Je "anders" voelen dan andere/eenzaam als gezin..
Hoi
Ik pik deze titel even, al eerder verscheen er een topic die hetzelfde probleem aansneed...
Vanochtend vloog het me weer eens naar de keel: kids naar school gebracht, iedereen verzamelen op het plein want Sinterklaas zou komen. Om me heen zie ik niet anders dan druk pratende en lachende ouders in groepjes staan en ik stond alleen aan de kant. Voelde me ineens zo eenzaam en triestig... Ben echt weer sip naar huis gelopen..
Dit speelt al jaren.. Het "hoe" en "waarom" weet ik niet goed, maar ik lig niet lekker bij anderen qua contacten.
De eerste contacten zijn altijd okay (het beginpraatje, no problem), maar contacten vasthouden lukt me niet.
Ik ben er niet krampachtig naar op zoek, want ik heb een leuk leven met man en kids en we zijn happy met elkaar en toch mis ik zo en nu dan wel eens een wat rijker sociaal leven met leuke vrienden. Gewoon ff een vriendin waar ik een bakkie kan doen, iemand die met me mee wil naar de sportschool, mensen die ons eens te eten vragen en vice versa enz enz.. Ons sociale leven is arm, we kennen wel wat mensen, maar met het begrip "kennen" is ook alles gezegd, we gaan er niet mee om.
Voor de kids vind ik het wel eens wat sneu dat we geen grote vriendenkring hebben waardoor ook zij toch vaak een huismusjesbestaan leiden. Iets wat we wel proberen te doorbreken door vriendjes te laten komen enz...
Ik vind ons gezin soms zo eenzaam, snap ook niet zo heel goed waar het aan ligt en wat ik zeg; zo af en toe maakt het me verdrietig en op andere momenten vind ik het eigenlijk wel best en word ik benauwd van verhalen van mensen die tig afspraken met anderen hebben.
Wie herkent het en zit je er ook mee of vind je het wel prima zo ???
groet Geppie
Je doet het zelf
Ik ga namelijk altijd gewoon bij een groepje druk pratende ouders staan. Ben nog nooit weggestuurd hoor. En ook niet gebeten 
Veel interesse tonen in hun verhalen, wat vragen stellen over hoe zij zus of zo aanpakken, of nog vakantieplannen hebben, vooral goed luisteren en proberen dingen te onthouden en je bent in no time een populaire ouder.
Het enige wat ik kan bedenken dat heel erg afschrikt is als je stinkt. Neem jezelf dus op dat gebied even goed onder de loep, en ga er voorderest gewoon bij staan. Er worden rond het schoolplein echt geen uitnodigingen rondgedeeld.
Anders voelen, schoolplein, vrienden
Hoi Geppie,
Ik sta ook nooit bij die kleppende groepjes bij het schoolplein. Daar heb ik echt niks mee, gaat altijd over de kinderen, gezeur over wat wel en niet deugt aan school. Bleh. Dus het niet bij het groepje horen herken ik en vind ik geen enkel probleem.
Ik heb wel wat vriendinnen om even koffie te drinken, mee te tennissen, bevriende gezinnen die komen eten. En ik zou het enorm missen als ik die niet zou hebben. IK zit even te denken hoe deze vriendschappen zijn ontstaan. Meest via m'n eigen sport en via vriendjes van de kinderen, dat het als ouders ook blijkt te klikken. Dat begint dan met een kopje koffie/thee bij het halen en brengen. Eens een keer een beroep op iemand doen als je niet op tijd bij school kan zijn en dat wederzijds. En nu dus ook eetafspraakjes.
Gewoon proberen zou ik zeggen. Het begincontact gaat je goed af, dus nu de volgende stap.
Een grote vriendenkring heb ik overigens ook niet, maar wel een stuk of 5 vriendinnen. En wat ik dan weer jammer vind is dat dit allemaal losse vriendinnen zijn en geen groepje om mee op stap te gaan.
