Mensen die niet luisteren; ik ben verdrietig

Oh bah

ik kan je alleen maar op deze manier proberen te steunen. Bah, wat naar dat je op deze manier (mss wederom) erachter komt dat veel mensen idd alleen maar belangstelling voor zichzelf hebben. En dan zelfs je man! Ik heb er geen woorden voor!
Jij bent geen suffie, je hebt geen ff een warme omhelzing nodig en een luisterend oor voor jouw ervaring.

Laten zien

Hoi, ik vind het rot, je moet je eenzaam voelen zo. Maar ik zou het wel laten zien hoor, tegen die vriendin en tegen je moeder (man heb je al gedaan toch?). Ze moeten wel weten dat jij hier verdrietig over bent. En wat ook bij me opkomt is: toch ook iets minder naar hun klaagverhalen luisteren. Natuurlijk is het goed om elkaar te steunen maar jij moet niet het putje worden waar hun negativiteit altijd maar naartoe loopt.
Knap lekker op en wees lief voor jezelf.

Bah, suffie toch...

Het nuttige is allemaal al gezegd: verwachtingen omlaag, en laten zien dat het je heeft geraakt.
Ik lees ook dat je altijd heel veel voor andere mensen doet, zoals luisterende oren bieden, en dat je daarom ook teleurgesteld bent. Snap ik helemaal! Ook ik was iemand die altijd klaar stond met een luisterend oor. Soms voelde ik me wel eens een gratis onbevoegd therapeut, maar de mensen konden hun ei kwijt, waren daar blij om lieten dat ook merken.
Toen ik zelf ziek werd, merkte ik dat het niet vanzelfsprekend was om dat terug te krijgen. Nu was ik degene die aandacht nodig had en ik heb die gelukkig ook gekregen, dus ik zal daar niet over klagen. Maar het gebeurde ook, nota bene op mijn slechtste dagen, dat bepaalde "vriendinnen" me toch bleven lastig vallen met hun dingetjes, zelfs nadat ik heel duidelijk had aangegeven dat ik op dat moment niet in staat was naar hen te luisteren. Hoe dik kan de plaat voor iemands kop zijn!
Het heeft me moeite gekost want het lag niet zo in mijn natuur om mijn grenzen te stellen maar ik heb mijn gratis onbevoegd therapeutenleventje beëindigd. Het heeft me enkele vriendschappen gekost (hoewel eentje me hardnekkig blijft claimen), maar ik heb ook een aantal mensen in mijn leven gekregen die wél die vriendschap waard zijn!
Wat familie betreft: dat is moeilijker. Ik merk dat mijn moeder ook wel eens de neiging heeft vooral met zichzelf bezig te zijn en ik heb die verwachting ook bijgesteld. Ze wordt ouder en heeft het daar moeilijk mee. Sinds ik dat heb losgelaten gaat het opeens stukken beter.
Wat partners betreft: die heb ik al jaren niet dus daarin kan ik je geen advies geven. Ik denk dat ik, bij zijn verkoudheid, toch de door de dokter opgelegde grenzen zou hebben aangehouden. Dat is toch helaas typisch vrouw: toch maar weer over onze grenzen gaan "anders gaat het mis" En zo houden we het probleem zelf in stand!
Ik heb zelf dus geen partner en mijn vriendinnen wonen helaas niet om de hoek (en hebben het ook druk met werk, kinderen en dagelijkse dingetjes), maar ik heb natuurlijk ook de behoefte om af en toe dingen te delen. Leuke en minder leuke dingen. Dat doe ik op een besloten hyves-site. Ik zit er niet dagelijks, en er gaat niks boven real life mensen om je heen, maar het is een alternatief om niet alles alleen mee te hoeven maken en dingen te delen met elkaar Een soort van koffiedrinken

En tenslotte nog dit: fijn dat de uitslag uiteindelijk meeviel! Dat moet een opluchting zijn geweest! Hoe is het nu met je?

