Ineens alleen...
Als alleenstaande moeder heb ik veel geïnvesteerd in een goed sociaal leven. Ik wist dat mijn kinderen op een dag het huis uit zouden zijn en ik wilde dan niet in een gat vallen. Ik had vijf vriendinnen in de buurt waarmee ik regelmatig iets leuks deed (naar de film, terrasje, koffie, shoppen) en ik prees me daarmee rijk.
Nu is begin dit jaar de jongste (als laatste) het huis uitgegaan. Helemaal prima, we waren er aan toe en ik had immers geïnvesteerd in vriendschappen. Maar in een half jaar zijn twee van mijn vriendinnen verhuisd, eentje naar de andere kant van het land (man andere baan) en eentje naar het buitenland (de liefde achterna). Eén vriendin heeft een nieuwe baan en werkt nu 60 uur in de week en heeft daarna geen puf meer voor leuke dingen. Eentje hangt tegen een burn-out aan en heeft zich gestort op allerlei meditatie, yoga en mindfulness en vindt de dingen die wij vroeger deden inmiddels banaal en overbodig. En de laatste heeft een man met een flinke promotie en daar horen nieuwe, rijke vrienden bij. Niet dat ik niet mee mag, maar ik hang daar maar een beetje bij en voor mij alleen heeft ze eigenlijk geen tijd meer (of geen zin natuurlijk).
En toen was ik ineens alleen. Ik heb een bedrijf aan huis en zie overdag weinig mensen, behalve af en toe zakelijke klanten. Het gebeurt regelmatig dat ik in het weekend behalve de cassiere van de supermarkt niemand spreek. Mijn familie woont ver weg (behalve een demente tante) en mijn uitwonende kinderen wil ik niet belasten met mijn dramaatjes.
Ik moet dus iets nieuws, wil ik niet vereenzamen. Maar wat? Mijn favoriete sporten kan ik niet meer doen door een gecompliceerde breuk in mijn voet in het verleden. (Ik fiets en zwem nu, maar daarmee ontmoet ik geen nieuwe mensen.) Ik doe vrijwilligerswerk, maar dat is bij een organisatie waar vooral in de zomer veel te doen is en in de winter weinig.
Ik woon in een dorp waar niet heel veel is, maar wel redelijk dicht bij een middelgrote stad. Misschien moet ik leren hoe ik beter alleen kan zijn, maar hoe doe ik dat?
Ik heb geen idee wat de 5e stad van NL is
....
Sas
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_grootste_gemeenten_in_Nederland
Wat een leuke tip, Mari! Jammer genoeg (nog?) niet in mijn woonplaats.
Maar Kenfan
Hier in het noorden hangt de hele stad ermee vol. Niet te missen die aanplakbiljetten. Wist alleen nog niet wat het was.
Wow
Wat een goede tip, Mari! Ik woon in het midden des lands, maar met de auto kan ik makkelijk overal heen. Ik ga lid worden!
Leuk inderdaad!
Maar jammer dat ik ervoor naar Amsterdam of Haarlem moet. Hopelijk breiden ze het uit in de toekomst uit naar meer plaatsen. Ook hier veel mogelijkheden 😃
niet heel dichtbij...
Niet echt in de buurt, wel heel leuk! Ik ga eens kijken of ze zoiets niet hier in de buurt hebben. Zuid-Holland en de vijfde stad zijn echt teveel uit de buurt, maar het ontroert me dat jullie best met me uit willen.
Ik voel me trouwens wel veel opgewekter, met al die nieuwe ideeën. Alsof de hele wereld weer voor me open ligt.
Echt fijn!
Kom naar
De OO meeting!
Je ontmoet vast mensenvan hier die in jouw regio wonen. Wie weet wat t je brengt.
Ginny/TS
Misschien heb ik ze hier in het Diepe Zuiden over het hoofd gezien, ik zal er eens opletten. Een vriendin bleek 'm al sinds mei te hebben, maar "het was er nog niet van gekomen" Daar gaat nu verandering in komen. Onze regio heeft echt een heel uitgebreid, gevarieerd aanbod. En ik stap zo op de trein naar de zesde stad van ons land.
TS. Ik vind het nooit een opoffering om een avondje uit te gaan. Heb je elkaar weinig te melden dan heb je in elk geval weer eens een leuke concert of stuk gezien. Dat levert meestal ook wel meer dan twee minuten gesprekstof op. En dan zwem ik ook nog, en heb een paar cursussen Italiaans gedaan.
Bijdeweg. Als ik niet zo goed in mijn vel zit heb ik de neiging om wat minder positief tegen de mensen om me heen aan te kijken. Speelt dat misschien met jou en je vriendinnen ook een beetje?
I
Ja, ongetwijfeld
Vast wel, Kenfan, als ik een beetje uit mijn hum ben doen anderen het ook snel minder goed in mijn ogen.
Sinds ik mijn eerst bericht heb geplaatst en ik dank zij jullie een hoop leuke ideeën heb gekregen trekt het hier ineens spontaan aan. Een van de kinderen nam me onverwacht mee naar een leuke voorstelling, mijn vriendin die 60 uur per week werkt heeft gezellig hier gegeten (ging om half 10 gapend naar huis, maar het was erg gezellig) en de vriendin die naar de andere kant van het land is verhuisd moest in de buurt zijn voor een familiedingetje en kwam even langs. Deed me goed.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik nu op de bank blijf zitten hopen dat ze nog een keer komen. Ik heb vrijdag de intake gehad bij mijn nieuwe life coach en ik kwam daar helemaal enthousiast vandaan. Ik heb de koren hier in de buurt in kaart gebracht en ga bij twee vragen of ik een keer op proef mag meedoen. Binnenkort ga ik borrelen met de mensen van het vrijwilligerswerk, mijn initiatief daartoe werd enthousiast ontvangen. En vanuit een zakelijk netwerk wordt (voor het eerst) een uitje georganiseerd waarvoor ik me heb opgegeven.
Ik probeer al die dingen zo te spreiden dat ik steeds iets heb om naar uit te kijken, ook al duurt het dan nog een paar dagen. De tijd die ik daartussen alleen thuis ben lijkt daardoor een heerlijk rustpunt in plaats van toch een beetje eenzaam.
Ik ben weer op de goede weg. Dank voor de liefdevolle schop onder mijn kont!
