Je "anders" voelen dan andere/eenzaam als gezin..
Hoi
Ik pik deze titel even, al eerder verscheen er een topic die hetzelfde probleem aansneed...
Vanochtend vloog het me weer eens naar de keel: kids naar school gebracht, iedereen verzamelen op het plein want Sinterklaas zou komen. Om me heen zie ik niet anders dan druk pratende en lachende ouders in groepjes staan en ik stond alleen aan de kant. Voelde me ineens zo eenzaam en triestig... Ben echt weer sip naar huis gelopen..
Dit speelt al jaren.. Het "hoe" en "waarom" weet ik niet goed, maar ik lig niet lekker bij anderen qua contacten.
De eerste contacten zijn altijd okay (het beginpraatje, no problem), maar contacten vasthouden lukt me niet.
Ik ben er niet krampachtig naar op zoek, want ik heb een leuk leven met man en kids en we zijn happy met elkaar en toch mis ik zo en nu dan wel eens een wat rijker sociaal leven met leuke vrienden. Gewoon ff een vriendin waar ik een bakkie kan doen, iemand die met me mee wil naar de sportschool, mensen die ons eens te eten vragen en vice versa enz enz.. Ons sociale leven is arm, we kennen wel wat mensen, maar met het begrip "kennen" is ook alles gezegd, we gaan er niet mee om.
Voor de kids vind ik het wel eens wat sneu dat we geen grote vriendenkring hebben waardoor ook zij toch vaak een huismusjesbestaan leiden. Iets wat we wel proberen te doorbreken door vriendjes te laten komen enz...
Ik vind ons gezin soms zo eenzaam, snap ook niet zo heel goed waar het aan ligt en wat ik zeg; zo af en toe maakt het me verdrietig en op andere momenten vind ik het eigenlijk wel best en word ik benauwd van verhalen van mensen die tig afspraken met anderen hebben.
Wie herkent het en zit je er ook mee of vind je het wel prima zo ???
groet Geppie
Anders zijn...
Geppie je bent ws ook echt wel "anders" dan de middenmoot... maar zo zijn er ook meer.
Als ik naar mijn kinderen kijk op een camping... die functioneren goed hoor, voor hun doen, ze gillen niet, ze doen niet heel raar, maar ze maken ook geen contact met andere kinderen. (oh ja, ze hebben ass)
Voor 9 van de 10 kinderen geld: zet ze op een camping waar veel andere kinderen zijn en een speeltuintje, en binnen de korste keren klit alles samen in de speeltuin en heb je er als ouder weinig omkijken meer naar... ik heb neefjes en nichtjes die ook echt overal met vakantie vriendjes aan komen zeulen en gezellig met ieder animatie team meedoen, zucht... niet die van mij, die rennen gillend weg voor het animatie team. Jij lijkt me ook zo iemand, je rent ook weg voor het animatie team, eigenlijk wil je dat helemaal niet. Waarmee ik niet zeg dat je autistisch bent hoor! animatie teams zijn ook stom 
)
In de tussentijd zie ik ook zoveel leuke dingen aan mijn "andere" gezin; thank god we hoeven de chichiwa niet mee te dansen en we ontdekken zowaar af en toe een andere animatie team ontduiker, dat is dan erg leuk. Maar nee, de camping loopt er niet van over.
Het is misschien een vreemde vergelijking, die camping, maar ik zie het overal; ik zit altijd bij het groepje dat net anders is, dat was op school al zo, en dat is nog steeds zo. Waarom zouden we nu ineens gemiddeld willen zijn?
groetjes, Tess
Ik ik
Hier ook zo eentje, koffieleuten zegt me niks, als ergens een oud mannetje loopt met een zware tas vraag ik of ik hem naar huis moet brengen. Ik heb me er ondertussen bij neergelegd dat ik 'een beetje anders' ben. Er komt hier zelden bezoek, radio samen met de kinderen is te druk (en ik versta dan toch niet wat er gezegd wordt), ik studeer op mijn 40ste, praat niet graag over heel persoonlijke dingen (en het weer is nogal een kort gespreksonderwerp.)
Als ik kan helpen zal ik het nochtans niet laten, mijn vader was ook zo dus ik weet vanwaar het komt. Lette nooit op zijn kleinkinderen maar spaarde wel de gadgets bij de krant voor ze, hij kwam maar 1 keer in mijn huis maar zei nooit nee als ik wat vroeg.
