Ik zeur dus.

Klinkt slecht

Tja,

Dit klinkt allemaal niet zo leuk. En ik vind niet dat je zeurt, maar bij heel veel punten echt een punt hebt. Ik heb eerder het idee dat je man zijn eigen leven leeft binnen jullie leven, geen zin heeft om zich ergens ook maar iets van aan te trekken, het echter niet nalaat om even naar je te schoppen als hij de kans krijgt door je openlijk tegen te spreken waardoor je niets gedaan krijgt en als hij iets moet doen dan verschuilt hij zich achter het excuus dat jij zeurt en hij het DUS niet doet. Nou lieve schat, zijn antwoord stond al lang vast hoor, dat hij het niet ging doen. Hij zoekt er slechts een reden bij en die reden ben jij gewoon omdat je er bent en omdat het zo uitkomt.

Ik krijg niet zo'n goed gevoel bij je draadje en ik herken mezelf van indertijd (geweldshuwelijk). Niet alleen dat het er eigenlijk altijd op neer kwam dat ik mijn kop moest houden maar ook de manier waarop je schrijft dat hij toch wel deugt doet mij denken dat hier meer aan de hand is. Correct me if i'm wrong, dan is het gewoon een toevallige overeenkomst.

Jij zeurt niet

Hij zeurt, serieus. Boterham met choco smeren omdat hij iets anders qua maaltijd in gedachten had, kom nou....
Maar ja, dat tegen hem zeggen zal niet helpen....
Ik vrees dat ik vind dat je aan de onderhandelingstafel moet. Bedenk van te voren welke punten je echt heel belangrijk vindt en welke je kunt laten gaan. Ik hoop dat je een moment hebt dat jullie rustig kunnen praten, een wandeling, autorit, zoiets. En wie weet heb je het al geprobeerd maar ik zou iets zeggen in de trant dat je van de ruzies af wilt, niet fijn vindt dat je een zeur gevonden wordt, maar dat er wel dingen moeten veranderen voor jou en je kunt voorstellen, ook voor hem...

Nou ja, ik weet het ook allemaal niet maar dit klinkt verdrietig, ook voor hem en jullie kinderen. Ik hoop zo dat jullie dit kunt veranderen...
Sterkte en succes...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

...

