klaar met vriendschap, hoe vertellen?

Is laten doodbloeden echt zo raar?

Ooit beëindigde een vriendin een vriendschap met mij via een e-mail. Waren allerlei goede redenen voor: we zagen elkaar weinig, investeerden allebei niet meer in de vriendschap, pasten eigenlijk niet zo goed meer bij elkaar. Toch was die e-mail een speer door mijn hart, het deed veel pijn. Het is echt jaren en jaren geleden, maar af en toe droom ik er zelfs nog van.

Ik denk dat je een vriendschap beter niet op kunt zeggen, tenzij daar zwaarwegende redenen voor zijn, als iemand echt ver over de schreef is gegaan, of iets dergelijks. Wat je vriendin doet is niet leuk en ik begrijp zeker dat je er klaar mee bent, maar valt daar toch niet echt onder.

Voor mij was het destijds beter geweest als de vriendin de vriendschap had laten doodbloeden. Omdat we allebei niet meer investeerden en voelden dat het niet echt goed zat, was dat toch wel gebeurd. Kan het misschien zijn dat je vriendin zelf ook wel aanvoelt dat het tussen jullie minder botert en dat ze daaruit conclusies trekt? Dan hoef je het niet 'uit te maken', maar komen er gewoon geen nieuwe afspraken meer. Dat zou je kunnen afwachten, ook al schrijf je dat je daar weinig zin in hebt - dan trap je in ieder geval niet op haar hart.

Als zij toch gaat aandringen op nieuwe afspraken, dan is het een ander verhaal. Dan zou ik de boot afhouden en kun je ook gerust zeggen dat je geen prettig gevoel hebt overgehouden aan jullie vorige 'date'. Maar echt uitmaken, dat is best rigoureus en kwetsend. En maakt het ook moeilijker, in ieder geval voor haar, de mooie herinneringen aan elkaar te koesteren.

Veel succes ermee, wat je ook kiest.

Whatsappen jullie?

Als je het lastig vindt om je gedachten mondeling te bespreken, zou ik in eerste instantie via whatsapp (of messenger, of wat dan ook) opschrijven wat je wilt zeggen. Dan is het deel waarvan je misschien moet huilen of niet door uit je woorden kunt komen gedaan en misschien lukt het dan verder mondeling als je dat nog wilt. Ik zou geen echte brief sturen. Als een vriendschap zo lang geduurd heeft, verdient je vriendin wel een eerlijk gesprek. Ik kan me héél goed voorstellen dat je daar tegenop ziet, maar laten verwateren, of botweg schrijven dat het 'uit' is tussen jullie dat kan ook niet.

Ik zou in het schriftelijke deel wel tactvol blijven, omdat geschreven woorden door gebrek aan intonatie en ontbreken van lichaamstaal makkelijker verkeerd opgevat kunnen worden dan gesproken woorden. Dat komt hier op OO ook nog wel eens voor .

fijn

Fijn, al die reacties zo snel al. Ik heb gewoon niet zoveel zin meer in moeilijke mensen in mijn leven, waar het zoveel energie kost om het goed te houden, of zoveel van mezelf kost. En ik heb geleerd beter op mijn gevoel te letten. Als ik opgelucht ben dat iemand weg is, zit het niet goed.

Laten gaan is wel een goed idee denk ik. Ik heb zomaar het idee dat ik bij een gesprek dichtklap, dan overdondert ze me weer. En dan voel ik me weer geneigd om de boel te gaan sussen, dat is mijn automatische reactie.

kaaskopje: ben niet emotioneel hierover

Ik hoef er niet van te huilen, die emotie voel ik er niet bij: dat is voor mij juist het teken dat ik er echt klaar mee ben. Als ik zou moeten huilen betekent dat dat het me raakt, en dat ik toch de vriendschap wil behouden. En dat gevoel heb ik nu helemaal niet. Daaruit concludeer ik dat ik dus te weinig voor haar voel om de vriendschap proberen in stand te houden. Ik heb dat niet vaak, ben juist best gevoelig. Waarschijnlijk had ik mentaal al afstand genomen, dat realiseer ik me pas nu.

Bij een andere vriendin is het contact een tijdje ook wat verwaterd en daar heb ik juist wel emoties bij, omdat ik haar niet wil verliezen. Dat komt ook wel weer goed.

Ach

Ze woont niet om de hoek, zo vaak zien jullie elkaar niet. Zij is eenzaam en overschreeuwt dat door te roepen dat de rest van de wereld toch niet deugt, zodat ze er niets aan mist. Vroeger had ze een belangrijke functie voor jou, want ze verloste je even van het moederschap, om het maar wat grof te zeggen. Nu heeft ze die functie niet meer, want je kinderen zijn groot, dus nu vallen haar negatieve eigenschappen je meer op. Dat heeft minder te maken met jouw assertiviteit, dan met het feit dat ze geen nut meer voor je heeft.

