Ik weet het niet meer (relatieprobleem)
Hallo allemaal,
Ik moet hier even mijn verhaal kwijt. Ik voel me de laatste tijd niet happy, eigenlijk al jaren niet meer, en dat heeft grotendeels met mijn relatie te maken. Er zijn gelukkige momenten maar over het algemeen gaat het niet lekker; er zit veel scheef tussen ons en we komen er niet uit. Afgelopen weekend is dat geëscaleerd. Ik ontplofte en ging uit mijn dak, waar ik niet trots op ben en ook daar heb ik een rotgevoel over.
Mijn kant van het verhaal is dat alles op mij neerkomt. Ik doe alles wat de kinderen aangaat, we hebben er twee (10 en 7). Ik haal en breng ze 4 x per dag van en naar school (ben ik elke dag 2,5 uur aan kwijt omdat ze op 2 verschillende scholen zitten), ik zet ze onder de douche, breng ze naar bed, breng ze naar zwem/dansles of vriendjes en partijtjes, en alles wat er nog bij komt kijken. Als ze 's nachts wakker worden ga ik eruit. Toen ze baby waren heeft me dat jaren gebroken nachten gekost. Er komen vrijwel iedere dag andermans kinderen over de vloer. Daarnaast doe ik altijd boodschappen, ik kook, ik was af, doe de was (behalve strijken, dat heb ik uit handen gegeven), ik stofzuig, maak het huis schoon, help op beide scholen (zwemlessen, luizencontroles, ouderraad, activiteiten organiseren en realiseren etc) en daarnaast werk ik veel thuis (voor een aantal websites), dus doe ik ook veel thuis.
Dit alles vind ik allemaal echt niet erg om te doen. Ware het niet dat het voor mijn vriend (we zijn niet getrouwd) nooit goed genoeg is. Hij heeft altijd wel op-of aanmerkingen als hij thuiskomt van zijn werk (hij is zelfstandige). Hij komt gemiddeld rond 14 u thuis (hij gaat om 7.00 u de deur uit naar zijn werk) en denkt of verwacht blijkbaar dat ik dan alles al gedaan heb. Dan is bijv. de kattenbak (nog) niet gedaan en dan zeurt hij daarover. En de manier waarop al. Maar als ik de kattenbak wel heb gedaan, dan zeurt hij over de rommel in de voorraadkast (Terwijl die echt niet rommelig is; als er visite is wordt er steevast gezegd dat ons kast zo is opgeruimd!). Heb ik de voorraadkast opgeruimd, de kattenbak gedaan en alles wat maar nodig is, dan zeurt hij wel weer ergens anders over. Hij zeurt om het zeuren lijkt het wel. Want 'je hebt toch de hele dag de tijd' en 'je zit toch de hele dag thuis', zegt hij dan. Ik heb niet eens de tijd om rustig te zitten. Als ik dan roep dat als hij denkt dat hij het beter kan, het vooral zelf maar moet doen, krijg ik denigrerende opmerkingen als: dan doe je nog minder. Dit heeft hij al zo vaak gezegd en dit weekend dus weer. Ik ben daar klaar mee. Omdat er zaterdag geen broodbeleg voor hem meer was; ik moest nog boodschappen doen. Ik haal elke dag vers broodbeleg voor hem maar hij eet het nooit. Dan kan ik het weggooien. En als het er niet is dan is hij boos/geirriteerd. Zaterdag was ik het zo zat; er knapte iets bij mij. Voel me al jaren behandeld als zijn huissloof. Alsof ik zijn personeel ben. En wat krijg ik ervoor terug? Niets, enkel gezeur van hem. En dat terwijl hij niets doet en hoeft te doen. Hij loopt eigenlijk alleen maar in de weg met zijn gezeur. De keren dat hij de afgelopen tien jaar zijn kinderen naar bed heeft gebracht, zijn werkelijk op een hand te tellen.