Verder zijn we gelukkig, we doen wat we graag doen, voedden de kinderen ook een beetje anders op dus helaas voor hun zitten ze later ook met de gebakken peren vrees ik 
Dochter leunt trouwens dicht tegen adhd aan en zoon heeft ass dus rust en vrede in huis is voor hen niet echt nadelig, nochtans zijn ze ook beide vrij populair op school.
Dus neem jezelf eens onder de loep: wil je echt erbij horen op het schoolplein? Dan zal je stappen moeten ondernemen. Of voel je je wat onwennig om erbij te staan maar heb je die behoefte niet? Dan zou je kunnen net op het laatste gaan zodat je maar 30 seconden hoeft te wachten op de bel. Ik herinner me dat het vroeger ook zo ging bij mij, iedereen stond zo gezellig te keuvelen en ik kwam niet verder dan een knikje. Ondertussen ben ik verhuisd en doe nu wat ik altijd wou doen, voel me beter en nu sta ik terug aan een schoolpoort waar er groepjes staan te kletsen maar het doet me niks. Mijn leven is waardevol genoeg zo.
Succes!!
Alleen onderhoudsvriendelijke vrienden
Woehaha Tess, daar ging mijn expresso vanwege jouw "thank god we hoeven de chichiwa niet mee te dansen", ROFLOL, nee de rillingen lopen me al over de rug bij het idee alleen al. Sterker nog, je zult ons gezin nooit op een camping vinden. Veel te veel buren waarvan je de aanwezigheid merkt en nee, ik vind het niet gezellig als zij kunnen meekijken wat wij eventueel op de BBQ willen gooien. Je Chichiwa-zin brengt herinneringen terug aan dat er ook mensen zijn die dat werkelijk leuk vinden.
Deze zomer hebben we weer gemerkt hoe verschillend mensen kunnen zijn, zelfs al komen ze uit het zelfde gezin. We gingen voor een strandvakantie in Zuid-Italië waar mijn schoonzusje met naar gezin ook vakantie had. Leuk, gezellig met z'n allen naar het strand zodat neefjes en nichtjes fijn met elkaar konden spelen.
De eerste dag gingen zij al vroeg weg om een plekje te veroveren op zo'n geweldig strand met bijna wit zand en een kalme turquoise-blauwe zee wat ze gevonden hadden in de buurt. Wij zouden later komen, omdat we eerst nog even uit wilden rusten van de reis.
Daar aangekomen bleek het witte zand verscholen te zijn onder een zee van parasols waartussen schoonzus net één plekje van anderhalve vierkante meter voor ons vrij gehouden had. Je had geen last dat de buren je gesprek zouden kunnen volgen, omdat dat toch wel werd overstemd door de luidsprekers waarmee een nationale radio, die dat strand als live zomerstek had uitgezocht, hun animatie uitzond. Wel werd je af en toe gestoord door animatieleiders die gratis strandballen, petjes en ander promotiemateriaal uitdeelden en vroegen of je je toevallig in wilde schrijven voor het beachvolley wat er 's middags werd georganiseerd en waarop we goed uitzicht hadden tussen een paar parasols door. Er was zo wie zo geen communicatie die de 3 woorden oversteeg mogelijk. Dus dan maar met z'n alleen met de pasgekregen strandballen de zee in. Die bleek zo mooi turquoise te zijn, omdat die in de hele baai hoogstens 1m diep was. Ja, kirde schoonzusje dan konden de kinderen zo fijn en veilig zwemmen, ze had toch gezegd dat het hier zo fijn zwemwater was.
Ok nog een definitie probleempje, voor ons gezin vallen dieptes waarbij je met de knieën steeds de grond raakt niet onder de categorie 'fijn zwemwater'. Net zoals voor ons een strand waarop live een radiouitzending wordt gehouden niet onder 'gezellig' valt. We besloten ons heil maar een stuk verder de zee in te zoeken door naar een eilandje te zwemmen wat net buiten de baai lag. De zeewaterkleur veranderde van helder turquoise in een donkerder blauw, maar eindelijk rust. Helaas de rust was van korte duur want even later kwam er een grote boot met stampende muziek op ons af. Op zich vind ik het een geweldig idee om iedereen die van animatie houdt plus het animatieteam op een boot te zetten en een eind de zee op te sturen. Deze discoboot ging echter wel vlak bij 'ons eilandje' te anker. Tijd voor de terugtocht dus.
Weer op het strand aangekomen was het gelukkig inmiddels al laat genoeg om te kunnen verkondigen dat het tijd werd om naar huis terug te gaan. Schoonzusje was wel enigzins verbaasd, want ze begonnen net onder de leiding van één of ander semi-beroemd fotomodel de Chichiwa, Waka Waka en weet ik wat niet allemaal dansen, dat wilden we toch niet missen?
