Relaties Relaties

Relaties

Je bent zo'n rot moeder, auw, dat doet pijn

Voorgeschiedenis: In 2008 vroeg mijn dochter of ik op de kleinkinderen kon passen, ik heb mijn werkzaamheden daarop aangepast en heb een jaar lang 5 dagen in de week op de kinderen gepast en ging daarna in de avonduren en het weekend naar mijn andere werkadressen (meest schoonmaak van particuliere huizen en kantoren. In 2009 moest de kleinzoon naar school en omdat ze in een andere plaats woonden, hadden ze daar een andere oppas geregeld, prima. Die oppas zei echter op het laatste moment af. Mijn dochter en schoonzoon hadden een groot probleem. Ze hebben overwogen om hun huis te verkopen, dit ging teveel geld kosten. Toen heb ik het besluit genomen om in de bres te springen en te verhuizen, ik huurde een huis. 3,5 jaar heb ik, als gastoude,naar beide tevredenheid op de kleinkinderen gepast. Ik was om 6 uur 's morgens bij hen, ze woont in dezelfde straat, deed de was en afwas, haalde de kinderen uit bed, kleedde ze aan en nam ze mee naar mijn huis om daar met mijn nog 2 thuiswonende kinderen te ontbijten. Bracht de kleinzoon naar school enz. elke dag tot een uur of vijf. Mijn dochter had wat last van haar overgewicht en bezocht een dietiste, daarna vervolgde zij haar route en begon sessies bij een psychologe. Na 9 maanden is ze, samen met haar psychologe tot de conclusie gekomen, dat de oorzaak bij mij ligt.
Ze heeft me, nu 1,5 jaar geleden te kennen gegeven, "je bent zo'n rotmoeder voor me geweest, ik kan mijn kinderen niet langer aan jou zorg toevertrouwen. Vanaf vandaag komen ze niet meer bij je.
Ik heb ondertussen alle stadia doorlopen, van flabbergastid, ongeloof, boosheid, verdriet, slapeloosheid, huilbuien enz.
We zijn emotioneel, psychisch, maar ook financieel en gevoelsmatig uitgekleed.
Als ik ze tegen kom, wat regelmatig gebeurd, ontwijken ze me.
Maar haar broer en zus wonen hier, en met zijn verjaardag had haar broer haar uitgenodigd. Het hele gezin heeft hier de hele middag gezeten en de schijn op gehouden. En wij hebben meegespeeld.
Naar hun zeggen "weten" de kleinkinderen van niets en dat willen ze graag zo houden. Dus met hun verjaardagen wordt er van mij verwacht daar de "schijn" op te houden.
Ik zit hier te schrijven met de tranen in mijn ogen.
Ik wil de kleinkinderen geen pijn doen, het zijn mijn oogappeltjes.
Maar de schijn ophouden met verjaardagen en ze de rest van het jaar amper zien, is iets wat zo ontzettend verkeerd voelt alsof ik mijn eigen ik verlochen.


Anne69

Anne69

27-09-2013 om 08:13

Moeders

Elke ouder doet dingen verkeerd. Dat is nu eenmaal menselijk. Ik worstelde zelf lang met mijn jeugd en soms nog wel maar ik ben tot het besef gekomen dat mijn ouders mij hebben opgevoed naar hun mogelijkheden met de beste intenties. Net zoals ik dat nu probeer met mijn kinderen. Hopelijk realiseert jouw dochter zich dit ook ooit.

Voor nu denk ik dat je dochter zich lang afhankelijk heeft gevoeld van jou en nu in een losmakingsproces zit. Dat is voor haar noodzakelijk maar voor jou heel pijnlijk. Bewaak je eigen grenzen maar probeer haar toch wat ruimte te geven. Dan komen jullie hopelijk ooit weer tot elkaar. Ik herken dit in mijn eigen leven en ik weet dat het niet makkelijk is. Daarom heel veel sterkte en moed.

Jasam

Jasam

27-09-2013 om 11:15 Topicstarter

Anne 69

Dank je voor je warme reactie.

Zulke domme psychologen!

Er zou gevangenis op moeten staan vanwege het ruïneren van mensenlevens.
Je dochter heeft zich helaas laten leiden door niet-onderbouwde fantasieën, die goed geld opleveren. In dit geval dat er een oorzaak moet zijn voor haar overgewicht, als er geen fysieke oorzaak is dan is het psychisch, en als die oorzaak niet direct herkenbaar is, dan helpt de psycholoog wel om er een te reconstrueren uit het nauwelijks nog herinnerde verleden. Bingo, altijd raak.
Mijn ex had zo'n 'diagnose' van een psycholoog, waarvan indertijd zelfs mijn oudste zoon (toen 17 of 18) aan mij vroeg: mam, denk je dat dat aan de hand kan zijn? Niet dus. Maar het leverde wel een gedragspatroon op, dat uiteindelijk geleid heeft tot een breuk tussen vader en kinderen (namelijk het 'kiezen voor jezelf')
Wat jij voor jouw dochter hebt gedaan is verschrikkelijk veel, zeker als je nog thuiswonende kinderen had.

Wat ik zou doen is: ik zou een consult aanvragen met die psycholoog. Laat je neit wegsturen met 'ik praat neit over anderen'. Ze mag over jou praten en naar jou luisteren, zoals ze ook met je dochter zogenaamd niet over de moeder van de dochter heeft gepraat. Ik zou hem/haar recht in de ogen aankijken en hij/zij zal een uur naar je moeten luisteren, je betaalt er ten slotte ook voor. Dan vertel je die psycholoog het verhaal dat je hierboven verteld hebt. Als de psycholoog je 'begrijpt', dan ga je vragen welke acties ze nu onderneemt richting je dochter. Maak konkrete afspraken die verifieerbaar zijn. Laat niet los.