Marlou
Trucs
Ik heb vroeger ook wel met andere ouders opgetrokken. Mensen die met een eerste kind op school zijn hebben vaak meer behoefte aan contact, dan mensen met een derde kind.
Misschien is het makkelijker om contact te leggen als je iets met een ander doet. Veel contacten worden ook aangehaald bij de klusjes op school, samen de klas/school versieren en dergelijke. Als klasse ouder heb je een functie waarvan het contact leggen een onderdeel is. Door speel afspraken met de kinderen te maken kun je ook zelf contact leggen met de ouders bij het halen/brengen. Of als je een kinderfeestje organiseert kun je aan het eind de kids voor een DVD zetten en de ouders vragen of ze nog iets willen drinken.
Maar je hoeft het ook niet tot school te beperken. Bij contacten via hobby of interesse heb je veel meer kans om gelijkgestemden te vinden dan op het schoolplein. Je deelt in ieder geval al iets met de mensen die je zo ontmoet. En natuurlijk kun je als je je zelf eenzaam voelt vrijwilligers werk doen voor andere eenzamen (lokale Van Harte restaurant, maatjesprojecten, of vraag de plaatselijke vrijwilligers centrale). Toen ik na een verhuizing naar een andere stadwaar ik niemand kende mijn baan had opgegeven ben ik begonnen in het lokale buurthuis. Ik heb er geen vrienden voor het leven aan overgehouden, maar had zo wel een praatje op de dag.
Het belangrijkste is dat je zelf open staat voor contact en openstaat voor andere mensen, naar ze luistert en interesse in hen toont.
Die uitspraak van jou is een waarheid als een koe.
Dus Geppie: zet je schroom opzij en stap de wijde wereld in
Ik moet eerlijk zeggen dat ik er ook niet altijd zin in heb en ik ook nogal eens de neiging heb om in mijn schulp te kruipen. Maar echt eerlijk waar, zoals je de wereld tegemoet treedt zo wordt je ook ontvangen. Je moet het echt zelf doen. Er is niemand die het pad voor je effent.
Overigens merk ik ook dat vele vluchtige contacten ook best wel wat hechte vriendschappen kunnen vervangen. En het begint ook vaak met een praatje.
Karakter
Het heeft ook wel te maken met je karakter, de een is spontaner dan de ander. Hoe ouder je wordt hoe lastiger het lijkt te worden - al is er misschien weer een keerpunt, weet ik nog niet..
Mar inderdaad, uiteindelijk moet je het zelf doen en op mensen en gelegenheden afstappen. Wat ikzelf ook erg moeilijk vind.
En nu ook moet gaan doen omdat ik in een nieuw land woon en alles in nl is gebleven!
Succes!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Kletspraatje en rouleren
Ik ben ook naar een ander land verhuisd en mijn man had hier helemaal geen sociale contacten. Ik beheerste de taal nog niet goed genoeg om mee te kletsen met andere moeders, maar eenmaal over die drempel heen ging het snel met een praatje hier en daar. Niet dat ik met alle moeders een innige band heb opgebouwd, maar wel een wat bredere wereld, mede door de kinderen. Afspraakjes, verjaardagen etc. Hier zijn overal ook kliekjes, op school, sportclub van kinderen, kerk etc. Ik heb gewoon oppervlakkig gerouleerd en daar uiteindelijk een paar leuke vriendinnen aan overgehouden. Ik merkte door de jaren heen wel met wie het klikte.
Wel opmerkelijk, van het groepje van ongeveer 13 moeders die op de kleuterschool door de kinderen met elkaar optrokken, zijn er inmiddels 9 gescheiden, waaronder ik dus.
Dus gewoon erop afstappen, meekletsen. Je hoeft niet meteen iedereen op de koffie te vragen. Het wijst zich vanzelf wel.
Ook succes!
