Komt dit ooit nog echt goed?

1 tip

Laat je man je posting lezen en zeg dat je NU in therapie wilt.
Groetjes Doornroosje

Therapie

Ik denk dat relatietherapie voorlopig de beste remedie is. Waarom wil je man dat niet? Er zit vanalles scheef in jullie relatie. Als jullie zo door gaan zijn jullie over 2 jaar gescheiden. Zonde van alle energie die je er al hebt ingestoken, erg jammer voor de kinderen ook.

En misschien

is het van je man ook wel een verdedigingsmechanisme. Tenslotte heb je jezelf ook verbaasd toen de affaire van je man uitkwam, het zou zomaar kunnen dat hij zowel zichzelf als jou verbaast als je zegt dat het toch echt zo is dat je verliefd bent geworden/geweest.

Tirza

Waarom

heb jij een zooitje van je leven gemaakt? Hij is toch vreemd gegaan? Jij bent verliefd geworden en hebt er niets mee gedaan naar die man toe. En nu mag nergens meer over gepraat worden en is het einde verhaal als jij verliefd wordt. Ik vind dat hij blij mag zijn dat je nog wilt praten. Of ben ik nou gek?
Tja, ik ben altijd wat kort door de bocht en als jullie kids hebben begrijp ik heel goed dat je wilt vechten voor je huwelijk maar dit gaat toch niet zo? Mijn rechtvaardigheidsgevoel komt in opstand, het voelt toch heel oneerlijk en ongelijkwaardig emotioneel gezien.
De tip van laat hem je posting lezen vind ik een hele goede. En verder: lees het boek 'dans van woede" wat veel heftiger klinkt dan het is. Het is meer een leidraad en een stappenplan om constructief als vrouw met woede om te gaan en niet steeds in dezelfde patronen te vervallen waarbij jullie elkaar bevestigen.
sterkte,

Jacobien

Vastberaden,

desnoods schrijf je hem een brief en legt dat bij hem neer. Je schrijft wat je in je eerste posting hebt geschreven, maar dan zonder dat je verliefd bent geweest op een andere man.

Jij schrijft dat je je eigen autonomie terug aan het vinden bent. Dat houdt voor mij in dat jullie huwelijk niet in balans is. Jij bent dus bezig met veranderen, hij gaat door alsof er niks aan de hand is. Dat werkt absoluut niet.

Het is jammer dat je man geen relatietherapie wil.

Waarom wil je blijven?

wat is de reden dat je nog verder wil met hem?
Het klinkt naar en kil, en het lijkt me 'make or break-time'. De waarheid helemaal op tafel, en als hij dan inderdaad breekt heb je een bevestiging van jullie ongelijkwaardigheid, die ik toch wel erg fundamenteel vind. Hij mag een affaire, jij mag het niet eens voelen? Je mag zijn eigenaardigheden accepteren of wegwezen?
Wie weet verbaast hij je, en dan weet je wel dat je nog iets hebt om voor te vechten...

Succes
Lies

Acceptatie

Dag vastberaden,

Als ik even een stukje van je mag citeren: Ik voel me niet bewonderd, begeerd, geliefd, toereikend als huisvrouw, minnares (soms). Ik voel me ..... tja... geaccepteerd is misschien het beste woord.

Ik denk dat je niet moet onderschatten hoe vreselijk veel mensen ditzelfde gevoel met je delen. Dat kan ook haast niet anders in een jarenlange relatie. Die begering en bewondering IS er ook niet meer. Maar die andere man, die heeft iets in je wakker gemaakt.

En even heb je kunnen ervaren hoe geweldig dat is en mis je dat nu. Het is haast een drug, dat gevoel. Als je daarvan kunt afkicken dan zou je kunnen accepteren dat je huwelijk niet meer wordt zoals het in het begin was. Verwacht niet dat je voor je man zal gaan voelen wat je voor die andere man voelde (voelt). Alleen dan kun je verder. Kun je proberen om genoegen te nemen met minder? Of wil je (kun je), nu die gevoelens in je zijn wakker gemaakt, niet meer terug naar minder.

Kijk om je heen naar de relaties van anderen, hebben die het allemaal wel wat jij mist? Ik denk het niet....
De reden dat ik een tweede relatie heb, zal in hoofdzaak komen doordat ik dat fantastische gevoel van begeerd worden en begeren, niet meer kan missen.

