Ik voel me eenzaam met mijn vriend
Sinds mijn 15e heb ik een vriend. Ik ben nu 48 en hij 56 jaar. 2 kids van 15 en 18 jaar.
Altijd moet ik met ze praten.
Even een voorbeeld.
Afgelopen zaterdag kregen wij te horen (van een vriend van mijn zoon 15 jaar) dat mijn zoon gedronken had, maar ik zag het wel als hij thuis kwam. Zijn dure jas uitgeleend aan een meisje, die ook dronken was, en zij ging met deze jas over de grond rollen, zijn elektrische fiets uitgeleend (weet hij zelf niet meer), maar ik vind maar niets en heb per telefoon gevraagd of hij thuis wil komen. Dat deed hij niet. Het zinde mij niet en ben naar de plaats toegereden waar die jongens waren. En heb hem apart geroepen. Hij beweerde eerst 1 biertje te hebben gedronken en toen waren het er 2 en ook nog een beetje bacardi.
Hij was dronken, kon niet goed meer praten en lopen.
Mijn vriend vind dat ik hier een grote drama van maak. Maar hij zegt niets praat niet met hem en zegt alleen maar ja.
Sinds afgelopen donderdag weet ik ook dat hij rookt en dit heb ik ook vertelt aan mijn vriend en zijn antwoord was ja en wat wil je daaraan doen dan.
En ook over zijn school dat gaat ook niet goed, hij haalt onvoldoendes en 2 voldoendes. Ik praat hierover met mijn zoon en de mentor. Mijn vriend praat niet met hem, luistert naar mijn verhaal en dat is het.
Het enige wat mijn vriend wil is werken, tv kijken en nog erger op zijn telefoon. fb en dumpert kijken etc etc. Tot ergenis toe. De tv staat ook nog aan en het mag niet op een andere zender.
Er zijn nog veel meer dingen.
Maar is er iemand waar ik mee kan praten over mjn relatie.
Ik heb geen vriendinnen.
TO heeft wel een vraag gesteld, zie mijn eerdere posting
"Ik zie dat je wel een vraag had gesteld (alleen zonder vraagteken):
"Maar is er iemand waar ik mee kan praten over mjn relatie.""
Vriend en/of vader
@Eenzaam, is je vriend ook de vader van je zoon? Dat is mij niet zo duidelijk omdat je over ‘mijn’ zoon schrijft ipv jullie zoon.
Maar als je vriend de vader is van jullie kinderen, heeft hij in de opvoeding ook een taak.
En niet alleen wat drank aan gaat, maar ook de schoolprestaties.
Als hij niet de vader is, is het niet zo vreemd dat hij zich wat afzijdig houdt omdat hij niet tussen moeder en zoon wilt gaan staan. Dat hij vind dat dit iets is tussen moeder, zoon en de vader van de jongen.
Leermomentje:
Gisteren merkte ik dat ik op de stoel was gaan zitten van een ander; ik was even een doorgeefluik tussen kind en vader. Stom, want ik kreeg zo een “extra” schep op mijn bord. Toen man thuis kwam, heb ik direct de opdracht bij hem gelegd om duidelijkheid te scheppen. Ik had te snel die taak naar mij toe getrokken. Leermomentje.
Het is belangrijk om de opvoeding samen te doen en niet op afstand toe te kijken hoe een ander het voor je oplost.
Haha Jo
En ik denk dat je aardig of netjes reageren toch niet zo makkelijk in dit soort als-dan-formules kunt vatten. Dus ook lastig om zo over te discusssieren.
Minimale conversatie
Er is blijkbaar wel een minimale conversatie: vriend vindt dat jij een te groot drama maakt van het alcoholgebruik; en over het roken kaatst hij de bal terug: wat denk je daaraan te doen?
Ik denk dat jij je met deze reacties teleurgesteld voelt, omdat hij niet begrijpt dat jij het zo erg vindt. Je zoekt geen praktische oplossingen, maar begrip voor je teleurstelling.