Jawel, dat wilden wij dus beslist missen. En toen ze begon of we morgen weer zouden komen dan konden we met 'de groep' kennismaken zag ik gewoon op het gezicht van mijn man de zelfde huivering trekken als ik zelf langs mijn ruggengraat voelde glijden. We wilden helemaal niet gezellig kennis maken met hun groep vrienden, we wilden gewoon op onze manier vakantie houden en dus rust.
Dus met het excuus dat mijn man mij beloofd had om me de stranden van zijn jeugd te laten zien trokken we er de volgende dag op de bonnefooi op uit en vonden helemaal ons stekje in de Groene Baai. Je moest even lopen, want het lag aan de andere kant van een natuurreservaat. Je moest alles zelf meenemen, want er werd door niemand niks verkocht en er ware geen voorzieningen en de toegang tot de zee was minder makkelijk, want je moest wat rotsen over, maar oooh, wat was het er mooi. De kinderen vermaakten zich de hele dag met schelpen duiken, snorkelen en in de golven spelen en hebben een heus zeeschildpadskelet gevonden. Mijn man verdween de hele dag in zee om hoogstens drie keer aan land te komen en ik kon me eindelijk ook relaxen zonder angst dat mijn kinderen van het ene op het andere moment in een mensenmassa konden verdwijnen. Er waren ook andere mensen, maar iedereen zat minstens 10m bij elkaar uit de beurt en half uit het zicht vanwege de duinen. Niemand had ook maar enige drang om een praatje met elkaar aan te knopen. Hooguit een knikje ter begroeting. We merkten pas dat het laat geworden was toen de zon op een gegeven moment in zee zonk en niet omdat er een één of ander wa-wa evenement begon.
Schoonzuslief was hoogst verbaast toen we vertelden dat we het zo leuk gehad hadden in de Groene Baai. Zij kende het wel, maar vond dat daar niets te doen was, er saai volk kwam en bovendien geen zwemwater was, omdat je voor de toegang naar zee over wat rotsjes heen moest. Ze snapte niet dat wij juist voor al die animatie op het andere strand bedankten, waarvan zij juist zo fantastisch vond dat dat zomaar gratis voor iedereen gedaan werd.
Kortom, ik denk dat mensen gewoon verschillend zijn en het weinig zin heeft om proberen ergens bij te horen terwijl je dan eigenlijk jezelf niet bent. En dat geldt niet alleen voor vakanties.
Ik heb geen enkele moeite om contact te maken en weet in groepjes genoeg sociaal-wenselijk gedrag te vertonen om er niet uit te vallen. Ik merk alleen dat dat geen waarde voor me heeft. Ik merk dat ik eigenlijk helemaal geen zin heb om daar steeds moeite voor te doen. Zoveel interesseert dat me eigenlijk helemaal niet.
Jetteke vroeg zich in dit draadje af "of het niet triest is als je terugkomt van je vakantie, en niemand vraagt hoe het is geweest. Of dat je dingen over je kinderen met niemand kan delen." Persoonlijk heb ik het helemaal niet nodig dat iemand mij vraag hoe de vakantie is geweest. Wij als gezin weten toch dat het een fantastische vakantie is geweest. Het wordt toch niet minder fantastisch of ik dat nou wel of niet aan mijn buurvrouw of moeder vertel? Dingen over onze kinderen delen we hoofdzakelijk met elkaar en ach er is altijd nog O.O.
We hebben eigenlijk uiteindelijk alleen onhoudsvriendelijke vrienden overgehouden. Dat zijn geen vrienden die op de koffie komen (ik moet er niet aan denken dat iemand zomaar voor mijn neus staat). Wederzijds is het hier (ik woon in Italië) zo dat als je iemand in de tuin tegemoet komt, dat betekent dat je dan geen zin/tijd hebt om ze binnen uitgebreid te ontvangen. Deze vrienden hebben het niet nodig om minstens eens in de zoveel tijd gezien te worden. Soms is het dagen achter elkaar en soms weer maanden niet en dan gaan we gewoon verder waar we gebleven zijn. Ze zijn er aan gewend dat een verjaardagskaart hoogsten eens in de 10 jaar op de mat zal vallen en meestal vergeten zal worden als we er niet uitdrukkelijk aan herinnerd worden, maar daar hebben ze meestal ook geen behoefte aan. Het zijn ook vrienden die een vrij hoge troeptolleratie grens hebben. Ik heb een grondige hekel aan opruimen en andere huishoudelijke klussen en als ik die telkens speciaal moet doen omdat vrienden eventueel langs zouden komen, projecteer ik dat ongenoegen op die vriendschap waarmee hij snel over is. Uitnodigingen voor ontbijt in de Ikea zouden me ook finaal doen afknappen.
