Man werkeloos en sfeer is om te snijden..

Carla

Ik weet niet hoe oud je man is, maar is er ook geen werk in een heel andere richting? Ik kan me voorstellen dat hij vooral zoekt naar opdrachten, maar als die er nu niet zijn, kan hij mogelijk omscholen of iets compleet anders gaan zoeken, al zal hij zijn eisen dan niet te hoog moeten stellen. Dat hij geen huishoudelijke klusjes wil doen is natuurlik van de zotte, hoezo ben je dan een watje? Ik zou geen man om me heen willen die dat vertikt, dan zou ik het ook vertikken iets voor hem te doen, klinkt misschien hard, maar dat vind ik echt belachelijk!

Hmmm

Ik zou niet zo hard oordelen Reina. Er zijn mensen om minder overspannen geworden. Is je man al eens bij een huisarts langsgeweest? Het lijkt me nl niet zo raar dat hij overspannen cq zeer gestresst is en dan reageren mensen nu eenmaal niet zo sociaal en empathisch. Het is maar een idee.

Carla

wat een ontzettend rotte situatie. Voor jou, maar ook voor je man. Komt hij door dit gedrag en dus ook het gevoel dat nu bij hem overheerst wel aan werk zoeken toe? Zoals je hem beschrijft, kan ik me namelijk niet voorstellen dat hij gemotiveerd elke dag kijkt of hij werk kan vinden.

Als het in de bouw nu lastig is, kan hij wellicht even over de 'grenzen' heenkijken en zich bij een paar uitzendbureau's inschrijven. Wie weet dat dat wel tijdelijk werk oplevert, waardoor zijn gevoel van eigenwaarde weer wat opkrikt en daarmee de sfeer in huis.

Vader van vriendje van oudste raakte onlangs ook zijn baan kwijt. Deed iets in de verkoop, veel op de weg. Die werkt nu als nachtportier bij een sjiek hotel. Totaal niet wat hij ambieerde....maar hij heeft wel werk!

Sterkte met de situatie. Het lijkt me niet makkelijk voor jou en voor je man.

Groetjes van Purk

Silone en carla

Dor Carla's 2e berichtje kijk ik er anders tegenaan, ik zag eerst een echtgenoot voor me die niets in het huishouden wilde doen omdat hij dat iets voor watjes vond. De 2e posting maakt meer duidelijk. Ik denk toch dat er een arts ingeschakeld moet worden. En ik zou er echt op aandringen om (evt tijdelijk) in een heel andere sector te gaan kijken.

Een echte man dus...

Sorry dames, maar ik vind het feit dat Carla's man niets in het huishouden wil doen niets te maken hebben met zijn depressiviteit. Als je depressief bent, voel je je wellicht lamgeslagen en komt er weinig uit je handen als je niet af en toe aangespoord wordt, maar dat is iets anders dan dat je het huishouden niet wilt doen omdat het gênant is. Ik vind het pas gênant als manlief op de bank hangt en gewoon toekijkt als zijn vrouw alles in haar eentje staat te doen.
Ik zie dágelijks mannen op het schoolplein. Allemaal werkloos? Welnee, hun rooster is toevallig zo dat ze het een keer kunnen doen. Kortom, ik krijg het beeld van een potige man op mijn netvlies die is opgevoed om échte man te zijn en échte mannen staan overal hun mannetje en steken de handen graag uit de mouwen, behalve op het terrein van hun vrouw. Daar horen ze niet te komen. En als je dan ook nog eens familie en vrienden hebt die je smakelijk uitlachen omdat je een keer de afwas doet, een doekje over het toilet haalt, of het eten kookt, dan is dat ook gelijk gedaan, want dat wil je niet nog een keer over je heen krijgen.
Misschien gaat mijn fantasie wat teveel met mij aan de haal, maar dit beeld ontstond bij het lezen van Carla's verhaal.
Ik zou flink nijdig worden als mijn man zich zo zou gedragen. Om eerlijk te zijn zit ik in een situatie die deels vergelijkbaar is. Mijn man is al een tijdje thuis omdat hij ook niet lekker in zijn vel zit. Hij werkt een paar uur per week om er toch bij te blijven, maar dat is het dan. Thuis gaat alles gewoon door. Als ik werk staat het eten op tafel als ik thuiskom en zijn de boodschappen gedaan. Het komt misschien af en toe uit zijn tenen, maar hij doet het.
Natuurlijk is het erg dat Carla's man geen werk heeft, dat is ook echt fnuikend voor het zelfvertrouwen, maar is geen excuus om zich lamlendig te gedragen vind ik.

