Inspiratie gezocht voor tekst trouwkaart

Pluk

''Die achternaam is wel jouw link met je geschiedenis. Zo ben je wel gekend bij iedereen. Snap niet dat vrouwen daar "zomaar" afstand van doen.'

Er gaat altijd een naam verloren als je kinderen krijgt (tenminste ik meen dat je al je kinderen in principe dezelfde achternaam hoort te geven als ze dezelfde ouders hebben?) Dus al houd je als vrouw en man beide je eigen naam, in de generatie daarna verdwijnt 1 van die 2 namen. Tja. So be it. Voor mij is een achternaam eerlijk gezegd niet veel meer dan een handige manier om niet in de war te raken met al die miljoenen mensen die maar een paar duizend verschillende voornamen hebben....

Ingrid

Meisjesnaam

Toen mijn toekomstige man en ik onze huwelijkse voorwaarden bespraken met de notaris, kwam het thema meisjesnaam ook ter sprake. Toen ik melde dat ik mijn vaders naam zou houden, vertelde de notaris dat je als vrouw, voor de wet, altijd bekend blijft staan bij je meisjesnaam, m.a.w. als je je naam veranderd in die van je man is dat niet meer dan een cosmetische verandering.
Mijn kinderen hebben de naam van hun vader/mijn man. Ik heb ze gebaard, en dus "bewezen" dat ik de moeder ben. Doordat ze hun vaders naam hebben, legitimeer ik dat hun vader ook daadwerkelijk hun vader is. En dat is hij ook echt

Naam als bezit?

Hm, ook al draag ik de naam van mijn man, ik voel me geen bezit. Als het om typische Bromvlieg-naam-familieeigenaardigheden gaat, zeg ik altijd: hoho, ik ben geen échte, ik ben aangewaaid.

Mijn eigen naam vind ik lastig in gebruik. Mans naam is veel handiger. Wordt altijd correct gespeld en goed verstaan.
Nee, het is niet Jansen

Emancipatie hangt niet van de naam af

Ik draag de naam van mijn man. In bepaalde situaties heet ik Kaaskopje Eigennaam. Bij officiëlere zaken gebruik ik vaak K. Eigennaam-Roefel. Ik hecht er toch wel waarde aan dat mijn naam niet volledig uit beeld verdwijnt.
Ik heb de keus om de eigen naam aan te houden nooit handig gevonden. Als ik de motivaties lees in dit draadje begrijp ik het vaak wel, behalve als de eigen naam aangehouden zou moeten worden omdat dat meer geëmancipeerd zou zijn dan mansnaam. Om eerlijk te zijn vind ik het vooral onpraktisch als iedereen zijn eigen naam blijft gebruiken. Pluk: "Snap niet dat vrouwen daar "zomaar" afstand van doen." Ik doe er dus niet volledig afstand van. Het is bovendien handig als gebruikersnaam als ik mij ergens voor moet inloggen

Meisjesnaam

Is ook een achterlijk woord. Geeft ook meteen de status aan. De naam van de man heet namelijk: familienaam. Of stamhouders naam. Heet nooooooit jongetjesnaam, zelfs niet als stamhouder nog maar in de wieg ligt.
Ik heb altijd gewoon mijn eigen naam aangehouden. Toen ik samenwoonde, toen ik trouwde, toen ik scheidde en toen ik hertrouwde. Zo heet ik niet alleen, dat bén ik. Heel gek, maar ik voel me op mijn gemak met mijn eigen naam. Het was het eerste woord wat ik kon schrijven. Ik zie niet in wat er handig of onhandig aan is. Ik regel alles voor iedereen hier in het gezin, dus ik weet waar ik over praat.
Mijn exman had zelfs een naam die deuren opende die voor anderen gesloten bleven en 'men' vond het heel raar dat ik die naam niet over nam. Nou nee, waarvoor zou ik? Ik heb niks achter die deuren te zoeken. Je zag soms wel mensen in de houding springen als ze zich realiseerden dat ik niet 'zomaar' iemand was, maar de 'vrouw van'. Vond ik altijd erg vermakelijk én leerzaam. Blijkbaar zegt je naam dus iets over je identiteit en je status. Nou, dan neem ik die van mij papaatje wel.