We hebben hierdoor niet veel vrienden, maar de paar vrienden die we hebben zijn van het soort wat geen eisen stelt, niet veroordeelt (ze zijn zelf vaak ook ietsje anders) en we zullen er nooit mee samen op vakantie gaan. Het zijn aan de andere kant wel vrienden waar je in geval van nood wel om twee uur 's nachts mee aan de telefoon kan hangen of die spontaan een vrije dag opnemen zodat ze je kinderen kunnen opvangen.
We voelen ons beslist niet eenzaam als gezin. Stil is het hier nooit met 4 kinderen en verder spelen ze veel buiten met buurtkinderen. We hebben een trampoline in de tuin staan waar iedereen op mag, alleen uitnodigingen in huis doen we zelden. We zijn gewoon erg op onze privacy gesteld. Waarschijnlijk maakt het ook veel verschil uit dat mijn man en ik elkaars beste vriend zijn. Toen ik nog alleenstaand was ging ik vaker naar etentjes met vrienden e.d., maar ook die hebben sinds ze een gezin hebben gesticht ook minder behoefte of stomweg geen tijd om in vriendschappen, die veel onderhoud vragen, te steken.
Groeten Primavera
Tegennatuurlijk
Het lastige is natuurlijk als je eigenlijk wel meer sociale contacten wilt maar tegelijk ook geen enorme behoefte hebt aan mensen om je heen. Daar zit natuurlijk een spanningsveld. Om diepgaande contacten te realiseren is het vaak nodig om veel met mensen om te gaan. Op een gegeven moment heb je dan misschien de positie dat je een paar goede vrienden hebt die niet de deur plat lopen maar waar wel regelmatig contact mee is. Het lijkt me alleen heel moeilijk als je eigenlijk jezelf moet forceren om die contacten te zoeken. Dan ben je zo tegen je eigen natuur in aan het werk. Dat lijkt me best vermoeiend.
Zelf vind ik mensen om me heen leuk. Ik nodig heel vaak mensen te eten uit of om wat te komen drinken. Is meestal gezellig maar het zijn zeker niet allemaal hartsvrienden dus soms is het wat oppervlakkig. Alleen het verschil is dat ik dat helemaal niet erg vind. Vrienden die af en toe contact hebben vind ik prima en vrienden die deur plat lopen ook. Van mijn beste vriendinnen stel ik een bepaalde mate van contact wel erg op prijs. Ik wil graag dat we op de hoogte blijven van elkaars leven en wat we mee maken. Het is een soort emotionele betrokkenheid die voor mij heel belangrijk is. Bij kennissen heb ik dat niet verder.
Als je echt je sociale kringen wil vergroten kan je inderdaad het beste veel ondernemen, na werk met collega's de kroeg induiken, vrijwilligerswerk doen, bij een club gaan of iets dergelijks. Veel verschillende mensen ontmoeten. Alleen als dat je niet ligt lijkt het me reuze vermoeiend.
Maylise
ps: hoe graag ik ook mensen om me heen heb ik hou absoluut niet van animatie teams dus ik zoek ook een camping uit waar ze die niet hebben. Ik breng genoeg animatie van mezelf mee 
Whoehaha primavera...
Die vakantie !!! wij hebben ook eens zoiets meegemaakt, en zijn op aandringen van vrienden meegegaan naar het gardameer.... gillend naar huis zeg maar! het was druk en laawaaierig en zelfs mijn man, normaal de rust zelf, kreeg ruzie met de campingbaas, en iedereen leek te gillen...brrrrrrrrrr. Gelukkig hadden we maar een paar dagen samen en daarna ging iedereen weer zijn eigen weg.
Tegenwoordig zoeken we liefst campings op waar niet meer dan zo'n 25 plaatsen zijn, en de animatie bestaat uit samen de kipjes voeren en een rondje op de pony ja, en onze vrienden van het gardameer? die gaan niet meer mee, want die vinden dat zoooo saai, en er is niks te doehoen...
