Is monogamie achterhaald of juist niet

Je hebt waarschijnlijk gelijk. Ik probeer het grotere verband te zien en de reden dat ik een beetje doodga van binnen... Heb 3 jonge kinderen. Moeten die echt twee huizen hebben straks...? Het zal er wel bij horen maar ikvind het loodzwaar.

Homeguy schreef op 26-11-2023 om 20:25:

[..]

nou... steekproef is wel handig misschien. En waarom niet? En het is toch fijn om te weten hoe dingen werken?

En het is toch krom (als het klopt) dat mannen de hele tijd vanalles onderdrukken en vrouwen niet maar als ze dan wat voelen zijn ze weg...

Lijkt mij anno 2023 waarbij we alles gelijk proberen te verdelen een beetje oneerlijk. En ja dat vraagt dan misschien om positieve discriminatie.

Ben met mijn partner wel eens gaan tinderen. Zij had binnen 1 dag 8 matches en ik maar 1. Is wel n=1 maar toch..

Als het gaat om de zorg voor de kids verdelen en werken moet alles 50/50 worden verdeeld maar op de datingmarkt zijn we blijkbaar nog op de apenrots... Heerlijk hoor om begeerd en veroverd te worden maar zou dat nu ook niet eens voor mannen leuk zijn? Afwijzing doet gewoon zeer!

Maargoed over polygamie. Mijn vriendin gaf aan verliefd te zijn op een ander en ze stelde voor alletwee een avondtuurtje te doen en ik dacht: met wie dan? Rondgevraagd hoe vrienden dat zouden aanpakken en we kwamen tot bovenstaande conclusie: Avontuurtjes zijn voor mannen veel moeilijker te beginnen en het verhaal van vrouwen over risico op zwangerschap gaat niet meer op in 2023 dus dat is geen argument.

Nogmaals n=1 maar volgens mij klopt het wel en is het een onderbelicht onderwerp waar doorgaans nogal geergerd op wordt gereageerd door mensen die aan de fijne kant van het spectrum staan (lees vrouwen)

Ik vraag het mij af maar goed, wat vind je dan van prostitutie? Een man kan zo aan zn gerief komen, meestal nog in de buurt en snel geregeld. Voor vrouwen heb je dat niet.

Homeguy schreef op 26-11-2023 om 20:26:

"En doet het ertoe, ga je ineens op mannen vallen als we tot de conclusie komen dat die trouwer zijn?"

Ja het doet er toe. Het gaat over gedrag en over sociale norm en die kan veranderen. Het is bijna 2024 ..

De normen veranderen gelukkig.  Maar dat wil niet zeggen dat iedereen geschikt is voor een open relatie of polyamoreuze relaties (daar zit verschil tussen). Dit is iets dat je beiden moet willen en je basisrelatie moet ook nog eens heel goed zijn. Het is absoluut geen middel om een slechte relatie te redden of vreemdgaan te legitimeren! En zo gaan sommige mensen er wel mee om. Als je dat doet dan gaat het echt fout. Om dit succesvol te maken moet je weten waar je aan begint en je daarin verdiepen (bijvoorbeeld door podcast te luisteren). En ja voor mannen is er sprake van ongelijkheid want die mogen achteraan in een lange rij terwijl vrouwen ze voor het uitkiezen hebben. 

Als jouw partner verliefd is en daarom nu opeens een avontuurtje wil is dat geen goede basis van gelijkwaardigheid. Ik lees niet dat jij dit nu echt zelf wilt. Waar blijf jij in dit verhaal als zij volledig losgaat met een ander terwijl jij niemand hebt. In goede open relaties ben je blij voor de ander en kan je zaken open en eerlijk bespreken. Dat lees ik hier niet. 

