Lang - ben ik onuitstaanbaar?

Laat jezelf zien

Hallo iemand.

Het gaat niet om over koetjes en kalfjes kunnen praten. Het gaat erom dat je jezelf laat zien. Laat zien en horen wie je bent. Andermans zorgen aanhoren en daar de juiste vragen over stellen is prima, maar er ontstaat pas wederkerigheid als je ook wat over jezelf vertelt. Wat je bezig houdt, wat je leuk vindt of wat je vervelend vindt. Dus ja ook zeggen dat je het jammer vind dat je niet bent uitgenodigd en de volgende keer graag wil meedoen.

Ik zeg niet dat dat gemakkelijk is. Volgens mij ben je gewoon een leuk mens. Durf jezelf te laten zien. Het zal je verrassen wat je terugkrijgt.

En ik vind je wel een meester in het invullen van wat anderen wel niet denken of vinden. En soms ook wel erg negatief. Dat mensen er plezier aan beleven dat jij overslagen wordt. Meestal is dat echt niet het geval.

Als er oud zeer zit vanuit je jeugd, ga er mee aan de slag. Maar de situatie verandert pas als je zelf actie onderneemt.

Veel succes.

Marlou

Het koetjes-en kalfjes boek

Het koetjes en kalfjes boek is van Debra Fine. Zij vond het vroeger ook moeilijk om zomaar een praatje te maken maar heeft zichzelf daar erg in getraind. Nu is ze zo'n grote expert dat ze zonder enig probleem een heel boek volwauwelt. Wat mij betreft niet echt de moeite waard dus. Het boek heet Small Talk, hier is een stukje over het boek te vinden:
http://vrouw.nl/site/list_messages/4490

Iemand, nog een vraagje

Ik heb nog een vraag aan je. Blijkbaar ben je het luisterend oor voor veel mensen (scheiding, verboden liefde etc.) Heb je aan 1 van die mensen die jou in vertrouwen namen wel eens het verhaal verteld wat je hier neerschrijft en wat jou blijkbaar bezig houdt? En zo nee waarom niet?

Marlou

Marlou

Je vraagt of ik al ooit iemand in vertrouwen heb genomen voor mijn problemen. Het antwoord is kort: nee (behalve dan deels de in het begin vermelde ex-collega (wij hadden een gelijkaardige gezinssituatie).

Niemand weet hoe ik mij voel; er is eigenlijk ook niemand die mij echt kent; met inbegrip van mijn man.

Waarom ik niet eens over mijn eigen problemen vertel? omdat er teveel zijn. En een aantal van mijn problemen zijn echt niet om zomaar over te vertellen; ik zou niet weten aan wie; zelfs niet aan mijn vriendinnen die ik al zovele jaren ken. Of net omdat ik ze al zo vele jaren ken. Dat komt omdat een deel van hen mij aanziet als 'geslaagd in het leven'. Ze denken dat mijn relatie goed is, dat met mijn kinderen alles goed gaat (al weten ze wel dat 1 van hen een echt probleem heeft), dat het leuk en interessant is op mijn werk. Daar gaat natuurlijk een jarenlange geschiedenis aan vooraf.

Vele van mijn vriendinnen werken minder en op een 'lager'nivo dan ikzelf, en ze vinden het allemaal zo knap 'hoe ik alles combineer'. En ,atuurlijk weten ze wel dat man en ik eens ruzies hebben, maar ja, op zich is dat niet bijzonder.

En dan de verhalen over de vernederingen die ik als kind moest ondergaan, te vernederend om daar maar met wie dan ook over te moeten spreken. Ik zou letterlijk de woorden niet uit mijn mond krijgen.

En alles is gedurende vele jaren geëscalleerd. Je bent nooit eens gerust. Nu heb ik kinderen die ik moet grootbrengen. Als zij groter zijn, zal alles misschien gemakkelijker worden. Maar ik ben ondertussen te gesloten geworden om echt met iemand te spreken. En dat straalt dus op mij af als 'een muur om mij heen'.

Een lang verhaal helaas op een korte vraag.

Tipje

Alleen eerste en laatste berichtje gelezen, en mijn idee zou zijn: praat eens met een psycholoog of bezoek een haptotherapeut. Kan je veel opleveren.

