Jarig
Gisteren was ik jarig en ik begon mij toch af te vragen hoe dit jarig zijn bij andere moeders er aan toe gaat. Ik ben verder erg blij met mijn man dus klagen daarover doe ik niet. Maar ik heb het gevoel dat er een soort moeder verjaardag emancipatie nodig is.
Het begon erg goed, ik was al verbaasd dat mijn gezeur toch iets had opgeleverd. (Paar dagen van te voren roepen dat ik zo'n zin had om jarig te zijn. Zodat ze het niet konden vergeten) Ik werd om 7 uur mijn bed uit gezongen en zat als verfrommelde kat aan een feestontbijt. Ik hoefde zelfs niet de hele ontbijttafel weer af te ruimen. Dus ik was helemaal blij.
Het was een gewone werkdag dus alles ging over op de orde van de dag. Ook prima verder.
Tot ik 's avonds thuis kwam meestal na acht uur. Ik tref mijn man verkouden op de bank aan onder een deken, verzonken in een film, niet aanspreekbaar. De hele kamer is een chaos, de poes heeft geen eten gehad, de cavia's ook niet, de hele afwas staat er nog, de avondmaaltijd staat nog op het fornuis ... En ik had hem horen zeggen dat hij die avond niet naar een vriend toe ging omdat ik jarig was, dus ik verwachtte eigenlijk een gezelligere thuiskomst. Toen ik zei dat ik het niet gezellig vond en het jammer vond, begon hij vrij snel tegen me aan te schreeuwen dat hij ziek was, moe en heel hard zijn best deed. En dat het elke keer gezeur is en dat ik nooit tevreden ben.
Ik had ook overwogen om er niks over te zeggen, maar er is iets geks aan de hand met als ik jarig ben of als er moederdag is.(ik ben zijn moeder niet dus veel moeite doet hij er niet voor, of met veel tegenzin)
Heel in het begin voor de kinderen heeft hij bijvoorbeeld eens op mijn verjaardag vrij genomen, me een fiets kado gedaan. Ook toen moest ik werken en toen ik thuis kwam had hij de hele dag liggen slapen op de bank en was daar nog steeds mee bezig (je moet weten dat zijn werk voor alles gaat). Ik snapte er niks van.Ja en met een hele fiets moet je niet zeuren natuurlijk.
Wat is dat? Doen meer mannen zo?
Anekdote uit de oude doos
Tante Truus,
Mijn verhaal is niks meer dan een verhaaltje; je hoeft er niets achter te zoeken. Er is niks te generaliseren en geen les uit te halen. Al vond ik het wel jammer dat mijn veldboeket het feit dat mijn vader haar verjaardag was vergeten niet goed kon maken 
Het is zelfs geen klaagzang over een droeve jeugd, hooguit een illustratie van de wat dramatische inslag van mijn moeder.
Tante truus
Tante Truus citeert mij: "Dan steek je energie in dingen die wel energie en plezier opleveren."
En antwoordt: "Helemaal goed. Als het gelijkwaardig is dan."
Ik begrijp het niet meer. Op wat voor gelijkwaardigheid doel je nu? Inmiddels heb ik toch wel uitgelegd wat ik ermee bedoel en ook dat het kan zijn dat je werkelijk een hork van een man hebt. Ik kan je nu echt niet meer volgen.
Mijn oma
Oma zei altijd: met moederdag en mijn verjaardag hoef ik helemaal niks extra's, ze mogen het zelfs vergeten, als ze alle andere dagen van het jaar maar lief voor me zijn en me verwennen.
En inderdaad, ze kreeg alle dagen ontbijt op bed. 
Ik denk dat wat in 363 dagen van het jaar gewoonte is (moeder slooft en initieert alles wat gebeurt), heel moeilijk voor een dag anders gaat. Mensen zijn gewoontedieren. Dus mannen zijn dan niet gewend iets te bedenken, organiseren, verwennen. En vrouwen houden angstvallig de touwtjes in handen en kunnen dus nauwelijks blij zijn met wat wel bedacht is voor ze (dat boeket veldbloemen). Oftewel: bij wie het zo gaat: doe als mijn oma!
Slachtofferrol
wat me keer op keer opvalt met dit soort discussies, is dat vrouwen zo snel slachtoffer gaan spelen. Allerlei dingen verwachten, en dan zwaar gepiekeerd zijn dat het niet zo gaat als gewenst. Maar ondertussen niet actief je leven inrichten zoals je het wel wil hebben.
Ik zou zeggen, als er geen gelijkwaardigheid is in je relatie, en je je waardering uit die paar dagen per jaar moet halen, bekijk dan hoe je je dagelijkse leven kan veranderen.
Ik volg mijn man indien hij wil met liefde de hele wereld over, maar ik zal hem nooit over mijn persoonlijke grenzen in het dagelijkse leven laten gaan. Als mijn partner me 1 keer teringwijf zou noemen, dan zou hij de volgende dag vrouwloos zijn.
Hij behandelt me het hele jaar door goed, en dan zal het me echt een zorg zijn dat hij mijn verjaardag en onze trouwdag vergeet. Iedereen heeft z'n zwakke punten hoor. (en deze zijn toevallig ook de mijne, dus zijn we alsnog gelijkwaardig...)
En wie heeft er nou zin in om iemand te verassen als het een verplichting is? En als het toch eigenlijk nooit goed genoeg is? Is het niet leuker en constructiever om de verwachtingen voor verassingen het raam uit te gooien en gewoon je man bij z'n lurven pakken en samen doen waar je zin in hebt op zo'n dag. Een fles wijn opentrekken, een wandeling maken, samen op de bank hangen, lol hebben?
Het heeft twee kanten
Natuurlijk, ik heb verwachtingen rondom mijn verjaardag en andere dagen. Maar ik ken ook mijn vriend. Hij denkt er zelf niet zo aan. Als ik hem een duwtje in de goede richting geef en ik krijg het door mij 'verwachte' gebaar, dan zie ik wel aan hem dat hij blij is als ik het ook ben. Dat maakt zijn gebaar, ook al is het door mij geinitieerd, oprecht, zeker daar ik weet dat hij zelf ook niet zoveel van mij verwacht en het dus niet zo in zijn belevingswereld voorkomt. Een voorbeeld: met kerst geven wij elkaar wel eens een klein cadeautje. Dit jaar hadden wij eindelijk digitale telefonie, maar wij wilden graag een ouderwetse bakelieten telefoon. Zonder dat ik het wist had hij die telefoon geregeld en was ook een lange tijd bezig geweest deze met behulp van allerlei apparatuur zodanig om te bouwen dat hij ook digitaal kon bellen. Toen het cadeau mij werd gepresenteerd was ik eigenlijk teleurgesteld. Hij kreeg iets persoonlijks van mij en ik kreeg 'weer het familiecadeau'. Totdat ik zag hoe teleurgesteld hij was. Het was echt als verrassing voor mij bedoeld en hij had zich erg op mijn reactie verheugd. Ik vond het cadeau opeens een stuk leuker, nog steeds eigenlijk 
.
Noot: niet dat ik altijd zo inlevend ben hoor. Toen ik vorig jaar rond mijn verjaardag Pinkpopkaartjes had besteld en hij vrolijk riep "Heb je Pinkpopkaartjes besteld? Nou, alvast proficiat he", was ik not amused. Hij heeft iets anders voor mijn verjaardag moeten bedenken, haha. Ik moet het hem ook niet te makkelijk maken natuurlijk.