Suffie...

misschien wordt het wel eens tijd om Suffie iets meer centraal te stellen in je leven. Als ik het zo begrijp ben je veel begaan met anderen, maar staan je eigen ontwikkeling, behoeftes niet centraal.
Nieuwe vrienden ontmoet je vaak als je leuke dingen doet. Als ik even kijk naar mijn vriendinnen. Die heb ik ontmoet op een popkoor, op de school van mijn kinderen, tijdens mijn studie, hardloopclubje en tijdens het roeien.
Kortom, de meeste activiteiten deed ik gewoon puur voor de lol, voor mezelf. Mijn vraag aan jou is nu: waar leer jij mensen kennen, welke hobby's heb je, wat doe jij door de week wat puur leuk is voor jou?

Niet beantwoorden als je daar nu geen zin in hebt of je hoofd staat er nog niet naar. Maar eens kritisch kijken kan wellicht het begin betekenen van een ommezwaaitje.

Ik denk graag met je mee.

groetjes van Purk

Ellende

Bij ellende leer je je vrienden kennen. Of dat je vrienden blijkbaar niet zulke goede vrienden zijn. Dit hebben wij ook, enige en beste vriend van man reageert niet nieuws over onze jongste (zorgen-)zoon, ook toen we er waren werd er niet naar gevraagd. Mijn beste vriendin (dacht ik) laat ook niet van zich horen. Tja, blijkbaar geen beste vriendin.. Gelukkig wel steun uit andere hoek, ik vind het ook prettiger als de interesse oprecht is.
Misschien moet ik ook maar naar een clubje
Goed voor jezelf zorgen, Suffie! En straks een pittiger nick nemen

Terugkijkend

als ik terug kijk waren mijn vriendschappen er ook niet zomaar opeens. Dat kost een paar jaar soms voor je zoiets opbouwt.

Als ik b.v. denk over wat je noemt het officieuze bordspelclubje. Gaan jullie daarna direct naar huis of zou het gek zijn als je eens voorstelt om samen nog even na te borrelen.

Zelf spelen wij sinds de zomervakantie af en toe Kolonisten van Catan met onze overburen. We wonen er al ruim negen jaar....en nu pas hebben we een vriendschappelijk contact. En het kwam gewoon toevallig ter sprake dat we alle vier (ik, man en de overburen) het een leuk spelletje vinden.

Grappig, ik bedenk me nu dat overbuurvrouw bij één van de momenten dat ik zo teleurgesteld was in mijn directe omgeving met een bloemetje op de stoep stond. Wat een leuke gewaarwording opeens....

groejtes van Purk

Heb je er kwetsbaar om gevraagd?

Je schrijft: "Eigenlijk had ik ook altijd een "happy live". Leuk werk leuke man mooi huis lieve kinderen en geen grote zorgen. Toen verscheen er ineens een wolkje voor dat geluk en daar hadden mijn "vrienden" dus niet zoveel zin in. Zelfs mijn man leek het me kwalijk te nemen."
Dat is nogal een vooronderstelling, dat ze er geen zin in hebben. Zou ik een beetje mee uitkijken. Want het zou ook gewoon kunnen dat ze het niet gewend zijn dat jij steun nodig hebt. Als jij van het immer opgewekte type bent dat niet laat zien dat ze steun nodig heeft, kan dat er zomaar bij inschieten. Ik zou er toch eens voor willen pleiten dat je eerlijk tegen die mensen zegt hoe kwetsbaar je je hebt gevoeld en dat je graag wat steun van ze zou willen hebben. En dan kijken wat er gebeurt. Je kunt altijd nog tot de conclusie komen dat ze inderdaad harteloze types zijn nadat je ze een kans hebt gegeven.
Groet, Jo Hanna

Herkenbaar

Maar sommige mensen zijn er ook gewoon niet zo goed in.
Die doen liever of hun neus bloedt, dat scheelt weer een hoop moeilijke gesprekken.

