Komt dit ooit nog echt goed?

Het is niet makkelijk

In een relatie kun je niet alleen veranderen. Ik denk dat in succesvolle relaties mensen elkaar de ruimte kunnen geven om te veranderen.
Je man hoeft niet naadloos met je mee te veranderen, maar een beetje ruimte om je eigen keuzes te maken lijkt mij niet teveel gevraagd. Ik kan geen enkele keuze bedenken die voor altijd onherroepelijk is, waarom moet jullie keus over de taakverdeling dat wel zijn? Is 10 jaar geen mooi moment om een dergelijke beslissing te evalueren en heroverwegen?

Je schrijft dat jouw behoefte aan zelfontplooiing jullie huwelijk in gevaar brengt, maar waarom is het niet de onwil van je man om te veranderen en de afspraken aan te passen, dat jullie huwelijk nu doet wankelen? Je man zet je onder flinke druk om vooral niets te veranderen en lijkt ook de schuld van deze onrust helemaal bij jou te leggen. Maar jouw behoefte aan autonomie is slechts de helft van het verhaal, de andere helft is je man die jou uit alle macht probeert op je oude plek te houden. Zonder deze tegenstand was er geen probleem. De dingen die je vraagt zijn niet buitenissig of extreem hoor, het zijn hele basale vrijheden. En er is moed voor nodig om, ook als je jaren wel hebt ingestemd, ze toch op te eisen.
Daarom superstoer! Zet hem op, laat je geen schuldgevoel aanpraten en geef je huwelijk nog niet op.
Marieke

Huishouden

ja jullie hebben samen zo die keuze gemaakt, maar keuzes veranderen weleens. Je bent toch ook weleens verhuisd, of hebt een ander kapsel genomen. Dat hij geen zin heeft om te leren hoe overhemden strijken gaat, kan ik me voorstellen.
Als het financieel haalbaar is doe dan wat ik al jaren doe. Ik wil ook carriere en werken en een goed huishouden. Man kan niet strijken en gaat het echt niet leren gaat echt niet op tijd thuis komen voor de boodschappen. Sindsdien komen hier de boodschappen met Albert en gaan de overhemden naar de stomerij. En iedere week wordt er 4 uur door iemand anders schoongemaakt.
Kost wat, het is een luxe, maar hier is het financieel mogelijk om dat te doen. Daarnaast kinderen 2 dagen naar de BSO en als het nodig is voor mijn werk koop ik een extra middag in. Als man op zijn thuis dag toch naar zijn werk moet, neem ik wel vrij of regel wat. Ik erger me niet meer maar regel het op mijn manier.

Het is een beetje take it or leave it. Ik wil iedere dag koken, maar ik zet na het eten geen stap voor het afruimen of de koffie.

Het is bijna ene poldermodel want ik blijf binnen onze keuzes en doe toch wat ik wil.
Dat lukt mij ook pas een paar jaar.

Maar het moet dan wel kunnen, ik weet niet hoeveel ruimte je freelance werk al (financieel) biedt.

Groet !!
Rijan

Ik vind het ook stoer

fijne term Marieke
Zijn manier van argumenteren is erg retorisch. Als jij zegt dat je je ergens niet prettig bij voelt, komt hij met rationele argumenten. Blijf er met je kop bij Vastberaden want dat schiet niet op. Hij kan 100 keer rationeel gelijk hebben maar daar voel jij je niet beter van! Ga niet in zijn rationele argumenten mee. Jij weet wat je voelt en wat je wil en kan doen om je beter te gaan voelen. Het is volkomen terecht dat je daar ruimte en aandacht voor vraagt. En natuurlijk wil hij daar niet aan want zijn vertrouwde leventje komt in het gedrang. Natuurlijk is dat belangrijk, hoe hij zich voelt, maar hoe jij je voelt is dat ook! Die mate van gelijkwaardigheid is ver te zoeken in jouw relatie als ik dat zo lees. Je hoeft je echt niet schuldig te voelen over het feit dat je jezelf meer ruimte toebedeelt dan je jaren gedaan hebt. Het wordt tijd om dat te doen!
Groet, Jo Hanna

Misschien een tip...

... die mij de ogen heeft geopend.

Als je de posting hierboven leest, weet je mijn verhaal, die zal ik je hier besparen.

Mijn man en ik zijn wel samen in therarapie, maar eigenlijk moet je het toch zelf doen. Dus meid, werk aan jezelf en dan krijg je beter zicht op de zaak. De omstandigheden kun je niet veranderen en de ander al helemaal dus.

