Lastige spagaat tussen zorg en gevoel
Liefde in voor- en tegenspoed. Dat is makkelijk gezegd, maar de praktijk is soms weerbarstig. Ik ken mijn partner nu ruim 15 jaar en ben nog steeds gek op haar. Zolang ik haar ken heeft ze last van een lichamelijke beperking waardoor ze chronisch rugpijn heeft. Zowel de pijn als de diverse therapiën hiervoor vergen veel van haar, onze relatie en ons gezin. Ik probeer haar hierin te ondersteunen; met vallen en opstaan.
Het lastige in deze situatie is een verschil in behoefte en energie voor lichamelijke intimiteit. Het is voor mij vanzelfsprekend dat mijn partner door haar lichamelijke beperking niet mijn behoeftes kan voorzien. No hard feelings en wat mij betreft ook geen verwachtingen. Ík heb echter een gezond libido en merk dat het mij in toenemende mate niet meer lukt om deze gevoelens/behoeftes te negeren of weg te duwen. En door het gebrek aan 'uitlaatklep' merk ik dat dit alleen maar erger wordt...
Het probleem is niet alleen dit 'fact of life' maar ook het onvermogen hierover met mijn partner te spreken, omdat dit thema bij gevoelens van minderwaardigheid oproept ('ik ben een slechte echtgenoot'). Dit wil ik in geen geval! In dit geval acht ik het middel (praten) erger dan de kwaal. Mijn vraag is: hoe kom ik uit deze impasse en kan ik lucht/ruimte creëren voor mijzelf zonder onze broze relatie onnodig onder spanning te zetten?
Een wanhopige Romeo
2 dingen of nee 3
Ten eerste vind ik dat je heel liefdevol over je vrouw schrijft. Ik hoop dat ze zelf beseft hoe goed jij het met haar voor hebt.
Ten tweede zul je zelf ook best weten dat seks op meer manieren kan en dat het zelfs mogelijk is om zonder de rug te belasten veel mogelijk is. Is dat bespreekbaar? Of is de pijn altijd zo hevig dat het al pijnlijk is als je naar haar wijst?
Ten derde: ik heb het er met mijn man ook wel eens over gehad. Ik kan me situaties voorstellen dat er over een oplossing buitenshuis gepraat moet worden. Als er niks meer mogelijk is op seksueel gebied zou het voor mij bespreekbaar worden dat mijn man het elders gaat halen. Zolang hij er thuis maar geen gedetailleerd verslag van gaat doen. Ik zou het er namelijk wel moeilijk mee hebben.
Mijn tweede punt is een rare zin
Ik hoop dat je eromheen kunt lezen
Beste romeo
Wat goed dat je dit zegt. Toevallig zag ik laatst in de krant een advertentie van een man die om deze reden een minnares zocht. Het is een taboe, maar wel de realiteit voor veel mensen
Voor mij is het ook bekend, al heeft mijn partner psychische problemen.
Wij zijn na veel tranen vergieten overeen gekomen dat hij niet aan mijn sexuele behoeften kan voldoen ( doen alsof het leuk is is erg verdrietig), en ik moet doen wat me zelf goed lijkt. Ik heb een vriendje voor zo af en toe maar dan wel helemaal lekker en dat is voor ons de oplossing. Ik vertel niet de details en meestal niet wanneer ik hem zie. Man heeft zelfs gezegd dat ik met 'minnaar' op vakantie zou kunnen gaan als ik dat wilde. Ik wil niet bij hem weg want er staan te veel goede dingen tegenover. Wie weet wordt het ooit beter maar dan wil ik geen gefrustreerde zuurpruim zijn. Het heeft mij heel erg opgelucht !
Herkenning!
Dank voor het begrip en het meedenken! Een hele opluchting om te horen dat er meer/andere mensen zijn die deze situatie herkennen.
Dit soort oplossingen zijn denk ik alleen een optie als beide partners zich daar lekker bij voelen. Ik denk dat alleen al het suggereren van deze oplossingsrichting al te veel confronterend zal zijn ('ik schiet te kort als echtgenoot').
