Is dit normaal??!!
hallo allemaal,
Ik zit ergens vreselijk mee en ik weet niet wat ik ermee aan moet. Ik heb ook niet echt iemand om mee te praten en ik hoop dat er hier iemand is die mij opheldering kan geven of het misschien wel herkent....
Ik heb sinds 2 jaar een lieve vriend. We zijn beide gescheiden en beide een zoon.
Ik heb nogal vaak last van psychische issues om het zo maar te zeggen. Ik heb al sinds mijn pubertijd last van angststoornis en paniekaanvallen. Slik hier ook al 17 jaar antidepressiva voor. Dus ja ik heb af en toe een dip. Soms lukt het mij niet om ergens heen te gaan enzovoort enzovoort. Dit weet hij uiteraard. Ik ben daar snel open en eerlijk over geweest omdat het niet zomaar iets is.
Maar nu het volgende... hij is ongeveer een jaar voordat we elkaar leerde kennen opgenomen geweest in het ziekenhuis voor een paar weken. ( ik wijk even niet uit over de oorzaak ) maar ook operatie en bij terugkomst thuis kreeg hij even een soort van inzinking. Depressief, niemand willen zien of spreken. Gewoon ff alles en iedereen wegduwen. Nou ik heb dat natuurlijk niet meegemaakt maar kan mij goed voorstellen dat als je zolang in het ziekenhuis ligt, zware operatie en best wel ziek geweest dat dat een weerslag heeft op je psychische gezondheid. Dat je daar even een klap van krijgt.
Wij wonen nog apart van elkaar. We doen het rustig aan en hebben nu een goed jaar echt een relatie met elkaar zeg maar. Omdat het in mijn ouderschapsplan zo is geregeld mag hij mijn kind pas zien na een jaar relatie. Dus dat zou binnenkort zijn.
Ik zie zijn zoon wel en dat gaat allemaal prima. We zijn gek op elkaar en hebben het leuk. Zien elkaar zowat om de dag.
Hij heeft sinds begin januari een nieuwe baan. Hij heeft het daardoor wat drukker. Begin vorige week gad hij aan hoofdpijn te hebben. Dat heeft ie zeer zelden. Dat duurde een dag of 3. Niet heel erg maar gewoon vervelend.
Toen was hij in de avonden veel moe. Terwijl we best optijd naar bed gaan. Uurtje of 22u gaan we er vaak wel in. Afgelopen donderdag was hij aan het werk en gaf tijdens een telefoon gesprek aan dat hij er helemaal klaar mee was. Hij was doodmoe, en het kotsen stond hem nader dan het lachen. Hij zat erdoorheen zeg maar. Zijn zoontje komt om het weekend van donderdag t/m maandag. Hij is gek op dat ventje en echt een goede vader maar hij gaf nu aan dat hij zelfs daar geen zin in had en hem momenteel liever bij zijn moeder liet. Helaas kan dat niet. Zij moet werken en ze is niet echt meegaand zeg maar. Tis zijn weekend en als er wat is moet ie dat zelf ook maar oplossen. Ik slaap dan altijd de donderdagavond na mijn werk bij hem maar hij gaf nu aan dat hij liever had dat ik naar huis ging want hij wilde even niks en wilde zijn bed in zodra die kleine om 8u op bed lag. Nou ok... vervelend...
De dag erna was mijn vader jarig en zouden we met zijn 3e gaan lunchen. Nou dat werd hem dus niet. Hij had zijn zoontje bij zijn moeder gebracht omdat hij zich zo rot voelt. Met pijn en moeite kon ik even een uurtje langs komen. Nu zijn we op dag 3 en het is nog niet veel beter. Hij blijft doodmoe, heeft al een paar keer zijn eten eruit gegooid en ja weet niet zo goed wat hij met zichzelf aanmoet.
Ik ben zelf erg onzeker. Er hoeft maar iemand verkeerd naar mij te kijken en ik denk dat diegene boos op mij is. Heel vervelend maar ik weet het van mijzelf. Ik wil er graag voor hem zijn en hem helpen maar hij duwt mij weg. Vanmiddag heb ik huilend aan de telefoon gezeten omdat ik nu van alles en nog wat in mijn hoofd haal. Heeft ie een ander? Wil hij stoppen met de relatie? Ik raak er best van in paniek waardoor ik nu zelf ook slecht in mijn vel zit en nergens meer zin in heb. ( maar dat is een bekend iets en heb ik regelmatig last van ) ik heb hem dit ook gezegd en gevraagd. Hij heeft nu meerdere keren duidelijk aangegeven dat het absoluut niet aan mij of ons ligt en dat ie mij niet aan de kant zet. Dat hij van mij houd en als hij een einde aan de relatie had willen maken dat ie dat wel gewoon eerlijk had gezegd.
