Je bent zo'n rot moeder, auw, dat doet pijn
Voorgeschiedenis: In 2008 vroeg mijn dochter of ik op de kleinkinderen kon passen, ik heb mijn werkzaamheden daarop aangepast en heb een jaar lang 5 dagen in de week op de kinderen gepast en ging daarna in de avonduren en het weekend naar mijn andere werkadressen (meest schoonmaak van particuliere huizen en kantoren. In 2009 moest de kleinzoon naar school en omdat ze in een andere plaats woonden, hadden ze daar een andere oppas geregeld, prima. Die oppas zei echter op het laatste moment af. Mijn dochter en schoonzoon hadden een groot probleem. Ze hebben overwogen om hun huis te verkopen, dit ging teveel geld kosten. Toen heb ik het besluit genomen om in de bres te springen en te verhuizen, ik huurde een huis. 3,5 jaar heb ik, als gastoude,naar beide tevredenheid op de kleinkinderen gepast. Ik was om 6 uur 's morgens bij hen, ze woont in dezelfde straat, deed de was en afwas, haalde de kinderen uit bed, kleedde ze aan en nam ze mee naar mijn huis om daar met mijn nog 2 thuiswonende kinderen te ontbijten. Bracht de kleinzoon naar school enz. elke dag tot een uur of vijf. Mijn dochter had wat last van haar overgewicht en bezocht een dietiste, daarna vervolgde zij haar route en begon sessies bij een psychologe. Na 9 maanden is ze, samen met haar psychologe tot de conclusie gekomen, dat de oorzaak bij mij ligt.
Ze heeft me, nu 1,5 jaar geleden te kennen gegeven, "je bent zo'n rotmoeder voor me geweest, ik kan mijn kinderen niet langer aan jou zorg toevertrouwen. Vanaf vandaag komen ze niet meer bij je.
Ik heb ondertussen alle stadia doorlopen, van flabbergastid, ongeloof, boosheid, verdriet, slapeloosheid, huilbuien enz.
We zijn emotioneel, psychisch, maar ook financieel en gevoelsmatig uitgekleed.
Als ik ze tegen kom, wat regelmatig gebeurd, ontwijken ze me.
Maar haar broer en zus wonen hier, en met zijn verjaardag had haar broer haar uitgenodigd. Het hele gezin heeft hier de hele middag gezeten en de schijn op gehouden. En wij hebben meegespeeld.
Naar hun zeggen "weten" de kleinkinderen van niets en dat willen ze graag zo houden. Dus met hun verjaardagen wordt er van mij verwacht daar de "schijn" op te houden.
Ik zit hier te schrijven met de tranen in mijn ogen.
Ik wil de kleinkinderen geen pijn doen, het zijn mijn oogappeltjes.
Maar de schijn ophouden met verjaardagen en ze de rest van het jaar amper zien, is iets wat zo ontzettend verkeerd voelt alsof ik mijn eigen ik verlochen.
Tsjor
dat snap ik niet: dat het niet aangepakt kan worden, daar heb je geen rust over.
Maar jij zit toch niet in hetzelfde pakket? Of vrees je daarvoor?
Het is niet alleen een pscycholoog die iemand kan beinvloeden, ook andere mensen om de dochter van Jasam. En niemand heeft invloed op haar gedachtenkronkels.
Jasam, heel goed, tel ook je zegeningen van de kinderen waarbij het wel goed gaat! Knap dat je je rust weet te bewaren ook al doet het je verdriet hoe je dochter doet.
Paulientje
Iedereen zit in hetzelfde pakket. Jij ook. En nee, ik vrees er niet specifiek voor. Gisteren vertelde jongste dochter zomaar spontaan, dat ze eens had nagedacht en dat ze haar kinderen precies zo zou opvoeden als ik het gedaan had, alleen een beetje losser. Ik: wat bedoel je? Zij: 'nou, met alcohol en zo' (ze is net 16 en ze mag van mij niet 'zomaar' alcohol drinken. Gelukkig heeft ze ook geen overgewicht.
Maar dan nog. Zo'n verhaal zal Jasam ook kunnen vertellen over haar dochter, zie de bos bloemen.