Waar ik veel aan had was wat de therapeut tegen mij zei, toen ik gedrag van mijn man beschreef wat ik niet leuk vond, hij zei:
"dat mag hij best zeggen/vinden" Iedereen heeft recht op zijn mening. Er staat geen straf op gedrag (behalve als je de wet overtreedt)Ik werd woest, ik zocht erkenning en steun. Die kreeg ik niet.
Toen zei hij: "maar het is aan jou om je grens aan te geven" wat accepteer je en hoe zeg je dat.
Daar moest ik over nadenken. Toen vroeg ik: "en als hij daar niet naar wil luisteren?" Weer zei hij: "dat is weer zijn goed recht, we leven in een vrij land, alleen soms is gedrag niet sociaal gewenst" Als hij ondanks dat je je grens hebt aangegeven, herhaaldelijk dat gedrag blijft vertonen, dan is er een consequentie aan zijn gedrag verbonden en die bepaal je zelf.

En daar kon ik het mee doen. Maar....... toen ik daar goed over na ging denken en het in de praktijk ging brengen draaide de rollen om, of beter gezegd, werden wij meer gelijkwaardig. Ik vond/vind het heel moeilijk om mijn grens aan te geven, omdat ik hem niet kwijt wil en een pleaser ben, maar ik was "mijn eigen ik" ook kwijt en werd (ook daarom) verliefd op een ander. Dat is alleen niet de oplossing.

Ik heb al heel wat confrontaties met mijn man achter de rug, maar ik probeer elke keer te denken: wat wil ik?, vind ik dit sociaal gewenst gedrag? Zo niet, dan geef ik mijn grens aan. Mijn man moest er erg aan wennen en voelde zich in het nauw gedreven, maar ik bleef vriendelijk en bleef herhalen wat mijn grens was en liet me niet meer "onderdrukken" (iets te zwaar woord, maar je begrijpt me vast wel)Hij kan dan niet anders dan zijn gedrag aanpassen, anders is er een consequentie, namelijk dat ik niet met hem verder wil. Begrijp me goed het is geen manipulatie. Ook ik heb nare eigenschappen, waar ik aan moet en wil werken. Maar een man neemt de ruimte die hij krijgt en vrouwen geven vaak te veel ruimte (ok, ik chargeer, maar je begrijpt me wel)

Ik hoop dat je hier iets mee kan.

Sterkte en werk lekker aan jezelf, je bent het waard!!

Gevangenis

Zo'n huwelijk lijkt me eerder een gevangenis dan een fijne gelijkwaardige relatie waarin beide partners hun best doen de ander te stimuleren en gelukkig te maken.

Levenskunst

Marielle,
Voor mij is het Levenskunst om in minder ideale omstandigheden toch je weg te vinden en gelukkig te zijn. Mensen er op te wijzen dat hun omstandigheden niet optimaal zijn voegt weinig toe aan de vraag van iemand die een oplossing zoekt om in een niet ideale situatie haar weg te vinden.
Marieke

Vastberaden: alleen jij....

.... bent belangrijk en dan komt de rest.
Als je dat gaat zien, krijg je een andere verhouding met de mensen om je heen (lees: je partner) er is geen beter of meer waard.
Het is grenzen aangeven en je eigen koers varen en je ruimte terugpakken, die je bent verloren aangaande de reis van je relatie.

Hmmm, ik zeg dat net zo hard tegen mezelf.
Gedeelde smart is halve smart, toch?

Inderdaad

vastberaden stop met praten over die affaire. Heeft geen effect of op zijn best een negatief effect. Het is hier veel leuker sinds het daar niet meer over gaat. "Nee ik baal er niet van dat je zo laat thuis bent omdat ik denk dat je weer een affaire hebt, maar omdat je me gewoon erg lomp met het eten en de kinderen laat zitten zonder een telefoontje. Dat zou je met je voetbalvriendjes nog niet doen." Hier werd iedere kritiek van mij gepareerd mer het argument dat ik nog zuur deed vanwege de affaire ooit. En daar werd ik pas echt zuur van.

En advies 2. Pick your fights.

Je kunt ze niet allemaal winnen, dus kies degene die je winnen moet. Dit hou je niet vol.