Mijn oplossing is geen florisante. Ik wens jou toe dat jij wel acceptatie kunt vinden in je situatie. Maar daar is het misschien nog te vroeg voor? Ik heb het vermoeden dat je verdriet om die ander nog te veel speelt.

Macht

"We hebben vrij kort geleden een vervelende periode gehad nadat ik hem vertelde dat ik niet happy was, het gevoel had dat ik mezelf en mijn autonomie kwijt was. Eigenlijk wat ik hier heb opgeschreven. Toen was al een enorme doorbraak dat hij min of meer accepteerde dat ik therapie zou gaan zoeken als ik dat nodig vond. Aanvankelijk was dat voor hem al een breekpunt maar hij zag toch wel in hoe belangrijk dat voor mij was. "

Volgens mij heeft jouw man alle macht in jullie relatie (en heb jij je daar jaren naar geschikt).
Hij mag vreemdgaan, jij mag niet verliefd worden op iemand anders
Hij mag werken, als jij werkt krijg je ruzie over het huishouden
Hij is autonoom, als jij je autonomie hervindt leidt dat tot grote problemen
Jij wil in therapie, hij moet dat eerst goedvinden
Jij wilt relatietherapie, hij gaat nog liever dood dan dat hij een poging doet jullie relatie te redden

Ongelijkwaardige relatie

en dat heet een ongelijkwaardige relatie.
Ik zou niet kijken naar anderen ingedutte of mislukte huwelijken, maar naar jezelf en streven naar weer gelijkwaardige partners te worden. Als hij geen relatietherapie wil, snapt hij niet dat hij ook een "rol heeft".

Macht, inderdaad

Er is veel meer aan de hand dan dat jullie huwelijk "niet zo daverend" is, dat "het vuur en de passie" er wat uit zijn. Je man houdt uit alle macht alle controle. Hij wil niet over zijn affaire praten? Hij wil geen relatietherapie? Hij wil niet horen dat jij verliefd bent (geweest)? En als jij dat nu wèl wilt?
Ik denk, dat je juist wel moet vertellen over je verliefde gevoel. Zet hem maar voor het blok. En als hij echt volhardt in het idee dat het daarom einde oefening is, dan moet je je afvragen of die relatie niet veel minder waard is dan jij nu denkt. Het kan ook zijn, dat hij je daardoor wel serieus neemt! Natuurlijk gaat het niet zonder slag of stoot, maar als jij nu volhardt in de eis van relatietherapie en volhoudt dat jij over die verliefdheid wilt praten, móét hij je wel serieus nemen. Jij hebt dan duidelijk gekozen: een gelijkwaardiger relatie of niet. Dan ligt de bal bij hem.
Sterkte!

Andere bril

Ik heb in hetzelfde schuitje gezeten heb er al eerder over gepost maar ik was degene die vreemdging. Ik heb die verliefdheid en affaire uiteindelijk los kunnen koppelen van de vergelijking tussen 2 mannen en ben het gaan zien als katalysator voor mijn eigen 'problemen'.
Wat is er met mij aan de hand? wat wil ik? waar ben ik? wat vind ik belangrijk? Die hele verliefdheid en gedoe eromheen dat uiteindelijk een jaar heeft geduurd vormde een aanleiding om met mezelf aan de slag te gaan. Pas als ik daaruit zou zijn zou ik verder kijken naar mijn relatie. Wonder boven wonder accepteerde mijn (toen nog) vriend dat. Hij dwong mij niet om te kiezen en kon het opbrengen in de spanning te blijven (affaire werd wel afgekapt natuurlijk) Het was zwaar en onze relatie stond een jaar op een laag pitje, ook de affaire kwam dus uit die heb ik afgekapt maar heb echt nog maanden lopen klooien met mezelf met therapie etc. etc. Ik zou het mijn vriend niet kwalijk genomen hebben als hij de stekker eruit had getrokken maar voor mijn gevoel was er voor mij geen andere weg dan de weg die ik op dat moment ging (met therapie). Ik heb heel veel voor mezelf gehouden, prille ontluiking van mijn eigen 'zijn',. Dat was lastig voor mijn vriend maar hij accepteerde het wel. Dat onze relatie van toen 7 jaar en nu inmiddels alweer 15 jaar het overleefd heeft is voor een zeer groot deel aan hem te danken. Ik ben trots op hem en de ruimte die hij mij gaf. Echter hij zegt dat het voor hem pure angst was dat ik weg zou gaan en dat hij zich daarin geschikt heeft en dat dat niet iets is om trots op te zijn. Daar zat voor hem nog een stuk om uit te zoeken.