Ik weet niet hoe vaak jullie elkaar zien. Kun je niet een of twee keer per jaar blijven afspreken for old times' sake? Zij heeft jou geholpen, nu help jij haar, en je bijt dan maar even op je lip als ze rare meningen heeft. Zo belangrijk is het toch niet om altijd je mening te moeten kunnen spuien? Je kan altijd even stoom afblazen als je weer thuis komt. Zij kan dat niet. Zie jezelf meer als een soort maatschappelijk werkster.

halverwege

chips, hele reactie getytp, bleek ik niet ingelogged te zijn?!
afijn;
1. laten verwateren als dat lukt (en als je dat zelf lukt) is het handigste.
2. anders stel je een afspraak halverwege voor. Doe ik met twee verschillende vriendinnen: rond een uur of 16:00 op een station afspreken in een stad tussen onze woonplaatsen in. Lekker kletsen, wandelen, samen eten en dan weer ieder naar huis. Voor dit 'probleem' zou het een goede tussenoplossing zjin - om haar niet direct voor het hoofd te stoten en wellicht de gezellige onderwerpen wel met elkaar te delen. En jij kunt er een praktische draai aan geven, namelijk dat het je minder tijd kost (en dat je het leuker vindt om wat meer uitjes te hebben i.p.v. een lang uitje). Als zij het niets vindt, dan weet je dat ook . . .
gr Angela

Klaar-mee

Je gaat dus niet huilen, maar je slaat dicht. Dat komt in feite op hetzelfde neer. Als het je écht niks meer kon schelen, dan klapte je ook niet dicht, omdat ze voor de zoveelste keer over je heen walst. Dat is de reden dat je het contact wilt verbreken en je denkt je daar goed bij te voelen. Ik vrees daarom dat je toch de stoute schoenen aan moet trekken door het alvast voor te koken via whatsapp of iets dergelijks, zodat dat overdonderen niet mogelijk is. Je kunt dan net zoveel tijd nemen voor een antwoord dat je het goed hebt kunnen overdenken.

Ik heb één vriendin en het contact met die vriendin is magertjes. We hechten op zich wel waarde aan de vriendschap, ook vanwege hoe lang dat al is (42 jaar). Zij is de enige die mij nog vanuit mijn jeugd kent. Zo voelt zij dat ook. We hebben een tijdje geleden op een terras wat meer gepraat en dat verhelderde wel bepaalde dingen uit het verleden, maar ook dat ik eigenlijk niet meer van haar kan verwachten. Niet uit onwil, maar vanwege haar geestelijke gesteldheid. Veel kan niet, maar is geen bewuste onwil. Ik zit hier ook wel eens over te tobben. Het zou best fijn zijn om een vriendin te hebben waarmee ik zonder allerlei mitsen en maren gewoon vriendin kan zijn. Maar die komen me niet meer aanwaaien, zoals toen ik jong was. Ik had vroeger altijd vriendinnen en vrienden, maar dat is stil aan tot 1 vriendin afgekalfd. Dus mijn getob eindigt altijd met 'ik hou het maar zo'. Het komt er min of meer op neer dat ik het 'ons' niet wil aandoen om het contact te verbreken. Daar is het toch nog te belangrijk voor.

Ik heb overigens ook twee zussen, waarvan ik met een een intensiever contact heb dan met de ander. De eerste zus vervult eigenlijk ook de rol van vriendin. Ik deel meer met haar dan met mijn vriendin.

ik heb ooit zo'n brief gehad

Ik heb ooit een brief (via mail) gehad van een vriendin die de vriendschap wilde verbreken. Op zich was ik ook al een tijdje 'klaar' met haar, maar dit voelde toch als een klap in het gezicht. Er waren altijd al wat kleine ergenisjes hier en daar, maar die waren de laatste jaren erger geworden. Afspraken vergeten en dan op het laatste nippertje afbellen, of ineens iets belangrijkers (waar ze in haar ogen écht niets aan kon veranderen) hebben en verzetten (nu was ze ook nog zo druk bezet dat verzetten betekende dat het zeker 3 maanden verder zou zijn) Al met al baalde ik daar al van. Ik zei haar wel eens dat ik door haar gedrag het gevoel had dat ik niet zo belangrijk was voor haar, boos werd ze toen ik dat zei, want dat was niet zo. Dus ergens was ik niet rouwig dat de vriendschap stopte, alleen had ze dat wat mij betreft niet via zo'n brief hoeven doen, dat was voor mijn gevoel nog pijnlijker dan dood laten bloeden.