Als hij thuiskomt zit hij vervolgens tot etenstijd op zijn computerkamer. Ik zeg daar nooit wat van, want ik red me prima. Totdat hij dus begint te zeuren en opmerkingen maakt over dat ik de hele dag de tijd heb. Dat maakt me zo kwaad, dan kan hij het krijgen. Ik heb het retedruk en hij ziet totaal niet wat ik allemaal doe, hij heeft er geen idéé van. Laat staan dat hij het waardeert. Als ik dan zeg dat ie zelf de godganse dag boven zit, en niet naar mij en de kinderen omkijkt en alles aan mij overlaat (en o wee als hem iets gevraagd wordt, dan zucht en steunt hij meteen), zegt ie dat hij dan aan het werk is. Maar als ik boven kom zit hij gewoon op facebook, of op marktplaats naar bijv. nieuwe boxen te snuffelen, dus dat is in mijn ogen natuurlijk flauwekul. En waarom kunnen andere werkende vaders het wel? Ik zie op school vaak ook vaders meehelpen. Dan denk ik: waarom doet hij dat niet en klaagt hij alleen maar? Ook naar anderen toe hangt hij het slachtoffer uit door 'grapjes' over me te maken waar ik bij ben.
Dit alles komt om de zoveel tijd weer naar boven. Hij geeft dan altijd toe dat hij fout is en dat hij moet veranderen. Gisteren vertelde hij me huilend dat hij me geen pijn wil doen, dat hij van me houdt etc. Maar het doet me niks meer. Ik geloof er niet meer in. Het gaat al jaren zo, waarom zou dat opeens veranderen? Het is gewoon zijn karakter; het is de aard van het beestje. Hij is snel ontevreden, zeurt snel. En hij verpest daarmee mijn humeur, en zeurt dan weer dat ik chagrijnig ben. Dan heb ik het weer gedaan. Zo is de cirkel rond.
Ik denk dat het met zijn opvoeding te maken heeft. Zijn ouders hebben hem vreselijk verwend in alles, ze rennen en vliegen nog steeds voor hem. Daardoor kan hij er niet mee omgaan nee te horen. Hij is gewend dat mensen naar zijn pijpen dansen. Zo niet dan wordt hij boos. Hij krijgt ook veel voor elkaar als hij ergens gaat klagen, zoals instanties ("Wie is jouw baas?", dat soort opmerkingen). Dan is hij nog trots ook en ziet hij dat als bevestiging voor zijn gedrag. Hij wordt er feitelijk dus ook nog voor beloond en ja, waarom zou hij dan stoppen? Of als je het niet met hem eens bent, dan reageert hij kinderachtig. Als ik met hem wil praten, dan zet hij het geluid van de tv harder. Of hij doet het af met 'Je hebt gelijk', om er maar vanaf te zijn. Maar het gaat me niet om gelijk hebben, ik wil gewoon dat hij luistert. Dat doet hij pas als er bonje is geweest, maar ook dat is altijd van tijdelijke duur, steeds weer vervalt hij in zijn oude gedrag. Dan moet ik van alles op zijn manier doen en verder mag ik niks. Dan heb ik alleen plichten maar rechten ho maar. Alles wat ik leuk vind, kraakt hij af. Wil ik een avondje weg met vriendinnen, dan zit hij met een chagrijnig gezicht als ik weg ga. Kom ik om 1 u 's nachts thuis, zeurt hij waarom ik zo 'laat' thuis ben. Vragen hoe het was komt niet in hem op. Alles moet draaien om de planeet ****. Het lijkt wel een groot kind.
Ik wil zo niet meer verder en dat heb ik hem ook gezegd. Komt hij met smeekbedes, doet hij opeens poeslief, belooft hij dat hij er alles aan zal doen om zijn mopperende gedrag te verbeteren, dat ik te belangrijk voor hem ben etc. Maar het doet me niets meer. Hij maakt me doodongelukkig met zijn dominante karakter, ik heb dit meerdere keren aangegeven en hij heeft dat altijd genegeerd. Hij haalt hiermee het slechtste in mij naar boven, zoals afgelopen weekend dus.
Het liefst wil ik gewoon weg. Opnieuw beginnen zonder hem. Alleenstaande moeder ben ik feitelijk toch al, aangezien ik alles wat de kinderen en het huishouden aangaat zelf doe. Maar dan zou het tenminste zonder gezeur gaan. Maar tegelijkertijd ben ik bang voor de gevolgen en weet ik niet waar ik moet beginnen. Wil dit de kinderen niet aan doen, ze niet uit hun vertrouwde omgeving halen en ik weet ook zeker dat hij het me dan niet gemakkelijk zal maken. Dat hij me het leven zuur zou maken omdat hij het niet zou kunnen verkroppen dat ik ben opgestapt. Dat houdt me tegen. Maar op deze manier ben ik evenmin gelukkig en ook daar hebben de kinderen niks aan. Ik weet het allemaal niet meer. Ik ben zo moe van dit alles.
