Jaloers op ex minnares man
Goedemorgen lieve mensen,
Ik heb gisteren verschillende topics gelezen over 'vreemdgaan en hoe verder', daar heb ik al veel uitgehaald en een traantje hier en daar weggepinkt omdat zoveel dingen herkenbaar zijn.
Ik zal mijn verhaal kort en bondig proberen toe te lichten. Sinds 2,5 jaar staat ons leven behoorlijk op zijn kop. Ik ben er achter gekomen dat mijn man een affaire met collega heeft gehad, dit duurde ongeveer 7 maanden. Hij is inmiddels al een jaar weg daar, maar heeft nog wel een jaar daar moeten werken, wat ook super moeilijk was.
Uiteraard zijn uit confrontatie heel veel ruzies, discussies, boosheden, ongenoegen en noem maar op uitgekomen. Maar ook mooie gesprekken over wat we misten, waarom dit gebeurd is en hebben zijn we ook een soort van spirituele reis aan het maken.
Dus ik kan eigenlijk ook wel stellen dat het ons iets goeds heeft gebracht.
Vermoeiende is ook zeker (en wat ik heel veel heb teruggelezen) zijn de terugvallen, de triggers.. en dan voel ik weer woede en dan denk ik... rot maar op. Ik kan dit niet meer...
Het ellendige is ook dat ik constant bezig ben met haar. Hoe zij eruit ziet, wat hij in haar gezien heeft, waarom die keuze. Ik vergelijk me met haar. Als mijn man en ik sex hebben denk ik hoe zouden zij dat hebben gedaan. Ik kijk ook constant op haar instagram, probeer alles van haar te vinden/zien. En dan kan ik haten. Maar ik haat dat haten, snappen jullie? Dus ik heb onweer en storm in mijn hoofd. Ik weet dat wat ik doe, niet goed is, maar ik kan er niet mee stoppen.
Herkennen jullie dit? Die obsessieve jaloezie en alles willen controleren?
Heel veel liefs
Izza, in mijn geval kende ik haar, als een vriendin van mijn partner. En het was blijkbaar erg naïef van mij om in die vriendschap te geloven. Naast dat ik het mijn partner niet zou zien doen om alles op het spel te zetten, had ik vooral die vrouw in kwestie hoger ingeschat, niet als iemand die genoegen zou nemen met jarenlang wachten en enkel woorden maar geen daden. Of iemand die met haar reet op mijn bank zat en en mee zou gaan in de leugen.
Het was zij die mij op de hoogte bracht van het hele feit, maar pas toen mijn partner de boot begon af te houden en zij aanvoelde welke kant het op ging. Gezien de dingen die ze me vertelde en later schreef, weet ik hoe het zat.
Haaika, wat heftig en wat een verdriet. Hoe gaat het nu tussen jullie?
Hier beetje hetzelfde verhaal. Ze imiteerde mijn stijl ook. En nog zotter … ze probeerde haar eigen man te restylen om hem op mijn man te laten lijken. Ze deed ons leven na, hobby’s incluis. Al dat gepraat van “ze misten iets en daarom de affaire” … dat kan allemaal wel zijn. Alleen weten ze meestal zelf niet wat ze juist missen. Het blijft meestal nogal vaag, dat zogenaamd gemis. En dan zou de bedrogene daar moeten proberen aan tegemoetkomen of begrip voor opbrengen? Graag! Van de moment dat ik weet wat er juist gemist wordt, geen probleem. Dan sta ik voor alles open of kan ik begrip opbrengen. Maar na 4 jaar kan mijn man daar nog steeds geen zinnig antwoord op geven. Voor hem is het begonnen als een prettig extraatje waarvan hij dacht dat het nooit gevolgen zou hebben omdat het de bedoeling was dat ik het nooit zou geweten hebben. Dat zegt hij wel … dat het puur egoïsme was. Niemand dwingt je immers om te liegen. Dat doe je helemaal zelf. Het zijn de hormonen die het overnemen in het begin. Meer is dat meestal niet. Een dikke roze nieuwe bril waar je als gewone partner nooit tegenop kunt. En de ene mens liegt al gemakkelijker dan de andere.