Hallo Emine, er is absoluut geen geweld in het spel hoor! Mijn man doet geen vlieg kwaad (een mug nog wel), is eigenlijk heel zachtaardig, toegeeflijk enz. maar dingen worden niet uitgesproken. Hij kan dat blijkbaar als het gaat over wat hij van mij tolereert (rommel, verward zijn, veel uitstellen,...) maar langs de andere kant vindt hij dat je alles gewoon moet kunnen zeggen. Bijvoorbeeld dat hij dat eten niet lekker vindt. Nu heeft hij enkele jaren 's middags gekookt voor oudste toen ik nog ging werken(hij kwam snel met de auto van het werk, gooide vlug een gezonde maaltijd in pannen en potten en bracht haar weer naar school en zichzelf naar het werk) en voor mij zette hij dan een portie klaar in de koelkast, ik had het maar op te warmen. Ik vind opgewarmde aardappelen ook niet super, maar ik vind ze wel goed genoeg om op te eten, ik was allang blij dat ik evenwichtig te eten kreeg. Enfin, de twistpunten apart zijn wel uit te klaren op het juiste moment, wat ik vooral erg vind is dat we altijd eerst tegen ene berg onverzettelijkheid aanlopen waarin hij bij de minste opmerking in het verweer schiet, ik daardoor escaleer, dochter begint te huilen wat dan mijn schuld is, hij een of twee dagen niets zegt omdat hij anders lelijke dingen zegt. Dààrna kunnen we praten. Gisteren stelde ik voor om eens met iemand te gaan praten die ons kan leren met elkaar te praten. Vond ie maar niets. Vanavond kwam hij thuis, deed weer gewoon. Tja, en dan praten we niet meer over wat voorbij is, ik heb daar ook geen zin in want ik ben intussen wel op, heb de voorbije nacht ook maar drie uur geslapen. Vanavond had ik repetitie, we hebben elkaar dus niet echt gezien.
Misschien moet ik de taakverdeling eens opschrijven, hij kan dat dan aanvullen want ik zal ook wel dingen niet zien die hij doet. we hebben het de voorbije jaren extreelm moeilijk gehad met de gezondheid van jongste, echt continu zorg en veel naar therapie, consultatie. We zijn er toch niet ongehavend doorgekomen precies. Een jaar geleden konden we pas terug eens lachen. We konden wel al naar de film maar er zijn niet veel mensen die op haar kunnen passen.
Rosase, het is zeker niet zo dat hij zich van ons niet veel aantrekt, alleen mag hij blijkbaar wel kiezen wat hij meedoet en wat niet. Consultaties, infoavonden, naar muziekschool of therapie rijden, papierwerk voor de kinderen, dat is allemaal voor mij. Het organiseren ook.
Ik ga het hierbij laten, voor vandaag, mijn ogen vallen dicht. Ik probeer nl. terug mijn hobby op te pakken, maar dat combineert wel moeilijk. Pfff, de leeggehaalde afvalcontainer staat nog op straat, die lopen zij dus gewoon voorbij; 't zal voor morgen zijn of de kinderen van de buren worden wakker. Morgen weer een drukke dag, ik weet niet goed wanneer ik nog ergens kan schrijven, heb liever niet dat ie meeleest nu :o) we kunnen nu dus weer verder maar inderdaad, er zal onderhandeld moeten worden... Er is nu geen geld voor poetshulp, helaas.

Samen aan tafel

Rosase, ik moet 's morgens niet veel doen: de tafel dek ik 's avonds, de kleren voor jongste liggen klaar, oudste zorgt helemaal voor zichzelf. Maar als hij wat later opstaat, wil dat zeggen dat ik jongste minstens een verse luier om moet doen en op het potje zetten (omgekeerde volgorde natuurlijk ;o)) terwijl oudste en papa eten en vertrekken. Ik moet jongste iets later naar school brengen. we zien elkaar niet tot 's avonds, is het dan zo raar om even samen aan tafel te willen zitten? Het gaat maar om een kwartier of korter. Voor het leren eten van jongste zit ze dus idealiter bij ons aan tafel. Anders ben ik het volgende half uur alleen daarmee bezig terwijl het al dat kwartier aan tafel mee kan. Zien eten doet eten.
Dus: als je een hecht gezin hebt is 't normaal dat je met plezier even samen aan tafel zit, volgens mij. En het is een deel van de therapie voor dochter. Ik mag wel naar die therapie rijden, maar dat moet toch ook geoefend worden. Moet ik dat allemaal loslaten. Misschien wel, dan eet ze maar wat later, als daarmee mijn huwelijk beter is.

Gewoon samen

'we zijn gewoon samen thuis meestal, dan moet dat toch kunnen? '
Is het 'm dat niet? Dat jullie gewoon te veel samen thuis zijn?
groeten albana

Niet te veel samen

In het vorige bericht schrijft ze dat ze 's ochtends samen zijn en elkaar daarna niet meer zien tot in de avond

Pick your battles

Je kunt niet alles tegelijk veranderen en eigenlijk kun je een ander helemaal niet veranderen.

Ik zou dus zeggen dat je goed moet kiezen waar je de strijd over aangaat. Is dat kwartiertje 's ochtends echt belangrijk? Gaat het je om de afvalcontainer? Of gaat het je om iets anders?

Ik snap het overigens wel hoor. Man en ik hebben dat soort discussies vaak als het water ons beide aan de lippen staat. Dan hebben we alleen maar oog voor wat de ander niet doet, en dat is niet echt constructief.