Hij zegt gewoon rust te willen en erachter wil komen waarom hij dit heeft. Dat hij momenteel niks wil van niemand niet. Maar dat ik niet bang hoeft te zijn en mij geen zorgen moet maken. Dat hij gewoon even in de knoop zit met zichzelf en ook niet weet waarom.
Ik ken hem als een rustige man. Die zich niet gauw druk maakt en niet gauw emoties over iets heeft. Soort van rots in de branding die ik met mijn onzekere gedrag hard nodig heb.
Maar ik ben momenteel volledig over mijn toeren. Hij houd wel contact dagelijks. In de zin van appen en bellen maar lang niet zoveel als normaal. Het klinkt misschien overdreven maar ik heb nu continu spanning in mijn lijf... werken gaat moelijk, slapen gaat moelijk. Nachtmerries en wakker worden paar keer in de nacht bezweet. Ik ben zo bang dat hij mij aan de kant zet zomaar ineens! Zonder dat er een reden is om de zin van ruzie of wat dan ook.
En ondanks dat hij aangeeft dat het niks met mij of ons te maken heeft.
Mijn vraag is dus hoe zien jullie dit? Ik kan er niet goed helder over nadenken... is dit normaal gedrag in zo'n situatie? Is het echt een kwestie van hem even laten gaan hoe moelijk ook. Maar wel laten weten dat ik er voor hem ben? Of is dit wel het begin van het einde?
Ik herken hem zo niet... de man die mij normaal iedere pauze belt en mij graag spreekt en bij mij wel zijn... diegene zegt nu eigenlijk dat ik niet naar hem toe mag komen...
Ik hoop dat iemand mij een hart onder de riem kan steken en mij gerust kan stellen
Heel erg bedankt!
Rebecca87 schreef op 19-02-2023 om 11:54:
[..]
Bedankt voor je verheldering. Ik denk inderdaad dat hij beter af is zonder mij! Überhaupt beter voor iedereen! Want met mij valt niet te leven.
Google eens op passief-agressief gedrag! Dit is NIET gezond. Op deze manier saboteer je al je relaties. Zelfs hier online. Het lijkt me heel verstandig als je hieraan gaat werken, want op deze manier verziek je straks ook nog de relatie met je zoon.
Allemaal niet onaardig bedoeld, maar been there, done that. Echt, je kunt dit alleen maar zelf veranderen. En je MOET dit ook veranderen. Want het is vergif, deze houding.
Jonagold schreef op 19-02-2023 om 16:00:
[..]
Google eens op passief-agressief gedrag! Dit is NIET gezond. Op deze manier saboteer je al je relaties. Zelfs hier online. Het lijkt me heel verstandig als je hieraan gaat werken, want op deze manier verziek je straks ook nog de relatie met je zoon.
Allemaal niet onaardig bedoeld, maar been there, done that. Echt, je kunt dit alleen maar zelf veranderen. En je MOET dit ook veranderen. Want het is vergif, deze houding.
Ik weet het😓 Ik weet het!!!! Maar hoe? Hoe kom ik hier vanaf! Ik WIL veranderen! Ik wil 'normaal' zijn maar hoe!!!! Ik weet het niet meer. Ik weet dat ik het doe maar ik het gebeurd gewoon!
Psychiater/medicatie en therapie.
Gr Angela
Rebecca87 schreef op 19-02-2023 om 19:19:
[..]
Ik weet het😓 Ik weet het!!!! Maar hoe? Hoe kom ik hier vanaf! Ik WIL veranderen! Ik wil 'normaal' zijn maar hoe!!!! Ik weet het niet meer. Ik weet dat ik het doe maar ik het gebeurd gewoon!
Door maandag je behandelaar te bellen
Rebecca87 schreef op 19-02-2023 om 19:19:
[..]
Ik weet het😓 Ik weet het!!!! Maar hoe? Hoe kom ik hier vanaf! Ik WIL veranderen! Ik wil 'normaal' zijn maar hoe!!!! Ik weet het niet meer. Ik weet dat ik het doe maar ik het gebeurd gewoon!