Ik ben vroeger, voor ik mijn huidige relatie had, ook heel dikwijls omgegaan met getrouwde mannen. Ik had toen zelf een open relatie, moest dus zelf niks geheimhouden en ik heb daar toch een aantal jaren veel plezier aan gehad. Ik was veel veel jonger en zag daar toen niet zozeer het kwaad van in. Vrijheid, blijheid. Maar wat een flauwe zever ik heb moeten aanhoren van al die mannen over hun huwelijk en hun vrouw … al die onnozele smoezen om jou in bed te krijgen en/of te houden, om zichzelf mooi te praten … Hilarisch gewoon. En dan mijn huidige man, die mijn geschiedenis kent, en die zelf zei dat hij dat soort relatie absoluut niet ziet zitten, die zelf zegt dat hij de gedachte aan mij met een ander niet kan verdragen… die gaat er meteen op in als hij op het werk de kans krijgt van een jong ding, als extraatje, waar hij dan natuurlijk verliefd op wordt, want spannend en sexy en opwindend, en er uiteindelijk 3 jaar over liegt, terwijl hij mij thuis elke dag zijn liefde verklaart, mij blijft soigneren, we blijven ook heerlijk vrijen (misschien wat minder in frekwentie, that’s all) … awel, ik zou toch eens willen weten wat hij zogezegd miste… Hij weet het godverdomme zelf niet. Al honderden keren heb ik hem hiernaar gevraagd. Zonder agressie, integendeel met oprechte interesse en het willen weten. Er komt niks uit. “Hij was gevleid en het was spannend. Ze had hem nodig” Dat zei hij. Meer had dat niet om het lijf. Awel merci. Ik had hem ook nodig. Ik bewonderde hem ook.
PS. Ik verwijt mezelf nu mijn onbezonnenheid in mijn jeugdjaren. Ik heb daar achteraf veel spijt van. Nu ik weet hoeveel pijn het doet om bedrogen te worden, zou ik het nooit nooit nooit meer aanleggen met een man in een relatie. Tegenwoordig zouden ze van mij een preek kunnen krijgen, al die leugenaars. Ik zou hen met huiswerk naar huis sturen. Met al hun flauwe zever. 😄
Theekannetje schreef op 08-08-2023 om 14:40:
Hier beetje hetzelfde verhaal. Ze imiteerde mijn stijl ook. En nog zotter … ze probeerde haar eigen man te restylen om hem op mijn man te laten lijken. Ze deed ons leven na, hobby’s incluis. Al dat gepraat van “ze misten iets en daarom de affaire” … dat kan allemaal wel zijn. Alleen weten ze meestal zelf niet wat ze juist missen. Het blijft meestal nogal vaag, dat zogenaamd gemis. En dan zou de bedrogene daar moeten proberen aan tegemoetkomen of begrip voor opbrengen? Graag! Van de moment dat ik weet wat er juist gemist wordt, geen probleem. Dan sta ik voor alles open of kan ik begrip opbrengen. Maar na 4 jaar kan mijn man daar nog steeds geen zinnig antwoord op geven. Voor hem is het begonnen als een prettig extraatje waarvan hij dacht dat het nooit gevolgen zou hebben omdat het de bedoeling was dat ik het nooit zou geweten hebben. Dat zegt hij wel … dat het puur egoïsme was. Niemand dwingt je immers om te liegen. Dat doe je helemaal zelf. Het zijn de hormonen die het overnemen in het begin. Meer is dat meestal niet. Een dikke roze nieuwe bril waar je als gewone partner nooit tegenop kunt. En de ene mens liegt al gemakkelijker dan de andere.