RomeO
Romeo
Romeo,
Je schrijft "Ik denk dat alleen al het suggereren van deze oplossingsrichting al te veel confronterend zal zijn (\'ik schiet te kort als echtgenoot\')." Bedoel je dat je vrouw je dit zou verwijten, dat je te kort schiet?
Ik denk dat met je onvervulde behoeftes blijven zitten, op termijn ook niet gezond is voor jou.
Of een minnares nemen een oplossing is, weet ik niet. Daar komt toch ook veel persoonlijks en intiems bij kijken en dat kan natuurlijk bedreigend zijn voor je relatie met je vrouw.
Waarom probeer je niet om het in het "professionele" circuit te gaan zoeken? Naar het schijnt - ikzelf heb hiermee geen ervaring - zijn er genoeg goede prostituees die naast het zuiver "technische" werk ook aandacht geven en goed kunnen luisteren.
Succes om hieruit te raken!
Oplossingsrichtingen...
Dank voor jouw reactie. Ik denk dat ik een paar dingen kan verhelderen:
ad. 1 - Ik doe mijn best om er het beste van te maken. Daar mijn partner al genoeg op haar bordje heeft en ik haar bovendien niet kan/wil veranderen leek het me wijs om eerst oplossingsrichtingen te vinden waar ik zelf mee aan de slag kan. Bijv. therapie of medicatie om mijn behoeftes/libido af te remmen. Heeft iemand daar toevallig positieve ervaringen mee?
ad. 2 - Ons probleem is niet zo zeer pijn tijdens 'de daad', maar meer een algehele vermoeidheid en overgevoeligheid bij mijn partner voor alle vormen van aanraking. Ik masseer haar 2x per dag voor pijnbestrijding (niet echt voor ontspanning...) en die aanraking is eigenlijk al te veel...
ad. 3 - Ik heb niet echt een goed beeld van oplossingen 'buitenshuis'. Ik ben niet bepaald dogmatisch of conservatief, maar ik ken eigenlijk geen positieve voorbeelden van buitenechtelijke 'oplossingen'. Des te meer voorbeelden van kapotgelopen relaties door 'oplossingen buitenshuis'. En dat is het laatste waar ik op zit te wachten!!
Anyway: dank voor het meedenken!
RomeO
Uitleg
Hallo Hilde,
Dank voor het meedenken!
Ik constateer dat ik mij niet helder genoeg heb uitgedrukt. Doordat mijn partner veel pijn en weinig energie heeft kan ze niet half doen wat zij zou willen of 'moeten'. Door het fysieke probleem (pijn/vermoeidheid) ontstaan er bij haar allerlei lastige geestelijke processen, o.a. van depressie en minderwaardigheid: 'ik schiet te kort als moeder, collega, echtgenoot, etc.'.
Dit klinkt allemaal heel dramatisch nu ik dit op schrijf; veel mensen zullen haar van de buitenkant zo niet kennen; maar het is wel een belangrijke realiteit waar we beiden mee moeten leven. Ik zie het als mijn rol om haar zoveel te bevestigen in wat ze wel kan, en uit handen te nemen wat voor haar goed/realistisch/gezond is. Spreken over mijn onvervulde behoeftes valt voor mijn gevoel in het niet vergeleken met haar onvervulde behoeftes. Bovendien confronteert het haar met dingen die zij ook graag wil, maar niet kan en vind ik daarom eigenlijk onwenselijk.
Bij het 'professionele circuit' dat jij noemt voel ik me niet zo lekker... Maar ik ken dan eigenlijk alleen de maatschappelijke probleemverhalen (vrouwenhandel, onvrijwillige participatie en buurtoverlast). Daarbij vind ik dat je zoiets niet stiekem moet doen. Of ben ik daarin te naief?
Romeo
Meedenken
Romeo,
Allereerst vind ik dat je op een mooie respectvolle manier schrijft over je relatie en je probleem daarin. Omgaan met deze aandoening is duidelijk voor alle partijen zwaar.