Verder heb ik best veel contacten op school en in de sport, en dan ben je gewoon lekker samen bezig, ik ben niet zo van het koffie leuten op school (kan hier echt ) maar wel van de praktische hulp, en samen bezig zijn. Koffie leuten met een vriendin kan ik best, maar dan NA het sporten of studeren of zo, niet als er niks aan vooraf is gegaan, heb je ook meteen een gespreksonderwerp (goh wat ging die training goed/slecht/zwaar).
Mijn man is ook mijn beste maatje, zo eentje die je de ene dag achter het behang kunt plakken en de volgende dag weer heel erg liefhebt maar boven alles blijft hij degene die ik alles kan vertellen. En mijn kinderen zijn ook wel heel goed gelukt, al zeg ik het zelf Ze zijn een tikkie anders, maar vaak juist daarom zo leuk.
groetjes, Tess
Haha primavera
Ik heb erg moeten lachen om je verhaal over de vakantie aan het strand. Erg herkenbaar. Wij hebben er ook heeeeelemaal niets mee, met dat soort vakanties. Gruwel, overal die lelijke, domme mensen om je heen. Ik generaliseer absoluut, maar het lijkt wel of mensen erg lelijk en dom worden als ze op een kluitje bij elkaar gaan zitten. Voor ons is dat echt afzien. Met vrienden op vakantie: NEEEE. Veel te ingewikkeld, je moet je steeds aanpassen en je behoeftes afstemmen. Dat willen we nou juist niet op vakantie.In ons geval is het ook heel slecht voor de vriendschap, want de kans op grote ergernissen, bijvoorbeeld over hoe anderen met hun kinderen omgaan, is groot. Het is ook onzin dat het zo leuk zou zijn voor de kinderen, zodat ze lekker zouden kunnen spelen. Niets van waar, er ontstaan juist allerlei kinderruzietjes en ander sociaalleed. Wij hebben onze ideale vakantie afgelopen zomer gehad: in de middle of nowhere kanoen in Finland, kamperen in de vrije natuur en zo min mogelijk mensen om ons heen.
Maar dit wil niet zeggen dat we niet van mensen houden. Wij hebben allebei een handvol hele goede vrienden, die voor ons erg belangrijk zijn. Daar doen we ook leuke dingen mee, meestal 1 op 1. Naar de film, uiteten, wandelen, sporten. Uitjes met twee gezinnen doen we vrijwel nooit. Dat vinden we veel te vermoeiend en druk, en het voegt niets toe. Ook het contact met buren is bij ons erg minimaal. Met de meeste mensen hebben we gewoon niet veel en "gezellige" bijeenkomsten met mensen waar we eigenlijk niets mee hebben, waarom zou je. Het komt er eigenlijk op neer dat we geen allemansvrienden zijn, maar wel goed zijn in het maken en houden van echte vriendschappen met gelijkgestemden. Het nadeel hiervan is, om maar even terug te keren naar het onderwerp, dat ik me op een schoolplein ook vaak "anders' voel. Vaak ga ik in de school staan wachten, om niet op dat schoolplein te hoeven staan. Ik ga ook nooit naar schoolfeesten ofzo, Maar ik lijd hier niet onder; het is een keuze en ik vind dat prima zo. Onze kinderen pakken het eigenlijk op dezelfde manier aan. Ze zijn geen allemansvriendjes, maar wel sociaal en hebben een paar leuke vrienden.
Une Femme
Maar
Maar om de mensen op een drukker bevolkt strand dan maar af te doen als dom en lelijk, ach. Dat lijkt me dan projectie van je eigen, volstrekt begrijpelijke onbehagen, al blijft het een weinig charmante karakterisering.
Smaken verschillen, daar hoef je niet schamper over te doen.
Mij zul je ook niet op een overbevolkt, platgeanimeerd strand zien, maar mensen die altijd thuiskomen met verhalen over het onbevolkte strandje waar niemand komt, het kleine restaurantje waar alleen de lokalo's eten, dat ene tentje waar net een ontzettend leuk bandje speelde, die ene bestemming in dat bekende land waar (godzijdank!) nooit "echte" toeristen komen... Daar krijg ik evengoed jeuk van.
Cobi
Grappig, ik dacht al dat mijn posting deze reactie zou uitlokken. Ik heb niet gezegd dat die mensen dik en lelijk zijn, ik heb gezegd dat mensen zo dik en lelijk worden als ze allemaal op een kluitje gaan zitten. Dat geldt net zo goed voor mij, ben ik bang. Daarom zit ik ook liever niet op een kluitje
Ik denk trouwens dat e.e.a niets te maken heeft met introvert of extravert zijn. Ik ben extravert, maar hou er nou eenmaal niet zo van om tussen te veel mensen tegelijk te zitten.