Als de psycholoog zich omhult in wazige praat en verder geen enkele uitspraak doet die getuigt van enige schaamte of schuldbewustzijn, dan dien je een klacht in bij het NIP. Bij die klacht voeg je een overzicht van de kosten die je gemaakt hebt. Kinderopvang kost normaal gesproken ongeveer 6 euro per uur. Reken het maar uit, inclusief de kosten van de verhuizing etc. Onder het motto: deze kosten wil ik met terugwerkende kracht ontvangen van de psycholoog die mijn kind 'geleerd' heeft dat ik een rotmoeder ben. Het NIP zal daar geen uitspraak over doen, maar het is wel aardig als zij eens zien wat het in geld kost, zo'n miskleunende psycholoog.

De klachtenprocedure zet je gewoon door, ook al zal daar geen duidelijke uitspraak over komen. Als je de schadeclaim doorzet zou je naar de rechter moeten gaan, eventueel een letselschade-advocaat ter hand moeten nemen. Dat kost wel geld.

Tegen je dochter zeg je een keer als ze pro forma komt: meisje, die psycholoog van je heeft het mis en ik ga die psycholoog aanpakken.

Hoe gaat het nu met je dochter? Is haar overgewicht als sneeuw voor de zon verdwenen nu ze de diagnose over de oorzaak heeft? Is ze nu eindelijk een gelukkig dennetje geworden?

Houd ondertussen de pro forma contacten gewoon aan, doe normaal tegen haar en hoop dat ze een keer bij zinnen komt. Het wachten is op publicaties en media-aandacht voor de schadelijkheid van dit soort onzin. Wat dat betreft het je de tijd tegen je: alle televisiezenders hebben wel een afvalprogramma, waarbij elke keer een psychische oorzaak vermeld wordt van het overgewicht, hetzij in de voice over, hetzij in een interview. Het is dus even wachten op betere inzichten.

Tsjor

Jasam

Jasam

27-09-2013 om 13:39 Topicstarter

Tsja Tsjor

Wat ik zou doen is: ik zou een consult aanvragen met die psycholoog.

Mijn enige vraag aan mijn dochter staat al 1,5 jaar open en dat is: Wie is jou psycholoog?

Zusje

Zusje

27-09-2013 om 13:47

Hier een dochter

Hoi Jasam,
Als ik jouw verhaal lees, heb ik het gevoel dat er behoorlijk misbruik is gemaakt van je. Je staat altijd voor je kinderen klaar en dan dit!
Ik vind het echt erg dat je je zo hebt laten gebruiken.
Maar dat is jouw kant van het verhaal.
Wat is er gebeurd dat jouw dochter heeft besloten dat jij een rotmoeder bent geweest voor haar?
Mijn relatie met mijn moeder is ook erg moeilijk. Ik worstel daar heel erg mee. Ik weet dat ze altijd haar best heeft gedaan, maar mijn zus was (is) gewoon haar favoriete kind. Dat ontkent ze altijd heel stellig, maar het is gewoon zo.
Nu heb ik daar wel vrede mee, maar het heeft mij toch het gevoel gegeven dat ik minder ben. Ik heb er heel wat jaren psychische hulpverlening opzitten, en dit bleek toch wel een groot punt in mijn problemen. En wat ik lastig vind, is dat mijn moeder dat niet wil weten.
Ik heb het ooit verteld dat ik hulp van een psychiater had, en antidepressiva slikte. Alleen niet waarom. Het enige wat ze daarover kon zeggen was "goh, het lijkt wel mode". Ze heeft nooit gevraagd hoe het met me ging en dat vind ik erg.
Van mijn zus weet ik dat ze over haar gezondheid wel altijd alles wil weten en op de hoogte is (mijn zus heeft een schildklier probleem).
Nu heb ik nooit mijn ouders (of schoonouders) gevraagd om op vaste basis op te passen. Ik wilde dat perse niet.
Mijn mening is dat grootouders er zijn om lekker door verwend te worden, en erg leuk zijn om af en toe te logeren, en leuke dingen mee te doen. Maar niet als nanny!
Bovendien had mijn moeder tot voor kort nog gewoon een baan (ze is inmiddels met pensioen).
Nu passen mijn schoonouders wel 1x per week op mijn neefjes (van hun dochter dus) en ik merk dat dat ook tot spanningen leidt soms.
Schoonzus vindt dat haar moeder zich teveel bemoeit met haar gezin. Dat ze teveel wordt geclaimd, en het benauwt haar soms nogal.
Het is natuurlijk reuze handig, en mijn schoonouders vinden het erg leuk, maar ik zie dit ook nog wel een keer misgaan.
Misschien dat een poos afstand de gemoederen wat bedaard.

Mijn ervaring is dat je bij zo'n psycholoog vaak erg op je woord wordt geloofd. Alles wat je daar zegt, wordt in principe serieus behandeld, en soms kun je dan erg ervan overtuigd raken dat wat eerst iets kleins was best groot is. Het monster voeden zeg maar. Ik merkte dat een beetje bij mij. Op een gegeven moment vond ik dat ik puur was mishandeld (geestelijk) door mijn ouders. Inmiddels kan ik dat wat meer nuanceren, maar destijds niet. Gelukkig heb ik altijd afstand bewaard, en is dit nooit geëscaleerd zoals bij jullie. Maar die afstand was er ook niet bij jullie omdat jij steeds oppas was.
Sterkte hoor, ik vind dit echt een rottige situatie voor jullie.

Zusje

Zusje

27-09-2013 om 13:49

Okee tsjor

Ik zie dat jij het al via de psycholoog fout hebt zien gaan. Ik dacht er ook al aan.
Helemaal mee eens!

Paulientje

Paulientje

27-09-2013 om 13:53

verantwoordelijkheid

Het lijkt of de psycholoog zo op je dochter heeft ingepraat dat die de schuldig is. Maar dat weet je niet. Wat je dochter doet is haar verantwoordelijkheid en niet die van haar psycholoog.
Wel een hele nare situatie, je voelt je afgedankt. Misschien heeft je dochter alleen wat afstand nodig, maar hoe pijn het ook doet: je opdringen helpt niet. Hopelijk komt zij na verloop van tijd tot bezinning. Laat haar intussen weten dat je van haar houdt (kaartjes) en dat -als je wat verkeerd mocht hebben gedaan- je daar graag over wilt praten. Voor je kind probeer je nu eenmaal het beste te doen, voor zover dat in je macht ligt, dat zal zij nu zij kinderen heeft ook leren te begrijpen. Sterkte.

