Jarig
Gisteren was ik jarig en ik begon mij toch af te vragen hoe dit jarig zijn bij andere moeders er aan toe gaat. Ik ben verder erg blij met mijn man dus klagen daarover doe ik niet. Maar ik heb het gevoel dat er een soort moeder verjaardag emancipatie nodig is.
Het begon erg goed, ik was al verbaasd dat mijn gezeur toch iets had opgeleverd. (Paar dagen van te voren roepen dat ik zo'n zin had om jarig te zijn. Zodat ze het niet konden vergeten) Ik werd om 7 uur mijn bed uit gezongen en zat als verfrommelde kat aan een feestontbijt. Ik hoefde zelfs niet de hele ontbijttafel weer af te ruimen. Dus ik was helemaal blij.
Het was een gewone werkdag dus alles ging over op de orde van de dag. Ook prima verder.
Tot ik 's avonds thuis kwam meestal na acht uur. Ik tref mijn man verkouden op de bank aan onder een deken, verzonken in een film, niet aanspreekbaar. De hele kamer is een chaos, de poes heeft geen eten gehad, de cavia's ook niet, de hele afwas staat er nog, de avondmaaltijd staat nog op het fornuis ... En ik had hem horen zeggen dat hij die avond niet naar een vriend toe ging omdat ik jarig was, dus ik verwachtte eigenlijk een gezelligere thuiskomst. Toen ik zei dat ik het niet gezellig vond en het jammer vond, begon hij vrij snel tegen me aan te schreeuwen dat hij ziek was, moe en heel hard zijn best deed. En dat het elke keer gezeur is en dat ik nooit tevreden ben.
Ik had ook overwogen om er niks over te zeggen, maar er is iets geks aan de hand met als ik jarig ben of als er moederdag is.(ik ben zijn moeder niet dus veel moeite doet hij er niet voor, of met veel tegenzin)
Heel in het begin voor de kinderen heeft hij bijvoorbeeld eens op mijn verjaardag vrij genomen, me een fiets kado gedaan. Ook toen moest ik werken en toen ik thuis kwam had hij de hele dag liggen slapen op de bank en was daar nog steeds mee bezig (je moet weten dat zijn werk voor alles gaat). Ik snapte er niks van.Ja en met een hele fiets moet je niet zeuren natuurlijk.
Wat is dat? Doen meer mannen zo?
Josiem
Ook als ik niet jarig ben verwacht ik geen troep in huis als ik na het werken thuis kom en al helemaal geen slapende man op de bank temidden van die troep ( tenzij iemand écht ziek is natuurlijk)!! Hoe verjaardagen gaan is per gezin verschillend, hier is het altijd een feestelijk iets, al worden man en kinderen net iets meer ind e watten gelegd dan ik, dat zit nou eenmaal in de aard van het beestje. Maar ik zou heel goed laten merken dat ik zo'n houding van manlief niet waardeer!
Die van mij is anders
Eerlijk gezegd klinkt het niet echt leuk daar bij jullie. Wakker worden met een ontbijtje op bed is op verjaardagen bij ons thuis gewoonte, niet vanzelfsprekend of traditie, maar het begint wel een standaard begin van een verjaardag te worden. Ook voor de kinderen en ook voor mijn man trouwens.
Logisch dat een dag verder min of meer volgens het normale ritme verloopt als er kinderen zijn, er is toch vaak werk, school, clubjes, enz. Maar meestal hoeft de jarige 's avonds niet te koken, of gaan we in de buurtpizzaria een hapje eten. We maken er wel wat van dus.
Mijn man houdt erg van zorgen en verwennen. Hij is zelfs principiëler in veel dingen dan ik als het gaat om hoe je je op vader- of moederdag of een verjaardag gedraagt. Dus ik krijg eerder op mijn kop als ik op mijn verjaardag de keuken wil ontzetten...