Fély
Ik herken het wel
Ik voel me ook een beetje een vreemde eend in de bijt. Ik woon in Wallonië, in een gat waar Nederlandstaligen op 1 hand te tellen zijn. Ik spreek prima de taal, ben ook helemaal niet bang om te praten maar ik voel dat de mensen niet zo zitten te wachten op intensiever contact. Daarbij ben ik ook nog de jongste mama en voel me daardoor ook 'alleen' (ben 28, eeste is geboren toen ik nog net geen 23 was). Ik ken wel moeders van gezicht en zeg vriendelijk bonjour maar daar blijft het bij. Het zijn gewoon niet mijn type mensen want ze zijn hier meer gereserveerd. (En dan komt er zo'n Nederlandse trien die een beetje té direct is - want dat is hoe Belgen over Nedrlanders denken). Hier moet je juist de kat uit de boom kijken en je vooral niet opdringen.
Anders...
Wij zijn echt anders, en alhoewel ik nooit de neiging heb gehad om bij de grote kliek te horen, heb ik dat soms wel sinds ik kinderen heb. Ik gun het ze om erbij te horen, "gewoon" te zijn, en niet overal extra voor te hoeven knokken.
Maar goed, we kregen twee kinderen met een vorm van autisme, dan heb je al een tikkie andere gezinssituatie (en daar vertrokken de eerste vrienden al...) en we maken ook niet de meest voor de hand liggende keuzes, en dus... ben je "anders, raar, moeilijk, misschien zoek je het zelf ook wel..."
Ik merk wel dat nu ik zelf weer wat beter in mijn vel zit dat de contacten ineens als vanzelf weer groeien, het zal wel een bepaalde uitstraling zijn.
Op de school waar mijn kinderen uiteindelijk kwamen ben ik ook klassemoeder geworden, en ik help zo eigenlijk bij van alles en nog wat op school. Daar hou je wel wat contacten aan over, maar echt diep gaan die ook niet, toch is het wel leuk. En als je het je bedenkt; alle vriendschappen beginnen oppervlakkig en groeien langzaam uit (bij mij tenminste).
Wees niet onzichtbaar! dat herken ik ook wel, en zeker als ik me al niet goed voel en eigenlijk toch wel behoefte heb aan contact lijken mensen dwars door me heen te kijken, of je word letterlijk omver gelopen, heel storend! Ga je eigen weg, en sta ervoor! loop rechtop! heel letterlijk, mensen waarderen dat en zien je meer.
Ben trots, want zelfvertrouwen trekt mensen aan. En ben je echt anders? ik wel! godzijdank ben ik niet hetzelfde 
groetjes, Tess
Schoolpleingezelligheid
Met schoolpleingezelligheid heb ik ook niets. Ik voel me op het schoolplein ook altijd een beetje een buitenbeentje. Dus dat gevoel herken ik wel. Maar ik heb wel veel vrienden en vriendinnen. Voor mij is het schoolpleingedoe en contacten die daaruit zouden kunnen ontstaan iets heel anders dan het hebben van vrienden. Schoolpleingedoe is oppervlakkig en daar heb ik niet veel mee. Mijn vrienden en vriendinnen ken ik allemaal al heel lang, van de lagere school en de middelbare school. Je hoeft dus helemaal niet goed te zijn in schoolpleingedoe om vrienden te kunnen maken.
Une femme
Eens met une femme
Die schoolpleingezelligheid is heel betrekkelijk. Dochter van vier zit op een zwarte school, dus de meeste moeders kletsen in een andere taal. Ik sta er gewoon bij en zorg dat ik niet te lang hoef te wachten (ik kom dus altijd net op tijd). Ik heb niet zo'n behoefte aan die contacten.
Ik heb gemerkt dat je, als je een gezin hebt en ook nog fulltime werkt, eigenlijk niet zo gek veel tijd overhoudt. Die tijd besteed ik dan liever aan man en kind dan aan vage kennissen.