Tirza

My 2 cnts

Alvast gefeliciteerd!
Ik heb geen tekst voor je maar wel een tip. Misschien dat je daar zelf allang aan had gedacht. Veel mensen nemen aanstoot aan zoiets omdat ze zich buitengesloten voelen of omdat ze niet weten hoe ze zich moeten verhouden. Misschien kan je met je tekst of iets verduidelijken of toch een aankondiging doen van een borrel oid. Familie en vrienden kunnen het heel moeilijk vinden je te feliciteren omdat ze niet weten of je dat wel of niet op prijs zal stellen. Je kan het doen door je tekst. Dan nog zullen er mensen blijven die niet weten wat ze er mee aan moeten. Je kan het ook doen door toch een eenvoudige receptie te houden (geen cadeaus maar wel gezellig met jullie een glas heffen op ons en jullie geluk). Dit is niet alleen voor familie en vrienden maar ook voor jezelf. Stiekem kan ik me wel voorstellen dat je toch een behoefte aan bevestiging kan voelen dmv een vrolijke felicitatie. Gun het familie en vrienden maar vooral jezelf. Hoe je het zelf wil, op korte en (ook niet onbelangrijk) op lange termijn is natuurlijk het allerbelangrijkst.

Hoe dan ook, ik wens je vel geluk op die dag!

Pelle, al een heel tijdje

Ik kon een jaar of 13 geleden ook al kiezen of het Vrouwsnaam, Vrouwsnaam-Mansnaam, Mansnaam-Vrouwsnaam of Mansnaam moest worden. En de heren hebben dezelfde keus.
Wat niet mag, is dat de man Vrouwnaam gaat voeren en de vrouw tegelijkertijd Mansnaam, dat je als het ware van naam wisselt.
En inderdaad, je blijft heten zoals je heet, maar je hebt wel het wettelijk recht om een bepaalde naam te voeren. En dan zijn er wat instanties die je wat niet-sutbtiel moet toeschoppen dat ze jouw keus aanhouden. Bij de ene instantie is het lastig om Eigennaam te houden als je trouwt, andere instanties kunnen dan weer niet begrijpen dat je met Mansnaam wilt worden aangeschreven. Mijn werkgever, een grote organisatie, komt er helemaal niet uit. Ik krijg post met zowel Mansnaam als Vrouwsnaam als Mansnaam-Vrouwsnaam.

Wisselen mag wel

Je mag wel van naam 'wisselen' vrienden van mij hebben het een jaar of 8 geleden gedaan.

Heee

Ik zie dat ik iets heel geks heb gedaan, ik heb de namen omgedraaid. Ik noem mezelf K. Roefel-Eigennaam als ik mezelf wat officiëler neer wil zetten en K. Roefel als ik het kort wil houden. 't Is niet zo belangrijk, maar wilde het toch corrigeren Mijn eigen achternaam gebruik ik vaak nog om in te loggen.

Gebruiksdingetje

Kijk Cobus, daar ligt het verschil dus. Voor mij is die achternaam wel een gebruiksdingetje, zoals iemand al zei: ter onderscheiding van al die anderen die hier ook wonen. En van mij mag iedereen het zien en voelen zoals hij/zij wil, maar ik wil wel dat de instanties rekening houden met de keuzes die ik heb gemaakt binnen het wettelijk kader. Ik heb het recht om Genistus' naam te voeren en zo wil ik dus ook worden aangeschreven. Niet met een dubbele naam en ook niet meer met Geboortenaam.

Vraag

"Voelde gewoon niet goed om een andere achternaam te hebben dan de mensen die mij het meest nabij staan"

Kijk, ik kan logica volgen.

Maar wat ik nu echt niet begrijp is dat al die vrouwen dan na de scheiding weer massaal hun eigen naam aannemen.
Ik bedoel: als je het nu ECHT belangrijk vindt om hetzelfde te heten als je kinderen, dan geldt dat toch ook gewoon na je scheiding? Dan HOU je toch die naam?

