Man vertikt het dingen in huis te doen
Al jaren en jaren is het een strijd hier in huis. Mijn man vertikt het gewoon om dingen in huis te doen. En dat vind ik dus heel vervelend en vooral omdat ik van de kinderen ook verwacht dat ze hun taken doen in huis. Hoe kun je van de kinderen verwachten dat ze dat doen terwijl hun vader het aan zijn laars lapt?
Hij werkt 4 dagen. Ik werk heel onregelmatig, maar ben wel meer thuis.
Op zijn vrije dag, dus maar ééns in de week wil ik dat hij eten kookt en boodschappen doet.
Maar dat doet hij niet. Ik heb het nu gewoon op de gezinskalender gezet, maar hij doet het niet. Hij heeft daar geen zin in. Dat zelfde geldt voor poetsen, schoonhouden van het huis.
Hoe kan ik hem echt duidelijk maken dat hij ook een voorbeeld voor de kinderen moet zijn en dat we samen een gezin hebben en dus ook samen zorgen dat het loopt. En niet allleen maar door geld te verdienen. Hij denkt dat dat voldoende is.
Moet er wel bij zeggen dat hij een licht autistische stoornis heeft, maar daar wil ik niet alles aan ophangen, ik bedoel koken en boodschappen doen en poetsen kan hij gewoon.
Heeft iemand tips?
Even los van het autisme
Want daar heb ik geen verstand van.
Maar van die vaatwasser vind ik een gevalletje pick tour battles, ik begrijp echt dat het milieu en geld technisch niet handig is maar is de sop de kool echt waard? Bij mij zou dit eerder vallen in de categorie: wauw de keuken is opgeruimd 
.
Ik kan me verplaatsen in je frustratie maar misschien dat een paar slakjes zoutloos laten passeren je wel wat meer ruimte geeft om de rest uit te onderhandelen?
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Jeetje
Ik zie niet alleen maar Zwarte Pieten voor je man. Het enige waar ik over zou vallen is dat vroege naar bed gaan terwijl je vier dagen weg bent geweest. Dat is i.d.d. niet zo gezellig. Maar, als je de man dan al langer kent dan vandaag, waarom zeg je dan niet van tevoren dat je het gezellig zou vinden als hij op zou blijven?
De vaatwasser, dat zou mij nu absoluut niet boeien. Wees blij dat de zooi niet metershoog opgestapeld op het aanrecht staat. Mijn vriend zou dat precies zo doen. Die houdt niet van misgrijpen en wil niet met de hand afwassen, dus zet hij elke dag de vaatwasser aan, vol of niet. Lekker belangrijk 
Ik kan me voorstellen dat hij echt blij is dat je weer thuis bent. Begint het gezeik weer...
Inderdaad
Je geeft je man op z'n kop alsof het een kind is? Tja, daar zou ik ook niet vrolijk van worden. Die vaatwasser is een detail, waar ik echt niets over zou zeggen.
Vaste bedtijd
Kan behoorlijk nodig zijn voor iemand met autisme om het volg te houden. Je wilt niet weten hoeveel energie het kan kosten om de hele dag die vertaalslag te moeten maken, en de een is daar behendiger in dan de ander.
Zoon heeft ook zo'n vriend die gewoon op tijd naar bed gaat. Hoef je echt niet aan te komen na 22.00 uur en dat is zijn goed recht, zo houdt hij het vol met werk, vriendin, sociale kontakten.
Je vraagt een flexibiliteit die gewoon teveel van iemand vraagt. Zorg dan zelf maar dat je vroeger thuis bent zou ik zo denken.
De consequentie kan namelijk stress zijn, het toenemen van het stressniveau door teveel nodige aanpassingen bij wijzigingen van het schema. Dan is het echt veel te makkelijk om te zeggen dat iemand toch wel even kan begrijpen.... kan doen....
Eigenlijk is het helemaal niet moeilijk maar je moet het wel willen horen en willen geloven en er naar willen handelen.
Jij bent ook geen engeltje
Kijk je ook wel eens naar je zelf? Je vindt dat je man zich als een kind gedraagt, maar als jij er nou eens mee begint om hem op een respectvolle manier te behandelen als volwassen man?
Hij is dan misschien autistisch, maar jij staat er ook wel heel erg op dat alles gaat zoals jij het in je hoofd hebt. Zo'n drama over een halfvolle vaatwasser! En dan als toppunt ook nog aan je kinderen vragen om hem te controleren de volgende keer. In wat voor positie zet je hem op zo'n moment? Hoeveel gezag kan hij nog uitstralen in de opvoeding als hij gecontroleerd moet worden door z'n kinderen in opdracht van mama? Dat kan toch niet?
En dan ben jij heerlijk vier dagen weggeweest, je man heeft op zijn manier overal voor gezorgd , en dan ben jij (!) zo ongezellig om zo laat thuis te komen terwijl je weet dat hij altijd vroeg naar bed moet. En waarschijnlijk zeker nu als hij er alleen voor heeft gestaan. En dan ben je nog boos ook...
