Kritiek op mijn persoon
Lang geleden dat ik hier geschreven heb, maar er is een situatie waar ik mij geen raad mee weet.
Vrijdag kwam op mijn werk onze CEO binnen om mij op mijn gedrag aan te spreken. Op zijn zachts gezegd was dat een onaangenaam gesprek: ik ben/lijk onverschillig, ongeïnteresseerd, zeg (hem) nooit goedendag, hij ziet mij als die eenzame die ergens vanachter zit, hij weet niet waar ik mee bezig ben en kan mijn werk dus niet appreciëren, hij vindt mij arrogant, ik heb een attitude problem, hij vraagt zich vaak af wat ik bij vergaderingen zit te doen (want ik breng niets bij en ben blijkbaar niet geïntereseerd), ik network niet voldoende, ik heb een managers functie maar ik gedraag mij er niet naar. Dat is het gesprek samengevat. Ik moet dit zien als 'feedback' waar ik wat mee kan doen. Hij is dan nog blijkbaar niet de enige die zo over mij denkt.
Nou, fijn, na 20 jaar dit op je bord krijgen. Ik weet helemaal niet wat ik nu moet gaan doen. Ik kan mezelf toch niet helemaal veranderen. Ik weet best dat ik streng en serieus overkom en het is niet de eerste keer dat ik ervan beschuldigd word arrogant te zijn. Maar dat is absoluut niet mijn bedoeling. Ik vind het erg moeilijk om te networken, heel de tijd te lachen tegen elke collega die ik tegenkom (en waarvan ik de helft niet ken), koetjes en kalfjes gesprekjes aan te gaan en gewoon, ‘losjes te zijn’. Ik heb in het verleden al bedacht om minder arrogant en onvriendelijk over te komen (soort van onzichtbaar zijn en altijd op de achtergrond zijn), maar dat werkt dus blijkbaar niet.
Ook een andere collega wijst mij er regelmatig op dat ik weer onverschillig kijk/ben: ik kijk nooit eens blij of vrolijk, ik heb een soort pokerface.
Ik heb geen idee waar ik moet beginnen. Dit gesprek ligt erg op mijn maag. Het idee dat ik altijd al heb, dat veel mensen mij niet mogen, is bij deze bevestigd, terwijl ik tegen niemand probeer gemeen of lastig te doen. Ik probeer gewoon onzichtbaar te zijn, maar dat gaat natuurlijk ook niet helemaal en is blijkbaar niet geapprecieerd.
Ik kan hier met niemand over praten dus hoor ik graag hier wat tips.
SVG
Wat vervelend zoveel kritiek wat eigenlijk meer op je persoon dan op gedrag is gericht.
Ik heb veel communicatie- trainingen en persoonlijke trajecten in het bedrijfsleven gegeven.
In de eerste plaats vind ik de manier waarop je leidinggevende feedback geeft niet zo constructief. Hij had beter kunnen benoemen op een uitnodigende manier wat je beter kan doen. Het helpt nooit iemand de grond in te praten. Iemand gaat zich alleen maar slecht voelen over zichzelf.
In de tweede plaats denk ik dat - als ik dit ' probleem'als casus als coach/trainer, zou krijgen, ik het volgende zou doen: Ik zou een situatie creëren, bijvoorbeeld met een acteur erbij, waarbij je gefilmd werd. Vervolgens zou ik het filmpje analyseren om te kijken op welke momenten je afstandelijk of nors overkomt. Dan zou ik de film met je gaan bekijken.
Het is mij gebleken dat mensen op deze manier heel makkelijk zien hoe ze overkomen, en het veel makkelijker kunnen corrigeren dan dat iemand ze het vertelt.
Vaak zagen mensen het zelf al, zonder dat ik iets aangaf, dan zeiden ze bijvoorbeeld "oh ja, ik zie het al, ik draai helemaal met mijn ogen weg, dat staat heel onverschillig, terwijl ik het op dat moment helemaal niet zo bedoelde".
Dat is het mooie van zo'n methode: jij weet wat er op zo'moment in je omgaat en waar je mee bezig was (misschien dacht je aan de boodschappen of iets moeilijks) en kan zien welk uiterlijk gedrag je daarbij gaat vertonen.
Val je zelf niet te zwaar, iedereen heeft zo zijn dingen. En natuurlijk ben je van binnen gewoon okay. Probeer het te zien, ook al is dat nu moeilijk want je voelt je waarschijnlijk gekwetst, als een kans om zelf meer lol en contact en plezier in je werk te krijgen. Zo had een goede leidinggevende je daar ook in moeten coachen imho: als een okay iemand, die haar werk goed doet en die we graag meer willen leren kennen.
