Man vertikt het dingen in huis te doen
Al jaren en jaren is het een strijd hier in huis. Mijn man vertikt het gewoon om dingen in huis te doen. En dat vind ik dus heel vervelend en vooral omdat ik van de kinderen ook verwacht dat ze hun taken doen in huis. Hoe kun je van de kinderen verwachten dat ze dat doen terwijl hun vader het aan zijn laars lapt?
Hij werkt 4 dagen. Ik werk heel onregelmatig, maar ben wel meer thuis.
Op zijn vrije dag, dus maar ééns in de week wil ik dat hij eten kookt en boodschappen doet.
Maar dat doet hij niet. Ik heb het nu gewoon op de gezinskalender gezet, maar hij doet het niet. Hij heeft daar geen zin in. Dat zelfde geldt voor poetsen, schoonhouden van het huis.
Hoe kan ik hem echt duidelijk maken dat hij ook een voorbeeld voor de kinderen moet zijn en dat we samen een gezin hebben en dus ook samen zorgen dat het loopt. En niet allleen maar door geld te verdienen. Hij denkt dat dat voldoende is.
Moet er wel bij zeggen dat hij een licht autistische stoornis heeft, maar daar wil ik niet alles aan ophangen, ik bedoel koken en boodschappen doen en poetsen kan hij gewoon.
Heeft iemand tips?
Troela
(voor zover er echt sprake is van autisme!)
"Maar wat doe je er aan? Moet je als "vrouw-van-patiënt" er dan maar mee leren leven? Jij haalt je schouders er weer eens over op, en gaat verder?"
Ooit is er een reden geweest waarom je op hem viel en met hem wilde trouwen.
Er kan ook een moment komen dat de problemen groter worden. Dan ja je kiezen: mee leren leven, of eens goed nagaan of je op deze manier oud wil worden en welk voorbeeld je je kinderen geeft.
Elke autist is anders. Bij de één zal het de "investering" waard zijn om, naast echtgenote, ook begeleidster te zijn. Bij de ander is dat dweilen met de kraan open en wordt iedereen daar alleen maar slechter van.
Ik heb destijds gekozen om weg te gaan omdat we er allemaal aan onderdoor gingen. Het gebrek van zelfinzicht bij ex speelde ook een grote rol.
Dat wil niet zeggen dat dat voor jou ook geldt, integendeel! Maar denken dat het ooit over gaat, nee...
Er is toenemende belangstelling voor partners van mensen met autisme. Kijk eens op Autsider, daar moet wel e.e.a. te vinden zijn.
Wat ik niet begrijp
is dat de licht of zwaardere autistische mannen wel voor hun baas kunnen werken. Dan kunnen ze afspraken nakomen en dingen plannen en dan thuis ineens hulpeloos? Ik snap dat niet.
Zelf vind ik de huishoudelijke werkzaamheden ook niet leuk en ik heb het gevoel dat ik daar gewoon niet geschikt voor ben maar ja ik doe het toch want het moet gebeuren. Klaar.
Mijn 2 centen voor minke
Mijn antwoord is volkomen gebaseerd op mijn eigen ervaring met een autistische ex en idem kinderen. Misschien hebben anderen een andere ervaring.
Zolang ze ergens het nut van inzien zullen ze zich voor de volle 200% inzetten. Ook voor bazen. Als die motivatie er niet is, is het trekken aan een dood paard. Maar ook met die motivatie is het erg lastig, omdat ze erg star zijn: hun manier is de enige echte manier om het goed te doen.
Ik weet (achteraf, hij hield altijd de schijn op) dat ex voor bazen een slechte was. Zéér op de voorgrond aanwezig, popie jopie uithangen, en zo eigenwijs als het paard van Christus (en dat was een ezel). Als er ook maar enigszins plek was om hem weg te reorganiseren gebeurde dat ook. Mijn idee dat hij gedurende zijn huwelijk erg gewaardeerd werd op zijn werk (de verhalen over schouderklopjes en pluimen die hij altijd bracht) klopt achteraf van geen kanten (kort na de scheiding zochten enkele collega's en ex-collega's contact met me om me sterkte te wensen, toen ze hoorden dat ik de knoop had doorgehakt, zo erg moet het zijn geweest).
Sinds de laatste reorganisatie in loondienst schijnt hij een bestaan als vliegende keep op detacheringsbasis te hebben. Zelfs zijn (inmiddels ex-)vriendin kreeg amper hoogte van wat hij deed. Vorig jaar is ze er achter gekomen dat hij weer werkloos was maar ze mocht dit tegen niemand zeggen. De kinderalimentatie werd tot begin vorig jaar ook altijd op tijd betaald (tegenwoordig moet ik hem er nog al eens aan herinneren; het komt dan wel alsnog goed).
Ik heb het idee dat hij momenteel wel weer dingen doet. Geen idee wat. En ik heb het ook losgelaten, heb mijn eigen leven. Maar het is heel erg vaag.