Carla, is er iemand waarvan je weet dat je man daar wel iets van wil aannemen? En is dat ook iemand waarvan je weet dat hij jou ook wel wil steunen in je streven om je man wat actiever te krijgen op het thuisfront? Bel die dan eens op.

Ik zou

mijn eigen ding doen en vooral ook zeggen dat je het hartstikke rot vindt dat hij geen werk heeft, maar dat jullie deze periode alleen doorkomen als jullie SAMEN er de schouders onder zetten.

Als jij alles maar moet (ver)dragen, dan gaan jullie er allemaal onderdoor.

Zou het niet nav een uitbarsting bespreken, maar gewoon rustig, om de tafel, geef vooral ook je eigen gevoel weer.

Sterkte

Natuurlijk depri

Begrijpelijk dat je man super depri is. Dit is niet niks. Werkeloos als zzp´er betekent meestal geen geld, tenzij je een dure verzekering hebt en dan krijg je nog heel weinig. Die maakt zich natuurlijk vreselijk zorgen. Heeft een gezin te onderhouden en kan geen werk vinden. Doet dus wel alles om werk te vinden. Die gast zit volkomen in de stress en kan nergens anders aan denken. Hartstikke rot. Wat kan hij doen behalve solliciteren? Voor omscholen koopt hij niks, want hij heeft geen uitkering. Er moet brood op de plank komen. Misschien in de tussentijd zwart klussen doen bij particulieren via een add in MP ofzo? Komt er toch wet geld binnen en verder stug doorsollicteren. Je moet niet verwachten dat je man nu vrolijk gaat lopen doen. Steun hem en deel zijn zorg. Dat heeft hij nu nodig. Jullie moeten samen door deze moeilijke tijd heen komen. Wees elkaars steun.

M@

Laatste taboe

De laatste jaren is heel NL binnenstebuiten gekeerd. Voor ieder probleem/trauma/levensvraagstuk was wel een documentaire, website, themanummer.

Maar dat het hartstikke kut (excuseer de expliciete taal) is om werkeloos te zijn, dat je binnen de kortste keren enorme problemen kunt krijgen met je zelfwaardegevoel (blijkt uit onderzoek), dat het altijd een zware druk op je relatie zet, dat het steeds moeilijker wordt om jezelf een houding te geven, dat je je heel snel buiten de maatschappij voelt staan... daar mogen ze ook weleens een Rondom Tiennetje aan wijden!

Heel veel mensen zijn een (meestal gelukkig beperkte) tijd werkeloos en dat komt uiteindelijk heus wel goed. Maar nogmaals, in vergelijking met andere levensgebeurtenissen is er in onze maatschappij weinig aandacht voor wat het doet met jezelf en met je gezin. Daarom wordt er ook sneller verwacht van werkelozen dat ze een vrolijk gezicht opzetten en dat ze doen alsof alles honkydory is. Alsof anderen zich dan zekerder voelen dat het allemaal wel meevalt.

Wat ik hiermee probeer te zeggen is dat de man van Carla een normale reactie toont die hoort bij de situatie. In beginsel. Natuurlijk moet je verder kijken hoe je uit deze situatie komt, maar wat begrip kan geen kwaad.

Carla: ik denk dat jij en je man er rustig de tijd voor moeten nemen. Eerst om flink te balen en daarna om te bedenken welke tussenstappen jullie kunnen bedenken om uit deze toestand te komen. Dat zijn rechtstreekse stappen, zoals het advies van Reina, maar ook indirecte stappen die ervoor zorgen dat je man weer beter in zijn vel komt te zitten en meer energie krijgt. Die heb je echt nodig om het vol te houden.

Nog een voorbeeldje. Ik heb in mijn werk te maken met de metaalindustrie. De prijs van oud ijzer is in een paar maanden tijd van 28 naar 1 cent per kilo gegaan. Orderportefeuilles die eerst een hele muur van een kamer besloegen (zo'n giga-planbord) zijn nu he-le-maal leeg. Daar zie je aan dat er in bepaalde sectoren echt wat aan de hand is. Andere sectoren kachelen lekker door. De verschillen zijn erg groot. Ik denk dat mensen van buiten de bouw misschien gewoon niet weten hoe erg het momenteel is.