Tihama

Oja

Ik erger me enorm als mensen spontaan mijn naam veranderen in die van mijn man. Onlangs nog: ik bel MIJN verzekering (dat is dus een ándere dan die van mijn man). Mevrouw tikt mijn polisnummer in en spreekt me vervolgens aan met "Ik heb uw gegevens nu voor me, mevrouw MANSnaam, wat is uw vraag?"
Op zo'n moment vlamt bij mij meteen ergernis. Hoezo? MANSnaam???
Nou, zo stond ik in het systeem. Ik ben dan verbijsterd. Hoe krijgt een verzekering het voor mekaar om de naam van mijn MAN aan mij te kopppelen terwijl HIJ er niet verzekerd is? Dat wist die mevrouw ook niet, maar ze bood direct aan de naam te wijzigen. Al mijn post van de verzekering ontvang ik gewoon op mijn eigen naam, dus ik had niet het flauwste benul van deze absurditeit.

Maar ik snap het gewoon niet. Hoe moeilijk kan het nou zijn om niets te veranderen? Gewoon niets. Ik heb deze naam al mijn hele leven. Dat ik op een dag mijn handtekening onder een zakelijk contract heb gezet (het huwelijkscontract namelijk) verandert daar toch niets aan? Er gaat toch ook niemand mijn naam veranderen als ik een ander contract aanga? En er is ook niemand de naam van mijn man gaan veranderen.

Ik snap best dat het moeilijk is om dingen te veranderen. Maar ik wil juist GEEN verandering. Waarom doen ze dat dan toch steeds?
Ik ben nu 14 jaar getrouwd. Het eerste jaar heb ik bergen energie moeten steken aan het terugdraaien van spontane veranderen. Maar je zou verwachten dat het op een dag stopt. Helaas.

Tihama

Tihama, ik ben het zo met je eens

Mijn naam, mijn naam, mijn naam
Bij de garage ben ik standaard mevrouw mansnaam. Ik kan daar zo giftig om worden. Er staat geen enkele auto op mijn mans naam, allebei de auto's zijn van MIJ of van het bedrijf dat ook op mijn naam staat. Mijn man mag er in rijden

Toch ben ik bij elke garage (en ik heb Rover, Ford en Volvo gereden) stelselmatig mevrouw mansnaam. Ik weet niet hoe ze eraan komen. Ik betaal de rekeningen, ik betaal het onderhoud, ik maak de afspraken, als ze klaar zijn bellen ze mij en dan toch op mijn mans naam willen zetten. De bank idem dito, het toppunt vond ik dat ze na ons trouwen mijn privé-rekening wilden aanpassen naar de achternaam van mijn man. Ben je gek geworden!

Verzekering is hetzelfde verhaal en het ergste vond ik dus dat mijn bedrijfsverzekering initieel op mijn mans naam kwamen te staan. Waarom in vredesnaam! Het is mijn bedrijf, ik werk er, mijn man heeft zijn eigen werk.

En sinds ik kinderen heb is het helemaal erg, zodra ik de kinderen met mansnaam (is een ernstige discussie geweest waar man ineens machogevoelens kreeg waar ik geen weet van had. Ze moesten perse zijn naam dragen) ergens opgeef, heet ik ook automatisch mevrouw mansnaam. Ik moet het iedere keer weer veranderen en dan heten de kinderen ook ineens mijn naam.

Je zou toch denken dat het tegenwoordig gewoon normaal is dat er verschillende mogelijkheden zijn.

Mijn vriendin heeft het trouwens helemaal erg. Haar oudste kind heeft naam ex, haar jongste kind heeft de naam van haar vriend en zij heeft haar eigen naam. Probeer dat maar eens over te dragen aan iedereen.

Izar

"Op het gevaar af als een (feministische) zeur over te komen (wat ik eigenlijk ook niet erg vind) maar "meisjesnaam" vind ik een idiote benaming. Ik ben inmiddels 48 en al jaaaaren geen meisje meer, maar heb nog steeds mijn eigen naam. Gewoon eigen naam, zoals mannen ook een eigen naam hebben. "

Weet je wat mij nou zo leuk lijkt?
Als al die instanties die mij nu infantiel laten lijken door te vragen naar mijn meisjesnaam, bij alle mánnen eens gaan vragen naar hun jongensnaam.
Per slot van rekening kunnen mannen nu ook al jaren de naam van hun vrouw aannemen. Ik heb het zware vermoeden dat er heel wat mannen zich ernstig op hun .... getrapt zullen voelen. Als wij daarentegen ons ergeren als onze eigen naam weggezet wordt als een kinderlijke benaming, dan zijn we feministische zeuren....