Jasam

Jasam

27-09-2013 om 14:30 Topicstarter

Zusje

Je doet naar eigen kunnen en weten je uiterste best om je kinderen alles te geven wat je denkt dat ze nodig hebben.
Ze was de 2e van de 3-4-5-6 kids met een leeftijdsverschil van 20 jaar tussen de oudste en de jongste, opgegroeid op een behoorlijk druk agrarisch eenmansbedrijf. Alle kinderen hadden hun eigen ding door de week en in het weekend.
Naast school, bijbaantjes, wedstrijdpaardrijden, voetbal, Nederlandse selectie jeugd judo, ballet, volleybal, disco's, gymnastiek en de wederkerende aanvulling aan baby's aan de borstvoeding tot het 2e jaar. Een heel geregel, tussen de kalfjes, lammetjes, het hooien, de administratie en mijn eigen tijdschrift bezorg werk door.
Bij alles is er ook nog vervoer van A naar B vereist.
Je zegt: Ze heeft nooit gevraagd hoe het met me ging.
Dat verwijt ik mezelf ook, heb ik daar te weinig energie in gestoken? Wat had ik anders kunnen doen?
Soms werd ik zo in beslag genomen door de dagelijkse regelarij dat er wel eens wat tussendoor slipte. Helaas.
Er waren heel wat "monsters" te voeden door de psychologe.

Linda

Linda

27-09-2013 om 14:35

Drama

Jasam, wat vreselijk verdrietig voor jou en zeker na wat je allemaal voor je dochter hebt gedaan.

Ik vermoed ook (weet niet zeker natuurlijk) dat het hier via de psycholoog mis is gegaan. Komt vaker voor, helaas. Heb ook last van een familielid die door therapie er niet beter op geworden is. En dat terwijl ik helemaal niet negatief over therapie sta (heb het zelf ook 2x kortstondig gevolgd). Alleen jammer de psychologen die anderen de schuld geven, in plaats van mensen leren om anderen (je ouders bijv.) te accepteren en te leren hoe je daar nu mee moet omgaan (en met evt. verdriet uit het verleden) en juist eigen verantwoordelijkheid bijbrengen. Die van mij gelukkig wel.

Heb je aan je dochter gevraagd waarom zij van mening is dat jij zo'n rotmoeder bent?

Ik zou ook zeker (als de gelegenheid er is) aangeven dat je vast dingen fout hebt gedaan, maar wel altijd je best hebt gedaan en dat het je erg veel pijn doet hoe ze nu over je praat en naar jou toe reageert. Hoeft niets op te leveren, maar wellicht dat het toch goed is als ze hoort hoeveel pijn het jou doet.

Heel veel sterkte.

Jasam

Jasam

27-09-2013 om 14:57 Topicstarter

Linda

Heb je aan je dochter gevraagd waarom zij van mening is dat jij zo'n rotmoeder bent?

Natuurlijk heb ik mijn dochter gevraagd wat ik in haar "beleving" dan zo verschrikkelijk verkeerd heb gedaan.
Iedere ouder maakt fouten, ik ook, kun je aangeven waar ik iets aan kan veranderen?

Wel hier heb je een paar monsters:
Ik moest ALTIJD aardappels met vliegen eten...
De kaas was ALTIJD beschimmeld...
Mijn bed zat ALTIJD vol beestjes...
Je was NOOIT thuis...
Ik had ALTIJD stomme kleding aan...
Mijn haar werd NOOIT gekamd...
De vleeswaren waren ALTIJD over de datum...
Ik kreeg ALTIJD verpieterd eten....
Ik stonk ALTIJD....

en nog een waslijst... eentje waar ik niets mee kan,

Ik heb haar geantwoord, meid het is een wonder dat je nog leeft.

Jemig

Volgens mij krijg ik dat lijstje straks ook voor de voeten geworpen. Ik hoop dat ik dan met dezelfde humor en dezelfde rust kan reageren als jij.

Of moet ik nu de koelkast gaan inspecteren?

Tsjor

Jasam

Jasam

28-09-2013 om 01:00 Topicstarter

Weet je Tjsor, Linda, Zusje, Paulientje, Anne69..

2,5 jaar geleden stond ze voor me, met een geweldig boeket bloemen. en ze zei, Mam, er is niemand op deze wereld die zoveel voor mij heeft gedaan en gelaten dan jij, ik hou van je.
Vlak daarna ging ze in therapie bij een psychologe.
Sinds die tijd teer ik op die ene zin.

Paulientje

Paulientje

28-09-2013 om 08:30

waslijst

Later zullen haar kinderen haar ook een waslijst geven. Het is natuurlijk zo dat je dochter haar eigen weg moet vinden, en jij zat een hele tijd daarvoor te dicht op haar huid (ook al wilde zij dat zelf) Ik hoop dat dit een fase is voor haar en dat ze gauw weer inziet dat jij van haar houdt, dus houdt de deur op een kier en probeer voor zover dat lukt haar grenzen te respecteren. Blijf lieve kaartjes sturen en blijf interesse tonen in haar en in je kleinkinderen en probeer intussen wat afleiding te zoeken om goed in je vel te blijven zitten. Moeilijk hoor!

Jasam

Waarom onderneem je niet iets tegen die psychologe? Laat je niet aanpraten dat je iets verkeerd gedaan hebt, waardoor je dochter terecht zulke drastische maatregelen heeft genomen.
Denk je nu werkelijk dat je dochter overgewicht heeft gekregen, omdat ze in haar jeugd geconfronteerd werd met etenswaren die over datum waren? Het is toch te absurd voor woorden!