Nogmaals, er zijn gelukkige, betere periodes en hij kan wel lief zijn. Dan heb ik weer even hoop. Maar de ongelukkige momenten overheersen en zo kabbelt het maar voort. En waar twee kijven hebben twee schuld, ik ben zelf ook heus niet perfect. Maar ik denk dat er met mijn nukkigheden best valt te leven. Andersom kan ik dat niet meer. Het gaat ten koste van mijn hele eigen ik. Hij zegt dat het wel goedkomt, maar ik heb er deze keer een hard hoofd in. Ik heb therapie voorgesteld maar dat wil hij niet. Tja...dan houdt het toch echt op bij mij.
Wie herkent dit of kan me advies geven?
Je weet het wel toch...
Hoi Karina,
Volgens mij weet je het heel goed... Je wil niet meer. En als ik jouw verhaal zo lees kan ik me dat ook heel goed voorstellen.
Lees ik het goed als het vooral praktische problemen zijn waar je tegen opziet? De kinderen niet uit hun vertrouwde omgeving willen halen is natuurlijk niet praktisch. Als je dat punt afzet tegenover de andere punten? Niet dat je de kinderen moet laten kiezen maar stel je voor als je het hen zou vragen, wat zouden zij willen? Een moeder die zich als sloof laat behandelen zodat zij in hun vertrouwde omgeving kunnen blijven...?! Het lijkt me niet.
Wel lastig dat je vreest dat je vriend het jou moeilijk gaat maken dat hij zijn aandeel niet op heeft gepakt... Dat klopt natuurlijk niet. Maar daar heb je even niets aan.
Mijn tip daarin is om het in de communicatie 'bij jezelf' te houden. Praten vanuit de ik-boodschap en wat de situatie met jou doet. Zonder hem te beschuldigen of te zeggen wat hij doet. Dus niet "jij behandelt me als een sloof" maar "ik voel me als een sloof behandelt wanneer jij boos op mij wordt als er geen broodbeleg is".
Lastig hoor. Sterkte!!
Rolverdeling aanpassen
Dag Karina,
Dat je moedeloos bent en de beloftes van je man niet meer gelooft is goed te begrijpen. De kern van de problemen ligt in de rolverdeling die er tussen jullie is gegroeid. Jouw aandeel is dat je dat hebt laten gebeuren. Zo kreeg je rondom huis en kinderen steeds meer op je bord.
De oplossing ligt in het aanpassen van de rolverdeling. Zoek werk. Op de dagen dat jij werkt blijft hij thuis (hij is zelfstandige dus dat biedt flexibiliteit). Op de dagen dat hij thuis is, doet hij de taken die jij normaal ook doet. Dit moet je dus heel goed afspreken en op papier zetten.
Voordel is dat als dit niet goed uitpakt, jij een basis hebt om op verder te gaan. Want inkomen zal er hoe dan ook moeten komen, ook als je alleenstaande moeder bent.
Als jij werkt zal dat zeker gevolgen hebben voor de dominante positie die je man nu heeft. Het maakt jou namelijk minder afhankelijk van hem.
Succes, Issey
Tijdje weg
En zou jij eens een paar weken vakantie kunnen nemen alleen. Zeggen dat je het niet meer trekt, twijfelt aan je relatie, en er even uit moet om na te denken. En dan kijken wat hij zo allemaal kan doen in z'n eentje.
Toch therapie
Ik zou het ijzer smeden als het heet is, hij is nu geschrokken en in de 'ik wil het goedmaken' modus. Dus ik zou nu een afspraak maken voor relatie therapie en eisen dat hij mee met je gaat. Verder denk ik dat je sneller op je strepen moet gaan staan, dus niet wachten tot je ontploft maar meteen inhakken op een rotopmerking. Mijn man kon er ook soms wat van, vond ook dat ik vanalles vergat en kon dat ook vaak op feestjes ventileren... als je kop niet op je romp zat, vergat je die ook. Op een gegeven moment heb ik hem eens fijntjes opgesomd wat ik allemaal wel onthield op een dag, van 100 dingen onthouden, is het echt niet erg om eens een ding te vergeten. En soms de bal terugkaatsen, en hem gewoon vragen "waarom zeg je dit?"
