Kind (17 jaar) wil op momenten dat er niemand anders voor haar is dat ik haar vermaak

Lieve Mariet, zou je nou voor dat makkelijk te manipuleren zijn via schuldgevoel niet eens met een therapeut kunnen gaan praten? Niet eens zozeer voor wat betreft je dochter: het moet toch  op andere gebieden van je leven ook zijn invloed hebben? Het zou zo fijn zijn als je het wat minder had...

Mariet schreef op 06-01-2024 om 22:16:

[..]

Hoi MRI, ik zie al jaren een psycholoog hiervoor, maar ik geraak nauwelijks of niet van mijn schuldgevoelens af. Die zijn me namelijk al van jongs af aan aangepraat. Die zitten diep geworteld in mij en die krijg ik niet makkelijk weg. Want inderdaad, ze hebben op elk gebied en ook bij andere mensen invloed op mijn leven.

oh, ja dat kan ik begrijpen, ik heb ook van die dingen waarbij ik heel veel therapie heb gehad maar waar ik maar niet vanaf geraak. Ook in de jeugd ontstaan.  Dat is oprecht rot voor je. Ik zou ook even niet weten hoe je dan aan je onzekerheid zou kunnen werken.

Dat je kookt van woede lijkt mij een gezond teken. Alleen je 'kookt vanbinnen'. Dat binnen kan je naar buiten brengen. "Ik bepaal zelf wat ik geef', zeg dit kortaf. Op je 'vindt hem niet echt leuk', kan je of niet reageren, of 'kappen zeggen, weet je wiens gedrag ik nu niet leuk, dat van jou'. 
Ga je niet verdedigen richting je dochter: dikke prima als ze bepaald gedrag van zijn ouders leuker vindt'. 
Misschien kan je jezelf voorhouden dat je nooit goed genoeg zal zijn. En dat geldt niet alleen voor jou, maar voor elk mens. Het woord goed moeten/hoeven we niet op ons zelf te plakken. Ik herinner me dat er in de bijbel staat, dat iemand Jezus aansprak als 'goede meester' en die reageerde met 'waarom noem je mij goed', er is er maar 1 goed en dat is God. Dus als je je onzeker voelt, omdat je het gevoel hebt niet goed te zijn of goed genoeg, klopt dat helemaal. Laat die onzekerheid je eraan herinneren, dat je maatstaf goed (ooit als kind is deze verwarring je opgelegd dat je 'niet goed' was maar dat wel had moeten zijn, wat niet waar is), weer opduikt, maar dat die niet bestaat. 

Je bent er, en je maakt je eigen keuzes, je hebt je eigen karakter. Als jij niet meer aan een innerlijke vage maatstaf hoeft te voldoen, ben jij niet meer te manipuleren. Daar zal je dochter op gedijen.

TO, wat ontzettend vervelend dat dit een een patroon en overtuiging is die vanuit je jeugd zo ingesleten is, en dat zit zo getriggerd wordt door je dochter.

Mag ik vragen op welke manier je hier met de therapeut mee aan de slag bent geweest? Is dat met het uitdagen van gedachten, bijv met cognitieve therapie? Het inzetten van helpende gedachten? Of misschien gewoon een tijdje met het gevoel zijn/zitten, er met een afstandje naar kijken? Familieopstellingen (van het oude gezin waarin jij bent opgegroeid en jij met jouw dochter als gezin) kunnen soms ook veel inzicht geven. Dat zijn de dingen waar ik aan zou denken, maar die zet je misschien wel al in met behulp van de psycholoog?

Daarnaast wil ik benadrukken dat kinderen op deze leeftijd vaak gaan vergelijken, zij soms bij ander gezinnen andere gewoontes zien, en denken: waarom doen wij dat niet zo? Heel gezond en normaal, en soms zouden ze graag willen dat hun ouders wat meer op andere ouders lijken. En zeker als anderen makkelijker met geld omgaan, kan dat voor kinderen van deze leeftijd heel aantrekkelijk lijken. Uit het voorbeeld van dat geld bij nieuwjaar klinkt alsof je bij je eigen waarden gebleven bent (ondanks het schuldgevoel), en dat is echt supergoed. Je hebt dus niet toegegeven aan het schuldgevoel. 

