Inspiratie gezocht voor tekst trouwkaart
Mijn vriend en ik gaan in oktober in stilte trouwen, op een maandagochtend om 9 uur. We willen geen feest, geen cadeaus en geen poespas. (Het is voor allebei ons tweede huwelijk, een grote bruiloft hebben we allebei al een keer gehad.)
We willen wel een kaartje sturen na afloop aan onze familie en baaste vrienden. Maar wat zet je daarop? Wie helpt ons?
Op de voorkant willen we zetten:
Peter en Emma zijn getrouwd op 10 oktober 2011
Maar binnenin?
Maylise
"Ik heb echt nooit ergens aangegeven dat ik de naam van mijn man wil gebruiken, maar na een verlenging stond het er ineens in. Ik wist niet dat dat alleen op paspoorten van vrouwen gebeurde. Op zich vind ik het wel handig dat als kinderen eigen identiteitsbewijzen hebben, een eventuele achternaam die ze voeren ook bij de ouder van de niet voerende naam in het paspoort staat. Alleen zou er dan gewoon ook bij de man e/v op het papspoort moeten staan."
Zo heeft mijn moeder daar ooit grote heibel over gemaakt. De ambtenaar was niet te vermurwen: het moest er bij haar bij staan. Uiteindelijk was hij dan bereid om het er bij mijn vader ook bij te zetten.
Overgeleverd aan de ideologie van de ambtenaar.
Tihama
Ambtenaar afhankelijk dus
Tihama, dan heb ik zeker een andere ambtenaar getroffen bij de verlenging. Dat is ook wat, dat je officiele naam adhangt van de nukken van de ambtenaar die je treft
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Primavera
Hoe dat bij jou zat weet ik niet, maar op zich heeft iedereen het recht de naam van een echtgeno(o)t(e) in het paspoort te laten vermelden, ongeacht of je de naam van je partner voert of niet. Zo heb ik altijd mijn eigen naam gehouden en gevoerd, maar wel bewust gekozen om hem in mijn paspoort te laten vermelden als mijn echtgenoot. Hij laat ook mij vermelden als zijn echtgenote. Dat vinden we allebei wel leuk, dat er ergens op officiele gebruiksdocumenten staat dat we elkaars echtegnoten zijn. Maar dat is gewoon een keuze die de regels je geven.
Het is wel eens vergeten trouwens, dat ik een nieuw paspoort had aangevraagd, mijn keuzes had ingevuld, maar uiteindelijk mijn paspoort terugkreeg zonder mijn mans naam erin. Meteen aangekaart dat het niet klopte. Jawel hoor mevrouw, u voert uw eigen naam dus uw mans naam komt niet in het paspoort. Nee hoor meneer, die mogelijkheid is er wel en ik heb aangegeven daarvan gebruik te willen maken. Ze hebben meteen een nieuw paspoort aangevraagd.....
Maar goed dat paspoort is ook echt de enige plek waar we onze namen officieel bij elkaar brengen.
Groet,
Dirkje
En voor de rest merk ik
dat het na wat aanloopproblemen uiteindelijk doorgaans niet moeilijk is mijn eigen naam te voeren. Het wordt door officiële overheidsinstanties nooit fout gedaan. Natuurlijk ergerde ik me ook groen en geel bij de verloskundige waar ik precies hetzelfde probleem had als Kiki. Ik heb me hogelijk verbaasd toen men mij bij de personeelsvereniging van mijn werk ineens niet kenden, omdat ze mijn mans achternaam voor die van mij hadden geplakt, terwijl ik op mijn werk nog nooit zijn naam gevoerd heb en alle post gewoon op mijn eigen naam binnekomt. Waar ik me ondertussen heel erg aan erger is het feit dat mensen uit onze sociale kring niet respecteren dat mensen andere keuzes maken dan zijzelf. Mensen die me maar blijven aanschrijven met mevrouw mansnaam, of erger nog: het hele gezin aanschrijven als familie A Mansnaam, waarbij die A mijn mans voorletter is.
Groet,
Dirkje
Uiteindelijk zie ik een eigen naam
als de naam die je bij je geboorte hebt meegekregen, die daarom meer bij je hoort dan welke andere naam ook.