Echt ga voor die therapie, en als hij niet meegaat, dan ga je alleen, je komt daar sterker uit, niet zozeer om de relatie op te geven (dat is iets wat je zelf moet beslissen) maar je kunt ook de relatie voortzetten, met goede tips van je therapeut, hoe dingen met hem kan bespreken en aanpakken. (ik las het hier al, in de ik-vorm blijven praten) dat soort dingen.
Even verduidelijken
Bedankt voor jullie reacties. Het punt is dat ik wel werk (freelance), dat doe ik echter thuis. Daardoor doe ik automatisch ook meer thuis. Ik doe het parttime, hij werkt fulltime. Ik heb ook ooit buitenshuis gewerkt, twee/drie dagen in de week. Toen was hij ook een dag thuis, maar toen ging het precies hetzelfde. Als ik dan tegen 18 u thuis kwam dan was het huis een bende. Maar zeggen deed ik er niets van. Dat deed ik pas als hij omgekeerd wel zeurde over 'rommel' thuis als hij thuiskwam (het huis is dan ook vaak gewoon keurig aan kant, netter dan wanneer hij een dag heeft gezorgd). Ja, dan kwam ik ermee dat hij het anders echt niet beter doet dan ik. Sterker nog, zijn moeder was dan vaak ook bij hem/ons thuis om hem te helpen! Dan waren de aardappels door haar geschild. Ik heb meerdere keren aangegeven dat ik dat niet leuk vond, maar dan verdedigd hij zijn moeder weer etc.
Ik heb hem inderdaad ook gezegd dat ik anders weer gewoon buitenshuis ga werken, voor een baas. Maar financieel hebben we er toen voor gekozen om het zo te doen. Hij verdient meer dan ik. Als hij dus niet werkt, verdient hij niks. Ik wel, maar minder. Maar toch, als dat zo moet, jammer dan. Ik lever liever financieel in, als dat iets oplevert qua taakverdelingen.
Er valt ook niet met hem te praten. Hij doet alles af als 'gezeur', hoe mild ik het ook breng. Maar wie is hier nou de echte zeur? Of hij ontkent het gewoon. Als ik bijvoorbeeld zeg: 'Ik vind het niet leuk dat je dat of dat doet, want dan voel ik me...etc', dan antwoordt hij doodleuk: dat doe ik helemaal niet. Wat moet ik dan?
Wat afhankelijkheid betreft: ik denk dat hij afhankelijker is van mij dan ik van hem. Ik red me wel met de kinderen, de zorg, het huishouden, werken. Maar omdat hij amper zorgtaken heeft overgenomen, zou hij straks totaal niet weten hoe hij het moet doen/combineren als hij alleen komt te staan, hij is immers gewend dat ik alles doe!
Maar inderdaad, ik moet werk buitenshuis zoeken, zodat ik weg ben en het hier dus blijft liggen of dat hij het overneemt. Maar ik weet nu al dat dit weer zo zal gaan zoals het ging toen ik dat al deed. Sterker nog, ook toen zeurde hij, bijv. als ik tien minuten later thuis was dan normaal. Gek werd ik daar toen van. Toen ik eenmaal thuis begon te werken was ik daar nou juist lekker vanaf. En nu dit weer...en nee, of hij het écht zal inzien, dat hij verkeerd bezig is? Ik geloof het niet. Zijn woorden zijn zoethoudertjes, om te voorkomen dat ik weg ga. Echt menen doet hij het niet. Soms denk ik dat hij gewoon geen inlevingsvermogen heeft.
Merel
"Verder denk ik dat je sneller op je strepen moet gaan staan, dus niet wachten tot je ontploft maar meteen inhakken op een rotopmerking."
