Ik mis intimiteit in mijn relatie

Nee, dat herken ik niet

En sterker nog: ik zou 't niet zo lang uithouden ook zónder! Hoe lang duurt jullie relatie nu?
Ik vind je bericht heel rustig klinken. Dat vind ik knap. Ik zou wild zijn denk ik...
Waarom is jouw man niet bij machte om dat te veranderen? En heb je het in het begin niet gemist??

Wat een botterik

Als je man letterlijk zegt en bedoelt dat hij niet in staat is om je vaker aan te raken, je merkbaar te begeren, aandacht te geven met iets kleins, enz. vind ik het een botterik en als het geen botheid is heeft hij een probleem waarvoor hij naar een psycholoog of psychiater zou moeten gaan.
Het hoeft inderdaad niet iets groots te zijn. Ik krijg nóóit bloemen, tenzij ik hem bijna met een opdracht naar de winkel zou sturen. Inhalig als ik ben vind ik dat best wel eens jammer, maar ik heb het niet nodig. Daar tegenover staat dat ik af en toe een kriebeltje door mijn haar krijg, regelmatig te horen krijg hoe belangrijk en mooi ik voor hem ben en een liefdevol gesmeerd boterhammetje meekrijg naar mijn werk, iedere werkdag weer. Van dat soort aandacht wordt je blij en dat is toch heel belangrijk om je gelukkig te kunnen blijven voelen in je relatie. Het is dus best triest voor jullie béiden als je man niet in staat is tot zulke emoties en gebaren.
Als je man eigenlijk bedoelt 'ik kan dat niet op commando' is het weer anders. Ik kan me best voorstellen dat je man zich ongemakkelijk voelt na zo'n verwijt en het geforceerd vindt overkomen als hij op jouw klachten reageert met een liefkozing of een bloemetje.

Vragen

Het klinkt een beetje alsof jullie niet echt samen-zijn, maar dat vooral hij erg op zichzelf is. Je bent ongetwijfeld zijn veilige basis, maar omdat het samenzijn ontbreekt, hoeft hij er niets mee. Het klinkt alsof je hem mist, terwijl hij gewoon in je nabijheid is.
Wat gebeurt er als je er gewoon om vraagt? Aangeven wat je nodig hebt, geen man is een helderziende. "Wil je me ff knuffelen?", of een sms tijdens z'n werk: "neem je een bloemetje voor me mee, de vaas staat al klaar"
Maar als hij dat dan braaf gaat doen, moet je daarna niet mauwen dat het niet spontaan was. Laatst nog een draadje over zo'n vrouwtje piggelmee.
Overigens ben ik wel het meest verwend, mijn man nam vrijwel altijd een bloemetje voor me mee na z'n werk. Dat kreeg hij eigenlijk, na zijn optreden. Jammer alleen dat ik alle bloemetjes buiten moest zetten, te allergisch ervoor. Het is ook nooit goed (verdeeld).

Ik vraag zelden letterlijk om een knuffel

Als ik behoefte heb aan een knuffel pak ik mijn man zelf beet.

Herkenning

Regien, ik herken het helemaal. Vooral de laatste tijd geeft het me zo'n eenzaam gevoel, heel naar. Ik heb er het er regelmatig over gehad met mijn man, waarom is het zo makkelijk om commentaar op me te geven, waarom is het zo makkelijk om boos op me te zijn, en waarom is het zo ontzettend moeilijk om eens iets liefs te zeggen, me even aan te raken, iets, iets, iets van genegenheid te tonen.
Hij begrijpt het niet. Hij snapt niet dat ik niet gewoon begrijp dat hij van me houdt. Hij snapt niet dat het mij kwetst als hij boze, nare dingen zegt, want 'het is niet zo persoonlijk bedoeld'.
Waarom blijf ik bij hem? Het is een lieve man.Het is een hele lieve vader. We hebben een gezin samen, met kinderen die dol zijn op hun vader. We hebben veel doorstaan samen, dat geeft een band.
Regien, sterkte met de situatie. Een vraag: kun jij dat wat je mist bij hem, nog wel geven aan hem? Die genegenheid, dat aanraken, een lief gebaar, lukt jou dat nog?