Ik, als amateur psycholoog, denk eigenlijk dat het 'm in jouw geval in de waardering zit. Of in eigenlijk juist aan het gebrek daaraan.

En verder vind ik (maar dat is mijn persoonlijke aanpak) dat als niemand de kliko wegzet dat dan niet automatisch hoeft te betekenen dat ik hem dan weg moet zetten. Dat is dan soms even jammer voor de buurt, maar wel nodig om je punt te maken. Een meestal ben ik over een dag of wat dan ook weer d'r overheen en zet ik hem alsnog terug. Maar dan is mijn ergernis ook weg.

Wat bij ons het beste werkt is af en toe over en weer juist eens iets voor de ander doen. Overduidelijk en zonder daar verder woorden aan vuil te maken. Dat geeft de neerwaardse spiraal dan vaak weer een draai naar boven.

Niets doen

Je kunt ook overwegen om er eens geen punt van te maken. Routines zijn moeilijk te veranderen zeker 's morgens vroeg. Verleiden is handiger en op vragen kun je zeker ook een nee krijgen anders was het geen vraag. Als je wilt dat je dochter ook meeeet aan tafel kun je haar zelf gaan halen en zorgen dat ze op tijd is om mee te eten. Dat soort zaken van een ander verwachten en blijven verwachten terwijl het niet gebeurt kan erg irritant worden. En hoe belangrijk is het eigenlijk dat je dochter meeeet aan tafel? En ja, verder klinkt er ook iets door van de negatieve kant van het huisvrouwenbestaan: ze waarderen me niet, waar offer ik me nu eigenlijk voor op? Tja, daar zijn boeken over geschreven. De enige oplossing daarvoor is meer je eigen gang te gaan en jezelf te waarderen. Zo kun je er mogelijk ook tegenaan kijken. Misschien heeft je man het ook nodig dat je hem wat meer waardeert. En misschien is het wel niet zo heel erg nodig dat je dochter ook 's morgens mee-eet. Dat samen aan tafel eten is ook een erg overrated Nederlands dingetje.
Kan gezellig zijn maar kan ook een bron van irritatie worden.

Sluit me aan

Ik sluit me aan bij AnneJ.
Ik denk ook dat er misschien meer speelt. Jullie hebben een gehandicapt kind en jij zit thuis, je man werkt. Veel komt op jou neer, je hebt misschien te weinig dingen voor jezelf waardoor je je steeds meer gaat ergeren.

Die 'etenskwestie' begrijp ik in die zin dat jij meer bovenop de zorg van je kind zit, je man zit daar gewoon wat ontspannender in omdat hij overdag werkt.
Je moet hem ook leren snappen en waarderen. En praten om elkaar te snappen, dat jij niet zeurt en dat zijn dingen geen onwil zijn.

Rosase

Over dat kwartiertje ging ik ook niets meer zeggen, maar het stoort me wel. Dochter zit al 3,5 jaar volledig aan de sondevoeding, nu er een diagnose en behandeling is, is ze in staat te eten. Nu kan ze het nog niet maar daarvoor gaan we naar een logopedist en we oefenen liefst ook. Zeker vind ik het goed dat ze nog samen in bed blijven liggen, maar moet dat een half uur zijn waarna het allemaal wat krap in tijd wordt? Soit, dat kan ik wel loslaten.
Van de kliko zeg ik niets, hoogstens: "Zet jij 'm even terug?" De mensen moeten nl. wel de straat op omdat de kliko op de stoep staat. Veel voetgangers zijn er niet dus het is geen supergroot probleem.
De onderwerpen stellen op zich allemaal niets of weinig voor, maar ik vind het er wel veel. Enerzijds word ik vanbinnen te rap boos en dan probeer ik dat niet te laten merken, anderzijds vind ik wel dat ik iets moet kunnen vragen. Vandaag zijn we allemaal weer erg lief vor elkaar, ik had gisteren hartvormige pizza in de oven gezet (was zelf niet thuis)(ze vonden 'm eigenlijk niet lekker maar 't was wel lief). Qua waardering vind ik het vooral over het eten lastig. Onze smaken komen niet overeen, echt niet. Maar ik eet wel op wat ik minder graag eet, hij niet. Nu maak ii 's avonds warm etren voor dochter en mij, hij neemt zijn portie mee de volgende dag. Ik moet wel nog op zoek naar dingen die opgewarmd ook lekker zijn want nu heb ik er altijd veel saus bij, allemaal overndingen. Soit. Hij eet intussen brood. Vorige week avondmaal, dat was echt hyper: soep, opwarmen voor hem, maaltijd van gisteren opwarmen voor mij, snel een pasta gemaakt voor dochter. Op den duur ben ik de hele dag bezig met eten kopen en maken. Soit, we zijn weer vriendjes. Maar ik wil weten wat doen de volgende keer, voor het weer zover komt.