M.a.w ik ben van mening dat je pas echt SAMEN kunt zijn als je totaal je eigen individu bent geweest/weer hebt gevonden. Zo klinkt dat bij jullie nog niet.
Het schrijnende voor jou is wel dat er kinderen zijn. Die had ik toen nog niet. Na deze crisis was ik snel zwanger en zijn we na een tijdje getrouwd... inmiddels zijn we weer 8 jaar verder en is de relatie ook wel weer wat ingedut. Een goede ge oliede machine, en soms wrikt dat, maar ik kan er makkelijker mee omgaan omdat het fundament heel stevig is geworden.
Dus zou mijn advies zijn. Ga zelf in therapie. Vertel dat je man natuurlijk wel maar er is niks mis mee om de dingen die je daar ontdekt even voor jezelf te houden, als ze over jezelf gaan. Gebruik de therapie om jezelf te hervinden en alles wat daarna dan weer gebeurt zie je dan wel weer. Waarsch komt er een punt en dat kan ook lang duren (nogmaals ik ben in totaal wel ruim een jaar aan het ploeteren geweeest) dat je WEET, een soort van dieper WETEN (niks ratio, emotie, gevoel, maar een zuiver en puur weten) wat je te doen staat, hoe jij het wil en waar je kracht zit. Ga de therapie in die zin blanco in. Je hoeft niet te kiezen, kies even niks, maar alleen voor jezelf. Hij gaan vanzelf mee of tegenbewegen, hij zal wel moeten. Als jij verandert, verandert de situaite en zijn reactie daarop. Zo werken dat soort dingen. Je hoeft niet te gaan trekken aan hem, er gaat vanzelf iets gebeuren.

Veel succes.

Wat is goed?

Hoi Vastberaden, ik volg je verhaal al vanaf het begin en heb bewondering voor je vermogen tot zelfreflectie.
Je schrijft: komt dit ooit nog goed?
Mijn vraag: wat is jouw beeld van "goed"? Wat zou voor jou een minimaal acceptabele situatie zijn? En wat zou een 'heel goede' situatie zijn?
Heb je daar een beeld bij of is dat alleen 'beter dan nu'?

Ik denk dat de titel wel eens voorbij is gekomen, maar heb je "waardeer jezelf en verbeter je relatie" van Eva Zurhorst wel eens gelezen?

Eerste regels van de achterflaptekst: Het maakt niet uit met wie u trouwt, uiteindelijk komt u uzelf tegen. Juist daarom kunt u beter bij de partner blijven die u heeft, hoe onaangenaam het misschien nu ook lijkt. Een scheiding is vaak overbodig, aldus psychotherapeute Zurhorst.

Een maatje

Vastberaden, je zegt dat je zo graag wilt dat je man je maatje weer is. Dat kan alleen als jij hem weer tot je maatje maakt. Het zit in jezelf namelijk, dat gevoel. Ik heb regelmatig dagen dat mijn man mijn maatje is, dan vind ik het heerlijk om samen met hem te zijn. En op andere dagen erger ik me aan hem, voel ik afstand. Maar hij is dan niet anders dan anders. Het zit in mij, of ik hem toelaat. Ik accepteer dat (nu).

Op je vraag of mijn man weet van de affaire moet ik helaas nee antwoorden. Andere man heeft ook een gezin. Wij kiezen ervoor niet samen verder te gaan en leven dus nu een dubbelleven. Voor hoe lang, dat weet ik nog niet, de tijd zal het leren.

Maar mijn man is ook wel eens verliefd geweest. Toen ik daar achter kwam vocht ik als een leeuw voor hem. En toen ik hem had "teruggewonnen" vielen we weer terug in ons oude patroon en ebde de passie weer weg. Herken je dat? Het zijn volgens mij de vrij normale dieptepunten in een lange relatie. Genoeglijk met/naast elkaar leven en een fijn gezin zijn is alles wat ik nu wil, meer wensen heb ik op dit moment niet. Wat wil jij dan (nog meer)?