En sommige mensen hebben ook gewoon een bord voor de kop, dat ook ja.

Wat je ermee moet weet ik ook niet. Ik merk aan mezelf dat ik aan de andere kant de lat ook steeds hoger leg. Ik steek geen energie meer in kansloze vriendschappen, terwijl ik vroeger eerder geneigd was om voor de lieve vrede mijn mond te houden. Tja en dan dunt het vanzelf wel uit met die vrienden....

Opbouwen

"Ik denk inderdaad dat ik gewoon moet investeren in nieuwe vriendschappen, maar iedereen ijkt al zo "bezet" zeg maar. En hoe begin je zoiets, moet dat niet "spontaan" gaan?"

Mijn antwoord is NEE. Ik ben nu 4 keer van land verhuist en moet elke keer een vriendenkring opbouwen (en die heb je praktisch en emotioneel echt nodig als je ver van je familie vandaan zit). En daar moet je moeite voor doen, met blij thuiszitten kom je er niet. Dus mensen die je aanspreken uitnodigen voor een etentje, of gewoon een kop koffie. Aanbieden te helpen met dingen, veel interesse te tonen, en vooral ook eerlijk zijn en zelf je kwetsbare kanten laten zien.

Ik ben vrij eerlijk naar mezelf toe. Ik heb een kennisenkring, maar echte vrienden zijn er altijd maar weinig. Per land 1 of 2 eigenlijk. En die koester ik. De rest ga ik gezellig dingen mee doen, maar ik maak me geen illusies over hoe snel die uit m'n leven zullen verdwijnen als het slecht met me gaat. Hoewel je soms dan opeens verbaasd wordt.

Het is enorm kwetsend als je echt hulp nodig hebt, je vraagt het en je krijgt het niet. Voor mij zijn die mensen dan ook inderdaad snel afgeschreven. Al kun je dat met je moeder natuurlijk niet doen, maar ik zou de bezoekjes wel heel erg minderen en meer m'n eigen leven lijden.

Sterkte hoor, het is echt rot als je zoiets overkomt.

Nee hoor

Wees niet alleen ! Liefs, xxx zo zijn wij allen

Aha, dat wisten we nog niet.

Tja, als je zit te janken aan de telefoon en er wordt gewoon overheen gepraat dan is dat wel erg bot. Weinig inlevingsvermogen ook.

Wel herkenbaar

Ik herken het wel. Ik heb ook een medische geschiedenis met nachtjes blijven in het ziekenhuis enzo.

Ik denk niet dat het onwil is. Ik denk dat die mensen zich niet echt realiseren wat het met je doet. Een narcose enzo.. En dan wachten op een uitslag. Het is niet alleen de uitslag. Het is het hele gebeuren erom heen. Wat gebeurt er met mijn lichaam. Ben ik wel gezond? Ik moet me overgeven in het ziekenhuis aan mensen die ik niet ken.. Tja ik vond dat ook wel allemal heftig en mijn man begreep het niet. Nu hebben we daar over gepraat en toen bleek juist dat hij zich erge zorgen maakte over mijn gezondheid. Hij heeft het zelfs met mijn moeder besproken. Zo bezorgd waren ze... Misschien is dat bij hen ook wel zo. Op het moment weten ze misschien niet hoe ze zich moeten gedragen. Ze willen jouw ook niet opzadelen met hun zorgen. Dus praten ze eroverheen.

Leuk detail. Ik kreeg juist vanuit onverwachte hoek wel interesse. Daar kon ik me dan wel weer aan optrekken.

Ook meegemaakt

Suffie, wat rot dat je dit zo ervaarde. Ik ben heel blij voor je dat de uitslag goed was.
Ik vind het heel herkenbaar want ik ben op die manier ook mijn beste vriendin kwijtgeraakt. En ook bij mij hakt dat erin omdat ik weinig goede contacten heb.
In het algemeen herken ik het ook. Mensen die alleen over zichzelf praten en geen luisterend oor bieden, terwijl ik zelf wel luister.
Ik vind het knap als mensen nieuwe vrienden opdoen, mij lukt dat ook maar mondjesmaat. Omdat iedereen al bezet is, grote familie, genoeg vrienden. Soms noemen ze dat ook zo als ik ze uitnodig.
Via emailcontacten lukt het me soms beter.
Goed dat je hier je verhaal doet!