Een jeugdvriend van mij is goudeerlijk. Daarnaast ziet hij er goed uit, heeft levenservaring, is onderhoudend, empatisch etc. Hij vinkt alle vakjes aan, dus aan vrouwelijke aandacht geen gebrek. Het enige wat hij niet is, is monogaam. Als hij contact heeft met iemand dat iets verder gaat en waarmee het echt iets lijkt te worden geeft hij eerlijk aan dat hij niet monogaam kan zijn. De vrouwen haken allemaal af. Nu, halverwege de 50, heeft hij nog steeds niet de door hem zo vurig gewenste langdurige relatie. 
Ik kom hierdoor tot de volstrekt niet wetenschappelijk onderbouwde conclusie dat de meeste vrouwen, in ieder geval in de eerste (7,10,12?) jaren, het liefst een monogame relatie willen. Daarna kan er verandering komen, denk ook aan de beroemde seven year itch Mijn vermoeden is toch dat het iets is in onze biologie (m/v). Vrouwen willen over het algemeen monogamie omdat het veiliger, rustiger en betrouwbaarder is, zeker als er kinderen zijn. Zodra de kinderen zichzelf kunnen redden veranderd er soms iets in de relatie of de behoefte aan monogamie. Als er dan gescheiden wordt en er een nieuwe man komt, begint de cyclus weer van voren af aan. Mannen zijn (biologisch) wellicht eerder geneigd om verder te kijken om bij te dragen aan een zo divers mogelijke genenpoel. Nogmaals, dit is mijn visie gebaseerd op levenservaring en een hang naar observeren en analyseren, volstrekt niet wetenschappelijk dus

Izza schreef op 27-11-2023 om 09:01:

[..]

De normen veranderen gelukkig. Maar dat wil niet zeggen dat iedereen geschikt is voor een open relatie of polyamoreuze relaties (daar zit verschil tussen). Dit is iets dat je beiden moet willen en je basisrelatie moet ook nog eens heel goed zijn. Het is absoluut geen middel om een slechte relatie te redden of vreemdgaan te legitimeren! En zo gaan sommige mensen er wel mee om. Als je dat doet dan gaat het echt fout. Om dit succesvol te maken moet je weten waar je aan begint en je daarin verdiepen (bijvoorbeeld door podcast te luisteren). En ja voor mannen is er sprake van ongelijkheid want die mogen achteraan in een lange rij terwijl vrouwen ze voor het uitkiezen hebben.

Als jouw partner verliefd is en daarom nu opeens een avontuurtje wil is dat geen goede basis van gelijkwaardigheid. Ik lees niet dat jij dit nu echt zelf wilt. Waar blijf jij in dit verhaal als zij volledig losgaat met een ander terwijl jij niemand hebt. In goede open relaties ben je blij voor de ander en kan je zaken open en eerlijk bespreken. Dat lees ik hier niet.

Zij voelt al een tijd geen aantrekkingskracht meer naar mij door de lengte van onze relatie zegt ze en door wat er gebeurd is.
Lang verhaal maar komt erop neer dat ik me lang niet gehoord voelde door haar en ze geen tijd had om naar mij te luisteren omdat ze te druk was met haar eigen sores (o.a. familieconflict met haar broer, opleiding tot arts, en specialist). Ik luisterde daar uren naar en cijferde mijn eigen behoefte om gehoord te worden (ongemerkt) weg. Daarbij deed ik in haar ogen steeds dingen fout waardoor ze meer afstand nam. Boos worden op haar tijdens ruzie (en dan niet schreeuwen maar simpelweg zeggen dat je boos bent) mocht niet. Dan nam ze afstand. En die afstand werd steeds groter. Ik heb toen met mijn ouders over mijn relatie gepraat met tot gevolg dat zij haar (helaas) de les gingen lezen. Dat voelde voor haar zo onveilig dat ze van mij verwachtte ook geen contact meer met mijn ouders te hebben omdat ik anders zo op ze leek. Wat ik moeilijk vond want ik wil zelf de dingen die ik niet leuk vind aan mijn ouders niet overnemen. Inmiddels 3 kinderen en 2 amoureuze uitstapjes van haar verder. En elke keer was het verhaal van haar: 'ik hoop dat mijn gevoel terug kan komen en als we er maar aan werken en in relatietherapie gaan komt het misschien goed'. 
Wat ik intussen deed was mijn eigen behoeften wegstoppen want er was geen ruimte voor (dus ook niet voor intimiteit) en het was niet bespreekbaar, tenminste niet op de manieren die ik probeerde. De weggestopte frustratie uitte zich in 'doorsijpelende boosheid' die er op stressvolle momenten uitkwam. Dat heeft veel kapot gemaakt.

