klaar met vriendschap, hoe vertellen?
Even getwijfeld of ik dit in de rubriek relaties zou neerzetten, maar ja, het gaat ten slotte over een relatie.
Ik heb een vriendschap, al dik dertig jaar, waarbij ik me niet meer lekker voel. We hebben ons tijdens onze studietijd leren kennen. Ik heb daarna na veel omzwervingen, een gezin gesticht, zij is altijd vrijgezel gebleven. Dat was nooit erg, want zij kon bij bezoekjes aan mij zich een beetje aanschurken tegen family-life (en daarna weer heel blij zijn terug te gaan naar haar eigen rustig huisje) en ik kon me bij haar laven aan de rust in huis en "het stadse leven". We wonen 250 km uit elkaar, dus bezoekjes gingen altijd met een logeerpartij gepaard. We zien elkaar 2-3 keer per jaar. Ik ga vaker naar haar dan zij naar mij vanwege mijn behoefte om me even te onttrekken aan de zorg voor het gezin. Zij beschouwt mij als een van haar beste vrienden en verkeert in de veronderstelling (en dat dacht ik ook) dat dat wederzijds was.
Zij is altijd de dominante geweest, ik altijd de inschikkelijke. Dat werkte best. Ik ben niet zo moeilijk en kon dat dominante van haar wel verdragen. De laatste 10 jaar echter ervaar ik dat haar dominante eigenschappen sterker worden, en ik ben in mijn ontwikkeling ook inmiddels zover dat ik wat meer tegengas geef, niet alles meer wil pikken Vroeger gaf ik omwille van de sfeer niet uitgesproken mijn visie zaken waar zij tegenaan liep, omdat ze slecht tegen in haar ogen "kritiek" kan: mijn manier is altijd een beetje goedmoedig, wel voorzichtig iets aanzwengelen, maar als ik merkte dat het niet goed viel hield ik erover op. Maar ik ben daarin ook veranderd, heb geleerd (o.a. door een burnout en een traject bij een psycholoog) meer voor mezelf op te komen, en niet meer mee te gaan in bepaald gedrag.
In discussies, waar zij bepaalde (in mijn belevening starre) denkbeelden heeft, probeer ik haar andere zienswijzen te laten zien. En daar zit hem nu de bottleneck, daardoor raakt zij dus enorm geïrriteerd. De laatste keer flipte ze, toen ik haar bij een gesprek over een onderwerp wat haar heel erg raakt, geen gelijk gaf, maar opperde dat er ook nog een andere kant aan het verhaal zou kunnen zitten. Ze wilde eigenlijk op stel en sprong vertrekken, maar ik wilde niet dat het zo zou escaleren en heb op dat moment dus sorry gezegd, dat ik iets aansneed wat voor haar blijkbaar onbespreekbaar is, en dat ik dat verkeerd had ingeschat.
Nu een paar dagen later ben ik daarover aan het nadenken, en eigenlijk zit dat hele gedrag/patroon me niet lekker. Ik ben er gewoon een beetje klaar mee. Het is alsof de schellen van mijn ogen zijn gevallen en ik nu pas zie hoe dat de afgelopen jaren is versterkt, en hoe ongemakkelijk ik me daarbij inmiddels voel. Ik mag niet te veel spatjes hebben want dan hebben we ruzie. Ik kan slecht tegen ruzie, en dan kom ik dus ook tot de conclusie dat deze "vriendschap" mij dat niet waard is. Zij gaat er echter prat op dat wij al zo'n lange vriendschap hebben, dat benoemt ze ook naar anderen, en dat het dan toch iedere keer goed is, en dat ik in haar hart zit etc. Het zal allemaal wel, maar dat gevoel heb ik dus niet. Eerlijk gezegd was het de laatste keer een opluchting dat ze wegging. Ik zit zelf niet heel dik in de vrienden, maar ja, dat is voor mij geen reden om dit maar te blijven doorstaan. Er waren ook zeker leuke kanten, maar ja, om nu daarvoor deze positie te blijven bekleden, dat wil ik eigenlijk niet. Haar patroon is dat zij op een gegeven moment ook weer breekt met vrienden, omdat ze het ermee gehad heeft, of omdat ze niet om kan gaan met bepaald gedrag. Zo heeft ze ook gebroken met haar broers en zussen. Ze is de jongste thuis en altijd de favoriet van haar vader geweest (zegt ze zelf). Met haar moeder had ze geen beste verstandhouding en nu vindt ze ook dat haar zussen haar teveel in de kindrol willen duwen.