Volgens mij maken jullie elkaar heel erg ongelukkig.
Snuggle's
Positieve kanten
Je legt nu wel erg de focus op wat niet goed gaat. Hij zal toch ook zijn leuke dingen hebben?
Waarom kom jij laat thuis als je weet dat hij op een bepaalde tijd naar bed gaat? Waarom ga je uit je pan over die vaatwasser?
Ik denk dat je hulp moet zoeken. Voor in de huishouding , maar ook voor het omgaan met je man. Dit is voor niemand in jullie gezin leuk.
Sterkte en succes.
Loslaten
Je kunt niet en een paar dagen weggaan en dan proberen te bepalen hoe je huishouden met draaien tijdens jouw afwezigheid. Als je er niet bent moet je het echt uit handen geven.
En bovendien: als ik er alleen voor sta dan doe ik ook niet moeilijk met eten en vind ik een leeg aanrecht ook belangrijker dan een efficient gevulde vaatwasser. Ik heb dan namelijk al genoeg aan mijn hoofd.
Zijn dit nou echt de highlights die je bijgebleven zijn van de 4 dagen dat je weg was? Mij lijkt toch dat je heerlijk uitgerust thuis zou moeten en blij zou moeten zijn dat je elkaar weer ziet. En dat de rest bijzaak is.
Ik denk dus wel dat Fay en Snuggles een punt hebben.
Volwassene
Misschien moet je je man eens behandelen als een volwassene, wellicht dat hij zich er dan, na verloop van tijd, ook naar gaat gedragen.
Zoals ik het nu lees, is het vooral zo dat alles precies zo moet gaan als jij wilt, hij moet luisteren, net als de kinderen, jij bent de baas en doet hij het niet goed, dan krijgt hij een standje, net als de kinderen, waar ze nog bij zijn ook. Kortom, je vernederd hem gewoon. Ik zou van de weeromomstuit ook gewoon niks meer doen als ik zo behandeld zou worden.
Voor belle epoque
Je hebt helemaal gelijk. En ik weet ook wel al die dingen over autisme en het is ook ongelofelijk zwaar om samen een relatie te hebben, (als je het al een relatie kunt noemen) De auti-bril heb ik natuurlijk ook op en het gaat niet eens zo over die vaatwasser, het is meer één van de druppels die het zo moeilijk maakt.
Ik leef al meer dan 25 jaar met hem en ik merk nu dat ik er steeds minder tegen kan om steeds maar weer te moeten aanpassen, duidelijke instructies geven als bij een kind (klinkt raar, maar zo werkt dat echt het beste).In alles en overal het initiatief nemen, hem eindeloos tijd geven voor zichzelf (hele weekenden heeft hij nodig, dus geen tijd voor gezin). Kortom het is gewoon geen gelijkwaardige relatie. En de vraag is dus of ik het nog langer kan en wil accepteren.
Verfrissend, die mark
Ik denk dat hij de essentie raakt van heel veel huishoudelijke ruzies. Ook is het zo dat men meer vliegen vangt met stroop dan met azijn. Een vriendelijk "ach schat, wil jij vanavond koken, ik ben zo moe vandaag" geeft meer resultaat dan: "ik eis dat jij vanavond kookt, vorige week heb je je ook niet aan het schema gehouden, kijk nou wat voor voorbeeld je de kinderen geeft, enz.".
Degenen die mij al een tijdje volgen weten dat mijn relaties met mannen niet altijd probleemloos verlopen maar over iets triviaals als het huishouden had ik zelden ruzie, op de een of andere manier liep dat altijd wel.
Weet-het-etcetera
Ik begrijp wat je bedoelt.
Ik denk dat je echt serieus op zoek moet gaan naar iets voor partners-van. Daar zitten geheid mensen die door zijn gegaan met hun autistische partner en die je begrijpen. Ik weet zo snel geen adressen, voor mij is het een afgesloten hoofdstuk (er zijn in mijn huwelijk dingen gebeurd waar ik niet meer verder mee wilde en kon leven) van alweer jaren geleden, maar ik ben ervan overtuigd dat bij Autsider, en misschien ook wel elders, lotgenoten te vinden zijn.
Verder is er nog steeds op libelle.nl (het forum dan) een al jarenlang lopend topic over partners van mensen met ASS. Ik heb net even gekeken, het is er nog steeds. Er zit daar iemand die regelmatig relevante informatie geeft over partners en ASS:
http://forum.libelle.nl/forum/list_messages/26696
Heel veel sterkte, en ik zal je niet al te hard vallen, want ik heb in hetzelfde schuitje gezeten en weet hoe frustrerend het is. Ik weet ook niet wat het is om een gewone relatie te hebben, denk ook dat ik na al die jaren (plus de zorg voor twee ASS-kinderen) te "gedeformeerd" (is dat het goede woord?) ben om nog een normale relatie aan te kunnen gaan. Dat komt ook omdat ik mezelf te lang heb weggecijferd en geen ruimte voor mezelf heb ingeruimd. Ik begrijp nu dat dat heel belangrijk is in zo'n relatie, om tenminste nog wat contact met "de normale wereld" te houden.