Het kan werkelijk iedereen 'overkomen', want zo kun je blindelings met een hagelgeweer nog een mug raken.
Nog afgezien van de maatschappelijke kosten die hiermee gemoeid zijn.
Tsjor
IJsvogeltje en Jasam
Ik snap dat je denkt dat je het met Tsjor niet eens denkt te worden.
IK weet trouwens niet of Tsjor 100% zeker WEET dat het aan de psycholoog ligt, of dat ze dat alleen heel sterk vermoed (en vindt dat dat onderzocht zou moeten kunnen worden en aangepakt als blijkt dat de psycholoog het verkeerd heeft aangepakt).
Maar wat ik vooral een beetje flauw van jou vindt is dat je niet reageert op Tsjors verzoek: "Ijsvogeltje, doe eens een poging om 'en andere betrokkenen' te omschrijven."
Dat is nl. n.m.m. best een belangrijke zinsnede. En daar wil jij gewoon niet op ingaan.
Jasam, jou wens ik vooral heel veel sterkte. Ik weet niet of de reactie op het forum jou troostbieden, ik hoop het. En ik hoop dat je dochter snel bij zinnen komt. Ik heb veel bewondering voor je en zorg vooral goed voor jezelf.
Linda
Dank je Linda en alle anderen
Medeleven doet iemand altijd goed.
Daarnaast, ze is en blijft mij dochter, waar ik altijd zo trots op was, en nog ben. Ze is nl. vorige maand geslaagd voor haar 4 jarige HBO opleiding, en heeft gelijk een baan.
Haar manier waarop ze het probleem "te lijf" gaat en een oplossing probeert te creeren d.m.v. in een soort van blinde paniek om zich heen te gaan maaien, daar heb ik erg veel verdriet van.
En daar heeft ze meerdere mensen mee beschadigd (denk aan de rest van de familie, haar nog hier wonende broer en zus) die hangen nu ook wat tussen 2 vuren.
Ook zij waren gewend dat hun nichtje en neefje hier dagelijks waren, en hun zus en zwager ook.
Dat ze hier voor het gemak 2 keer per week 's avonds mee aten, vanwege zwemles en judoles.
Het is allemaal zo spijtig en zo onnodig.
Op elk gebied had ze mijn steun en vertrouwen.
We filoseferen hier ook wel, over het waarom.
maar we komen er niet uit.
"En daar wil jij gewoon niet op ingaan."
Linda, ik heb even geteld. Dit wordt mijn tiende bericht in deze discussiedraad. Ik heb inmiddels zeer uitgebreid uitgelegd hoe ik hier naar kijk, en waarom ik het veel te kort door de bocht vind om direct alle verantwoordelijkheid bij de psycholoog neer te leggen. Lees mijn berichten nog maar eens na. Ik heb daar gewoon niet meer zoveel aan toe te voegen.
Ik heb bijvoorbeeld ook verteld over hoe wij met de psycholoog omgaan. De regie ligt bij ons, wij bepalen onze hulpvraag, en wij bepalen wat we doen met hetgeen we hebben geleerd. En zo hoort het ook - we hebben hier immers niet te maken met gedwongen 'hulpverlening'. Tsjor schrijft vervolgens dat ik 'onze' psycholoog afschilder als een dweil. Ik ben benieuwd hoe Tsjor dan vindt dat dit hoort te gaan. Aan de ene kant schrijft Tsjor immers dat de psycholoog veel te veel invloed heeft uitgeoefend, maar aan de andere kant blijkbaar veel te weinig (want hij/zij heeft had blijkbaar moeten voorkomen dat dochter met moeder ging breken).
Als wij door de therapie inzien dat die ene juf - of misschien wel die ontzettend lieve oma - het eigenlijk helemaal niet goed aanpakt met ons kind, en daarmee (onbewust en onbedoeld) schade heeft toegebracht, dan is het volledig aan ons om te bepalen wat we daarmee doen. Daar gaat de psycholoog ook niet over. Die kan er nog eens naar vragen of benadrukken dat oma het vast heel goed heeft bedoeld, maar hij is niet verantwoordelijk voor wat ik ga doen. Dat kan toch ook helemaal niet? Misschien pak ik het heel subtiel aan, maar misschien zit het mij uiteindelijk wel dusdanig hoog dat ik het helemaal niet kan 'handelen' en ik de keiharde confrontatie aanga. Had de psycholoog dat moeten en kunnen voorkomen 'omdat oma ook een betrokkene van de psycholoog' zou zijn'? Hoe zie je dat dan voor je?