Je wilt een oplossing voor je onvervulde behoeften waar ook je vrouw zich ik kan vinden, maar tegelijkertijd wil je het niet met haar bespreken. Dat wordt lastig natuurlijk. Je beeld van het professionele circuit is wel wat beperkt. Er zijn ook vrouwen die "vanuit huis" geheel vrijwillig in deze business werken.
Heb je in je omgeving iemand om over je probleem te praten? Kunnen praten over problemen brengt vaak voor een deel al verlichting. En een ander idee, misschien wat ongebruikelijk maar in mijn ogen denkbaar. Heb je misschien iemand in je naaste omgeving die jou uit vriendschap ook fysieke intimiteit zou kunnen geven. In mijn ogen zou zoiets vanuit vriendschap heel goed kunnen.
De vraag of een oplossing "buitenshuis" stiekem zou kunnen kan hier niemand voor je beantwoorden, want dat hangt af van hoe je zelf in elkaar steekt en hoe je in je relatie zit.
Ik vind het nemen van medicijnen om heel natuurlijke menselijke gevoelens te onderdrukken trouwens een heel treurige gedachte.
Ik wens je veel sterkte en hoop dat je een weg vindt om hiermee om te gaan.
Marlou
Nog wat meedenken
Dag Romeo,
Als ik jouw verhaal lees, merk ik een grote bezorgdheid op naar je partner toe. Je hebt heel veel voor haar over en je wilt het haar zo veel mogelijk naar de zin maken, op meerdere vlakken. Dat is erg bewonderenswaardig, echt wel. Hoedje af!
Ik vraag me echter af of je eigen behoeften minimaliseren of aan de kant zetten wel zo goed is voor je eigen welzijn. Het lijkt wel of je jezelf wil opofferen voor je vrouw. Maar anderzijds wil je toch ook je eigen behoeften vervullen, anders zou je hier niet posten, denk ik dan.
Je schrijft “Spreken over mijn onvervulde behoeftes valt voor mijn gevoel in het niet vergeleken met haar onvervulde behoeftes. Bovendien confronteert het haar met dingen die zij ook graag wil, maar niet kan en vind ik daarom eigenlijk onwenselijk.“. Heb je er al met haar over gesproken? Of vul je hier zelf in wat zij erover denkt? Hierin kan ik Marlou alleen maar bijtreden.
Ik snap je terughoudendheid bij wat ik het 'professionele circuit' noem. Ik dacht er vroeger zelf ook zo over, en zou het vroeger ook niet gesuggereerd hebben als mogelijke oplossing, maar heb intussen van een kennis ook al andere verhalen gehoord. Het zijn dus niet noodzakelijk probleemverhalen, gelukkig maar. Ook Marlou geeft dit aan.
Het stiekem doen lijkt me geen goed idee, niet voor jezelf en ook niet voor je vrouw. Daarom ook weer: het er toch maar eens met haar over hebben?
Het voorstel van Marlou (iemand uit je naaste omgeving) lijkt heel mooi, maar ik ben bang dat daar emotionele moeilijkheden om de hoek kunnen komen kijken.
Een andere weg: kan je hierover met je huisarts praten? Ik denk niet dat je de enige bent in een dergelijke situatie. Misschien heeft je huisarts hier dus al ervaring mee en kan die je misschien helpen?
Tot slot een persoonlijke opmerking. Ik probeerde me in jouw situatie in te leven en hoe ik het zou vinden als mijn partner met dit probleem zou zitten. Ik zou zeker graag weten hoe hij zich erbij voelt, dus ik zou het niet fijn vinden als hij mij er buiten zou laten. En dan denk ik dat ik hem zelf zou aanraden een oplossing buitenshuis te zoeken, want ik zou toch wel willen dat hij gelukkig is, omdat ik van hem hou. Een erg intieme oplossing (minnares of een bevriend persoon) zou ik minder zien zitten, omdat ik dan bang zou zijn dat ik hem ook emotioneel en niet enkel lichamelijk zou "verliezen". Maar, zoals ik al schreef, dit is mijn persoonlijke beleving.