Dat, gecombineerd met kennis over omgaan met ASS-ers en praktische dingen (ja, je zal levenslang tegen dingen als halfvolle vaatwassers aanlopen), maakt het misschien toch nog draaglijk. En er is steeds meer aandacht en erkenning voor de problematiek van ASS-partners, godzijdank!
Ik raad je vooral die Libellesite aan.
Ja maar ja
'schat zou je vanavond willen koken, ik ben zo moe'
'oke, dan haal ik wel patat.'
Nou,
lekker toch? -
Hmmm
"\'schat zou je vanavond willen koken, ik ben zo moe\'
\'oke, dan haal ik wel patat.\' "
Wel grappig als voorbeeld. Ik ben niet autistisch maar ik kan niet altijd inschatten wat gewenst gedrag is. Zoals bij deze uitspraak, is dan de reactie prima of heel erg ongewenst? Ik heb echt geen idee wat Bromvlieg met het bericht wil zeggen.
Vic
Heel erg ongewenst. Je wilt dat hij het "echte werk" overneemt en de patatdag overlaat voor een dag dat jij moet koken natuurlijk 
Ongewenst ja
Zeker aangezien de echtgenote van die man enorm haar best doet om af te vallen. Dat weet die man trouwens ook.
Het betreft trouwens de man die ik ergens eerder in dit draadje opvoerde. Hij eet trouwens het liefst dagelijks frituur.
Mijn man constateert...
Mijn man doet ook niet zo veel in het huishouden. Hij doet wel vaak boodschappen trouwens. Dat vind ik heel fijn en voor een deel komt het ook omdat hij vindt dat ik te weinig en de verkeerde spullen koop als ik boodschappen doe, dus zo is iedereen blij. Verder kookt hij ook regelmatig en doet hij klusjes als gras maaien en dingen in en om het huis.
Maar op huishoudelijk gebied zijn er al aardig wat woorden gevallen. Onze taakverdeling is 15 jaar geleden traditioneel begonnen en inmiddels hebben we kinderen en ik een baan. Door de drukte van ons gezin en mijn werk schiet het huishouden er wel eens bij in. Bovendien ben ik geen goede huisvrouw. Het is schoon en netjes maar niet zo schoon en netjes als mijn man het graag zou willen. De was, ook altijd ene heikel punt, is deels opgelost doordat mijn man met zijn moeder een deal heeft om zijn overhemden te strijken
Maar schoonmaken doet hij nooit en hij vindt eigenlijk dat het mijn taak is, omdat we dat nou eenmaal ooit zo hebben afgesproken.
Wat mij echt enorm irriteert is dat hij constateert: hij gaat dan bijvoorbeeld met zn vinger over de vensterbank en zegt: nou, die is ook lekker stoffig zeg. Of hij zegt iets over een rommelig kastje of over vlekken in de wasbak. Maar vervolgens laat hij het voor wat het is.
Inmiddels zeg ik dan: dus dat rommelige kastje heb je opgeruimd, neem ik aan
Furieus maakt dat me.
Ik maak schoon als het zo uitkomt maar volgens mijn man zou het in huis een stuk beter leefbaar zijn als ik een schema zou maken. Dat zou hij namelijk doen als hij huisman was.... Maar dat is hij niet en ik maak geen schema.
En toch... voel ik me tekort schieten als hij er zo over praat.
Over zoiets banaals als schoonmaken.
Suggestie
Bij mijn kinderen doe ik nu al mijn best dat ze vooral ook opletten wat er wel goed gaat en dat benoemen. Door hun gerichtheid op details kan elk foutje of iets wat even niet goed liep in de weg gaan zitten. Dat komt omdat ze zelf zoveel moeite hebben om zaken onder controle te houden dat ze gericht zijn op foutjes. Mensen zijn geen robotjes en dat probeer ik ze aan te leren. En aandacht aan foutjes besteden mag, vijf minuten, daarna weer wat er wel goed gaat,je gaat je leven en dat van een ander niet verpesten met kleine narigheid. Het is een valkuil, ik zie het.
Neem het niet te persoonlijk zou ik zeggen. En maak inderdaad een strikte taakverdeling en meldt man verder dat hij er niet over gaat. Ik herken je gevoel. Ik werd er ook doodziek van dat ex echt niet zag wat ik wel allemaal deed. Maar het was letterlijk zo: hij zag het echt niet.
Foutjes
foutjes en afwijkingen signaleren heeft zin in een script in de IT maar niet in de menselijke verhoudingen. Daar krijg je onmin van. En dat is niet handig. Mensen zijn geen robotjes maar doen wel hun best ook al is het niet perfect, dat is hier niet nodig.