En Lidwientje, elke keer als jij beschrijft hoe je leeft, ben ik verbaasd, ik lees je postings namelijk heel graag. Ik zou het leuk vinden om een keer (of meer) met je te bomen over noordpoolboeken en andere zaken .
Geppie, verkijk je niet op andere gezinnen. Er zijn er best veel die in een besloten kringetje leven. Zouden wij ook doen als we niet zo idioot veel directe familie hadden, haha. Als je echter echt last hebt van de eenzaamheid en je woont in mijn regio (033), ben je meer dan welkom op de koffie.
Groetjes
Massi
Lidwientje
ik begrijp dat niet zo goed, dat je niet goed kan zijn in het onderhouden van vriendschappen. Dat is toch gewoon een kwestie van doen. Ik denk eigenlijk dat mensen die zeggen dat ze er niet zo goed in zijn er eigenlijk niet zoveel behoefte aan hebben. Het toch niet belangrijk genoeg vinden.
Zelf kan ik me slecht voorstellen dat je in een heel leven geen mensen tegenkomt waarmee je op 1 lijn zit. Lijkt mij heel eenzaam.
une femme
Ik herken het
Vroeger wilde ik ook graag erbij horen, maar inmiddels ook niet meer. Ik hou ook niet zo van groepjes, dus voel me wel lekker in mijn vel zo.
Ik heb wel een beste vriendin, een echte soulsister, wij zijn doubles van elkaar, helaas woont zij in de VS, maar dankzij internet staan wij dagelijks in contact en hebben erg veel plezier, liggen echt helemaal in de stuip van het lachen. Ik ken haar ook al weer 6 jaar en met de tijd is onzere vriendschap heel diep geworden. Natuurlijk we kunnen niet zomaar met elkaar een bakkie doen ofzo, maar kunnen echt over alles met elkaar praten. Ook over heel serieuse onderwerpen dus. En als je zo'n band met iemand heb, dan maakt de afstand niet meer zoveel uit.
Kritisch en selectief zijn
Sommige mensen leggen de lat veel hoger voor vriendschap of gezelligheid dan anderen. Volgens mij heeft dat niet zoveel te maken met selectief of kritisch zijn als wel met je behoefte aan gezelschap. Ik heb een groot gezin en een baan waarin ik veel moet praten. Als ik bij school of op het sportveld sta heb ik geen enkele behoefte om trivialiteiten uit te wisselen (of te luisteren naar het gemopper) van mensen die mij niet interesseren. Mijn vrienden kan ik tellen op de vingers van 2 handen en voor meer heb ik geen tijd en geen energie. De mensen waar ik wel tijd in steek, zijn voor mij bijzondere en belangrijke mensen. En als we elkaar een jaar of langer niet spreken, pakken we gewoon de draad weer op. Zoals Lidwientje omschrijft zou ik wel heel kaal vinden. Maar net als Geppie voel ik mij anders dan de moeders op school en de collega's op het werk, maar ik heb de afgelopen 40 jaar een paar zielsverwanten weten te vinden. Gewoon goed zoeken 
Het begint altijd oppervlakkig
Mijn beste vrienden waren eerst toch echt 'gedwongen kennissen'. Je komt bij elkaar terecht, maakt een oppervlakkig praatje, een week later nog eens, en nu, twintig jaar later, willen we het liefst bij elkaar in een bejaardentehuis terechtkomen.
Ik ben zeker geen automatische groepjesopzoeker, maar ik ga oppervlakkige gesprekken niet uit de weg. Je weet maar nooit wat er van komt.
Tja
ik herken het wel, je hebt altijd wel ouders die met zijn allen bij elkaar staan en eruit zien als populaire groepjes (net als vroeger op school...)ik heb dan zelf niet zo de behoefte om daar tussen te gaan staan.
meestal ga ik bij een ouder staan die ook alleen staat en dan komt het praatje vanzelf. Je kan bv altijd over het weer beginnen. Of als de moeder nog een kleintje bij zich heeft vragen hoe oud het is, en hup je hebt een praatje.
bij grote groepen ga ik nooit staan ik hou daar niet zo van. Ik denk dat je lang niet de enige bent alleen je gevoel geeft dit wel aan. Denk dat veel meer moeders dit zo voelen hoor.