Hier vind je een link naar een klachtenprocedure.
http://www.psynip.nl/het-nip/tuchtrecht-en-klachten/klachtprocedure.html
Je zult wel eerst een gesprek met de psychologe zelf moeten voeren.
Ook moet je weten o die psychologe geregistreerd is bij het NIP. en als dat niet zo is, waar ze dan werkzaam is. Als het een zelfstandige is kun je een klacht indienen bij de landelijke vereniging voor eerstelijnspsychologen (LVE).
Je kunt je laten bijstaan door iemand van Zorgbelang, ook in de verdere klachtenprocedure. Elke provincie heeft een eigen Zorgbelang, dus daar moet je zelf even naar kijken.
En je kunt kijken bij de patiëntenfederatie NPCF, zij komen op voor de belangen van patiënten. Zie: http://www.npcf.nl
Het lastige is natuurlijk, dat jij niet zelf de patiënt bent, maar het slachtoffer van het werk van een psychologe. Ik zou het daar echter niet bij laten zitten. Je dochter is hierdoor ernstig beschadigd, al kan zij dat zelf nu niet meer zien. En jij bent daardoor ernstig beschadigd.

Zet eerst je verhaal rustig op papier, zoals je dat hier gedaan hebt, maar ik denk dat je het allemaal wat uitgebreider kunt doen. Zorg dat je de feiten op een rijtje hebt. De overgang van een zeer goede relatie naar een verbroken relatie is té plotseling en té duidelijk in de tijdslijn. Het is echt evident dat de psychologe hierin een cruciale rol heeft gespeeld en dat is kwalijk.

Tsjor

Excuses

Het nieuwe forum maakt, dat ik over je berichtje heen heb gelezen: je weet niet wie de psychologe was. En dochter wil dat natuurlijk niet vertellen. Ik zou dan toch een anonieme klacht indienen bij het NIP.

Het kan toch niet zo zijn dat een hulpverlener zomaar vrijuit kan gaan!

Paulien zegt: 'Wat je dochter doet is haar verantwoordelijkheid en niet die van haar psycholoog.' Nou nee, als er sprake is van een hulprelatie dan heeft de hulpverlener een verantwoordelijkheid, namelijk om goede hulp te verlenen. Dat ligt vast in de wet (WGBO) en in protocollen van de beroepsvereniging. Hulp mag niet tot schade lijden. Dat is de verantwoordelijkheid van de psychologe, niet van de patiënt.

Het is werkelijk supereenvoudig om met wat simpele gesprekstechniekjes iemand een probleem aan te praten, of van een mug een olifant te maken. Zeker iemand die onzeker is, een probleem heeft (overgewicht) en afhankelijk is van jou als hulpverlener. Je hebt als hulpverlener daar echt professionele kwaliteit voor nodig om die valkuil te vermijden.

Het minste wat een hulpverlener moet doen is: do no harm, geen schade toebrengen.

Als deze psychologe niets substantieels verbeterd heeft aan het overgewicht (het eigenlijke probleem), maar ondertussen wel de relatie moeder-dochter ernstig heeft verstoord, dan heeft zij schade aangericht. En alleen maar dat.

Tsjor

Jasam

Jasam

28-09-2013 om 10:24 Topicstarter

Dank jullie voor de feedback

Mijn dochter weigert de naam van de psychologe te geven.
Ik heb haar gesmeekt om samen met haar een gesprek met die psychologe te hebben.
Mijn dochter heeft als antwoord, dit is mijn waarheid, zo heb ik het gevoelt en samen met mijn psychologe heb ik deze zaken aan het licht gebracht, en het is mijn besluit om op deze manier afstand van je te nemen, daar heeft de psychologe geen invloed op, en jij ook niet.

Ik heb al diverse instanties aangeschreven. Zo van, klopt dit wel, mag en kan het zomaar dat je met neurofeedback en brain-imagen een goede relatie kapot maakt. Ook ben ik van mening dat een psychologe, alle partijen hoort te horen, bij problemen in de relatieve sfeer.
Je kunt zonder naam niets beginnen.

(En die vleeswaren over datum, dat klopt, ik kocht 1 keer per 2-3 maanden een pakket in bij de groothandel en gooide dat in de vriezer.)

ijsvogeltje

ijsvogeltje

28-09-2013 om 10:56

Jasam

Wat een trieste situatie Jasam.

Ik vind wel dat de verantwoordelijkheid bij jouw dochter ligt, en in principe niet bij de psycholoog. In principe, want zo iemand moet wel zijn/haar werk goed doen en mag niet over de schreef gaan. Als iemand door therapie besluit wat meer afstand te nemen van haar moeder, vind ik dat op zich geen alarmerende uitkomst. En ja, het is haar waarheid. ik vind, in tegenstelling tot wat jij schrijft, dan ook niet dat de psycholoog jou had moeten horen. Een psycholoog is er niet voor waarheidsvinding. Hij/zij is er om met jouw client (jouw dochter) problemen, emoties, gevoelen etc. te analyseren. Inzicht te geven. Een spiegel voor te houden. Het gaat om haar gevoel, om haar waarheid.
Als jouw dochter door therapie tot de conclusie komt dat de navelstreng nog niet is doorgeknipt, en dat het hoog tijd is dat alsnog te doen, dan is dat zo. Ik neem aan dat er massa's mensen door therapie dit soort inzichten krijgen (in mijn omgeving tenminste wel). En misschien zit er meer frustratie over haar kindertijd dan jij je ooit hebt kunnen beseffen. Het zou natuurlijk zeer kwalijk zijn als de psycholoog daar erg sturend en beïnvloedend in is geweest. Maar dat haal ik hier niet direct uit.

De manier waarop ze aan aanpakt, inclusief de verwijten die ze je geeft, zijn natuurlijk wel erg heftig. Maar dat is wel haar keuze. En misschien ook wel haar onmacht. Als ze jullie relatie te hecht/benauwend/ongelijkwaardig (of wat dan ook maar) vond, dan zal ze ook inzien dat ze hier als volwassen vrouw zelf ook een rol in heeft gehad. Ze heeft zich immers ook afhankelijk opgesteld (lees: enorm van jouw betrokkenheid geprofiteerd). De 'botte-bijl-methode' is misschien we de weg van de minste weerstand geweest voor haar. Door alle schuld en verwijten bij jou neer te leggen, hoeft ze de confrontatie met zichzelf minder aan. Ik weet het natuurlijk ook niet hoor, ik probeer alleen maar mee te denken hoe het zou kunnen zijn gegaan.