Ben je al die tijd bij dezelfde behandelaar geweest? Heb je nu nog therapie? Je kunt ook kijken naar een wat meer praktische insteek, een coach bijvoorbeeld. NLP is een goed middel om je eigen gedachten en gedrag te leren sturen.
Om te veranderen moet je vier stappen zetten. De eerste stap is inzicht in wat je doet, die heb je al kunnen zetten, dus dat is heel goed. Stap 2 is achteraf zien dat je het (weer) gedaan hebt en daar dan bij de ander op terugkomen, excuses aanbieden en uitleggen. Volgens mij ben je daar ook al mee bezig. Stap 3 is jezelf halverwege terugfluiten. Dat is lastig, maar zeker wel te doen. Want je weet al dat je het doet, terwijl je het doet. Zoals die post van 11:54 uur. De volgende keer type je het wel, maar verstuur je het niet. Je denkt er even over na wat wél een normale of helpende of realistische reactie is en geeft die. En daarna beloon je jezelf. En stap 4 is het voorkomen. Dus je voelt je eerste reactie, je bedenkt VAN TEVOREN dat dat niet is wat je wil, en je past je reactie aan. Het grappige is, dat dat nieuwe paadje dat je gedachten volgen vanzelf inslijt als je het maar vaak genoeg herhaalt. Een kwestie van DOEN dus. En je emoties volgen je gedachten, dus via je gedachten kun je je emoties sturen. Veel mensen denken dat het andersom is, dat er eerst emotie is en dan pas een gedachte, maar dat is niet zo.
Echt, je hebt de sleutel zelf in handen. Oefen ermee. Je vriend wil, om wat voor reden dan ook, nu even weinig contact met je. Neem dat aan als feit. Hang er geen oordeel aan. Dat hij zijn zoon heeft, komt omdat moeders het kind niet op wil vangen. Het uitstapje naar de dierenwinkel is waarschijnlijk precies dat, een uitstapje om zijn zoon bezig te houden. Maar dat maakt allemaal niet uit. Hij heeft op dit moment geen ruimte voor jou. Accepteer dat. Iedereen is anders, jouw manier van ziek zijn is de zijne niet. Net zoals dat iedereen op een andere manier omgaat met verdriet. Er is geen fout of goed. Het is zoals het is. Zijn manier zegt niets over jou of over zijn gevoel voor jou.
Ik herken het wel hoor. Mijn man had toen we elkaar net kenden regelmatig last van migraine. Ik wilde dan voor hem zorgen, dekentje, kopje thee, koud washandje, whatever. Maar hij wilde alleen maar ALLEEN zijn. Ik voelde dat als een enorme afwijzing. Tot ik later van anderen met migraine hoorde dat zij precies hetzelfde hebben. Ze kunnen geen prikkels verdragen, geen licht, geen geluid, geen zware deken, niks. Dus het klopte wat mijn man zei, hij wilde gewoon met rust gelaten worden. En nog, als hij eens ziek is, wil hij zo min mogelijk polonaise. Dat gaat lijnrecht in tegen de behoeften van mijn innerlijke Florence Nightingale, maar HIJ is ziek, dus hij bepaalt.
Je kunt het, echt. Je bent zelf de enige die je daarbij in de weg staat. Maak een nieuw mantra voor jezelf. In plaats van tegen jezelf te zeggen dat het ‘gewoon gebeurt’ zeg je tegen jezelf ‘ik bepaal mijn eigen gedachten en mijn eigen gedrag’. En je went jezelf aan om niet direct te reageren. Zeker met appen is dat erg makkelijk, gewoon je telefoon 5 minuten wegleggen en nadenken over hoe je wil reageren. Dat is mooi oefenmateriaal.
Succes!
Het advies van Jonagold is heel waardevol in mijn ogen. Je uitspraken van 'met mij valt niet te leven' is in alle opzichten ongezond. Je slaat de discussie dood als mensen je proberen te helpen, je praat jezelf naar beneden, ondermijnt je eigenwaarde en als je daar naar gaat leven, gaan mensen dat ook zo ervaren. Waardoor jij weer bevestigd wordt in je negatieve en destructieve gedachten.
Als je al twintig jaar therapie hebt, heb je waarschijnlijk best wel issues met jezelf. Je hebt nu een concrete situatie waarin jij alles veel te veel op jezelf betrekt en waar je aan wil werken. Voor jezelf, voor je kind en voor je partner. Ga hiermee aan de slag met je therapeut.
hoe gaat het nu met je?
bedankt Jonagold voor je lieve tekst. Wat is NLP? Dan kan ik daar even naar kijken.