Ik zie helaas dit ook bij mijn kinderen. Oudste doet het gelukkig goed op school en heeft een fijn bijbaantje waarin hij zich helemaal in zijn element voelt, maar het is ontzettend moeilijk hem te motiveren voor iets dat hij minder ziet zitten. Gelukkig gaat dat op dit moment goed. Wel is hij ook heel erg eigenwijs, weet het altijd beter. Ik weet niet hoe dat nu op zijn werk gaat (het is een vorm van "beschermd werken" voor o.a. autisten, baas is tot nu toe wel tevreden gelukkig).
Jongste is helaas nog erger dan zijn vader. Die lééft zo ongeveer met de hakken in het zand en heeft het verheven tot levenskunst. Als hij iets niet ziet zitten, kan je op je kop gaan staan, maar je kan nog makkelijker een ezeltje verplaatsen die zich schrap heeft gezet. Hij zit net in de brugklas (speciaal onderwijs) en heeft een wiskundetoets verknald wegens algemeen gebrek aan motivatie (wat ook héél duidelijk op zijn proefwerkblaadje te zien is). Zijn NEderlands was echter weer perfect (vindt hij ook leuk). Ik hou mijn hart vast en was blij dat school net opbelde voor een gesprek over zijn gedrag en motivatie (gaat binnenkort plaats vinden).
Ben héél benieuwd wat voor handvatten zij ervoor hebben...
Arbeidshistorie
Kan extreme vormen aannemen. Als het een passende omgeving is met veel voorspelbaarheid en vaste plek en geen gedwongen sociale flauwekul kan het heel goed gaan. Vroeger ging het vaak heel goed met mensen omdat er altijd een secretaresse was die het plannen en organiseren opving.
Ik kwam een bejaarde man tegen die vertelde dat hij zelf altijd als scheikundig ingenieur gewerkt had maar zijn zoon, ook hoogopgeleid zat thuis in de Wajong, niet plaatsbaar. Beiden gediagnosticeerd.
Ex werd gepest en ontslagen door onbegrip en koppigheid. Alle mensen kunnen moeite hebben om hun baan te behouden, maar mensen met autisme hebben er een extra uitdaging bij.
Mirreke
Ja dat weet ik allemaal wel. Ik ben zelf ook moeder van een zorgenkind (geen autisme), dus ik snap wel hoe het werkt.
Was alleen maar om aan te geven hoe ik er tegenaan keek voordat ik doorkreeg dat licht-autistisch ook kan betekenen zwaar autistisch met heel veel zelfbeheersing.
Voor mij is een gelijkwaardige verdeling in zorgtaken heel belangrijk. Ik wil echt niet beweren dat mijn man perfect is, maar hij is wel degene die doorgaans kookt en de boodschappen doet. Ik denk dat ik hem daar onbewust ook op uitgezocht heb. Ik heb een huissloofjes allergie, vermoedelijk te herleiden naar de verstandhouding van mijn ouders.
De mogelijkheid dat mijn man een ongeluk of een ziekte kan krijgen, is natuurlijk van een heel andere orde. Dat staat los van huissloofje zijn.
Ik denk overigens wel dat je ervan uit moet gaan dat niet iedere vrouw geschikt als partner voor jouw kind. Dat is dus ook waar to en troela tegenaan lopen.
En bovendien is nog maar de vraag hoe licht licht autisme nu echt is.
Licht autistisch...
Ik denk dat met licht autistisch eerder wordt bedoeld: hoogfunctionerend, leerbaar. Er is een schaal. Er zijn autisten die niet praten, die niet of nauwelijks kunnen communiceren, die niet alleen op straat kunnen. En er zijn autisten die op het oog prima functioneren, die slim zijn, enz. Waar het mis gaat is in de subtiliteiten, de non-verbale communicatie, de humor, het aan een half woord genoeg hebben, het zelf invullen van de half uitgesproken opdracht. Maar dat zijn vaak net die dingen waardoor mensen elkaar verstaan... In die zin is ook 'licht autistisch' best erg.
Ik heb contact met een aantal jongvolwassen autisten. Slim, soms hoogbegaafd, opgeleid. Zitten bijna zonder uitzondering thuis, hebben moeite met plannen, hebben moeite met arbeidssituaties waarin ze bv. door meerdere mensen worden aangestuurd. En vaak ook geen relatie (meer)...
Eigenlijk alles (en dat is veel) wat onduidelijk is, of twee of meer manieren kan worden geïnterpreteerd, enz. enz. is lastig voor autisten. Tegelijkertijd is er vaak ook moeite met autoriteit. Tel uit je winst 
En ja, ik denk ook dat het voor mijn zoon niet gemakkelijk zal zijn later, en dat hij misschien wel nooit een partner vindt... Maar ik hoop het wel, omdat er zoveel is wat er ook is, de mens is er niet minder om al is hij autistisch. Ik denk trouwens echt wel dat je een gelijkwaardige relatie kunt hebben, op dezelfde manier dat je een gelijkwaardige relatie kunt hebben met een lichamelijk gehandicapte. Je moet meer rekening houden...
Mirreke
Ja dat klopt vast wel dat je met een autist een gelijkwaardige relatie kunt hebben.
Maar dat is niet voor iedereen weggelegd. Een ieder neemt zijn eigen bagage uit het verleden mee, en voor sommigen zal het gedrag van een autistische partner als een rode lap op een stier werken.
