Relaties Relaties

Relaties

konijntje

konijntje

16-10-2008 om 20:56

Man met drukke baan

Graag wil ik in contact komen met vrouwen die ook een man hebben met een drukke baan. Mijn man heeft een eigen bedrijf en is thuis ook veel met de zaak bezig.Hij si vaak afwezig of wil niet praten omdat hij de heledag al gezeur aan zijn hoofd heeft.
Ik voel me vaak alleen en niet begrepen door hem. Ik werk niet meer omdat dat niet mogelijk was met het gezin, maar heb een druk sociaal leven, doe van alles. Maar ik vind het reuze moeilijk om volwaardig achter mijn man te staan. Aan de andere kant heb ik altijd schuldgevoelens omdat ik er ook de financiele pleziertjes van heb. Ik merk ook dat ik steeds minder moeite voor hem doe en dat ik me steeds sneller aan hem irriteer. Wie herkent dit of heeft ook in deze positie gezeten?????

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Yessi

Yessi

17-10-2008 om 08:40

Oooooh ja!

Herkenning hier! Mijn man heeft een eigen zaak, doet dat overigens met heel veel plezier, dus over "gezeur" hoor ik hem niet zo. Maar het altijd op de eerste plaats stellen van werk is hier een welbekend probleem.
Ik werk zelf in de tussentijd weer part-time, het hele dagen thuis zitten viel me echt zwaar, ik had het idee dat ik totaal niet serieus werd genomen en was altijd alleen met de kinderen in de weer.
Nu de kinderen wat groter zijn en ik wat meer buitenshuis kom kan ik het wat gemakkelijker van me af zetten. Maar nu komt idd het andere probleem... je moet echt tijd MAKEN voor elkaar. Doe je dat niet, dan kan het goed mis lopen, zoals ik hier al eerder heb geschreven heb ik ook een goede vriend, en tja, als die er meer is dan mijn man, dan lig ik nogal eens met mijn gevoelens overhoop.
Als mijn man thuis is is hij er overigens wel echt voor mij en de kinderen, hij lijkt een oneindige energie te hebben, totdat we 's avonds een keer alleen zijn, en hij dus (alweer) op de bank in slaap valt. Dan zit ik iets te vertellen en komt er gewoon geen reactie meer, hij luistert niet, of valt gewoon in slaap dus...
Geen oplossingen hier dus... maar wel herkenning!
groetjes Yessi

konijntje

konijntje

17-10-2008 om 08:58

Tijd maken?

Dat is nou ook net een van de grote problemen.
Hij wil ook eens ontspannen en doet dat liever op de voetbal dan een zaterdag met vrouw en kinders doorbrengen of klussen in huis. Wat ik overigens ook wel begrijp. Ik ben ook zelf in de loop van de tijd harder geworden. Ben zelf ook weer een teamsport gaan doen en ben ook een groot gedeelte van de zaterdag weg. Alleen ik heb altijd een schuldgevoel als de kinderen langer bij de oppas moeten blijven of als hij thuis zit te wachten. Niet dat hij me verwijten maakt ofzo hoor...Het zit gewoon in mij.

Het grootste deel wat me steekt is dat ik totaal geen waardering krijg. Hij is al geen prater en niet heel lichamelijk ingesteld. Hij ziet het geld wat hij inbrengt en het harde werk als zijn manier van houden van. Buiten het gezin is hij een zeer geliefd persoon, de gangmaker. Maar ik krijg vaak een snauw of zit te 'miepen'. Het is net als jouw man een geweldige vader. Maar inderdaad als de kinderen op bed liggen, gaat hij of werken of op de bank liggen en dan komt er inderdaad weinig meer uit.

IK heb al zo vaak dit probleem aangesneden en hij belooft iedere keer beterschap maar er veranderd gewoon niks. IK merk dat ik nu zelf ook bijna geen moeite meer doe. Het is ook heel moeilijk ruzie maken met hem omdat hij heel slecht tegen kritiek kan en ik alles direct weer voor mijn eigen voeten geworpen krijg. Ik ben inderdaad ook bang dat als ik een keer iemand tegenkom die me wel die aandacht geeft die ik mis dat het heel moeilijk zal zijn om geen gevoelens te krijgen. Dat is toch niet normaal dat ik zo denk....

Carolien

Carolien

17-10-2008 om 10:40

En als je nou eens..