Heel veel sterkte!
Hilde
Poging tot 'probleemdefinitie.'..
Hoi Marlou,
Dank voor het meedenken. Ik ben het met jou eens dat een mechanische oplossing voor een gevoelsprobleem waarschijnlijk iets te gemakkelijk gezegd is. Al denkend, schrijvend en teruglezend probeer ik mijn probleem in perspectief te zien. In hoe verre weegt mijn 'probleem' op tegen de worsteling van mijn partner?
Het probleem is misschien niet alleen mijn 'worsteling met onvervulde behoeftes' maar vooral het zoeken naar een manier/plek om dit te bespreken. Het lastige is dat een gesprek over deze zaken met de persoon met wie ik het zou moeten & willen bespreken, onwenslijke consequenties heeft (voor mijn partner). Misschien ben ik hierin te voorzichtig en schiet ik door in mijn poging om mijn partner te ontzien en niet onnodig met pijnlijke vragen te belasten.
Ik merk dat ik het moeilijk vind om andere mensen hierover in vertrouwen te nemen. En ook om over deze dingen te schrijven. Al denkend zou ik mijn probleem kunnen herdefiniëren als 'hoe vind ik mensen die mij verder kunnen helpen?' Dat is mooi; daar kan ik mee aan de slag, maar...
Laten we dit spoor eens verder doorlopen. Ik heb een paar mensen in gedachten in ons sociale netwerk die ik over deze zaak in vertrouwen zou kunnen nemen. Ik wil niet arrogant overkomen, maar hierbij meen ik eigenlijk op voorhand al te weten wat hun inhoudelijke reactie zal zijn: leren accepter dat mijn behoeften onvervulbaar zijn. Daarmee kom ik tot een verdere aanscherping van mijn probleemstelling: wil ik dit wel accepteren? Lastige vraag.
Daarmee kom ik bij twee andere punten die jij noemt:
1. Wil ik mij wel verdiepen in oplossingen buitenshuis?
2. Wil ik hierover nadenken zonder mijn partner daarin te betrekken. Met deze laatste vraag ben ik weer terug bij af.
Tja, ik denk dat ik het vooral mijzelf erg lastig maak. De oplossing ligt voor een deel in praten. Met mijn partner (wetende dat ik veel overhoop haal) en met een vertrouwenspersoon (waarbij ik de reactie weet).
Wish me good luck....
RomeO
Vertrouwenspersoon
Romeo,
Wat ik in mijn vorige posting schreef over de huisarts: die zou ook een vertrouwenspersoon kunnen zijn?
En ook, nog maar eens over de professionele dames: er zijn naar het schijnt prostituees die echt goed luisteren en hulp bieden, in de eerste plaats. Bovendien denk ik dat ook zij al dergelijke "klanten" over de vloer gehad hebben.
Blijft dan nog je drempel: kan/wil je hierover met je partner praten?
Moeilijk, moeilijk....
Nogmaals probleemdefinitie
Ik probeer met je mee te denken Romeo over de "definitie van het probleem". Deze zaken vallen mij op:
1. je bent een meester in het invullen wat anderen wel niet zullen zeggen/denken. Je denkt de reactie van je vrouw en een eventuele vertrouwenspersoon al te weten zonder het ze te hebben voorgelegd. Stel jezelf meer open voor anderen en je zult verbaasd zijn over de reacties. Zoals je wellicht ook hier al merkt.
2. waarom leg je de onvervulde behoeftes van je vrouw en jezelf op een weegschaal en geef je ze een rangorde. Je vindt de een erger dan het ander. Dat is niet nodig en niet zinvol. Beschouw het los van elkaar.
3. wat Hilde ook al schreef je stelt jezelf wel heel erg op de achtergrond en doet er alles aan dat te doen wat het beste is voor je vrouw. Bewonderenswaardig maar op de langere termijn ga je daar misschien zelf aan onderdoor en daar heeft niemand iets aan.