Nog gefeliciteerd overigens.
groet, Mamvantwee
Goh, wat ben ik dan gevoelloos
Wij doen eigenlijk nooit zoveel aan de verjaardagen van mij en Puckman. Alle familie woont ver weg dus doordeweeks is het sowieso nooit wat en gaat het alledaagse leven gewoon door met werk, clubjes etc. Puckman is altijd veel later thuis dan ik dus dan ga ik ook nog niet eens van hem verwachten dat hij voor me kookt. Een knuffel 's morgens op bed en kadootjes van de kinderen is voor mij al héél véél jarig-gevoel. En het is vaak genoeg dat ik of Puckman op mijn (of zijn) verjaardag 's avonds weg is voor een wedstrijd of een training. Geen probleem. Vorig jaar zou ik mijn halve halve verjaardag niet aanspreekbaar zijn geweest omdat ik dan lag bij te komen van een OO-meeting. En als die op mijn verjaardag zou zijn geweest dan had die meeting voorgegaan boven mijn verjaardag. En zeker als ik op mijn verjaardag thuis kom en Puckman zit ziekjes op de bank dan ben ik de laatste die zal zeggen dat ik het niet leuk vind dat het een zooitje is.
Het ligt er wel aan hoe ziek
Een keer kwam ik ook thuis in een verzengende chaos, met de ontbijtboel nog op de tafel, niet gestofzuigd en alles een puinbak.
Dus ik stamp naar boven om mijn man eens even te vertellen hoe ik van dat alles denk.
Ligt hij dood- en doodziek op bed met salmonellavergiftiging. Ik heb toen een kopje thee gezet, die hij niet hoefde en ben de rommel gaan opruimen
Was overigens niet op mijn verjaardag 
Ik krijg altijd een mooi cadeau van mijn man voor mijn verjaardag, moederdag, sinterklaas en kerst. Ik krijg bloemen op Valentijnsdag.
Ik krijg chocola als ik ongesteld moet worden
Maar, mijn man krijgt het ook voor elkaar om het huis zoals hierboven beschreven te krijgen als hij niet ziek is
Josiem
Jammer dat je zo teleurgesteld bent.Is je man altijd zo tegen je of alleen met je verjaardag?Is hij er wel voor je als je ziek bent,neemt hij dan wel de boel over?
Je zegt dat werk voor je man alles is.Heeft hij ook een drukke baan.Mijn man is erg druk met zijn werk.Daardoor is zijn hoofd soms zo vol dat hij ook verjaardagen vergeet of op het laatste moment net het verkeerde cadeau koopt.Een paar jaar terug werd het ook te gek,een beetje jarig gevoel is toch wel leuk en heb ik een keer gespiegeld,hij kreeg dezelfde verjaardag als ik had gehad en dat voelde hij goed.sindsdien doet hij echt weer zijn best.Misschien een idee.
Pff
ik vind mijn verjaardag niet zo belangrijk. Mijn man wil altijd met me uit eten voor m'n verjaardag, maar verder geen ontbijt op bed (hou ik helemaal niet van) of een opgeruimd huis hoor. Verjaardag of niet.
Mijn man's vuilgrens ligt een stuk hoger dan de mijne. Daar kun je dan de rest van je leven over blijven zeuren, of het accepteren en het zien als het detail dat het is. Ik zou me zwaar gekwetst voelen als ik moe en ziek op de bank hang en mijn man dan over me heenvalt over de troep in huis! Wat is er nou belangrijker, je huishouden of je man?
Dat zou mijn man gelukkig ook nooit doen. Als de troep hem teveel is, dan gaat hij zelf opruimen, maar ik zal geen verwijt te horen krijgen ook al werk ik minder dan hij. En andersom probeer ik dat ook. Als het me teveel wordt, dan ga ik of zelf opruimen, of ik vraag of hij iets wil doen. Maar elkaar dingen verwijten is destructief voor je relatie en je zelf respect.
Hmm,tsja
Door jullie reacties merk ik dat het wrikt omdat het bij ons niet gelijkwaardig gaat. Als mijn man jarig is, ben ik al twee weken van te voren bezig om het zo te regelen dat hij een echt jarige dag heeft met net even wat meer attentie en aandacht. Dat hij even merkt dat hij gewaardeerd wordt. Ik heb wel eens geprobeerd te spiegelen, maar ik kan het niet laten.
Maar al schrijvende merk ik dat ik dat toch een beetje terug verwacht.
Maar wat moet ik er dan mee. Het accepteren dat ik wel mijn best ervoor doe en hij wat minder?
Er overheen stappen en onze verjaardagen maar gewoon soort van overslaan, maar dan wel allebij gelijk?
Me blijven inzetten voor dat wat ik terugverwacht.
Wat een gezeur eigenlijk he?
Bedankt voor de felicitataties en jullie reacties. Het verhelderd de situatie enorm.
