Kind (17 jaar) wil op momenten dat er niemand anders voor haar is dat ik haar vermaak
Hallo
Ik wil graag jullie advies vragen over het volgende:
Ik heb een dochter van 17, van wie ik heel veel hou, we kunnen veel lol hebben samen. Ze heeft al een jaar een vriend waar ze veel mee optrekt. Alle momenten dat ze samen wat kunnen doen, benutten ze ook. Ik merk wel regelmatig dat als ik wat met haar wil afspreken dat dat vaak niet kan, omdat ze dan liever met hem afspreekt. Op zich kan ik daar wel mee leven, ze is 17 en slaat haar vleugels uit, hoewel ik me wel regelmatig op het tweede plan voel staan.
Maar nu komt het, de momenten dat haar vriendje wat anders moet doen (werken, met andere mensen afspreken zonder mijn dochter erbij, …) wil mijn dochter dat IK wat met haar doe. Hierbij gebruikt ze alles wat in haar macht ligt om haar doel te bereiken. Het is absoluut niet zo dat wij totaal niks samen doen, integendeel, maar op momenten dat ze haar zin niet krijgt, begint ze me te manipuleren.
Dan reageert ze teleurgesteld, triest zelfs. Ik krijg dan te horen ‘we doen nooit wat samen’ (dat is niet waar), of ‘ik verveel me de hele dag en jij zou daar verandering in kunnen brengen’ of zelfs ‘je bent zo saai’. Dan gaat ze ook erg mokken en praat nog amper tegen mij. Ik heb niet altijd de behoefte om als haar vriend niet beschikbaar is, wat samen met mijn dochter te doen. Vaak heb ik het gevoel dat ze altijd iemand nodig heeft om haar te entertainen als hij er niet is. Ze verveelt zich dan en heeft geen hobby’s. Met iemand anders afspreken is lastig, omdat ze verder niet veel vriendinnen heeft.
Als ik dan wél iets met haar wil doen, dan moet het ook nog eens volledig haar zin zijn. Ze wil dat ik precies doe wat zij wil en het enige dat haar interesseert is shoppen.
Mijn dochter is echt een lieverd, begrijp me zeker niet verkeerd, maar helaas is haar vader een manipulerende narcist, dus mijn dochter heeft gezien hoe hij mij en haar steeds manipuleerde. Ze heeft helaas hele nare ervaringen met haar vader en woont sinds 1,5 jaar volledig bij mij (voorheen om de week). Door hem weet ze helaas heel goed hoe ze mensen moet manipuleren, dat heeft ze van hem ‘geleerd’. Ik ben van hem gescheiden toen ze 11 was. Sindsdien wil zij dat ik elk moment dat ze me nodig heeft, er moet zijn, maar dit gaat ten koste van mijn eigen leven. Ik zit met enorme schuldgevoelens, me door mijn ex aangepraat, en nu dus ook door mijn dochter, omdat ze niet de kindertijd gehad heeft die ze verdiende en een waardeloze vader heeft. Ik heb het gevoel dat ik dat allemaal moet compenseren. Het feit dat ik nu vandaag niks leuks met haar gedaan heb, maakt me echt ziek van schuldgevoelens. Helaas heb ik al veel te veel toegegeven aan haar wensen, waardoor het lijkt of ik niet het leven mag leiden dat IK wil, want volgens mijn dochter moet ik elk moment dat ZIJ wil dat ik wat met haar doe, dat dan ook effectief doen. Ze vindt mijn hobby’s saai. Het lijkt of wat ik in mijn leven doe, voor haar niet interessant is en ze brengt dat zo overtuigend (en ik ben zo onzeker) waardoor ik het gevoel krijg dat ik een ellendig leven leid. Ik ga me op den duur zelfs schamen voor mijn hobby’s of voor het feit dat ik niet altijd iets met haar wil doen. Het lijkt ook gewoon of ik nooit mezelf mag zijn.
Hebben jullie tips voor mij? Hoe ga ik hier mee om?
Hoe doen jullie dat als jullie kind wil dat je wat met hen doet en jullie hebben er geen zin in? Zelf heb ik namelijk voortdurend het gevoel dat ik moet toegeven omdat ik het eigenlijk mijn hele leven al gewend ben om te doen wat mijn moeder en mijn ex leuk vonden. Maar ik wil dit niet meer, ik wil mijn eigen leven leiden zonder schuldgevoelens. Misschien goed om te weten dat ik al jaren een psychologe zie, maar dit probleem heb ik nog niet opgelost. Het lijkt zelfs steeds erger te worden. Ik hoop dat jullie reacties en inzichten me hier toch bij kunnen helpen.