Hmm
Ineens vind ik vind mezelf heel onaardig; ik ben namelijk totaal niet geïnteresseerd in schoolpleinsocialtalk. En ook niet zo in willekeurige collega-ouders. Ik verveel me snel bij oppervlakkige praatjes, hoef niet vaak te weten hoe oud iemands kind is of wie er luizen heeft of wat andere ouders doen qua werk. (Zo kon het gebeuren dat ik eens bij een spoedgeval in het ziekenhuis de moeder van een van jongste's beste vriendjes als arts kreeg..ik wist niet eens dat ze arts wás. Nu weet ze zelfs precies hoe ik er vanbinnen uitzie 
Meestal kom ik vrij laat, neem kind (en evt. vriendjes) mee en verdwijn weer. Als ik sta te wachten denk ik na over wat ik straks wil eten ofzo. Ik weet niet eens wie populaire moeders zíjn, laat staan dat ik ambieer er zelf een te worden.
Mijn behoefte aan plakkende ophaalouders (daar zijn er best veel van!) is vrijwel nihil. Meestal is het een tijd van de dag dat ik hele andere dingen aan m'n hoofd heb, we hebben ook vaak eters waar ik dan mee klets, er moet eten op tafel komen, de grote kinderen komen ergens van terug of gaan ergens heen...
Pfoe, asociaal, als ik dat zo lees. Toch ben ik meestal best aardig, en heb ik redelijk wat vrienden Meestal brengt man jongste naar school, die kent alle ouders en kinderen, inclusief leeftijden, beroepen en of ze van regen en sneeuw houden. Heeft jongste tenminste een sociale ouder...
Hier ook niet
op de peuterschool dan of bij de gastouder, mijn kinderen zijn nog klein. Ik heb geen contact met de ouders van de peuterspeelzaal noch bij de gastouder. Ik breng mijn zoontje naar de peuterschool en als ik hem ophaal ben ik altijd net op tijd en haal ik mijn zoontje op en ga weer weg.
Ik heb wel heel veel vrienden en vriendinnen, geen gebrek aan sociale contacten. Ik hoef dat ook niet zo nodig op school. Komt denk ik vanzelf wel of anders niet, ik kan er niet mee zitten.
Ik lees jouw postings echt met verbazing Lidwientje, lijkt me niet leuk voor je. Inderdaad erg eenzaam. Ik lees jouw berichten altijd met veel interesse. De ouders op de school van jouw kinderen weten niet wat ze missen, hun verlies, niet de jouwe
Volgens mij wonen jij en ik bij elkaar in de wijk. (elders ergens gelezen)
Ik wil best een keer een kopje koffie met je drinken (of een wijntje doen)
En...lidwientje
zo'n wijntje met Kiki is gezellig hoor!
Hahaha lidwientje
Dat wordt nog knokken om tijd te maken voor die opleiding, met al die zich spontaan aanbiedende koffiedrinkers en wijn-nippers
Maar als jij werk, kinderen en opleiding kunt combineren, kun je daar ook best tijd voor maken. Het voordeel van contact met soortgenoten, die het net zo druk als jij hebben, is dat ze meestal niet verwachten dat je om vrienden te zijn (of worden) iedere week koffie moet drinken.
Maar behalve dat je het nu wel kaal vind ben jij denk ik ook iemand die graag alleen is en contactleggen ook een beetje een "klus" vindt. Zo werkt het voor mij vaak ook, zeker in drukke periodes.
Marieke
Precies, het is een klus om contacten te onderhouden, zo ervaar ik dat ook. Het is geen desinteresse, meer gewoon sleur/moeheid/drukte die in de weg zitten. En als ik heel moe ben, pak ik liever een boek dan dat ik uitgebreid een vriendin bel.
