Jullie visie (pijnstiller)
Ik ben reeds ruim 25 jaar bij mijn man, hij is een heel goed persoon, we knuffelen nog steeds vaak, hij is hulpvaardig, draagt mij op handen, doet alles voor mij, we hebben prima sex, fijne kinderen samen enz, eigenlijk is hij een man om te stelen 
zelf ben ik een beetje harder, maar ook wel sterker bij problemen,en er hebben zich in die kwarteeuw natuurlijk ook wel moeilijkheden voor gedaan (oa ernstige ziekte bij kind ,werk problemen, probleem bij broer ed ..) misschien doordat hij zo een zacht persoon is had hij het daar moeilijker mee en waarschijnlijk mede daardoor is hij serieus verslaafd geraakt aan pijnstillers ed medicaties.
Vooral s'avonds zit hij er dan regelmatig/vaak zo wat gedrogeerd bij, het is pijnlijk om aan te zien, we proberen dan elkaars blik te ontwijken, het is natuurlijk ook gevaarlijk op de weg ed
Hij wil hieraan niets laten doen, wil ook geen bloedcontroles ed laten uitvoeren, Het is eigenlijk vervelend
Hoe zouden jullie dit zien ? wat zouden jullie hiermee?, ik kan natuurlijk niet ontwennen in zijn plaats, hij heeft het al wel eens enkele keren geprobeerd met de beste bedoelingen, maar faalt daar telkens opnieuw in,
Meer info
Over welke pijnstillers praten we.... aspirine? Of iets wat via doktersrecept wordt verkregen?
Serieuzere
Door z'n job kan hij zonder voorschriften, het is dus het serieuzere spul oa codeine ed (maar hij loopt er natuurlijk niet mee te koop, hij probeert alles te verbergen)
Als
hij dit op doktersadvies krijgt (neem ik aan, als het zwaarder spul is) misschien een keer overleggen met de huisarts en je zorgen overleggen? Als je man dan een herhaalrecept wil kan je huisarts hem eerst op gesprek laten komen om de boel te controleren en bespreken. Ik weet niet of dit kan hoor, huisarts heeft natuurlijk beroepsgeheim, en achter man's rug om overleggen is natuurlijk helemaal fout.. Voor ontwennen moet hij misschien hulp hebben, dat is misschien wel moeilijk om dat in je eentje te doen.
Rijden onder invloed zou ik fel op tegen zijn.
Verslaafd
neen, zoals ik al zei, werkt hij zelf in de medische sektor (ik ga daarover niet verder uitwijden) maar heeft hij geen voorschriften van andere artsen nodig, hij kan zo aan z'n 'middelen' komen...en een verslaafde gaat niet eventjes lekker met een arts overleggen, als hij dat al doet, dan doet hij zich zeker mooier voor als dat het is...
Tja
Dat zit er maar één mogelijkheid op: hem voor het blok zetten. Zijn baas inlichten. Die vindt het vást geen goed idee dat hij zelf zijn eigen beste klant is.
Overigens: karakter heeft niets te maken met verslaafd raken.
Tirza
Eigen baas
Hij is zijn eigen baas, hij zal altijd aan de medicatie kunnen als hij er wil hebben, Het moet dus van hem zelf uit komen dat hij niets meer neemt...maar dat lukt hem dus duidelijk niet, ookal zou hij dat wel willen
Ik zie het als op dieet gaan, willen vermageren maar het lukt niet, je valt toch steeds in je eigen oude eetpatroon terug
Lastig
Sjee, dat is lastig! Maar een (huis-)arts moet toch (als hij een keer wat onder de ledenen heeft) weten wat voor medicijnen hij gebruikt. Verzwijgt hij het dan ook? Daar heeft hij ook een probleem (of komt hij nooit bij een arts)
Je kan hem misschien voor het blok zetten dat je het niet meer wilt hebben dat hij rijdt onder invloed? Dat zou ik namelijk absoluut niet willen, ook niet met drank, of drugs trouwens.
En kan je hem niet overtuigen met dat dieetverhaal, dat het op eigen houtje niet lukt, dat hij daar begeleiding bij moet zoeken als hij er vanaf wil komen? Dat het ongezond is om die troep langer te blijven slikken? (zal je al wel gedaan hebben, maargoed)
En zoiets
http://www.crisiscare.nl/index.php?option=com_content&task=view&id=53&Itemid=103
Is dit wat? Via google zijn meer adressen voor hulp. Ik heb er zelf geen ervaring mee, hopelijk iemand wel op dit forum.