.. bijvoorbeeld één avond in de maand afspreekt voor een avondje uit (eten) met z'n tweetjes? Het klinkt misschien wat rigide, maar bij vrienden van ons heeft het heel goed geholpen.

In het begin moest ze hem zo onderhand meesleuren, maar op een zeker moment ging hij uit zichzelf ook rekening houden in zijn agenda met deze afspraak tussen hem en zijn vrouw.

Het mooie is, dat dit soort dingen ook doorwerken in de dagen erna; als je een leuke avond hebt gehad, ben je daarna ook aardiger tegen elkaar.

CC

CC

17-10-2008 om 11:04

Ik begrijp dat niet helemaal

Een eigen zaak en kinderen hoeven elkaar helemaal niet uit te sluiten. Ik mag aannemen dat hij voor beiden (zaak en kinderen) wel overwogen heeft. Of het kan combineren. BLijkbaar vond hij/ vonden jullie van wel. Dan vind ik dat hij/ jullie hier dan ook de verantwoording voor moet(en)en dragen. Samen. De kinderen hebben niet voor de zaak gekozen. Maar jullie zijn ook verantwoordelijk voor elkaar en elkaars welzijn. Ik zou het advies van Carolien van harte nemen.
Heb je trouwens ooit je bezorgdheid van "als ik een andere lieve man tegen kom......" ooit wel eens geuit. Hardop tegen jezelf of tegen hem?
succes ermee.

konijntje

konijntje

17-10-2008 om 11:45

Kinderen geen bezwaar

De kinderen komen absoluut niks te kort hoor. Hij is gek op de kinderen en zij op hem. Hij staat iedere zaterdagmorgen langs het sportveld. Ligt vissen vangend op de steiger ( we hebben een boot.) Het probleem is dat hij blijkbaar na werk/kinderen/voetbal/vrienden (in die volgorde) pas tijd voor mij heeft en vaak is hij dan zo uitgeteld dat hij heel afwezig is of gewoon in slaap valt.

Ben nog niet helemaal op het punt dat ik weer moed verzamel om het initiatief te nemen. Maar dat gaat er zeker wel weer van komen hoor! Er is gewoon iedere dag wel wat waardoor ik een goed gesprek maar weer uitstel. Er zijn heel wat dagen dat ik wat te bespreken heb maar dan denk ik: laat maar hij is nu moe en dan draait het toch op ruzie uit.

En ik heb hem al een keer verteld dat ik niet meer zo verliefd op hem ben als vroeger, daar schrok hij enorm van. schreef me een geweldige brief, beloofde van alles en vervolgens gebeurd er helemaal niets. Er veranderd gewoon niets! En daar wordt je zo moedeloos van!

dochter

dochter

17-10-2008 om 12:17

Dochter van zo'n vader

Mijn ouders hadden vroeger een eigen zaak. Ik vond het als kind vreselijk! Ja ze verdiende goed want ik kreeg/krijg de meest dure kado's. Maar ik had nooit iemand die zat te wachten met thee als ik thuis kwam. Tijdens het eten ( wat ik kookte vanaf een jaar of 9) werd er alleen maar over het bedrijf gesproken. In de weekende werd er ook gewerkt, en toen ik ouder werd werd ik geacht mee te werken, wat ik altijd vreselijk heb gevonden.
Ik hield het huishouden bij vanaf mijn 10de en vanaf mijn 13de werkte ik in het bedrijf. Toen ik 15 werd ben ik direct ergens anders gaan soliciteren voor de zaterdagen en vakantie's.
Word alsjeblieft nooit zo als mijn ouders, nooit tijd, nooit luisteren, altijd maar dat bedrijf dat bedrijf, dat bedrijf!!!
Ik was een hele wilde puber, sloeg me letterlijk los van mijn ouders, en heb dingen gedaan waarvan ik hoop dat mijn kinderen ze nooit zullen doen. Mijn ouders hadden geen idee wat ik uitspookte.
Heb altijd gezworen dat ik nooit kinderen en een eigenbedrijf zou gaan combineren. Heb ook een man gezocht die absoluut ambitie loos was op dat gebied.
Ik ben anti-eigenbedrijf....
Doe het alsjeblieft beter als mijn ouders, heb aandacht en zorg voor je kinderen. Geef ze NOOIT het gevoel dat het bedrijf boven de kinderen gaat.

konijntje

konijntje

17-10-2008 om 13:14

Absoluut niet!

