Lat relatie
hoi hoi
Ik heb in dec een lieve man ontmoet na veel vervelende relaties gehad te hebben. Ik had het voor mezelf wel duidelijk dat ik niet meer samen wilde wonen.. in ieder geval niet zo lang de kids nog thuis wonen. Maar nu ik hem ken en hij zo anders is als dat mijn exen waren mis ik hem wel echt als we niet samen zijn. Vind het best moeilijk en vraag me af hoe andere stellen hier mee omgaan. Bij ons is het nog maar pril natuurlijk maar ben wel echt heel blij met hem en zeker als we samen zijn voelt dat heerlijk. Alleen dat gemis geeft me ook een vervelend gevoel.
Iemand tips hoe hier mee om te gaan?
Hoe vaak zien jullie elkaar dan?
Ik lat nu 8 jaar en het bevalt prima, ik zie hem 1 middag doordeweeks, 1 avond doordeweeks en dan blijf ik slapen. En ieder weekend vanaf zaterdag middag t/m zondagavond na het eten. Mijn kinderen zijn al 18+ dus vinden het wel lekker dat ze het rijk voor zichzelf alleen hebben (heb het ze in het begin constant gevraagd omdat ik me schuldig voelde) en ik zorg doordeweeks voor extra kliekjes zodat ze niet ieder weekend aan de pizza en patat gaan (maar ze mogen dat zelf bepalen)
De avonden dat ik alleen ben vermaak ik me prima, dan kijk ik allemaal series op Netflix die hij toch niet boeiend vindt of ik spreek wel eens af met een vriendin.
Je kent elkaar pas net dus je moet denk ik nog even wennen aan het nieuwe ritme en waarschijnlijk knetterverliefd. Elkaar missen kan dan ook leuk zijn om elkaar vervolgens weer te zien. En tegenwoordig heb je natuurlijk whatsapp en bellen, dan kan je elkaar altijd nog even spreken.
Dus ja, geef het de tijd en als je over een jaar nog steeds heel graag wil samenwonen, dan kan je dat altijd nog doen toch?
Wij hebben gewacht tot de kinderen uit huis waren. Dat heeft vijf jaar geduurd. In die jaren hadden we ook steeds vaste dagen in de week dat we bij elkaar waren. Dat gaf ook voor de kinderen veel rust. Ik had me daarvóór ook nog nooit zo fijn gevoeld bij iemand. Daardoor wist ik wel dat hij niet zou weglopen en dat is ook niet gebeurd.
Geef het even tijd, je kent hem net een maand. Als het echt goed is loopt ook hij niet weg.
Wat fijn dat jullie zo verliefd zijn!
Maar je weet het best: verliefdheid is tijdelijke waanzin. De beroemde roze bril. Heerlijk, maar een slechte voorspeller voor succes in de toekomst. Dus geniet ervan, maar neem de eerste 2 a 2,5 jaar geen grote toekomstbeslissingen. Wacht tot je elkaars voor- en vooral nadelen hebt leren kennen en kijk dan of jullie nog steeds willen nadenken over samenwonen.
Je schrijft: "Ik had het voor mezelf wel duidelijk dat ik niet meer samen wilde wonen.. in ieder geval niet zo lang de kids nog thuis wonen."
Dat is een heel verstandig uitgangspunt, iets wat je zonder roze bril hebt besloten. Blijf daarbij. Nieuw samengestelde gezinnen hebben maar 30% kans op succes...
Zelf heb ik binnenkort 9 jaar gelat, de kinderen zijn volwassen, ik ga bijna samenwonen 😀
dat gemis is een heel goed teken en de andere kant van de medaille dat jullie het zo fijn hebben samen. Geniet daarvan. Zonder hoogte geen dieptepunten. Als je samenwoont wordt alles al snel wat grijzer. Je moet dat niet verheerlijken alsof het dan altijd fijn is zoals je het nu wel hebt. Koester je gemis, omdat je dat kent ken je ook je geluk.
Eh, je kent elkaar een maand nu? Misschien een weekje meer. Ik zou pas over zeker een jaar aan eventueel samenwonen gaan denken. Bovendien heb je ook nog eens kinderen...
Maar het gemis... zie het maar als verlangen naar hem weer te gaan zien en geniet ervan. Hele fijne tijd
Serieus? Je kent elkaar een maand, en dan denk je al over LAT-ten of samenwonen? En dat na een heleboel foute relaties? Ik zou heeeel voorzichtig zijn deze keer. En pas over een paar jaar gaan nadenken over eventueel samenwonen.
Fijn dat je verliefd bent, maar met jouw blijkbaar nogal ongelukkige keuze in mannen zou ik mezelf echt totaal niet vertrouwen en dus harde afspraken met mezelf maken. En vooral, vooral, de kinderen er voorlopig niet bij betrekken.
Maar als je je hoofd erbij kunt houden, lekker genieten van het verliefd zijn. En dat kan net zo snel weer verdwijnen als het kwam, maar het kan ook meer worden, houden van. Dan pas ben je zover dat je samenwonen kan overwegen.