En nog een ander vraagje, eigenlijk wel off topic: waarom zijn superioriteitsgevoelens eigenlijk misplaatst? Je kunt jezelf toch gewoon leuker, slimmer, mooier (of wat dan ook) vinden dan sommige andere mensen.En dat kan toch ook terecht zijn. Ik zeg trouwens niet dat ik dit van mezelf vind, maar het valt me wel op dat opmerkingen in die richting altijd zo snel worden afgestraft.
Une Femme
Superieur
Natuurlijk mag je jezelf best beter voelen dan een ander. Je maakt in je leven bepaalde keuzes en die doe je omdat je de alternatieven minder vindt.
Het is minder charmant om de alternatieven die je niet gekozen hebt te plakken aan mensen en daaruit de conclusie te trekken dat jij een beter, mooier, charmanter etc. mens bent, omdat jouw keuzes beter zijn.
Daarnaast zit er vaak iets bij van Ons Soort Mensen die beter zijn dan De Andere Mensen en behalve dat ook dat minder charmant is kan tot hele nare groepsdynamiek leiden.
Ik hou erg van diversiteit en verschillen in mensen en dat maakt mij dan weer beter dan de rest 
))))
M.
Une femme
Als ik ook mag reageren, aangezien mijn stekels ook overeind kwamen: ik weet niet hoe dat werkt. Ik ga er soms ook best van uit dat ik me gunstig onderscheid van het gros, dus het superioriteitsgevoel, al dan niet misplaatst, is mij niet vreemd.
Misschien is juist dat het. Ik wijs mij terecht als ik het voel opzetten, en superieur als ik ben kan ik het niet laten ook anderen erover de les te lezen.
Relativeringsdrift? Een opdracht tot bescheidenheid? Afkeer voor generalisaties? Alledrie een beetje, denk ik.
En daar komt bij dat ik het soms krampachtig vind, de manier waarop mensen verklaren níét te willen wat de meute wil, níét te zitten waar de meute zit, níét leuk te vinden wat de meute leuk vindt. Als het te min is om achter de grote kudde aan te hobbelen, is het dan niet even min om alleen maar de andere kant uit te lopen omdat het de andere kant is?
Dat viel me in dit draadje op, ook van mezelf: de groep op het schoolplein is de amorfe groep, ik ben het individu. Ik onderscheid mij. Die groep doet aan oppervlakkige praatjes, ik hou daar niet van, want ík ben niet oppervlakkig. Dat die 'ik' vanuit een ander individu tot de oppervlakkige groep behoort, dat is het perspectief dat ik miste, en dat ik zelf ook vaak genoeg over het hoofd zie.
Daarom word je ook dik en dom in de massa, vrees ik. Het is moeilijk dan je unieke zelf te blijven. Op een strand in je eentje is dat een koud kunstje. De kunst lijkt mij om de individuen in die dikke domme meute te willen blijven zien, dan is de kans dat je zelf dom en dik wordt meteen weer kleiner.
Hm...
Ik ben dik en lelijk en soms ook wel een beetje dom, maar ik zie mezelf toch niet graag terug op een druk pretstrand en zie mezelf liever op zo'n afgelegen strandje...
Ach, misschien is er nog een carrière voor me weggelegd als figurant in stereotiepe filmscènes over dat domme slag volk op dat domme slag recreatielokaties... Ik kan wel een baantje gebruiken...!
Schoolpleinen
Gelukkig kom ik niet vaak op schoolpleinen. Gelukkig ja, want ik heb niets met de doorsnee moeder die daar staat. Misschien ligt dat ook wel aan de school, dat kan best. Vind het wel vermakelijk de groepjes van een afstandje gade te slaan, liefst net zo dichtbij dat ik de gesprekjes net kan volgen.
Of ik dan nooit aanspraak heb? Jawel. Meestal van vaders, waar ik dan weer wel vermakelijke gesprekken mee heb, maar die gaan meestal over werk. En soms ondeugender, maar dat gebeurt niet vaak natuurlijk.
Groetjes,
Toosje
Monty python
We are all individuals!
I am not!