Wil40

Precies, zo zie ik het ook! En dan heeft zij ook nog eens niemand om zo'n nare brief mee te bespreken....brrr.

Nou

Het blijft naar hoor. Zeker als je verder niemand hebt. Als een vriendschap langzaam uitdooft, valt het kwartje heus wel. Ik ben echt tegen uitmaakbrieven, zeker bij iemand die eenzaam is en zich nu nog eenzamer gaat voelen. Iemand aan wie je in het verleden veel gehad hebt.

Zo eens met Li

Helemaal eens met Li. Flanagan, zelfs als de brief de vorm heeft van een bedankbrief, lees je toch: ik maak een eind aan de vriendschap. Dat kwetst altijd. De liefde waarmee deze boodschap gelardeerd wordt komt dan heel gekunsteld over. Een beetje zoals bij twee pubers, waarvan het vriendje het uitmaakt met zijn vriendinnetje en daarbij zegt 'dat het niet aan jou ligt'. Niemand is ooit dankbaar en opgelucht uit zo'n gesprek gekomen.
En ik geloof ook niet dat de vriendin van Klaar-mee een goed gevoel overhoudt aan een dergelijke brief.

Toch nog een vraag

Deze alinea viel me op: Nu een paar dagen later ben ik daarover aan het nadenken, en eigenlijk zit dat hele gedrag/patroon me niet lekker. Ik ben er gewoon een beetje klaar mee. Het is alsof de schellen van mijn ogen zijn gevallen en ik nu pas zie hoe dat de afgelopen jaren is versterkt, en hoe ongemakkelijk ik me daarbij inmiddels voel. Ik mag niet te veel spatjes hebben want dan hebben we ruzie. Ik kan slecht tegen ruzie, en dan kom ik dus ook tot de conclusie dat deze "vriendschap" mij dat niet waard is."
Ook vriendschappen kennen, net als huwelijken patronen van uit elkaar bewegen en dan beiden een soort van vast komen te zitten in de eigen valkuilen en dat versterken bij elkaar. Zij in het overvleugelende jij in het terugtrekkende. Maar dat komt omdat de communicatie niet opengebroken wordt.
Is het willen beëindigen van de vriendschap niet weer een manier om jezelf en wat jij vindt niet te laten zien? Met andere woorden: gewoon maar weglopen omdat je niet tegen een confrontatie kan? Kan je niet een heel stevig gesprek aan gaan, niet eens om de vriendschap te 'redden' maar om te laten zien waar jij nu staat? En vervolgens is het aan haar om mee te bewegen en te kunnen zeggen 'okay, ja jij en jouw mening mogen er ook zijn, daar ga ik mijn best voor doen'.
Reageert ze dan bot en dominant, dan kun je altijd zeggen 'goed, dan lijkt het me beter het hier voorlopig bij te laten'.
Ik vind dat een manier waarop zij nog een kans krijgt zich meer in te houden en jij jezelf de kans geeft jezelf eens echt te laten zien.

Dood laten bloeden of contact verder beperken

Ik ben het met een aantal bovenstaande schrijfsters eens dat je de vriendschap beter dood kunt laten bloeden of het contact verder beperken. Ergens halverwege afspreken lijkt me idd een goede optie. Naar een museum en wat eten en dan ieder haars weegs. En dan maximaal 2 maal per jaar.

Een brief, een mail of whatsapp is echt sterk af te raden. Dat komt enorm hard over. Communicatie is 85% non-verbaal, en dat hele non-verbale mis je in het geschreven woord.
Als je vriendin blijft aandringen op langere afspraken, kun je altijd nog vertellen dat je het voortaan anders wilt. Dan is de keuze verder aan haar.

Succes. Altijd moeilijk, dit soort zaken.

Marileen

Daar heb je een interessant punt te pakken.....

idd

Tenzij je de diepe behoefte hebt iemand te kwetsen onder het motto: dan kan ik slapen want ik ben eerlijk geweest, zou ik ook niets zeggen en het laten verwateren.

Soms groei je uit elkaar, soms heb je zelf minder ontwikkeling doorgemaakt en kom je toch minder voor jezelf op (zie Marileen, conflictvermijdend), soms de ander, soms beiden een andere kant op.