Nee hoor, maak je geen zorgen. Wij worden niet zoals jouw ouders. Daarom heb ik ook geen betaalde baan meer. Spring bij als het druk is op de administratie, regel veel vanuit huis voor de zaak en Ik val af en toe wat in, maar ben tussen de middag en na school altijd thuis. ( ben nu overigens alleen omdat alles ergens anders speelt..) In de weekenden wordt er in princiepe niet gewerkt, maar dan zijn er zoveel 101 andere dingen die de aandacht vragen. Daar waak ik heel goed voor hoor! Ik wil geen sleutelkinderen. En de kinderen gaan inderdaad bij mij voor alles. Dus dat betekent nu even geen eigen carriere...Maar dat komt wel weer als ze wat ouder zijn.

dc

dc

17-10-2008 om 13:26

Tja

maar je bent jezelf nu wel lekker aan het wegcijferen voor je gezin.

Mijn man werkt zo'n 60 uur per week. Geen eigen bedrijf, wel een hoge positie binnen een groot bedrijf. Ik merkte tijdens mijn hele uitgebreide zwangerschapsverlof (tot 6 mnd thuisgebleven met 2 kinderen) dat dat een enorme kloof veroorzaakt. Ik zit echt met hunkering op hem te wachten, omdat ik tegen een uur of 6 gewoon op ben (en hij is er niet voor 7 uur). En dan ben ik geirriteerd als hij 5 minuten later komt. Het werkt hier echt gewoon beter als ik ook werk. Dan heb ik meer begrip voor hem en hebben we ook eens wat anders dan de kinderen om over te praten.

Mijn man heeft z'n prioriteiten trouwens wel heel goed duidelijk. Hij is er om 7 uur, dan kookt hij snel wat, eten we en brengen we de kinderen naar bed. Hij de oudste met een verhaaltje, ik de jongste met borstvoeding. Dan doe ik afruimen enzo, en als hij klaar is met de oudste kletsen we samen wat, en relaxen we tot ik naar bed ga (zo'n 9,30/10.00u) en dan gaat hij weer verder werken, want hij gaat laat naar werk om de kinderen naar de oppas te brengen.

's weekends willen we eigenlijk enkel maar tijd met elkaar doorbrengen, dus hobby's en sport hebben we even op de lange baan geschoven.

Yessi

Yessi

17-10-2008 om 17:47

Dochter

Ai! een flinke waarschuwing van jou! Ik denk echter dat konijntje (en ik ook) al heel erg waken voor deze situatie. We zijn allebei veel thuis voor de kinderen, verder kan ik alleen maar voor mijzelf spreken;
Mijn plenning is ook veel thuis te blijven, meer dan een part-time baantje zit er niet in want ik wil zelf de kinderen naar school brengen en halen en er buiten school en in de vakanties ook voor hen zijn. Dat kan nooit even van me over worden genomen door papa, die kan echt geen herfstvakantie vrij nemen! Als hij wel ergens vrij voor neemt moet het een andere keer weer ingehaald worden, en een dag heeft gewoon maar 24 uur.
Ik ben er heel lang wat wrokkig over geweest dat we weliswaar samen kinderen hebben gekregen, maar dat ik daar grotendeels alleen "voor opdraai" mijn carriere is aan gruzelementen terwijl hij vrolijk doorgaat, met alle steun van thuis We hebben hier ook heel wat gesprekken over gehad, maar het gaat nou eenmaal niet anders. Hij kan zijn werk niet half doen (echt hij droomt hier al van sinds zijn 5e of zo) en ik kan mijn gezin niet half doen. Ik had het me wel heel anders voorgesteld, maar soms loopt het gewoon zo. We hebben daarbij ook twee kinderen met een forse gebruiksaanwijzing, die kan ik niet aan iedereen "uitbesteden" en als ik heel eerlijk ben zou ik dat ook niet willen.
Dus... het bedrijf is voor mijn man, het huishouden en de kinderen voor mij! zo rondom al die zorg plooi ik een part-time baan en wat sport... dat geeft weer een stukje zelfvertrouwen, ik wil mezelf niet helemaal wegcijferen.
groetjes Yessi

Aandacht...