De vraag is natuurlijk wat je er mee kan en moet... Ik weet het ook niet. Ik wil je alleen maar heel veel sterkte toewensen!

Ijsvogeltje

Het probleem van dochter was overgewicht. Kun jij de redenering tevoorschijn toveren, waardoor dit soort 'inzichten' een goed antwoord zijn op overgewicht?
'Ik neem aan dat er massa's mensen door therapie dit soort inzichten krijgen (in mijn omgeving tenminste wel).' Ja, dat denk ik ook en dat zie ik ook. en ik heb het zelf ook meegemaakt: een psycholoog die al vrij snel concludeerde dat mij toenmalige man en ik te weinig afstand hadden tot onze ouders. Hij wist alleen nog niet dat een van mijn ouders dood was (wat het tot een heel ander verhaal zou maken). Een vriendin liep bij dezelfde psycholoog en bij haar concludeerde hij dat ze teveel afstand had tot haar ouders. Wij zijn er samen op uit gekomen, dat je ongeveer drie kaartjes per jaar en zes bezoeken moet brengen om het goede midden te vinden.
Met andere woorden: op dit punt kun je altijd scoren, echt altijd. Vandaar dat het ook zo populair is onder de behandelaars. Het geeft altijd 'nieuwe' inzichten, die iemand zelf nog niet bedacht heeft, er zit ontegenzeglijk ergens een kern van waarheid in, want geen enkele ouder is perfect. Cliënt heeft nieuwe inzichten gekregen over onderliggende oorzaken van relatieproblemen, overgewicht, ziekte, depressie, noem maar op, alles kan hierdoor verklaard worden. Therapie geslaagd.
Alleen lost het niets op. De focus van problemen is verlegd, van overgewicht naar rotmoeder. Maar het overgewicht is hierdoor niet opgelost (durf ik blindelings te beweren).
Niet iedereen is zo sterk als mijn zus, die van een psycholoog moest leren om haar moeder te haten. Zij heeft de psycholoog vaarwel gezegd. Daarmee heeft ze zichzelf heel veel schade bespaard.

Het zou bijna een artikel waard zijn: door therapie leren je ouders te haten, nut en effect van psychologische interventies.

Moeder kan wel met psycholoog praten, want moeder heeft nu een ernstig probleem.
En het zou heel erg vreemd zijn als psychologen niet met de gevolgen van hun 'therapieën' geconfronteerd mogen worden. Stel je voor: klungelende arts, patiënt overlijdt, maar de dokter wil het niet weten. Dan kun je rustig doorgaan, jarenlang, zonder enige zelfreflectie en enige kritiek.

Tsjor

Jasam

Jasam

29-09-2013 om 11:12 Topicstarter

Klopt

Ze kampt nog steeds met haar overgewicht.

Humor:
In mijn jeugd kreeg ik de boodschap mee, alles waar je niet voor bid, daar wordt je dik van. Daar bedoelde mijn moeder mee, de drie maaltijden op een dag. Elk tussendoortje gewoon laten staan.
Dit zei ik tegen een klein meisje, die antwoordde: Dan bid ik toch voortaan voor mijn koekjes en snoepjes.

Maar al met al, het blijft triest.
Haar zussen en broers herkennen haar verhaal trouwens niet, ze veroordelen haar daar niet op, hebben gewoon contact, met mij en haar.
Die halen hun schouders op en zeggen, het is haar keuze, daar gaan wij ons niet in mengen.

schuld van de ouders

Mijn zoon heeft een echt probleem met zijn vader. Die werd, in zijn eigen paniek, intimiderend en bedreigend naar zijn gezin toe en daar heeft zoon het meeste last van gehad.
Vorig jaar kregen we weer contact met zijn vader en zoon had herbelevingen en angsten daardoor. Ik heb met zoon gesproken en hem verteld dat het echt hele nare ervaringen zijn en ze zijn echt gebeurt. Maar nu is hij groot en wat zijn vader ook doet hij is groot genoeg om zich eraan te onttrekken hij is niet langer afhankelijk van zijn vader. En het is hem gelukt het contact weer op te nemen.
Het is nu nog weleens heel lastig, ex raakt makkelijk in paniek, maar zoon kan nu zien dat het bij zijn vader ligt en dat hij er afstand van kan nemen en zelfs zijn vader kan helpen kalmeren.
Ik denk dat als zo'n dochter zo'n ervaring heeft en die is realistisch dat het toch tijd is om te beseffen dat ze nu volwassen is en niet meer afhankelijk van haar moeder. Wat er ook gebeurt is ze mag er afstand van nemen.
Wat je denk ik kunt doen is met je dochter bespreken hoe realistisch ze dat vind en of ze het eens is met de psycholoog? En dat je bij voorbaat je excuses aanbiedt, ouders zijn niet perfect, je wilt best erkennen dat je fouten maakt, gemaakt hebt maar soms nog maakt, erkenning van ouders kan essentieel zijn voor een kind.
Maar dat dochter nu ook volwassen is en zelf verantwoordelijk. Ook voor haar gevoel, hoe lastig ook. Iets voorzichtiger zou ik dat wel zeggen.