Mijn tips
Communicatie verloopt voor een groot deel via lichaamstaal. "Gewoon onzichtbaar" willen zijn behoort niet alleen tot de onmogelijkheden; het geeft bovendien de boodschap af over bar weinig zelfvertrouwen te beschikken. Dat is voor sommigen een niet te versmaden uitnodiging om jou onheus te bejegenen.
Geen idee of de betreffende CEO dat heeft gedaan. Dat is aan jou om te beoordelen. Het argument dat je een arrogante indruk wekt, zou ik wel serieus nemen. Hoezeer het ook als fundamentele kritiek op jouw persoon overkomt; er valt wél wat aan te doen. En dat op zichzelf biedt perspectief op verbetering van de situatie. Zo bezien betreft het opbouwende kritiek.
Ik vraag me intussen af waarom je wilt dat men je niet ziet.
Rode krullenbol
Auw, wat pijnlijk zeg
Nou, als het op intermenselijk contact aankomt, is hij zelf ook niet echt een schoolvoorbeeld! Laat dat gegeven je gevoel in ieder geval iets minder negatief maken.
Maar, hij geeft aan dat hij (en misschien zelfs ook anderen) niet tevreden is over jou in je werk. En hoe de boodschap ook gebracht is, als je daar wil blijven werken zul je er toch wat mee moeten. De kunst is dus het als feedback te zien, waar je wat mee kan. En het zien als een kans om jezelf te ontwikkelen. Want dat kan echt, ook op dit vlak.
Als je een beetje tot rust bent gekomen, zou ik naar deze CEO stappen en aangeven dat je zeker bereid bent om aan jezelf te werken, maar dat je daar dan graag hulp bij wilt, omdat het je zelf tot nu toe niet (voldoende) gelukt is. Daar zou je dan dus een coach voor willen. Bijvoorbeeld om via een methode zoals Marinet aanhaalt aan je eigen presentatie te werken.
Je geeft aan dat je probeert 'jezelf onzichtbaar te maken', maar dat is natuurlijk om te beginnen onmogelijk, maar als leidinggevende zeker onwenselijk. En niet nodig, want waarom zou je onzichtbaar willen zijn? Jij bent toch als mens de moeite waard, hoe dan ook? Misschien voel je je daar wel prettiger bij, maar in een leidinggevende functie bij een blijkbaar groot bedrijf is onzichtbaar zijn geen positieve eigenschap. Ik snap wel dat de CEO daar een probleem mee heeft eerlijk gezegd. Als je daardoor ook niet actief bijdraagt aan vergaderingen en zo, kan ik me heel goed voorstellen dat er uiteindelijk een beeld ontstaat van een medewerker die niet echt een wezenlijke bijdrage levert. Ook al is dat absoluut niet waar, maar 'image is everything'.
Misschien is dit ook een goed moment om te overdenken wat je zelf wilt in je werk. Niet iedereen is in de wieg gelegd om leiding te geven. Als jij de sterke behoefte hebt om 'onzichtbaar' te zijn, dan kan dat dus betekenen dat jij daardoor niet als leidinggevende kunt werken. Daar is niks mis mee, maar het is wel verstandig om dan te bespreken dat je misschien in een andere functie beter tot je recht komt.
Of je probeert je aan die behoefte te ontworstelen, en zorgt ervoor dat je in een vergadering wél het woord neemt/durft te nemen. Of dat vraagt om meer inhoudelijke kennis, of om een training presenteren of spreken in het openbaar, of om een assertiviteitstraining weet ik niet, misschien allemaal, maar dat moet jij zelf bepalen.
Daarnaast ben je blijkbaar niet iemand van de koetjes en kalfjes en het netwerken. Dat kan, maar dat is om prettig te functioneren in onze maatschappij wel een beetje noodzakelijk. Daar kun je mee oefenen. Online kun je genoeg cursussen vinden. Of misschien zijn er familie, vrienden of misschien wel collega's waar je je vertrouwd genoeg bij voelt om dat te vragen en die er wel goed in zijn. Het is in ieder geval iets dat je best kunt leren, ook al vind je het lastig. Zie het als een noodzakelijk onderdeel van je werk. Maar ook in je privéleven kun je er plezier van hebben.