Ik schrik er wel van hoeveel verkeersdoden er vallen onder invloed van medicijnen.. Het moeilijke is dat hij echt zelf moet willen, want hij moet het zelf doen!
Wat ontzettend moeilijk voor jou, als partner. Hopelijk zoekt hij hulp om te stoppen.
Ontkenning
Bij verslavingen zijn ontkenningen helaas het grootste probleem, ookal ligt het er voor de naaste omgeving er zo dik op...
En het is idd het moeilijke voor mij, dat dubbele, langs de ene kant een heel fijne en goede relatie, langs de andere kant het pijnlijke, de verslaving, het hopeloze...
Voor het blok
Ik zou hem voor het blok zetten en een afspraak bij de huisarts maken voor jullie allebei. Die kan doorverwijzen naar verslavingshulp.
Moeilijk
Het probleem is dat hij al een behandeling achter de rug heeft en toch weer hervalt
Ik moet het dus ergens accepteren vrees ik,
zouden jullie dat kunnen ? ik los het tegenwoordig op door bij het TV kijken mij voor hem in te knuffelen, zo halvelinge op zijn schoot zitten ,dan is mijn rug naar hem toe en zie ik zijn verdoofde gezicht niet...
Hij is echt altijd heel lief en goed en behulpzaam en.. voor mij, maar die verslaving...zucht...
Het is eigenlijk al misschien 30 jaar lang dat hij (te) vlug en (te) veel pijnstillers neemt,(van in zijn kinderjaren) daarenboven dat hij het altijd maar voor het grijpen heeft, en dat zijn karakter te zacht is/blijft om echt een vechter te zijn tegen (grotere) problemen... moeilijk...
An non
Ik denk dat het goed is om zijn karakter er buiten te laten. Dat heeft er níets mee te maken. Je omschrijft jezelf als sterk en hard, nou sorry hoor, de oplossingen die je tot nu toe poneert vind ik maar zwabberig.
Je faciliteert zijn verslaving, je houdt het mede in stand - door je houding, je ontkenning en je niets doen.
Tirza
Tirza
Een serieuze vraag: als karakter er niets mee te maken heeft waarom is de een dan verslavingsgevoeliger dan de ander?
In your face?
Hoi Ad Non,
Wat een moeilijk probleem. Zeker omdat je niet zomaar naar een collega van hem kan stappen. Is het een idee om hem eens op video op te nemen zodat hij in zijn betere momenten kan zien hoe afwezig hij is? Of dat je hem als patient beschrijft en vraagt hoe je die persoon zou kunnen helpen? Schjinbaar is je man een type dat voor iedereen klaar staat, iedereen wil helpen behalve zichzelf.
Wanneer je dus begint met het verhaal dat een vriendin van een vriendin getrouwd is met een man die verslaafd is hoe zou ze dat kunnen oplossen.
Sja of gewoon direct in your face. Dat hij kan zien wat de werking is van de medicijnen. Vaak gaan dan ook wel je ogen open.
Succes er mee.
Dokters zijn toch de moeilijkste patienten
De zwabberhouding
Als je contact opneemt met de AA krijg je te horen dat jij als partner geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen en vooral geen schuld hoeft te voelen. De verslaafde doet het zichzelf aan. An non is niet verantwoordelijk voor de verslaving van haar man. Het is voor haar ook een probleem, maar op een ander vlak dan van haar man.
Ik vind het eigenlijk prachtig hoe An non hierop reageert. Ze houdt zo te lezen heel veel van haar man ondanks dat ze al heel lang met zijn verslaving leeft. Dat kun je ook waarderen. Het is natuurlijk wel heel triest dat An non haar man niet meer in de ogen durft te kijken uit angst voor de suffe blik.
Ik ben van het soort dat doorgaat met zeuren tot manlief zo zat van me is dat hij op den duur toch maar doet wat ik wil. Dat kan negatief zijn natuurlijk, maar ook positief als het gaat om situaties waarin het verstandig is als hij mijn zin doet. Ik zou het dus niet laten rusten totdat hij er zelf mee stopt of meegaat een psychiater oid. Het lijkt me dat zo iemand ook beroepsgeheim heeft en het werk van An non's man niet in gevaar zal brengen, of is dat naïef gedacht van mij?
An non
Een tijd geleden alweer keek ik naar Oprah en daar ging het ook over verslaving aan pijnstillers. De betreffende vrouwen gingen uiteraard wel naar een kliniek en hadden daarna het besef dat ze heel lang in een enorme mist hadden geleefd waarin hun emoties heel erg afgestompt waren geweest. Het gevoel weer volop het leven te voelen was overweldigend. An no: als jouw man nu al zo'n fijne man is, hoe moet hij dan wel niet zijn als hij die mist kwijt is?!