Aanraken is ook een taal

Ik heb het boek gelezen: Vrouwen komen van Venus en Mannen van Mars (in de slaapkamer). Daarin staat bijvoorbeeld dat ieder mens minimaal 8 aanrakingen nodig heeft per dag. Dat kan zijn een hand, een klopje op je schouder, een kus. Het hoeven niet eens heftige aanrakningen te zijn, maar zelfs de minimale zijn van waarde. En er staat ook bij dat het te leren is. Net zoals voetballen eerst geoefend moet worden. Maar dan moet er wel een wil zijn om het te leren. ALs hij bijv. niet inziet waarom hij het zou moeten doen dan is het nog steeds een lege handeling. Ik wens je veel sterkte en succes ermee!

Herkenning

Lieve Regien,
Jouw bericht is voor mij heel herkenbaar. Ik heb al heel lang een relatie waarin ik me zeer alleen voel. Het is ontzettend zwaar.
Ik heb al langer het vermoeden dat mijn partner autistische trekken heeft. Meer specifiek denk ik aan Asperger. Dit is overigens onbespreekbaar. Toen ik ging zoeken naar ervaringen van vrouwen die relaties hebben met Asperger mannen, ging er een wereld voor me open. Ik hoef me niet meer af te vragen wat ik fout doe, of het aan mij ligt, etc. etc. etc. Ik kan het loslaten. Het maakt de pijn van het gebrek aan wederkerigheid en intimiteit niet minder. Maar zeker weten dat het niet beter zal worden geeft een soort rust.
We hebben helaas ook kinderen. Dat heeft tot nu toe een besluit om te breken in de weg gestaan.
Het is maar internet en een anoniem forum hier. Daarom weet je nooit of je eigen werkelijkheid "past" bij die van een ander. En diagnoses stellen is werk voor vaklui natuurlijk. Maar kijk voor jezelf. Onderzoek. Ik heb een paar links voor je. Ik hoop dat je engels kunt lezen. Het eerste artikel was voor mij een openbaring.
http://www.naswma.org/associations/8381/files/FCE_AspergerMarriage.pdf
Een goede site is ook http://autism.about.com/od/familyissuesandautism/f/spouseaspie.htm
Ik durf het haast niet te zeggen tegen je Regien. Maar als je veel herkent in deze artikelen, begin niet aan kinderen. Het is ontzettend zwaar en eenzaam.
Liefs en bon courage

Regien

Mijn beste vriend is opgegroeid met een vader met Asperger. Dat is heel moeilijk geweest. Deze man "heeft geen emoties", kan niets met emoties. Het is wel een grappige man en een geniale wetenschapper. Nu bewondert hij zijn vader dan ook wel. Maar als kind, als puber en als jong volwassene had hij grote problemen. Hij had het gevoel niet gewaardeerd te worden, dat zijn vader niet van hem hield. Dat soort dingen.

Reactie

Ik kan nu alleen even kort reageren. Later zal ik dat uitgebreider doen.
Het belangrijkste voor nu heeft Texel eigenlijk al aangegeven.
Bedenk dat wat jij nu ervaart, ook je kinderen zullen ervaren. Naast nog wat andere dingen - die leg ik je later uit. Als het voor een volwassene al moeilijk is, denk je eens in hoe dat voor een kind moet zijn.
Bedenk ook dat dit jou opzadelt met een heel zware taak. Jij moet dit compenseren. Of herstellen, want schade ontstaat. Hoe goed jij ook je best doet.
Liefs van Eiland.

Wegwezen

Wat vreselijk moeilijk, Eiland! Mijn ex (geen kinderen mee) had op een gegeven moment ook moeite met intimiteit en na heel lang aandringen is hij naar een therapeut gegaan. Het probleem zat in hemzelf, in zijn verleden. Ik hoopte dat hij kon "genezen", maar helaas. Ik ben bang dat jij ook teveel hoop hebt op verandering, die misschien niet komt, zeker gezien zijn opvoeding en asperger. Dit is ook echt funest voor jouw eigenwaarde. Ik ken je natuurlijk niet, maar als je m'n vriendin was zou ik zeggen: meid, hoe moeilijk ook: wegwezen! Je bent dit niet waard! Er komt wel een ander, heus! En trouwens, hoe moet dat dan; zonder intimiteit kinderen krijgen ? Maarja, makkelijk gezegd dan gedaan..