Wisselwerking
Wat ik me afvraag na het lezen van de reacties is of het iets uitmaakt of de man van whenm een autistische stoornis heeft of niet. Misschien is hij vroeger wel stierlijk verwend door zijn moeder, niks autisme.
Zelf herken ik wel iets in de reactie van troela.
Ik denk dat het een wisselwerking is tussen partners. Als de een het gedrag van de ander faciliteert, blijft de cirkel bestaan. En degene die in de comfortabele rol zit vindt het allemaal wel best.
Vroeger functioneerde het goed maar nu is het punt gekomen dat een van de twee er genoeg van heeft. En dat is even wennen voor de "verwende" partij. En zeker als die verwende partij nogal stevig in z'n schoenen staat, kan dat een hele strijd worden. En als het een narcist is, is het een hele zware klus.
Wij hadden (en hebben soms) best vaak ruzie over het huishouden. Vooral het strijken van de overhemden was een steeds terugkerend drama. Ik deed dat altijd maar omdat ik nu ook werk, bleef het te vaak liggen. In plaats dat mijn man het zelf is gaan doen heeft hij zijn moeder gevraagd om ze voor hem te strijken )) Inmiddels gaat dit traject volledig aan mij voorbij. Lekker rustig!
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik denk dat het vooral een assertiviteits- en een gelijkwaardigheidsprobleem is. Althans, als ik voor mezelf spreek.
Wel of geen 'stoornis'
Even ter verduidelijking: mijn man heeft dus géén stoornis. Hij is niet licht-autistisch. In gesprekken met vrienden en de relatietherapeut kwam er wel uit dat hij narcistische trekjes had. Alles draait dus om hem; btje tunnelvisie achtig.
En dan nog... er zijn ook wel autistische dingetjes die net zo goed op mij betrekking kunnen hebben. En onze zoon heeft er ook last van. Die hebben we laten testen. Heeft wel wat trekjes, maar niets mis mee. Kortom, het zijn karaktertrekken. Wanneer karaktertrekken een stoornis worden weet ik niet.
Maar als er sprake is van een stoornis kan ik me voorstellen dat je daar als partner rekening mee moet houden. Wat volgens mij nog niet wil zeggen dat je alles maar hoeft te pikken.
--- ah ik zie net een nieuw draadje over narcisme beginnen----
Maar whenm, wat denk je. Zit het probleem bij hem in zijn stoornis (dus heeft daar geen zicht op; op wat zijn verantwoordelijkheden binnen gezin zijn)of heeft hij er geen zin in.
In het laatste geval heeft hij een ordinaire schop onder zijn kont nodig. Hoewel ik toegeef, zoals ik geloof AnneJ, al zei, dat dat bij een autist juist olie op het vuur kan gooien.
Moeilijk.
Troela
Wat zo bij mij op komt
schrijf je 'boodschappen doen' op de gezinskalender of maak je ook een lijstje, al dan niet samen?
Als je alleen 'boodschappen doen' opschrijft, kan het dan niet zijn dat deze 'opdracht' _te groot_ is?
Zou het hem dan kunnen helpen als je een lijstje maakt. En of dat samen is of dat jij dat de avond ervoor doet kun je ook bespreken.
Als ik kijk naar mijn autistische zoon, dan is ook 'kamer opruimen' 'tas uitpakken' ed een te onoverzichtelijke opdracht. Maar als ik hem deelopdrachten geef, of stuk voor stuk benoem wat hij moet doen, (en eerst door zijn tegenzin heen ben...
, maar da's een heel ander verhaal) gaat het prima. En het 'gekke' is, dat het op school geen enkel punt is. Daar is alles blijkbaar veel gestructureerder dan thuis, alles heeft vaste plekken en tijden. Maar thuis, hoewel hij de regels prima kent, kan hij ze toch niet zonder aansturing uitvoeren.
Gewoon 'in staking' gaan zou ik niet doen, niet zolang ik niet heeeel zeker zou weten dat het geen onmacht, maar onwil is.
Test gedaan
Door wat hier werd geschreven over de trekjes van iemand met autisme, ben ik maar eens snel een test gaan doen om te kijken of ik misschien toch meer trekjes heb dan ik van mezelf weet. Het valt mee, ik blijk gemiddeld te scoren. Ik val dus net niet in de categorie van 'je hebt autistische trekjes'. Nu zou ik willen dat mijn man die test ook eens zou doen, want.. nou ja... het zou zomaar kunnen.
Wat ik van Weet-het-even-niet-meer zou willen weten of het haar inschatting is dat haar man licht autistisch is, of dat dat de officiële diagnose is.
Ik heb afgelopen week toevallig tegen mijn man gezegd dat ik vind dat hij meer kan doen als hij twéé dagen achter elkaar thuis is. Bij hem wisselt het een beetje of hij 1 of 2 dagen thuis is. Op die ene dag hoeft hij van mij niet uitgebreid te gaan schrobben, maar als hij 2 dagen thuis is kan hij best een taak op zich nemen. Al is het maar dat hij de wc doet. Hij begreep mijn boodschap en probeert te beteren. Ik werk maar 8 uur minder dan hij. Dat ik daardoor net even meer doe begrijp ik, maar het hoort wel redelijk in evenwicht te zijn.