4. En ook ik zou van mijn partner graag willen weten als er dit soort zaken zouden spelen. Je partner kan misschien veel dingen niet meer, maar misschien kan en wil ze nog wel een goede gesprekspartner zijn om samen na te denken over dingen die jou bezig houden en dwars zitten.
Het lijkt me in elk geval goed dit met iemand te bespreken. Als je dit niet met je vrouw wilt bespreken dan misschien een goede vriend/vriendin of huisarts.
En good luck wens ik je zeker. Het lijkt me een moeilijke en frustrerende situatie.
Marlou
Verstand versus gevoel
Hoi Marlou,
Dank voor jouw scherpzinnige vragen. Voor een deel zijn het ook mijn vragen... Een korte reactie:
ad. 1 en 4. Ik kan meestal wel goed inschatten waar mensen staan. Daarbij is deze kwestie niet heel nieuw - hooguit de lading ervan - en is in dit afgelopen jaren regelmatig onderwerp van gesprek geweest, waardoor ik wel enig beeld heb van hoe 'de kaarten liggen'.
2. Ik leg de behoeftes van mijzelf en mijn partner niet bewust op een weegschaal. Ik constateer dat alleen al het gesprek hierover haar meer problemen (vooral in geestelijke zin) bezorgd en daarmee ook onze relatie en onze omgang op korte termijn zal bemoeilijken. Dat is de eerste link. Daaruit volgt mijn kosten/baten-analyse: lost het echt iets op en is het de kosten waard?! Gezien eerdere gesprekken over deze zaak: nee.
3. Ik lijk mijzelf misschien wel wat weg te cijferen, maar ben uiteindelijk heel pragmatisch: wat levert het mij op? Brengt een volgende stap mij wel dichter bij een oplossing?
Praten is in zichzelf al heel goed (en dat ga ik zeker doen!) maar zal vrijwel zeker leiden tot de conclusie dat 'sommige behoeften onvervulbaar' zijn en dat ik dat moet leren accepteren. Maar nu mijn spagaag: verstandelijk gezien ben ik het daar zeer mee eens - alleen merk ik dat de praktijk + mijn gevoel zich daar niet naar voegen.
Aanzet tot oplossing
Romeo,
in jouw laatste reactie geef je eigenlijk zelf al een deel van de oplossing aan:"verstandelijk gezien ben ik het daar zeer mee eens - alleen merk ik dat de praktijk + mijn gevoel zich daar niet naar voegen."
Kan ik hieruit concluderen dat je eigenlijk je gevoel wil volgen en niet zozeer je verstand, maar dat dit besef je verscheurt?
Je vraagt je ook af "wat levert het mij op? Brengt een volgende stap mij wel dichter bij een oplossing?". Ik zou hier wel zeker "ja" durven op zeggen. Immers, als jij je er naar je gevoel beter door voelt, zal het jou als mens én als partner vollediger maken, en zal het jou als bonus wellicht nog meer energie opleveren om voor je partner te zorgen.
Ik ben ervan overtuigd dat je eerst en vooral goed voor jezelf moet zorgen, en dat je dan ook goed kan zorgen voor anderen.
Hilde
Praten
Je gaat wel heel snel Romeo. In jouw ogen leidt praten (met wie dan ook) tot een wel heel snelle conclusie. Maar als je praten nou eens ziet als een manier om je gevoel meer toe te laten, om te zoeken naar een nieuw evenwicht tussen gevoel en verstand. Verstand heb je, zo te lezen, altijd de boventoon laten voeren maar wat heeft het je opgeleverd? Een spagaat tussen verstand en gevoel waarin je vast zit en je je wanhopig voelt. het wordt dus toch tijd om meer naar je gevoel te gaan luisteren.
Zie het in gesprek gaan dus ook niet als een snelle weg naar een oplossing maar, zoals Hilde het zo mooi verwoord, als een weg naar een completer mens dat ook ruimte geeft aan zijn gevoel.
je hebt het over eerdere gesprekken over je behoefte aan meer intimiteit. Waren die wel met je partner? Gaven die geen enkele ruimte tot een verder gesprek? Het is goed te lezen dat je in elk geval gaat praten hierover.