Dus je bent ook maar gewoon een mens

Beste iemand je schreef;Ze denken dat mijn relatie goed is, dat met mijn kinderen alles goed gaat (al weten ze wel dat 1 van hen een echt probleem heeft), dat het leuk en interessant is op mijn werk.
Vele van mijn vriendinnen werken minder en op een \'lager\'nivo dan ikzelf, en ze vinden het allemaal zo knap \'hoe ik alles combineer\'.

Dus eigenlijk wil je gewoon een ideaalbeeld in stand houden, bij jou gaat alles goed, jij bent beter dan andere mensen.

Prachtig!

Wat werkt dit toch mooi, je hebt nu heel veel over jezelf verteld en ik krijg een steeds beter beeld van je. Je bent nu zo open. Hier durf je het wel, lijkt het. Oefen dan maar op ons zou ik zeggen!
Ik ben zelf ook totaal niet openhartig. Ook zo van, waar moet ik beginnen, ik worstel met zoveel dingen. Maar de zeldzame momenten dat ik wel openhartig was, werd ik vaak verrast door een hartverwarmende reactie van de ander.
En dan leer je dat je je moet openstellen, wil je kunnen ontvangen waar je behoefte aan hebt. Want de ander kan het niet ruiken.

Onuitstaanbaar?

Je begon dit draadje met de vraag of je onuitstaanbaar bent. Ja en nee. Je bent onuitstaanbaar als je je voordoet als die goeduitziende, geslaagde, zelfverzekerde vrouw die alles zo goed weet te combineren en die weliswaar altijd een luisterend oor biedt aan anderen maar nooit iemand anders haar vertrouwen gunt. En nee, je bent niet onuitstaanbaar als je je twijfels en onzekerheden laat zien. Want tjonge wat herkenbaar en menselijk ben je dan.
En net zoals jij graag voor anderen klaar staat zullen anderen dat voor jou doen.

Je kaartte trouwens wel zaken aan waardoor ik denk dat professionele hulp op z'n plaats is.
Wat moet jij trouwens moe zijn van altijd zo'n masker ophouden.

Stel je kwetsbaar op

Laat de ware jij zien, vertel je vriendinnen gewoon dat je ruzie hebt met je man, en dat je daar van baalt, niemand is perfect. En als iemand dat LIJKT, is dat idd soms onuitstaanbaar.
Eerlijk zijn zorgt ervoor dat mensen zich met jou kunnen indentificeren, Je praat nl liever met iemand die in het zelfde schuitje zit en die je begrijpt dan iemand die daar allemaal boven lijkt te staan.
sterkte, want het lijkt me vreselijk om je zo eenzaam te voelen!
groet polly

Hier ook een onuitstaanbaar iemand

Goh, ben je m'n tweelingzus ofzo?
Ik maak hetzelfde mee met (ex-)collega's, (oude) vrienden, oude schoolkameraden, ...
Ik heb me ooit ook eens afgevraagd waarom????
Om de een of andere reden trek ik inderdaad ook de klaaggevallen aan. Nu ben ik een jaar single en je kunt je niet voorstellen hoeveel mannen al geprobeerd hebben! Voorkomen is voor mij heel belangrijk, samen met hetzelfde niveau. Maar de man die mijn hoge eisen stelt, kruist blijkbaar mijn pad niet. O ja, nu heb ik een nieuwe vriend op internet leren kennen. The looks and the same level, behalve dat die er toch maar rare gewoontes op na houdt, lol.
Weet je (n)iemand, stop met jezelf te kwellen. Vergelijk jouw leven niet met dat van een ander. Je bent eenmaal niet hetzelfde. Maar...laat een ander ook eens weten wat je wilt! Tja, als het feestje al gedaan is, kan je niets meer doen. Maar als je hoort over een uitnodiging en je hebt niets gehad, gewoon vragen joh! Ik had dat probleem ook en ben op de man af gestapt. Het antwoord was simpel! "Oh, maar ik dacht dat je niet van feestjes hield. Je hebt al zoveel uitnodigingen afgeslagen." Tja, ik kies toch liever zelf of ik kom of niet, lol.
Een goede oefening om wat meer uit jezelf te komen: zeg goedemorgen, -middag of -avond aan alle mensen die je pad kruisen, bekenden én onbekenden. In het begin verklaren ze je gek maar na een tijdje zeggen ze eerst goedendag.