Ik voel me stom dat zij dit nu ineens voelt en zoals ik eerder schreef 'niet weet wat ze met dit gevoel moet' omdat ze dit niet eerder  (lang geleden met mij wel) heeft meegemaakt en het gevoel zo gemist heeft. Ze geeft aan dat ze wil dat het stopt en dat ze inziet dat wat we met het gezin hebben fijn is maar ook dat onze relatie op intiem gebied best wel slecht is. Toen ze afgelopen zaterdag met de man in kwestie heeft afgesproken om uit te spreken wat ze voelt en dat ze wil dat het stopt heeft hij haar geknuffeld en haar op haar hoofd gekust. Daarna gaf ze tegen mij aan dat de verliefdheid alleen maar heviger is geworden. Ook gaf ze aan dat ze in de war is en bijvoorbeeld de basisschoolleraar van onze oudste een leuke man vindt waar ze daar eerst geen ruimte voor had.

Vind het enorm lastig want het gemis dat ik jarenlang al voel aan intimiteit en aanraking lijkt zij op deze manier wel te 'krijgen' en dat maakt me kinderlijk jalours. Ook dat een andere man dit gevoel bij haar kan bewerkstelligen en ik niet meer is lastig.

Zoals ik schreef, we hebben 3 kleine kinderen (die mijn ouders vrijwel niet kennen) geen geld voor 2 huizen en waren net een beetje uit het dal aan het klimmen met de relatietherapeut.

Als ik dit teruglees zie ik wel dat ik over mijn eigen grenzen ben gegaan. De (veel kortere) relaties voor deze heb ik zelf beëindigd bij gebrek aan verbinding/intimiteit. Ik bedacht me toen dat ik daar blijkbaar iets in doe en wilde dat in deze relatie anders doen maar blijkbaar heb ik na 16 jaar nog niet de juiste modus gevonden.

Izza schreef op 27-11-2023 om 09:01:

[..]

De normen veranderen gelukkig. Maar dat wil niet zeggen dat iedereen geschikt is voor een open relatie of polyamoreuze relaties (daar zit verschil tussen). Dit is iets dat je beiden moet willen en je basisrelatie moet ook nog eens heel goed zijn. Het is absoluut geen middel om een slechte relatie te redden of vreemdgaan te legitimeren! En zo gaan sommige mensen er wel mee om. Als je dat doet dan gaat het echt fout. Om dit succesvol te maken moet je weten waar je aan begint en je daarin verdiepen (bijvoorbeeld door podcast te luisteren). En ja voor mannen is er sprake van ongelijkheid want die mogen achteraan in een lange rij terwijl vrouwen ze voor het uitkiezen hebben.

Als jouw partner verliefd is en daarom nu opeens een avontuurtje wil is dat geen goede basis van gelijkwaardigheid. Ik lees niet dat jij dit nu echt zelf wilt. Waar blijf jij in dit verhaal als zij volledig losgaat met een ander terwijl jij niemand hebt. In goede open relaties ben je blij voor de ander en kan je zaken open en eerlijk bespreken. Dat lees ik hier niet.