Marlou
Hoofd en buik
Nog even een reactie op Marlou. Zij schrijft dat je in een spagaat zit tussen hoofd en gevoel en dat je dat wanhopig maakt.
Mooie analyse. Het is onbekend terrein voor jou. Je gevoel dwingt je als het ware dat je ernaar zou luisteren, maar je hoofd, dat is je bekende weg. Maar, onbekend is onbemind, het is alleen knap beangstigend.
Waag de sprong, en luister naar je (buik)gevoel. Je lijkt me iemand die heel erg in zijn hoofd zit. Probeer wat meer te gronden, te aarden, om zo meer evenwicht te vinden. Het lijkt dat je lichaam dat ook aangeeft, anders had je de behoeften niet die je voelt!
Een mogelijke weg zou kunnen zijn met een healingtherapeut te gaan praten. Het is verbazend wat werken met je chakra's kan doen!
En nu laat ik je even met rust.
Ik wens je veel wijsheid
Hilde
Genoeg gedacht!
Beste Hilde en Marlou,
Jullie verwoorden heel goed hoe ik mijn probleem beleef. Excuus voor de rationalisaties die denk ik ten onrechte het idee wekken dat ik vooral 'in mijn hoofd zit'. Ik zie een gesprek ook meer als een 'proces' en 'verbindingsmedium' dan als middel om ergens te komen.
Ik vind dat ik iets met mijn gevoel moet doen en eigenlijk was ook de aanleiding van deze casus. Hierbij botst mijn gevoel en behoefte aan lichamelijkheid met de realiteit van 'zorgen voor'. Door het thema met mijn partner weer aan te zwengelen kan ik op korte termijn even mijn hart luchten en komt er mogelijk meer begip. Maar zie ik ook extra spanningen onstaan - zeker als 'buitenshuis' oplossingen ter sprake komen. Hierbij geven mijn hoofd + verantwoordelijkheidsgevoel een waarschuwingssignaal...
Zoals gezegd: misschien denk ik te veel en moet ik 'het proces' maar gewoon aangaan. Het leven is en blijft per slot van rekening een avontuur.
In ieder geval bedankt voor het meedenken!
RomeO
Romeo
Het is niet simpel, wat jij je "probleem" noemt, maar het is mooi dat je er mee bezig durft te zijn.
Ik wens je heel veel succes in je proces. Laat je ook eens weten hoe het evolueert?
Hilde
Praat
Beste Romeo, het beste advies dat ik je kan geven is al gegeven. Ga naar de Huisarts. Misschien zijn er wel meer oplossingen mogelijk dan jij denkt of ziet. Ook jouw vrouw is niet gebaat bij een Romeo die zich zo ongelukkig voelt.
Aanvulling
Met praten bedoel ik uiting geven aan je gevoelens van wanhoop, frustratie, boosheid en verdriet om wat er niet meer is in je relatie. En keer op keer zal je nog steeds geen oplossing zien, maar geef je wel ruimte aan je gevoel. Het is eigenlijk het traject dat JuliA beschrijft. Ook zij zijn ongetwijfeld niet meteen op het idee van seks buitenshuis gekomen, dat is een proces waar je (in mijn ogen het liefst samen) doorheengaat.
Marlou
Tegelijk
Ha, ha, dat waren veel reacties vrijwel tegelijk. Ik wil je ook enorm veel succes en sterkte wensen. Ik vind het heel dapper van je.
Marlou
En toen was het stil
RomeO, ik wens je veel sterkte.
Ik zit al heel lang in een vergelijkbare situatie. Fijn dat je nu meer zicht hebt op je probleem, daar was ik jaren geleden Ouders Online en zijn vele toegeweide lezers dankbaar voor.
En nu? Nou onderbuikgevoel of hersenen ten spijt, je hart mag ook nog even meegerekend worden.
Aangezien je op deze site je verhaal hebt opgeschreven zijn er misschien ook wel kinderen?
Bij mij is dat in ieder geval zo.