Ik heb trouwens net als jij een beroep waarbij ik voortdurend moet praten met mensen, dus na mijn werk geen bijzondere behoefte aan nog meer oppervlakkig contact.
En Lidwien, in ons geval wonen we dermate ver uit elkaar dat dat bomen over koude boeken er voorlopig niet in zit, dus mij kun je van je lijstje schrappen (hihi).
Groetjes
Massi
Herkenning
Ik maak op school wel praatjes met andere ouders, maar daar blijft het dan wel bij. En vriendinnen heb ik weinig en ook weinig sociale contacten. Ja ik voel ook de eenzaamheid wel.
Muizemeis
Eenzaam
Ik had vroeger veel (oppervlakkige) vrienden en kennissen. Zeker toen ik nog muziek maakte. Door veel tegenslagen en ziekte, behoorlijk heftige gebeurtenissen (drugs/alcohol/sterfgevallen) alsook door het noodgedwongen moeten stoppen met de muziek en met werken (ik zit in de WAO) ben ik iedereen kwijtgeraakt. Zeker toen ik erg depressief was bleken veel zgn vrienden daar geen trek in te hebben. De traumatische zwangerschap (in de steek gelaten door de vader van mijn zoon), bevalling en tijd erna (opname vanwege een ernstige postnatale depressie) heeft er ook in gehakt. Ik heb ook al in geen 10 jaar een relatie gehad en dat begin ik steeds meer te missen.
Ik heb verder ook geen familie naast mijn moeder en zus. Mijn vader is vorig jaar onverwachts overleden en mijn halfzus woont met haar kinderen ver weg en ook daar heb ik nooit echt een band mee gehad.
Voor mij speelt vooral dat ik bang ben om nieuwe contacten aan te gaan omdat ik vrees dat ze toch weer verloren gaan. Daarnaast zijn er andere redenen waarom ik het moeilijk vind om de contacten te onderhouden. Ik ben ook nooit iemand geweest van veel bellen of afspreken of vaak "een bakkie doen". Kwaliteit vind ik belangrijker dan kwantiteit.
Van huis uit hebben we die gezelligheid ook niet echt meegekregen. Alleen met de Kerst komen we samen als familie (moeder, zus, neef en nicht en ik en zoon) en verjaardagen worden ook al lang niet meer gevierd. Ik ben zelf net jarig geweest en dan is het toch wel even confronterend als er geen enkel kaartje in de bus ligt of er niemand belt. Of dat je met Oud en Nieuw in je eentje thuis zit voor de buis (zoon is dan bij oma en bij zijn vriendjes daar). Dat was vroeger wel anders.
Gelukkig heeft mijn zoon stapels vriendjes en spreek ik andere ouders op het voetbalveld en incidenteel op school of in de zomer bij het buitenspelen maar ik wil hier wel iets aan gaan veranderen. Daarvoor ga ik ook in therapie. Er zit een hoop oud zeer en onverwerkte traumatische gebeurtenissen en je kan pas gezonde contacten aangaan als je zelf in balans bent danwel iets te geven hebt. Ik kan allang niets meer geven want ik ben helemaal leeggezogen en gemangeld door de vele sterfgevallen, stress, ziekte, zorgen voor/om mijn zoon en financiele problemen van met name de afgelopen 10 jaar. En dat alles in mijn eentje.
Mijn voornemen voor het nieuwe jaar is dus het creeren van een groter sociaal netwerk en nieuwe vrienden maken door hard aan mezelf te gaan werken en niet bang te zijn om nieuwe contacten te leggen. En dan hopelijk misschien zelfs weer parttime werken, een leuke hobby zoeken etc. kortom het leven weer een beetje een leuke invulling geven. Het is toch veel fijner om leuke dingen met anderen te delen...