Een spontane ingeving An non.... Kun je je man niet meekrijgen naar een gesprek over jóu? Jij zit met een probleem en hij kan je daar bij helpen.
Dat zit in de hersenen en genen (kaaskopje)
In je hersenen zitten bepaalde gebieden die ontvankelijk zijn voor "blij worden", die reageren op de afgifte van blijheidsstofjes zoals bijvoorbeeld dopamine (er zijn er meer). Als je hersenen in ontwikkeling zijn (zoals in de puberteit) worden ze als het ware "geprogrammeerd" voor de toekomst. Als je in die periode (tusen 12-20 zeg maar) dingen doet die zorgen voor veel dopamine, raken je hersenen daaraan gewend. Ze blijven dan dus altijd op zoek naar diezelfde soort prikkel, waarbij dezelfde hoeveelheid "blijheidsstofjes" vrijkomen. Veel drinken in die periode leidt makkelijk tot een latere alcoholverslaving. Of rookverslaving, of eetverslaving. Het hoeft niet perse dezelfde stof te zijn.
Een andere component zijn de genen. Daar wordt veel onderzoek naar gedaan, maar vooral van alcohol is bekend dat een alcoholist als ouder een héél groot risico vormt voor het ontwikkelen van een alcoholprobleem. Of dat ook "over" kan slaan naar andere verslavingen weet ik niet.
Het is een misvatting dat een "zwak karakter" sneller zou leiden tot een verslaving. Juist "tough cookies" hebben vaak een manier om zich te ontspannen, alcohol bijvoorbeeld.
Tirza
Dank je wel tirza
Ik wist wel dat je hersenen invloed op verslavingsgedrag hebben en dat dat dus door een 'stofje' komt, maar ik had toch sterk het gevoel dat karakter er ook een rol bij speelde. De een staat sterker in zijn schoenen om verleidingen te weerstaan dan de ander tenslotte.
Sterke pijnstillers en beroep
Praktisch gezien zijn er erg weinig beroepen waarin je niet een heel groot risico op ontslag en soms ook vervolging loopt als je een greep in de medicijnen doet die alleen op recept verkrijgbaar zijn.
Ik zou dat dus met je man bespreken. Je man moet of met dat beroep stoppen of stoppen met geneesmiddelen innemen die niet voor hem bedoeld zijn.
Als ik dit over een collega arts wist zou ik het zeker met hem en zijn teamleider bespreken. Ik zou bang zijn dat het zijn patienten niet ten goede zou komen. Ik zou dat als vrouw van zeker in mijn achterhoofd houden maar allicht is je man apotheker of zo.
Verder kan ik weinig advies geven. Voor mij zou een verslaving automatisch reden zijn om weg te gaan maar ik heb erg makkeljk praten.
Mariel
Herhaaldelijk falen
Als hij van karakter niet zo'n lot uit de lotterij was, dan had ik hem ook al een trap onder z'n gat gegeven, maar ik geef daarvoor teveel om hem (en hij geeft heel veel om mij)
ikzelf heb al alles geprobeerd, mij ook al boos gemaakt, en hem onder druk gezet.Hij heeft het daarop ook al meerdere keren geprobeerd (ook een behandeling onder toezicht), maar hervalt telkens, en als hij dan telkens hervalt, ervaart hij het falen telkens ook opnieuw en dat zou op de duur juist nadelig werken. Hij zegt vaak dat hij mij ermee niet wil kwetsen, maar er zijn natuurlijk ook de ontkenningen welke bij iedere verslaving horen
Eigenlijk is het een trage zelfmoord, Hij zal in zichzelf echt wel weten wat hij aanvangt, maar het lukt hem niet dat te overwinnen, hoe graag hij dat ook zou willen, (cfr vermageringsdieten, maar hierbij zijn de gevolgen natuurlijk nog ingrijpender)
Ik ben wel blij met jullie reacties, ik wil het langs alle kanten eens kunnen overdenken en bekijken
Groot probleem
Het probleem dat jullie hebben moet je niet onderschatten. Je hebt hier hulp bij nodig, an non. Tegen dit probleem kun jij niet in je eentje op. Ga gedegen hulp zoeken. Hier op het forum vind je steun, maar niemand kan je de oplossing voor zo'n zwaar probleem geven. Ga alsjeblieft op zoek naar hulp. In eerste instantie vooral voor jezelf. Je man, die heeft geen probleem. Niet zolang hij dat zelf niet inziet. Dat maakt jouw probleem des te groter; Jij moet leven met een verslaafde zonder ziektebesef. Wil je dat? Op de lange termijn in elk geval niet. Dat kan ik me tenminste niet voorstellen.