Aanvulling
(ik doe vandaag in aanvullingen)
Mijn man is overigens gemiddeld genomen nooit te beroerd om iets in huis te doen, dat even nadrukkelijk gezegd. Maar als het aankomt op doordeweeks schoonmaken, dan ziet hij dat niet als zijn taak lijkt wel.
Verwennen
Sommige woorden zijn voor mij 'steekwoorden' geworden. Een kind met autisme heeft veel uitleg en instructie nodig om tot zaken te komen. Het kost ze vaak enorm veel energie. En dan tegelijkertijd lopen ze op hun tenen omdat de omgeving vaak wel teveel verwachtingen heeft waar ze maar net aan kunnen voldoen. Daarin rekening houden met je kind kan al snel als 'verwennen' overkomen weet ik hier uit ervaring. Maar in sommige zaken kun je ze maar beter hun eigen ontwikkelingstijd geven en in andere zaken kun je ze beter iets aanleren, soms met heel veel moeite en creativiteit, de beroemde puzzels wat je nou in situaties met dit gedrag zou kunnen.
Op anderen kan dit overkomen dat de ouder het kind verwend weet ik uit ervaring. En ik weet ook dat in mijn familie een grootouder met een lastig karakter zo getypeerd werd: verwend door zijn moeder. Ik reconstrueerde het zo, kind, deze grootouder, was overgevoelig voor geluid en daarbij zwaar overvraagd dus de andere huisgenoten werd gemaand om stil naar hun kamer te sluipen als dit kind eindelijk sliep omdat er anders weer een plofbui wachtte en kind de rust ook hard nodig had.
Ik heb pas later in mijn relatie met ex begrepen hoeveel moeite zaken hem kostten omdat hij dat zoveel mogelijk verborg en zonodig smoesjes had of alternatieve verklaringen.
Feminisme
Sommige mensen met autisme zijn echte doeners omdat dat concreet is en hun tijd vult zonder dat ze zich daar improviserend doorheen hoeven te slaan.
Dus had ik juist een man die iets feminiens had, hij pakte alles aan, er was bij hem geen hierarchie in vrouwelijke of mannelijke werkzaamheden en had ook in zijn jeugd heel veel geleerd aan zelfstandigheid.
Bij hem ging het juist opbreken dat er zoveel verandering voorkomt in een gezin met jonge kinderen, dat vroeg een flexibiliteit die hij niet op kon brengen en die hem tot het uiterste bracht, de stress om zichzelf aan het werk te houden en omdat ik niet begreep hoe hij daarin zat, daar gaf hij ook geen openheid over. Doen alsof je normaal bent is ook zo'n steekwoord bij autisme.
Dus nee, ook feministische dames, kunnen dat meemaken. Omdat iemand hoogopgeleid is en cognitief hoog scoort, en autisten kunnen meestal alles leren, kan het lang duren voor je erachter bent dat er wat mankeert aan de communicatie, vooral ook omdat het dan om een man gaat, dan denk je al gauw dat het toch geen vergelijking met jezelf is als vrouw, mannen komen van Mars en dat soort.
Dat kan ook in de relatie lang onopvallend zijn, maar als er kinderen komen komt juist daar grote druk op te staan.
Kinderen en verwennen, annej
Ik heb precies dezelfde ervaring. Bij mijn partner werd eea voor mij pas duidelijk nadat we kinderen hadden gekregen. Toen ze klein waren zat het ritme er nogal in, en viel het vergeleken met later nog best mee maar nu ze ouder worden, hun eigen plan trekken, hun eigen mening vormen, het leven in huis chaotischer wordt door al die verschillende planningen en ritmes, nu kan ik duidelijk merken dat het voor hem zwaarder wordt. Hij wordt een stuk inflexibeler en koppiger. Tegelijkertijd echter is mij een stuk meer duidelijk geworden, dus ik heb meer inzicht en ook manieren om ermee om te gaan, en ook een stuk meer begrip voor hem (doordat wij ouder'therapie' kregen voor onze zoon).
Ook herken ik de opvatting van familie over verwennen. Oh ja, en dat het aan de opvoeding ligt (aan mij dus). En dat het kind gewoon egoïstisch is. Allemaal fijne one-liners waar het inlevingsvermogen vanaf spat... Ik heb in deze tijd veel meer aan 'lotgenotencontact' dan aan familie, helaas. Hmm, ik vind het lotgenotencontact heel fijn, dat is dus niet helaas, maar ik vind het wel jammer dat je het in zo'n geval blijkbaar niet van je schoonfamilie moet hebben, (mijn ouders zijn helaas al gestorven voordat ik kinderen kreeg).
Begrip
en je moet het ook niet hebben van zogenaamde deskundige hulpverlening, bijvoorbeeld bij ons de autismepoli van de bascule. Alleen als mensen zelf uit ervaring weten hoe het is om om te gaan met iemand met autisme is er vaak een beter begrip.