schuld van de ouders

Mijn zoon heeft een echt probleem met zijn vader. Die werd, in zijn eigen paniek, intimiderend en bedreigend naar zijn gezin toe en daar heeft zoon het meeste last van gehad.
Vorig jaar kregen we weer contact met zijn vader en zoon had herbelevingen en angsten daardoor. Ik heb met zoon gesproken en hem verteld dat het echt hele nare ervaringen zijn en ze zijn echt gebeurt. Maar nu is hij groot en wat zijn vader ook doet hij is groot genoeg om zich eraan te onttrekken hij is niet langer afhankelijk van zijn vader. En het is hem gelukt het contact weer op te nemen.
Het is nu nog weleens heel lastig, ex raakt makkelijk in paniek, maar zoon kan nu zien dat het bij zijn vader ligt en dat hij er afstand van kan nemen en zelfs zijn vader kan helpen kalmeren.
Ik denk dat als zo'n dochter zo'n ervaring heeft en die is realistisch dat het toch tijd is om te beseffen dat ze nu volwassen is en niet meer afhankelijk van haar moeder. Wat er ook gebeurt is ze mag er afstand van nemen.
Wat je denk ik kunt doen is met je dochter bespreken hoe realistisch ze dat vind en of ze het eens is met de psycholoog? En dat je bij voorbaat je excuses aanbiedt, ouders zijn niet perfect, je wilt best erkennen dat je fouten maakt, gemaakt hebt maar soms nog maakt, erkenning van ouders kan essentieel zijn voor een kind.
Maar dat dochter nu ook volwassen is en zelf verantwoordelijk. Ook voor haar gevoel, hoe lastig ook. Iets voorzichtiger zou ik dat wel zeggen.

ijsvogeltje

ijsvogeltje

29-09-2013 om 11:42

Tsjor

"Kun jij de redenering tevoorschijn toveren, waardoor dit soort 'inzichten' een goed antwoord zijn op overgewicht?"
Als je naar een psycholoog gaat vanwege je overgewicht, dan bestaat er op z'n minst et vermoeden dat er 'iets' is dat op emotioneel vlak meespeelt. Veel overgewicht ontstaat niet 'zomaar' of omdat je nooit hebt geweten dat een reep chocola per dag teveel van het goede is. Er kan veel meer meespelen, niet goed in je vel zitten, onzekerheid of wat dan ok maar. de term 'troost-eten' is er niet voor niets.
Jij refereert aan eigen ervaringen waarin een psycholoog een bepaalde conclusie trekt. En daar gaat het fout. Psychologen horen geen conclusies te trekken. Zij horen een client te helpen analyseren, een spiegel voor te houden, patronen te herkennen. De conclusies zijn voor de client.

Ik vind dat je nogal snel de conclusie hebt getrokken dat de psycholoog fout moet hebben gezeten. Dat de psycholoog hoogstpersoonlijk bepaalde conclusies zal hebben getrokken. Dat weten we toch helemaal niet?

Jasam komt hier als een zeer betrokken en verstandige moeder over. Zeker niet als een rotmoeder. En zo voelt ze zich ook niet. Maar dat neemt gewoonweg niet weg dat dochter een eigen beleving heeft van haar jeugd (altijd vliegen, nooit tijd, vlees over de datum) en van de jaren erna. Dat ze zich te weinig heeft losgemaakt van haar moeder. Dat ze misschien wel te weinig haar eigen wil heeft durven volgen. Ook al is Jasam een geweldige moeder en grootmoeder geweest.

Door nu de focus leggen op de therapeut (heeft relatie verperst!), sluit je je ogen voor wat er werkelijk kan spelen. Ontken je dat dochter zich blijkbaar niet goed voelt. En volgens mij helpt het Jasam niet aan een oplossing. Je geeft er volgens mij vooral mee aan: Het is allemaal onzin, dit kan dochter allemaal niet zelf hebben verzonnen, daar moet de therapeut een hand in hebben gehad. Daarmee sluit je denk ik de deur om mogelijk toch op enig moment weer wat dichter bij elkaar te komen.

Soeppie

Soeppie

29-09-2013 om 12:43

mijn centen

Als je gaat stellen dat de psycholoog de oorzaak is van alles, dan zeg je daar iets heel heftigs mee. Dan zeg je: Jetsams dochter is een afhankelijk persoon, die niet haar eigen mening heeft over dingen, niet haar eigen keuzes maakt en alles doet wat een ander zegt.
En dan bevestig je eigenlijk wel het zelfbeeld waar die dochter mee worstelt. 'Ik mocht er niet zijn, ik werd niet gezien.' (? dat is mijn conclusie, ik haal dat uit de irreële verwijten die ze je maakt, misschien is het wel iets heel anders.)

Het is compleet zinloos om een welles-nietes spel te gaan spelen over wat er nu wel of niet gebeurd is in het verleden. Het geheugen van een mens is een onbetrouwbaar ding. Dat geldt ook voor het geheugen van Jetsam en voor het geheugen van de dochter. De dingen die zij roept zijn aantoonbaar niet waar. Ze zijn fysiek niet eens mogelijk. Maar dat doet er niet toe. Het is haar beleving en daar heeft ze recht op.

De beleving/perceptie van de dochter is juist. Want een perceptie is per definitie juist. Zij heeft het zo gevoeld (of voelt het achteraf gezien zo). Dan kun je praten als Brugman, maar dat heeft geen zin.

Wat je wel kunt doen, is zeggen: wat erg dat je het zo hebt ervaren, ik had geen idee. Ik kan niet in de tijd terug, ik kan niets meer hieraan veranderen. Ik herinner me zelf ook nog goede dingen van vroeger, heel veel zelfs, maar jij nu niet. Wat erg. Ik hou toch nog van je. Ik ben er voor je, als je me nodig hebt. Maar je hoeft me niet nodig te hebben. Jij bent een volwassen, mooi, sterk mens, dat het ook zonder mij zal redden. (Die laatste zin, heeft mijn moeder ooit tegen mij gezegd en die heeft een speciale plek in mijn hart!)

Ik heb een tijd een moeilijke relatie met een zoon (die toen nog wel veel jonger was) van me gehad. En ik heb moeten leren om hem los te laten. Als in het liedje van Sting. 'If you love someone, set them free.' Gelukkig heeft de relatie zich weer hersteld, maar het blijft een kwetsbaar ding. De onderlinge wisseling tussen mijn zoon en mij.