Hoe dan ook, ga het gesprek aan (met de CEO of P&O of wie dan ook) en zorg dat je je waarde voor het bedrijf duidelijker leert 'verkopen'. Succes!
Ceo nieuw?
Als hij nieuw is is hij misschien wel bezig om iedereen die hem niet aanstaat eruit te werken. Pas op de dossieropbouw...
Moeilijk
Niets is zo subjectief als houding en gedrag. Maar ik neem aan dat je de afgelopen jaren wel eens functioneringsgesprekken hebt gehad. Combineer die met je functieomschrijving, en regel een officieel gesprek met personeelszaken erbij. Laat zwart op wit zetten aan welke functieeisen je wél voldoet, en zorg dat heel duidelijk wordt afgesproken wat jij én de werkgever (!) gaan doen om te zorgen dat je (weer) volledig voldoet.
Daarmee sta je sterker als dit verkeerd afloopt.
Feedback
Ik ben blij met de feedback die jullie geven. Het is misschien een idee om wat coaching te doen, maar dat moet ik dan met onze HR afd. bekijken.
Ik kan echt wel presenteren, ik krijg van de mensen die ik training geef, altijd heel positieve feedback en de vraag voor meer training… en in het soort werk dat ik doe is dat niet zo voor de hand liggend. Maar ik denk dat onze CEO daar zich niet van bewust is. Hij gaf ook als voorbeeld dat ik nooit eens bij hem langskom (in zijn kantoor), terwijl ik dat bewust niet doe omdat hij altijd erg druk is en ik zijn tijd niet wil verspillen. Hij gaf nog wat andere voorbeelden van zaken die lang geleden zijn. Ik denk dat hij zich aan mij stoort, al lang, en het is steeds maar erger geworden.
Nu had ik hem de dag ervoor gezien toen we beiden een kort praatje maakten met een andere collega, en daarbij had ik hem dus geen goedendag gezegd… we waren dan ook beiden in gesprek. Ik heb de indruk dat hij altijd tegen iedereen gedag zegt, behalve tegen mij. Wellicht, zo denk ik nu, om te testen of ik iets zal zeggen. Dat doe ik dan meestal niet want hij zegt zelf toch ook niets. Het gesprek kwam bij hem van lange opgekropte frustratie is mijn indruk, hij is te hard geweest in zijn woorden, heeft hij dezelfde dag nog gezegd. Ik begrijp alleen niet goed waarom hij blijkbaar zoveel jaar gewacht heeft, ik heb in ieder geval laten weten dat ik apprecieer dat hij dit gesprek met mij heeft gehad, al had ik het graag vroeg er geweten. Ondertussen is er volgens mij veel misverstand ontstaan waardoor bepaald gedrag nog meer uitvergroot wordt. Hij had ook duidelijk navraag gedaan over mij bij zijn directe rapportees en een deel daarvan herkende mij niet in zijn beschrijving, wat hem dan blijkbaar ook tegen de borst stuitte, dat ik tegen sommige mensen wel gedag zeg. Een deel van wat ik doe is eigenlijk heel doordacht, net om niet te storen. Ik zal in een vergadering ook enkel maar iets zeggen als ik dat vanuit mijn expertise nodig acht, is alles oké, dan zeg ik inderdaad niet veel want dan le er ik, aar mijn eigen mening, geen waardevolle toevoeging.
Ik heb zoals gezegd een nogal specifieke functie binnen het bedrijf, ik kan niet zomaar wat anders gaan doen. Ik heb best een dikke huid maar dit is erg onaangenaam.
En nee, we werken beiden al langvoor dit bedrijf. Hij is niet nieuw.
Wat Ad en Knurf zeggen
Helaas komt het vaker voor dat iemand opeens geen goed meer kan doen. En op een gegeven moment wordt hij/zij weggedegradeerd of als boventallig ontslagen. Als hij/zij inmiddels niet weggepest is.
Tijd voor een goed gesprek, zoals Knurf al aangeeft. Want het kan toch niet zo zijn dat er na al die jaren opeens zoveel mis is!
Ontslagen worden?
De teneur hier is niet zo positief natuurlijk maar hij heeft mij achteraf wel gezegd dat ik mij "voor de rest geen zorgen moet maken". Ik denk dus niet dat hij mij wil laten ontslaan, of toch vooralsnog niet. Ik ga er maar vanuit dat dit uitdrukkelijk in een gesprek gaan vragen niet al te slim is, en dat ik eerder maar moet tonen dat ik van goede wil ben.