Sterkte, Fem
Interventie
Ik kan je ook nog heel erg Keith Bakker aanraden. Ik heb zelf een jaar met hem samen gewerkt en de overredingskracht die hij heeft is ongelooflijk. Maakt niet uit over welke verslaving het gaat. Hij pakt het aan en de mensen komen er clean uit en blijven doorgaans clean.
Het is alleen wel duur 
Maar zeker een kei van een man!
Dreigen?
Als je er niet mee stopt dan ga ik weg?
Prulletje
Tirza verwarrend
Hoi Tirza,
Ik merk dat ik niet meer zo goed weet hoe ik jouw bijdragen op dit forum moet lezen. Ik heb recent begrepen dat je lactatiekundige bent, dus als je iets over borstvoeding zegt doe je dat professioneel.
Nu schrijf je over verslaving op een manier die doet vermoeden dat je hier ook professioneel mee te maken hebt. Maar ik weet dat niet zeker. Poneer je nou je mening, of is dit de ervaring uit je werk?
Het is een beetje meta dit, maar ik krijg soms het idee dat bepaalde draadjes meer een karakter krijgen van een vraag-antwoord rubriek, terwijl de kracht van het forum volgens mij juist de gelijkwaardigheid is doordat iedereen vanuit de eigen ervaringen praat, zonder professionals erbij.
Liora
Liora
Ik zaai graag verwarring. Ik ben al oud en weet veel 
en ben wel wat van carriere geswitcht, alhoewel het wel altijd in dezelfde hoek zat.
Voor mij is het forum niet per definitie het uitwisselen van ervaringen, integendeel.
Tirza
Liora, tirza, ook o.t.
Tirza: Voor mij is het forum niet per definitie het uitwisselen van ervaringen, integendeel.
Voor mij is het wel een reden om af te haken als een draadje een bijna wetenschappelijke uitwisseling van gegevens wordt, hetzij in monologe vorm dan wel door een paar doorzetters gevoerd.
Liora, ik kan ook heel deskundig doen over bijvoorbeeld een depressie, maar die kennis kan ik ook opgedaan hebben doordat ik dat onderweg zo hier en daar heb meegekregen. Misschien is dat voor Tirza ook zo. Ik heb Tirza gevraagd wat zij ervan wist, ik heb daarvoor bedankt. Dat wil niet zeggen dat ik aanneem dat ze professioneel deskundig is.
Makkelijk praten
Mariel81: Voor mij zou een verslaving automatisch reden zijn om weg te gaan maar ik heb erg makkeljk praten.===
Nou dat vind ik inderdaad. Ik heb er geloof ik weer een stokpaardje bij, maar ik ben soms verbijsterd over het gemak waarmee gezegd wordt dat het einde oefening is als een situatie ingewikkeld wordt. Wat stelt een huwelijk of gelijkwaardig hieraan samenwonen dan voor?
Zolang iemand het zelf nog de moeite waard vind om er energie en misschien tranen in te stoppen vind ik dat je als buitenstaander heel terughoudend moet zijn met het advies om weg te gaan bij man of vrouw. In het 'geval' van An non en haar man is een probleem ontstaan binnen een liefdevolle relatie. Hij slaat haar niet, hij bedreigd haar niet, helaas zijn de pillen hier de boosdoeners. Ik ben wel met je eens dat An nons man niet goed bezig is en An non moet er niet in berusten, maar doorgaan tot hij nog liever hulp gaat zoeken dan naar haar zorgen en/of boosheid te moeten luisteren
Makkelijk praten ll
Mariel: " Voor mij zou een verslaving automatisch reden zijn om weg te gaan "
Op welk moment?
Bij ziekte en gezondheid?
Beloof je elkaar niet trouw in ziekte en gezondheid? Verslaving is een bepaalde ziekte net zoals een gebroken been of een hart probleem. Dan ga je toch ook niet weg?
Met de juiste behandeling en steun en liefde kan een verslaving worden aangepakt. Maar de beste man moet eerst erkennen dat ie een probleem heeft anders valt de eerste stap ook niet te zetten.
Leven met een verslaafde
Betekent dat je niet meer met je man getrouwd bent, maar met de fles alcohol. Of de doos pijnstillers.
Tirza