Ga van jezelf uit
Ik had een dergelijke discussie ooit met mijn zus, die met hetzelfde probleem kampte. Voor haar was de oplossing dat ze inderdaad níét moest terugverwachten wat ze zelf deed. Ze besloot dat zíj het gewoon leuk vond om haar man een leuke verjaardag te bezorgen, dat ze dat ook voor haar eigen plezier deed. Als hij dat plezier er niet in heeft, kun je hoog of laag springen, maar zal je uiteindelijk altijd struikelen over het feit dat hij het opgelegd krijgt. Dat blijf je toch merken, vrees ik.
Dus óf je blijft het doen voor hem omdat je het leuk vindt om te doen, óf je houdt ermee op omdat je het eigenlijk vooral doet om het zelf terug te krijgen (wat alleen met moeite gebeurt). En verwacht niets, dan valt het altijd mee.
Josiem
In je eerste posting zeg je dat je erg blij bent met je man en dat je daarom niet klaagt. Maar eigenlijk klaag je wel en het lijkt er inderdaad op dat je hetzelfde terugverwacht als wat jij geeft.
Kan het ook zijn dat je man de verjaardagen veel minder belangrijk vind dan jij? Als mijn man al 2 weken mijn verjaardag voor zou bereiden zaou ik geloof ik zeggen dat hij zijn energie beter aan andere dingen zou kunnen besteden 
Als de attentie en extra aandacht alleen met de verjaardagen moete komen... Ik ben blijer met een lieve knuffel tussendoor of iets anders dan met een bos bloemen die speciaal gekocht is omdat ik jarig ben. Ik zou hetgewoon loslaten. Als jij het leuk vind om zijn verjaardag goed voor te bereiden en je man vind het ook leuk dan zou ik daar lekker mee doorgaan en verder accepteren dat hij op dat front minder voor jou doet Hij zal zijn aandacht vast op andere momenten aan je geven.
Mee eens
"Maar wat moet ik er dan mee. Het accepteren dat ik wel mijn best ervoor doe en hij wat minder?"
ik vind je echt gek dat je twee weken bezig bent een verjaardag voor te bereiden!
Dus, of je doet het voor jezelf, omdat jij het leuk vindt, of je houdt er gewoon mee op. Daar kan je man toch niet tegen op?
Of regel je eigen verjaardag zelf
Als je niet kunt uitgaan van de spontane attenties van je man, kun je hem ook een beetje helpen natuurlijk. Reserveer een restaurant op je verjaardag, waar jullie na het werk samen (om met het gezin) gaan eten. Dan moet je wel even aandacht besteden aan de verjaardag, even proosten op de jarige. Of neem een (halve) dag vrij en ga 's middags met zijn allen iets leuks doen.
Ik vind dat je niet hoeft af te wachten tot de verwachte spontaniteit uit de lucht komt vallen, want in jullie situatie is dat ijdele hoop, lijkt het. Maak het zelf leuk voor jullie beiden, er is geen wet die voorschrijft dat de jarig hoopvol moet zitten wachten...
groet, Mamvantwee
Helemaal waar
Ja, ik moet bekennen dat ik jullie gelijk moet geven. Ik vind het leuk om hem op zijn verjaardag te verwennen. In die twee weken ben ik er natuurlijk niet hele dagen mee bezig. Het is meer dat ik dan niet alles op de valreep hoef te doen.
Dus dat hou ik erin.
Ik moet ophouden datzelfde terug te verwachten want hij zit anders in elkaar en inderdaad buiten mijn verjaardag om is hij echt attent genoeg hoor.
Mamvantwee slaat helemaal de spijker op zijn kop. Ik ga meer zelf mijn best doen om er iets gezelligs van te maken als ik dat zonodig wil. En niet zielig gaan zitten wachten tot er iets spontaans komt wat dan inderdaad met tegenzin is en dus nooit het verwachtte resultaat oplevert.
Leef en laat leven.
Inspirerend
Wat een inspirerend draadje is dit. Bij mij is het niet zo "erg" als bij Josiem maar ik herken het wel een beetje. Eigenlijk niet eens van de verjaardagen, maar nog suffer, van moederdag en vaderdag. Moederdag lijkt hier na het ontbijt wel voorbij te zijn, terwijl ik altijd probeer van vaderdag een complete leuke dag te maken met papa in het stralende middelpunt. Tja, moet ik zelf weten! En vooral niet zeuren over moederdag, vind het ook eigenlijk te kinderachtig voor woorden. Van mezelf dan hè, niet van Josiem.