Daarom merk ik ook dat ik het uiteindelijk inderdaad gewoon moeilijk kan snappen waarom vrouwen de keuze maken om de vrouwonvriendelijke achtergrond van het overnemen van de naam van hun man voorbij te zien en uiteindelijk een andere naam dan die van henzelf te voeren. Ik ken de argumenten, maar ik snap ze domweg niet (maar ja misschien ben ik inderdaad wel te dom om het te snappen)
Ik snap niet waarom verbondenheid en bij-elkaar-horen te maken heeft met het gebruiken/hebben van dezelfde naam. Ik snap niet waarom het er toe doet dat dat jezelf geen mooie achternaam had, of die van je man mooier is. Ik snap het handigheidsargument niet, want in de praktijk hoef je echt niet als een terrier te vechten voor je eigen naam. En ik snap nog minder van de redenering dat je zelf bij je geboorte toch ook al niet de naam van je moeder gekregen had en dat je dus de naam van je vader wel kunt inruilen voor een andere.... die van je schoonvader.
Maar waar ik echt niet bij kan is de keuze zoals Genista die omschrijft: dat je niet eens meer je eigen naam laat terugkomen in de wijze waarop je door officiële instanties aangeschreven wenst te worden. Dat je zo radicaal afstand doet van het gebruik van je geboortenaam, kan ik me alleen maar voorstellen in situaties waarin je grote trauma's hebt opgelopen in je geboortegezin.
Maar ja, verder ben ik niet zo onverdraagzaam als het lijkt. Ik snap die dingen niet, ik kan er misschien zelfs echt niet bij, maar uiteindelijk realiseer ik me dat dat ook niet per se hoeft. Die keuzes zijn en iedereen mag de keuze maken die hij/zij wil. En ik zal nooit iemand aanspreken of aanschrijven op een andere manier dan hij/zij wil.
Groet,
Dirkje
Opleggen
Hoi Dirkje
"Waar ik me ondertussen heel erg aan erger is het feit dat mensen uit onze sociale kring niet respecteren dat mensen andere keuzes maken dan zijzelf. Mensen die me maar blijven aanschrijven met mevrouw mansnaam, of erger nog: het hele gezin aanschrijven als familie A Mansnaam, waarbij die A mijn mans voorletter is. "
Ja, dat ken ik ook. Ik begrijp helemaal niets van vrouwen die de naam van hun man aannemen, maar ALS ze dat doen, dan gebruik ik ook netjes die naam. Het is per slot van rekening HUN keuze, hoe vreemd ik die ook vind. Ik zou het respectloos vinden als ik halsstarrig hun voorhuwelijkse naam zou blijven gebruiken.
Maar het omgekeerde werkt dus niet zo. Ik heb nog steeds niet kunnen achterhalen waarom ze dat doen. Als ik ernaar vraag dan murmelen ze iets over ingewikkeld al die verschillende namen. Maar in de 10 jaar dat wij samenwoonden, vonden ze dat niet ingewikkeld. Toen was het helemaal niet lastig om 2 namen op 1 kaart te schrijven. Waarom is het dan ingewikkeld geworden toen wij een huwelijkscontract ondertekenden?
Ik vermoed dat ze denken dat ik niet genoeg van mijn man houdt en dat ze denken dat ze me op deze manier wel kunnen dwingen om meer van hem te houden of zo 
Tihama
Lastig
"Verder snap ik niet goed waarom een vrouw perse haar naam wil houden maar perse niet hoeft door te geven aan haar kinderen. "
Maar dat is toch heel logisch? Ik wil MIJN naam niet veranderen, want die hoort al een half leven bij me. Een naam waar een historie aanhangt. Maar ik heb geen heel specifiek belang bij de naam die een nieuw leven zou moeten hebben bij de start.
"Hoe doen \'jullie\' dat eigenlijk? Muntje opgooien? Ik heb wel eens gelezen dat die keuze best lastig kan zijn."
Tja, onze oudste is geboren voor 1998. Tot die tijd was er geen keuze. Hij kreeg dus automatisch de naam van man. Na 1998 tot 2001 was er een overgangsperiode waarin je het achteraf kon wijzigen. Daarna kon het niet meer. Er was toen trouwens ook geen zware reden om het achteraf te wijzigen. En zijn zus kreeg ook automatisch de naam van man, want je mag kinderen uit 1 relatie geen verschillende naam geven.
Ik denk dat als ik later zwanger geweest zou zijn, ik inderdaad een muntje voorgesteld zou hebben 
Tihama
Ja, dat is inderdaad een inderdaad lastige
dat gedoe met het kiezen van de achternaam van de kinderen. Eerlijk is eerlijk, ik had graag mijn achternaam doorgegven aan onze kinderen. Na lange discussies heb ik daarin toegegeven aan de wens van mijn man. Hij redeneerde zoals ergens hierboven al genoemd dat duidelijk was dat ik de moeder van de kinderen ben en dat hij graag via het geven van zijn achternaam wilde laten zien dat hij de vader is. De Joode manier zeg maar, waarin het horen tot het Volk doorgegeven wordt door de moeder en de vader de naam doorgeeft.