Het gaat opzich wel goed. De heftige spanning is redelijk uit mijn lijf nu.
Het is niet dat ik al 20 jaar continu therapie heb. Ik heb meerdere behandelaars gehad. Maar het hielp vaak maar tijdelijk. In 2011 ben ik maat zelf opzoek gegaan en kwam bij een hypnotherapeut uit. Daar ben ik een jaar lang geweest. Helaas word dat niet vergoed en dat is best een dure hobby zeg maar. Maar daar heb ik wel het meeste aan gehad.
Maargoed dat was allemaal wel gericht op mijn angststoornis en niet op mijn debiele gedrag naar andere zeg maar.
Ik vind het heel lastig om een goede therapeut te vinden. Ik zou zo graag iemand willen die écht met mij aan de slag gaat. Uit ervaring is het vaak allemaal zo oppervlakkig en standaard dat je vaak het idee heb van ja leuk, maar ik heb er niet zoveel aan! Dus ja hoe vind je iemand die écht goed is! Dat vind ik erg moelijk.
Waar denk je dat je dan wel wat aan hebt? Let op: diepgravende psycho-therapie blijkt in de praktijk helemaal niet zoveel op te leveren, hooguit vind je ergens in je verborgen verleden een 'schuldige' (afwezige vader, dominante moeder etc.).
NLP is neuro-linguitisch programmeren. Een oefening van het denken om in het hier-en-nu te zijn (heb ik altijd begrepen).
de vier stappen van Jonagold zijn waardevol. Ik zou er wel 1 stap aan vooraf laten gaan: je oet het wel echt willen om ervan af te komen. Dat klinkt heel simpel, natuurlijk wil je dat. Maar het betekent wel dat je een bepaald patroon waarmee je tot nu toe functioneert en relaties met andere mensen tekent, dat je dat patroon achter je moet laten zonder dat je al weet welk ander patroon daarvoor in de plaats kan komen. Dus het vraagt iets loslaten wat heel vertrouwd en vanzelfsprekend is.
Tsjor
tsjor schreef op 20-02-2023 om 11:19:
Waar denk je dat je dan wel wat aan hebt? Let op: diepgravende psycho-therapie blijkt in de praktijk helemaal niet zoveel op te leveren, hooguit vind je ergens in je verborgen verleden een 'schuldige' (afwezige vader, dominante moeder etc.).
NLP is neuro-linguitisch programmeren. Een oefening van het denken om in het hier-en-nu te zijn (heb ik altijd begrepen).
de vier stappen van Jonagold zijn waardevol. Ik zou er wel 1 stap aan vooraf laten gaan: je oet het wel echt willen om ervan af te komen. Dat klinkt heel simpel, natuurlijk wil je dat. Maar het betekent wel dat je een bepaald patroon waarmee je tot nu toe functioneert en relaties met andere mensen tekent, dat je dat patroon achter je moet laten zonder dat je al weet welk ander patroon daarvoor in de plaats kan komen. Dus het vraagt iets loslaten wat heel vertrouwd en vanzelfsprekend is.
Tsjor
Bedankt Tsjor,
Ja ik wil het echt!!! En ik ben mij ervan bewust dat ik dan inderdaad opnieuw dingen moet leren en mijn oude patroon die ik al jaren gewend ben los moet laten. Maar zoals andere hier al eerder zeiden: Ik ben mij ervan bewust dat ik het doe dat is een al stap. En daar ben ik ook 'blij' om. En ik wil het ook echt veranderen dus dat is ook een goede motivatie!
Als ik Google op dat NLP dan zie ik echt opleidingen... klopt dat? Alsof je zelf een coach wil worden. Niet echt dat je naar iemand toegaat die dat toepast zeg maar...
nou net contact gehad met zijn schoonzus.
Heb aan haar gevraagd wat ik zou kunnen doen om te helpen. Zij kent hem al 15 jaar...
Wat blijkt. .. meneer is gewoon gezellig bij zijn ouders weten eten met zijn zoontje vrijdag. ( dat is standaard de dag dat ze daar eten )
En die verjaardag van zijn neefje daar is hij dus ook gewoon geweest. Terwijl hij tegen mij zegt dat ie zijn zoontje alleen heeft afgezet en daarna zijn bed in is gegaan! Nou ondertussen stond meneer dus gewoon gezellig te doen op die verjaardag! Nou nou wat gaat het dan slecht.