Ik ben vroeger, voor ik mijn huidige relatie had, ook heel dikwijls omgegaan met getrouwde mannen. Ik had toen zelf een open relatie, moest dus zelf niks geheimhouden en ik heb daar toch een aantal jaren veel plezier aan gehad. Ik was veel veel jonger en zag daar toen niet zozeer het kwaad van in. Vrijheid, blijheid. Maar wat een flauwe zever ik heb moeten aanhoren van al die mannen over hun huwelijk en hun vrouw … al die onnozele smoezen om jou in bed te krijgen en/of te houden, om zichzelf mooi te praten … Hilarisch gewoon. En dan mijn huidige man, die mijn geschiedenis kent, en die zelf zei dat hij dat soort relatie absoluut niet ziet zitten, die zelf zegt dat hij de gedachte aan mij met een ander niet kan verdragen… die gaat er meteen op in als hij op het werk de kans krijgt van een jong ding, als extraatje, waar hij dan natuurlijk verliefd op wordt, want spannend en sexy en opwindend, en er uiteindelijk 3 jaar over liegt, terwijl hij mij thuis elke dag zijn liefde verklaart, mij blijft soigneren, we blijven ook heerlijk vrijen (misschien wat minder in frekwentie, that’s all) … awel, ik zou toch eens willen weten wat hij zogezegd miste… Hij weet het godverdomme zelf niet. Al honderden keren heb ik hem hiernaar gevraagd. Zonder agressie, integendeel met oprechte interesse en het willen weten. Er komt niks uit. “Hij was gevleid en het was spannend. Ze had hem nodig” Dat zei hij. Meer had dat niet om het lijf. Awel merci. Ik had hem ook nodig. Ik bewonderde hem ook.
PS. Ik verwijt mezelf nu mijn onbezonnenheid in mijn jeugdjaren. Ik heb daar achteraf veel spijt van. Nu ik weet hoeveel pijn het doet om bedrogen te worden, zou ik het nooit nooit nooit meer aanleggen met een man in een relatie. Tegenwoordig zouden ze van mij een preek kunnen krijgen, al die leugenaars. Ik zou hen met huiswerk naar huis sturen. Met al hun flauwe zever. 😄
Ik vind het ook een vreselijke dooddoener en zou mijn partner dan ook raar hebben staan aan kijken als dat als argument gebruikt was. Het impliceert namelijk indirect dat ik door niet te voldoen aan wat zij mist, schuldig ben aan haar affaire. En dat is ridicuul. Maar het is inderdaad wel het meest gebruikte argument. Ergens is dat natuurlijk niet gek, je weet best dat je iets verachtelijks gedaan hebt, maar kunt dat niet rechtpraten. Dus dan maar "semi" de schuld proberen te delen.
Begrijp me niet verkeerd: De staat van de relatie zijn we beiden debet aan. Maar niet aan de affaire. Daar heb ik part noch deel aan gehad. En ik zou ook pislink worden als ik daar wel onderdeel van gemaakt zou zijn op zon manier. Want had ze wel gezegd dat ze iets gemist had, dan was er een essentieel onderdeel geweest wat ze vergeten was: Mij dat vertellen.
Elpisto schreef op 08-08-2023 om 15:30:
[..]
Ik vind het ook een vreselijke dooddoener en zou mijn partner dan ook raar hebben staan aan kijken als dat als argument gebruikt was. Het impliceert namelijk indirect dat ik door niet te voldoen aan wat zij mist, schuldig ben aan haar affaire. En dat is ridicuul. Maar het is inderdaad wel het meest gebruikte argument. Ergens is dat natuurlijk niet gek, je weet best dat je iets verachtelijks gedaan hebt, maar kunt dat niet rechtpraten. Dus dan maar "semi" de schuld proberen te delen.
Begrijp me niet verkeerd: De staat van de relatie zijn we beiden debet aan. Maar niet aan de affaire. Daar heb ik part noch deel aan gehad. En ik zou ook pislink worden als ik daar wel onderdeel van gemaakt zou zijn op zon manier. Want had ze wel gezegd dat ze iets gemist had, dan was er een essentieel onderdeel geweest wat ze vergeten was: Mij dat vertellen.
ja mee eens hoor
Elpisto schreef op 08-08-2023 om 15:30:
[..]