Maar wat voor soort aandacht zou je dan willen? Dat word mij nl. helemaal niet duidelijk, en misschien je man ook niet? Misschien is het goed om eerst voor jezelf eens op papier te zetten wat je nou eigenlijk wil.
Ik denk zelfs dat je je gevleid moet voelen omdat je man zich zo durft te gedragen bij jou in de buurt. (Okee, niet dat dat leuk is voor jou..) Trouwens, had je man dit eigen bedrijf al voordat jullie elkaar leerden kennen? Of is hij daar later- met goedkeuring en medeweten van jou- mee begonnen?
Ik vind jouw man het trouwens niet eens zo bont maken: hij staat wel langs de lijn bij het voetballen op zaterdag. Misschien kunnen jullie dat eens samen doen? Ben je toch lekker bij elkaar.

Dc, je schrijft: "maar je bent jezelf nu wel lekker aan het wegcijferen voor je gezin" Nou, ik vind dat wel mee vallen hoor. Zolang konijntje nog leuke sociale contacten heeft en haar "ding" kan doen heeft ze toch echt wel tijd voor zichzelf.

Gr. Poezie.

konijntje

konijntje

18-10-2008 om 14:28

Vrouw voelen

Allemaal bedankt voor het meedenken. Als ik de berichtjes terug lees denk ik ben ik nou zo'n zeurpiet, wil ik nou gewoon te veel?? Wat wil ik inderdaad nou eigenlijk...

Wij hebben er inderdaad voor gekozen dat hij de zaak gaat opbouwen en dat ik de kinderen en huishouden doe. Geen probleem. Hij is een geweldige vader..Super! Maar Poezie als ik met hem langs de lijn sta ( wat ik ook bijna altijd doe. ) voel ik me niet echt een vrouw. En dat is namelijk wat er ontbreekt in de relatie. Ik ben alles te gelijk. Maar wat ik ook ben, maar lange tijd niet gevoeld heb, is vrouw. Het gevoel begeert te worden en niet alleen bij de inboedel horen. Snap je??

Daar heeft mijn man nou net na al die andere dingen even geen 'puf' meer voor. En ik kan je vertellen daar wordt je best onzeker van. Vroeger kwam hij met cadeautjes thuis, verastte me 's nachts met een vrijpartij ect... ( zelfs toen we al kinderen hadden)
Nu is hij blij als hij in z'n bed ligt en bedenkt pas als hij thuis is ( en mijn gekochte bos bloemen ziet) dat hij bloemen wilde halen.

Overigens voelde hij al nattigheid denk ik want gisteren kreeg ik zowaar een bos bloemen...Heb voor vanavond lekkere dingetjes gehaald, lekker wijntje..Hij moet mijn ouders wegbrengen en kan dus niet in de kantine blijven hangen vanavond. Wie weet breng ik het nog wel ter sprake, hangt van de sfeer af.

Fijn weekend allemaal!

Onzeker?

Waarom hang je dat "vrouw voelen" aan een ander (je man) op? Blijkbaar zit er binnenin jou een stemmetje die zegt dat je niet vrouwelijk bent. Waar komt dat dan vandaan? Als ik mijn eigen situatie naast de jouw leg, dan kan ik zeggen dat ik in mijn hele leven misschien maar 5x een bos bloemen heb gekregen van een man. En begeert word ik ook al niet. (Heb al bijna 9 jaar lang geen relatie meer) En toch voel ik me hardstikke vrouw. Ik heb twee prachtige kinderen gebaard, en ik vind mezelf gewoon leuk. Bovendien, ook al ben ik iets te zwaar, vind ik mezelf er nog leuk uitzien ook. Tuurlijk is het leuk als een ander dat ook ziet, maar noodzakelijk is het niet.
Eerlijk gezegd heb ik best een beetje medelijden met jouw man. Punt 1, hij werkt te hard en heeft dat blijkbaar niet eens door, punt twee, hij doet zijn vrouwe tekort, maar hij weet niet eens waarmee en hoe hij dat op moet lossen.
Voorop gesteld: nee, ik vind niet dat je zeurt. Alleen denk ik wel dat je eerst voor jezelf eens op een rijtje moet hebben wat er nou eigenlijk aan de hand is. Ik denk nl. niet dat de oplossing bij je man ligt, maar bij jou.

Gr. Poezie.

konijntje

konijntje

18-10-2008 om 19:49

Poezie

Ik denk dat jij wel een beetje gelijk hebt. Ik ben ook best onzeker....

Het gaat mij natuurlijk niet om die bos bloemen of welk materieel cadeautje dan ook. 'Vroeger' zat ik minder op complimentjes of waardering te wachten omdat ik die ook wel vanuit de voldoening van mijn werk haalde. Nu ( en dat klink zieliger dan ik het bedoel) krijg ik totaal geen complimentjes meer. Ik ben voor iedereen altijd de sterke vrolijke vrouw, maar van binnen wil ik ook wel eens dat er voor mij gezorgd wordt of dat iemand eens zegt dat je hartstikke van waarde bent..en dan vooral van diegene van wie je het meeste houd.