Tirza
Haha tirza
Maar even terug naar het begin; het ging niet om het "kijk mij eens leuk anders en apart zijn" het ging om iemand die zich buiten de boot voelt vallen, die er niet bij hoort en zich daar niet prettig bij voelt. Laten we nu niet meteen de hele kudde schapen gaan afmaken die hebben geen probleem
Schoolpleinen blijven apart hoor, voor kinderen, maar ook voor ouders... ik heb een vriendin die ook eens zei "ik voel me echt weer 10 en ik hoor er weer niet bij" toen ze haar dochtertje naar school ging brengen. En dat heeft echt wel met je sociale vaardigheden te maken.
Maar goed, werkende aan die sociale vaardigheden kun je je best eens een beetje verdiepen in "de schapen" en dan kom je erachter dat sommigen best mee vallen zelfs die kauwgomkauwer kan ineens een heel leuk mens blijken (met alleen een vage voorkeur voor kauwgom).
Ach ja, uiteindelijk blijven we "all individuals".
groetjes, Tess
Spanningsveld en toosje
maylise zei het goed in mijn geval: ik wil graag meer mensen en vrienden om me heen,maar ik vind het eigenlijk prima alleen. het zijn momenten dat ik "vrienden"mis.
toosje...je klinkt een beetje negatief over groepjes ouders op school,maar je wil wel horen wat ze zeggen??
Sorry annemir
Je hebt gelijk. Ik ben erg nieuwsgierig van aard. Ik ben inderdaad niet iemand die graag "met de grote meute" meegaat. Waarom ik zei wel mee te luisteren, is om aan te geven dat ik wel weet waar die gesprekken over gaan. En sorry, de aanbiedingen bij de plaatselijke supermarkt of de onaardige opmerking over die ene invalkracht op school boeien mij echt helemaal niet.
Groetjes,
Toosje
Banale gesprekken
Ik vind dat zo een vreemde insteek, dat niet willen meedoen aan banale gesprekken. Alsof je in de 5 minuten dat je staat te wachten een diep gesprek kunt voeren.. Ja, als je daarop uit bent, dan kun je beter aan de kant blijven staan.
De banale gesprekken zijn er voornamelijk om de tijd te doden. Als je het zo ziet, dan doen 5 minuten interesse tonen in de lokale aanbiedingen toch geen pijn? Ik zie niet wat je meer haalt uit 5 minuten ernaast staan, behalve een vals superioriteitsgevoel
Berber
wat is een vinexvrouwtje??
Inderdaad
In een kletspraatje van 5 minuten los je niet de wereldproblematiek op. Dat is gewoon wat oppervlakkig roddelen/kletsen over gemeenschappelijke onderwerpen. Op een schoolplein zal dat dus vlug de kinderen of school zijn. Ik praat graag dus ik vind dat geen probleem. Theoretisch dan want in de praktijk sta ik zelden op een schoolplein. Ik heb wel oppervlakkige gesprekken met collega's, met de mevrouw in de bar waar ik mijn ochtend koffie haal, met de buren en talloze andere mensen. Het maakt het sociale leven heel wat makkelijker en ik vind het best gezellig.
Maylise
Dus toosje
dus toosje volgens jou zijn die groepjes moeder van een bepaald soort? die dus de aanbiedingen afgaan en roddelen over de juf?
zou het eens in je kunnen opkomen dat het gewone moeders zijn zoals jij, die samen even gezellig de tijd doden?
heeft niets met massaal en groepen te maken hoor.
Ik heb ook geen horden vrienden
maar wel een leuk sociaal leven vind ik met een klein groepje vrienden hier in de stad. Ik maak wel redelijk snel contact, als je lachend een keer een opmerking tegen iemand maakt dan vinden mensen het ook al snel gezellig met je. ouders van kinderen die hier veel spelen daar praat ik ook wel mee als ze de kinderen ophalen, vraag ik even over de verbouwing, welke plek in Frankrijk ze gaan op vakantie, vraag ik welke boom dat nou is die ze in de voortuin hebben.
Je moet vriendschappen ook onderhouden, dus af en toe elkaar benaderen om samen weer wat te doen als het wat stil is, dan nodig ik ze uit om hier te komen eten. Ik stap ook wel eens op de fiets om zomaar even langs te gaan als dat zo uit komt of als ik iets voor ze heb (kleertjes). En je moet attent zijn, als er iemand ziek is ofzo breng je even een bloemetje of een kadootje voor een kind wat jarig is of iets anders.
Als ik bijvoorbeeld hoor dat er iemand ziek is dan ga ik even langs met een bloemetje, dan mag je meestal wel even naar binnen en dan stel ik gewoon een vraag hoe het is en probeer ik te luisteren (ik ben niet zo goed in luisteren, ik trek gepsrekken te snel naar mij toe en vul dingen in, daar ben ik nu meer bewust van) en dan ben ik ook snel weer vertrokken en dan laat ik het gesprek de volgende keer aan die moeder over, kijken of ze er over begint en anders ook prima.