Dat doe ik meestal wel, vooral de laatste tijd, simpelweg omdat ik het niet meer kan verdragen, dat gezeur. Maar dan draaft hij gewoon door, zegt bijv.: Ik vraag je alleen maar...(hij vraagt niks, hij commandeert en zegt wat ik allemaal niet heb gedaan, op een heel neerbuigend toontje, maar dat heeft hij zelf niet door). En dan schiet hij weer in de verdediging of hij ontkent het, of hij zegt weer 'Ja, je hebt gelijk', om ervan af te zijn.
Kern
Ik denk vooral dat de kern van de zaak ligt aan zijn dominante karakter. Ik heb geen moeite met de rol/taakverdelingen. Waar ik wel moeite mee heb is dat hij verwacht dat het huishouden op zijn manier moet en dat het nooit goed is. Hij heeft gewoon echt altijd wat te zaniken. Maar zelf iets doen, ho maar. Als hij zich ergert aan de volle vuilisbak, zal hij het niet even leeghalen, nee, hij zeurt erover. Vindt dat ik dat had kunnen doen. Dat ik wél de bedden heb verschoond, de toilletten gedaan heb, de krantenbak heb geleegd (dingen waar hij ook wel wat over te zeuren heeft als dat niet is gedaan), dat ziet hij niet. En soms heb ik gewoon geen tijd meer gehad.
En hij komt om 14 u thuis. Als hij zegt 'dat ik de hele dag de tijd heb', waarom zeurt hij dan als er nog iets niet is gedaan? Ik heb immers nog een hele middag te gaan. Nee, hij vergeet dat als hij thuiskomt, het midden op de dag is. Toen ik aan het werk was (buitenshuis), kwam ik om 18 u thuis. HIJ had toen wél echt de hele dag de tijd. En het was altijd een rommel of er was nog niet gekookt. Prima, maar houd zelf dan je mond over de manier waarop ik het aanpak.
Ik onderneem ook veel met de kinderen. Ga bijv schaatsen of met ze naar een speeltuin. Dat soort dingen doet hij niet. Want hij werkt fulltime zegt hij dan. Ik vind dat zo'n slap excuus! Ik zeg dan ook dat hij ook gewoon vader is en blijft, dat dit geen excuus mag zijn.
En ja, wat zou ik graag weg willen. Maar hij doet al moeilijk als ik een avond weg ben. Behalve dan wanneer ik de kinderen mee heb, dan opeens maakt het hem niet uit hoe laat ik terug ben. Maar eigenlijk zou ik het gewoon eens moeten doen. Een week logeren bij familie ofzo. Om hem in te laten zien wat er allemaal op mij neerkomt.
Bij rolverdeling hoort taakverdeling
Karina,
Dat hij meer verdient dan jij en dat het daarom geen goed idee is als hij een dag thuis blijft is een drogreden. Als jouw werk door een huishoudster gedaan zou moeten worden is dat financiële voordeel in één keer weg.
Dat je werkt buitenshuis zoekt is goed voor jezelf. Betere banen en meer salaris lukt beter als je buitenshuis werkt dan als je dat thuis doet.
Het moet duidelijk zijn wat er allemaal dient te gebeuren door degene die thuis blijft om voor huis en kinderen te zorgen. De taakverdeling moeten jullie gezamenlijk afspreken. Er moet een lijst zijn met wat er allemaal aan taken is en hoe dat verdeeld wordt. Als jij thuiskomt van werk en het huis is een puinhoop dan is het duidelijk dat hij dat alsnog moet oppakken. Dan maar geen TV, sport of computeren.
Je reageert op mijn opmerking over jezelf minder afhankelijk maken vermoed ik. Toen ik je verhaal las kwam het op me over dat je - zoals zovelen - vast zit in de situatie van hij het inkomen en jij de zorg en hoe moet dat dan bij een scheiding. Dat doorbreek je door zelf voor inkomen te zorgen en gelukkig heb je daar al een basis in.
Ik weet niet of je echt nog toekomst ziet in jullie relatie. Als dat niet zo is, kun je beter NU een scheiding in gang zetten. Als het namelijk zo is dat hij kan aantonen dat hij voor pakweg de helft van de tijd voor de kinderen "zorgt", zal de rechter dat zeker meerekenen. Dan zit je voor je het weet vast aan een scenario dat je kinderen de helft bij hem en de helft bij jou wonen. Dat lijkt me niet ideaal. Als je nu al niet voor huishouden en kinderen wilt/kunt zorgen, dan zul dat dat straks ook niet snel oppakken. Dan is een bezoekregeling in het weekend beter.