Ook herkenbaar......

Lieve Suffie

Ik herken heel veel in wat je vertelt..

Voorop gesteld; ik vind het heel erg wat je is overkomen. Als ik je vriendin was geweest had ik gelijk gebeld, met bloemen op de stoep gestaan en je lekker je verhaal laten doen bij een kop koffie !
Ik leef met je mee en ben in ieder geval heel blij voor je dat de uitslag gunstig was !

Maar nu verder...

Ongeveer 12 jaar geleden is het mij ook overkomen, al was de aanleiding van ietwat andere aard (maar toch vergelijkbaar). Ik was ook zo'n luisterend oor, brede schouder en praatpaal voor iedereen met pijntjes en verdrietjes en ik vond het destijds heel normaal (omdat ik toen heel zorgeloos en happy was). Maar toen raakte ik zwanger van ons 1e kindje, helemaal dolgelukkig, maar wat ik nooit had verwacht, ik kreeg met 13 weken een miskraam. Die miskraam ging niet goed, waarna een ziekenhuisopname volgde en ik ook nog eens een currettage kreeg. Al met al was het een enorme dreun, de roze wolk spatte uit elkaar en ik was ontzettend verdrietig.

Mijn man was een schat, die steunde me voor de volle 100% (was er zelf ook kapot van !), maar het medeleven wat ik verwachtte uit andere hoeken zoals van mijn ouders, 2 hele goeie vriendinnen enz.... bleven min of meer uit. Een vriendin presteerde het -om na mijn verhaal- blij te vertellen dat ze zwanger was. Je snapt dat ik daar helemaal kapot van was.. Terwijl ik zo down thuis zat gingen mijn ogen wel open. Iedereen die ik zo gesteund had liet het afweten en toch, van mensen waar ik het niet van had verwacht kreeg ik juist toch wel steun en troost...

Het heeft mij ook (zoals jij het zelf zo mooi noemt) ook schade aangebracht, ik was ineens een heel stuk minder onbevangen en keek toch met een hele andere blik naar bepaalde mensen.

Ook ik besloot mijn praktijk als onbevoegd/onbetaald "therapeut" te sluiten !

Wat al eerder werd gezegd;
stel je verwachtingen bij (dan word je ook minder teleurgesteld)
kom voor jezelf op en laat idd. aan andere mensen weten dat je teleurgesteld en verdrietig bent, dat je had gehoopt meer steun van ze te krijgen (soms zijn mensen zich het niet eens bewust dat ze lauw hebben gereageerd).

Geweldige vrienden die je op een fantastische manier steunen kun je niet afdwingen, je kunt hooguit energie steken in het aangaan van nieuwe contacten.
Ik lees dat je al een hoop leuke hobbies hebt waarbij je in contact met mensen komt, sta een beetje open voor anderen en voor de rest kun je er helaas niet zo heel veel aan doen..

Ik wens je sterkte toe met alles....

Houd je taai hoor

liefs

En toch

'Mensen die alleen over zichzelf praten en geen luisterend oor bieden, terwijl ik zelf wel luister'

dit komt bij zoveel mensen terug! niet alleen in dit draadje maar op veel draadjes, en in het echte leven (ja ook bij mezelf). bijna iedereen vindt dat ze zelf luisteren, en dat andere mensen over zichzelf praten. Is wel eens iets om over na te denken....