Kaaskopje, je weet niet waarover je praat

Mijn man is 7 maanden werkeloos geweest en hij was zo verschrikkelijk depressief.
Het is zo'n klap voor je eigenwaarde, voor je ego en dan is mijn man nooit kostwinnaar geweest, speelde dit af in een tijd dat wij geen kinderen hadden en nog maar net samenwoonde dus nog niet zoveel lasten hadden.
Overigens deed mijn man wel dingen in het huishouden, maar wat een K**jaar was dat zeg. Ik denk er niet graag aan terug. We hebben ook altijd tegen elkaar gezegd, hier zijn we doorheen gekomen, wij kunnen alles aan.

Dus voor de man van Carla is het nog erger. Hij is kostwinnaar, hij moet zorgen dat er brood op de plank komt, Carla brengt niet genoeg in (kan dat echt niet meer worden Carla?) dus dat is een extra zorg voor hem.

Het is een rotbranche om in te zitten Carla. Een vriend van mij werkt al jaren bij een bouwbedrijf die is er onlangs mee opgehouden de leveranciers te betalen. Ze hebben er geen geld voor.
Als ik je man was zou ik me laten omscholen of solliciteren in een andere branche.
Toen de vader van een andere vriend overigens werkeloos was en helemaal gek werd thuis ging hij de post lopen en een krantenwijk nemen.

Kiki

Ik weet zo verdraaid goed waar ik over praat, je wilt het niet weten!

Uitgebreider

Het is zo'n klap voor je eigenwaarde, voor je ego en dan is mijn man nooit kostwinnaar geweest, speelde dit af in een tijd dat wij geen kinderen hadden en nog maar net samenwoonde dus nog niet zoveel lasten hadden.

Toch een uitgebreidere reactie. Dat het een klap voor de eigenwaarde is geloof ik direct. Ik moet er niet aan denken om ontslagen te worden omdat ik niet zou voldoen. Als ik ontslagen wordt vanwege 'geen werk' zou ik de schuld niet bij mijzelf leggen. Dat is overmacht. Als ik het even bij de man van Carla hou dan zou het verstandig zijn als hij zich dat realiseert en het ontslag op zich niet op zichzelf betrekt.
Wat betreft jullie omstandigheden bij dat jaar werkloosheid.... Dat was een pechjaar voor jullie. Als dat het ergste jaar in jullie verleden is en daaruit hebt gehaald dat jullie daardoor alles voortaan aankonden samen dan is dat de winst van dat jaar geweest. Maar als je door die ervaring denkt mij een uitbrander te mogen geven zit je er wel zo totaal naast, dat hou je niet voor mogelijk.

Het was geenzins bedoeld als uitbrander

Ik doelde op jouw gebrek aan begrip voor de schaamte die die man voelt. De kritiek die je geeft op zijn houding. Als je het hebt meegemaakt snap ik nog minder waar zo'n reactie dan vandaan komt.

Ik vind het fijn dat jullie dat kennelijk een stuk beter hebben kunnen hanteren als de man van Carla of mijn man. Maar daar zijn jullie dan uitzonderingen in. Wat voor jullie geldt, hoeft niet voor Carla's man te gelden.

Overigens kan Carla's man beter gewoon ongeschoold werk zoeken dan bijstand aanvragen of Carla moet meer gaan werken.

Kiki beslist voor anderen.

Maar daar zijn jullie dan uitzonderingen in
heu, hoe weet jij dat nou? ken je van iedereen persoonlijk die om welke reden dan ook thuis zit hoe die zich gedragen en er mee omgaan?

Jetteke

mijn vriend zit momenteel ook zonder werk (nog niet zo lang gelukkig) en een van de meest gemaakte opmerkingen is : ga jij dan meer werken ?? Nou zo simpel is het niet. Bij het bedrijf waar ik nu werk kan ik niet meer werken (geen bureauplaats meer over, plus ook minder werk door crisis). Ik kan dan wel op zoek gaan naar een andere baan voor meer dagen (als die er al zijn) maar als vriend dan weer een baan krijgt, zitten we met de opvang voor de kinderen. Liever wil ik de kinderen niet meer dagen naar de opvang brengen (komen we ook in de problemen met sport). Kortom ik zou alleen tijdelijk meer dagen kunnen gaan werken.