Issey
Heel duidelijk zijn
Ik zou niet meteen de scheidingspapieren aanvragen hoor. Je hebt er duidelijk tabak van, maar dat kwartje is bij hem nog niet gevallen. Jullie hebben vaker ruzies als deze gehad en gingen daarna elke keer weer op oude voet door. Dat patroon moet je doorbreken.
Maak hem duidelijk dat de maat vol is en dat het je menens is. Dat je van hem verwacht dat hij meegaat naar relatietherapie omdat je zo niet verder wilt met hem. Als hij dat niet wil of als therapie niks oplevert kun je altijd nog weggaan.
Chris
Wat wil je?
Wat hoop je te horen, diep in je hart? Dat 'wij' dit een zeer gerechtvaardigde basis vinden voor een scheiding of hoop je tips te krijgen hoe hiermee om te gaan?
Ik hoorde laatst de vier v's: als een situatie je niet zint hebt je keuze uit 3 v's en bij elke keuze heb je de vierde v nodig. Even testen of jij m wat vindt want hij is niet van mezelf 
1) verdragen: jij blijft hetzelfde doen en je krijgt hetzelfde als je kreeg, je accepteert dat en verdraagt het. Of:
2) veranderen: jij verandert op zo'n manier dat je situatie meeverandert. Of:
3) verlaten: je stapt uit de situatie en aanvaart de consequenties
In elk geval heb je de vierde v nodig: verantwoordelijkheid.
Geen oplossing, i know . Maar ik heb de indruk dat je richting de derde v denkt, klopt dat? Daar lijk je (helaas mi) naartoe te praten...
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Drammer
Mij viel dit zinnetje op: 'Omdat er zaterdag geen broodbeleg voor hem meer was; ik moest nog boodschappen doen. Ik haal elke dag vers broodbeleg voor hem maar hij eet het nooit. Dan kan ik het weggooien.' Elke dag vers broodbeleg voor hem halen, wat hij vervolgens niet opeet? Dat lijkt mij op zijn zachtst gezegd geen gezond patroon.
Helaas zal het niet helpen als je weg gaat, want dan komt schoonmoeder. Ik heb dat vaker gezien. Buurvrouw zorgde 's morgens voor drie kleine kinderen, maakte ontbijt klaar, schonk thee in roerde de suiker erdoor, zodat manlief direct aan tafel kon gaan zitten en zich hardop afvroeg waar zij toch zo druk mee was 's morgens. Toen zij in het ziekenhuis kwam te liggen kwam schoonmoeder. Buurman zal zich nog steeds afvragen wat vrouwen zoal doen op een dag.
Als hij in de 'ik maak het goed'stand staat zou je kunnen beginnen met de vraag of jullie kunnen praten over de verdeling werk/zorg. Dan noteer je hoeveel uren ieder werkt (wil werken) en vervolgens alle klusjes in huis. Boodschappen zou ik echt beperken tot één keer per week, samen. Is lastig met de kinderen erbij, maar het ontlast je wel en haalt rare dingen als elke dag vers broodbeleg halen eruit.
Een andere ingang is dat je stopt met het voldoen aan zijn verwachtingen en je eigen verwachtingen en haalbaarheid voorop zet. Wat wil je en kun je zelf wel doen. Tegen welke rommel kun je zelf. Je weet dat het opmerkingen oplevert, maar die weersta je trots. Alles waarover hij klaagt beantwoord je met: 'dat kun je zelf'. Het gaat grote herrie geven, maar wellicht levert dat een ommekeer op, hetzij in zijn begrip, hetzij in het begrip dat de relatie zo niet houdbaar is.
Kinderen over laten blijven scheelt ook al heel veel.
Tsjor
Goede tips
Bedankt allemaal voor de tips, er zitten goede tussen. Sommigen daarvan pas ik eigenlijk al toe, zoals gewoon mijn eigen ding doen die ik belangrijk vind wat huishouden betreft. En ja, daar krijg ik dus nou juist opmerkingen over. Juist omdat ik me er zo weinig mogelijk van aantrek en hem al zo vaak heb gezegd dat ie iets wat hem stoort (en mij toevallig niet) ook zelf kan doen, komen er steevast woorden.