Zou het kunnen helpen om bepaalde kernwaarden en sterke eigenschappen voor/over jezelf op te schrijven? Een soort van affirmaties over jezelf die je in laat slijten, zodat de oude overtuigingen minder krachtig worden....

Pubers zijn vaak - op bepaalde vlakken - heel opportunistisch en kijken naar wat ze bij anderen beter/leuker vinden, maar niet naar de mindere kanten. Mijn vader zei altijd als wij het hadden over wat bij anderen zo fantastisch was 'dan ga je daar toch wonen?'. We gingen niet. Want we wisten best dat er daar ook dingen minder leuk/goed zouden zijn.

Jij bepaalt wat je geeft. Ik vind een cadeau en geld voor kerst al heel prima. Waarom zou je iemand geld geven voor nieuwjaar, ik ken dat niet? En ik vind het ook overdreven. Prima als zijn ouders dat willen en doen, maar het zou geen verplichting naar jou moeten zijn. Dat heeft niets te maken met iemand wel/niet leuk vinden. 

Ik denk dat het goed zou zijn als je duidelijk staat voor je keuzes en dat je dochter dat ook merkt. Als jij telkens uit balans raakt door haar gemanipuleer en dan toegeeft uit het gevoel niet goed genoeg te zijn of haar te overtuigen van haar ongelijk, dan houd je onbewust en onbedoeld dit gedrag in stand. 

Maak je dochter verantwoordelijk voor haar eigen leven en gedrag. Jij maakt jouw keuzes en zij de hare. Die mogen verschillen. 
Als jij iets hebt gepland om te doen, met een ander of alleen, dan ga je dat doen. Ook als je dochter zich verveelt en entertainment wil. Als je niks hebt gepland en je hebt zin om met haar iets te doen, dan kan dat. Of je plant samen met haar een moment om iets te gaan doen. 

Jullie moeten uit de dynamiek van schuldgevoelens komen dat zij roept dat zij of haar vriendje niet goed genoeg is voor jou met als doel dingen voor elkaar te krijgen of haar zin door te drijven. Die dynamiek is heel onvolwassen en gaat haar in het echte leven waarschijnlijk niet ver brengen.