Ervaring

Hoi Regien,
Ik heb nu even weinig tijd, maar zag dat je ervaringen wilde horen van mensen met een partner-met-Asperger. Ik heb een hele tijd geleden hierover een draad geopend, misschien heb je hier wat aan. Ik weet niet of ik anderen wel of niet zou adviseren aan kinderen te beginnen, maar ik weet wel dat ik het heel moeilijk vind. Ik voel me vaak erg eenzaam en gevangen. In "mijn" draadje kun je vinden waarom en vind je heel veel ervaringen en adviezen van andere ervaringsdeskundigen.
Voor nu heel veel sterkte!

http://www.ouders.nl/cgi-bin/TMMforum/FRshowpost.cgi?template=4&actueel=0&usrkey=20488889270448552416&archief=1&thread=141270&zoek=dagarada&forumsel=28&forum=28&post=2259425

Regien

Hoi Regien,

Je vraagt of ik de intimiteit bij m'n kinderen kan vinden. Het antwoord daar op is duidelijk 'nee'. Kinderen slokken je op, je houdt met huid en haar van ze, ze 'geven' je ontzettend veel door er alleen al te zijn, maar het heeft niets te maken met een volwassen relatie waar je hele andere dingen in zoekt. Juist nu de kinderen er zijn mis ik veel meer nog het gevoel gewaardeerd te worden, niet alleen als moeder, maar ook als mens/vrouw.
Het is ontzettend moeilijk om een huwelijk op te breken, je hele beeld van je toekomst 'samen' op te geven, het hele praktische gedoe met wellicht verhuizen etc. is ook niet mis, maar..... als er eenmaal kinderen zijn is het nog veel en veel moeilijker, echt. Neem alsjeblieft het gevoel wat je nu hier uit heel serieus en zet je kinderwens even in de ijskast tot je er uit bent.

Ik wens je heel veel wijsheid en sterkte toe.

Regien

Mijn advies: Ga nu eerst eens kijken of hij echt asperger heeft of niet. Als hij dit namelijk wel heeft kun je hem misschien aanleren je regelmatig aan te raken, maar dat zal een soort mechanisch gebeuren worden. Bovendien is een stoornis in veel gevallen erfelijk dus, bedenk of je dat wil.

Verder weet ik n iet hoe erg het is, hoe weinig hij je aanraakt, maar probeer de meningen van al deze vrouwen nu niet direct tot norm te verheffen. Belangrijk is dat je nu eens goed met je man praat over welk effect dit op jou heeft en dat je dan eens kijkt hoe serieus hij jou eigenlijk neemt.

Mijn man is ook niet direct van de knuffelige. In de loop der jaren ben ik wel beter gaan zien dat hij andere manier heeft om mij te tonen dat hij van me houdt dus door de versteviging van onze relatie heb ik veel minder last van het eenzame gevoel. We kunnen er ook over communiceren en maken er grapjes over: die wel to\t gevolg hebben dat er wel geknuffeld wordt, even, maar dan niet zo als jij beschrijft, met een lijf wat onwillig aanvoelt.

De kwestie kind of niet: wij hebben een zoon van 11 en ik heb de ervaring dat hij juist die 'knuffelklier' van mijn man gestimuleerd heeft. Het gaat dan veel meer vanzelf.
Nu is het wel zo dat mijn zoon een enorm knuffeldier is, het moet wel alleen op zijn momenten, maar hij is erg aanhankelijk. En hij heeft trouwens ADHD en nog PDD-NOS of iets soortgelijks... Niet iedereen met een autistische stoornis heeft dus een gebrek aan knuffelbehoefte.