Herkenning

Toen ik het zo hard nodig had was er (bijna) niemand... ik heb me ontzettend eenzaam gevoeld, mijn wereld werd steeds kleiner.
Nu gaat het alweer een tijdje beter met me, ik ga er zelf ook weer meer "op uit" en ik heb ineens veel meer mensen om me heen, die ook werkelijk geintereseert in me lijken... en ik blijf heel sceptisch, want "waar ben jij als het echt slecht met me gaat?" Ik zal hier even niet over de problemen op zich gaan uitweiden, maar dat gevoel van eenzaam zijn en niet gehoord worden ken ik. En je gaat zelf in een kringetje van zelfmedelijden ronddraaien.
Het is goed om mensen om je heen te hebben, en om je weer geliefd te voelen, maar ik denk wel eens; tja, NU is het ook niet moeilijk om mij leuk te vinden, ik BEN ook leuk zit goed in mijn vel, en kan dus ook verhalen van een ander beter aanhoren. In een slechte periode zie ik vaak alleen mijn eigen ellende nog maar, daar wil toch geen mens mee aan tafel zitten; zo'n depressief hoopje mens.
Dus eigenlijk komt het erop neer dat de sleutel altijd bij jezelf ligt. Als je zelf goed in je vel zit trek je ook weer mensen aan, mensen die WEL luisteren overigens. Dat dat heel moeilijk is dat weet ik. En vaak komt er wel een stukje toneelspel bij kijken, iemand positief tegemoet treden komt niet altijd vanzelf haha, maar het kan wel helpen, want je krijgt daarin ook (meestal) een glimlach terug, en dat is een begin.
Ook helpt het om eens over je zelfbeeld na te denken. Zie jij jezelf als iemand die alle problemen goed kan aanhoren, en vervolgens de zorgen van iedereen op zijn schouders draagt (een nobel streven, maar wat heb je eraan?) of ben jij de luisterende vriendin die daarna iemand kan opvrolijken? Na dat zware verhaal pak je je vriendin op om samen te gaan sporten of een terrasje te pikken, en dat met de afspraak om even niet meer over problemen te praten.
Ik heb ook een tijdje bij een maatschappelijk werkster gelopen, en dat hielp toen ook goed! want je bent je verhaal kwijt, zij luisterde tot in den treuren naar alle ellende, en daarna hoefde ik mijn familie en vrienden er niet meer zo uitgebreid mee "lastig te vallen".
groetjes, Tess

Hier ook

Ik herken het ook wel. Heb een tijd terug een nare operatie gehad, ruim een week in het ziekenhuis gelegen en geen vriendin gezien (wel de buren...). Toen ik thuis was en een lange hersteltijd had van ruim 6 weken, waarbij ik vrij weinig mocht, maar wel met kleine kinderen zat, zijn er 2 een keer langs geweest. Dat de operatie voor een deel mislukt is, weet bijna niemand omdat niemand er naar gevraagd heeft hoe het gegaan is.
In moeilijke tijden leer je je vrienden kennen, dat klopt is mijn ervaring. Echt heel jammer is dat!
Ik snap ook wel sommige situaties. Ik heb een lieve vriendin die zelf met nogal wat gezondheidsproblemen zit, mensen hebben het druk, we wonen wat verder van elkaar maar toch. Ik merk dat het wel blijft knagen bij mij.

Vragen

Het gaat vaak niet vanzelf en dat is jammer maar je kunt er wel iets aan doen. Vraag een vriendin langs te komen op de dag van de operatie. De verpleging heeft het vaak druk en misschien heb je even een uurtje wat aandacht nodig als een glas aangeven, iets lekkers voor je halen e.d. De 2e dag kun je een of meerdere collega's vragen langs te komen. Vaak moet je het een beetje sturen maar hulp en bezoek vragen kan een optie zijn. Dan natuurlijk niet teveel zeuren dat kan alleen met mensen met wie je anders ook weleens zeurt maar je hebt wel even afleiding en je kunt wel je verhaal kwijt voor zover je het op kunt brengen om kort te blijven. Niemand houdt van oeverloze ellende. En ja, als de buren toegankelijker zijn dan vraag je die.