Ik heb tot nog toe "niets" gedaan. Er zijn onomkeerbare stappen. Ook praten kan al zoiets veroorzaken. Het "dragen" wat ik nu moet omdat ik er niets mee doe is omdat ik weet dat er niets op te lossen is zonder dat alles uit elkaar valt. Dat is voor mij, maar vooral voor vrouw en kinderen het einde van de situatie.
Eén waargebeurde anecdote wil ik met je delen over hoe goed kun je inschatten hoe de ander in elkaar zit:
Een goede vriend van lang geleden heb ik 10 jaar zien worstelen met zijn vrouw's smetvrees. Tot aan therapie en institutionalisering. Samen gingen ze door het stof en door een hel. Alles deed ie om zijn vrouw te helpen. Sex en intimiteit was uiteraard zeer vies.
Handewringend sta je aan de zij-lijn, want je zou hem willen helpen. Tot de dag dat ze een nieuwe verkering had. Haar smetvrees was op slag over en ze is in record tempo gescheiden. Ze gaf mijn totaal uit het veld geslagen vriend de schuld van alles.
Afwegen kun je het niet. Je weet nooit helemaal zeker hoe je vrouw het een en ander gaat oppakken. Niemand kan je raden wat je moet doen.
Ik schat de gevolgen, en wil het risico op dit moment niet nemen om mijn leven op zijn kop te zetten, maar vel erger dat van vrouw en kinderen totaal te veranderen.
Stilte voor de storm...
Hoi Boromir,
Ik herken veel van jouw verhaal. Wij hebben 3 kids in een intensieve leeftijd. Mijn belangrijkste doel is een stabiele situatie die voor alle betrokkenen enigzins uit te houden is. Daarom ben ik geenszins van plan om zaken 'op scherp' te zetten.
Praten over gevoelens is altijd belangrijk om samen in verbinding te blijven, ook als het over een lastig isseu gaat. Onze relatie kan wel tegen een stootje; maar dat was niet mijn grootste zorg. Ondertussen gaat het leven gewoon door met ups en downs. Eergisteren werd ik verrast door een onverwachte 'meevaller'; helaas gevolgd door een disproportionele pijntoename voor mijn parner. Dat geeft toch weer stevig te denken...
Romeo
Romeo
Een geluid van de andere kant: ik bén zo'n vrouw. En ik zou je dringend willen adviseren om stappen aangaande pijnbestrijding te ondernemen én om met je vrouw te praten. Chronische pijn is iets waar je naar gaat "staan", naar gaat leven, waardoor je dingen gaat vermijden waarvan je weet dat ze de pijn verergeren. Soms is het goed om weer eens gewóón het circuit van fysiotherapie (en heel de reut) in te gaan om de pijn de plaats te geven waar hij hoort: aan de zijlijn.
En: praat met je vrouw. Jij hebt ook pijn. Jij lijdt mee. En geef haar de kans en de mogelijkheid om met jóu mee te lijden, denken en voelen. Omdat de relatie anders wel héél erg uit balans gaat. Dan blijf je een patient-zorger-relatie hebben.
Tirza
Pijn is niet fijn....
Hoi Tirza,
Fijn dat je meedenkt en blijkbaar iets van mijn casus herkent. Om je gerust te stellen: wij praten heel veel en zitten nu al een hele tijd in de molen van pijnbestrijding, -psychologen en ander -peuten.
En dat is precies de reden van a) de algehele energieloosheid van mijn partner en b) mijn weerzin om ook maar een grammetje extra pijn (geestelijk + lichamelijk) aan het complex toe te voegen.
Ik ben benieuwd of jij ook herkent dat je geestelijk soms helemaal uitgeput raakt van alle pijnprikkels en therapeuten aan je lijf. En dat je dan vooral behoefte hebt aan begrip en onderstening en het even gehad hebt met 'allemaal dingen te moeten'. En het 'tunnelgevoel', waarbij je alle andere problemen (o.a. de sores van manlief) noodgedwongen even laat voor wat ze zijn.
Anyway: iedereen beleeft zijn/haar pijn op z'n eigen manier. Jij ook veel sterkte, energie & begrip toegewenst!