Rafelkap

Ja, ik vind het niet zo leuk dat mijn leven voor een groot stuk gaat over iedereen tevreden stellen. Ik zorg er ook voor dat ik leuke dingen doen hoor. Huishouden is niets voor mij, ik maak er het beste van en daar hebben we maar af en toe ruzie over. Qua eten doe ik mijn best om iets te maken dat graag geluist wordt, het is niet moeilijk om te denken dat je niet gewaardeerd wordt als daar dan drie keer op een maand de neus voor opgehaald wordt. Ik vind dat geen fijne communicatie. Eer je het op zo'n manier afwijst, moet je het m.i. al heel erg vies vinden. Tuurlijk is ie ontspannener over kindlief, daarom moet ik overdag zoveel mogelijk eten (via sonde, traag) zien te geven, zo weinig mogelijk rustpauzes inlassen en dus weinig uitstapjes omdat ze dan 's avonds niet meer hoeft gevoed te worden en ze kunnen spelen terwijl ik afwas ;o)dat vind ik intussen gewoon, ik heb ook fijne momenten met dochter, maar toch is dat anders, zo tijdens het autorijden naar school of therapie. Als we daarvan thuiskomen, is ze moe. Ach, het is gewoon moeilijk nu voor iedereen en dat wringt en botst, maar ik zou willen dat ze dat gebots niet op mij steken maar ook op de situatie. We zijn als gezin wat uit balans. Maar da's niet mijn schuld.

Zeur

als ik je verhaal zo lees, komt bij mij de vraag op of jouw man/vader van je dochter zich realiseert hoe het de hele dag om eten draait voor jou. Overdag ben je bezig met de sondevoeding, 's avonds met de warme hap voor iedereen.
Wellicht geeft inzicht hierin, hem ook de mogelijkheid om in te zien dat het wel wat veel gevraagd is (althans dat vind ik) om voor iedereen maar wat lekkers op tafel te zetten.
Daarnaast denk ik dat de zorg voor jullie dochter buitensporig veel vraagt. Dat doe je samen, en als dat niet kan, dan lijkt me het samen doen van het huishouden een goede tweede.

Succes ermee. Zou het niet kunnen dat je man eens een weekje overneemt wat jij doet of een weekendje? Om te ervaren wat je allemaal doet.

groetjes van Purk

Koken

En misschien kun je van het koken een project maken. Klinkt mij ook nogal hectisch als er drie mensen drie andere dingen eten.
Noodgedwongen, want fulltime werkende moeder met zorgenkinderen die ook s'avonds mijn aandacht vragen, bedenk ik hier voor een week wat we gaan eten. Ik maak een boodschappenlijst met boodschappen voor de hele week, die zoon dan gaat halen. Inmiddels wel routine en dan wordt het makkelijker. En ik bereid soms 's avonds voor, aardappelen schillen, vlees braden, maar er wordt maar 1x alles gekookt 's avonds. En dan blijft er ook vaak nog een bordje over voor zoon voor de volgende dag.
En ik snap dat het echt vervelend is dat die dingen de hele tijd uit je eigen tenen moeten komen. En het komt je ook niet aanwaaien. Ik kon nog geen aardappel koken toen ik de deur uitging. Inmiddels kook ik van alles, vooral wat ik ook thuis bij mijn moeder at.