Tihama

Na de scheiding

Volgens mij moet je ex dan wel toestemming geven om die naam ook na de scheiding te blijven gebruiken. Het typisch vind ik wel dat je het echt bijna nooit ziet. Ik ken een enkeling die het na de scheiding heeft voortgezet, maar de meesten hebben zo'n aversie tegen de ex, dat ze direct terugspringen naar hun eigen naam.

Wat ik wel triest vind is hoe het bij sommige samengestelde gezinnen gaat. Dan gaat moeder bij het tweede huwelijk de naam van de verse echtgenoot aannemen. Zijn kinderen, hij en zij hebben dan dezelfde achternaam: dat vormt dan Het Gezin en de kinderen uit haar eerste relatie zijn dan opeens de afwijking. Dat begrijp ik echt niet.
Als je namelijk de naam van je man aanneemt om de eenheid te benadrukken, dan begrijp je blijkbaar prima de emotionele impact van een naam. Het lijkt mij dan logisch om ook te begrijpen wat de emotionele impact voor je kinderen is.....

Maar goed, ik snap wel meer niet. Dat is mijn tekortkoming, besef ik

Tihama

Ach Kiki

Ging wat mis: ff opnieuw

De ambtenaar waar we in ondertrouw gingen, vroeg mij hoe ik aangeschreven wilde worden na het huwelijk.

Hij gaf 3 mogelijkheden:
a. alleen mansnaam
b.mansnaam-mijn naam
c alleen mijn naam

Zonder aarzeling antwoordde ik c. Toen zei hij:
"Ja maar dan komt op uw paspoort ook niet te staan echtgenote van"

Ik zei: Dat wil ik ook niet.

Waarop de man me vroeg: "Weet u wel heel zeker dat u genoeg van uw man houdt om te willen trouwen? "

Mijn man en ik begonnen hardop te lachen. Het hoeft zeker geen uitleg dat déze ambtenaar ons niet getrouwd heeft.

Tihama

Nee, dat niet eens tihama

je mag die naam gewoon blijven gebruiken tot je hertrouwd hoeft je ex geen toestemming voor te geven.

Zelf heb ik mijn naam destijds niet veranderd, hoefde ik niets terug te veranderen. Scheelde heel veel geregel en gedoe.

Als een collega van naam veranderd durf je nu niet meer te vragen: ben je getrouwd of gescheiden? Dat is wel wat lastiger.

Tihama

Dat verandert ook niet volgens mij. Toen wij in ondertrouw gingen 7 jaar geleden was bij mij het formulier al ingevuld en aangekruist. Op Kiki mansnaam - eigennaam

Dus ik gelijk fel: Dat wil ik helemaal niet!

en de ambtenaar zei toen 'o goh, weet u dat zeker, normaal wil iedereen dat wel' met andere woorden "mevrouw u doet lastig"

Toen moest hij een nieuw formulier uitdraaien, want al zijn formuliertjes van die dag waren voor ingevuld.

Ook die ambtenaar heeft ons niet getrouwd

Toch gek

Ik heet ook Mijnnaam van mezelf, heb nooit Mansnaam gebruikt, en eigenlijk valt het ontzettend mee. Ik sta bij alle verzekeringen en overige plechtigheden gewoon als mezelf vermeld. Ook op mijn paspoort staat niet e/v Mansnaam (wat wel bij sommige van mijn vriendinnen staat, merkte ik laatst toen we een reisje hadden).

De enige categorie die stelselmatig de mist in gaat zijn de callcenters, die mij opbellen en vragen of ik mevrouw Mansnaam ben. Maar dat is juist wel handig, dan weet ik meteen dat ik het niet serieus hoef te nemen.

Bij de creche, bij de school, ik kan me niet herinneren ooit een probleem gehad te hebben met mijn naam. Of dan tenminste echt zelden.