Ook vandaag vroeg hij mij of alles goed is met mij, dus ik denk dat hij van zichzelf wel vindt dat hij nogal uitgesproken zijn mening heeft gegeven. Maar ik moet natuurlijk in mijn achterhoofd houden dat hij toch bepaalde plannen heeft.
Ik zal hem een van de dagen gaan zeggen dat ik hard over zijn feedvack aan het denken ben en dat hij wellicht gelijk heeft, en dat ik daaraan wil werken. En nogmaals herhalen dat ik hem echt niet het gevoel wil geven dat ik hem als baas niet zou respecteren, want dat gevoel heeft hij blijkbaar. En dan een gesprek aanvragen bij HR want ik denk niet dat ik hier zelf uitkom.
Kan ik verder nog wat doen?
En verder
Hopelijk ben je lid van de vakbond. Daar zou ik een orienterend gesprek mee zien te voeren, zodat er vast een dossier opgebouwd kan worden mocht het ineens uit de hand gaan lopen. Dan heb je alvast een open lijntje.
Mijn ervaring met de vakbond is dat je ook daar inmiddels met bureaucratie te maken kunt krijgen, een intake, er gaat tijd overheen. Liever leg je vast contact en vraagt wat je kunt doen, en laten.
Mee aan de slag
Wat ik lees is dat je eigenlijk een groot deel wel snapt wat je bedoelt en het eerder heb gehoord. Ik zou ermee aan de slag gaan als ik jou was. Je kunt natuurlijk energie steken in bedenken dat zijn manier van feedback geven niet ok was (zoals sommigen hier suggereren) of vooral inzetten op je indekken tegen dossieropbouw (altijd wel verstandig) maar als je vooral in de spiegel kijkt en jezelf gaat doorontwikkelen dan heb je ook minder te vrezen van een dossier.
Dat je in trainingen die je geeft positieve respons krijgt betekent dus dat je helemaal niet zo’n poker-face bent/hebt. Blijkbaar zit het wél in je om geïnteresseerd en betrokken over te komen. Dat lijkt me een mooi aanknopingspunt voor jezelf. Daarnaast is dat onzichtbaar willen zijn waarschijnlijk een belemmerende overtuiging, als je die voor jezelf kunt ontrafelen en herkaderen vermoed ik dat je zonder het zelf door te hebben stappen zal zetten.
Kortom, mijn advies zou zijn om je stoute schoenen aan te trekken en aan de slag te gaan met jezelf, daar je energie in te steken.
Als je vanuit hr geen coach of training mag kun je overwegen het zelf te regelen. Of je gaat een paar mooie boeken hierover lezen, Ted talks kijken, praten met collega’s (die je vertrouwd en eerlijk zullen zijn) en vrienden. Praat erover en luister goed naar wat mensen terugzeggen. Luister naar wat zij zien waar het je wel lukt, niet om je te verdedigen (natuurlijke neiging) maar om te onderzoeken wat wanneer voor jou werkt.
Ik durf te wedden dat je hier nooit spijt van zal krijgen 😀
Bespreek het
"Hij gaf ook als voorbeeld dat ik nooit eens bij hem langskom (in zijn kantoor), terwijl ik dat bewust niet doe omdat hij altijd erg druk is en ik zijn tijd niet wil verspillen." Vertel hem dit! Waarschijnlijk heeft hij geen idee.
"Nu had ik hem de dag ervoor gezien toen we beiden een kort praatje maakten met een andere collega, en daarbij had ik hem dus geen goedendag gezegd… we waren dan ook beiden in gesprek. Ik heb de indruk dat hij altijd tegen iedereen gedag zegt, behalve tegen mij. Wellicht, zo denk ik nu, om te testen of ik iets zal zeggen. Dat doe ik dan meestal niet want hij zegt zelf toch ook niets." Zeg dit ook. Het verkalart waarom jij geen gedag zei, niet omdat je dat niet wilde, maar omdat hij je niet leek uit te nodigen om dat te doen.
"Ik zal in een vergadering ook enkel maar iets zeggen als ik dat vanuit mijn expertise nodig acht, is alles oké, dan zeg ik inderdaad niet veel want dan le er ik, aar mijn eigen mening, geen waardevolle toevoeging." Weer: je bent stil met een (in jouw ogen) goede bedoeling. Leg dit uit. Wil hij graag dat je meebabbelt? Dan kun je dat doen, maar dan worden de vergaderingen onnodig langer. Maar het kan, natuurlijk.