En je zal het toch wel met me eens zijn dat als je man/vriend of partner weinig lichamelijke interesse toont, je je echt wel gaat afvragen of het niet aan jou ligt. En als je geen partner heb wordt je niet iedere dag geconfronteerd met een afwijzing. Da's toch een beetje een ander verhaal denk ik. Bovendien kan ik bij wijze van spreken door allemannen als een stoot gezien worden, en me super vrouwelijk voelen, ik wil en moet het toch echt van mijn eigen vent hebben.

even niet

even niet

18-10-2008 om 22:42

Ik was zo'n vrouw met een man (inmiddels exman) met een eigen bedrijf die zich voor iedereen wegcijferde.
Toen had ik dat gevoel niet, maar als ik de tijd terug kon draaien zou ik het echt even heel anders doen. Eigen bedrijf of niet, tijd voor elkaar en samen de zorg delen.

mammie2

mammie2

19-10-2008 om 10:48

Herken het ook

Hier ook een man met eigen zaak.

Ik heb er eigenlijk nooit helemaal achter gestaan dat hij een eigen bedrijf had. Hij verdiende vroeger ook erg weinig in de eerste jaren. We hebben daar zoveel ruzies over gehad, totdat hij op een dag zei: "Als het aan mij ligt wonen we samen op een kamer en eten we alleen maar bonen, als ik maar dat eigen bedrijf kan hebben." Toen heb ik de strijd maar opgegeven. Ik heb uiteindelijk wel voor hem gekozen wetende dat hij ondernemer is en zelf ook er voor gekozen met hem kinderen te krijgen.

Gelukkig gaat het financieel nu beter. Hij werkt bijna nooit in het weekend en meestal om 18.00 uur thuis. Dan is hij er helemaal voor de kinderen, hij is echt een hele leuke vader.

Ik blijf het soms moeilijk vinden om alles op te vangen. Door zijn werk kan hij van de een op de andere dag naar een project moeten gaan aan de andere kant van het land en is hij plots weer een paar weken door de week van huis. Heb me zelf ook lang wrokkig gevoeld tov hem: hij gaat door met zijn leven en ik faciliteer alles.

Ik kom steeds meer tot het besef dat ik zelf ook oorzaak ben van dit alles: ik weet niet duidelijk genoeg wat ik zelf wil en geef dit ook niet duidelijk genoeg aan. Ik moet meer worden zoals mijn man en ook gaan roepen dat we van mijn part alleen maar bonen eten, maar dit is wat ik wil ..... Hij blijkt meestal de kwaadste niet te zijn en is eigenlijk bereid aan heel veel mee te werken, ik vraag het eigenlijk vaak niet omdat ik te bezorgd ben dat ik teveel vraag.

Een paar maand geleden ontdekte ik dat hij stiekum probeerde af te spreken met andere vrouwen tijdens een reis naar het buitenland. Daardoor is de knop een beetje om bij mij en heb ik meer een "fuck you" mentaliteit. Voor hetzelfde geld zit ik me al deze jaren op te offeren en gaat hij er volgend jaar door met een of ander jongere vrouw.

Ik ga per 1 januari daarom stoppen bij hem in de zaak te werken en ben een studie begonnen van iets wat ik altijd al wou doen. Ik heb afgesproken met mijn man dat ik volgend jaar even geen geld ga verdienen en dat wanneer ik weer ga werken hij ook 1-2 middagen de kinderen gaat ophalen van school.

Ik ben ook veel zelfhulp boeken aan het lezen momenteel. Hierbij een paar titels, misschien heb je er wat aan: "Civilised Assertiveness for Women" over hoe je meer voor jezelf kunt opkomen. "Finding your Northern Star" over hoe je kunt ontdekken wat je echt leuk vindt. Daarnaast ben ik ook nog net begonnen aan een cursus Stressmanagement om meer inzicht te krijgen hoe ik ervoor kan zorgen dat ik mijn grenzen beter bewaak en het niet weer veel te druk krijg omdat ik alles opvang (heb bijv. vorig jaar bijna een hele verhuizing gedaan, naast mijn werk + zorg voor drie kinderen onder de 7).

Succes!