Hoe nu verder ? Laten doodbloeden is raar. Gesprek aangaan, daar heb ik niet zoveel zin in. Haar de kans geven om zich anders op te stellen, daarin heb ik geen vertrouwen, het is karakterologisch. Brief sturen vind ik teveel eenrichtingsverkeer. Laten betijen en kijken hoe het zich ontwikkelt? Ik kan dit niet vergeten en heb eigenlijk geen zin meer om hier in de toekomst weer mee geconfronteerd te worden of hoe nu verder op de lange baan te schuiven. Ik wil er eigenlijk vanaf. Wat dat betreft zit ik zo in elkaar: je kan bij mij "heel lang aan", en dan ben ik een hele trouwe vriendin, maar als het dan gebeurt is, is het gebeurt.
Wie geeft raad?
als
daar van haar kant uiteindelijk geen begrip komt dan kun je aangeven dat je je daar niet meer prettig bij voelt. Ben het wel met een vorige schrijfster eens dat het wel overkomt dat je haar niet meer nodig bent. Jij ging voor je rust vaker naar haar toe..en toen was ze ook al dominant. Jouw vriendin is niet veel veranderd en verdient daarom uitleg van jouw kant. Het is ja niet zo dat jullie elkaar 2 a 3 keer per jaar een avondje zagen. Jullie logeerden bij elkaar en maakten deel uit van elkaars leven. Als jij de vriendschap opzegt..is ook haar contact met jouw volwassen kinderen (die ze haar hele leven kent) ineens weg. Jij verwijt haar dat zij met haar dominante gedrag over jouw gevoelens heen stapt..maar feitelijk doe jij nu hetzelfde door eenzijdig de vriendschap te willen opzeggen zonder enig uitleg want9 een gesprek aangaan heb je geen zin in. Dat vind ik ook respectloos en laf.
Wel brief
Ik zou geloof ik een dergelijk lange vriendschap wel echt beëindigen. Met een brief, een gesprek, wat dan ook maar bij je past. Het laten 'doodbloeden' vind ik dan juist weer makkelijk. Bovendien laat je de ander in onzekerheid (is er iets aan de hand? waarom hoor ik niets meer?) en is het voor jezelf onrustig omdat je vriendin ieder moment weer contact kan opnemen. En dan moet je weer een smoesje paraat hebben waarom je niet kunt afspreken.
Zelf heb ik nog niet zolang geleden de vriendschap met een vriend die ik al 30 jaar kende beëindigd. Het liep niet goed, er waren steeds conflicten of minstens irritaties als we elkaar belden en op het laatst zag ik al dagen tevoren tegen onze belafspraak op. En ja, er was oud zeer. Had hij mij niet altijd zus en zo behandeld? En zag ik dat niet nu pas?? Er volgde radio-stilte, van beide kanten. Mooie oplossing zou je denken: we laten het lekker doodbloeden. Maar voor mij was dit een bijzondere vriendschap geweest. En ik wilde het eenvoudig niet laten overschaduwen door de ontwikkelingen van de laatste jaren.
Ik heb toen een brief opgesteld waarin ik vooral de mooie dingen uit onze vriendschap heb benadrukt. Hoe nabij hij me geweest is, wat hij voor me betekend heeft. In mijn conclusie dat het beter was een punt te zetten achter de vriendschap heb ik zeker ook mijn eigen aandeel vermeld. Ik heb er lang over gedaan, deze brief, herlezen en herschreven, en hem uiteindelijk uitgeprint en opgestuurd. Dat vond ik toch 'echter' dan een mail.
Het is heel goed afgelopen: ik kreeg een lieve kaart terug waarin hij mij bedankte voor mijn vriendschap en mijn beslissing aanvaardde en ook op inhoud beaamde. Ik kijk er met heel veel tevredenheid op terug, zowel op onze vriendschap als op het einde ervan.
Kortom: een goede en langdurige vriendschap verdient het naar mijn mening om netjes afgesloten te worden. Alleen zo kan de waarde ervan behouden blijven, anders blijft het rafelige einde de gedachten aan deze vriendschap overschaduwen.