Ik vind het ook een vreselijke dooddoener en zou mijn partner dan ook raar hebben staan aan kijken als dat als argument gebruikt was. Het impliceert namelijk indirect dat ik door niet te voldoen aan wat zij mist, schuldig ben aan haar affaire. En dat is ridicuul. Maar het is inderdaad wel het meest gebruikte argument. Ergens is dat natuurlijk niet gek, je weet best dat je iets verachtelijks gedaan hebt, maar kunt dat niet rechtpraten. Dus dan maar "semi" de schuld proberen te delen.
Begrijp me niet verkeerd: De staat van de relatie zijn we beiden debet aan. Maar niet aan de affaire. Daar heb ik part noch deel aan gehad. En ik zou ook pislink worden als ik daar wel onderdeel van gemaakt zou zijn op zon manier. Want had ze wel gezegd dat ze iets gemist had, dan was er een essentieel onderdeel geweest wat ze vergeten was: Mij dat vertellen.
Klopt helemaal. Maar de andere kant van de medaille is dan dat je moet aanvaarden dat het “zomaar” gebeurd is. Alle spijt achteraf doet niets af van het feit dat de bedrieger er gewoon voor koos om te liegen en daardoor krijgt het beeld dat je van je hem/haar had een serieuze deuk. Zoals al zo dikwijls aangehaald… iedereen verliest. Vandaar al dat verdriet. Natuurlijk leer je eruit. En kun je weer verder. Maar het wordt nooit meer wat het was. De bedrogene is zijn spontaniteit en onbevangenheid kwijt. De bedrieger is zijn geloofwaardigheid kwijt. En Truus is ook niet te benijden. Zelf meegewerkt aan bedrog, in de steek gelaten en eveneens belogen.
In een monogame relatie moet je gewoon beseffen dat die niet alle behoeften KAN vervullen. Kiezen is ook verliezen. Wie met geen gemis kan leven, moet er gewoon niet aan beginnen. Er is geen natuurwet die zegt dat je recht hebt op alles waar je naar verlangt. Het is oneerlijk om te denken dat die éne persoon aan AL je wensen moet tegemoetkomen. Omgekeerd is dat trouwens ook niet het geval. Ook de vreemdganger komt niet tegemoet aan alle wensen van zijn trouwe partner.
Dat eten van twee walletjes (ik alles en de ander niks) is echt iets van het rotste dat je kan doen met iemand waar je van houdt en die ook houdt van jou. Puur puur puur egoïsme.
Dit voor alle bedrogen mensen hier die zich afvragen waar ze tekort geschoten zijn. Jullie zijn niet minder waard dan Truus of je partner. Integendeel. Zij hebben de boel bedot. Niet jij. Je kreeg zelfs geen kans om te vechten of te praten. Want je wist van niks.
Helemaal mee eens theekannetje. Ik miste ook heel veel dingen. En laat het me idd niet aanpraten. Wel dat er dingen moesten veranderen maar waar ik het meeste mee zit/ zat idd was het geheimhouden. Dat ik anderhalf jaar van mijn leven geen keus heb gehad.
En idd..de onbevangenheid. Ik gunde hem alles!!! Vroeg me nooit af waar hij was.
Precies wat jullie zeggen, Theekannetje en Forever!!!
Hier ook dat man niet goed kan duiden wat hij miste.
Het gebeurde omdat het zo spannend was, iets doen wat eigenlijk niet 'mag'. Zoals een kind in een snoepwinkel dat stiekem snoep uit al die bakken pakt, wetende dat dat helemaal niet mag. Toch doen omdat het spannend is om dat stiekem te doen.
Het gebeurde omdat hij heel graag wilde weten hoe het zou zijn om het met een andere vrouw te doen. En toen kwam hij haar tegen. En zij stond er wagenwijd voor open, zonder blikken of blozen liet ze hem maar al te graag merken dat ze enorm graag een buitenechtelijk avontuur met mijn man wilde aangaan. Haar eigen man deed het in haar ogen toch allemaal niet zoals zij het in hun relatie wilde...