Yessi

Yessi

19-10-2008 om 11:45

Veel herkenning

Konijntje zegt: Nu ( en dat klink zieliger dan ik het bedoel) krijg ik totaal geen complimentjes meer. Ik ben voor iedereen altijd de sterke vrolijke vrouw, maar van binnen wil ik ook wel eens dat er voor mij gezorgd wordt of dat iemand eens zegt dat je hartstikke van waarde bent..en dan vooral van diegene van wie je het meeste houd. Dat klinkt zo herkenbaar!!! Het is allemaal maar vanzelfsprekend. Overigens heb ik over aandacht in bed dan weer totaal niet te klagen, dan is hij ineens weer klaarwakker! maar ook dat irriteert me, omdat er de hele voorgaande avond geen zinnig woord uitkwam, en hij dan ineens wel weer sex wil...
De waardering haal ik tegenwoordig (ja, je moet hem vaak zelf halen) toch het meeste uit het sporten. Als je goed je best doet word je gewaardeerd binnen een team, krijg je complimentjes, en zelfs al ga je een keer totaal onderuit dan zijn er mensen die je weer troosten. In alles wat ik thuis doe voel ik dat zo niet, en dat is eigenlijk best erg. Ik loop zo hard voor mijn man en kinderen, maar dat wordt niet echt opgemerkt... jammer.
groetjes Yessi

Hardlopers zijn......

Waarom is het nou toch zo belangrijk dat een ánder voor je zorgt? Zorg nou eerst maar eens zo goed voor jezelf als je voor een ander zorgt. Dat een ander je "altijd maar die sterke vrouw" vind IS toch juist een compliment?
Yessi, je schrijft: "Ik loop zo hard voor mijn man en kinderen, maar dat wordt niet echt opgemerkt... jammer." Ik vraag me af of dat wel zo is. Het feit dat het niet gezegd word wil niet zeggen dat het niet opgemerkt word. Ik als alleenstaande heb ook dagen waarop ik alleen maar commentaar krijg van alles en iedereen. (Lees ik bijv. weer een stuk waarin staat dat kinderen van alleenstaanden opgroeien voor galg en rad)
Tja, ik weet zelf dat dat bij mij anders is, daarom kan ik dat naast me neer leggen.
En nogmaals: nee, ik vind niet dat jullie zeuren, maar ik heb heel sterk de indruk dat jullie je geluk van je man af laten hangen, en dat moet je niet doen!

Gr. Poezie.

mammie2

mammie2

19-10-2008 om 12:40

Persoonlijk heb ik liever ...

samenwerking dan waardering.

Als er maar genoeg ruimte is voor mij om ook dingen te doen die ik leuk vind, genoeg ruimte om mijzelf ook te ontplooien.

Ik denk niet dat ik mezelf gelukkiger zou voelen als mijn man elke dag zou roepen "Wat fijn dat je weer de was in de wasmachine hebt gegooid" of "Bedankt dat je weer mijn overhemd heb gestreken." Ik roep ook bijna nooit: "bedankt dat je vandaag weer hard gewerkt hebt, zodat we weer de rekeningen kunnen betalen."

Ik denk trouwens dat de enige manier om meer begrip te krijgen is je man zelf te laten ervaren hoe het is alleen met de kinderen te zijn.

Ik ga voor het eerst twee weken alleen weg volgende maand. Voor mij is dat een enorm grote stap, maar het voelt wel goed. De eerste week ga ik een workshop volgen voor mijn opleiding. De tweede keer ga ik 10 dagen weg voor mijn baan. Mijn man is ook zo vaak weggeweest, nu is het een keer mijn beurt.

Hermientje

Hermientje

19-10-2008 om 14:50

Ook hier herkenning

Ook ik vind de verhalen hierboven ontzettend herkenbaar.
Mijn man heeft geen eigen zaak, maar heeft het wel heel druk met zijn hobbies en met onze kinderen. Wij hebben eigenlijk niet heel veel tijd voor elkaar. Dat vindt hij. Hij wil s'avonds tijd aan zijn hobbies besteden. En eigenlijk "reserveert" hij het weekend (vrijdagavond en zaterdagavond, want op zondag is er voetbal) voor ons.
Dan heb ik de keus uit samen een spelletje doen of een film kijken. Het klinkt heel kinderachtig, maar zo is het wel. Ik geef heel vaak aan dat ik het ook leuk zou vinden om naar de bios te gaan of een keer uit eten. Dat snapt hij wel. Ik heb deze avonden een aantal keer zelf georganiseerd. Hij vond het wel best. Voor mij is dat niet genoeg. Ik wil graag dat hij zelf ook een keer iets leuks voor mij organiseert. Ook weer aangegeven. Snapt hij ook, maar toch neemt hij dat initiatief niet.