Ik vind je verder nogal passief en gelaten overkomen in je teksten, en dat past wel een beetje bij wat je baas over je zegt. Waarschijnlijk verwacht hij van een manager dat die iets meer op de voorgrond treedt, wat uitgesprokener is en zijn/haar eigen plan trekt. Vraag dit na.
Coaching lijkt me een goed idee, jezelf ontwikkelen is nooit slecht en je toont je goede wil.
introvert vs extravert
Het kan ook heel goed de verkeerde interpretatie van gedrag van een extravert tov een introvert zijn.
Ik zal ook niets in een vergadering zeggen dat niets toevoegd. Alleen hebben ze bij mij inmiddels wel geleerd dat als ik dan iets zeg het wel slim is om te luisteren en mijn input te overwegen. Het wordt wat lastig als 3 van de 3 deelnemers introvert zijn en 2 praying mantis gedrag hebben. Voordeel is dat een vergadering altijd efficient is.
Het is gedrag dat aan te leren is, lastig maar het kan.
Tja
Die CEO heeft het wellicht niet heel vriendelijk gebracht, maar de kritiek “ik heb een managers functie maar ik gedraag mij er niet naar” zou natuurlijk wel terecht kunnen zijn. Ik weet niet precies wat jouw management functie inhoud, maar van managers wordt in het algemeen verwacht dat ze open en benaderbaar zijn, met name, maar niet exclusief, als ze ook leiding geven aan anderen. Ik zou de kritiek dus ter harte nemen en proberen er iets positiefs mee te doen. Wat ik me wel afvraag, hoelang heb je deze management functie al? Is hier nooit eerder formeel over gesproken tijdens een functionerings- of beoordelingsgesprek?
Aan de slag
Ik ben echt wel blij met de tips die ik hier krijg. Er is heel wat om aan te werken aan mezelf en ik heb dat nooit gedaan omdat ik vrees dat er dan een beetje een beerput opengaat, omdat er wel één en ander fout is in mijn leven (ook persoonlijk). Ik denk dat dit uitstraalt in mijn hele persoonlijkheid, terwijl ik altijd dacht dat niemand dat kan zien.
Maar als ik al op professioneel vlak training kan volgen, ben ik misschien al een eind op weg.
Los daarvan vind ik dat hij ook weinig rekening houdt met het profiel dat er verwacht werd voor mijn job: iemand die zelfstandig is en haar plan trekt. Mijns inziens doe ik dat, misschien teveel. Ik ben als enige binnen ons bedrijf een apart departement, ik hoor ook echt gewoon nergens bij. Als je op deze manier 20 jaar werkt en je plan trekt (want je heb tenslotte geen enkele collega om mee te overleggen), is het wel hard om te horen dat ze je dan zien als 'die eenzame die ergens vanachter zit'. Dat is wel een beetje wat ze zochten.
Maar ik wil verder niet in een welles/nietes discussie met hem belanden, dus ik zal toch op mijn tong moeten bijten want ik sta hier niet in de sterkste positie.
Ander werk zoeken zou natuurlijk ook gaan maar dat is wellicht gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Flavia
Praying mantis? Is dat als je na de vergadering je manager opeet?
SVG
"Maar ik wil verder niet in een welles/nietes discussie met hem belanden, dus ik zal toch op mijn tong moeten bijten want ik sta hier niet in de sterkste positie."
Als je het goed insteekt, hoeft een gesprek met die CEO echt geen welles/nietes discussie te worden. Dat hij zich blijkbaar ongemakkelijk voelt over zijn aanpak biedt denk ik een mooie kans om dat gesprek dan opnieuw te voeren, maar dan allebei goed voorbereid. Jij legt, zoals je hier heel helder doet, uit waarom je doet wat je doet. En hij kan vertellen hoe hij het graag anders zou zien.
Ik heb niet de indruk dat hij erop uit is je te ontslaan, maar hij wil duidelijk wel graag dat dingen anders gaan dan dat ze nu gaan. Als twee volwassenen moet je elkaar dan toch wel ergens halverwege kunnen vinden denk ik.
Jij vindt van jezelf dat er best wel wat is waar je zelf aan zou willen werken, maar je bent bang dat er dan een beerput open gaat. Dat gevoel herken ik wel een beetje. Misschien zou het dan juist goed zijn om dat proces te starten vanuit het werkperspectief. Dan zit er toch (lijkt mij) minder emotie in, en focus je meer op gedrag(sverandering). Dat kan een heel goede eerste stap zijn. En misschien zelfs wel genoeg.