Romeo
Romeo
Stilte voor de storm, schreef je 4 dagen geleden. Is die storm gekomen of is er nog steeds stilte? Als ik zulke verhalen lees van jou en van anderen dan hoop ik zo dat er schot in zit. Dat er toch oplossingen komen. Begrip hier is fijn, mara heb je ook uitzicht op verandering.
Komt een man bij de dokter....
Ik was vandaag bij de huisarts. Voor iets heel anders. Stiekem toch met het idee om er over te praten. Wat denk je? Heb ik een nieuwe huisarts. Jonge vent iranier of pakistaan zo te zien. Knappe vent, eerder 25 dan 30. Zijn nederlands rammelt. Dus ik heb het maar even over laten gaan.
Toch maar een andere huisarts zoeken?
Stapje verder!
Heb deze week de stoute schoenen aangetrokken en deze kwestie met mijn partner besproken. Een moeilijk gesprek, maar heb er geen spijt van.
Ze heeft begrip voor mijn probleem, en ervaart dat zelf ook als pijnlijk. We hebben samen een aantal optie's doorgesproken:
1. Buitenshuis - geen optie (nl: einde v. onze relatie)
2. Pillen slikken - voor haar zeker een optie, maar
niet de eerst of meest gewenste
3. Huisarts - hebben we beide weinig verwachting van
4. Verwachting aanpassen - evt. mbt relatiepsycholoog
5. Intimiteit verbeteren binnen de fysieke mogelijkheden van mijn partner.
We steken in bij beide laatst genoemde optie's. Het zijn geen tovermiddelen, maar wel concrete stapjes in de goede richting. Wat extra begeleiding c.q. ondersteuning bij 'het samenleven met een pijnpatiënt' kan ik wel gebruiken. Wie weet heeft zo'n gespecialiceerde deskundige verdere 'tips & trics' om mij/ons verder op weg te helpen.
RomeO
Suggestie en commentaar
Je schrijft dat je je partner dagelijks 2 keer masseert en dat dat al bijna te veel voor haar is. Zou nóg meer aanraking (intimiteit) dan nog wel lukken?
Is het een idee om de één van de dagelijkse massages uit te breiden tot sexuele intimiteit?
Jouw postings komen nogal beklemmend over. Ik kreeg er de gedachte bij dat je partner je aardig aan een touwtje heeft. Of dat jij graag beperkt wilt worden. Dat kan natuurlijk ook.
Het lijkt alsof het probleem van je partner bepalend is voor jullie beider leven. Dat lijkt me niet gezond.
Ik wil daarmee niet zeggen dat het je 'recht' is om het buiten de deur te zoeken. Maar het is wel heel legitiem dat jij voor je eigen behoeften uitkomt. Jouw behoeften zijn niet ondergeschikt aan de gevoeligheden van je partner. In een goede relatie hoort er voor beider behoeften aandacht te zijn - zoals anderen hier ook geschreven hebben.
Wat me verder opvalt is dat jouw partner de consequenties van haar ziek zijn niet onder ogen lijkt te willen zien. Ze is zó bang om te moeten erkennen dat ze zich niet kan meten met 'gezonde' mensen (slechte echtgenote zijn) dat er niet over gepraat kan worden. Dat begrijp ik althans uit jouw bericht. Nou, het lijkt mij tijd om dáár eens mee naar een therapeut te gaan. Ontkenning van de realiteit legt een heel zware druk op haarzelf en op haar omgeving. Het IS toch ook zo dat zij (bijvoorbeeld) niet tegemoet kan komen aan jouw sexuele behoefte?
Mij lijkt het veiliger en eerlijker om dit soort dingen op tafel te leggen. En dat je dan kunt uitspreken dat je óndanks haar beperkingen van haar houdt. Dat schept duidelijkheid.
Issey
Issey
Ik vind dat je je commentaar heel mooi verwoord hebt. Ik wilde al eerder reageren, maar wist niet goed hoe ik het best kon formuleren.
Ik kan er me volledig bij aansluiten.
Hilde