Ik weet ook nooit zo goed wat ik moet met vriendschappen die zelden uit echt contact bestaan maar die "elkaar" wel de beste vrienden noemen.
Ik had ook een vriendin, die graag liet doorschemeren hoe een andere vrouw echt haar beste beste vriendin was. Noooit ruzie, noooit ergernis.
Nee dat vond ik dan ook weer niet zo gek als je elkaar maar eens in het jaar ziet.
Maar om dat dan beste vrienden te noemen vind ik dan ook wel weer grappig.
Of mensen die zeggen: ook al zit er 20 jaar tussen, wij gaan gewoon weer op de oude voet verder, dát is pas vriendschap.
Ja, of je klikt gewoon goed, zoals je met zovelen en zelfs onbekenden kunt doen. Want tenzij je emigreert naar een ver land, hoeft er toch geen 20 jaar tussen contact te zitten.

Enfin, even een hersenspinsel, ontopic zou ik zeggen: laten gaan en misschien stiekem ook even een eigen aandeel onder de loep nemen. Mensen kijken vaak ietwat subjectief naar zichzelf.

Vriendschap?

Dergeljk contact valt toch niet meer onder noemer vriendschap? TS is al lange tijd klaar met dit contact. Het aanhouden van dat contact, lijkt mij iets dwangmatigs. Het niet durven verbreken dus toch maar doorgaan met het doen alsof je het leuk vind om haar te zien/spreken. Haar pleasen terwijl dit allang niet meer van het niveau is als de verrtrouwde jarenlange vriendschap tussen twee vriendinnen. Het zijn in weze geen vriendinnen meer.

Juist als je geen volgende ontmoetingen meer wilt, als je tegen die ontmoeteingen zit aan te hikken, is het voor je zelfbeeld goed dat te durven uitspreken. Een soort van schoon schip. Dat lijkt hard, wanneer er sprake is van een goede vriendschap. Maar dat is er niet. De verhoudingen waren zo te lezen, altijd al scheef.

Ik zie een brief als een afsluiting, als het bewust afwerpen van een last. Geen ruimte meer voor een dwangmatige schijnvertoning.
Het laten varen, het niet meer afspreken maken omdat je niet durft te zeggen waarom niet, maakt je nog steeds 'kwetsbaar' daar je niet voor je gevoel durft uit te komen. Een soort de deur open houden terwijl dit je moeite kost.

Herkenbaar

Het gevoel dat het gewoon klaar is, dat ik contact niet meer op kan brengen. Ik heb dat in mijn leven al een keer of 5meegemaakt, en het op verschillende manieren "uitgemaakt" - soms ook door gewoon niet meer af te spreken, soms per brief, ook een keer telefonisch. Er is niet echt een perfecte manier denk ik.
Ik ben van huis uit gewend anderen heel veel aandacht te geven en weinig te vragen. Dat gaat me gemakkelijk af, maar ik wil dan wel met respect behandeld worden en als ik merk dat dat een paar keer niet gebeurd ben ik weg.
Ik heb daar wel mensen mee gekwetst denk ik. Daar zit ik dan niet mee, ze hebben mij ook pijn gedaan.
Maar: ik probeer er nu op te letten dat het contact met vriendinnen wat evenwichtiger is, zodat ik de ander ook een kans geef míj echt te leren kennen, met míjn onhebbelijkheden. Dat is nog best moeilijk ook, ik schiet zo weer in mijn oude rol.

Ik ben

het heel erg eens met Marileen. Je gaat confrontaties steeds uit de weg en eigenlijk doe je dat ook door er nu een punt achter te zetten.
Je zegt dat je een hekel hebt aan ruzie, aan confrontaties, maar dat is toch een onderdeel van het gedragspatroon wat je laat zien door maar te willen sussen en meekletsen om narigheden te vermijden.
Dus ik zou het ook eerder zo doen, doorgaan met het contact maar niet meer steeds uit de weg gaan en je irritatie inslikken. Nee, laat maar zien wie jij bent geworden.
Het is uiteindelijk ook het eerlijkste: nu ben je in feite weg voordat je ooit je ware gezicht hebt laten zien. Dat kun je van je vriendin, met al haar nare eigenschappen niet zeggen.
Het zou ook wel eens heel goed kunnen zijn dat je er achteraf, gezien je eigen ontwikkeling veel beter op terug kan kijken dan wanneer je het niet echt open speelt.

niet eenzaam (Li en anderen)

Ze is alleen, maar niet eenzaam. Ze heeft een vriendenkring lokaal om haar heen. Die ziet ze ook wekeljks en daar gaat ze ook mee op weekendjes weg en vakantie e.d.

Misvatting

Al heb je nog voor het oog voldoende mensen om je heen, toch kun je heel eenzaam zijn. Je komt altijd alleen thuis, je gaat na een etentje alleen naar huis, er vraagt niemand hoe je dag was. Dat kun je niet voor haar invullen, dat ze niet eenzaam is.