Het gebeurde omdat zij, waar en wanneer dan ook, altijd en overal in was voor een opwindend partijtje seks. Dat zij het overal wilde doen, maakte haar niet uit op welke plek, liet mijn mans hoofd (en wel meer dan zijn hoofd alleen) op hol slaan. Zij deed ook heel vaak het voorzetje tot, nam er het initiatief toe. Als er dan iets was te duiden wat man bij mij/ons miste, dan was het dat ik, naar zijn zin, niet vaak genoeg meer het initiatief nam om te vrijen. Maar hij was ondertussen wel even vergeten om mij dat ook maar eens te vertellen...
Ik had hem ook nodig. Zeker in de tijd dat de affaire speelde. Worstelde met een aantal lichamelijke klachten. Miste zijn steun, belangstelling/bezorgdheid voor mijn situatie, het mij erdoorheen loodsen. Maar hij ging zijn eigen gang. Heel egoïstisch. Had meer aandacht voor zijn minnares. Zat veel vaker met zijn gedachten ergens anders (lees: bij haar) ook al was hij thuis, bij mij, bij zijn gezin. Kinderen hebben ook dingen moeten missen van hun vader in die tijd.
En dat wat genoemd werd inderdaad, dat geen kans te hebben gehad of gekregen om te vechten of te praten. Omdat ik immers van niets wist...
Dat hij iets mist wil natuurlijk niet zeggen dat je schuldig bent aan de affaire. Dan trek je het te ver door. Wel ben je onderdeel van een relatie waar zaken niet goed meer zaten. Maar het is natuurlijk nooit excuses voor een affaire.
Ik denk dat er wel degelijk zaken kunnen missen ook als iemand dat niet kan of wil (geloof dat ze best ook wel zaken achterhouden uit schaamte of omdat het te pijnlijk is). Stel je wilt heel graag door met iemand maar het lichaam is onaantrekkelijk geworden of iemand heeft een medisch probleem (gewoon een voorbeeld) dan laat je natuurlijk wel uit je hoofd om dat te zeggen.
En helaas is voor heel veel mannen ook echt nog wel een dubbele moraal van toepassing. Zelf wel een partner voor erbij maar als de eigen partner dat zou doen (als in een open relatie) zien ze dat minder zitten.
En ik heb gewoon teveel voorbeelden gezien (ook toen ik nog single was) of gehoord van vrouwen om mij heen over hoe makkelijk het kan gaan helaas. Juist in die lange relaties met kinderen is de spanning of intimiteit op een gegeven moment weg of minder. Volkomen logisch. En ik denk dat velen eigenlijk niet gemaakt zijn voor monogamie. Maar de maatschappelijke is dat wel.
Het kan inderdaad vlug en ondoordacht gebeurd zijn, dat overspel, en dikwijls komen de flauwe smoezen met de reden achteraf. Wie zich bewust is dat hij niet gemaakt is voor monogamie, komt daar beter voor uit. En wie zich daar niet bewust van was, weet het na een affaire wel toch … wil ik monogaam zijn of niet? Heb ik dat nodig of niet? Geen reden meer om te liegen dan. De bom is toch al ontploft. Mijn ervaring is meer dat er nogal luchtig aan een affaire begonnen wordt, omdat men denkt van het verborgen te kunnen houden. En men het lef of de zin niet heeft om de eigen relatie open te gooien. Het is en blijft een eenzijdig actie. Alles willen. Gemakkelijk zijn thuis, buiten de deur de spanning. De partner in het ongewisse laten. Ik weet in elk geval één ding … als ik nog zo eens voor de zot gehouden word zal ik niet zo verrast meer zijn en uit het lood geslagen. Ik kon toen niet adequaat reageren want compleet in de war. Tegen dat het volle besef kwam van de draagwijdte van de leugens, waren we alweer een hele tijd verder. Nu ben ik mentaal voorbereid… nog eens liegen is buiten. En let op wat ik schrijf … ik schrijf niet “nog eens vrijen met een ander”. Als hij dat wil, kan er over gepraat worden en heb ik een keuze. Maar tegen mij zitten liegen … geloof mij … hij zal rapper buiten zitten dan dat hij zelf beseft. Hij weet dat en zegt dat hij dat meer dan OK vindt. Zelfs al zou ik ziek zijn of in zijn ogen onaantrekkelijk. Dat zou ik trouwens zelf wel beseffen. En zelf het gebrek aan seks ter sprake brengen. Ik bedoel … we zijn toch niet achterlijk ook he 😄
Inderdaad, hier weet mijn partner ook niet waarom hij contact zocht en onderhield buiten de deur.