Onze oudste is van na 1998 en officieel hadden we toen de mogelijkheid om te kiezen voor een van onze achternamen. Maar er zat (zit?) toen wel een gekke clausule in de wet: als ouders er samen niet uitkwamen, dan besliste de wet dat kinderen de achternaam van hun vader kregen. Dat vond ik dan weer merkwaardig, dat een wet die bedoeld is om vrouwen binnen het huwelijk meer rechten en keuzes te geven, uiteindelijk de man bevoordeelt als een gehuwd stel er niet uitkomt. Hoewel het evenzeer merkwaardig is als je er niet samen uitkomt in een relatie. Het onvermogen dit soort problemen op te lossen lijkt me ook geen teken van een goede relatie, maar da's een andere kwestie.
Na, waar de vraag van Emma Bruinsma al niet toe kan leiden, we zijn wel heel erg ot gegaan.....
"Verder snap ik niet goed waarom een vrouw perse haar naam wil houden maar perse niet hoeft door te geven aan haar kinderen. " Net als Tihama zegt, de wens om mijn eigen naam te houden heeft niets te maken met de naam van onze kinderen, per slot van rekening weet je vaak van te voren niet of je kinderen krijgt. Het houden van mijn eigen naam heeft alleen te maken met het feit dat die vanaf het begin van mijn leven bij mij hoort.
En ja, natuurlijk heb ik ook wel de vraag gekregen of ik wel voldoende van mijn man hield, dat ik niet eens zijn naam wilde gebruiken. En de vraag of ik door het houden van mijn eigen naam niet stiekem alvast rekening hield met een mogelijke echtscheiding..... Daar gaf ik niet eens antwoord op.
Groet,
Dirkje
Jongen/meisje
Ik had bedacht dat als we een jongen zouden krijgen hij de achternaam zou krigen van mijn man en een meisje (dat is immers toch geen stamhouder mijn achternaam. Mijn man was het er niet heel erg mee eens en hij zei dat hij het kind aan zou geven en ik toch geen inspraak had... het werd een jongen en hij heeft inderdaad mans achternaam gekregen (vooral opa erg blij dat de naam blijft bestaan!)
Lionne
(wel getrouwd maar eigen naam gehouden, altijd leuk als er gebeld wordt: "spreek ik met mevrouw mansnaam"? nee je spreekt met de vrouw van meneer mansnaam!)
Dirkje
Mijn oudste kinderen dragen mijn naam omdat ik ten tijde van de geboorte niet met hun vader was gehuwd.
Mijn jongere kinderen hebben een andere vader en dragen zijn naam. Die keuze was ook best lastig juist omdat ik al twee kinderen had die mijn achternaam hadden.
De reden dat het uiteindelijk zijn naam is geworden was omdat het voor mijn man uiteindelijk belangrijker was dan voor mij. Daarnaast was er een praktisch argument. Zijn naam is internationaler en we woonden toen niet in Nederland. Verder is mijn naam bijzonder wijd verbreid en niet erg bijzonder. Zijn naam komt ook in zijn land veel minder voor en zal dus eerder uitsterven. Uiteindelijk hebben we door die twee praktische argumenten hiervoor gekozen.
Pelle
Ja van oudsher is het inderdaad de gewoonte om de naam van de man eerst te doen maar ik vind het gewoon niet zo logisch. Op zijn Amerikaans vind ik beter staan en ook logischer. Mocht ik ooit de naam van mijn man aannemen dan zou ik het op die manier doen. Gelukkig mag dat tegenwoordig. Dat systemen er dan niet meer uitkomen maakt me niet zoveel uit. Die verwarring zal vanzelf minder worden als dat meer de gewoonte wordt.
Ooh en nu weer even on topic
Emma, ook als je een trouwdag klein houdt kan ik me indenken dat je het wel aan anderen wilt laten weten dat je getrouwd bent. Ik zou het kijgen van een dergelijk kaartje ook niet opvatten als gehengel naar een cadeautje. Als het gaat om mensen die ik ken, zou ik ze ook graag felicteren met deze stap....
Ik zou in zo'n geval kiezen voor een kaartje met korte zakelijk medeling: wij, piet en puck en zijn op .... in stilte getrouwd. Ons adres blijft/wordt ...... Zoiets. Enne: sorry dat jouw draadje ondertussen gekaapt is en verworden is tot een namendraadje..... Ik verhuis naar het nieuwe namendraadje elders.
Groet,
Dirkje
