Kiftende bejaarde ouders

Limi

Als er een zekere mate van openheid is over seksualiteit tussen ouders en kinderen en dan bedoel ik vooral dat kinderen het niet raar vinden als de ouder ergens mee zit en omgekeerd, dan is dat toch eigenlijk best mooi? Zolang er maar niet met allerlei details gestrooid wordt tenminste. Bij ons is dat ook niet zo hoor, ik voel die gêne ook naar mijn kinderen en omgekeerd hoor ik ook niets. Maar het is niet 'raar' als ouders en kinderen er wel over praten, net zoals het niet raar is om dat niet te doen.

Limi

Waarom kun je er niet tegen om over dit soort onderwerpen te horen? We zijn hier allemaal volwassen, moeten we dan allemaal onze eigen problemen oplossen?

Natuurlijk vind ik het ook niet het makkelijkste onderwerp om over te praten met die vriendin. Maar zij zoekt advies omdat ze haar ouders wil helpen. En daarom heb ik voorgesteld om het hier te vragen.

Ik denk dat maatschappelijk werk wel een goede is. Ik ben alleen benieuwd hoe vaak ze dit soort problemen tegen komen....

dat heet, Limi, (en ontopic)

iemand in vertrouwen nemen met kwetsbare onderwerpen. Hier op het forum dan niet echt anoniem, maar anoniem genoeg om advies te vragen. Er zijn wel eens vreemdere onderwerpen aan bod geweest.

Dat jij je daar niets bij kunt voorstellen en dat ook nog fijn vindt, zegt denk ik meer over jou en nog wat emoties of gedragingen. Maar goed, misschien ben jij meer een type van "zoek het maar uit, lekker rustig voor mij". Dat kan.

Ontopic denk ik dat de huisarts misschien een rol kan spelen en een gesprek op gang kan helpen. Moet daar wel een geschikt moment voor gevonden worden en het echtpaar openstaan voor inmenging/hulp.

Seksuele driften en de hulp van je dochter

Roda "Hij kan niet accepteren dat hij geen jonge god meer is, dat hij niet meer alles kan wat hij wil. Dat zijn vrouw ook niet meer alles kan en wil wat hij wil"
En dat vind je normaal?
" En dan ben ik al blij dat hij zo open hierover is naar zijn dochter."
Want? Hoe moet zij hem van zijn gefrustreerde seksuele verlangens afhelpen dan?

"Volgens mij is het echt niet iets van dementie, dat vermoeden heb ik eerder bij zijn vrouw. Die wil tegenwoordig niets nieuws meer, ze gruwt van elke verandering. Bovendien kan ze heel boos zijn. Om niks."
Dat vind ik in dit perspectief helemaal wonderlijk.

Je hebt alle begrip voor een hete hengst die uit frustratie van bevredigingstekorten aan het kiften slaat, maar de onwillige en kwaaie reactie van zijn lustobject kun je dan weer niet begrijpen.
Heb je dat wel eens gezien, een hengst die wil en een merrie die er niks van moet hebben?
Daar komt bloed bij kijken kan ik je verzekeren.

Er is echter wel een verschil tussen gezonde mannen en opgefokte dekhengsten. Gezonde mannen dringen zich niet zo op dat er ruzie van komt. Gezonde beschaafde mannen hebben aan "nee" genoeg en gaan niet stampvoetend als een verwende kleuter naar Nota Bene hun DOCHTER! om over juist dit onderwerp te klagen.

Die gaan mogelijk wel naar de dokter. Of naar maatschappelijk werk.
Wat moet je DOCHTER nou met jou onbevredigde seksuele driften?

Nee, daar kun je niet op zalvende toon van zeggen dat hij gewoon "open" is.
Als hij er "open" over was geweest had was hij al bij een dokter geweest.
Nou ja, als het werkelijk een losjes onderwerp was geweest, dan had hij zich zelfhulpmiddelen aangeschaft.

Pennenstreek:"Dus als je een bepaalde leeftijd bent gepasseerd (trek je die grens dan al bij 18; dan ben je tenslotte volwassen?)"
Wat zou je ervan vinden als jouw 16 zoon voor zijn seksuele frustratie te rade ging bij zijn zus?
Ik snap werkelijk niet dat je niet begrijpt welke grens er wordt overschreden.

Privé

Ik vind het hele onderwerp in combinatie met openheid naar een dochter eerlijk gezegd ook te privé en te... tja, te horkerig eigenlijk. De vader klinkt als een man die moeite heeft met het accepteren van nee. Daar zou ik ook niet zo op zitten te wachten als dochter. Als mijn vader hiermee naar mij zou komen, zou ik hem "persoonlijk affakkelen wegens ieuw".