Proberen

Nee, dat is niet jouw schuld. Maar je kan zelf wel proberen om meer in balans te komen. Door bv meer te praten, zeggen als iets je kwetst ipv klagen.
En relativeren: maar drie keer per maand dat er wordt geklaagd over het eten? Dat is niet zo veel hoor! Als mijn man iets niet lekker vindt kan mij dat niet schelen, vaak vind ik het zelf ook minder geslaagd. Volgende keer beter, denk ik dan. Ik betrek het niet zo op mezelf. Jij misschien eerder? Ik herken het wel enigszins wat je schrijft hoor, heb zelf ook een gehandicapt kind (klinkt raar om dit op te schrijven maar is wel zo)en zit hier en daar ook niet lekker in m'n vel.
Mijn raad is: blijf praten met je partner en zoek evt. lotgenotencontact? Jullie hebben het niet makkelijk en jij zeker niet, omdat je er de hele tijd bovenop zit.
En dan mag je best eens even zeuren, maar je moet er niet in blijven hangen dan wordt je alleen maar depressief.

Bedankt

Bedankt voor de vele reacties! Ik ga het nog een paar keer allemaal lezen. Eigenlijk ben ik nog steeds te moe om te reageren, vandaar ook in vorige berichten schandalig veel fouten en slechte zinsconstructies. Ik moet die onderwerpen dus maar loslaten. Een gezellig gezin heeft dus meer iets te maken met toeval? Ik laat iedereen maar doen waar ie zin in heeft, probeer te negeren wat me stoort en zorg dat iedereen heeft wat ie nodig vindt? Sorry, ik ben niet opgegroeid in een periode waarin dat normaal is. I, mag toch ook dingen belangrijk vinden. We hàdden afgesproken om 's morgens samen te ontbijten, we hadden daar ook een uur voor afgesproken. Ik dek 's avonds de tafel, sta 's morgens iets vroeger op zodat ik toch al uit de badkamer ben vooraleer de rest opstaat. Hij hoeft dus alleen maar op te staan, naar de badkamer te gaan en aan tafel te komen. Terwijl hij in de badkamer is, kan ik jongste aankleden. Gestroomlijnd toch? Hij vertrekt samen met oudste, moet toch ook even eten. Ach, niet belangrijk dus. Ik vind het alleen niet zo leuk, die nieuwe positie van vrouw met onredelijke eisen. Ik moet nu dus geregeld mijn eigen plan aanpassen aan wat de anderen veranderen. Om bij hetzelfde voorbeeld te blijven: ik ben al een kwartier klaar maar vader en jongste zijn er nog niet. Wanneer ze er wel zijn, gaat vader aan tafel terwijl ik jongste sta aan te kleden (na een nacht moet je toch minstens even die luier wisselen?), daarna zijn ze weg en heb ik nog niet gegeten ;o) Beetje dom voorbeeld, maar zo is het dus wel al geweest. Dus eet ik wanneer ik zelf klaar ben, en krijg je: "Hé, je zit al aan tafel en ik bèn nu eens op tijd!" Grappig nu ik het zo opschrijf, maar als het gedurig zo gaat omdat afspraken (of dingen die ik besloten heb, je moet niet àlles samen besluiten en dat lukt toch niet goed) niet gevolgd worden, is het druk hoor. 's Avonds vraagt manlief doodleuk of ik mee tv kom kijken, met een keuken vol afwas, spuitjes en flesjes die nog uitgewassen moeten worden, en nog her en der wat speelgoed en schoenen. Ik word daar niet vrolijk of gezellig van, wel als het een keertje zo is, maar niet als het meestal zo is. Ik vind het dan helemaal niet meer mijn schuld dat het hier zo'n puinhoop is, maar durf ook niet vragen of ie eerst even mee opruimt; Kinderspeelgoed is nl. ook mijn rommel. Soms, heel soms, zegt ie plots tegen oudste: "Hup, doe dit eens of je krijgt minder zakgeld, mama vraagt het zo vaak!" En dan: "Zie je, je moet gewoon kordater zijn!" Moet ik mijn man zakgeld gaan geven? Nee, serieus, als we ontspannen zijn, lukt het wel, misschien is dat wat nu ontbreekt. Maar om tot een afsprakengesprek of zoiets te komen, moeten we echt vaker samen thuis zijn. Nu zij we niet zo vaak samen thuis op een goed moment voor zoiets, en dan wil ik dat moment niet verprutsen door over afspraken te beginnen. Hij werkt niet graag aan het huis en ik doe dat niet graag wanneer ik tussendoor met de sondevoeding bezig ben. Dus moeten we met z'n tweeën zijn. Maar dan maakt ie liever een uitstapje en ik uiteinelijk ook, maar zo hebben we weer de hele winter een koer waarop we uitglijden van het mos :o(
Ik vind dit bericht trouwens een heleboel gezeur en veel is gedeleted omdat ik het al schrijvend de moeite niet waard vind. Hij is nu een week weg voor 't werk, hij maakte gisteren lekker eten, ik zal maar eens goed uitslapen en wat meer lezen in deze rubriek.