Hier
Mijn man is ook niet zo van de verjaardagen, gelukkig de kinderen wel, dus ontbijtje en cadeautjes op bed.
Meestal geef ik duidelijk aan wat ik wil, maar dit Sarah jaar wil ik me laten verrassen. Dus hij is nu de stad in met middelste
Ik vier mijn verjaardag niet echt, iedereen is op de dag zelf welkom voor koffie en vlaai en that's it. Hoewel ik wel van de feestjes ben, heb ik me er al lang geleden bij neergelegd dat dat toch echt niet gaat gebeuren.
Josiem: proficiat!
Het is een man hoor!
Hallo, het is een MAN hoor! Daar kan je dat soort wonderen echt niet van verwachten.
Oftewel, je moet ietsje duidelijker zijn. ZEGGEN dat je als kado graag een opgeruimd huis wil. En ZEGGEN dat je uit eten wil en dat HIJ het restaurant moet reserveren.
Carmen.
Niet mee eens
Een man is een man vind ik een flauw argument, er bestaat ook nog zoiets als attent zijn. Je bent maar 1 keer per jaar jarig!! Ik zou ook ontploffen als mijn vent er zo bij zou hangen als ik thuis kwam en zo weinig aandacht eraan besteedde. Vreselijk vind ik het ook van die mannen die niet eens een kadotje regelen of voor de kinderen. Dat je als vrouw zelf je kado moet kopen. Dat hij aan moederdag misschien weinig aandacht besteed, prima. Maar een verjaardag..........Gelukkig ben ik dan gezegend met een ega die altijd kadotjes regelt. Hij hoeft niet vrij te nemen, want dat gaat vaak niet, maar 's avonds op z'n minst samen koffie met gebak. Iets mag je toch wel van een man verwachten?
En in dit geval was het fijn als de partner van Josiem een soort excuus maakte, sorry schat dat het zo'n zooi is, maar ik voel me zo shit.
Afijn, val maar over me heen)))
Oh jee
Ik ben komende week jarig... Jij nog gefeliciteerd Josiem.
Op gebied van cadeautjes heeft mijn man het echt een beetje moeten leren en ik moet zeggen dat het hem al langere tijd heel goed afgaat. Alleen werkt hij anders dan ik. Hij gaat de stad in en dan moet het ook gelijk allemaal slagen. Het liefst in een uur. Hij heeft er ook niet álles voor over. Een cadeau bij Ikea halen bijvoorbeeld is voor hem de grens. Dat doet hij niet.
Moederdag is bij ons ook een heikel punt. Ik hou van die traditie, maar in een niet overdreven commerciële mate. Iets leuks van een tientje is voor mij een prachtcadeau, omdat het mij om het gebaar gaat en niet om de grootte. Maar... ik ben zijn moeder niet. Dat een aardig gebaar ook een teken van waardering voor mijn moederschap is gaat er bij hem niet in. Ik heb het op vaderdag nog een poosje volgehouden, maar ik ben daar inmiddels mee gestopt.
Op mijn verjaardag zelf doet mijn man echt wel zijn best. Ik denk dat het alles omvattende feestelijke gevoel wat je had als kind gewoon niet meer terugkomt. Of zie ik dat nu wat te somber?
Vergeten
Meestal begon mijn verjaardag met; ja, gefeliciteerd met mij. Oh ja je bent jarig, gefeliciteerd. De klapper was een verjaardag, besproken dat we uit eten zouden gaan, met mijn ouders erbij bij hun aan de overkant. HIJ zou het restaurant reserveren. Kom ik bij mijn ouders, zit hij daar keurig op de bank, want we gingen uit eten, had ie het restaurant niet gereserveerd. Dit was mijn laatste verjaardag 'samen'. Jacci
Attente mannen
Moos,ik moest wel lachen om je laatste zinnetje.Ik heb een zoon van 9 en die is nu nog zo ontzettend attent.Echt ontroerend soms.Dat probeer ik er zeker in te houden!!!!