Vervelend
Ik was vroeger met mijn nichtje heel close, totdat ze ging scheiden en ze een nieuwe vriend kreeg, eerst woonde ze op een uur rijden en met haar nieuwe vriend op 5 minuten, dus ik dacht dat het wel closer zal worden maar in plaats daarvan hoorde ik niets meer van haar. Ik heb haar toen een berichtje gestuurd dat ik het jammer vond dat ik haar niet meer sprak en of er wat was en of we binnenkort weer gingen afspreken, dit is niet als dank afgenomen, de vriendschap werd beëindigd, ik kreeg niet eens een geboortekaartje doen haar zoontje werd geboren.
Vorig Jaar heb ik zelf twee vriendschappen beëindigd, ik werd er gek van dat ik altijd daar heen moest en als ik niks liet weten hoorde ik niet van hun. Ik ben maar op gaan houden met ze berichtjes te sturen. En toen ik later via Facebook hoorde dat er eentje ging scheiden en dat ze de belangrijkste mensen persoonlijk hiervan op de hoogte had, toen wist ik genoeg. Ik heb uiteindelijk maar ze van Facebook af gegooid. Ze zijn ook niet geweest toen ik een huis gekocht had twee jaar terug. En ik mis ze eigenlijk ook niet.
Gelukkig heb ik nog twee hele goede vriendinnen over.
Alleen
In jouw omschrijving van je vriendin herken ik veel van het gedrag van mijn zus. Zij is ook alleen en kan het maar moeilijk accepteren wanneer ik een andere mening heb. Ook betrekt ze erg veel op zichzelf en als we elkaar zien heeft ze sterk de neiging tot claimen. We wonen niet in hetzelfde land , als we elkaar zien is dat een week of twee aaneengesloten per jaar. Ik heb haar gedrag jarenlang geaccepteerd, vond het ook wel een beetje sneu enzo. Maar het gaat me tegenstaan. De laatste keer dat ze hier was heb ik die meningen en opmerkingen niet, zoals meestal 'laten gaan', er volgden heftige discussies.
Maar ze is mijn zus en ik wil het contact niet verbreken.
Ik zou niet snel een langdurige vriendschap verbreken. Waarschijnlijk ervaart je vriendin de manier van omgaan met elkaar heel anders dan jij dat doet. Praat met elkaar en wees eerlijk en open.
Onzeker
Een paar jaar terug vroeg liet een vriendin het contact met mij verwateren. Ik heb meerdere keren contact gezocht en kreeg een bericht terug dat ze druk was, maar onze vriendschap als dusdanig stabiel beschouwt, dat het ook tijdens wat langere periodes van geen contact, goed is. Maar dat heeft ze dus tot op de dag van vandaag blijkbaar... dus kennelijk is er wel wat gebeurd, maar nooit uitgesproken. Ik moet zeggen dat ik daar nog wel eens aan denk. Ik had het graag willen weten waarom ze me niet meer als vriendin wilde. Zeurde ik teveel... of juist niet (ik kreeg opeens een fijne relatie terwijl we altijd bij elkaar konden 'klagen' over kansloze dates) of betrok ik haar beslissing onterecht op mezelf? Misschien had ik er lering uit kunnen trekken, had ze een punt waar ik rekening mee had kunnen houden. Maar dat zullen we dus nooit weten. En dat is ergens wel zonde... Ik kende haar overigens nog maar een jaar of vijf.
ik zou er op zijn minst iets van zeggen
... en niet de vriendschap laten doodbloeden. Als je haar al zo lang kent is het toch een soort van familie. Of vergelijk het met een liefdesrelatie, die maak je ook uit. Je kunt het haar uitleggen, dat de manier waarop jullie nu met elkaar om gaan, dat je dat niet meer wilt, maar de deur wel op een kier houden. Misschien is het wel goed als jullie elkaar een paar jaar niet zien? Je hoort het wel vaker, dat mensen vrienden van vroeger terugvinden en dan weer een fijn contact hebben.
Vervelend voor haar ook verder. Ze heeft al gebroken met haar familie, en jij bent (was) haar beste vriendin, of heel speciaal voor haar. Geen verwijt naar jou hoor, ik snap helemaal dat je er klaar mee kunt zijn en ze klinkt niet als de makkelijkste. Ik heb zelf niet veel familie en voor mij zijn vriendschappen daarmee des te belangrijker.