Dc - ot
Ik bedoelde berichten als deze:
http://www.nu.nl/algemeen/2440862/geen-seks-er-belgische-regering-is.html
Kom je vaker tegen...
Volgens mij bestaan er mannen
die op een of andere manier vinden dat zij geen huishoudelijke dingen hoeven te doen, zelfs geen gedragen kleding in de wasmand deponeren of lege glazen verplaatsen richting keuken. Hun vader deed dat ook niet. ze vinden huishoudelijke dingen doen gewoon erg onmannelijk en weten 1001 omwegen om zulke activiteiten op een zijspoor te laten verzanden.
Geen idee wat je ermee moet. Iemand in mijn naaste omgeving heeft zo'n man en ze gaat er helemaal aan onderdoor. Volkomen. Gelukkig hebben ze (nog?) geen kinderen.
Of het met iets autistisch te maken heeft, geen idee, met vrienden is die persoon reuze gezellig en joviaal, maar zodra het over iets huishoudelijks gaat - einde oefening.
Sterkte, draadstartster.
Ja die bestaan
Verschrikkelijk lijkt me dat.
Hier
Werkt het allemaal niet. Als mijn partner gewoon niet zou willen, of gewoon verwend zou zijn (wat is verwend, dat ben ik zelf ook enorm, maar daar groei je wel overheen..) dan had ik het er wel uitgekregen inmiddels. Ik laat absoluut niet over me heen lopen en fascilitair niets. Al doe je bepaalde dingen natuurlijk wel omdat je in de drukke maalstroom met kinderen etc zit, waren die er niet waren er momenten genoeg geweest dat ik mijn koffers gepakt had. Staken zou hier absoluut niet werken, partner vindt het ook vervelend als het niet loopt allemaal en raakt daardoor nog dieper weg feitelijk. Hij vindt het niet fijn zoals het loopt allemaal maar is absoluut niet bij machte het te veranderen. Geen diagnose hier maar inmiddels voor mij ook helemaal niet meer nodig; voor mij is hij absoluut autistisch.
Heel jammer voor mij; ben zelf helemaal niet huishoudelijk aangelegd en het kost me veel energie, maar alles komt op mij neer, ook de verantwoordelijkheden mbt de kinderen. Zelf zit ik ook met de voorbeelden naar de kinderen toe; ik kan ze niet leren opruimen als het een rotzooi is bij ons. (etc, etc) Dus werk ik me een slag in de rondte. Meestal schiet het erbij in dat ik lijstjes maak voor partner, daar kom ik helemaal niet aan toe. Jammer, want dat blijkt het toverwoord hier. Maar daar heb ik jaren grote weerstand tegen gehad. Mijn totale schrikbeeld; zo'n relatie waarin de vrouw lijstjes maakt voor manlief. Ik zit er middenin. Een lijstje werkt hij nauwgezet af, echt ongelofelijk. Het meest bizarre is dat hij zelf absoluut geen lijstje zou kunnen maken. Het komt niet eens in hem op. Hij heeft grote moeite met initiatieven nemen. Terwijl je dat in gesprek zo absoluut niet zou zeggen. Dat blijft heel onwerkelijk voor mij. Hij ziet ook de zooi bij anderen heel goed, maar bij ons thuis dus niet. Hij weet niet wat te doen, niet waar te beginnen. Of hij doet iets dat helemaal geen zin heeft; vieze handdoekjes netjes opvouwen of ruimt steeds spullen op van de kinderen waarvan ik vind dat ze dat zelf moeten doen. Ook kan hij er erg over vallen dat er iets vd kinderen ligt en zijn eigen rotzooi stoort hem dan niet. En dan werkt hij ook nog eens erg langsaam waardoor hij het idee heeft veel te hebben gedaan maar in feite bijna niets.
Wat hier ook helpt is inrammen. Sommige structuren heeft hij inmiddels wel ingeprogrammeerd, maar het heeft lang geduurd. Hij loopt dan wb de kinderen wel steeds achter de feiten aan. De avondstructuur wb de kinderen zit er nu goed in, maar de kinderen hebben de leeftijd inmiddels dat ze daar zelf op zouden moeten letten. Dat soort dingen.
Het grootste struikelblok blijft hier denk ik mijn eigen weerstand. Ik wéét heel goed hoe man in elkaar steekt. Na eindeloze gesprekken weet ik ook dat het hoogstens een klein beetje onwil is op sommige momenten, en wat koppigheid, maar het overgrote deel betreft echt onvermogen. Dat weet ik eigenlijk al heel lang, maar het is erg moeilijk voor mij me daarbij neer te leggen. Ik weet dat het leven voor iedereen hier in huis een stukje makkelijker en leuker zou worden als ik die autistische bril wat vaker op zou zetten. En zou accepteren dat de bal bij mij ligt, wb alles. Nu accepteer ik het niet, maar het helpt me niks. De bal ligt toch bij mij, of ik wil of niet. En ik merk dat het lastiger wordt voor man iid, nu de kinderen ouder worden en meer een eigen persoonlijkheid krijgen. Ik merk nu vaker dat hij leunt op de kinderen, zoals hij altijd op mij geleund heeft. Dat vind ik erg moeilijk om te zien. Zij geven hem houvast. Daardoor lijkt het een leuke, flexibele, open papa, maar feitelijk klampt hij zich aan hen vast. Zij zetten de lijn voor hem uit.