Ik wil toch graag een andere kant uit met je. Weg van de 'dit komt door mijn jeugd' (een analyse die alles heel zwaar maakt, in beton giet zeg maar, want je jeugd kun je niet overdoen, maar gelukkig voor de behandelaren heb je hele lange behandelingen nodig voordat je ontdekt dat het niet helpt).
'Ik wil graag van deze onzekerheid af, maar ik weet niet hoe, omdat ik toch vaak te horen krijg dat ik niet genoeg doe.' Ik wil graag met je de kant van de liedjes op:
Het eerste liedje: 'het gras zal altijd groener zijn aan de andere kant van de heuvel' Ramses Shaffy en Liesbeth List. Op een gegeven moment komen kinderen in andere gezinnen en ontdekken daar dat er ook dingen zijn die in andere gezinnen leuker, gezelliger, rijker,etc. zijn dan thuis. Je valt dan van het voetstuk: het is bij jouw niet het allerleukste gezelligste etc. Op zich een gezonde ontwikkeling en goed, jij bent niet de enige norm, kinderen zien dan meer mogelijkheden, prima. Uiteindelijk komt de balans later, meestal als ze zelf kinderen hebben. en dan zie je -vaak tot je verbazing-  dat er heel veel terug komt van dingen die ze bij jou geleerd hebben. Voedsel, wijze van vermaak, vakanties etc. Er zullen ook dingen zijn die ze radicaal anders doen en soms zitten daar ook wel kritische dingen naar jou toe bij. Je bent niet perfect. Misschien moeilijk te accepteren, maar het is wel zo. Je kinderen ontwikkelen een nieuwe balans.
Het tweede liedje is daarom van Sting: 'Let's not forget how fragile we are'. Accepteer dat je niet perfect bent, maar dat je wel jezelf bent. Dus ik zou ook hopen dat je kunt gaan reageren zoals MamaE beschrijft: 'ik doe dat niet'. Ik zou op dit moment overigens niet zeggen: ga daar dan maar wonen;  omdat ze wel eens dramatisch zou kunnen gaan doen: mijn moeder gooit mij het huis uit. Dit is niet het goede moment voor zo'n frase, op jongere leeftijd is die prima.
Er s nog een ander aspect waar ik geen liedje voor heb, maar waar ik wel in het begin veel last van heb: de 'aanstaande schoonmoeder' die het kind helemaal naar zich toe trekt, inpalmt en claimt. Door extra dingen te doen, zoals die 50 euro met nieuwjaar (niemand doet dat, geld geven met nieuwjaar, in sommige streken hooguit een snoepzak voor kleine kinderen). Ik had zo'n aanstaande schoonmoeder. Mijn eerste confrontatie met haar was heel pijnlijk: zij stond pontificaal met het diploma van mijn dochter in haar handen, terwijl ik verderop op mijn dochter stond te wachten  met een bos bloemen (andere uitgang van het lokaal). Het is nooit meer goedgekomen tussen ons. Maar het gedrag wat je zo oppervlakkig in een eerste ontmoeting ziet blijkt uiteindelijk een patroon te zijn, waar niet alleen mijn dochter, maar ook haar zoon ernstig onder lijdt: een zeer claimende moeder, op wie ze hun zelfstandige leven moeten bevechten. Ik claim zo min mogelijk, maar ondertussen krijg ik daardoor wel meer, vooral in waardering. Dus: maak je eigen punt nu duidelijk: zeg duidelijk tegen je kinderen wanneer je iets wil doen met kadootjes en met bezoek etc. rond de feestdagen. Mijn advies zou zijn: geef geen geld. Dat leidt al snel tot vergelijkingen van meer/minder. De prijs van kadootjes is lastiger te vergelijken. Kies één dag (sinterklaas of kerst), bespreek hoe je het wil doen, met lootjes of gewoon geven, en breng dat als iets vaststaands. Zodra de relaties verschenen heb ik tweede kerstdag geclaimd en dat werkt inmiddels gelukkig goed: iedereen weet dat ie dag voor mij is.
Van Mirjam Lavell, die ooit veel op het forum schreef, heb ik geleerd dat kinderen naarmate ze ouder worden eigenlijk steeds minder ruimte krijgen in huis. Voor een klein kind doe je alles, meubels opzij, kasten anders inpakken, stopcontracten veilig maken. Iets grotere kinderen moeten zich aanpassen aan jouw meubels, moeten de afstandsbedeining laten liggen, nog ouder dan wordt hun eigen kamer hun domein, en zo langzamerhand wordt jouw huis weer meer jouw huis. Dus dat proces ga je nu in en dat is vooral een gesprek met jezelf: wat wil jij. Dochter zal zich steeds meer moeten gaan aanpassen. Mopperend, tegenpruttelend wellicht, maar jij wint, want het is jouw huis en jouw leven.

Tsjor

Ik zie vanuit dochter niet zo'n zorgelijk gedrag. Het is vrij normaal dat ze op die leeftijd kritisch gaan kijken en vergelijken met andere gezinnen waar ze vaak komen. En zich afzetten. 

Ik vind het gedrag van de moeder wel zorgelijk. Klagen dat dochter te veel op haar leunt en tegelijkertijd klagen dat ze zelf op het tweede plan staat. Zelf tot in detail de dingen vergelijken die dochter en schoonzoon met kerst hebben gehad en dan woedend worden (van binnen, wat is dat) als dochter hetzelfde doet mbt oudjaar. En het heel naar vinden als de dochter zegt dat ze saaie hobby's heeft. 

Het gedrag van de dochter is, hoewel soms vervelend, heel normaal. Niets waar de gemiddelde ouder van opkijkt. Ouders zijn een soort van gebruiksvoorwerp op die leeftijd. En vergelijken met de schoonfamilie en afzetten tegen de eigen familie is ook normaal. Ze moet zich losmaken. En je ouders zijn natuurlik de saaiste mensen die er zijn. 

Ik zou dus ts adviseren om vooral aan zichzelf te gaan werken. 

Opvoeden is ook voorleven; zo doen wij deze dingen, dit zijn de keuzes die wij maken. 
Later mag je dochter andere keuzes maken als ze dat wil. 

Als je duidelijk laat zien dat je achter je eigen keuzes staat, geeft dat ook duidelijkheid naar je dochter. Als je bij alles wat zij aandraagt gaat twijfelen, dan geef je haar heel veel ruimte voor discussie en het gevoel dat jij jezelf en je eigen keuzes moet verdedigen.