Dat moeten de kinderen maar doen

Deze ken ik dus ook: dat speelgoed ga ik niet opruimen, dat moeten de kinderen maar doen. Daar heeft hij helemaal gelijk in, maar ze gaan dat niet op magische wijze uit zichzelf doen. Het is dus een taak voor de ouders - beide ouders! - om te ZORGEN dat ze het doen. Dat betekent dus niet dat ik daar in mijn eentje voor moet zorgen en het anders zelf maar moet opruimen. Het is een eindeloze discussie, maar ik ga hem wel steeds weer aan.

Loslaten

Ik denk dat je het beeld van hoe je zou willen dat het reilt en zeilt wat moet loslaten.
Dat gaat niet lukken, al helemaal niet met een gehandicapt kind. En je schrijft dat je niet durft te vragen of hij meehelpt, terwijl je hem andere keren constant dingen verwijt? Tijd om eerst eens te relaxen zou ik zeggen. Je schrijft dat hij bijna niet thuis is, maar er moet wel veel aan het huis worden gedaan (klusjes), heeft hij dan wel de puf voor? Is het financieel mogelijk iemand anders voor die klusjes in te schakelen? Of voor huishoudelijke hulp? Zodat jij minder snel overloopt en een en ander weer wat luchtiger kan bekijken. Waarom zie je de kindertroep als jouw schuld? Waarom zie je het als jouw schuld als de afwas niet is gedaan? Een enkele keer wordt die dan toch gewoon de volgende dag gedaan - of beter: je doet het samen.
Volgens mij is het nu echt tijd dat jij zelf wat lekkerder in je vel gaat zitten. Doe daar iets aan!

Dwangmatig gezellig

Volgens mij heb jij het idee dat gezamenlijk ontbijten de essentie van een gezellig gezinsleven is. Zo werkt het niet. Blijkbaar past dat gezamenlijk ontbijten niet in ieders planning, dus ik zou dat loslaten. Jammer dat je het eerder hebt afgesproken, maar het levert alleen maar ergernis op als een van de gezinsleden in zijn eentje probeert samen te ontbijten. Eerlijk gezegd blijf ik ook liever iets langer in bed, dan dat ik persé samen wil eten (gelukkig denkt hier het hele gezin er zo over).
Volgens mij doet jouw man heel erg zijn best om jou te bereiken of te ontlasten. Als hij voorstelt om gezellig tv te komen kijken bijvoorbeeld. Tja, en dan ligt er misschien nog een legoblokje ergens, jammer dan.
Volgens mij komt heel veel van jouw ergernis voort uit de taakverdeling. Dan valt er een hoop te winnen om het daar nog eens over te hebben samen. Wie doet wat, hoe lang ben je daar mee bezig, en is er een betere verdeling te verzinnen.