In de media wordt die suggestie natuurlijk wel vaak gewekt, bijvoorbeeld bij gezinsdrama's. "Gezin was bekend bij de hulpverlening en toch kon dit gebeuren!". Alsof een hulpverlener alle regie in iemands leven over kan nemen en hem voor alle onhandigheden of fouten kan behouden. Alsof iemand die eenmaal 'in therapie' is plots niet meer zelf verantwoordelijk is voor zijn doen en laten.
Maar ik heb nu echt genoeg gezegd hierover.
Jasam, wat fijn om te lezen dat je toch nog wat fijne momenten hebt met je kleinkinderen kunt hebben. Hopelijk komt er bij je dochter binnenkort toch de ruimte en de rust zodat je in ieder geval weer in gesprek met elkaar komt. Je komt zo betrokken en sterk over, ik gun het je enorm.
Herhaling helpt niet
Ijsvogeltje, herhaling helpt niet als je de vraag daarmee ontwijkt.
Bovendien is de 'wij' in jouw verhaal 'de ouders' en het kind is de 'cliënt'.
Stel je nu voor, dat de psycholoog op een dag jouw kind alleen wil spreken en dan met je kind bespreekt, dat de ouders wel veel willen bepalen, of hij dat zelf ook wil en of hij wel tegen de ouders in durft te gaan. De psycholoog leert je kind 'voor zichzelf te kiezen'. Vervolgens komt je kind naar buiten en zegt vooral 'nee' tegen je. Nee, je mag niet meer mee naar de psycholoog etc. etc. Jij blij?
Je hebt geluk, tot 12 jaar mogen ouders het bepalen. Tussen 12 en 16 ouders en kinderen samen, vanaf 16 kinderen alleen.
Wat betreft dat 'regie'-verhaal, dat hele verhaal miskent, dat mensen met een hulpvraag komen en dat er een afhankelijkheidsrelatie is tussen hulpvrager en hulpverlener. Een arts die een verkeerde diagnose stelt en mensen op een verkeerde manier behandelt krijgt de tuchtcommissie of zelfs het openbaar ministerie achter zich aan.
Er is een eigen professionele beroepsverantwoordelijkheid voor behandelaars. Ook voor psychologen.
Tsjor
Tsjor
Tsjor, ik had al aangegeven dat ik alles wel heb gezegd.
We hoeven het niet eens te zijn, en dat gaat ook niet gebeuren. Jouw overtuiging is duidelijk: het is niet dochter, maar de psycholoog geweest die een 'diagnose' heeft gesteld en haar woorden in de mond heeft gelegd. Daar haal je (in mijn ogen) allerlei op zich nuttige dingen bij, maar die in de kader volledig irrelevant zijn. Waarom? Omdat we gewoonweg niets - helemaal niets - weten over wat er zich heeft afgespeeld tussen dochter en therapeut. We weten alleen wat Jasam schrijft: dochter vindt dat ze een rotmoeder is. That's it. Je kunt mij nu wel weer gaan doorzagen over leeftijden van kinderen die naar een therapeut gaan en over het openbaar ministerie, maar dat verandert niets aan waar in de basis onze meningen verschillen.
Kun jij het nu ook laten rusten?
De psycholoog
Ik ben ook een paar keer in gesprek geweest met een psycholoog. Voor een rede wat niets met mijn ouders te maken had. Het was een paar jaar voordat ze besloten uit elkaar te gaan en voordat mijn moeder besloot om al die narigheid naar boven te halen die ze al die jaren heeft ervaren en nooit heeft verteld 'omdat je de kinderen erbuiten moet houden'.