Ik vind het erg apart dat een 17-jarige zo op een ouder leunt om beziggehouden te worden. Het lijkt mij zelfs een tikje ongezond. Vziw hebben de meeste 17-jarigen hun ouders vooral nodig op de achtergrond en hebben ze hun vrienden en eventuele solo-hobbies voor het entertainment. Dus vraag ik me af: gaat het wel goed met je dochter? Al weet ik eerlijk gezegd ook niet wat de beste manier is om antwoord op die vraag te krijgen
Ik vind het trouwens ook wel apart dat jij je rot voelt omdat je dochter jouw hobbies saai noemt. Net zoals zij niet zo afhankelijk van jou zou moeten zijn voor dagbesteding zou jij niet zo van haar afhankelijk moeten zijn voor goedkeuring van wat jij doet en laat. Ze is 17, niet de meest wijze leeftijd.
Temet schreef op 04-01-2024 om 20:11:
Ik vind het erg apart dat een 17-jarige zo op een ouder leunt om beziggehouden te worden. Het lijkt mij zelfs een tikje ongezond. Vziw hebben de meeste 17-jarigen hun ouders vooral nodig op de achtergrond en hebben ze hun vrienden en eventuele solo-hobbies voor het entertainment. Dus vraag ik me af: gaat het wel goed met je dochter? Al weet ik eerlijk gezegd ook niet wat de beste manier is om antwoord op die vraag te krijgen
Dit antwoord is al meer dan duidelijk voor mij.
Mijn dochter vindt dat ik haar moet helpen om iets te doen als er niemand anders beschikbaar is.
Temet schreef op 04-01-2024 om 20:14:
Ik vind het trouwens ook wel apart dat jij je rot voelt omdat je dochter jouw hobbies saai noemt. Net zoals zij niet zo afhankelijk van jou zou moeten zijn voor dagbesteding zou jij niet zo van haar afhankelijk moeten zijn voor goedkeuring van wat jij doet en laat. Ze is 17, niet de meest wijze leeftijd.
Daar wil ik dus aan werken om me niet meer rot te voelen wanneer ze mijn hobby's saai vindt. Maar ze kan het zo goed brengen zodat ik me slecht ga voelen. Echt niet aangenaam.
Mariet schreef op 04-01-2024 om 20:33:
[..]
Daar wil ik dus aan werken om me niet meer rot te voelen wanneer ze mijn hobby's saai vindt. Maar ze kan het zo goed brengen zodat ik me slecht ga voelen. Echt niet aangenaam.
Ik kan je een paar Omdenken podcasts aanraden hierover. Kijk maar eens of er wat bij zit voor je. En voor je dochter is het heel gezond en leerzaam om zichzelf te vermaken of zich gewoon te vervelen. Ik kwam altijd met wat klusjes of nuttige boeken aan, dan waren ze zo weg…
echt, dé manier om jezelf een goede moeder te vinden is om je kind af en toe wat onaangenaams voor te zetten, zoals verveling of klusjes of door de regen fietsen. Karaktervormend en gezond. Liefdevolle verwaarlozing noemen ze dat.
Ze klinkt mij wat verwend. Zichzelf leren vermaken is ook een vaardigheid. Dat had ze al veel eerder moeten leren. Voel je niet schuldig, als jij weet dat de balans tussen samen dingen doen en apart goed zit is het goed. Wie is hier nou de snackbar.
Wat goed dat je dit patroon doorziet en ook ziet wat het voor jou moeilijk maakt om grenzen te stellen, TO. Dat is de eerste en belangrijkste stap.
Er zijn twee dingen die in mij opkomen: Ten eerste, jouw dochter wil kennelijk vermaakt worden en speelt in op jouw schuldgevoel. Dat schuldgevoel moet jij gaan uitdagen, want je doet je dochter juist een plezier door niet in te gaan op haar wensen en haar manipulatie. Je maakt haar een weerbaarder, gezonder persoon door grenzen te stellen, haar zichzelf te laten vermaken. Het kan helpen om dit andere perspectief ('ik help haar door niet mee te gaan in al haar wensen') voor jezelf op te schrijven en te herhalen in jezelf als je je schuldig gaat voelen. Probeer je 'oude' gedachten te vervangen. Met oefening zal dit makkelijker worden.