Zondernaam en vastberaden

Zondernaam zegt "genoeglijk met/naast elkaar leven en een fijn gezin zijn is alles wat ik nu wil". Dat is natuurlijk niet waar, want de aanvulling zoekt zij bij haar minnaar. Die twee vullen elkaar aan en geven haar precies datgene wat zij nodig heeft: zekerheid, een veilige thuishaven voor de kinderen en ook nog eens passie. En dat bij elkaar is alles wat zij nu wil. Ik herken het uit duizenden.

Vastberaden, het is zo ongelooflijk moeilijk het gevoel van verliefdheid en passie los te laten, als je het eenmaal een keer hebt ervaren! Je hoeft inderdaad niet meteen te scheiden, want blijkbaar maakt "genoeglijk met/naast elkaar leven" niet ongelukkig genoeg om bij de partner weg te gaan. Wat niet verward moet worden met gelukkig zijn.

Ik heb geen oplossing voor je. Geen tips. Er zitten veel vrouwen op dit forum in hetzelfde schuitje als jij. Ik kan alleen maar zeggen dat ik hoop dat voor jou de oplossing op je pad komt. Zoals Zondernaam een "oplossing" gevonden heeft. Al is die "oplossing" niet voor iedereen weggelegd. Ik wou dat mijn (ex-)minnaar ook voor deze "oplossing" zou kiezen. Het zou mij goed doen. Zojuist een smsje van mijn (ex-)minnaar gekregen. Hij denkt nog steeds aan me. We zijn nog steeds niet los van elkaar. Het kost me zoveel energie, dit is niet wat je een ander gunt!

Groetjes,
Toosje

En toch

zal het zo moeten gaan. EERST jij jezelf vinden dan pas kun je een echte harst verbintenis aangaan.... met hem of niet....dat zal de tijd laten zien.

Eerlijk?

Vastberaden, niemand blijft zijn of haar leven lang hetzelfde. Een mens ontwikkelt zich. Op diverse terreinen. Dus jouw man kan niet van jou verwachten dat je je hele leven die persoon blijft met wie hij ooit getrouwd is. Hij is vast ook niet meer diezelfde persoon.

Het mooiste is als je samen kunt groeien, samen kunt ontdekken welke kant je uit wilt. Maar vaak gebeurt het toch dat je allebei een andere kant uitgroeit, dat je elkaar onderweg in je zoektocht naar uitdagingen kwijtraakt. Dat kan zijn in een carrière, maar bijvoorbeeld ook op seksueel gebied. Ik heb hier vaker verhalen voorbij zien komen dat een vrouw zich seksueel ontplooit, zekerder wordt na de 35 te hebben bereikt, en dat die man zich rotschrikt. Porno is prima in een film, maar een uitdagende vrouw (je eigen vrouw notabene) in je eigen bed kan afschrikken. Ik praat nu uit ervaring...

Ik vind dus niet dat het egoïstisch je "eigen ik" te ontdekken. Maar ik vind wel dat je niet van jouw man kunt verwachten dat hij er in mee wil gaan. Dat heeft wel consequenties voor jullie relatie natuurlijk. Nu of op termijn. Dat moet je uit zien te vogelen, wat voor jou (en voor hem) het zwaarst weegt. Hoe ga je verder?

Lekker, zo van me afschrijven. Zet mijzelf weer aan het denken over hoe ik zelf verder moet!

Groetjes,
Toosje

Even vervolg

ik bedoelde natuurlijk een hartSverbinding...
De kids liepen te jengelen dus was even kort. Ik ben het eens met Toosje. Ieder mens groeit en het is mooi als dat samen op gaat, maar dat hoeft niet.
Ik ben er van overtuigd dat er met je man ook iets zal gebeuren. Maar je kunt niet voorspellen wat. Ik denk dat je daar niet bang voor hoeft te zijn. Ondanks de ongetwijfeld moeilijke periode zal het je ook veel bieden en brengen. Is dat egoistisch,? zeker niet. Is dat voor jezelf? dat wel ja.
Er is een genuanceerd verschil...