De behoefte om het af te sluiten

is heel erg ik-gericht, dat is wat er in me op blijft komen bij dit topic. Ik snap dat mensen uit elkaar kunnen groeien en dat dit gevolgen heeft voor relaties. Ik snap zelfs dat het betekent dat vriendschapsrelaties verloren kunnen gaan. Ik zal niet zeggen dat je de vriendschap op de een of andere manier in stand moet houden of het moet blijven proberen. Het is misschien wel mooi als je een poging zou kunnen doen om dat contact dat eens waardevol was nieuwe inhoud te geven. Dat zou je bij je vriendin kunnen aankaarten. Maar ook al is dat misschien wel mooi, jij kunt alleen zelf bepalen of je dat wilt of niet.

Bij de behoefte dit met een duidelijke daad te doen, ga je alleen uit van jezelf en je eigen behoefte om duidelijkheid te scheppen en af te sluiten. Je gaat voorbij aan wat het voor de ander betekent als je de vriendschap opzegt en dat het zeker kwetsend zal zijn, ook al breng je het in de ik-boodschap.
Ik vind dat je goed moet luisteren naar degenen hier die het hebben meegemaakt dat een ander de vriendschap eenzijdig opzegde. Dat geeft goed aan wat het kan doen.

Aagje

Waarom discussie?

Je hoeft haar toch niet op te voeden? Ongevraagd advies geven is altijd heel tricky.

En als het andersom is, dus als ze jouw constant vertelt hoe je je leven moet leiden, dan heeft Marileen wel een punt. Waarom daarvoor weglopen? Een vriendschap van 30 jaar verdiend wel meer dan dat. Kom je niet weg met een paar handige one-liners die de discussie stilleggen?

Ik denk dat je verder komt met het opzoeken van de overeenkomsten tussen jullie want ik vermoed zomaar dat deze vriendschap verbreken ook jou niet in de kouwe kleren gaat zitten....

De druppel.

" De laatste keer flipte ze, toen ik haar bij een gesprek over een onderwerp wat haar heel erg raakt, geen gelijk gaf, maar opperde dat er ook nog een andere kant aan het verhaal zou kunnen zitten. Ze wilde eigenlijk op stel en sprong vertrekken, maar ik wilde niet dat het zo zou escaleren en heb op dat moment dus sorry gezegd, dat ik iets aansneed wat voor haar blijkbaar onbespreekbaar is, en dat ik dat verkeerd had ingeschat. "

Dit was dus eigenlijk de druppel voor jou. Haar gedrag hier zit je nu, dagen later, niet lekker. Jullie bespraken een onderwerp wat haar erg raakt en jij wilde haar een andere kijk op de situatie laten zien. Dit viel verkeerd, ze wilde eigenlijk vertrekken en toen heb jij hebt je excuses aangeboden.

Denk je dat je, achteraf, onnodig je excuses hebt aangeboden of was het onderwerp voor haar zo persoonlijk dat ze eigenlijk alleen haar verhaal kwijt wilde en van jou steun ontvangen?

Soms heb ik ook een andere kijk op een persoonlijk leed of onderwerp van een vriendin. Toch laat ik dan mijn visie achterwege omdat daar even niet naar gevraagd wordt. Of dat vriendin mij goed genoeg kent, weet hoe ik daarover waarschijnlijk denk, maar gewoon even wil spuien en een bak koffie als troost.

(Ik probeer me in te beelden hoe de situatie geweest kan zijn, psychologie van de koude grond)

Eens met Li behalve

het deel over het doodbloeden van contact, dat kwartjes zullen vallen.
Ik heb al zoveel vriendschappen gehad die zijn doodgebloed...het is nooit echt 'uitgemaakt' dus soms was dat doodbloeden omdat 1 partij, maar meestal 2, geen zin meer had.
Maar vaak ook heb ik contact niet vastgehouden terwijl het wél nog steeds belangrijk voor me was. Ik kan natuurlijk niet voor de andere partij spreken maar ik vermoed wel dat wel meer mensen contact niet meer aangaan door verschillende redenen, die niet perse t maken hebben met de relatie.

kans geven

jij hebt je in de loop der tijd veranderd en daarom stoort het je meer. Het laatste contact liep niet zo lekker en eigenlijk heb je geen zin meer in deze vriendschap. Pff het zou mooi wezen als iedereen zo makkelijk een ander aan de kant schuift na dertig! jaar. Heeft jouw vriendin het niet verdiend dat je daarover eerlijk een gesprek aan gaat?