Ten tweede, wat betreft het neerhalen van jouw hobbies of jouw saai noemen. Het is goed dat je ziet dat dit te maken heeft met manipulatie en een narcistische kant heeft. Dit kan heel lastig zijn om je tegen te wapenen, maar het kan wel. Is dit iets wat je al eens met je therapeut besproken hebt? Ook hier kun je grenzen aan stellen, bijvoorbeeld door een paar vaste zinnen te oefenen die je kunt zeggen en doen als dochter dit probeert ('als je onaardige dingen over mij of mijn hobbies zegt, stop ik het gesprek even. We kunnen op een later moment weer verder praten') en dan ook echt weglopen. Je stelt grenzen niet door het gedrag van de ander te veranderen, maar door je eigen gedrag te veranderen. Laat zien dat je het echt niet tolereert dat ze zo tegen je doet.
Uiteraard kun je op de momenten die jou wel schikken wel samen dingen met dochter doen. En aangeven als zij zegt 'we doen nooit wat', dat je graag meteen een andere afspraak maakt voor een ander moment, en meteen een concreet moment kiezen dat jou wel uitkomt. Door zelf het initiatief te blijven nemen, en soms beredeneerd wel op een vraag van dochter in te gaan, kun je ook gerichter 'nee' gaan zeggen.
Het is niet je taak als ouder om je kind 24/7 te vermaken. Dan is ze straks 25 en kan ze dat nog steeds niet zelf. Het is goed voor een kind om af en toe te vervelen en zelf iets te moeten bedenken om te doen.
Als ik vroeger zei dat ik me verveelde kon ik altijd nog stofzuigen of ramen lappen of onkruid wieden of zo. Dan had ik snel wat bedacht hoor.
Je dochter moet leren dat ze niet altijd en overal op haar wenken bediend zal worden. Dat jij eigen hobby's hebt en dat dat niet per se haar hobby's zijn. Het is namelijk heel gezond om als tiener de hobby's van je ouders saai te vinden. Daarom is het goed om ook eigen hobby's en bezigheden te hebben. Of die te zoeken.
Daarnaast kun je nu eenmaal niet elke dag gaan shoppen, dat is veel te duur en ook onnodig. Kan ze niet een sport zoeken waar ze leeftijdsgenoten kan ontmoeten?
Misschien kan je het een beetje van je schuldgevoel afhelpen als je bedenkt dat je juist een goede ouder bent door je kind níet (al te veel) te vermaken. Het is een groot goed voor een kind zowel als een volwassen persoon om niet steeds door een ander vermaakt te hoeven worden. Of altijd maar iemand te hebben om dingen samen mee te doen maar ook juist zichzelf te vermaken. Daarnaast zou ik kijken wat het in jezelf is dat je manipuleerbaar bent door schuldgevoel. Sommige mensen weten dat en proberen gewoon maar wat. Als blijkt dat het niet werkt halen ze vaak hun schouders op en gaan wat anders doen. Geloof gewoon niet dat je een slechte partner of moeder bent omdat je tijd voor jezelf wilt. Integendeel het maakt je een heel mens. Ook hierin ligt misschien nog een taak als moeder: het is beter voor je dochter als ze merkt dat ze niet iemand niet kan manipuleren en dat dat niet betekent dat die ander niet van je houdt.
Je bent er (eigenlijk) al. Herlees je eigen topic. Je ziet daarin jezelf, je ziet de patronen, je ziet dat 'jij' onzeker bent, je voelt je schuldgevoelens.
Wat ik zie is dat je waarneemt wat er gebeurd, dat je jezelf waarneemt.
Misschien hoef je niet veel meer te doen, dan alleen dit te blijven waarnemen, waardoor het zijn kracht verliest. En niet meer uitmaakt, of iemand je saai vindt, maar ook niet dat dit onzekerheid bij je oproept. Dat als je voor je zelf kiest, er toch schuldgevoelens verschijnen. Neem het waar, en ga gewoon zo door. Volgens mij ben je er al.
"Het lijkt ook gewoon of ik nooit mezelf mag zijn." Vervang deze: je bent altijd jezelf, ook op het moment dat je denkt dat je nooit jezelf mag zijn.
Komt goed met jou, Mariet, het is al goed. Dat gevoel krijg ik bij je post.
Mmhh, ik lees het helemaal anders.
Ik vind het wat zorgelijk van jou klinken juist Mariet, je hebt gedanst naar de pijpen van je moeder en ex en dús wil je niet dansen naar de pijpen van je kind.