Bromvlieg
De situatie zoals jij die beschrijft, daar begrijp ik weinig van. Ik snap niet waarom je aan zo'n situatie onderdoor zou moeten/kunnen gaan. Als ik met partner nog geen kinderen had gehad, was het voor mij erg simpel geweest. Dan was ik al weg geweest, of had het uit de hand laten lopen (staken idd) Dat lijkt me zonder kinderen heel simpel. No way dat ik voor een man ging sloven. Nu doe ik het voor de kinderen. Of ik zou fijn zijn gaan latten oid, maar zijn huishouden zou ik fijn bij hem hebben gelaten.
Veel reacties!
Ben ik weer. Veel reacties! Wel fijn en ook bedankt. Bloem, jouw reactie is superherkenbaar en ook die van Mirreke.
Ja, ik schrijf altijd alles op de gezinskalender, ik werk ook met lijstjes voor mijn man,geef duidelijke instructies (voel me af en toe net een generaal, ook boodschappenlijstjes en daar moet dan heel precis opstaan wat hij moet kopen en ook waar het ligt. Heel vaak komt hij thuis en zegt dan dat er iets in de winkel niet was en dan blijkt het op een andere plek te liggen. Dus in een andere supermarkt wordt het dan ook erg moeilijk.
Man is nooit officieel getest of zo, maar we hebben al een heel traject achter de rug, gesprekken (moeilijk moeilijk) en daaruit kwam toch wel duidelijk ( en ik wist het al heel lang, heb ook met kinderen met autisme gewerkt) dat het Asperger is. Superintelligent, werkt op hoog niveau in de ITC, maar thuis kan hij niet veel. Kan het tempo van ontwikkelen van de kinderen ook niet bijhouden. Snijdt appel nog in stukjes voor zoon van 12 bijv. Zet computerspelletjes voor kinderen van 8 op de computer, niet bij nadenkend dat de kinderen ouder worden en sommige dingen niet leuk meer vinden.
Als hij thuiskomt is hij altijd moe (van het werk en van het aanpassen aan de gewone wereld) dus gaat hij een half uur letterlijk achter de krant zich afsluiten.
Zaterdags zit hij 5 uur achter de krant! Mensen met autisme hebben veel tijd voor zichzelf nodig dat weet ik, maar waar houdt het op? Komt er dus op neer dat ik al meer dan 10 jaar alleen voor huishouden zorg en de kinderen in mijn eentje opvoed. Kan er ook niet over praten, want hij heeft er geen verstand van zegt hij zelf.
Dus soms zie ik het echt niet meer zitten. Ga zelf regelmatig naar psycholoog om even stoom af te blazen. Het is heel zwaar om samen te leven met zo'n man. Geen enkel initiatief, op geen enkel gebied. (nee, ook in bed niet, daar gebeurt al jaren niets meer, behalve slapen) dus zoals iemand zei, voor straf geen sex meer, gaat dus niet op hier. Denk ook niet dat hij dat zal snappen.
Wat mij nog het meest stoort is wel dat de kinderen zien dat als je gewoon zegt dat je geen zin hebt om iets te doen, je dat dus niet hoeft te doen. Dus al mijn investering in de opvoeding wordt zo ondermijnd. Kinderen zeggen nu dus ook als ik vraag om mee te helepne, nee daar heb ik geen zin in.
Vorige week hebben we drie keer een broodmaaltijd gegeten, ik kon het niet meer opbrengen om weer te koken. Hebben we ook nog allerlei trainigen van de sport op onmogelijke tijden, dus dan maar brood. man priotesteert niet, kinderen wel.
Ben blij dat ik niet de enige ben.
Wacht nog wel op de gouden tip...
Bloem
Heftig wat je zo beschrijft. En dapper dat je dat hier zo durft neer te zetten. Ik heb nu echt beed bij het probleem.
Whenm
Als het zo duidelijk is dat er van je man niets te verwachten valt, lijkt me dat je de hulp ergens ander moet gaan zoeken. Kun je niet opzoek gaan naar iemand die wat huishoudelijke taken van jou kan over nemen en misschien ook nog af en toe eens een maaltijd voor je in elkaar draait? Een oppas aan huis, een poetshulp met een uitgebreid programma of een combi van die 2?
En verder zou ik er echt voor passen om je kinderen er mee te laten wegkomen. Ik snap de argumentatie heel goed, ik gebruikte hem ook tegen mijn moeder. En die ging daar in mee. Maar het lijkt me dat je aan je kinderen best kunt uitleggen dat er voor papa andere regels gelden en dat papa al heel veel doet en dat jij niet van plan bent om in je eentje de rest te doen. Dus toch nog een beetje staken 
Whenm
Als ik je verhaal zo lees ben ik erg begaan met je en zou ik willen dat ik je een handje kon komen helpen. Daarom van mij ook een duit in t zakje voor een poets/hulp in het huis/ werkster of hoe je het noemen wilt. Echt een aanrader!