Verder zijn mannen echt wel te sturen.Ik heb ook een hele nuchtere man,die ik echt wel wat bijgeschaafd heb.Hij doet nu echt zijn best en daar gaat het toch om.Hij is gewoon wel echt mijn type man.Natuurlijk verlang ik heel soms ook weleens naar een man die meer attent is,maar als ik er dan een tegenkom ,dan krijg ik al snel kippevel.Ik kan het echt wel waarderen dat een man de deur voor me openhoud ,maar na de derde deur laat ik echt wel merken dat ik het zelf wel kan!!!Ik zou zo een man niet een hele week om me heen kunnen verdragen.
Mijn man doet ook niet erg hard zijn best om het juiste cadeau te kopen op mijn verjaardag.Jammer,maar als er dan met de kerst na mijn 2 zefgekochte cadeautjes onder de kerstboom ,ineens nog een cadeautje voor me ligt maakt dat ineens alles goed.En ach,als hij nu ,als ik jarig ben weer met een plantje komt,dat na 1 week al geen blaadjes meer heeft,want ik heb niets met planten,denk ik maar aan mijn cadeautje onder de kerstboom.......We zijn al wel 20 jaar samen zonder dat ik nare kriebels van hem krijg.
Oh, wat bof ik
Mijn man is ronduit attent wat verjaardagen betreft. Wat ik lees bij sommigen van jullie vervult me met medelijden voor de dames. Ik krijg een mooi kado, al jaren, ik vraag wel eens om een huishoudelijk produkt maar dan komt hij toch met een sierraad of een mooi boek.
Vaak wil hij ook uit eten die dag, maar we krijgen ook veel visite zo'n dag. Dus het etentje is dan nog uitje voor verderop die week.
Hij heeft ook best min punten hoor ; ) maar dat zijn van die mannendingen die al genoemd zijn; wil je de afwasmachine leeghalen, wil je de was ophangen, zorg je ervoor dat het huis een beetje opgeruimd is als ik terug kom van een dag werken. Wanneer ik dit vraag komt het goed, vraag ik het niet dan gebeurd er niet veel.
maar daar ben ik inmiddels aan gewend.
Hij heeft ook zoveel leuke kanten....dus ik ben dik tevreden.
Ja ja
Ik zie hier onder andere de woorden "leren" en "bijsturen". Dames JULLIE vinden de verjaardag en de kado's belangrijk. ZIJ vinden dat niet. Waarom moeten ze zich aanpassen aan wat jullie vinden? Ja, een relatie is geven en nemen natuurlijk. Dus als een verjaardag heel belangrijk voor je is is het leuk als je man dat aanvoelt. Maar als het niet zo is? Dan niet.
Ik zou het leuk vinden om een mannelijke mening hierover te horen. Tinus, Sarcas, Wimb, anderen, waar zijn jullie?!
Carmen.
Omdat..
Je kunt het ook omdraaien Carmen, als je van je partner houdt en je weet dat die het fijn vindt dat je aan haar verjaardag denkt, dan doe je daar moeite voor. Ik vind het een twijfelachtige basis om te zeggen: 'tja, jij vind het belangrijk, dus regel het zelf maar'. Een verjaardag is een mijlpaal in het jaar, niet een issue als het dopje van de tandpasta.
Is het zoveel gevraagd om uit liefde moeite te doen voor een ander? Of moet je als vrouw tegenwoordig zo geëmancipeerd zijn dat je zelfs je verjaardag zelf moet regelen.......slaan we niet door? De basis van een relatie is toch liefde, geen individualiteit?
Neuh
Misschien scheelt het dat ik zelf niet goed kan begrijpen dat er mensen zijn die verjaardagen belangrijk vinden
Carmen.
Respect en waardering
Hier ook een man die er nagenoeg geen moeite voor doet. Met kerst niet, moederdag en verjaardagen ook niet. Vergeet de verjaardag van zijn eigen moeder zelfs en verwijt het mij dan dat ik er niet aan heb gedacht.
Ik denk dat het alles te maken heeft met respect en waardering. Je vind het toch ook fijn om je vrouw of man blij te zien? Als je nou weet dat je iemand er een plezier mee doet en dat is duidelijk aangegeven (zoals hier). En je komt dan met een lullig kadootje aan of met helemaal niets. Je zorgt niet voor een gezellig ontbijtje bijvoorbeeld. Dan intereseert het je toch gewoon niet? Waar is dan het respect voor je vrouw?
De waardering die je kan laten zien voor iemand? Juist op zo'n dag?