En gewoon interesse tonen in andere mensen, als je hoort dat kind x op judo zit vragen of hij het daar leuk vindt. Mensen willen je meestal ook graag helpen met tips.
Ja gewoon interesse tonen en attent zijn, leuk gesprekje voeren, af en toe een compliment, of heel simpel "hé hoe is het, leuke laarzen". Allemaal small talk, ene keer kan ik het beter dan de andere keer. Ik moest zelf erg wennen aan deze straat omdat ik niet goed kon inschatten of ik nu telkens een praatje moest maken of ook gewoon 'hoi' kon zeggen en dan doorlopen.
En dan bouw je vanzelf wel wat op, ik heb ook een dochter die in mum van tijd iedereen kende en visa versa, ik ben wel eens met haar op straat en dan zeggen wild vreemde "he x hallo" en dan blijkt ze net die week een gesprekje gevoerd te hebben met een voor mij totaal onbekende achter buurvrouw. Een kleine 3 jaar geleden zijn we verhuisd, we leren mensen kennen door de kinderen, helpen op school, praatje maken op straat. Vragen hoe lang zij er al woonde en of ze tips hebben voor dit of dat in de buurt.
Dus je kan best veel doen, mmisschien moet je even wat trainen, kan je in een soort therapie dit soort skills leren ? Ik ben overigens geen moeder die op het schoolplein blijft hangen, wel ben ik vaak de eerste want dan kan ik mijn jongste even 'uitlaten'.
Oh ik ben bij bekenden
ook wel soms heel erg eerlijk, dan sta ik met een chagerijnige kop te wachten op het schoolplein en als er dan gevraagd wordt hoe het gaat zeg ik "ruk" of "ellende". Bij een paar mensen doe ik dat, die snappen de humor er ook wel van in en die durven dan ook wel eerlijk tegen mij te zijn "oh kloten zeg" zeg ik dan weer terug, "balen, ach die kinderen inderdaad ook, vreselijk vermoeiend zijn ze vooral snachts, het is dat ze er zo schattig uit zien anders had ik het bij huisdieren gelaten".
ach Geppie joh, misschien zou je zo een hartstikke goed contact aan mij hebben en visa versa, stap eens op mij af dan een keertje, dat zou ik heel gezellig vinden.
Zelazny
Nee, in 5 minuten red je dat niet. Maar elke week 2x5 minuten, daarin kun je wel spanning opbouwen... En als er eenmaal mailadressen en/of telefoonnummers zijn uitgewisseld, gaat de kennisoverdracht nog sneller!
Groetjes,
Toosje
En..
Hoe vinden je kinderen dat, hun moeder die de vader van een ander staat te verleiden?
@toosje
Nav jouw postings vraag ik me het volgende af.
Je presenteert js als een vrouw met een spannende baan en voortdurend op zoek naar spannende avontuurtjes. Je interesse gaat niet uit naar schoolpleindozen (met/zonder haar) of vinexmevrouwen maar naar hun wederhelften.
Wat zoek je eigenlijk op dit forum? Heren zijn hier namelijk ernstig in de minderheid. En als zich hier al heren vertonen dan zijn ze niet op zoek naar sex (dat wordt ze binnen de seconde duidelijk gemaakt).
Dus Toosje: wat is er zo interessant aan Ouders Online?
Carlista
In ieder geval
Het is in ieder geval prettig om te weten dat Toosje zich niet verlaagt tot de groepjes kletsende moeders op het schoolplein. Want zeg nou zelf, met vriendinnen als Toosje heb je geen vijanden meer nodig.
Chris
Het lijkt me sterk
dat die saaie vinexmevrouwen van toosje echt zulke spannende echtgenoten hebben.
Of zou ze die toch verkeerd beoordelen?
Ja maar het gaat niet om toosje
het gaat om Geppie.
Het eenzame doosje van toosje
Daar komt het allemaal door.
En dan nu weer back on topic: het eenzame gezin. Dat is heel wat serieuzer dan een eenzaam doosje.
Carlista
Zelazny - ot
"Maar waarom zou ik in vredesnaam wekenlang steeds 5 minuten steken in het opbouwen van spanning met een of andere eikel die het flirten nodig heeft om zijn ego opgeblazen te houden?"
Maar het is juist toosje die het nodig heeft om haar ego in stand te houden!