DE enige serieuze naamkwestie die me ooit is overkomen is dat ik na de 1e maand creche van baby-oudste tevens een rekening kreeg voor de 3 zusjes aldaar die mijn naam droegen (maar niet mijn kinderen waren). Dat was ook wel heel apart moet ik zeggen. (Ach, ik had best ook drie dochters willen hebben).

Margje

Haha margje

dat is wel heel makkelijke gezinsuitbreiding.

Ik heb ook nooit gekke dingen meegemaakt of ineens een ander kind gehad.

Ik word nu nog wel eens gebeld en dan wordt er gevraagd of mevrouw ex-mansnaam thuis is. Ik verwijs ze vrolijk naar zijn moeder. En weet dan dat dat lijstje wat zij hebben tenminste 6 jaar niet meer bijgewerkt is. Wat ik ze dan best wel meewil geven als verbeterpunt. Geheel buiten hun protocol om, en dat vinden ze dan weer vervelend.

Bofkont, margje

Twee weken na mijn trouwen kreeg ik de nieuwe opgaaf van het pensioen. Gericht aan mansnaam. Terwijl ik expliciet ingevuld had dat ik mijn eigen naam hield. Toen ik erover belde, beweerde die meneer dat zij de gegevens van de gemeente kregen. Toen ik de gemeente belde, beweerden zij dat ik daar echt alleen onder mijn eigen naam geregistreerd stond. Belde ik weer de pensioenmaatschappij. Toen kreeg ik een andere mevrouw. Die vertelde me (onder de pet) dat deze meneer dit moedwillig deed omdat hij een hekel had aan feministes......Ongelooflijk. Zij heeft het toen veranderd.

Dat van die verzekering vond ik heel vreemd. Ik krijg namelijk ál mijn post gewoon op mijn eigen naam. Hoe dan opeens aan de telefoon daar een andere naam zou kunnen staan?

Maar de meeste trammelant had ik de eerste maanden na mijn huwelijk. Sinds mijn verhuizing en andere baan heb ik er eigenlijk weinig last meer van.

Tihama

Hier heeft mijn man dat probleem

Mijn man wilde graag dat onze kinderen mijn achternaam kregen, en daardoor is hij de enige in ons gezin met een andere achternaam. Wij krijgen wel eens post voor Mr and Mrs Mijnnaam, erg leuk!
Overigens is dat gedoe met Mss, Ms en Mrs hier ook wat lastig. Bij elk formulier en voor elke database wordt je gevraagd je aanspreektitel aan te geven. Ik kan mezelf niet Mrs Mijnnaam noemen, want dan neemt iedereen aan dat ik de naam van mijn man draag. Het is strikt gesproken de bedoeling dat ik mezelf Ms Mijnnaam noem, alleen zitten daar een aantal connotaties aan vast (ongetrouwd, maar te oud om Mss te noemen, lesbisch, of gewoon eigenzinnig) dat ik dat ook niet altijd handig vind. Uit arren moede zet ik dus vaak mijn titel voor mijn achternaam, ook al vind ik dat wel weer wat pompeus overkomen.
Lastig bijkomend punt is dat de meeste mensen hier aan mijn voornaam (Jose) afleiden dat ik een man ben, maar daar heb ik geen problemen voor. Het zorgt wel vaak voor verbaasde blikken als het tot een ontmoeting komt

Pelle

Ik vind de volgorde eigen naam - mans naam juist veel logischer dan de volgorde mans naam - eigen naam. Immers je was altijd al X eigen naam. Na het huwelijk plak je er dus de naam van man bij. Waarom moet die naam van die man zich er nou weer voordringen. De positie van de naam van de man als eerste geeft onbewust aan dat de naam van de man als belangrijker wordt gezien en je eigen naam is maar een soort aanhangsel.

Als ik al ooit de naam van mijn man zou gaan voeren dan zou het dus pas na mijn eigen naam zijn. Zijn naam is er immers pas later bijgekomen.

Namen

Ik ben destijds heel traditioneel met de naam van mijn man gaan leven. Gewoon puur blind "omdat het zo hoorde" en mijn man allergisch was voor "feministisch gedoe". Tja, als ik alles over kon doen was ik überhaupt niet getrouwd, maar goed, achteraf kijk je een koe in de kont...