Okee

Hm, da's duidelijk dus. Ik dacht dat het normaal was om samen te eten als je ongeveer op hetzelfde tijdstip eet. Fout dus, maar goed, daarom vroeg ik het hier ook. Ik blijf ook liever langer in bed, overigens.
Ja, mijn man doet zijn best. Maar vanuit wat hij een goed idee vindt, en dat is natuurlijk mooi. Dus zijn goed idee gaat voor? Waarom dan? Over een taakverdeling praten, ik weten niet of dat kan lukken. Ik denk (maar weet het niet) dat hij gewoon vindt dat iedereen toch al wat doet. Gezellig tv kijken is elk in een andere zetel hoor, hij zit niet graag samen met mij in een zetel want dat is te warm. Ik moet wel met heel veel rekening houden voor het eten, als ik dat vanuit mijn eigen goed idee doe, is het niet goed. Hij eet 's middags, maar als het avondeten lekker is, eet hij nog mee en eet hij dus twee keer maar hij is al euh, groot en sterk genoeg...

Raar

Dwangmatig gezellig... We spreken hier over een marge van tien minuten, niet over iemand die een uur vroeger moet opstaan omdat ik dat wil hé... Ik houd toch ook rekening met hen, dat lijkt me zo normaal in een relatie, in een gezin. Of telt dat alleen de eerste tien jaren? Ik schrik er gewoon van, vind het raar.

Koop een bank

Ok, beste Zeurtje nog 1 keer:
Allereerst: doe die zetels de deur uit en koop een tweezitter zodat je lekker tegen elkaar aan kan hangen. Erg belangrijk! Dit is echt niets, niet bevorderend voor jullie contact.

Samen eten is niet normaal, het is gewoon niet altijd even praktisch en als je het belangrijk vindt is het een streven, niet een eis. Soms lukt het even niet (wij ontbijten bv doordeweeks nooit samen). En vooral: het is niet het belangrijkste van de wereld! Die bank, die is veel belangrijker
"Dus zijn goede idee gaat voor? Waarom dan?" Omdat jij voor het grootste gedeelte zorgt voor de opvoeding/verzorging is het idee erin geslopen dat jouw ideeen beter zijn. Jij denkt in goed/fout, gelijk/ongelijk in plaats van samen. Je moet hem niet als een kind behandelen, anders gaat hij zich ernaar gedragen (en wordt hij opstandig)en dat lijkt me niet zo bevorderend voor jullie relatie (en ws doet hij dat nu al)
En waarom zou je rekening houden met zijn smaak als je vindt dat hij al genoeg gegeten heeft Stoppen met iedereen te pleasen, voordeel: hij wordt niet tonnetjerond
Tot slot: ik weet niet hoe oud je kinderen zijn en of je (jongste?)gehandicapte kind naar een speciale school/opvang gaat, maar dat laatste lijkt me wel goed voor jou, dat jij wat meer ademruimte krijgt. Misschien een idee om op termijn weer (deels?) te gaan werken?

Hoe het hoort

"Ik denk (maar weet het niet) dat hij gewoon vindt dat iedereen toch al wat doet. Gezellig tv kijken is elk in een andere zetel hoor, hij zit niet graag samen met mij in een zetel want dat is te warm. Ik moet wel met heel veel rekening houden voor het eten, als ik dat vanuit mijn eigen goed idee doe, is het niet goed."
Je moet het er in ieder geval samen over hebben. Wij kunnen wel allemaal dingen roepen die wij dan normaal vinden, of hoe het hoort, of wat goed en fout is, maar het belangrijkst is dat jij en je man het daar over eens gaan worden. En zo'n bankje, dat is ook een goed idee. Of een love seat

En als hij dat te warm vindt...

