hebt. Ik wilde me meer verbonden met haar voelen dan ik kon, door de keuzes die ze maakte. Ik realiseerde me op een gegeven moment wel dat dat mijn verdriet was, mijn probleem. En dat ik het niet kon oplossen door mijn moeder onder druk te zetten een ander leven te leiden. Dat dat ook niet eerlijk was tegenover haar. Zij is wie ze is en heeft recht op haar eigen fouten, net als ik.
Ik zeg dus zeker niet: Waar bemoei je je mee? Maar wel: Zorg goed voor jezelf en til niet boven je macht. Je kunt je ouders niet ‘redden’, hoe pijnlijk dat ook is.
Kikki39 schreef op 22-01-2022 om 15:10:
Ik vraag me wel af,wat doen ze zaterdag en zondag in de middag? Gaan ze dan niet wandelen, fietsen, winkelen, terrasje enz?
Euh, moet dat? Wandelen, is bij ons de hond uitlaten, maar verder doen we op zaterdag en zondag eigenlijk niks wat op je lijstje staat. Zou dat moeten dan?
Fourtyfour schreef op 24-01-2022 om 07:26:
[..]
Euh, moet dat? Wandelen, is bij ons de hond uitlaten, maar verder doen we op zaterdag en zondag eigenlijk niks wat op je lijstje staat. Zou dat moeten dan?
Als ik mezelf en echtgenoot vergelijk met mijn collega's, dan zijn wij best een stel saaie mensen, wij gaan zelden de deur uit in het weekend. Mijn collega's gaan regelmatig fietsen, wandelen, uit eten, winkelen. Nu zie ik mezelf over een aantal jaar misschien wel meer fietsen maar met dit ouwe vehikel heb ik er niet zoveel zin in en een electrische fiets zie ik nu nog niet zitten.