Daarnaast vraag ik me af of het niet een optie is om je kinderen duidelijk te maken dat papa nou eenmaal papa is maar van hun andere dingen worden verwacht. Eventueel onder het mom van dat papa hard werkt en dat hem veel energie kost of misschien wel door te zeggen dat papa een volwassen kerel is en je man, dat je die niet meer kunt opvoeden maar hun nog wel..... in ieder geval een duidelijke stellingname dat wat papa doet niet het voorbeeld is wat zij dienen te volgen. Jij bent het voorbeeld wat ze moeten volgen!
Succes!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
'eieren voor je geld'
Er zijn twee problemen, volgens mij:
- het huishouden wordt je even te zwaar
- man geeft slechte voorbeeld (even zwart-wit geformuleerd)
Ook met niet autistische mannen kan het huishouden zo'n strijd worden, dat je je af kan vragen of het in jouw specifieke geval de moeite is om uberhaupt die strijd aan te gaan. Of het nu 'geen zin hebben' is of 'niet kunnen overzien' is, bottom-line is dat je man niet doet, en waarschijnlijk ook niet gaat doen.
Oplossing: huishoudster!
Tweede probleem blijft lastiger. Ik vind dat je als ouders het goede voorbeeld moet geven. Dat houdt in dat je je taakjes ook vervuld als je daar eens geen zin in hebt.
Denk je dat je kinderen moeilijk het onderscheid kunnen maken? Gebruiken ze je man al eens als 'excuus'? (papa hoeft ook niet ...). Of kan je het nog af doen als papa's dingetje en de rest van de wereld houdt zich gewoon aan zijn afspraken?
Mijn man komt vaak gewoon niet opdagen voor het avondeten, zonder bericht. Dat begint de kinderen nu op te vallen ("komt papa vanavond wel of niet eten?" geeeeeeen idee), wat zeg je dan?). Als zij straks groter zijn zullen zij zich op een bepaalde tijd thuis moeten melden. Maar ja, papa doet ook waar hij zin in heeft. Grrrrrrr.
Heb je al een specifiek met partners van autisten gesproken over die vraag "tot hoe ver...". Want ik ben het met je eens, er is toch een grens?
Groet van troela
Uitleg naar je kinderen...
Nog even...
Zou je de Asperger van je man kunnen uitleggen aan je kinderen?
Dan plak je hem wel een etiket op, maar misschien is het voor je kinderen dan duidelijk dat dit niet de gewone gang van zaken is.
Ben ik weer....
Om even op de laatste reactie terug te komen, ik heb inderdaad al vaker met de kinderen er over gehad dat hij toch een autistische stoornis heeft en daarom ook vaak anders of niet reageert. Maar kinderen moeten ook het voorbeeld zien en niet alleen maar gezegd krijgen dat hij niet het goede voorbeeld geeft.
Maar ik vind het ook niet eerlijk naar de kinderen toe. Hij wil niet koken-heeft-ie geen zin in etc.
Was een paar dagen weg met vrienden, even geen strijd om de huishoudelijke beslommeringen, heerlijk.
Hij kookt niet- heeft-ie geen zin in- en ze eten dan alleen maar ongezonde kant en klaar opwarmdingen. bahbah. Voor een dag is dat niet erg, maar na 4 dagen begonnen de kinderen ook te klagen, en terecht.
Ik kwam thuis, om 11 uur, man was al naar bed, (gaat altijd om dezelfde tijd naar bed) niet even wachten tot ik thuiswas. ook weer gezellig. en de afwasmachine was al geprogrammeerd. Stonden er 3 borden in 3 kopjes in en een schaal!
Heb de afwasmachine weer uitgezet. Weer zoiets! voor zo weinig afwas ga je toch niet de machine aanzetten? Ik heb hem daarover flink op z'n kop gegeven en gezegd dat ik het schandalig vond om daarvoor de vaatwasser aan te zetten. Waarom hij die paar dingetjes niet even met de hand kon afwassen? Had meneer geen zin in..daar gaan we weer! Voorbeeld naar de kinderen?
Waarschijnlijk is het een gewoonte en mensen met Asperger kunnen heel moeilijk omschakelen of dingen anders doen dan gewend. Maar nadenken kan iedereen.
Ik heb nu dochter en zoon gevraagd om de volgende keer als ik weer eens weg ben om dan in de gaten te houden of hij dat niet nog eens doet. Best wel erg...de kinderen moeten een goed voorbeeld krijgen en nu gaan ze hem het goede voorbeeld geven. Dochter heeft gezegd dat zij wel ging koken de volgende keer....
Wat moet ik in godsnaam met zo'n man?
Goede vraag
"Wat moet ik in godsnaam met zo'n man?" goede vraag, want hoe ver kan/wil je gaan?
Even kort door de bocht: jouw man heeft een ziekte Maakt even niet uit wat voor ziekte, maar je moet zo nu en dan even stilstaan en afvragen hoe ver ga ik? Autisme wordt niet beter, dus hier moet hè nog wel even meeleven.