Voor mij gold: eenmaal mij ogen geopend en het 'licht' gezien, betekent dat je een 'point of no return' hebt bereikt. Je kunt je ogen niet meer sluiten voor dat wat gaande is en dat wat nodig is. Je kunt je wel blijven verzetten tegen dat wat je 'gezien' hebt en dat kun je vast je hele leven vol houden, maar wie daarbij gebaat is??? jijzelf zeker niet en je kinderen en man ook niet.

sterkte

Onvolwassen?

"Het liefst zou ik willen zeggen: dit ben ik en als het jou niet bevalt is dat jouw probleem. Het voelt zo egocentrisch. En bijna puberaal of onvolwassen. En ik ben 40+ "

Goed beschouwd is dat juist wél volwassen gedrag. Niet als je het puberaal uitdagend neerzet, wel als je het mild en met overtuiging zo brengt. 'Dit ben ik', dat lijkt me een zeer volwassen houding. 'en als het jou niet bevalt is dat jouw probleem' - dat is zeer volwassen een scheiding aanbrengen tussen wat van hém is en wat van jou.
Jij bent bezig je verder te ontwikkelen. Dat is jouw pad. Het is niet aan hem om dat te blokkeren; inderdaad, als hij er moeite mee heeft is dat zíjn probleem. Laat dat probleem dus bij hem en doe wat je kunt doen op jouw pad. Probeer je eigen weg te gaan ongeacht zijn moeite daarmee, maar sta wel open voor zijn gevoelens daarover. Open staan wil dan zeggen: zie ze, erken ze, open je hart voor hem zoals hij is. Maar ga er niet voor opzij.

Verder ben ik het eens met de analyse van ongelijkwaardigheid in jullie relatie. Er zal heel wat groei nodig zijn om daar een andere balans in te brengen. Scheiden hoeft echt niet (iemand noemde Eva-Maria Zurhorst al, goed boek), maar om je samen te ontwikkelen moet er iemand in beweging komen. Beweging is er al volop de afgelopen jaren, maar jij ervaart dit niet als een wenselijk eindpunt. Ditmaal ben jij het die de motor is.
Als jij in beweging komt en blijft, kan hij niet anders dan ook bewegen. Er ontstaat een nieuwe balans. Maar het vergt moed. Sterkte!

Ben ik weer eens

Vastberaden, wat vond je ooit gewéldig aan je man. Wat was de basis om juist met hém samen te gaan?
Hoe is dat nu? Was het vroeger wel echt zo leuk? Of was het vooral jouw projectie?

Vooorbeeld

bedenk heel goed welk voorbeeld je voor je kinderen wil zijn. De moeder die ondanks alles dan toch maar bij haar man bleef (zou je dat willen voor je kinderen?), de vrouw die in 'relatie' bleef met haar man maar toch haar eigen weg koos? wat er dan ook uitkomt?
En zo zijn er nog 10 alternatieven te bedenken. Ik vind zelf het huwelijk van mijn ouders geen goed voorbeeld. Naast elkaar, maar niet met elkaar. Weinig aanraking/knuffels...
Ik vraag me weleens af of ik zelf wat passioneler zou durven mogen zijn en daarmee de passie ook in mijn huwelijk brengend als mijn voorbeeld anders was geweest.... zal ook wel deels karakter zijn maar toch. Ik hoop dat je snapt waar ik heenwil.

Aanpassen

Het lijkt me vreselijk om getrouwd te zijn met een man aan wie je je steeds moet aanpassen. Je begon met het opgeven van je vriendschappen en je eindigt met het gevoel dat je je identiteit kwijt bent. Je zelfstandigheid hervinden levert grote problemen op in je huwelijk. Is de dominantie van je man niet een veel groter probleem in je huwelijk dan zijn eerdere (redelijk platonische, als ik het me goed herinner) affaire?

Groei kan slechts één kant op

Ik heb je verhaal van het begin af aan gevolgd. Wat ik gelezen heb is dat jij gegroeid bent door de dingen die er gebeurd zijn. Je man is niet met je mee gegroeid.
Probleem is dat jij niet meer in het doosje past waar je uit gekomen bent. Je man probeert, wanhopig lijkt het wel, de dingen bij het oude te laten en dat is precies wat er niet meer lukt. Groei is niet ongedaan te maken, alleen door de dood. Het staat er heftig, maar terug in je oude doosje betekent voor jou jezelf verloochenen en een soort psychisch sterven.
Dit is een moeilijke en zware weg, maar je zult nu echt je eigen pad moeten gaan.
Als antwoord op je vraag 'komt dit ooit nog echt goed?". Het is heel goed mogelijk dat jullie relatie weer echt goed zal worden, maar niet op de oude manier. En vooral niet zolang jij de confrontatie met je man uit de weg blijft gaan en je zijn dreigementen blijft geloven (als je dit doet dan is het einde relatie). Kom voor jezelf op; je man heeft heel veel te verliezen.
Heel veel moed toegewenst.
Marieke