Soms is de wisselwerking tussen een ouder en een kind, gewoon niet gezond. Je vertelt dat je heel veel voor je dochter over hebt gehad. Maar misschien was dat wel teveel. Ik krijg het er benauwd van, als ik dat lees: verhuizen om op te passen, iedere dag bij haar in huis. Het lijkt net alsof jij alles wat er mis ging in haar leven, recht aan het strijken was. Dat lijkt heel lief en je had vast de beste bedoelingen, maar het bevestigt het beeld: jij kan het niet, jij hebt mij nodig. En waarschijnlijk heeft ze dat in die tijd ook gedacht/geloofd: 'Ik kan het niet, ik heb mijn moeder nodig.' Het klinkt alsof ze een zeer laag zelfbeeld heeft.

En nu komt ze voor zichzelf op, nu zet ze wat neer (hoe irreel dat ook mag zijn). Ze is aan het experimenteren met een eigen koers varen. En dan zeg jij: dit ben jij niet, dit is de psycholoog. Dan mag ze er weer niet zijn. Alsof de psycholoog haar net zo 'bemoederd' als jij hebt gedaan. Maar dat weet je helemaal niet. En daar heb je ook helemaal niets mee te maken. Ze is een volwassen vrouw en ze is verantwoordelijk voor haar eigen keuzes. Ik zou mijn moeder ook de naam van mijn therapeut niet geven. Geen haar op mijn hoofd die daar over denkt. Mijn therapeut is er voor mij, niet voor mijn moeder!

En dit is psychologie van de koude grond. En ik ken je niet. En ik zit hier lekker makkelijk vanuit mijn stoel te typen. Ik weet het, maar ik wil ook deze kant belichten.

Boterzacht

Ijsvogeltje, je verhaal is werkelijk boterzacht. Als jouw redenering zou kloppen moet dochter nu haar overgewicht kwijt zijn, want ze hoeft zichzelf niet meer met eten te troosten.
Wat het 'conclusies trekken' betreft (dat is een kernwoord in je redenering, je weet toch ook wel dat je een gesprek zodanig kunt voeren dat iemand uiteindelijk zelf bij bepaalde 'ontdekkingen' uitkomt. Daar zijn beroemde en beruchte voorbeelden van.

Jij zegt: 'Ik vind dat je nogal snel de conclusie hebt getrokken dat de psycholoog fout moet hebben gezeten. Dat de psycholoog hoogstpersoonlijk bepaalde conclusies zal hebben getrokken. Dat weten we toch helemaal niet?' Nee, niet in jouw termen, maar die zijn niet zo interessant. Wat we wel weten is dat dochter 2,5 jaar geleden met een bos bloemen voor de deur stond om moeder heel hartelijk en heel lief te bedanken voor alles wat moeder voor haar gedaan heeft; dat dochter vervolgens naar een psycholoog gaat, en een jaar later is moeder een rotmoeder, met beschuldigingen die werkelijk absurd zijn. Dan is het voor de hand liggend om de causaliteit van die omslag bij de psycholoog neer te leggen.

De 'psychologische oorzaken' voor overgewicht zijn ontstaan, doordat het een gemakkelijke vertaling is van 'mensen zijn zelf schuldig aan hun overgewicht, want ze eten teveel; en om die 'slachtoffers' dan weer tegemoet te komen worden er oorzaken uit een tot dan toe ongekend verleden opgedist, waardoor het aannemelijk zou zijn dat iemand teveel is gaan eten.

In de wetenschapsfilosofie wordt zoiets pseudo-wetenschap genoemd in de term van Popper: het is namelijk een redenering die altijd klopt, er is altijd wel iets fout gegaan in een mensenleven. Dat niet alle mensen overgewicht hebben wordt met die redenering niet verklaard, maar dat interesseert die redenering ook niet. Empirie is niet interessant. Hier staan ook wel eens etenswaren op tafel die overdatum zijn en mijn kinderen zijn slank. Dat mensen die vervolgens zo'n inzicht hebben gekregen niet spontaan afvallen, het eten van een chjocoladereep hebben zij namelijk niet meer nodig, geeft eigenlijk al aan dat het een theorie is die nergens op slaat: er is geen enkel empirisch bewijs te vinden voor de redenering zoals jij die neerzet.

Het is puur uit gebrek aan andere goede inzichten, ontwikkeld om wanhopigen tegemoet te komen en goed voor de portemonnee van zogenaamde behandelaars. En het doet het goed op televisie, zo'n persoonlijke drama-geschiedenis.

We nemen de proef op de som. In een aantal reacties wordt gezegd, dat dochter te afhankelijk is geweest van moeder en dat het goed is dat dochter zich nu los maakt, zij het op een wat abrupte en harde manier.
Gaan we terug naar het moment waarop dochter aan moeder vroeg om hulp: ze is verhuisd en de nieuwe oppas komt niet of deugt niet. Nu doet moeder het anders en zegt (terecht overigens) tegen dochter: sorry meisje, dat kan ik niet meer voor je oplossen, je kunt een andere oppas zoeken, kinderopvang zoeken (vanaf 's morgens 06.00 uur, succes ermee), of je man of jij gaan ander werk zoeken. Dochter had dan bij diezelfde psycholoog kunnen klagen, dat moeder haar in de steek heeft gelaten, juist toen zij het zo hard nodig had. En bij navraag zijn er uit het verleden ook nog wel voorbeelden te vinden, waarbij moeder geen tijd en aandacht voor haar had, terwijl zij iets wilde vertellen, pijn had, of een verdrietje had. Zeker met meerdere kinderen en een eigen bedrijf zullen die momenten zich vast voorgedaan hebben. Als dat niet zo is is het ook weer verkeerd, want dan heeft moeder letterlijk bovenop haar kind gezeten en is niets haar ontgaan, doodeng. Dus dan was de klacht geweest: moeder laat mij in de steek. Ook niet goed.

Met andere woorden: hoe je het ook wendt of keert, je kunt werkelijk altijd een redenering opzetten, waarbij een moeder het niet goed doet.

Ik heb net de overgangsfase meegemaakt, waarbij 'te kille moeders' niet meer als dé oorzaak van schizofrenie werden gezien. Wat een opluchting, want eindelijk kwam er oog voor de ziekte zelf en behandelingen met medicijnen die wel aansloegen.