Hier dan de lange reactie

Lieve Regien,
Als iemand mij ooit had uitgelegd wat Asperger is, dan waren er zeker geen kinderen gekomen. Ik denk ook dat de relatie uiteindelijk geen stand zou hebben gehouden. Dat ik nu nog bij mijn partner ben is omdat er kinderen zijn.
Ik vind het moeilijk om voor jou een reactie te schrijven. Dat komt omdat uit je reacties blijkt hoe zeer jij op zoek bent naar ervaringen van anderen. Het lijkt erop dat je op zoek bent naar geruststelling (ontkenning zelfs?), naar aanmoediging dat het allemaal best meevalt en dat het wel gaat lukken als je maar ... Ik heb jaren getwijfeld, jaren gehoopt dat "als ik maar", "als hij maar" ... Nu heb ik mijn hoop begraven. Hij zal niet veranderen. Dat betekent dat voor mij accepteren of weggaan overblijft. Mijn realiteit is overleven in een relatie met een Asperger. Die situatie bepaalt daarom de inhoud van mijn bericht aan jou.
Aspergers zijn egocentrisch. Ze willen een wereld die om hén draait. Omdat het dan beheersbaar wordt. Omdat zij niet flexibel zijn, moeten anderen dat zijn. Omdat zij zich niet kunnen inleven in anderen, moet jij je aanpassen aan hen. Het vereist eindeloos veel incasseringsvermogen en begrip om daarmee om te gaan. Je raakt er uiteindelijk emotioneel uitgeput van omdat je er niets voor terugkrijgt. Het is en blijft eenrichtingverkeer.
Voor Aspergers moet de wereld beheersbaar en logisch zijn. Dat vereist structuur. Aspergers zijn snel overprikkeld en dat kan tot explosief gedrag leiden. Je schrijft zelf al over de overgevoeligheid voor geluid. Dat heeft mijn partner ook. Het veroorzaakt dat hij totaal onverwacht gigantisch kan uitvallen naar de kinderen. Vergelijk het met een zwaar onweer op een onbewolkte zomerse dag. Veel van ons huiselijk leven en de dagelijkse routines zijn - bijna onopvallend - om zijn tics en beperkingen georganiseerd. Anderen zullen dat niet zo merken. Die wonen hier niet tenslotte. Wij hebben bijvoorbeeld allemaal geleerd om heel stil te kauwen, omdat hij niet tegen eetgeluiden kan.
Het onvermogen om met emoties om te gaan trekt een zware wissel op een relatie. Aspergers zijn mooi-weer-zeilers. Zo lang het zonnetje schijnt en de partner fluitend de relatie trekt, is er geen vuiltje aan de lucht. Op het moment dat het met die partner wat minder gaat, stort zijn wereld in en krijg jij daarvan de schuld. Jij bent er de oorzaak van dat de structuur die hij zo nodig heeft wegvalt. Verwacht geen begrip of troost. Een van onze kinderen was een huilbaby. Ik raakte daar totaal uitgeput van. Hij was niet in staat om me te steunen. In plaats daarvan kreeg ik er de schuld van dat de baby zo huilde. Dat was het eerste moment dat ik besefte dat er iets echt helemaal fout zat. Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld.
Aspergers kunnen absoluut niet omgaan met kritiek. Dat maakt het onmogelijk om over problemen te praten. Het ligt altijd aan de ander. Als ik me verdrietig voel, moet ik dat voor me houden. Want als hij me ziet huilen, word ik beschuldigd van manipulatie en slachtoffergedrag. Dat is een zeer effectieve manier om elke verantwoordelijkheid voor wel en wee van je partner uit de weg te gaan. Het is ook zeer effectief om te maskeren dat het je totaal ontbreekt aan inlevingsvermogen. Het is allemaal de fout van die ander, want die manipuleert met tranen.
Omdat ze zo weinig affectie hebben, is het ook moeilijk om conflicten op te lossen. Zij hebben die behoefte helemaal niet. Bij hen 'knaagt'