Miriam

Haha, dit richt je ook aan mij denk ik zomaar ) ie gaan mogelijk wel naar de dokter. Of naar maatschappelijk werk.
Wat moet je DOCHTER nou met jou onbevredigde seksuele driften?

Nee, daar kun je niet op zalvende toon van zeggen dat hij gewoon "open" is.
Als hij er "open" over was geweest had was hij al bij een dokter geweest.
Nou ja, als het werkelijk een losjes onderwerp was geweest, dan had hij zich zelfhulpmiddelen aangeschaft.===

Ik ben het volledig met je eens dat de man naar de huisarts moet gaan en het dáár moet bespreken, maar dat ouders en kinderen een gesprek voeren over hun seksualiteit vind ik iets wat binnen dat gezin als normaal gezien mag worden. Wie zijn wij om te zeggen dat het niet normaal is? Ik vermoed dat dit niet aan de orde is in het gezin waar het over gaat trouwens. Ik denk dus dat dochter er mee in verlegenheid is gebracht.

Wat zou je ervan vinden als jouw 16 zoon voor zijn seksuele frustratie te rade ging bij zijn zus?===

Zolang het gaat om 'te rade gaan', waarom zou een zoon dan een grens over gaan als hij dat met een zus bespreekt? Ik ben ontzettend preuts, maar het bespreken van seksfrustraties met broers of zussen gaat niet over een grens. Ik heb mijn dochter net even om een reactie gevraagd: "Misschien gek omdat we dat nooit echt doen. Maar niet raarr." Zo zie ik het ook, ik zou denk ik schrikken als mijn vader dat soort dingen opeens zou bespreken,maar er vervolgens zo normaal en respectvol over proberen te praten, met het verzoek de details achterwege te laten.

Blauwe ballen

Het gespreksonderwerp "ik kom niet aan mijn trekken en dat is haar schuld" is geen onderwerp van overleg met de kinderen. De kinderen zijn op geen enkele manier partij in de seksuele relatie die de ouders hebben en kunnen ook op geen enkele manier hulp bieden.
Bovendien heeft het een beschuldigend karakter, het kiften, alsof dochter partij zou moeten trekken "ah ma, toe nou, just close your eyes and think of England"

Doorgaans willen kinderen trouwens helemaal niet weten wat hun ouders tussen de lakens uitspoken.

Dat seksualiteit binnen het gezin in zijn algemeenheid wel ter sprake komt is natuurlijk evident. Maar dat is iets heel anders.

"Zolang het gaat om 'te rade gaan', waarom zou een zoon dan een grens over gaan als hij dat met een zus bespreekt? "
Omdat hij haar belast met iets waar ze op geen enkele manier partij in is, noch bij kan helpen. Wat moet zus met "Ik kom niet aan mijn trekken, mijn ballen zien er blauw van"?

Miriam

Dat soort details zou ik dus inderdaad ook niet hoeven, maar als broer of zus ergens mee zit, bij ons dus alleen twee zussen, zou de oudste dochter het niet ronduit raar vinden als zus met een vraag zou komen. Wel ongewoon en daardoor misschien ook wat ongemakkelijk.

Dat verandert niks

Flanagan je mist schromelijk het punt.
Nog een keer die hete hengst die wil, maar blijft zeuren, elke keer als hij die merrie ziet tot ruzie zoeken aan toe zijn zin opdringt.

Gezonde beschaafde mannen doen dat niet. Die hebben aan één keer nee genoeg.
Daar komt geen voortdurend gekift van.

Dus ook al laat jij in jouw verhaal nu moeder openhartig zijn, dat verandert niks aan het abnormale van de situatie.

Patroon dat 24/7 doorgaat.

Gisteren weer naar schoonouders geweest voor het zorg-rondje dat de hulp in de huishouding en de wijkverpleging niet als taak hebben. Man heeft zijn vader geholpen met wat bankzaken en ik heb wat knopen aangenaaid, een was gevouwen en nog wat kleine klusjes gedaan.
Bij schoonouders ligt de oorzaak van het gekift in de steeds slechter wordende gezondheid van schoonmoeder en haar gebrek aan wilskracht om dingen weer zelf te kunnen/gaan doen. Ze eist dat schoonvader 24/7 alles wat ze niet zelf kan METEEN! Voor haar doet.
Schoonvader wordt daar horendol van, hij doet alles wat de hulp niet doet maar kan geen pieper schillen zonder gezeur van doe dit, doe dat.
Schoonmoeder was ziek gisteren en dan lucht schoonvader ook even zijn hart bij ons. Dingen die je niet wilt weten van je (schoon) ouders komen dan toch ter tafel. Je fungeert ongewild toch even als klankbord.
Het onderling kiften gaat ook dan gewoon door. Je bent er als (aangetrouwd) kind getuige van. Het gaat ook al lang niet meer alleen over de onwil van schoonmoeder om weer mobiel te worden, er wordt niet meer op normale toon gecommuniceerd. Schoonvader zorgt goed voor zijn vrouw, neemt tot de dood ons scheidt heel serieus maar is het wel spuugzat.