Zij voelt al een tijd geen aantrekkingskracht meer naar mij door de lengte van onze relatie zegt ze en door wat er gebeurd is.
Lang verhaal maar komt erop neer dat ik me lang niet gehoord voelde door haar en ze geen tijd had om naar mij te luisteren omdat ze te druk was met haar eigen sores (o.a. familieconflict met haar broer, opleiding tot arts, en specialist). Ik luisterde daar uren naar en cijferde mijn eigen behoefte om gehoord te worden (ongemerkt) weg. Daarbij deed ik in haar ogen steeds dingen fout waardoor ze meer afstand nam. Boos worden op haar tijdens ruzie (en dan niet schreeuwen maar simpelweg zeggen dat je boos bent) mocht niet. Dan nam ze afstand. En die afstand werd steeds groter. Ik heb toen met mijn ouders over mijn relatie gepraat met tot gevolg dat zij haar (helaas) de les gingen lezen. Dat voelde voor haar zo onveilig dat ze van mij verwachtte ook geen contact meer met mijn ouders te hebben omdat ik anders zo op ze leek. Wat ik moeilijk vond want ik wil zelf de dingen die ik niet leuk vind aan mijn ouders niet overnemen. Inmiddels 3 kinderen en 2 amoureuze uitstapjes van haar verder. En elke keer was het verhaal van haar: 'ik hoop dat mijn gevoel terug kan komen en als we er maar aan werken en in relatietherapie gaan komt het misschien goed'. 
Wat ik intussen deed was mijn eigen behoeften wegstoppen want er was geen ruimte voor (dus ook niet voor intimiteit) en het was niet bespreekbaar, tenminste niet op de manieren die ik probeerde. De weggestopte frustratie uitte zich in 'doorsijpelende boosheid' die er op stressvolle momenten uitkwam. Dat heeft veel kapot gemaakt.

Ik voel me stom dat zij dit nu ineens voelt en zoals ik eerder schreef 'niet weet wat ze met dit gevoel moet' omdat ze dit niet eerder  (lang geleden met mij wel) heeft meegemaakt en het gevoel zo gemist heeft. Ze geeft aan dat ze wil dat het stopt en dat ze inziet dat wat we met het gezin hebben fijn is maar ook dat onze relatie op intiem gebied best wel slecht is. Toen ze afgelopen zaterdag met de man in kwestie heeft afgesproken om uit te spreken wat ze voelt en dat ze wil dat het stopt heeft hij haar geknuffeld en haar op haar hoofd gekust. Daarna gaf ze tegen mij aan dat de verliefdheid alleen maar heviger is geworden. Ook gaf ze aan dat ze in de war is en bijvoorbeeld de basisschoolleraar van onze oudste een leuke man vindt waar ze daar eerst geen ruimte voor had.

Vind het enorm lastig want het gemis dat ik jarenlang al voel aan intimiteit en aanraking lijkt zij op deze manier wel te 'krijgen' en dat maakt me kinderlijk jalours. Ook dat een andere man dit gevoel bij haar kan bewerkstelligen en ik niet meer is lastig.

Zoals ik schreef, we hebben 3 kleine kinderen (die mijn ouders vrijwel niet kennen) geen geld voor 2 huizen en waren net een beetje uit het dal aan het klimmen met de relatietherapeut.

Als ik dit teruglees zie ik wel dat ik over mijn eigen grenzen ben gegaan. De (veel kortere) relaties voor deze heb ik zelf beëindigd bij gebrek aan verbinding/intimiteit. Ik bedacht me toen dat ik daar blijkbaar iets in doe en wilde dat in deze relatie anders doen maar blijkbaar heb ik na 16 jaar nog niet de juiste modus gevonden.

AnnaPollewop schreef op 27-11-2023 om 10:29:

[..]

Er zijn vast ook heel veel mannen die het helemaal niet zien zitten om energie in een vaste relatie te steken en samen kinderen op te voeden etc met een partner die graag ook seks met andere mannen heeft. Maár wat doet het er toe of het nou om net wat meer mannen of juist wat meer vrouwen gaat die een open relatie niet zien zitten? En wat biologie betreft, het is natuurlijk evolutionair gezien voor vrouwen ook heel logisch om enerzijds een partner te zoeken die betrouwbaar is en een goede vader voor haar kinderen, en anderzijds ondertussen wel zwanger te worden van uiteenlopende mannen die er gezond en sterk en gewild uitzien (nog afgezien van dat ook vrouwen seks hebben voor de lol, niet alleen met het oog op procreatie. Ook daarin verschillen we niet van andere diersoorten). Het zijn dan ook al van oudsher de rondreizende beroepen geweest die de genenpoelen in de diverse nederzettingen gezond hielden en houden. Ook bij monogame vogelsoorten (die dus samen de jonkies opvoeden) komt vreemdgaan veel voor. Kennelijk is het het meest gezond als we een grote variatie hebben.