Maar hiermee wil ik alleen maar zeggen dat ik andere verwachtingen heb van onze relatie dan hij. En dat is lastig. Als je verliefd bent, dan zet je allebei je beste beentje voor om het de ander naar de zin te maken en blijkbaar verwatert dit na een tijdje. Kom je in een "sleur" terecht en is het heel moeilijk om daar weer uit te komen als je er niet beiden uit wil komen.
Ja, wat hier de oplossing voor is? Ik weet het niet. Ik probeer zoveel mogelijk dingen voor mezelf te doen. Ik spreek met vriendinnen of een goede vriend af. Ga met hen naar de bios of uit eten. Hou ik nog steeds dat "lege" gevoel, maar ik weet het anders ook niet. Ik leg me erbij neer dat ik andere verwachtingen heb dan hij.

Poezie wat jij zegt over werken aan je zelf is helemaal waar. Maar als je een relatie hebt, dan verwacht je daar ook wat van. Je bent immers nooit aan de relatie begonnen om na een aantal jaar geen of weinig tijd voor elkaar te hebben.

yelle

yelle

19-10-2008 om 15:35

Niet makkelijk

Hallo,ik herken mezelf wel een beetje in jouw situatie hoor.Heb ook een man die altijd druk in de weer is van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat,want hij werkt overdag op een bedrijf en tijdens de weekends en vaak avonden in de week is hij nog druk bezig voor zijn eigen zaak.Ik werk deeltijds,want met een huishouden en drie kinderen heb ik mijn handen meer dan vol.
Financieel komen we niets tekort,dat is een feit,maar het heeft ook een keerzijde he.Mijn man is gelukkig wanneer hij dag in dag uit kan streven naar een betere toekomst met nog betere vooruitzichten en mogelijkheden.
Echt veel tijd om samen wat met het gezin te doen,heeft hij niet.In't begin kon ik daar behoorlijk nijdig om worden,nu zoek ik naar oplossingen die het voor mij en de kinderen wat aangenamer maken.Als ik het nodig acht om er eens op uit te trekken,een dagje genieten,dan doe ik dat ook.
Vakantie is niet aan mijn man besteedt en gelukkig ben ik ook niet zo het type dat constant sta te huppelen om de ene of andere dure reis,maar ik kan best genieten van een dagje shoppen,uit eten gaan,dagtrips enz...
Het risico dat hier schuilt is wel,dat je de kans loopt om na een tijdje uit mekaar te groeien en naast elkander te gaan leven.Dat gevoel heb ik momenteel wel.Ieder is met zijn eigen ding bezig.Ook wat de kinderen hier betreft,ben ik degene die dag in dag uit met hun doen en laten betrokken ben.

Yessi

Yessi

19-10-2008 om 16:45

Poezie

Een ander hoeft niet voor me te zorgen, sterker nog; ik zou er helemaal kriegel van worden, ik kan me prima zelf redden, dank je! Ik heb in de tussentijd ook geleerd om beter voor mezelf op te komen, en ik cijfer me niet alleen maar weg voor mijn gezin.
Maar het gevaar wat nu om de hoek komt kijken is dat we wel erg langs elkaar heen gaan leven, en ik heb juist gekozen voor een leven samen met mijn man, en niet om elkaar af te wisselen wie er bij de kinderen is zodat de ander zijn eigen dingen kan doen, dan kun je net zo goed geen relatie hebben.
Yessi

Oplossing? yessi

En welke oplossing had je in gedachten dan?

Gr. Poezie.

Marielle

Marielle

20-10-2008 om 13:35

Financieel

Ik hoor hier vrouwen die niet of bijna niet werken zeggen dat ze financieel niets te kort komen omdat hun man een eigen zaak heeft. Wat als je nu gaat scheiden? De relaties die hier worden beschreven klinken niet gelukkig en stabiel. Hoe is jullie situatie na een echtscheiding zonder werk of met een parttime baan en 2 of 3 kinderen (die vast niet bij hun vader gaan wonen want die heeft het te druk).
Ik denk dat dat opofferen voor mans bedrijf en gezin ontzettend risicovol is. Niet alleen ben je nu niet gelukkig, als het misgaat heeft hij de vruchten geplukt van jouw opoffering en kun jij helemaal opnieuw beginnen.