Kan best dat in het huwelijk waar de openingspost over gaat het gekift begonnen is met de gefrustreerde man maar dat er inmiddels door het continue gevit geen normaal gesprek meer mogelijk is en dat dat de vrouw irriteert waar ze dan met haar dochter over praat.

Maatschappelijk werk of de huisarts erbij halen heeft bij mijn schoonouders alleen masr negatieve effecten gehad, vooral schoonmoeder wilde niks weten van die vreemde bemoeienis.
We zitten het maar uit nu.

M

Minder somber

Dat herken ik naadloos

En hoewel ik me nog als de dag van gisteren kan herinneren hoe uitzichtloos dat eruit zag, is het nu toch weer allemaal wat bijgedraaid. Heus, er kan nog verbetering komen.

Wij hebben er trouwens voor gezorgd dat de zorgen de partner met regelmaat afgelost werd. Dat vond de ander niet fijn, maar dat hielp wel.

Houd moed.
Het wordt weer beter.
Oud worden is net zo wennen als groot worden.
De tussenfase lijkt wel een soort pubertijd, kompleet met dwars verzet tegen dat wat komen gaat.

Het is ook niet makkelijk

Ik denk dat ouders gemiddeld genomen kinderen wel een beetje buiten hun onderlinge irritaties houden. Dat doe ik zelf ook. Er ontsnapt wel eens iets, maar ik vind het belangrijk dat ze niet het gevoel dat we elkaar regelrecht afkraken. Toch kan ik me wel voorstellen dat oude mensen die geen klankbord meer hebben bij familie of vrienden, een keer overstromen en het toch tegen íemand moeten zeggen, wij denken dan misschien aan de huisarts of een maatschappelijk werker. Het zou zomaar kunnen dat mensen die nu in de 80 of ouder zijn, het gevoel hebben dat ze daar niet 'mee opgevoed zijn'. Je hangt je vuile was niet buiten.

Ik lees regelmatig verhalen van stellen, waarvan een partner hersenschade heeft opgelopen. De gevolgen variëren van 'het valt bijna niet op, maar wel een karakterverandering', tot grote beperkingen, dus rolstoelafhankelijk bijvoorbeeld en agressie die ronduit gevaarlijk is voor de andere partner. Ik krijg daardoor een kijkje in het leven van deze mensen en ik kan vertellen dat dit een zware wissel trekt op het huwelijk, maar ook op de partner die opeens met een partner zit die niet meer is wie hij of zij was. Het komt regelmatig voor dat deze mensen het gevoel hebben dat ze gevangen zitten in die situatie en een grote eenzaamheid ervaren. En hoe dubbel het soms ook kan voelen, kan het dan een opluchting zijn als de 'beschadigde' partner naar een verzorgingshuis gaat.

Dus wat Flanagan vertelt, herken ik zeker ook vanuit die verhalen. Soms is het in die situaties niet 'even uitzingen', omdat dat uitzingen nog járen kan duren. Ik kan me in dat soort situaties best voorstellen, dat gebeurt ook, dat de partner die achterblijft een eigen leven opbouwt en eventueel weer een relatie krijgt, terwijl de partner dus nog leeft. Ik zag afgelopen week bij Pauw dat dat ook zo kan gaan bij mensen die jong Alzheimer krijgen.

Wat ik me van ouderen, die 'opeens' vertellen dat het bepaald niet altijd koek en ei is geweest, kan voorstellen is dat ze als de ander ergens anders woont het gevoel hebben dat ze er veilig aan toe kunnen geven. Ze hoeven de schijn niet meer op te houden, ook voor zichzelf niet. Als je het aan jezelf toegeeft dat het geen rozengeur en maneschijn is, hoe moet je dan verder? Niet over nadenken dus, niet over praten. Het is natuurlijk hard om te horen dat er een andere kant aan het huwelijk van je ouders zat of zit.