Waardeer jezelf van eva zurhorst

Dit boek is in dit draadje al eerder genoemt. Waardeer jezelf en verbeter je relatie van Eva Zurhorst, wie heeft dit boek in huis? De bieb hier heeft hem niet en hij is ook nergens te koop. Ik zou het graag willen lezen dus van wie kan ik dit boek overkopen of lenen?
Monique

Ot voor monique

Interbibliothecair leenverkeer (IBL) is het toverwoord. Even vragen in je eigen bieb of ze het voor jou uit een andere bieb willen lenen. Kost misschien 2 of 3 euro.

Huishouden

Vastberaden, ik wens je veel succes bij je reis! Ik denk dat financiele zelfstandigheden een van je belangrijkste uitgangspunten moet zijn. Volgens mij is je huwelijk geen lang leven meer beschoren. Als je dan vanaf het begin op eigen benen kunt staan is dat een prima uitgangspunt voor een zelfstandig en vrij leven (kan je man zijn zo belangrijke huishouden helemaal inrichten zoals hij wil).

Ik vind het onbegrijpelijk dat een man in 2009 nog kan zeggen dat het huishouden de belangrijkste taak van zijn vrouw is. Als mijn man zoiets zou zeggen zou ik onmiddellijk in staking gaan en naar een advocaat rennen voor een scheiding.

In een gelijkwaardige relatie behandel je elkaar met respect (geen woede explosies en geen narcistisch gedrag dus) en stimuleer je elkaar bij nieuwe ontwikkelingen. Jouw man ziet jou blijkbaar alleen als een soort hulpkracht, iemand die zijn leven moet faciliteren en niet als een gelijkwaardige partner.

Mijn two cents

Dag vastberaden,

Als je 't mij vraagt gaat het allang niet meer over die affaire. Je postings lezend denk ik dat het gebrek aan respect/gelijkwaardigheid (waar die affaire wel een uiting van was) je opbreekt. Eigenlijk ben je daar woest over, maar ook bang dat als je het op de spits drijft er een eind aan de huwelijk komt. En - ook wel begrijpelijk - probeer je nu die grote klap te voorkomen.

Je hebt veel te verliezen misschien, maar ook veel te winnen! Je zegt zelf dat je zo niet oud wilt worden, begin je maatregelen te treffen voor een echt zelfstandig bestaan. Ten slotte kun jij niet in je eentje zorgen voor een relatie waarin jullie beiden gelukkig zijn.

Ik wens je veel sterkte, het lijkt me allemaal niet gemakkelijk.

Laura 71

Superstoer hoor!

Dit is zeker geen klaagverhaal hoor. Je begint voor jezelf op te komen en dat is in het begin heel eng. Hartstikke stoer dat je toch je eigen weg begint te gaan en je niet meer laat dicteren door hem.
Zet hem op!
Marieke

Vastberaden,

deze zin raakt me: "Ik ben bang dat mijn behoefte aan zelfontplooiing er uiteindelijk toe zal leiden dat mijn kinderen - door mijn schuld - moeten leven met gescheiden ouders."

Jaren heb je het OK gevonden dat je jezelf niet ontplooide, heb je je ondergeschikt gemaakt aan je man (zo noem ik het maar even).

Hij kon en kan zijn gang gaan, zelfs zo erg dat hij een affaire heeft gehad.

Hij zal nooit 100 procent met je meegroeien, dat hoeft ook niet, maar zolang hij jou zo respectloos behandeld hoef je je om de drommel niét schuldig te voelen over een scheiding.

Nog even:

hij kiest ervoor om niet samen met jou te kijken hoe het anders kan, hoe hij jou kan helpen ontplooien........dat kan hij niet, want hij is een dominant persoon, die wil dat de dingen gaan zoals ze gaan. Gaat het anders, dan kan hij er niet mee omgaan.

Sterkte met alles.