De kinderen kregen ook de achternaam van vader. Hoe dat precies zit/zat weet ik niet, ik herinner me bij jongste ('98) dat het wel werd gevraagd of hij pa's of ma's naam kreeg. Beiden kregen pa's naam.

Toen ik gescheiden was leek het regelmatig alsof alle kindertjes hun vaders naam hadden en hun moeders nog met hun vaders getrouwd waren...! Want weinig instanties namen NIET automatisch aan dat de moeder van kindjes Fladderman anders heette dan de kindjes Fladderman. Of andersom: er wordt automatisch aangenomen dat de kindjes ook Fladder heten (want Fladder zou dan mijn getrouwde naam zijn, beredeneren ze).
Zelfs door BJZ (tijdens de PGB-aanvraag, waarbij ook het éénouderschap een rol speelde) werd Fladder aangesproken met Fladderman. Nou erger ik me niet snel aan de naamverwarring, maar in dit geval vond ik het toch een vette en ook best pijnlijke misser, vooral omdat de BJZ-er een rapportage vol kronkels had verzonnen en dit een bewijs voor "niet echt in de zaak verdiept" was!

Voor de rest herstel ik keer op keer geduldig en met een glimlach, al zes jaar lang, dat Fladder toch echt Fladder heet en niet, zoals de kindjes, Fladderman, of dat de kindjes géén Fladder heten maar Fladderman Bent u daar nog?

Blijkbaar zit de traditionele naamgeving er nog erg diep in bij de gemiddelde mensch, men denkt blijkbaar graag in stereotiepen (kinderen dragen naam van vader en moeder "dus" ook)! En ik moet bekennen dat ik, toen ik me nog niet erg bewust was van dit soort dingen, daar ook wel eens in stonk...

In ieder geval bel ik bijvoorbeeld school, waar Kind Fladderman rondloopt, automatisch met "U spreekt met Fladder, de moeder van Fladderkind", en onderteken ik hun documenten met hetzelfde. Scheelt alvast een misverstand

Waarom staat er dan wel e/v op mijn paspoort?

Tihama:"De ambtenaar waar we in ondertrouw gingen, vroeg mij hoe ik aangeschreven wilde worden na het huwelijk. Hij gaf 3 mogelijkheden:
a. alleen mansnaam
b.mansnaam-mijn naam
c alleen mijn naam
Zonder aarzeling antwoordde ik c. Toen zei hij: "Ja maar dan komt op uw paspoort ook niet te staan echtgenote van"

Ik vraag me ineens af waarom er op mijn paspoort ineens wel e/v staat. Ik heb echt nooit ergens aangegeven dat ik de naam van mijn man wil gebruiken, maar na een verlenging stond het er ineens in. Ik wist niet dat dat alleen op paspoorten van vrouwen gebeurde. Op zich vind ik het wel handig dat als kinderen eigen identiteitsbewijzen hebben, een eventuele achternaam die ze voeren ook bij de ouder van de niet voerende naam in het paspoort staat. Alleen zou er dan gewoon ook bij de man e/v op het papspoort moeten staan.

Onze bank maakte het op een andere manier weer bont. We hebben een en/of rekening en toen wij gingen verhuizen heeft mijn man de adreswijziging doorgegeven. Helaas was de bank er op een één of andere manier van overtuigd dat ik niet meeverhuisde en bleef meer dan twee jaar lang alles wat op mijn mans naam of beiden stond naar het nieuwe adres sturen en alles wat naar mij alleen moest (nieuwe creditkaart bijv. die nooit aankwam) hartnekkig naar het oude adres. Nieuwe creditcard is gelukkig op het nieuwe adres aangekomen (Eindelijk!) helaas de pincode niet en ik heb zo'n donkerbruin vermoeden.... Hoe kan ik de bank overtuigen dat we echt niet gescheiden zijn?
Groeten Primavera

Hillary

Cobi
"Hilary Rodham Clinton schiet mij zo ineens te binnen. Gebruiken ze dat alleen bij officiele gelegenheden? "

Nee joh. Het is veel erger. Hillary heette gewoon Hillary Rodham. Maar tijdens de campagne van Bill Clinton bleek dat ze stemmen verloren omdat zij als te feministisch beschouwd werd omdat ze haar eigen naam gebruikte.

Tihama