Je beschrijft in mijn ogen niet een gezellig huwelijk. Hij toont niet veel interesse /respect naar jou (niet op je wachten na paar dagen weg, geen sex, geen zin, dus doe t niet, etc.
Waarom ben je verliefd op hem geworden en met hem getrouwd? Wat was/is er leuk aan hem?
Heel cru gezegd, het is heel vervelend als iemand ziek is, maar tot hoe ver moet je medelijden hebben en die persoon "verzorgen"? Waar ligt je grens? Bij iedereen ligt die ergens anders. Misschien ben jij bij je grens aangekomen?
Moeilijk hoor, geen gouden tip, maar goed nadenken wat beste voor jou, jullie kinderen en hem is.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
De autibril op...
Ik ga wat dingen uit je bericht halen.
"Ik kwam thuis, om 11 uur, man was al naar bed, (gaat altijd om dezelfde tijd naar bed) niet even wachten tot ik thuiswas. ook weer gezellig. en de afwasmachine was al geprogrammeerd. Stonden er 3 borden in 3 kopjes in en een schaal!"
Iemand met autisme hangt heel sterk aan vaste regels. Het is geen onwil, het is een enorme behoefte aan zekerheid, veiligheid. Dat kan gekke vormen aannemen, zoals niet wachten tot iemand thuis komt, of de vaatwasser aanzetten als die nog niet vol is ("Ja, maar het is na het eten dus hij moet aan").
Verder schrijf je: "Ik heb hem daarover flink op z\'n kop gegeven en gezegd dat ik het schandalig vond om daarvoor de vaatwasser aan te zetten. Waarom hij die paar dingetjes niet even met de hand kon afwassen? Had meneer geen zin in. (...) Waarschijnlijk is het een gewoonte en mensen met Asperger kunnen heel moeilijk omschakelen of dingen anders doen dan gewend. Maar nadenken kan iedereen."
Hier moet de auti-bril op!
"Heb er geen zin in" is makkelijker gezegd dan "ik zie het niet". Een ander krijgt een woede-uitval, of sluit zich helemaal af. Jouw man zegt "geen zin".
Het zit inderdaad in hem. "Nadenken kan iedereen" is precies hetzelfde als tegen iemand zonder benen zeggen "sta op en loop, anderen kunnen het ook". Het zit gewoon niet in hem, en als jij dan ook nog eens tekeer gaat (je schrijft dat je hem flink op zijn kop gaf) helpt dat echt niet.
Hoe zou je het kunnen doen met de autibril op? "
"Schat, ik denk dat je de vaatwasser hebt aangezet omdat je dacht dat het zo hoorde. Maar kijk, hij is amper vol, dat is zonde van het water en de energie. We hebben als regel dat na het eten de vaatwasser aangaat, maar ik wil daaraan toevoegen: tenzij hij nog niet vol is."
Klinkt bezopen om zoiets tegen een volwassen iemand te zeggen. Maar we hebben het hier wel over iemand met een stoornis, sorry dat ik het zo bot moet zeggen. Denk maar weer aan die persoon zonder benen die moet gaan lopen omdat iedereen loopt
Het is retemoeilijk om hiermee te leren leven. Het is heel anders dan je je ooit had voorgesteld toen je ging trouwen. Maar als je iemand met autisme in je gezin hebt krijg je er automatisch een taak bij. Die van begeleider/coach.
Dat vraagt veel geduld, veel acceptatie, misschien ook wel een vorm van rouwen om wat voor vele huwelijken normaal is maar bij jou nooit vanzelfsprekend zal zijn.
Super dat je dochter daarin mee wil gaan en wil gaan koken.
"Wat moet je nou met zo'n man?"
Accepteren. Ermee leren omgaan. Die autibril opzetten. Googlen naar partnercursussen of -groepen (waren die er vroeger maar...). En hem zien als de persoon zonder benen die nooit zonder hulpstukken zal kunnen lopen. Dat klinkt alsof ik hem omlaag haal, maar ik schrijf dit met alle respect voor autisten. Maar na een half leven ervaring met autisme, inclusief de machteloosheid, de wanhoop, het opstandige en het verdriet, heb ik geleerd dat omgaan met autisme heel veel van iemand vraagt. En met iemand op de kop geven schiet je echt niks op.
Kan je dit niet accepteren? Dat neem ik je niet kwalijk. Ik heb (mede door toenemend onaanvaardbaar gedrag van mijn man dat ons gezin erg schaadde) destijds besloten niet met hem verder te gaan, daar heb ik geen spijt van, al was het misschien iets draaglijker geweest als ik toen al wist hoe ik met asperger om moest gaan (een scheiding was in mijn geval sowieso onvermijdelijk en kwam al te laat). Wil je toch met hem verder? Zoek dan informatie, bijvoorbeeld bij Autsider.
Je kan zijn autisme niet veranderen. Wel de manier hoe jij er mee om wil gaan. En of jij dat kan, dat kan alleen jij beslissen. Je krijgt niet alleen de rol van vrouw/moeder, maar ook als begeleider. Of dit lukt hangt van twee dingen af: staat hij open voor zijn diagnose, en ben jij bereid die extra rol op je te nemen?