Hij is gewoon een heel moeilijke man. Het is net hoe zijn pet staat en is snel aangebrand. Ik heb serieus wel eens gedacht dat hij een narcistische persoonlijkheid heeft. Of dat hij dus gewoon vreselijk verpest is door zijn moeder.
Wat het schoonmoeder-verhaal betreft: dat had de mijne kunnen zijn. Ik lag ook ooit een lang weekend in het ziekenhuis, en wie kwam hem helpen? Zijn moeder. Toen dacht ik: guttegut, meneer kan het weer niet alleen? We hebben daar al zó vaak woorden over gehad. Het blijft gewoon hetzelfde. Ik bepaal inderdaad zelf hoe ik ermee omga. Vaak blijf ik gewoon rustig, laat hem zaniken of geef wat tegengas (wat let je?). Maar omdat hij zo vaak zeurt, kan ik niks meer van hem hebben. Ik ben dat zeurderige gedrag van hem zo spuugzat.
Het is nu rustig, en hij doet poeslief, maar voor hoe lang? Ik heb eigenlijk mijn keuze al gemaakt: als dit niet verbeterd dan stap ik op. Maar ik zie er tegelijkertijd zo tegen de praktische zaken op. Zucht. We zullen zien.
Wordt vervolgd!
Nu communiceren
Je hebt je keuze eigenlijk al gemaakt. Ik zou dat dan nu ook al communiceren, juist nu het rustig is. Als je nog wil praten over mogelijke verbeteringen, dan zou je dat in heel konkrete punten moeten aangeven. De boodschap wordt dan: eigenlijk is het wat mij betreft al over. Ik zie geen toekomst voor onze relatie. Ik geef je nog één kans en dan wil ik nooit meer een opmerking van jou horen over het huishouden. Alles wat je ziet dat blijft liggen doe je zelf. En daar schakel je niet je moeder voor in. en mij ook niet. Dat is helemaal voorbij. Misschien dat we dan op een andere manier wel nog verder kunnen met elkaar, maar deze relatie, zoals het nu gaat, die heeft geen toekomst.
Mocht er daarna toch nog zo'n opmerking komen, dan zou je ook daadwerkelijk direkt weg moeten gaan en eventueel een half uur later terugkomen. Maar direkt, bij de kleinste opmerking, laten merken dat je dat niet accepteert ('Je snapt het niet: om dit soort opmerkingen ga ik weg').
Maak je niet te druk over praktische dingen, dat kan altijd nog. Er zijn wel een paar praktische zaken die je kunt voorbereiden, zoals inschrijven bij de woningbouw, eigen bankrekening mocht je die niet hebben, alvast wat geld opzij zetten, kijken wat de mogelijkheden zijn om in dit huis te blijven wonen etc. en een vluchtadres, mocht je bang zijn dat hij echt kwaad wordt.
Tsjor
Therapie
Jullie moeten in therapie gaan. Je man gedraagt zich als een eikel, maar jij geeft 'm daarvoor uitgebreid de ruimte. Als hij niet wil stel je 'm maar een ultimatum.
Dit soort ingesleten communicatieproblemen los je niet op met z'n tweetjes.
Precies!
Schrijf hem een mail dat je niet tevreden bent over jullie relatie, geen verwijten, maar gewoon duidelijk. En dat je met hem daarover wil praten bij een relatietherapeut.
Dat heb ik ook gedaan. Zat in vergelijkbare situatie. Praten met hem lukte niet, dan liep hij weg. Dan maar een mail. Hij hoeft dan ook niet gelijk in de verdediging of antwoord te geven. En hij kan eventueel ook per mail antwoorden. Ik was wel eerst alleen naar de relatietherapeut gegaan voor een gesprek.
In de mail noemde ik het een relatiecoach, klinkt wat beter.
Voordeel is dat er een 'vreemde' bij zit die het gesprek stuurt en hij kan niet weglopen, zoals mijn man thuis wel deed. Er zijn ingesleten patronen en daar moet je verandering in brengen.
Kwam bij dat mijn man een autistische stoornis heeft en dat werd bij de gesprekken erg moeilijk, Hij kan nooit direct ergens op reageren, moet er eerst over nadenken.