P.s.

en verder ben ik misschien ook wel koppig. Wil zelf best meer maakt niet uit wat voor werk vinden voor tijdelijk maar dan moet hij wel stoppen met roken. Ik ga niet extra mezelf een slag in de rondte werken. Maar stoppen is niet te bespreken dus houd het ook op voor mij. Wij krijgen wel een WW uitkering binnenkort maarja dat is dus 70 % en als je al net aan alles kunt betalen is dat dus te weinig. Op langere termijn zou je kunnen bezuinigen (huis verkopen ??? geen vakantie) maar vakantie is al geboek etc.

Kaaskopje

kaaskopje:Sorry dames, maar ik vind het feit dat Carla's man niets in het huishouden wil doen niets te maken hebben met zijn depressiviteit.

deze opmerking raakt me,uit ervaring weet ik dat je zo enorm depressief kan zijn,dat je echt niets meer kan!het is geen kwestie van willen,maar puur van niet kunnen.je bent echt ziek.
ooit heb ik een depressie gehad,de eerste vier maanden)!! heb ik alleen maar geslapen en gehuild,en geloof me,al was de hele wereld failliet gegaan in die tijd,het boeide me niet,mijn gevoel was dood,ik leefde niet,ik vegeteerde.
en daar kan je boos om worden,en iemand een schop onder zijn kont willen geven,maar zo simpel als jij het stelt is het echt niet hoor.

Misschien wat aangebrand

Het onderwerp roept voor iedereen die er iets over te melden heeft emoties op denk ik.
Ik heb wel degelijk begrip voor de schaamte die de man van Carla voelt. Maar de ene man heeft nu eenmaal een lagere schaamtegrens dan de andere. Iemand die bijvoorbeeld altijd geroepen heeft dat werklozen uitvreters zijn (ik zeg niet dat Carla's man dat zegt, dat weet ik niet) zal werkloosheid als een schande ervaren. Of iemand, mijn vroegere zwager was zo iemand, die vindt dat er áltijd werk is en daar uiteindelijk zelf niet in slaagt zal dat ook als persoonlijk falen zien. Maar ik blijf vinden dat dat geen reden is voor lamlendig gedrag. Het hele gezin heeft te lijden van de situatie, dus het is niet gepast je juist op hen af te reageren.
Bijstand aanvragen wil nog niet zeggen dat je zonder meer bijstand zult krijgen. Zo makkelijk gaat dat niet (meer). Het is inderdaad beter als je je eigen boontjes kunt doppen, maar mocht dat niet lukken dan heb je toch hulp nodig. Het is daarom beter om dat proces toch maar op te starten dan er pas mee te beginnen als het water je al aan de lippen staat. Als je dan werk vindt wordt dat verrekend met de bijstand, als je een contract krijgt houdt de bijstand op. Het nadeel is is dat er tegenwoordig van je verwacht wordt dat je werk gaat doen wat je zelf nooit gekozen zou hebben. Maar zo te lezen wil de man van Carla gewoon aanpakken, dus misschien ook iets waar hij nu niet aan denkt.

Sus-anne

Ook hier heb ik meer begrip dan je denkt. Manlief zit thuis met een vorm van depressie. En inderdaad heeft hij moeite met bepaalde dingen merk ik en hij heeft veel slaap nodig. Ik heb alleen niet de indruk dat de man van Carla aan een serieuze vorm van depressiviteit lijdt. Hij voelt zich waardeloos zonder werk. Daar kun je somber van worden en er ook verlamd door raken. Maar zodra er weer werk is trekt die somberheid gelijk weer op, want die somberheid was geen ziekte maar had een directe oorzaak.
Het is echt niet mijn bedoeling om mensen die echt depressief zijn voor het hoofd te stoten hoor. Als dat zo overkwam, sorry.

Kaaskopje

De man van Carla is ZZP er en dan is er geen bijstand. Ze kunnen wel bij de gemeente uit een speciaal potje een renteloze lening krijgen. Maar dat zijn minimale bedragen en daar kan je meestal je vaste lasten niet van betalen.
Het is dus een lening die je later terug moet betalen maar geen bijstand. Gemeentes geven hier geen ruchtbaarheid aan, maar het is er wel.

Volgens mij

is er geen ww uitkering maar wel bijstand. Tenminste zolang de zzp-er niet te veel vermogen heeft.

zie :

Bijstandsverlening
Freelancers en kleine zelfstandigen hebben als ze werkloos worden sowieso geen recht op een WW-uitkering, en als ze over teveel vermogen beschikken ook niet op een bijstandsuitkering. Hun enige hoop is dan het Besluit Bijstandsverlening Zelfstandigen (BBZ), een regeling voor zelfstandigen die 'tijdelijk' inkomensproblemen hebben. De BBZ bestaat in twee vormen: een bedrijfskrediet of een periodieke uitkering.