Ik ben het met Engeltje eens!
Mijn huwelijk was ook een nare relatie waar ik behoorlijk gebroken uitgekomen ben. Ik heb mezelf een paar jaar rust gegund om te herstellen, ik had toen ook therapie. Daarna ging ik weer daten en na een paar jaar kwam ik tot de conclusie dat al mijn relaties met mannen waar ik straalverliefd op was, geen stand hielden. Ze leken qua karakter te veel op mijn ex. Daarna ging ik anders naar relaties kijken. Ik ging verder daten met mannen die ik lief en leuk vond, zonder dat ik er halsoverkop verliefd op was. Ik gaf de verliefdheid en daarna liefde rustig de tijd om te ontstaan. En dat bleek een veel betere basis voor een goede, liefdevolle, gelijkwaardige en dus lange relatie te zijn.
Juist als je al een paar nare relaties achter de rug hebt, is het belangrijk om te kijken op welk type man je toen viel en waarom je zo slecht koos (wat zocht je in die relaties?). Hoe kun je voorkomen dat je in dezelfde valkuil valt? Heb je dit uitgezocht, evt met hulp van een coach of psycholoog?
Juist dat je nu ineens eraan denkt je verstandige plannen overboord te zetten, zou je moeten waarschuwen. Pas op de plaats. Neem ruim de tijd. Als deze man de moeite waard is, heb je absoluut geen haast. Echte liefde is geduldig.
December... dat is een maand geleden. Daar wil je je kinderen serieus nu al mee opzadelen?
Hallo,
Door dit hier allemaal te lezen voel ik aan dat ik mijn verhaal kwijt wil in tegenovergestelde richting.
Ik ben 39 jaar oud getrouwd en heb een zoon. Bijna 3 jaar geleden is mijn vader overleden aan langdurig ziek zijn. Ik heb met heel mijn hart voor hem gezorgd, mijn mama bijgestaan, alles wat ik kon doen, deed ik ook. Ik heb mezelf volledig weggetoverd om er voor mijn mama te zijn. Zo heb ik nu ook een uitgesteld rouwproces en ben ik mezelf volledig verloren. Gevolg burnnout met een uitgesteld rouwproces. Dat alles is boven gekomen op het moment dat mijn mama een nieuwe partner ontmoete. Ik had dat totaal niet zien aankomen. Wij waren zo close met elkaar, maar dat verzweeg ze. Toen ik haar vertelde dat ik het er moeilijk mee had was de wereld te klein. Ik was de enige die het haar niet gunde en er niet blij mee was. Ik stond alleen tegen die muur, want iedereen was zo blij. Ik werd extreem genoemd, jaloers... noem maar op. Ik
volg nu intense therapie en er komt heel veel naar boven van in mijn jeugd, dat ik verdrongen had, wat de relatie met mijn mama nog moeilijker maakt. Ze heeft nu een relatie sinds eind november, maar we mochten het niet weten. Alles was een geheim. Toch voelde ik aan dat er iets niet klopte en vroeg continu om eerlijkheid en de waarheid. Op oudejaar bevestigde ze dat ze een relatie hebben en dat ze alles rustig gingenopbouwen. Maar ze gaan als een hoge snelheidstrein vooruit. Wij moesten al kennis maken met haar nieuwe partner. Zei heeft zijn kinderen al ontmoet, zijn familie en vrienden. Ze gaan zelfs al samen naar een personeelsfeest. Noem maar op.Dit allemaal op nog geen twee maand tijd. Het gaat te vlug. Ok ik ben misschien niet zo objectief in dat verhaal omdat ik nu in een vervelende periode zit en in de knoop zit met mezelf. Maar laat aub je kinderen traag wennen aan het idee. Loop niet te hard van stapel, hou rekening met hun gevoelens en maak het bespreekbaar. Ik weet waarover ik het heb en het voelt verdomd eenzaam.
Misschien krijg ik nu een hoop commentaar over me heen.
Liefs stefke
Stefke85, aan jouw beleving hoeft niemand iets af te doen en dat doe ik ook niet.
Wel is er een groot verschil en dat is dat jij een volwassen vrouw bent met een gezin. In dit topic gaat het over kinderen die nog thuis wonen.
Goed dat je therapie volgt, heel moedig. Ik wil je wel de gedachte meegeven, dat 'jij jezelf hebt weggetoverd', dat is geen verdienste waar je moeder nu iets voor terug moet doen. Maar dat is eerder iets wat je nu in therapie aan het uitzoeken ben, vermoed ik. De navelstreng met je moeder heb je die doorgeknipt? Zodat zij haar leven mag leven en haar geheimen mag hebben (niet alles hoeft te delen), haar eigen tempo mag volgen. Net zoals jij dat mag in jouw volwassen leven. Succes met de focus op je eigen leven, het ruimte geven aan je eigen energie, zodat je ook alle ruimte kunt geven aan de mensen om je heen.