Die heeft mij wel nieuwe inzichten gegeven over de thuis situatie en hoe dat mij gemaakt heeft zoals ik nu ben. Het vormt je toch. En op de momenten dat je opzoek bent naar jezelf, wordt er nou eenmaal naar je jeugd gekeken. Die bij mij toen nog niet zo lang geleden was.
Ik kwam erachter dat er bij ons in de familie een cultuur heerste dat ervoor zorgde dat de ene keer jezelf de pestkop was en je eigen zusje treiterde wat werd aangemoedigd door mijn ouders: 'Wat ben jij dom zeg! dat je dat niet weet!' Zei was het slachtoffer op dat moment. Het andere moment was ik het slachtoffer, ik had straf en moest naar bed. 'Dag stomme trut, eigen schuld dikke bult' zei mijn broertje dan. Waarom mijn ouders moesten lachen in plaats van dat ze ingrepen.
Zoiets, heeft grote invloed op je handelen later. In sommige groepen ben ik verlegen, in andere neem ik de leiding. Ik kwam daar achter op het HBO waar je veel in groepsvormen moet werken. En als leraar moet je m.b.v. zelfreflectie zoeken naar je identiteit en jezelf verbeteren. Ik had hier moeite mee, omdat ik in elke situatie anders reageer en ik wist zelf niet waarom. Nu begrijp ik dat wel en heb mijn ouders eigenlijk nooit dit verweten.
Zelf mijn vader heeft mij vroeger geslagen, tot hij door school tot het besef kwam dat hij fout bezig was. Hij is zo opgevoed en dacht dat het normaal was. Hij heeft me NOOIT meer geslagen! Iets waar ik alleen maar respect voor kan hebben.
Maar het feit dat mijn moeder al 34 jaar lang depressief is kan er bij mij niet in. Zoek dan hulp! Doe er wat aan!
Ik heb haar (in tegenstelling tot jouw dochter) wel de kans gegeven om het uit te leggen, maar ze maakte het alleen maar erger! Want van je eigen moeder horen dat ze liever carrière had willen maken en zelf geen keuzes had, wil in mijn ogen gewoon zeggen: "Ik had liever geen kinderen gehad, maar je vader wilde dit graag en ik had geen keus, het is tenslotte normaal dat je kinderen krijgt, anders hoor je er niet bij". Voor de buitenwereld hebben mijn ouders altijd mooi weer gespeeld en ook naar ons. Maar als kind zijnde weet je dat het niet klopt. En als je het met andere mensen daar over had was het "nee joh, je ouders zijn zo aardig".
Ik wil haar wel graag een tweede kans geven, maar ik vind dit moeilijk. Ik vind het gewoon niet zo een leuk mens en dat zal het ook nooit meer worden. Ik heb nooit een band met haar gehad omdat ze er niet was. Ze was een spook, verdronken in een boek. Nooit hulp gezocht, zelfs niet toen ze besloten had te scheiden en mijn vader smeekte voor relatie therapie. Vond ze zelf dat ze m.b.v. zelf therapie het wel kon oplossen.
Ik heb altijd gedacht dat ze uit elkaar zouden gaan. Ze hadden altijd ruzie en het huis was smerig. Want ondanks dat mijn moeder altijd thuis was, deed ze niets aan het huishouden. We hadden een hele kamer(!) vol met wasgoed en je kon niet eens tussen de bergen doorlopen. Omdat mijn moeder er niet zoveel zin in had. De vloer, WC, douche, keuken. Allemaal hartstikke smerig. Toen mijn huidige man voor het eerst bleef eten was hij dagen lang ziek, hij was die bacteriën niet gewent. Eerst de kip op een snijplank snijden en vervolgens de sla.. Toen heb ik daar wat van gezegd. Ik studeerde microbiologie, dus ik had last van "smetvrees". Pardon!
Ik vind het niet eens erg dat ze uit elkaar gaan, graag zelfs! Dat hadden ze veel eerder moeten doen. Ik ben niet boos omdat ze depressief is geweest en geen hulp heeft gezocht. Ik kan het zelf niet begrijpen, maar waarschijnlijk wist ze niet beter.