het niet. Dat maakt het altijd jouw probleem. Jij zult de stappen moeten zetten. Jij zult de compromissen moeten sluiten. En geloof me, er is niemand die zo erg een muur om zichzelf kan zetten als een Asperger. Elke keer de eerste zijn, wegen zoeken om de ijzige stilte te doorbreken omwille van de sfeer in het gezin, ondermijnt uiteindelijk je zelfrespect.
Dat niet kunnen omgaan met kritiek gaat een rol spelen als de kinderen ouder worden. Als ze jong zijn is hun vader een soort God. Maar als ze opgroeien, gaan ze vragen stellen. Ze zien dingen, stellen vragen. Ze worden geconfronteerd met onredelijkheid. Of er worden aan hen eisen gesteld die hij niet op zichzelf toepast. Het komt erop neer dat als kinderen opgroeien, er een groter beroep wordt gedaan op de sociaal emotionele vaardigheden van de ouders. En daar gaat het dus fout. Mijn partner kan enorm uitvallen als er 'regels' geschonden worden. Als je niet met kritiek kunt omgaan en geen zelfreflectie hebt, ontstaan er veel problemen met opgroeiende kinderen. Wij hebben bijvoorbeeld te maken met de bizarre situatie dat de kinderen aangesproken worden op hun taalgebruik, maar wel door hun vader uitgescholden worden als ze in de fout gaan. Hem daarop aanspreken is niet mogelijk - zelfs heel onverstandig weet ik uit ervaring. In mijn ogen is het erg schadelijk voor kinderen als ouders nooit fouten toegeven.
Met een Asperger heb je geen liefdesrelatie. Je bent hooguit een soort praktisch fenomeen in zijn wereldje. Iemand die bepaalde faciliteiten verschaft die hij zelf niet interessant vindt maar die wel handig zijn voor het dagelijks leven. Hij zal nooit gericht zijn op jouw behoeften. Hij snapt ze niet. Ze zijn niet interessant. Je kunt hem hooguit 'leren', zoals je een hond kunstjes leert, om bepaalde dingen te doen voor je. Besef dat wat jij nu van hem ervaart (of niet ervaart) ook het beeld is dat je kinderen meekrijgen. Zij zien geen affectie tussen vader en moeder. Dit is het stuk dat ik nooit kan compenseren. En dat doet pijn. Ik heb daar veel verdriet over.
Ergens ben ik een tekst tegengekomen waarin beschreven werd dat Aspergers zeer attent kunnen zijn in hun verkeringstijd. Dat vond ik nogal schokkend. Dat was namelijk precies wat ik zelf ook heb ervaren. Toen we eenmaal getrouwd waren, was het snel over. Toen begon het grote aanpassen.
Vaak heb ik mezelf afgevraagd wat me zo aantrok in deze man. De introversie heb ik aangezien voor ruimte en begrip. Pas later merkte ik dat hij vaak helemaal niet luisterde. Hij zat gewoon in zijn eigen hoofd met zijn eigen dingen en wist op gepaste momenten te hummen of ja of nee te zeggen. Zijn rigiditeit zag er in eerste in stantie uit als stabiliteit - een man waar je op kon bouwen, iemand die wist wat hij wilde. Pas later begreep ik dat het juist dwanggedrag is om onzekerheid te compenseren. En de onhandigheid op intiem gebied? Ach, dat kwam door zijn bekrompen en benepen opvoeding. En ik had het er best voor over om geduldig te zijn (het zou wel goedkomen dacht ik). Pas later kwam ik er achter dat het ook in eerdere relaties een issue is geweest.
Lieve Renate, vraag je af wat je in hem ziet of dénkt te zien. Ik heb ervaren dat een relatie met een Asperger een enórme valkuil kan zijn. Als je niet zoveel zelfvertrouwen en eigenwaarde hebt, als in je jeugd wellicht liefde en affectie tekort gekomen bent, dan zitten er aantrekkelijke kanten aan zo'n relatie - op onbewust niveau. Het maakt het ook moeilijk om een écht degelijke afweging te maken of die relatie wel goed is voor jóu (en de knoop door te hakken als dat niet zo is).
Liefs, Eiland