Hier ook al jaren aangegeven dat ik het leuk vind om een kadootje te krijgen. Geen ouwe badjas met een briefje er bij: koop maar een nieuwe. ( zoals ik al eens heb gekregen) Ik ben niet veel eisend maar een bosje rode rozen zou ik al prachtig vinden. En het is toch heerlijk als iemand zijn best voor je doet. Daar toont hij toch iets mee?
Dat hij van je houd en respect heeft voor je gevoelens.
En volgens mij kan iedere man het gewoon leren om zijn best voor je te doen in deze situatie.
En doet hij dat dus niet heeft hij gewoon schijt aan je.Zo zie ik het en daar wordt ik nou boos over.
( sorry voor het taal gebruik
Respect en waardering
Ik ben het helemaal met Snoes eens.
Al die smoesjes rond mannen dat ze mannen zijn, dat ze een drukke baan hebben, dat je ze het moet voorkauwen, dat hij ook de verjaardag van zijn moeder vergeet: hou toch op. Nee, het is gewoon disrespectvol als je als partner de verjaardag vergeet.
Twee van mijn beste vriendinnen hebben ook zulke partners. En die meiden hoeven ook niet veel. Het is dan wel erger dan bij de postster van dit draadje: zij doen helemaal niets. Een van de twee mannen kondigde aan een maand van te voren dat hij in Afrika zou zitten (een snoepreisje,vrouw werd 40 hijzelf vond het wel belangrijk en fijn dat er voor zijn 40e verjaardag een groot feest kwam). Maar bij beiden zou hun vrouws verjaardag ongemerkt voorbij kunnen gaan. En die vrouwen zouden al superblij zijn als man in kwestie met de kinderen 's ochtends wat madeliefjes plukte en voor haar zongen. Nee hoor, niets van dat al. Is het toevallig dat dit ook gezinnen zijn waar de vrouw het leeuwendeel van de opvoeding en het huishouden doet? Nee denk ik niet. Enerzijds natuurlijk drukke mannen anderzijds respect en waardering voor de vrouw en voor moeder van hun kinderen blijkt in ieder geval niet hieruit.
Ik word er plaatsvervangend bunzig van. En voor degenen die die mannnen omringen met excuses: deden die mannen de eerste drie jaar van de verkering ook de verjaardag van de dames vergeten? Nee toch? Het lijkt me gewoon een kwestie van bezit van de zaak einde van het vermaak.
TT
Tante truus (offtopic)
Je wordt er bunzig van???
Ik ben het met carmen eens
Als iemand (niet noodzakelijkerwijs een man) het hele verschijnsel verjaardag niet belangrijk vindt, dan wordt het opgedrongen, onder het mom van respect tonen, dat er toch veel tijd en energie in gestoken moet worden. Misschien denkt jouw man ieder jaar wel: Tjemig, nou zit ze alweer zo te darren en te regelen en van mij hóeft dat helemaal niet! Maar doet hij uit respect voor jou alsof hij dat hevig waardeert.
Ik ken mannen en vrouwen die doodgemoedereerd iedere vorm van verjaardag vergeten, tot die van henzelf aan toe, dus zeker de mijne als ik er niets van zeg, de verjaardagskalenders op de WC ten spijt. Hun respect voor mij blijkt wel op andere manieren.
Genista
Nu gaat het om een verjaardag, maar stel je voor dat jouw man nooit bij de eettafel wil eten, maar voor de tv? Jij vindt bij de eettafel eten wel belangrijk, maar je man gaat gewoon met zijn bord bij de tv zitten. Denk je dan 'ach, de schat!, hij vindt eten bij de eettafel nu eenmaal niet belangrijk'? Of toch meer 'Het is normaal dat we samen bij de eettafel zitten, dus hij moet zich aanpassen'? (wij eten overigens nooit bij de eettafel, feestdagen uitgezonderd, het is zomaar een voorbeeld)
Kaaskopje, dat heeft er weinig mee te maken
Eten bij de tafel is niet "attent".
Bunzig (ayanne, ot)
Zo te lezen heeft TT Zeeuwse roots. Bunzig is een Zeeuws woord, het betekent net zoiets als nistig. Ze gebruikt ook "doen" (Doen ze ook verjaardagen vergeten in de verkeringstijd) - ook wel een Zeeuwse gewoonte.
Tirza