@AnnaPollewop @Zonne2017: Volgens mij zeggen wij eigenlijk ongeveer hetzelfde alleen wat ik lastig vind is dat dit in het dagelijks leven geen gespreksonderwerp is of dat er in films meer aandacht aan wordt besteed voor meer wederzijds begrip en eerlijkheid. Ik zou er bijna zelfs een vak op school over maken. De evolutionele behoeften (uiteraard wel wetenschappelijk onderbouwd) en verschillen en hoe dit werkt. Als is het maar het verschijnsel dat mannen vaak mentaal intiem worden na fysieke intimiteit maar dat het bij vrouwen precies andersom werkt.

Joh, Homeguy, dit gaat ‘m na jaren tobben toch niet meer worden ? Opgeven mag hè ? Ook als er kinderen zijn. Gun jezelf nog een kans op geluk of op z’n minst rust. 

Homeguy wrote:

@AnnaPollewop @Zonne2017: Volgens mij zeggen wij eigenlijk ongeveer hetzelfde alleen wat ik lastig vind is dat dit in het dagelijks leven geen gespreksonderwerp is of dat er in films meer aandacht aan wordt besteed voor meer wederzijds begrip en eerlijkheid. Ik zou er bijna zelfs een vak op school over maken. De evolutionele behoeften (uiteraard wel wetenschappelijk onderbouwd) en verschillen en hoe dit werkt. Als is het maar het verschijnsel dat mannen vaak mentaal intiem worden na fysieke intimiteit maar dat het bij vrouwen precies andersom werkt.

Mijn punt is, Homeguy, dat je nu naar houvast zoekt in de maatschappij en in algemeenheden terwijl het probleem in jouw relatie ligt en bij jouw partner (en dus ook bij jou). Dan kun je zoeken naar externe redenen waarom je je gewoon bij de zaken neer zou moeten leggen, maar ik ga je die in ieder geval niet geven. Zo te lezen loopt jouw partner over je heen, jij buigt in alles mee, het loopt je over de schoenen en dan wil je daar graag een oorzaak voor hebben die buiten jouw relatie en buiten jouw macht ligt. 
Die ga je misschien vinden (in jouw ogen), maar het gaat je niet helpen. Je kunt alleen jezelf veranderen, dus als je niet blij bent nu moet jij aan de bak. Zij gaat niet veranderen. De maatschappij heeft er niks mee te maken hoe jullie met elkaar omgaan. Jullie relatie is, als ik er als buitenstaander naar kijk, ronduit ongezond, het gaat alleen om haar en haar behoeftes, je mag niet naar je ouders, je mag niet zus of zo… en je krijgt er niks voor terug. Wat zou je een goede vriend aanraden? Door blijven modderen en aan Engeland denken?
 

Homeguy, als ik jou zo hoor, zit je vrouw vast in het 'bezit van de zaak: einde van het vermaak' syndroom. Je bent niet aantrekkelijk voor haar meer omdat ze je al ' heeft' en het veilig en vertrouwd is. 
En daarnaast denk ik te zien, in alles wat je beschrijft dat ze zich nogal wat permitteert jegens jou in de relatie. (vreemdgaan, de eis jegens jouw ouders). Jij legt het uit als dat mannen zich erg inhouden en vrouwen maar ' hun gevoel mogen volgen' . Ik dacht al vaak eerder in dit draadje: "jeetje het lijkt bij homeguy wel of zijn vrouw de man is in de relatie en hij de vrouw". Zozeer lijken de patronen die je beschrijft op wat ik van veel vrouwen hoor over relatie met hun man. 
Maar in feite doet het er natuurlijk niet toe welke gender zich maar dingen denkt te kunnen permitteren en welke gender dingen  laat gebeuren haar of zijns ondanks...
Maar ik ga wel tegen je zeggen wat er altijd tegen vrouwen wordt gezegd in dit soort huwelijken: Waarom pik jij dit? Wat is het in jou dat je maar blijft hopen op verbetering nadat iemand twee keer vreemd is gegaan, van jou eist dat je je ouders niet meer ziet, en nu weer zit te emmeren over een buitenhuwelijkse verliefdheid. Niet kwaad mogen worden? Dat haal je de koekoek. Zo piepelt ze je man! Waarom slik jij dat? Waarom sla je niet met je vuist op tafel? Je zal zeggen:  voor de kinderen (zoals meestal vrouwen ook heel legitiem zeggen). Maar wat voor voorbeeld geef je daarmee je kinderen? 