En tot slot: je zit al 20 jaar op dezelfde plek. En destijds zochten ze jou, iemand die in een solistische functie prima functioneert. Maar tijden veranderen, de wereld verandert, het bedrijf verandert en dus ook functies en de eisen die aan medewerkers gesteld worden. Je kunt, als dat bij jou inderdaad het geval is, een andere baan zoeken, maar je kunt ook (eerst) proberen om zelf een beetje mee te groeien. Daar leer je sowieso van. Ik zou daar zeker eerst op inzetten. Buiten de deur solliciteren kan altijd nog. Tenzij je natuurlijk nu alles gaat heroverwegen en het toch niet zo ziet zitten om de komende 20 jaar hier nog te blijven werken...
Mwoa
Ik zou ook pissig zijn.
En het niet al te persoonlijk opvatten, blijkbaar zat hem iets flink dwars. (en misschien niets met jou te maken)
Echt niet netjes.
Maar wrs is het het beste dat te negeren en proberen constructief in gesprek te gaan over wat hij precies wil zien.
Daar kun je mee aan de slag en je pikt er vooral de zaken uit waar je zelf voordeel van kunt hebben.
Iets als babbelen hoef je echt niet te gaan doen als dat je zo tegenstaat. (hoewel het ook weer als een uitdaging kan voelen!)
Doen alsof je dit punt serieus neemt is ook ok.
Blijf vooral jezelf!
(en door heel netjes en constructief het gesprek aan te gaan kun je je leidinggevende ook nog wat leren door goed voorbeeld!)
neu, mijn manager hoef ik niet op te eten, die zit meestal niet bij de overleggen waar ik bij zit en is de andere praying mantis in mijn afdeling. 
Meer als: Ik leg aan het eind mijn punt op tafel en houd dat vast. (en blijk in 99% van de gevallen gelijk te hebben) Anders zeg ik niets.
Oprecht verbaasd
Ben ik op mijn beurt over de reactie van Libera. Misschien komt het anders op mij over dan het is bedoeld maar ik krijg de indruk dat daar gezegd wordt; blijf zoals je bent maar wek de schijn dat je iets met de feedback doet. Verander hooguit iets waar je zelf profijt van kunt hebben.
Is dat serieus een aanvliegroute? Of begrijp ik het nou verkeerd?
Ook ben ik geboeid door de uitspraak ‘blijf vooral jezelf’. Het eerste wat ik dan denk is: waarom? En meteen erachteraan: wat betekent dat dan?
We veranderen toch allemaal in het leven? Leren dingen bij en af, zien welk gedrag constructief werkt en wat niet, in welke context bij welke mensen. Er is geen één handleiding of succesformule, je blijft aanpassen bij schakelen. Dat is toch ok? Tuurlijk blijf je in een bepaalde kern dezelfde maar je ontwikkelt je toch ?
Tuurlijk ontwikkel je verder
Maar waarom zou je zo'n ongelofelijk botte, ongenuanceerde en ongevoelige boodschap van een CEO serieus nemen?
Kan hoor, en mag, wat mij betreft. Maar naast je neer leggen en/of er de punten uit pikken waar je iets aan kunt hebben is wat mij betreft minstens even legitiem.
Mijn 2 cents
Arrogant lijken komt me bekend voor. Oorzaak: onzekerheid/verlegenheid. Een kind zei een keer tegen zijn moeder over mij: mamma wat kijkt die mevrouw boos. Oh help, echt??
Wat mij geholpen heeft, is om mij bewust wat luchtiger te gaan gedragen. Ik was ook aan de serieuze kant en een beetje oppervlakkig doen ging me niet zo goed af, maar ik heb gemerkt dat het geen kwaad kon om me dat meer eigen te maken. Er hoeft niet elke minuut van de dag een diepere betekenis achter alles te zitten, je mag ook weleens een grapje maken, je hoofd om een hoekje steken met alleen 'hallo, lekker geslapen?', of 'hoe was je vakantie?', of iemand vragen om een blokje om te gaan tijdens de lunch. Omdat je misschien toch wat onzeker bent, bedenk je misschien téveel hoe je overkomt, of je bepaalde dingen wel kunt zeggen, of je haar wel goed zit, je broek niet stom is enzovoorts. Je zou op die manier veel te veel met je ongemakken bezig kunnen zijn en dat vreet ten eerste energie, maar zorgt er ook voor dat je leuke kant maar niet de kans krijgt. Dus: leer om jezelf minder serieus te nemen, zelfspot is een uitermate belangrijke eigenschap die je misschien wat meer kunt ontwikkelen. Leer jezelf om niet altijd serieus te dóen. In het begin zal het misschien wennen zijn, maar oefening baart kunst.