Berber
Jij zou nou juist een geschikte vriendin zijn voor mij LOL Ik zou in ieder geval ook absoluut geen punt maken van al die dingen die je noemt. Waarom niet? Omdat het helemaal niet om dat soort zaken gaat in mijn ogen. Het gaat om de persoon en niet om de poespas van al die verplichtingen eromheen...
Ik heb het ook
ik heb het dus hetzelfde. op het schoolplein heb ik veel contacten, ik "lig"goed in de groep. ga alleen staan maar komen regelmatig mensen bij. zeg iedereen gedag, ik ben een graag geziene moeder ook bij de juffen.
maar contacten? nee dat lukt niet of nauwelijks! ik probeer het ook niet meer, ik ga te vaak op mijn neus.
en waarom? ik snap het niet. als een contact prettig verloopt naar mijn idee en ik probeer eens iets af te spreken,loopt het altijd stuk. de laatste keer had ik een jaar lang contact met twee moeders van school. af en toe spraken we af.
ik mocht eentje graag, klikte volgens mij goed, kwamen op verjaardag bij elkaar. maar als ik iets wilde afspreken, moest ze of schoonmaken of naar haar moeder. ineens smste ze dat ze geen contact meer wilde, ik claimde haar teveel en wilde te vaak afspreken.
terwijl ik alleen maar af en toe een bakkie wilde doen, ontbijten bij ikea of met de kids naar de speeltuin.
het lukt mij niet om iemand te vinden. en ik ben nu dus gestopt met proberen.
wij hebben ook zo'n eenzaam gezin. mijn man ervaart hetzelfde. is heel erg popi jopi op zijn werk, net als ik. ook bij kennissen in de sportschool,maar meer wordt het nooit.
ik denk deels omdat we hoge eisen stellen aan anderen. wat lidwientje zegt..op een lijn zitten. niemand is "goed genoeg".
en toch mis ik vriendschappen. ik heb een leuke moeder gelukkig. maar verder komen er maar weinig mensen over de vloer. als de kids jarig zijn vind ik het zielig.
ik heb wel een enkel contact hoor, maar verder dan op een verjaardag komt het niet.
meestal voel ik me er niet ongelukkig bij. behalve weer tijdens feestdagen als we weer eens alleen met ons gezin zijn.
Afwijzing
Ik vind het lastig hoor. Ik weet dat het voor een groot deel aan mij danwel mijn eigen angst ligt.
En ik vind het af en toe toch best heerlijk zo helemaal alleen. Ook toen ik nog veel met andere mensen omging had ik dagelijks behoefte aan wat rust en ruimte om me heen. Maar ik kan best jaloers zijn op anderen. Gezellig even winkeltjes kijken oftewel "shoppen", een kopje thee drinken, bij elkaar eten. Ik heb nog nooit van mijn leven met een vriendin of met meerdere vriendinnen geshopt ofzoiets. Of op vakantie gegaan.
De laatste keer dat ik bij iemand anders heb gegeten danwel dat iemand hier kwam eten kan ik me niet meer herinneren. Naar de bios met een vriend/vriendin idem. Op een verjaardag geweest weet ik ook niet meer hoelang geleden. Ik mis het echt. Maar ik ben degene die de eerste stap moet zetten en die niet al te bang moet zijn. Voor afwijzing, verlies, gekwetst worden, geclaimd worden en meer van die zaken. Ik ben zo gekwetst en vernederd dat ik eigenlijk denk dat niemand op mij zit te wachten en ook al weet ik dat dat onzin is, zo voelt het nu. Een hoop werk aan de winkel want ik ben nog veel te jong om al troosteloos en eenzaam achter de geraniums te zitten ... Dus hierbij een virtueel kopje thee met een gevulde koek voor iedereen hier
Reactie...
Leuk al die verschillende reakties...
In ons/mijn geval is het beslist niet zo dat ik een populaire ouder wil worden/zijn, alsjeblieft niet zeg.. Past helemaal niet bij me en ik zou me er ook niet prettig bij voelen.