Het lijstje met 'klachten' van de dochter van Jasam in relatie tot haar probleem (overgewicht) vind ik zo absurd, dat het rijp is voor cabaret.

Tsjor

Soeppie

'Als je gaat stellen dat de psycholoog de oorzaak is van alles, dan zeg je daar iets heel heftigs mee. Jetsams dochter is een afhankelijk persoon, die niet haar eigen mening heeft over dingen, niet haar eigen keuzes maakt en alles doet wat een ander zegt.'

Je bezoekt een psycholoog, omdat je een probleem hebt. Dan is er een relatie hulpvrager-hulpverlener. Dat is per definitie een afhankelijkheidsrelatie, daarom zijn er ook al die wetten en beroepscodes, om dát goed te regelen. De 'afhankelijkheid' is dus niet een eigenschap van de persoon, maar gegeven met de situatie van een hulpvrager en een hulpverlener.

Maar ik ben het me je eens, het was mooi geweest als de dochter van Jasam net zo sterk was geweest als mijn zus. Dat had een hoop ellende bespaard voor iedereen.

Tsjor

als moeder

Ik realiseer me dat je als moeder ook het recht hebt op zelfbescherming tegenover beschuldigingen van je kinderen. Ik hoop alleen dat als er zich zoiets voordoet dat ik mijn gekwetsheid eerst een plaats kan geven en dan kan reageren naar mijn kinderen.
Ik realiseer me ook dat je niet zoveel verweer hebt tegen dit soort beschuldigingen behalve dan afstand nemen en er maar het beste van hopen nadat je weer eens gemeld hebt dat je heus van je kinderen houdt maar ook dat je dat soort beschuldigingen gewoon niet verdient.

Jasam

Jasam

29-09-2013 om 13:16 Topicstarter

Interessant

Dag lieve allemaal,

Ik lees jullie reacties met veel interesse en pas daarop gelijk wat zelf-reflexie toe.

Ik vel geen oordeel over wie er nu gelijk heeft, er is geen gelijk in deze. Er is een verleden waar wij beide onze eigen percepties over hebben. Uit totaal andere oogpunten gezien.
Iedereen doet naar beste weten, kunnen en inzicht zijn/haar uiterste best om alles zo goed mogelijk te doen.

Zo ook mijn ouders. Als er iets mis gaat in mijn leven, zeg ik tegen mijn moeder, nou daar geef ik jou de schuld van hoor, je hebt vast iets gedaan in mijn jeugd wat dit veroorzaakt heeft.
Ik heb een goede band met mijn moeder.
En uiteraard bespreken we de situatie rond mijn dochter, haar kleindochter ook.
Zij laat het rusten, en adviseert mij ook om het te laten rusten, hoe moeilijk het ook is.

neurofeedback en brain-imagen

Op wikipedia is wel een en ander te vinden over deze methodes. en over de effectiviteit ervan.

Er is ook een vereniging voor neurofeedbackers. Als je ziet wat die allemaal kunnen behandelen, dan moet dat wel het walhalla zijn, binnenkort zijn we van vrijwel alle problemen af.

Psychologen zijn wel degelijk verantwoordelijk voor de door hen gehanteerde methodieken. En daar zouden ze ook op aanspreekbaar moeten zijn. Net als dokters en andere behandelaars.

Tsjor

Laten rusten

Ijsvogeltje had een hele mooie alinea over hoe je zoiets moeizaams kunt afsluiten. Met name het besef, dat je kind een mooi en sterk mens is, dat het ook zonder ouders kan redden, is natuurlijk kostbaar. Ik denk, Jasam, dat daar voor jou iets moeilijks bij zit, want je dochter heeft 'gekozen' voor een weg waarbij ze zichzelf meer moeilijkheden op de hals heeft gehaald. Het 'loslaten' zal dus echt met pijn in je hart zijn. Haar worstelingen zul je vanaf een afstand moeten bekijken, je kunt er geen bijdrage aan leveren.

Het enige wat je kunt doen is haar blijven behandelen als een van je kinderen, normaal blijven doen als ze op bezoek komt, verjaardagen etc. op eenzelfde wijze normaal benaderen, als je niet op bezoek mag komen stuur je een kaartje. Of een bos bloemen. Mijn schoonvader heeft drie jaar lang niet met ons gesproken. We zijn wel op bezoek geweest etc. Tot er iets was in zijn leven, waarna hij plotseling opbelde. Zijn zoon, de vader van mijn kinderen herhaalt nu hetzelfde patroon ongeveer (overigens ook na consulten van een psycholoog). Soms kun je alleen maar wachten op die ene dag, waarop dingen weer anders worden. en ondertussen geen al te drastische maatregelen nemen.

Tsjor

ijsvogeltje

ijsvogeltje

29-09-2013 om 13:31

Tjsor

Ik begrijp niet helemaal waar je mij nu van wilt overtuigen.Mijn betoog boterzacht? Houd ik een betog dan? Het enige dat ik probeer aan te geven is dat - vanwege een uitkomst waar Jasam niet blij mee is en als een donderslag bij heldere hemel is gekomen - j niet automatisch dan maar de schuld bij de therapeut moet neerleggen. Zoals jij wel doet. Daarmee geef je aan: het KAN gewoonweg niet dat dochter problemen ervaart in de relatie met haar moeder.

Ik beweer niet dat de psycholoog hoe dan ook zijn of haar werk goed heeft gedaan. Maar ik beweer dus ook niet dat hij of zij dat NIET heeft gedaan. Dat kunnen wij toch ook helemaal niet?

Jouw uitleg over dat het onzin is, want dan zou dochter nu haar overgewicht kwijt zijn... sorry, ik vind dat je nu wat doorslaat, je haalt er veel te veel bij. Ja, therapeuten kunnen zeer veel invloed hebben.. dus? Daarmee zitten ze automatisch in jouw verdachtenbankje? En wat kan Jasam hier mee? Een jurische kwestie van maken? Gaat dat de relatie ten goede komen?

De uitleg van Soeppie vind ik trouwens erg helder, daar kan ik mij goed in vinden. In de suggesties trouwens ook.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.