Jullie gaan hier uit elkaar, over een probleem, waarvoor geen kant-en-klare oplossing bestaat: in de puberteit gaan jongeren experimenteren met van alles en nog wat; dat brengt risico's met zich mee. Je kind volledig beschermen tegen risico's vraagt een zeer drastische ingreep in de opvoeding en je gezin, die je meestal niet wil. Je zou dan veel moeten gaan verbieden en toezicht houden. Je kind vrijlaten blijft riskant: hoe gaat dat verder?
Blijf met je kinderen in gesprek over de risico's. Dat is jouw zorg en dat mogen ze weten. Ga er niet van uit dat ze direct daarnaar handelen, want dat zal niet zo zijn. Maar ergens slaan ze het wel op en weten ze wel dat jij hen probeert te behoeden voor al te grote ellende. Maak geen naar drama van die gesprekken, maar ouderlijke-zorg gesprekken.
Als het echt uit de hand dreigt te lopen zul je drastischer moeten ingrijpen. Daar kun je ook je man bij betrekken: laat hem de jongen opzoeken als er een probleem is. Of zoek zelf adviezen en hulp van professionele instanties als dat nodig is. Je hebt altijd nog de rode vlag in handen: tot hier en niet verder. Alleen: als je die plant vraagt dat wel een drastisch andere aanpak. Je kinderen zijn geen onschuldige basisschoolleerlingen meer en dat is iets waar je zelf mee uit de voeten moet zien te komen.
Het lijkt mij zinnig, dat je inderdaad ook begint aan het opbouwen van een eigen leven, waarbij je voor de invulling ervan niet (meer) afhankelijk bent van kinderen en vriend. Je vriend zit goed, op die bank. Laat maar zitten. Ondertussen kun je bedenken wat je zelf wil gaan doen. Clubjes, cursussen, vrijwilligerswerk, sporten, muziek, toneel, er zijn veel mogelijkheden. Ik hoop dat je het uitzoeken daarvan al leuk vindt. Het helpt je ook om niet al te veel te focussen op de problemen in de ontwikkeling van je kinderen. Anders ben jij er dag-en-nacht mee bezig, terwijl de rest gewoon doorleeft.
Tsjor
Hier ben ik weer
Ja ik was geschrokken van de reacties die ik kreeg op mijn verhaal.
Maar ik ben er weer.
Ik heb gepraat met mijn vriend, maar hij wil niks ondernemen met mij.
Alleen maar werken en op zijn telefoon kijken en tv kijken.
AFgelopen zondag ben ik alleen weggegaan en ben lekker uitgewaaid.
De rust opgezocht, maar ja je moet ook weer terug naar huis.
En dan is er weer die stilte.
Mijn zoon vroeg nog waarom ik daar alleen was en of ik boos was.
Ik wil een ander leven. Want zo wil ik niet doorgaan.
Maar om de kinderen wil ik niet weg.
Mijn oudste zoon is bij zijn vader aan het werk.
Mijn jongste zoon zit nog op school.
Wat heeft het leven nog voor zin, als je alleen maar aan het werk bent etc.
Het moet allemaal zo als hij het wil.
Gisteren heb ik het huis schoongemaakt en administratie gedaan, mijn vriend was in de schuur bezig.
Maar zodra hij in huis komt ,weet ik niet zo goed wat we moeten doen.
Daar zitten we dan te zitten.
Kan ik hier met iemand over praten, buitenom familie etc. Is daar een instantie voor, weet iemand dat.
Of waar moet ik alleen heen gaan, voor 1 of 2 nachten of langer.
Huisarts
Die heeft als het goed is een praktijkondersteuner. Of maatschappelijk werk.
Heb je geen vriendinnen waarmee je dit kunt bespreken? En waarom niet met familie? Heb je die niet, of wil je ‘de vuile was’ niet buiten hangen?
Bouw inderdaad je eigen leven meer op. Dat kost natuurlijk tijd, maar dat is het zeker waard.
En vertel je vriend dat je zo niet verder wilt met hem. Dat jij je leven anders wilt inrichten. Hij moet wel weten dat het je hoog zit en dat jij niet gelukkig bent zo, hij moet wel de kans krijgen er wat aan te doen.
