Lastige spagaat tussen zorg en gevoel

Gelijkwaardigheid

Ik wilde het eerst niet schrijven, maar na een paar dagen ga ik het toch maar doen. Hoe kan het bestaan dat in een liefdesrelatie de één patiënt is en dat die het een goede optie vindt dat de partner pillen gaat slikken om zich aan haar patiënt zijn aan te passen. Het past niet in mijn hoofd en ik begrijp het niet. Waarom slikt zij geen pijnstillers om wel sex te kunnen hebben? Het lijkt mij de meest logische oplossing. Of vindt ze het wel goed zo en is pijn een welkom excuus om van de sex af te zijn?

Zij benadrukt haar patiënt zijn, maar als zij een volwassen relatie wil hebben zal zij zich als een volwassene moeten gedragen. En dat betekent dat zij de kwesties die er zijn onder ogen moet zien en zich als een gelijkwaardige partner opstellen. Ook al is zij patiënt, jullie wensen en behoeften zijn gelijkwaardig en hebben evenveel recht om er te zijn.
Issey heeft het veel netter en vriendelijker opgeschreven, maar ik zie hier een dociele echtgenoot die met emotionele chantage netjes in het gareel gehouden wordt. Misschien moet zij wat minder patiënt zijn in plaats van dat jij je gaat scholen om echtgenoot van een patiënt te zijn.
Marieke

Intimiteit

Je kunt op zoveel manieren intiem zijn zonder fysieke inspanning of belasting. Daarvoor heb je alleen een beetje fantasie nodig. Kan je vrouw vrijwel niks, dan kan ze in ieder geval nog je hand vasthouden of desnoods er gewoon alleen maar voor je zijn.
Ik vroeg me ook al af of je vrouw wel echt intiem met je wil zijn. Over pijnstilling gesproken/geschreven, goeie sex is een prima pijnstiller. Wat me in ieder geval dodelijk voor de sexuele relatie lijkt, is het feit dat jij haar hulpverlener bent. Dat is veilig en vertrouwd, maar absoluut niet sexy. Volgens mij kun je die zorgverlenersrol beter aan een buitenstaander overdragen en weer gewoon partner worden voor je vrouw. Het is heel nobel dat je voor haar wilt zorgen, maar het kan ook te klef worden. Weet je zeker dat je vrouw door geen zin te hebben jou niet afstraft voor de macht die je over haar hebt door voor haar te zorgen?

Geen aansluiting

Hoi Romeo,
Ik denk dat er in de laatste postings een aantal hele belangrijke dingen zijn gezegd, die duidelijk (nog) niet bij je zijn binnen gekomen.
Niemand heeft het erover dat je seks moet of mag afdwingen in een relatie en dat is zeker niet wat er hier bedoeld wordt (als ik zo vrij mag zijn om voor de anderen te spreken Je schrijft zelf dat alleen al het spreken over jou behoeften leidt tot een "afstraffing" in de vorm van vergroting van het lijden van je vrouw (slapeloze nachten voor je vrouw en daarmee een oververmoeide echtgenote). Ik geloof je oprecht als je zegt dat zij dit niet bewust doet om te chanteren of te dwingen, maar dat is wel het effect ervan. Jou behoeften en emoties zijn ondergeschikt aan de hare, want zij is patiënt. Dat is wat we je proberen te vertellen. Jij schrijft zelf dat je hier geen vrede mee hebt. Jullie kunnen dit samen onder ogen zien of het laten doorwoekeren als een splijtzwam in je relatie.

Jij vraagt hier om input en als je die krijgt dan reageer je met te zeggen dat we je niet begrijpen. Wat wil je nu van ons?
Ik denk dat hier dingen geschreven worden waar je niet aan toe bent en die je niet onder ogen wilt zien. Dat is verder prima, maar dat betekent niet dat anderen je niet begrijpen. En als jullie zoveel ervaring hebben met pijnbestrijding dan weet je ook dat een aspirientje niet de ultieme vorm van pijnbestrijding is (net zo min als neuken in de missionarishouding de enige manier is om seks of intimiteit te beleven)
Eén laatste tip: grijp de kans en ga samen in therapie.
Marieke

Hoe zit het met het libido van je vrouw?

Beste Romeo,
Je hebt deze discussie gestart omdat je zoekt naar een uitweg voor jouw behoefte aan lichamelijke intimiteit. Je partner kan je daar niet (voldoende)in tegemoet komen.
Wat ik me afvraag is hoe het eigenlijk zit met haar eigen libido. Hoe was haar behoefte aan lichamelijke intimiteit vóórdat ze pijn kreeg?
Ik vraag me af of die pijnklachten het échte probleem zijn. Als zij namelijk een gepassioneerd persoon was die van lichamelijke intimiteit hield, zou dat dan zo maar verdwenen zijn? Zou je daar geen enorme heimwee naar hebben?
Of veroorzaakt het feit dat je pijnklachten hebt óók dat je niet meer verlangt naar lichamelijke intimiteit met een ander?
Ik kan het me haast niet voorstellen. Rugpatiënt zegt het al met zoveel woorden: er zijn talloze manieren om intiem met elkaar te zijn. Maar daarvoor is verlangen nodig.
Uit jouw berichten komt je vrouw niet naar voren als iemand die verantwoordelijkheid neemt voor haar situatie. Ik krijg eerder de indruk dat haar ziekte een perfecte muur is om zich achter te verschuilen. Dat is voor haar makkelijker dan eerlijk tegen jou zeggen dat jij haar op lichamelijk gebied Sibirisch laat.
Issey