Een zelfstandige die geld nodig heeft om zijn bedrijf te kunnen voortzetten, maar geen gehoor vindt bij de banken, kan bij het zelfstandigenloket maximaal 178.019 euro lenen. Freelancers en zzp'ers die te weinig verdienen om in hun levensonderhoud te voorzien, kunnen volgens de BBZ maximaal drie jaar een uitkering krijgen die hun inkomen aanvult tot bijstandsniveau. Deze uitkering heeft de vorm van een renteloze lening.

Carla

Als ondernemer loop je meer risico`s als je geen werk/opdrachten hebt. Dan maak je je samen al snel veel zorgen, hoe houden we het gezin draaiende. En financiële zorgen zijn funest voor je relatie.
Maar bij ondernemen hoort ook: Uit je lamgeslagen coconnetje komen en zoeken naar oplossingen. Dat is moeilijk, jezelf overwinnen en knokken.
Je man steunen, zeggen dat het een prima echtgenoot en vader is, maar dat jullie het wel samen moeten doen. Dat je de kar niet alleen kunt trekken en hem nodig hebt. Ga als de geldnood al hoog is naar het Gemeentehuis in je woonplaats. Daar kan je een tijdelijke uitkering aanvragen of een renteloze lening. Informeren kan altijd.
Je man moet het gevoel krijgen dat de problemen oplosbaar zijn en niet uitzichtloos. Als ondernemer heb je gouden tijden en moeilijke tijden. Ook dat is ondernemen. Ik kan me zijn gevoel heel goed voorstellen. Je zakt steeds verder weg omdat een oplossing onbereikbaar lijkt.
Misschien kan hij contact opnemen met de kamer van koophandel. Zij kunnen misschien ook tips geven. Veel sterkte in deze vervelende tijd.

Fraz

Beide moeten dus worden terugbetaald.Het krediet en de bijstand. Dat is bij een werknemer die werkeloos raakt niet zo.
"Deze uitkering heeft de vorm van een renteloze lening". Klopt, een lening dus.

Je gezin de stront in trekken

Ik heb dit al een aantal keren bij vriendinnen zien gebeuren (bij de dip in de IT een aantal jaren terug) en je doet er niks aan. Zo'n man die verzuipt in zijn zelfmedelijden en zijn gezin mee trekt in zijn ellende; het is om helemaal gek van te worden. Depressief of niet, ik heb er geen begrip voor. Het is niet anders als een gebrek aan veerkracht en een onvermogen om met de tegenslagen in het leven om te gaan.
Ik denk dat iemand de man van Karla wel degelijk een schop onder zijn kont moet geven. Of hij pakt zichzelf bij elkaar, maakt een plan en gaat aan de gang (omscholen, post bezorgen, chauffeur op het schoolvervoer; verzin iets) of hij is te depressief om zichzelf bij elkaar te pakken en gaat in behandeling. Maar hij moet iets doen. Meehuilen met de wolven in het bos helpt geen ene moer. Natuurlijk is het ontzettend balen dat hij geen werk heeft, het nog veel meer balen als hij straks én zijn huis én zijn vrouw en kinderen kwijt is en dat is wat ik bij mijn vriendinnen heb zien gebeuren.
Er bestaat ook nog zoiets als eigen verantwoordelijkheid; hij heeft gekozen voor een gezin en kinderen (en om ZZP-er te worden) en ook als het tegenzit is hij nog steeds verantwoordelijk voor hen. Hij mag zichzelf dan heel zielig vinden, maar hij heeft nog veel meer te verliezen en het is tijd dat iemand hem dat onder zijn neus wrijft.

Marieke

ik vind dat je keihard oordeelt en veroordeeld!

Grenzen

Ik hoor uit het verhaal van Carla niet dat man te depressief is om het huishouden te doen,maar dat hij het niet wil doen uit schaamte.
Ik denk dat het tijd is voor een goed gesprek en afspraken , afgebekt worden is toch wel al te gortig, depressief of niet.Dat hoef je niet te tolereren.

Heeft hij ook in andere richtingen gesolliciteerd, Carla? Misschien is er tijdelijk heel ander werk te vinden?

Damajo (oja, en voordat iemand denkt dat ik niet weet waarover ik praat: dat weet ik wél)