Ik vind echt dat je dat, hoe begrijpelijk je belevingen hieromtrent ook zijn, totaal moet loskoppelen. Je verwacht nu dingen van je dochter die je juist wél had mogen/ moeten verwachten van je moeder en ex maar echt niet van je dochter. En je dochter kan er helemaal niets aan doen dat je deed wat zíj wilden, of dat nu vooral aan hun of aan jou lag. Het is hoe dan ook natuurlijk niet ok om alles te doen wat je moeder/ ex wil, bij een puberkind vind ik dat toch een ander verhaal.
Ik denk niet dat ik ooit níet ingegaan ben op een vraag/ wens van mijn kinderen, geloof ik. Behalve natuurlijk als ik niet kon.
Eindeloos samen shoppen zou ik niet trekken, ik heb een enorme hekel aan shoppen. Maar de keren dat mijn dochter me meevroeg heb ik me er altijd dapper ingestort en plezier gemaakt.
Verder heb ik best veel activiteiten gedaan waar ik zelf nooit voor zou kiezen maar deed ik het met veel plezier omdat zij ervan genoten.
Dat een meisje van 17 niet graag alleen is is denk ik helemaal niet zo gek. Ik denk dat dat voor meer pubers geldt maar veel pubers hebben een druk sociaal leven. Als zij dat niet heeft zou ik juist zoeken naar mogelijkheden samen om meer contacten op te doen.
Overigens denk ik dat je haar best wat meer tijd mag geven volwassen te worden, ze heeft het zo te horen niet makkelijk gehad.
Laveer wat meer, ga deze confrontaties uit de weg (daar leert ze alleen maar slecht gedrag van) en probeer creatief naar mogelijkheden te zoeken waar jullie beiden mee uit de voeten komen. Waarbij de actie van jou uit moet komen, het is voor haar teveel gevraagd denk ik.
Een puntje van zorg over je dochter: het lijkt me goed voor een meisje van haar leeftijd om naast haar vriend nog met vriendinnen op te trekken. Had ze vriendinnen voor ze verkering kreeg? Is zij vriendinnen kwijt geraakt doordat ze zoveel tijd met haar vriend optrekt? Is ze te afhankelijk van hem? Of claimt ze hem ook veel?
Misschien kun je haar stimuleren het contact met haar oude vriendinnen te herstellen? Of nieuwe vriendschappen te sluiten als dat niet mogelijk is? Dan is ze voor haar vrije tijdsinvulling ook niet afhankelijk van jou.
Probeer verder ook een beetje te genieten van de dingen die je nog met je dochter kunt ondernemen. Misschien kun je met haar data in de agenda vastzetten waarop ze jullie iets gaan doen dat jij ook leuk vindt? Een leuke film, een sportwedstrijd bijwonen, ik noem maar wat. Met zo'n dikke verkering gaat ze misschien heel vroeg het huis uit en is ze weg.
Heb je dit hier besproken met je dochter? Op een rustige volwassen manier?
'Ik krijg dan te horen ‘we doen nooit wat samen’ (dat is niet waar), of ‘ik verveel me de hele dag en jij zou daar verandering in kunnen brengen’ of zelfs ‘je bent zo saai’. '
Ik vind het wel zorgelijk dat je je daardoor schuldig gaat voelen. Er zijn al enkele goede tips gegeven voor korte zinnetjes die je dan kunt gebruiken. Creëer een sfeer waarin je dochter zelf dit soort problemen gaat oplossen en ze dus niet meer gaat leunen op jou. Een zinnetje als 'Ja, jammer nietwaar'. kan al helpen en dan niet dieper erop ingaan.
Ik zou het zoeken naar de oorzaak van haar gedrag even los laten. Het helpt niet. Je schrijft dat ze het manipulerende van vader heeft, vader zal het dan ook weer van iemand hebben gehad etc. Vader neem je het kwalijk, maar dochter is lief. De oorzaak kan ook zijn dat je haar hierin tot nu toe gefaciliteerd hebt: altijd alles voor haar gedaan, nu zelfs jammer vinden dat je soms op de tweede plaats komt, na vriend. Nogmaals het zoeken naar een oorzaak helpt niet, je maakt haar dan alleen maar tot weerloos slachtoffer (van haar vader) zonder enige eigen verantwoordelijkheid (ze kan er niets aan doen).
Dit is haar gedrag. Jij vindt het vervelend. Laat dat dan ook merken. Als je vindt dat ze manipuleert, maak jezelf dan sterker: zij gaat dat gedrag niet veranderen, zodat jij je niet gemanipuleerd voelt. Jij zult het haar moeten leren. Er is geen andere opvoeder meer in beeld.
Tsjor