Gebaseerd op wat jij hier schrijft, is jullie relatie scheef en niet gelijkwaardig. Ik ben even vergeten hoe zij denkt over het huwelijk open gooien in de zin dat jij een minnares erbij zoekt (en geen tijd alles na te lezen). Maar dat zou wel een oplossing zijn. Of wil ze dat niet omdat jij dan gesterkt wordt door een andere vrouw en meer tegen haar op durft te gaan komen? Dat zou overigens ook een gemiste kans naar groei in meer assertiviteit van jouw kant zijn imho. Maar soms zijn patronen zo ingesleten in een huwelijk dat binnen een relatie aan damagemanagement doen verspilde tijd en moeite is. Dat onder ogen zien vraagt moed. Het zou zomaar kunnen zijn dat het het beste voor je kinderen is als jij voor jezelf op durft te komen. Al leidt dat tot een scheiding (wel een betrokken zorgzame vader blijven natuurlijk)

Vraag blijft:  waarom stel jij je zo zelfontkennend op? 
Mocht je meer met mannen willen praten over dit soort dingen: kijk hier eens https://www.mkpnederland.nl/mannencirkels/

@MRI,@Roodvruchtje,@Annapollewop 
Veel dank voor deze pijnlijke spiegel. Het is natuurlijk wel mijn beleving die ik schreef. Wat ik niet vertelde is dat mijn 'boosheid door verwaarlozing' zorgde voor bijvoorbeeld stress bij de bevalling of ruzie tijdens de 1e zwangerschap.
En de positieve kanten: We kunnen inmiddels best goed praten, voelen elkaar feilloos aan, genieten samen intens van de kinderen en zijn dol op vakanties samen.

Maar.... dat is eigenlijk niets dat niet kan als je uit elkaar bent. Het pleasen en de verlatingsangst zit diep bij mij ben ik bang en los van wat zij er van gaat vinden moet ik daar wat mee want dat gaat een toekomstige Julia ook onaantrekkelijk vinden...

Had het er met mijn therapeut over en het heeft misschien te maken met dat ik in mijn tienerjaren per ongeluk mijn vader's bisexualiteit ontdekte en dat hij me toen vroeg om dit voor mijn moeder te verzwijgen. Inmiddels heb ik hem geconfronteerd, weet ze ervan en zijn ze na strubbelingen gewoon nog (best gelukkig) samen, maar ik had niet door dat ik dit patroon misschien wel in mijn eigen relatie aan het herhalen ben... 

Maargoed de boodschap is duidelijk: Kijk naar jezelf en je eigen behoeften ook al ben je dat niet gewend.

Izza schreef op 27-11-2023 om 12:10:

Zonne die vriend zoekt zijn partners waarschijnlijk op de reguliere manier. Terwijl een non monogame levensstijl niet regulier en standaard is. En je op de reguliere manier van daten waarschijnlijk zelden iemand zult treffen die daar voor openstaat. Dit soort relaties en partners zijn er zeker wel te vinden maar dan moet je echt weten waar je moet zoeken. Op je werk of het cafe op de hoek waarschijnlijk niet. Er zijn speciale websites, datingapps, feesten en bijeenkomsten voor mensen met dit soort interesses.

Ik denk dat het niet hebben of willen hebben van kinderen (of bijvoorbeeld kinderen uit een vorige relatie) hierbij wel een voordeel is.

Ja of die vriend wil niet zozeer de kwetsbaarheid en openheid die ook komt kijken bij open relaties maar meer wel een vaste relatie thuis hebben zitten en daarnaast zijn gang kunnen gaan.