Mezelf terugvinden in relatie
Door allerlei omstandigheden gaat mijn huwelijk niet zo goed. Mijn man ergerde zich de laatste tijd vaak aan mij en deed negatief. Ik heb hem daar een tijdje geleden op aangesproken en gezegd dat ik samen wil blijven, maar niet op deze manier. Ik heb hem wel de tijd gegeven om na te denken wat hij wil. We zijn al lang samen, namelijk, en geven echt wel om elkaar.
Ik heb me in de tussentijd een beetje aangepast zodat we conflicten konden vermijden. Gedrag dat bij hem irritatie oproept heb ik ingehouden. Vooral ook voor de kinderen. Inmiddels, maanden later, merk ik dat ik mezelf niet meer kan zijn in de relatie. Dat ik teveel heb ingeschikt. Tegelijk merk ik dat hij geen stappen heeft gezet om uit te zoeken wat hij wil. Hij vindt het zo wel weer goed gaan. Ja, fijn voor hem, maar ik kan mezelf niet meer zijn.
Liefst wil ik de relatie behouden, maar ik wil ook mezelf kunnen zijn. Dat vond ik juist altijd zo waardevol aan onze relatie. Hoe kan ik in deze situatie mezelf weer terugvinden zonder de boel op scherp te zetten?
Elledoris, wat vreselijk verdrietig voor je!
1968 Ik heb jouw verhaal even laten bezinken. Gisteren tijdens het gesprekje met mijn man zei hij: ik denk dat jij veel sneller weer gelukkig bent dan ik. Ik denk dat hij daar gelijk in heeft. Ik merk dat ik de fase dat ik per se bij elkaar wil blijven al voorbij ben. Misschien komt deze weer in alle hevigheid terug, hoor, dat gaat allemaal in golven denk ik. Maar wat ik eerder al zei: als hij zich bedenkt dan weet ik het nog zo net niet. Dan moet hij wel een goed plan hebben, want ik trek de kar niet meer alleen. Ik ben wel heel moe en verdrietig, maar functioneer wel normaal.
Een tijdelijke scheiding is nu niet handig. Een van onze kinderen is vrij kwetsbaar en gaat starten aan een cruciale fase. Als dat goed gaat staat hij stevig en kan hij wel een stootje hebben. Dus we willen wachten met vertellen aan de kinderen totdat die fase voorbij is. Dat duurt nog wel een week of zes. Tegen die tijd hebben we ook helderder hoe we het kunnen doen. Of ik hier kan wonen met de kinderen. Is voor hen ook belangrijk, dat scheelt onzekerheid.
We hebben geen ruzie, gaan goed met elkaar om, maar we proberen allebei wel wat afstand te nemen. Dat is wel lastig natuurlijk, als je bij elkaar woont. Daarom heb ik hem gevraagd om twee nachten per week bij zijn werk te bivakkeren. Dat kan hij wel uitleggen (zijn werk is ver weg) en het geeft mij de mogelijkheid om hem wat meer los te laten. Hij is daar al verder mee, natuurlijk.
Ik ben ook begonnen met mindfullness vandaag. Tip van Zonne volgens mij. Wow, wat voelde ik toen een diep verdriet. Wel goed denk ik, om daar doorheen te gaan.
Ik heb vandaag dit topic weer eens gelezen. Dik anderhalf jaar na de eerste post en 10 maanden na de scheidingsmelding. Veel dingen die ik al vreesde zijn uitgekomen. De band tussen vader en kinderen is flink slechter geworden. Op het moment dat hij mij niet meer kon bereiken met zijn negativiteit probeerde hij me te raken via de kinderen. Maar die prikken daar (tot mijn verrassing) feilloos doorheen.
Het is goed voor mij om dit topic terug te lezen omdat ik dan zie dat het niet in mijn handen was en nog steeds niet is. En de band tussen vader en kinderen is ook niet meer in mijn handen. Ik heb afscheid moeten nemen van van mijn toekomstbeeld als gezin, dat heel erg belangrijk voor mij was. Ik vind het enorm jammer dat het niet lukt om als gezin dingen te blijven doen, ik heb dat ook nog best lang volgehouden, maar de kinderen willen dat nu niet meer door zijn gedrag. Ze willen niet dat ik me opzij zet.
Het is pijnlijk om te zien hoe hij me haat. Dat is wel het juiste woord denk ik. Hij kan me tegenwoordig nauwelijks nog aankijken als we elkaar zien. Hij neemt me nog steeds van alles kwalijk. Ik heb het app- en mailcontact afgebroken om de stroom aan negativiteit te stoppen.
Ondertussen heb ik veel te verwerken. Hij is bijna naadloos, binnen een paar weken, overgegaan naar een andere vrouw. Dat is moeilijk te bevatten na meer dan 30 jaar. Hij laat het afweten bij de kinderen. Dat vind ik heel erg. Financieel zit hij me dwars waar hij maar kan. Ik moet afscheid nemen van ons als gezin en van mijn toekomstbeeld, maar dat was een illusie. En ik schaam me ook wel een beetje dat ik zo lang zoveel gepikt heb. Voor de kinderen, dat wel, en ik ben zo blij dat ze nu volwassen zijn en hun eigen keuzes kunnen maken. En met dat alles moet ik alles gaande houden. Mijn bedrijf, thuis, de kinderen opvangen als die het moeilijk hebben of belangrijke dingen hebben. Ik merk dat ik wel moe ben.
Ondertussen is het heel fijn thuis met zijn drieën en ook met de aanhang. Het is positief, vrolijk, gezellig, open. Iedereen kan zijn wie die is. Ik moet er echt niet meer aan denken dat hij hier nog rond zou banjeren met zijn gezeur en passief agressief gedrag.
Als ik je post zo lees, denk ik dat je de stem van je ex nog een stukje bij je draagt. Wat heel begrijpelijk is na al die jaren van indoctrinatie. Dat negatieve, die kritiek op jezelf, dat ben jij niet. En het gaat niet echt over jou. Jij doet het namelijk prima. Hij is, was, en blijft een negatief iemand. Een dood gewicht dat je maar beter kwijt kan zijn. Je kinderen zien dat feilloos. Neem afscheid. Ga desnoods naar therapie (maar je hebt het al zo druk, dat snap ik) maar neem afscheid van deze man en geniet alleen van de goede dingen die hij je nagelaten heeft (de kinderen).
Foetsie: het feit dat hij zo snel een ander had, zegt genoeg over hoe hij in jullie relatie stond. Maar het zegt iets over hem he? Niet over jou. Al voelt het nog zo ingewisseld: jij gaat positief verder en maakt het leven fijn voor je kinderen. Dat kan hij niet zeggen. Geef je zelf een schouderklop want je doet het fantastisch ondanks alle tegenwerking
Foetsie, je hebt er alles aangedaan maar helaas dacht je (ex)partner er anders over. Je hebt het echt goed gedaan. Ooit komt het geluk/de liefde je weer tegemoed.