Yessi

Yessi

20-10-2008 om 14:33

Financieel probleem?!

Ik ben op dit moment niet financieel onafhankelijk! dat durf ik gerust te zeggen. En ja, daar heb ik me best wel eens druk om gemaakt, ik ben niet graag afhankelijk van een ander. Maar binnen een gezin maak je nou eenmaal een bepaalde taakverdeling, dat kan ook niet anders als er kinderen in het spel zijn. Als mijn man alles voor de kinderen en het huishouden moest verzorgen zou hij ook niet zoveel kunnen werken.
Dus ik voel me daar niet meer schuldig over, en mocht ik alleen komen te staan, dan ben ik ervan overtuigd dat ik het ook wel red, ik ben tenslotte nooit helemaal gestopt met werken en studeren dus ik kan de draad weer oppakken, maar dat zal hoe dan ook een hele moeilijke situatie worden, ik hoop het dan ook niet mee te maken. Overigens ben ik niet zwaar ongelukkig hoor ieder huwelijk heeft wel eens een dip, en we gaan nogal door een heftige periode. Ik denk dat we daar ook wel weer uitkomen.
Maar poezie... een pasklare oplossing??? die heb ik ook niet, daarom babbel en lees ik hier geregeld mee!
groetjes Yessi

konijntje

konijntje

20-10-2008 om 22:13

Luxe

Ik kan me iedere keer erg goed in je verhaal vinden Yessi.

Ik beschouw het zelfs als een ontzettende luxe dat ik niet hoef te werken. Ik weet ook heel goed dat niet iedereen dat zomaar kan. Ik geniet nu ook met volle teugen van onze jongste. Die tijd komt nooit meer terug.

Maar inderdaad, ik onttrek me ook niet helemaal aan het arbeidsproces hoor. Doe veel vrijwilligerswerk, help op school en val af en toe in. ( ben van oorsprong leerkracht) en een baan vinden als juf lukt altijd wel.
Daar zit ik niet zo over in.

yelle

yelle

21-10-2008 om 09:10

Een punt

Er wordt hier een belangrijk punt aangehaald.
Vele vrouwen werken de dag van vandaag maar deeltijds met als gevolg dat de man véél meer verdient dan zij.Dat houdt inderdaad risico's in wanneer een relatie dreigt mis te lopen en er eventueel een echtscheiding volgt en de vrouw zich niet heeft ingedekt.Maar,je mag toch ook niet vergeten dat de man nog altijd verantwoordelijk blijft voor zijn kinderen en dus alimentatie zal moeten betalen.Hangt ook veel vanaf hoe men getrouwd is.Een huwelijk zonder huwelijkscontract eindigt meestal toch zo,dat de vrouw een groot deel van de centen en andere bezittingen krijgt.

Tinus_p

Tinus_p

21-10-2008 om 10:27

Yelle

Yelle:
"Vele vrouwen werken de dag van vandaag maar deeltijds met als gevolg dat de man véél meer verdient dan zij.Dat houdt inderdaad risico's in wanneer een relatie dreigt mis te lopen en er eventueel een echtscheiding volgt en de vrouw zich niet heeft ingedekt.Maar,je mag toch ook niet vergeten dat de man nog altijd verantwoordelijk blijft voor zijn kinderen en dus alimentatie zal moeten betalen.Hangt ook veel vanaf hoe men getrouwd is.Een huwelijk zonder huwelijkscontract eindigt meestal toch zo,dat de vrouw een groot deel van de centen en andere bezittingen krijgt."
Vraagje; ben je Vlaams?

konijntje

konijntje

26-10-2008 om 15:21

Dank allemaal

Lieve allemaal,

Bedankt voor het meedenken en meeleven.

IK heb de afgelopen week eens goed nagedacht en heb nog maar weer eens het initiatief genomen. We hebben een geweldig weekend achter de rug. Heb hem zonder al te serieus te worden hem wel even verteld dat ik het zo veel leuker vind en dat hij echt meer energie in mij moet stoppen. Hij snapte het ook wel dat dit zo niet lang goed zou gaan...Dus wie weet....

Bovendien heb ik een afspraak gemaakt bij een therapeut om mezelf eens oderhanden te nemen en die gaat met de onzekerheid aan de slag. Alleen al die gedachte maak me positiever en vrolijker.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.