Dat je een functie hebt waarin je niet echt ergens bij hoort, betekent misschien juist ook dat je daardoor de vrijheid hebt om contact te maken met mensen van alle afdelingen om je heen. Als manager word je, vind ik, geacht om toch een beetje met mensen om te kunnen gaan, dus hoe horkerig de boodschap ook is overgebracht, het lijkt me wel zaak om te bespreken hoe je dit eens aan kunt pakken. Ik zou dus teruggaan en vragen of er trainingsmogelijkheden zijn waar je gebruik van kunt maken.
Eens met Kaaskopje
Ik heb 'small talk' ook moeten leren. En dat is inderdaad met een praatje over het weer, de vakantie, iets in het nieuws, de opening van een nieuwe bioscoop.
Hebben jullie een kantine? Of gaan er mensen buiten wandelen tijdens de lunch? Kijk of je kunt aanhaken.
Herkenbaar
Ik ben erg introvert, in de betekenis dat contact energie vreet en ik weinig op heb met kletspraat, maar ik heb ook ADHD waardoor ik soms heel impulsief kan zijn en ook heel druk. Je kunt je voorstellen dat dit niet altijd heel sociaal wenselijk gedrag oplevert. Ik ben gelukkig ook slim (en heel bescheiden 
) dus ik kan over het algemeen goed het gewenste gedrag aanleren, en ik zie ook de voordelen van je wat luchtiger opatellen, zoals ook Kaaskopje zegt. Het hoeft en is niet altijd zo zwaar als je het in je hoofd maakt.
Verder dacht ik ook altijd dat er een enorme beerput open zou gaan als ik in therapie ging. Bleek erg mee te vallen: ik was menselijk, met fouten. Who knew.
Los van hoe de boodschap werd gebracht denk ik wel dat je op termijn echt wel wat kunt hebben aan deze feedback. Eens goed naar je eigen manier van dingen aanpakken kijken kan nooit kwaad.
Wekelijks werkoverleg
SVG werkt nogal zelfstandig en op een eilandje. Ze doet haar functie prima en er zijn geen klachten over slechte voorbereidingen. Ze is bij afdelingsvergaderingen maar zegt niet zo veel. Ik denk dat haar ceo niet goed zicht heeft op wat ze doet en daarom best onprofessioneel handelde. Het feit dat hij daarna vroeg hoe het met haar ging, is m.i. een blijk van het feit dat hij daar zelf ook van bewust is maar dit niet durft toe te geven.
Toch kan SVG iets doen om de ceo te pleasen; wekelijks 1:1 werkoverleg. Dat schept ook gelegenheid om over onderwerpen te praten die niet werkgerelateed te zijn of om te laten blijken dat je helemaal niet zo arrogant bent als men denkt.
Ergens vind ik het ook wel jammer dat je niet geaccepteerd wordt zoals je bent terwijl je prima je baan vervult. Kijk eerst een periode van wekelijks werkoverleg aan. Bespreek anders met de vertrouwenspersoon over de wijze waarop je ceo je benaderde en je open staat voor advies aangaande een cursus.
Kanttekening: er bestaan diverse cursussen. Wel een overweging waard om die via HR op te starten of buiten je werk om.
hier
betwijfelde mijn baas wel eens of ik eigenlijk wel wat deed, ook nogal beledigend dus. Dat kwam doordat ik verzoeken uit het hele bedrijf krijg, waar hij dus geen zicht op had. Ik heb hem toen elke maand verveeld met een precies bijgehouden overzicht van wat ik gedaan had voor welke afdeling. Toen hoorde ik die geluiden nooit meer.
Het idee van Flanagan vind ik dus goed: geef hem wat hij wil, laat je regelmatig zien, desnoods tot hij je op zijn knieën smeekt hem met rust te laten. Als je iemand regelmatig ziet, komen eventuele irritaties ook wat makkelijker ter sprake, dan is het niet meteen een heel gesprek dat alleen maar over jouw nadelen gaat. En dan kun je dat weerleggen of accepteren en er wat mee doen. En alles loopt soepeler, je vraagt elkaar makkelijker even iets.