Blinde vlek

Je hebt een bepaald beeld van jezelf. het lijkt me heel waarschijnlijk dat jouw beeld van jezelf heel anders is dan andere mensen van je hebben. Ik herken namelijk het geen je schrijft wel. Ik vond mezelf aardig, vriendelijk, spontaan, grappig. Ik werd ooit omschreven als : Arrogant, te direct, sarcastisch. Mensen waren een beetje bang voor me. Als ik iemand niet mag is dat blijkbaar gelijk duidelijk. Mijn humor heeft veel zelfspot en soms wat sarcasme en mijn spontaniteit gaat hand in hand met mijn directe manier van benaderen. Vraag mensen die je vertrouwd eens om jou te beschrijven. Kan heel verhelderend werken.

Groetjes Sisi

Verbaasd

ik ben verbaasd over de vele reakties die ik krijg, en ik apprecieer ze allemaal.

Ergens boven schrijft bieke dat ik gewoon mijn masker wil ophouden. Dat lijkt/is inderdaad zo maar de reden is heel simpeler: als ik mijn vriendinnen dan eindelijk eens zie, wil ik ze niet belasten met mijn problemen. Dan praat je algauw over de kinderen, de sport die je niet hebt volgehouden en dringend weer eens moet opnemen en uiteraard de gewoonlijke weet-je-wie-ik-onlangs-nog-gezien-heb praat. Het past gewoon op zo'n moment niet om die aangename middag of avond te verpesten met een klaagverhaal. Maar inderdaad hou ik dus mijn masker wel op, maar niet omwille van mijn uitstraling.

Charlie: eergisteren heb ik een dineetje gehad met een man die nu in zijn 2e relatie zit, en die ik heb leren kennen tijdens zijn scheiding - en ja, ik was het luisterend oor (vind ik trouwens niet erg hoor). Hij wou mij nog eens zien, lang geleden en blabla. We zouden gaan eten, maar toen liet hij mij weten dat het "bij hem thuis toch veel rustiger was". En wat denk je? Ja, zijn tweede relatie loopt op de klippen, en heeft er geen zin meer in. Hij is wel een van de weinige personen die mij toch wel wat beter kent, en ik heb gisteren wel echt goed met hem kunnen praten; ook over mijn eigen problemen. Het enige is dat 2 mensen met een gelijk probleem elkaar vaak alleen verstreken (wat hem op ongewenste ideeën bracht). Als luisterend oor kies ik dus maar beter een vrouw .

En sisi: herkenbaar als je schrijft: "Ik vond mezelf aardig, vriendelijk, spontaan, grappig. Ik werd ooit omschreven als : Arrogant, te direct, sarcastisch. Mensen waren een beetje bang voor me." Ik vind mezelf niet een toonbeeld van vriendelijkheid, maar ik vind mezelf wel redelijk grappig, als is het dan een meer sarcastische humor, ik kan ook heel erg direct zijn. Toch denk ik vaak dat mensen dat wel appreciëren, anders zouden ze niet steeds terugkomen, al ben ik veel diplomatischer geworden door de jaren heen.
Maar ik weet hoe mensen mijn zien: beetje arrogant, afstandelijk. En dan val ik -gelukkig- beter mee als ze mij leren kennen. Dat ik moeite heb een spontane lach te voorschijn te toveren voor een onbekende, helpt mij evenwel niet om van het beeld van de beetje norse, arrogante vrouw af te raken.

Uit jullie reakties heb ik ook begrepen dat ik niet teveel moet denken wat andere denken, misschien vul ik dingen soms verkeerd in –maar ik heb nu eenmaal een hoofd dat nooit slaapt.

Ik ga echt eens te rade bij mezelf. Ik heb hier veel interessante opmerkingen gelezen. Het roer moet stilletjes aan een beetje worden omgedraaid en ik zie een en ander met betere moed tegemoet.