Ik had het als kind al, het gevoel "anders" te zijn dan anderen. Heb altijd met enige jaloezie gekeken naar mensen die niet alleen makkelijk contact legden, maar deze ook vast konden houden en bijv. met die vrienden dan ook nog eens op vakantie gingen. En na afloop dan verklaarden dat het zoooooo gezellig was geweest en dat ze een enorme klik hadden.
Ik moet er niet aan denken om met anderen op vakantie te gaan dus ik weet donders goed dat die contacten ook deels aan mezelf liggen. Ik geef me niet makkelijk en voel me niet gauw 100% op m'n gemak bij anderen (dus laat staan dat ik er dan op vakantie mee ga).
Meestal zit ik er niet zo mee, ik ben zoals ik ben en andere momenten vind ik het lastig zoals met de feestdagen enz....
Volgens mij is het ook een stukje aanvaarden van en beseffen/erkennen dat je bent zoals je bent !
En daarnaast moet je inderdaad net de mensen treffen waar je iets mee hebt, ook wellicht een kwestie van een beetje geluk hebben...
Enfin, inmiddels gaat het weer iets beter op dat punt, weet ook niet zo goed wat ik er verder mee moet.
liefs Geppie
Nu..
.. Heb ik opeens enorme trek in gevulde koeken! Wat nu gedaan.. 
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Helaas
Zit in het buitenland.. Dan moet schoonmoeder ze maar meenemen, samen met de roze koeken
Vind het hier trouwens nog veel enger om contact te zoeken terwijl ik me ook alleen voel.. Ongeïnspireerd vooral!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Verschil
Er bestaat wel een groot verschil tussen nieuwe vriendschappen en oude vriendschappen wat onderhoud betreft. Wat Berber beschrijft over vrienden waar ze af en toe mee afspreekt maar verder weinig contact mee heeft kan denk ik alleen bij vrienden waar je al een heel verleden mee hebt.
Ik ben zelf onlangs verhuisd en zit nu dus weer in het proces van nieuwe contacten opbouwen. Dat kost enorm veel tijd en energie. Geeft niet want ik ga graag met mensen om. Ik hou van socialiseren en heb graag mensen om me heen. Als je nieuwe mensen ontmoet dan zul je toch een soort van moeite moeten steken om ze te leren kennen. Ik ga nu heel regelmatig met collega's wat drinken of lunchen en dergelijke. Als je dan een bepaalde band hebt opgebouwd dan nodig je iemand eens uit om te komen eten en dan krijg je vanzelf een uitnodig terug. Of niet natuurlijk en dan weet je ook wel weer hoe het staat.
In het begin zijn de meeste vriendschappen meer oppervlakkig. Na een poosje ga je vaak pas echt de diepte in met mensen. Althans dat merk ik bij mijzelf. Met mijn nieuw opgedane kennissen van de afgelopen maanden deel ik echt nog niet al mijn diepste zielenroerselen. Sommige zullen misschien echte vrienden worden en dan komt dat vanzelf wel. Anderen blijven op het kennissen niveau steken en dat blijft wat oppervlakkig. Is ook prima, kennissen kunnen ook heel leuk zijn.
Ik hoop wel dat ik hier ook wat diepere vriendschappen kan opbouwen. Sociale contacten krijgen is niet zo moeilijk maar echte vriendschappen vergt natuurlijk veel meer tijd en ook een bepaalde mate van geluk. Je moet ook maar net iemand vinden met wie het zo goed klikt.
Maylise
Ha, dank
Maar ik geef schoonmama een mooi lijstje, en in de supermarche vond ik een soort vierkante gevulde dingen
Maylise heeft helemaal. Ik ga proberen een sport te gaan doen hier in het gehucht. Er is volleybal basketbal gym (?) en badminton.. Tips? Volley lijkt mij wel wat als het niet te hard gaat..
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