Info om over na te denken
Vooreest, dank allen voor de gegeven feedback. Ik ben ondertussen een paar dagen erg druk geweest en had geen tijd om te antwoorden. Maar ik heb alle reacties gelezen en er staan veel waardevolle zaken waar ik mee aaan de slag kan.
Ik heb het voorval ook nog met 2 collega's besproken. De eerste omdat CEO daar in beknoptere bewoordingen zelf zijn beklag tegen had gedaan. Zij vond vooral dat hij zelf een gebrek aan leiderschap had getoond door klaarblijkelijk al zo lang gefrustreerd tov mij rond te lopen en ik moest het allemaal niet te zwaar opnemen. Collega waar ik zelf mee gesproken heb, begreep wel hoe de reactie er kon komen. Naar zijn zeggen, geniet onze CEO nogal wat aandacht en veel mensen dansen nogal naar zijn pijpen. Maar ik ben niet zo iemand die snel onder de indruk is, de CEO heeft weinig vat op mij. En collega kan zich goed indenken dat dat voor CEO heel frustrerend is. Ik ben dan toch "onzichtbaar" maar niet in goede zin. Deze collega vind mij net "heel authentiek omdat ik ben hoe ik ben (eigenzinnig en eigenwijs)". Ik doe niet mee met de rest maar doe vooral mijn eigen ding. Dat is wel zo en dat is inderdaad een punt waar ik wellicht aan zal moeten werken. Die koetjes en kalfjes, wat luchtiger in het leven staan, meer netwerken enzovoort, maar dat zal niet evident worden. Na mijn vakantie zal ik dus bij HR eens gaan horen wat voor training ik kan gaan volgen.
Collega
Hebben die collega’s eigenlijk wel regelmatig 1:1-werkoverleg met de ceo?
Zo ja, neem daar dan een voorbeeld aan zodat hij geen reden heeft tot klagen.
Het is niet nodig om ‘veel’ te veranderen; iets vaker informeren kan al voldoende zijn.
Een ceo heeft in principe geen tijd voor koetjes en kalfjes of problemen; daar hebben ze helemaal geen behoefte aan. Dus probeer ook jezelf te blijven; geen overbodige meepraterijen om in een goed blaadje te komen.
Overbodige meepraterij
Is soms wel waar de wereld op draait.
Sommige managers hebben dat gewoon nodig.
Veranderen
moet je mijns inziens alleen doen als je het zelf nodig vindt.
Ik ben ook introvert, maar heb voor mezelf een evenwicht gevonden. Enerzijds door als ik wat zeg, zorg dat het een bijdrage levert aan de discussie. Aan de andere kant door te luisteren naar mensen bij de 'smalltalk' momenten. Ik heb al menig collega aangenaam verrast door te vragen naar een situatie waarover ze een paar weken eerder hadden verteld wat plaats zou vinden. Ik vind mensen erg bijzonder en interessant en dat gebruik ik dus.
Ik hoop dat jij ook een balans kan vinden in wat voor jou werkt.
Daarnaast vind ik het managen van je CEO erg ondermaats. Hij had vanuit zijn functie beter moeten weten en op een rustig moment een constructief gesprek aan moeten gaan, waarbij hij rekening houdt met het feit dat jij nu eenmaal een ander persoon bent dan hij is. Hij is immers iemand die ook de personen moet managen, wat heel anders is dan jouw functie.
Dus werk aan jezelf als jij het gevoel hebt dat het goed is voor je, maar til er niet te zwaar aan. In mijn ogen heeft de CEO hierbij een hele grote fout op het gebied van people management gemaakt.
Ik zou dit als CEO nooit doen
Dat je feedback geeft aan iemand is evident, maar wat ik hier lees...
Ik heb zelf herhaaldelijk leiding gegeven aan meerdere teams, en probeerde ze altijd op een manier te benaderen waarbij de mens voor mij voorop stond: ik kan geen topprestatie leveren als mijn team zich niet goed voelt.
In de managementlagen wordt je altijd geleerd om op een opbouwende manier feedback te geven, in plaats van mensen af te kraken. Of je nu als teamleader een gesprek met een werknemer hebt, of wanneer je als CEO een gesprek met een manager hebt, dat is te allen tijde hetzelfde.
Komt dit vaker voor? Ik zou dit als ik jou was als feedbackpunt richting jouw CEO gooien. Als die er niet naar wil luisteren, misschien een idee om gewoon eens wat te 'shoppen'?