Vriendin van mijn vriendin

Hoi,

Ik herken jou verhaal deels door hoe een vriendin van mijn vriendin is. Ik zie haar zo nu en dan op een verjaardag of borrel maar het contact gaat vaak stroef. Ik vind haar eigenlijk geen leuk gezelschap. Ik krijg het gevoel dat ze ons (de andere vriendinnen) maar oppervlakkig en dom vindt, is wellicht helemaal niet zo, maar zo komt ze over. Ze verbetert mensen snel, lacht zelden om grapjes van anderen en tja... het gaat gewoon stroef. Ik voel me niet prettig in haar aanwezigheid. Zeker ook omdat ze weinig over zichzelf loslaat. Herken je daar iets in? En nogmaals, ik en mijn vriendinnen zijn helemaal niet opervlakkig, vaak gaan onze gesprekken ook de diepte in maar dat gebeurt niet zo snel op een borrel met veel andere mensen erbij, dan gaat het meer over ditjes en datjes.
Ik heb wel gemerkt (was vroeger ook meer gesloten) dat juist ook het delen van jouw problemen en probleempjes prettig kan worden ervaren door anderen. Mensen willen ook graag anderen helpen en putten uit eigen ervaringen en die tips weer doorgeven. Uiteraard moet je wel aanvoelen welk probleem je wel of niet kan neerleggen, sommige dingen bespreek ik alleen onder vier ogen maar soms gooi ik iets wat ik ervaren heb gewoon in de groep.
Het is denk ik wel lastig om ' ineens' te veranderen, je vrienden van nu kennen je zo niet, maar beetje bij beetje zou ik toch eens wat proberen te veranderen.

Groetjes
Maxime

Groupmail?

als je een mailtje naar een groep stuurt op je werk, zit jouw adres er dan wel tussen? Als je per afdeling een groep hebt, dan is het logisch dat ze niet aan je denken, omdat ze denken het aan "iedereen" te sturen. Zou ik niet persoonlijk opvatten. Gewoon vragen of jouw adres aan de afdelingen waar je nauw mee samenwerkt toegevoegd kan worden.

En wat betreft contact met mensen op de sportschool, dat krijg je ook niet als je naar je schoenen loopt te staren. Wat let jou om andere mensen aan te spreken? Maareh, ik ben erg extravert, ben naar veel sportscholen gegaan, maar het gesprek is nooit verder gegaan dan het weer om eerlijk te zeggen. Stel je er dus ook niet teveel van voor.

Lieve iemand

Van jouw verhalen word ik echt een beetje verdrietig. Het lijkt wel alsof je in je eigen ogen niet bestaat. Met niet bestaan bedoel ik dat het wel lijkt alsof je in je eigen ogen geen rechten hebt zoals andere mensen die wel hebben.

Je gunt jezelf niet het recht om over jezelf te vertellen maar luistert wel eindeloos naar anderen.

Je gunt jezelf niet het recht om je eigen mening te zeggen maar vraagt je wel voortdurend af wat anderen denken.

Je gunt jezelf niet het recht om jezelf te waarderen.

Je gunt jezelf zelfs niet het recht om (al was het maar voor jezelf) toe te geven dat je ongelukkig bent en moe van alle problemen.

Wil je het jezelf alsjeblieft gunnen om hier iets aan te doen? Ga naar een coach, een psycholoog, een haptonoom, wie dan ook die je kan helpen om gelukkig(er) te worden. Het leven hoeft namelijk helemaal geen lange aaneenschakeling van lijdzaam gedragen lijden te zijn. Het leven is leuk (meestal) VOOROPGESTELD dat je het jezelf kunt gunnen te weten wat je wilt, te erkennen wat je wel en niet bevalt in je leven, oplossingen te zoeken voor dingen die je wilt veranderen en vooral: te praten over jezelf en over wat je echt, echt, echt bezighoudt.

Geef jezelf alsjeblieft een dikke knuffel en ga actief op zoek naar wegen om gelukkiger te worden. De sleutel ligt in jezelf en er zijn genoeg mensen die je kunnen helpen die te vinden. Ik gun het je zo!

Hes@