Maar ik vind het contact dat nu ineens opgebouwd moet worden niet echt over komen. Ik heb er moeite mee. En een bloemetje en een kaartje sturen maakt dat alleen maar erger. Hoe verder ik haar van mij af duw, hoe meer moeite ze gaat doen om bij mij te komen. Wat ervoor zorgt dat ik alleen nog maar meer afstand wil. En eigenlijk het liefst helemaal niets meer van wil horen. Maar ik wil niet een verjaardag van mijn broertje de schijn maar ophouden zoals ze zelf jaren lang hebben gedaan.
Het meest hypocriete vind ik nog dat ze altijd zoveel commentaar op mijn opa heeft gehad, dat hij er niet voor haar is geweest en ze dit bij haar eigen kinderen niet beter heeft gedaan. Ze vond het vervelend dat hij elke zondag om 11 uur op de stoep stond voor een bak koffie. Terwijl ze het zelf in haar hoofd haalt om door de weeks om 8 uur s'ochtends te bellen in de hoop dat je dan wel opneemt!! WTF! Ik moet werken en als ik vrij was lag ik te slapen. Hoe bedenk je dat?
Ik heb haar laten praten en er is nog steeds contact. Ik sta er alleen niet voor open. Ook al wil ik het haar graag vergeven en doen alsof er niets in gebeurd. Ik kan het niet. Ze komt gewoon niet oprecht genoeg over op mij.
Je hebt nog steeds niet verteld waarom ze je niet meer wil zien. Wat denk je zelf? Alleen door een psycholoog? Er moet dan toch echt een aanwijzing voor zijn geweest waarom de psycholoog erover is begonnen. Hoe kan het dat de vader er bijv. niets mee te maken had? Wat is het verschil? Kon je geen nee zeggen tegen wat lekkers voor haar?
Mom2be
Buiten de vage altijd en nooit uitingen, die haar perceptie zijn en haar waarheid, heb ik buiten. mijn onderstaande, maar niet bevestigde vermoede om, van haar geen reden gekregen waarom ze overgegaan is tot deze drastische maatregel.Ik besef heel goed dat je als ouder soms keuzes maakt die door de kinderen als oneerlijk worden ervaren. Maar dat je op dat moment geen andere keus hebt.
Bv. een klein speelgoedje, sokken en een pyama voor sinterklaas, terwijl de klasgenoten spelcomputers en barbiehuizen krijgen, lijkt heel oneerlijk, maar als je het geld gewoon niet hebt om je kinderen op die manier te verwennen, kun je geen andere keuzes maken. Mijn vermoedden: Haar broer en zus die nu nog thuis wonen, krijgen iid veel meer cadeaus dan zij in haar jeugd heeft gehad, het geld is er nu wel voor, toen niet. Ze heeft de opmerking gemaakt dat nu ik op haar kinderen pas, en zij daar voor betaald, zij dus ook de cadeuas voor haar broer en zus betaald, en dat zij dat in haar jeugd nooit heeft gekregen. Je gaat nu naar de pizzeria met hun en dat heb je met ons nooit gedaan. En zij krijgen veel meer zakgeld, wat ik dus eigenlijk betaal omdat je verdiend aan mijn kinderen. Tja. Jaloezie?
Haar vader zegt: Het is haar keuze, je moet haar daar vrij in laten, die maakt zich in het geheel niet druk om de zaak. Hij heeft het loslaten wat beter onder de knie, denk ik.
Je moet wel begrijpen dat ze al 14 jaar op zichzelf woont en uit huis is. Ze is pas dik geworden na de bevalling van haar eerste kind, daarvoor en in haar jeugd was ze een fijn poppetje, een slanke den.
Onze kinderen zijn groot geworden met gezond eten en als je na je eerste glas sap nog dorst hebt neem je verder water. Het is eerder zo, dat ze een inhaal actie is begonnen toen ze uit huis was met chocolade, snoep en koek, misschien wel omdat dat altijd in geringe mate in huis was bij mij.
Ik heb nooit begrepen waarom mensen zolang geen contact met elkaar konden hebben, hoe is het mogelijk? TV programma's worden eraan gewijd. En nu zit ik er zelf midden in. Mijn man zegt, loslaten en verder gaan, ze komt wel weer terug.