Herkenning en nog een site

Regien,
Ik herken veel in jouw reactie en ook heel erg veel in de reactie van Eiland. Kijk eens op autsidernet.nl en dan op partnerforum. Je zult daar ook heel veel herkenning en steun vinden.

Ik word dus ook nooit aangeraakt of gecomplimenteerd door mijn man. Gelukkig wel door de kinderen, die zijn erg knuffelig. Inderdaad, in zo'n relatie moet je zelf alles doen en met alles bedoel ik ook alles. Met kinderenn: ik kan rustig zeggen dat ik ze alleen heb opgevoed. Er was geen steun, geen feedback. Hij zei dat hij geen verstand van kinderen had. Het heeft jaren geduurd om er over te praten of hij wel kinderen wou. Zo lang, dat ik bijna 40 was toen de eerste geboren werd. Kinderen veranderen voortdurend en hij kan niet tegen verandering.
Lawaai en geluiden zijn ook heel erg voor hem, hoewel hij zelf wel schreeuwt. En ik mag nooit klagen, of verdrietig zijn. Hij gaat helemaal op in zijn werk, iets met computers natuurlijk.
De huishouding, de gesprekken op school, kinderfeestjes,dokters, tandartsen. kadootjes kopen, afspraken, zelfs sinterklaas heb ik zelf moeten doen.Vaklanties, uitstapjes, noem maar op.
Van hem kwam en komt totaal geen enkel initiatief. En geloof me, dat is op den duur vreselijk vermoeiend. Ben ook naar een psycholoog geweest met hem, maar dat draaide op niets uit, want hij was nu eenmaal zo en dat moet ik dan maar accepteren, zei hij. Omdat de kinderen mij nog nodig hebben, daarom blijf ik nog hier wonen. Maar ik voel niets meer voor mijn man, Het heeft te lang geduurd. Er komt nooit iets van zijn kant.Sex hebben we al een paar jaar niet meer en nu is het zo ver gekomen dat ik wel heel erg verlang naar sex en aanraking, maar niet door hem.
Alles wat ik van hem wil moet ik vragen. Dat houdt een keer op. Het enige is financiële zekerheid. Verder zie ik hem als iemand die hier ook in huis woont en de vader van de kinderen is. Dat is een manier om het nog even vol te houden. Gelukkig heb ik een fijne vriendenkring, veel bezigheden, leuk werk en zoek ook veel dingen op buiten de deur. Dat is allemaal best druk, maar het is voor mij overleven.
Lees vooral de verhalen van andere vrouwen met een Aspergerpartner op het forum. Je zult veel herkennen.
Denk echt goed na of je echt met hem verder wil. Als ik het geweten had, had ik het niet gedaan. Sterkte.

Eiland!

Eiland, ik schrik enorm van jouw relaas. Ik weet dat mijn ex adhd heeft en zeer overgevoelig is. Maar ik had niet in de richting van asperger gedacht, alhoewel hij zeer intelligent is. Jouw verhaal past naadloos op hem. Ik ga hier verder over nadenken. Dank je wel, al was je verhaal niet voor mij bedoeld.

Eiland

Dank je wel voor je heldere omschrijving van mijn ex. Precies raak, heel bijzonder...

Maar

ik zie nu dat je schrijft dat je man zegt dat hij asperger heeft. Heeft hij ooit een diagnose gehad of herkent hij zich alleen in het 'ziektebeeld'? Dat vind ik wel een verschil.
Het lijkt me trouwens zo moeilijk voor je, iedereen (ik ook) roept : kijkt uit, niet aan beginnen enz maar je moet toch echt je eigen hart volgen. Een ander kan niet voor jou beslissen. Hebben jullie het verder goed samen? Kan je goed met hem praten? Is er bij de ex wel genegenheid? Als je nog eens praat met je man, hoe denkt hij over hulp?

Herstel

ex moet zijn : sex. Hoeps! sorry!

Herkenning, maar...

Ik schrik van alle berichten die ik lees. Ik haal er op sommige punten herkenning uit, mijn man heeft ook asperger, en ook ik kijk terug op een jeugd die naar mijn gevoel niet echt liefdevol was. Ik vond in mijn man een rots in de branding, een enorm gevoel van veiligheid. En ook wij kwamen op een punt waarbij ik intimiteit / genegenheid miste. Echter, mijn ervaring is dat ik er met mijn asperger man goed over kon praten en dat hij dit - door de tijd - wel kon veranderen. Het blijft een aparte man, maar ik hou zielsveel van hem, we zijn al 23 jaar samen en een huwelijk kan dus echt wel slagen. Overigens is autisme erfelijk en onze dochter is gezond, maar onze zoon heeft klassiek autisme, met taalstoornis en odd. Ik weet, iedereen heeft een andere ervaring, maar ik wilde even een positief geluid laten horen.
Christientje

Regien

Je omschrijft het opvoeden van een kind alleen nog maar in de fase dat ze in de luiers liggen. Dat is de nog tamelijk gemakkelijke fase (afgezien van huilbaby's e.d.). Eiland omschrijft het hier heel treffend: als ze ouder zijn komen ze met een weerwoord en accepteren ze het belabberde gedrag van hun vader niet! Hij moet per slot van rekening toch hún voorbeeld zijn, en wat als hij wel dingen mag doen die zij niet mogen?!? Je zult ontzettend eenzaam staan en er ook nogeens precies tussenin, want je moet ook nog eens steeds rechtbreien wat je man laat vallen. Ik zou me ook nog weleens tig keer bedenken... Heel veel sterkte ermee!