Dus ik bel hem net om dat te zeggen... ja ik probeer mezelf bij elkaar te rapen en normaal te doen in de hoop dat het helpt maar het heeft niet geholpen. En ik heb er verder niet over nagedacht dat tegen je te zeggen.
Nou ben benieuwd wat ik hier dan mee moet!
Maar waarom heb je je schoonzus gebeld? Jullie hebben een LAT-relatie sinds 2 jaar, jullie hebben allebei een eigen leven. Je vriend geeft heel duidelijk aan dat hij ruimte nodig heeft omdat het niet zo goed met hem gaat. Maar jij betrekt dat meteen op jezelf en gaat hem dagelijks bellen en appen met vragen over of jullie relatie nu over is. Wat (uiteraard) niet zo is. En nu bel je zelfs met zijn schoonzus. En ‘confronteert’ hem met zijn ‘leugens’. Jij gaat op deze manier keer op keer over zijn grenzen heen. Waarmee je naar mijn idee zelf de bom legt onder jullie relatie. Ik zou het er ook Spaans benauwd van krijgen. Ook al zou ik het snappen.
Doe een (flinke) stap terug en laat hem nu het initiatief voor contact nemen.
Dat liegen zou ik ook niet tof vinden, maar zijn familie bellen om te controleren gaat echt te ver. Dat zou voor mij wel een breekpunt zijn, een dergelijke motie van wantrouwen.
Hij stuurt dat hij ziek is. Dan laat je hem met rust en vraagt af en toe hoe het is en of je iets voor hem kan doen. Meer niet.
MamaE schreef op 20-02-2023 om 15:33:
Dat liegen zou ik ook niet tof vinden, maar zijn familie bellen om te controleren gaat echt te ver. Dat zou voor mij wel een breekpunt zijn, een dergelijke motie van wantrouwen.
Hij stuurt dat hij ziek is. Dan laat je hem met rust en vraagt af en toe hoe het is en of je iets voor hem kan doen. Meer niet.
Nou idd dat controleren gaat wel heel ver hoor. TO, zo hoor je niet te handelen. Je bent er erg obsessief mee bezig. Misschien dat hij daarom wel " liegt", omdat jij er zo'n punt van maakt. 
Rebecca87 schreef op 20-02-2023 om 15:10:
nou net contact gehad met zijn schoonzus.
Heb aan haar gevraagd wat ik zou kunnen doen om te helpen. Zij kent hem al 15 jaar...
Wat blijkt. .. meneer is gewoon gezellig bij zijn ouders weten eten met zijn zoontje vrijdag. ( dat is standaard de dag dat ze daar eten )
En die verjaardag van zijn neefje daar is hij dus ook gewoon geweest. Terwijl hij tegen mij zegt dat ie zijn zoontje alleen heeft afgezet en daarna zijn bed in is gegaan! Nou ondertussen stond meneer dus gewoon gezellig te doen op die verjaardag! Nou nou wat gaat het dan slecht.
Dus ik bel hem net om dat te zeggen... ja ik probeer mezelf bij elkaar te rapen en normaal te doen in de hoop dat het helpt maar het heeft niet geholpen. En ik heb er verder niet over nagedacht dat tegen je te zeggen.
Nou ben benieuwd wat ik hier dan mee moet!
Ik ben juist benieuwd naar waarom je eerst schoonzus belt en vervolgens hem belt en hem niet gewoon met rust laat.
3 uur ervoor zeg je dat je het echt wilt en nu ben je er toch weer ingesprongen. Je wilt het maar houdt het nog geen paar uur vol?
Waarom heb je niet gewoon even een contactpauze? Waarom moet er de hele tijd gecommuniceerd worden?
Je vertrouwd het niet, je voedt dat zelf. Je maakt je relatie kapot wat ik al zei en dan heb je de bevestiging die je zoekt: hij wil me niet.
Alleen is dat de onjuiste gedachte, omdat je dat puur aan je denkwijze te danken hebt.
Iedereen kent onzekerheden in relaties. Niemand kan in het hoofd van een ander kijken. We zijn allemaal wel eens bang en onzeker, we controleren allemaal wel eens wat.
Een beetje achterdocht is gezond, maar bij jou is het op hol geslagen. Vraag of je huisarts een goede therapeut weet voor jouw probleem. Eentje die wat verder gaat dan alleen een spiegel voorhouden. Er moet namelijk best wat gereset worden en dat kan niet overal.
Zoek op NLP in combinatie met coach/therapeut en je woonplaats.