De verwarming 's avonds een of twee graden lager zetten.

Rafelkap

het zijn twee 'lange zetels': een driezit en een tweezit. Zo hebben we meer zitplaatsen, was de redenering. Maar hij wil liggen met het gezicht richting tv, dus ga ik zitten met z'n benen op de mijne, maar dat is voor mijn tv-kijken echt niet comfortabel, ik kijk dan de hele tijd naar links, ik krijg er een stijve nek van.
Ok, samen eten is niet belangrijk, ik heb het begrepen.
Ik vind niet dat ik mijn ideeën belangrijker vind, hij mag er gerust ook laten horen, ik wacht ;o)
"Je moet hem niet als een kind behandelen, anders gaat hij zich ernaar gedragen en wordt hij opstandig". Kip of ei?
Ik kook 's avonds iets wat hij lust, zijn portie gaat de volgende dag mee naar 't werk. Als het niet op is. Of geweigerd wordt.
Stoppen met iedereen te pleasen? Ik kan dit niet goed rijmen met mijn wensen minder belangrijk vinden, zal er eens over nadenken.
Jongste gaat naar speciaal onderwijs, maar kan er nu nog maar deeltijds terecht, elke dag een halve dag. Terug gaan werken wil ik zeker, maar dat kan pas wanneer ze voltijds naar school gaat met de bus, want als ik haar zelf breng raak ik nergens tijdig. En als ik werk is er geld voor poetshulp!

Ik heb verder echt wel een geweldig toffe man, moet ik even vermelden. Alleen afspraken maken over op zich niet zo belangrijke dingen, dat is moeilijk. Probleem is dat er heel veel van die onbenullige dingen bestaan en je er dus om de zoveel tijd weer eens tegenaan loopt.

Respect

"Stoppen met iedereen te pleasen? Ik kan dit niet goed rijmen met mijn wensen minder belangrijk vinden, zal er eens over nadenken."

Het gaat niet over wiens wensen belangrijker zijn, het is geen meetlat en geen wedstrijdje. Het gaat om respect voor jezelf en de ander. Respect voor jezelf hebben betekent duidelijk hebben wat echt belangrijk voor jou is, en niet over je grenzen laten gaan, respect voor de ander is de ander gunnen dat hij kan leven zoals hij wil. En dan moet je tussen beide wensen concessies maken en vooral veel laten gaan. Dat is in iedere relatie zo, maar ik denk zeker bij jullie, omdat het zorgen voor een gehandicapt kind heel veel druk op een relatie legt. (Net als zorgen voor kleine kinderen, maar daarvan weet je dat ze groot worden).

Ik zou dus kijken wat er voor mij belangrijk is, en daar over praten. Rustig, niet op een moment dat je boos bent.

En ik zou zorgen voor een vaatwasser, tenzij hij degene is die altijd de afwas doet. Vond mijn man vroeger ook niet nodig. Nee, hij raakte de afwas nooit aan, dus ja doei!

Pleasen

Wat betreft die bank: "..dat is voor mijn tv-kijken echt niet comfortabel, ik kijk dan de hele tijd naar links, ik krijg er een stijve nek van."
Dat is nou 'pleasen'. Je probeert zo te zitten dat iedereen lekker zit en je vergeet jezelf! En intussen erger je je aan de ander. Dat zal op andere vlakken ook zo zijn, ik zie tenminste duidelijk een patroon. Probeer nou eens zo te zitten dat je tegen elkaar aan kan hangen en elkaar in de ogen kan kijken! (en een afwasmachine is ook een hele goeie denk ik, zodat je tijd hebt voor elkaar)
Hee sterkte!