Vrees

N.a.v. het voorbeeld van het tweede stel waar Flanagan over schrijft: wij zijn nog jong (nou ja, vergeleken met die stellen, nl. beiden nog geen 55), maar ik vrees ook het moment dat ik echt ziek (langer dan 2 of 3 dagen grieperig) zou worden of klachten door ouderdom zou krijgen. Als ik een paar dagen ziek ben zucht mijn man al als hij thee en een beschuitje moet brengen. Ik ben een keer wat langer ziek geweest en hij liet de was gewoon liggen voor mij.

Dat is wel een punt van zorg moet ik zeggen.

En ja, wat Flanagan zeg, ook mijn echtgenoot heeft een wat egocentrisch karakter.

M Lavell

We wachten al 12 jaar tot de neerwaartse spiraal doorbroken wordt. Wij als kinderen hebben veel gedaan om dat te doorbreken. Maar alle aangedragen ideeën worden gezien als teveel bemoeienis. Schoonmoeder denkt dat ze in bed beter wordt, met hoge koorts niet op de bennen kunnen staan blijft ze in bed. Als de koorts is gezakt blijft ze nog steeds veel in bed. Ze voelt zich letterlijk te slap om op haar benen te staan. Dat ze, zo veel in bed, steeds meer kracht kwijt raakt beseft ze niet. Dat ze moet bewegen om weer mobiel te worden wil er niet in. Niemand mag dat zeggen. Ze wil niet zelf aan het werk om uit deze ellende te komen dat moeten schoonvader en wij doen en dat kunnen we niet.

Anoniem - de was

Ja, ik denk dat je je man dringend moet leren dat ook hij de was kan/moet doen. Ik zei destijds tegen mijn vriend die zijn moeder nog liet wassen: het is een elektrisch apparaat met een stekker en duidelijke knoppen, je gaat me toch niet zeggen dat jij als man (ingenieur nota bene) dat niet kunt bedienen?! Dat was een rake formulering. Tegenwoordig doet hij keurig zijn eigen was.

Als jij werkelijk ziek wordt of erger, moet hij zichzelf kunnen redden. Waarom niet samen op een kookcursus? Gezellig en nuttig.

Hangkous

en als de huisarts het voorschrijft en een fysiotherapeut oid het opdraagt wil ze ook nog niet? Dus iemand die zegt 'Hier ben ik, we gaan oefeningen doen!'. Het is weer overstaptijd voor de verzekering. Fysiotherapeuten komen ook aan huis als het moet. Misschien een punt om mee te nemen als schoonvader wat hulp kan gebruiken.

Maatschappelijk werk

Roda, ik weet niet of maatschappelijk werk een goede insteek is in dit geval. Soms is hier toch wat weinig kennis over ouderen. Vaak zijn er ouderenadviseurs werkzaam in de gemeente: kijk even of er iets dergelijks is in de gemeente waar de ouders van je vriendin wonen. Deze mensen weten over het algemeen het meest van de problematiek die met het ouder worden te maken heeft en kunnen adviseren over passende zorgverlening. Anders zou je via het NIP (Nederlands Instituut voor Psychologen) kunnen informeren naar een ouderenpsycholoog (gerontoloog) in de buurt.

fysiotherapie komt aan huis

Maar niet dagelijks. 2 keer in de week komt er iemand die met haar oefent (als ze niet wegens "ziekte" wordt afgebeld door schoonmoeder). Dan wordt er dus een half uurtje gewerkt aan mobiel worden. Tussentijds moet ze zelf oefenen, dagelijks de gang 3x op en neer lopen met rollator, haar arm oefenen met een gewichtje 3 x per dag en dat doet ze dus niet. Nooit! Dus die 2 halve uren met de fysio is eigenlijk weggegooid geld.
Dan rest dus alleen commanderen van haar kant, zeuren dat het zo zwaar en moeilijk is allemaal en heel hard roepen dat wij makkelijk praten hebben, omdat we nog zo jong zijn, als we het tijdens een bezoekje wagen om te zeggen dat ze uit bed moet en naar buiten om fit te worden.

Het kiften tegen haar man en tegen de kinderen en kleinkinderen gaat altijd door, omdat ze niet ziet dat ze ZELF iets moet/kan doen om uit die ellende te raken. Wij hebben besloten om het uit te zitten, tenminste mijn man en schoonvader. Ik kan het af en toe niet laten om toch de confrontatie aan te gaan.

Hangkous

Dat lijkt me dan niet makkelijk. Jullie kunnen er nog bij weglopen, maar schoonvader niet. Dat is zwaar voor hem.