Probleem

Romeo, je schrijft dat de pijnklachten van je vrouw niet alleen haar probleem zijn. Maar het probleem dat jij daardoor hebt met jouw sexuele gevoelens is ook niet alleen jouw probleem. Het is een probleem voor jullie sámen.
De oplossing zit 'm niet zozeer in dingen zoals pillen, therapie of sex buiten de deur, maar in hele praktische aanpassingen van jullie sexleven. De postings van rugpatient geven prima voorbeelden van hoe je het leuk kan hebben met z'n 2-en op een manier die aansluit bij wat nog WEL kan. Waar je dus met je vrouw over moet praten is over wat ze nog WEL kan (en wil). Zijn er nog houdingen waarin gemeenschap geen pijn doet? Als dat helemaal niet lukt, kan ze je op een andere manier plezier doen? Als dat niet lukt, kan ze je dan vasthouden terwijl jij jezelf een plezier doet? Lukt dat niet, kan ze dicht tegen je aan liggen of zitten of hangen? Lukt er helemaal niks, kan ze lief naar je lachen?
Waar het op neerkomt, is dat je de betekenis van sex in een relatie (intimiteit, verbondenheid) op een andere manier leert invullen. Die betekenis is namelijk voor een langdurige, hechte relatie belangrijker dan de lichamelijke bevrediging. Ik denk dat JUIST in het belang van je gezin het beter is om hier een oplossing voor te vinden dan om te zwijgen.

Walk the talk

Beste Romeo,
Ik zit hier niet vrijblijvend te filosoferen achter mijn toetsenbord, ik weet waar ik het over heb. Mijn partner werd van de één op de andere dag geconfronteerd met een zware handicap en dit bracht zware vermoeidheidsklachten met zich mee. Ik heb dit nooit gezien als dat "wij" gehandicapt zijn en ik heb heb hem ondanks zijn handicap als volwassen en volwaardig persoon behandeld. Hij gaat bij tijd en wijle ver over de grenzen van wat prettig en comfortabel voor hem is heen, om mij en/of de kinderen een plezier te doen (en zeurt niet als hij daar nog dagen lang de tol voor betaalt). Het is geven en nemen (en creatief zijn). Dat is wat ik je probeer duidelijk te maken.

Je opmerking dat je er niet aan toe bent om mijn tips te begrijpen is nogal lullig. Ik schrijf dat je er nog niet aan toe bent om anders te kijken naar je situatie dan alle kleine feitjes van alledag. Ik raadde je daarom aan om in therapie te gaan om een stap achteruit te kunnen doen en objectiever naar je eigen situatie te kijken. Dit is wat meerdere mensen je hier duidelijk proberen te maken. En jij reageert door te zeggen dat wij niet alle kleine feitjes van je leven kennen. Dat is nu precies wat niet relevant is en wat we je proberen uit te leggen dat dat er niet toe doet!
Het is de manier waarop je naar je situatie en je relatie kijkt die scheef (gegroeid?) is. En dat is wat ik bedoel met dat je er nog niet aan toe bent om die afstand te nemen van jezelf en je vertrouwde veilige manier van kijken en redeneren. Het is misschien eng, of misschien weet je niet hoe je het moet aanpakken, of begrijp je totaal niet wat er bedoeld wordt.
Inderdaad worden er praktische tips gegeven, maar dat is niet het belangrijkste. Wij proberen je te vertellen dat de oplossing ligt in anders tegen dezelfde feiten aankijken en zo tot andere ideeën te komen. En dat blijkt niet bij je binnen te komen.
Het cliché dat als je doet wat je altijd doet, je krijgt wat je altijd krijgt is niet voor niks een cliché, het werkt namelijk zo.
Marieke

Omweg

Ik denk dat de stichting Korrelatie niet de meest voor de beste en meest voor de hand liggende plek is om informatie te vinden.
Ik weet niet wat er precies aan scheelt bij je vrouw, maar uit je postings maak ik op dat haar klachten veel overeenkomst hebben met Syndroom van Ehlers-Danlos of Fibromyalgie. Ook als dit niet precies haar diagnose is kunnen die patiëntenverenigingen of lotgenotenfora je wellicht verder helpen, of natuurlijk een andere vereniging die overeenkomsten heeft. Tenminste als er geen specifieke patiëntenvereniging is (of dat je daar al actief en bekend bent en daarom geen zin hebt om deze vraag te stellen).
Succes
Marieke