Gewoon omdat ie er iets bij wilde en omdat het kon, zei hij dan.
Met 2 jonge kinderen gaat de seks-frequentie omlaag, maar ik vond altijd dat ie zich nog in zijn handjes mocht knijpen met gemiddeld 1 a 2 keer in de week. En als ie eerlijk had gezegd dat het voor hem te weinig was, op het moment dat ik het vroeg, had ik waarschijnlijk aangegeven dat hij wat mij betreft vrij was om het (met goede afspraken) buiten de deur te zoeken.
Tijdens de relatietherapie kregen we te horen dat we er veel over moesten praten, om de oorzaak te achterhalen. Op dat moment wist ik niet beter dat er 1 andere vrouw in het spel was geweest.
Later meldde zich nummer 2, hier draaide het om niets anders dan seks. En er bleek ook nog een eerdere 3e te zijn geweest. Daarnaast keek hij op zijn werk heel veel porno. Bij mijn partner bleek het om een seksverslaving te gaan, mogelijk heeft dit zich ontwikkeld vanwege een laag zelfbeeld.
We zijn nu ruim 3 jaar verder en voor mij geldt ook, 1 leugen, hoe klein ook, en ik ga verder zonder hem.
In het verleden loog hij bijvoorbeeld ook over de bedragen van aankopen, zoals bijvoorbeeld nieuwe velgen voor de auto. Die kwamen dan zogenaamd 2e hand van marktplaats en waren 3 x goedkoper dan de werkelijke prijs . Totaal onzinnig, want ik heb nooit commentaar op zijn uitgaven van zijn eigen geld, want de rekeningen werden en worden gewoon keurig betaald.
Ondanks dat we nu in harmonie samen leven en het verraad me geen pijn meer doet, voelt deze relatie toch wel ergens als een tikkende tijdbom. Want de leugen kan dus ook over iets anders of kleins gaan. Het zal de doodsteek voor onze relatie blijven.
Wauw haaika, heftig jouw verhaal..
Ik hoop dat ik ook ooit daar kom dat het me niets meer doet. Dat ik er ooit op terug kan kijken zonder pijn/verdriet en een onmachtgevoel.
Voor nu is het nog steeds die branding. Het gaat goed, tot er weer een mega golf komt die me omhoog mee neemt en keihard terugsmijt. Door een trigger, of gewoon door mijzelf. Dat ik me onzeker voel of iets dergelijks.
Ja zonnetje, herkenbaar hoor. Het enige wat het leed wat kan verachten is als het leed oprecht door hem erkend wordt. Lastig te omschrijven wanneer oprecht ook als oprecht voelt, want het zeggen dat ie er spijt van had, maakte mij nog razender!
Mijzelf volledig in de watten laten leggen, op zijn initiatief, hielp mij weer wat met beide benen op de grond en daarnaast kon ik weer iets anders voor hem voelen dan pure haat. Zonder dit had ik het niet lang vol gehouden. Maar ik besef me dat niet iedere man het boetekleed op die manier zal willen dragen.
Dat wat jij zegt heb ik idd ook aangegeven bij man. Dat hij me echt wel mag vertroetelen, op nummer 1 zetten enz enz. Dat ging niet van de een op de andere dag. Na veeeeeeeel gesprekken voeren en aangeven wat mijn verlangens zijn in deze, komen we er wel. Boetekleed aantrekken ging ook niet direct. Inmiddels wel...
En dan hoop ik dat het inderdaad een ervaring is, die ik welliswaar liever niet had meegemaakt, maar ons een leerproces heeft opgeleverd.
En ik hoop ook dat ik haar kan laten. Niet meer belangrijk maken en in vergelijkingen gaan..