Ze vroeg ook om ieder een cijfer te geven voor de relatie. Tot mijn verbazing gaf mijn man een 7 en ik een 3! En je kunt je zelf ook afvragen of je nog wel houd van deze man en of je verder met hem wilt.
Ik vond het fijn om met een ander over de relatieproblemen te praten. Je krijgt ook goede tips.
Ik zou het gewoon doen, het is echt geen schande. Alleen kom je er niet uit en draai je steeds in cirkeltjes rond!
Hem uitnodigen voor een gesprek bij de therapeut kun je ook zien als een bewijs dat je veel om hem geeft en dat je jullie relatie belangrijk vind.
Ik denk ook dat dit de enige weg is om eruit te komen. Succes!
Karina heel veel herkenning....
Hoi Karina,
Ik herken echt heel erg veel in wat jij schrijft (zeuren, neerbuigend doen, zelf weinig doen). Alleen is jouw man veel erger dan de mijne (maar ook hij heeft ook zijn betere en slechtere periodes), mijn man doet echt wel wat in huis en met de kinderen, maar n.m.m. ook vaak veel te weinig in relatie tot wat ik doe. En wat je zegt, zijn gebrek aan waardering is vooral erg jammer....
Wat Anneke schrijft kan kloppen: hij zou Asperger (autistische vorm geloof ik) kunnen hebben. Erg op zichzelf gefocust, weinig inlevingsvermogen. Vriendin van mij heeft een man die ook vergelijkbaar reageert als mijn man en die van jou en zij verdenkt hem zeer van Asperger. Bij mijn man is het denk ik niet Asperger, maar zwaar verwend door zijn ouders en vervolgens 20 jaar lang door mij. Dom dom, maar moeilijk om te veranderen. Als jouw man Asperger zou hebben (is de vraag, gezien het feit dat zijn moeder steeds zo bijspringt) zal hij vermoedelijk moeilijk veranderen, dus is de vraag of je het kan accepteren met hem te leven.
Ik ben een tijdje in therapie geweest (alleen, manlief zou dat nooit doen, althans dat heeft hij eens gezegd). Dat heeft erg geholpen om zelfvertrouwen te krijgen, echt te gaan denken (en voelen!): ik mag zijn wie ik ben. Dat heeft erg geholpen. En ook heel belangrijk: door te realiseren dat je een keuze hebt (bij hem blijven of niet, doen wat hij commandeert of niet, doen waar je zelf lol in hebt, of niet) raak je ook uit de slachtofferrol en dat is ook heel fijn (voor jezelf).
En inderdaad de tip van Walnoot: voor jezelf dingen doen, niet voor hem. Scheelt stukken (maar deed je al vaak, schreef je). Dus meteen stoppen met die (in mijn ogen belachelijke) zaak van dagelijks vers beleg halen (sorry, zelfs als ik naast de winkel zou wonen zou ik dat nog niet doen).
En inderdaad, probeer een zo goed mogelijke baan (veel uren) te vinden, zodat je financieel zo veel mogelijk onafhankelijk van hem wordt. Ik werk veel (4 dagen), verdien goed en weet dat ik het financieel kan redden zonder mijn man als het moet (dat wil ik overigens niet, ik kan er de laatste jaren heel goed mee leven, door mijn eigen veranderde houding). Dat maakt ook dat ik makkelijker nee kan zeggen. De angst van "hoe moet ik het redden als we zouden scheiden" is weg. Dat lukt echt wel. Ik kies er dus bewust voor bij mijn man te blijven omdat ik ervan overtuigd ben dat ik dat fijner en beter vindt dan zonder hem. Maar uiteindelijk is het dus ook accepteren dat hij bepaalde gewoontes heeft die ik minder vindt.
Een mail is trouwens ook een goed idee. Daarin jouw zorgen, hoe jij het ervaart, dat jij het niet meer trekt, je ongewaardeerd voelt etc etc. Dan kan hij het laten bezinken. En ook om te voorkomen dat hij bij mondeling commentaar van jou meteen fel reageert en dat er dan geen discussie mogelijk is, wat ook niet opschiet.
Heel veel sterkte. Ik hoop dat je door therapie (alleen of samen) of anderszins gesterkt raakt en dat dat helpt.