Ik vind jou verhaal heel erg, ik kan je ook geen advies geven.
Alleen sterkte wensen bij je nu te maken keuzes.
Die je ondertussen niet alleen voor jezelf maakt maar ook voor je kindje wat eraan komt.
nog even een kleine toevoeging
3 weken voordat mijn dochter en schoonzoon alle contact verbraken, de oppas opzegden, en me aan de kant schoven met de mededeling, je bent...enz. vroegen ze me of ik niet ALEEN op hun kinderen kon gaan passen, dan kregen ze de aandacht die ze nodig hadden, volgens haar.
Ik paste, en pas nog steeds op, op twee broertjes, die er toen ook tegelijkertijd waren.
Onze inkomsten waren, mede daardoor zeer riant. En we leefden er heerlijk ruim van.
Wij zijn, als er geld is, niet van het zuinige soort.
We hebben wel onze bedenkingen over dat voorstel gehad, hoe had het gekomen als ik daarop in was gegaan, was ik dan opeens geen rotmoeder geweest, of was ik die rotmoeder al, en wilde ze mij, door opzegging van mijn andere inkomsten, compleet ruineren.
Het zal wel altijd een open vraag blijven
Jaloers?
Ik begrijp dat je dochter zich benadeeld voelt doordat haar broertje en zusje nu meer verwent worden. Ik snap niet dat goed wat daar erg aan is. Mijn zusje kwam ook wat later waardoor er meer geld was en ze daardoor meer kreeg. Ik ben er blij om dat ik niet alles gekregen heb. Dat ik wel goed met geld kan omgaan i.p.v. mijn zusje die elke maand rood staat.
Ik snap niet zo goed waarom ze er zelf niet voor haar kinderen is. 5 dagen in de week is wel erg veel hoor! Ik vind het moeilijk om erover te 'oordelen' omdat ik het idee heb dat ik haar kant van het verhaal mis. Mijn gevoel zegt dat er meer aan de hand moet zijn dan alleen de cadeau's en dat ze dik is geworden. Misschien is ze achter dingen gekomen die ze je niet heeft verteld. Heeft ze haar jeugd anders ervaren dan jij, zoals ik dat heb met mijn moeder.
Ik hoop dat je nog de kans krijgt om jouw verhaal te vertellen. Maar als een dochter afstand wil, dan wil ze afstand. Hoe moeilijk dit ook is om te accepteren.
Mom2Be
5 dagen = 4 jarige fulltime opleiding + stage
Mom2be, off-topic
"Ik snap niet zo goed waarom ze er zelf niet voor haar kinderen is".
Ik snap op mijn beurt niet zo goed waarom een fulltime werkende moeder er per definitie niet voor haar kinderen zou kunnen zijn. Eerder maakte je ook al een opmerking over je moeder die het jammer vindt dat ze geen carriere gehad heeft. Daaruit trek je de conclusie dat ze jullie niet echt gewild heeft. Ik zie het verband niet. Zelf ben ik sinds de kinderen gekomen zijn een dag minder gaan werken, maar in de praktijk werk ik nog wel 40 uur in de week, net als mijn man. Ik ben zelf ook opgegroeid met twee werkende ouders, dus ik weet niet beter. Mijn ouders waren er voor ons, net als ik het idee heb dat mijn man en ik er zijn voor onze kinderen. Kortom, het verschil tussen onverschillige en betrokken ouders zit 'm volgens mij niet in de hoeveelheid werk die moeder buitenshuis verzet.
Geslaagd met een 9
Met gemengde gevoelens, lees ik net op facebook, dat mijn dochter, vandaag, na haar eindpresentatie, met een 9 geslaagd is.
Trots, verdrietig, toch ook wel een beetje gepasseerd, opluchting dat ze het gehaald heeft, kortom met tranen (om diverse redenen) in de ogen.
gefeliciteerd Jasam
En sterkte gewenst. Het valt niet mee als je kind zo afstand neemt. Hopelijk zakt het wat af en worden de betrekkingen weer normaal. Met de tijd.
Bedankt AnneJ
..