Timewarp

Beste Vastberaden,
Je schrijft: "we hebben er destijds nou eenmaal voor gekozen dat ik voor de kinderen en het huishouden zorg" en daarom moeten daar mijn prioriteiten dus liggen.
Destijds waren jullie het allebei eens over de verdeling. Maar NU wil jij iets anders dan hij. Jouw man kan niet accepteren dat er veranderingen komen - behalve dan als het om zijn eigen dingen gaat. Voor jouw man betekent die keuze dat jij opgehokt blijft totdat de kinderen de deur uit zijn (hoewel ... dan is er ook nog altijd dat huishouden). Het lijkt me dat je er nooit in zou hebben toegestemd als je dit had geweten.
Het is natuurlijk volslagen belachelijk dat de visie die jouw man op het huwelijk heeft bepaalt of jij je wel of niet mag ontwikkelen. Daar loop je nu dus tegenaan.
Geef jezelf er niet de schuld van als dit onverhoopt fout gaat aflopen. Geen mens mag een ander zo beknotten. Jouw werk zal hij natuurlijk niet serieus nemen. Dat is gewoon een soort bezigheidstherapie voor verveelde luxepaardjes. Een uit de hand gelopen hobby waar je dan je werkster van kunt betalen. Onzin dus, want als je stopt met die 'hobby' kun je gewoon zelf weer ramen zemen.
pfffffffffff - ik dwaal af.
Tot slot nog een vraag. Stel dat het 10 jaar later is in je leven. Stel dat het jou is gelukt om je persoonlijke ontwikkeling meer prioriteit te geven. Het heeft je goed gedaan. Je hebt een interessante werkkring opgebouwd. Je bent gegroeid. Je hebt allerlei nieuwe contacten en misschien ook vriendschappen aangeknoopt. Kun je dan je man vergeven dat hij zich zo tegenover jou heeft opgesteld? (of misschien nog steeds doet?) Of blijft dit dan nog steeds een veenbrand. Een smeulend vuurtje?
Lita

Achteraf

Achteraf weet je vaak wat je anders had willen doen. Verplaats je eens in achter zou ik zeggen... Maak een plan, voer hem uit, en als het niet werkt, verander van koers.
Als relatie therapie echt geen optie is, dan maar wel zelf gaan hoor. Kan je toch samen met iemand je autonomie terugvinden. Misschien draait hij wel bij, misschien ook wel niet. Je kan nu toch niet meer terug naar hoe het was.
Die affaire en hoe jullie daarmee om zijn gegaan? Of die affaire, hoe jullie daarmee om zijn gegaan en hoe hij nu omgaat met jouw gevoelens? (onbewust, want hij weet het niet natuurlijk) Het gaat volgens mij niet zozeer om de symptomen maar om de ongelijkwaardigheid in jullie relatie. Hier hebben 'we' het al eerder eens over gehad, omdat ik veel herkende uit mijn eigen situatie. Helaas wou mijn man niet meegroeien. Is de relatie in sneltreinvaart om duizend en één redenen stuk gegaan. Maar een van zijn argumenten was ook: "Het is lullig hoor, als je vrouw zegt niet meer gelukkig te zijn, te willen veranderen, en dat vervolgens ook maar gewoon doet..." Jammergenoeg voor hem zag hij niet hoe goed het had kunnen worden tussen ons... Sinds bijna twee maanden nu heb ik mijn eigen stekje. Van veel dingen heb ik spijt, met veel dingen hem ik het moeilijk. Maar niet met het besluit mijn eigen gevoel te volgen en dus mijn eigen atonomie terug te vinden. Nogamaals ik denk niet dat het een omkeerbaar proces was. Het enige wat je kan doen is jezelf terugvinden en bedenken hoe je hem daarbij wil/gaat betrekken.
Nou, beetje warrig verhaal geworden, hopelijk heb je er toch wat aan.

Goed hé!

Vastberaden, geweldig! Waarschijnlijk was dit de enige manier waarop je man je boodschap eens echt wilde horen.

Ik hoop zo voor je dat dit het begin is van een betere verstandhouding tussen jullie!

Sterkte,
Laura 71

Respectloos

Jouw man kan ontzettend respectloos uit de hoek komen, vastberaden. Weet je ook waarom hij dat doet? Jij zit dagen alleen met kinderen, werk en huishouden. Een hele klus omdat allemaal goed draaiende te houden. Hij komt thuis, en zegt: Jij denkt ook helemaal nergens over na.

Goed dat je dat niet meer pikt. Zijn houding tegenover jou is echt niet normaal. Dat moet je je goed voor ogen houden.

Vastberaden: go girl!

Wat ontzettend goed.

Dat grenzen aangeven is echt DE SLEUTEL!!

Ik wens je alle geluk en goeds en als je man, gewoon "normaal" is, dan zal hij je meer gaan respecteren en ziet de toekomst er vast beter uit.

Je mag trots zijn op jezelf!!!

Veel succes

Vastberaden, veel succes met je nieuwe daadkracht en vastberadenheid! En met je werk natuurlijk. Werken en gewaardeerd worden door collega's en klanten kan veel zelfvertrouwen geven.