Mijn leven is saai geworden en ik blijkbaar ook
Toen ik jaren geleden wegging bij de vader van mijn kinderen, had ik een grote vriendenkring en een druk sociaal leven. Vriendin 1 ging verhuizen, vriendin 2 kreeg een relatie en liet me vallen als een baksteen en vriendin 3 liet me botweg weten dat ze zonder vriendin 1 geen behoefte meer had om af te spreken. Zo verdwenen steeds meer mensen uit mijn leven.
Inmiddels heb ik voor mijn gevoel niemand meer.
Mijn beste vriendin waar ik dagelijks contact mee had en minstens elke twee weken mee afsprak heeft een nieuwe hobby gevonden en vraagt mij nooit mee. In het begin wel maar ik had mijn kinderen steeds op die avonden en zo kon ik niet weg. Inmiddels heeft ze een nieuwe grote vriendenkring rond die hobby en ben ik 'vergeten'. De keren dat ik zelf aangaf die avond mee te kunnen, ging ze wat anders doen of vergat ze de afspraak.
Zelfs mijn vriend heeft mij vooral om 'bij tot rust te komen'. Op Facebook nu ook weer foto's dat ze gisteravond met een groep zijn weggeweest. Ik wist van niks en ben niet meegevraagd. Ik hou van dansen, socializen, reizen, concerten, theater en zelfs voor mijn vriend ben ik blijkbaar degene waar je thuis mee op de bank zit.
Ik heb een aanzienlijke wilde en avontuurlijke kant, maar de mensen waar ik contact mee heb, vragen me alleen mee naar een restaurant of de bioscoop of gebruiken me als klankbord voor hun problemen. Ik begin me hierdoor steeds saaier en kleurlozer te voelen. Ik ben spontaan en extravert, maar ik begin steeds meer in twijfel te trekken of ik eigenlijk wel zo'n leuk persoon ben.
Daarnaast vind ik het erg om te bekennen, maar soms haat ik het zo dat ik op zaterdagavond nooit weg kan vanwege de kinderen. Maar goed, op vrijdagavond word ik ook niet meegevraagd dus eigenlijk is dat niet eens een punt.
Ik heb mezelf ook aangemeld op NMLK in de hoop eens wat leuks te doen, maar activiteiten zijn altijd ver weg.
Mijn leven bestaat uit werken, sporten, de kinderen,het huishouden en af en toe uit eten. Ik vind het zo ontzettend saai en vervelend allemaal.
wil je wel echt niet saai zijn?
Want je blijft zaterdagavond thuis omdat je dan altijd de kinderen hebt. Mensen die zaterdagavond wat willen doen die regelen een oppas.
Zaterdagavond
Dat zou nogal sneu zijn voor mijn kinderen aangezien ze alleen van zaterdagmiddag tot zondagavond bij mij zijn.
Hoe oud zijn je kinderen?
Ik ben al 2 keer met een van mijn dochters naar een concert van Imagine Dragons geweest. We hebben dezelfde muzieksmaak en ze is nog net te jong om zonder ouders op pad te gaan. Wellicht kun jij ook meer doen met je kinderen?
Nmlk
Nmlk is leuk, moet je zeker doen, ookal is het ver weg. Je kunt zelf ook uitjes organiseren. Ik (her)ken het wel, ik ben ook langer een feestbeest geweest dan mijn vrienden zeg maar. Dat je op fb ziet dat je vriend gezellig uitgaat en jou niet meevraagt lijkt me vreselijk. Weet hij dat je graag mee wil? Heb je een oppas?
ook
Ik heb ook een best saai leven, al is mijn situatie net iets anders. Na het weggaan bij mijn ex dacht ik ‘yes, nu kan ik de bloemen weer buiten zetten’, maar ik blijk om de haverklap migraine te krijgen als ik dat doe. Dus veel weekenden alleen hier. En ik vraag me ook weleens af, is dit het nou? Ik ben bijna 60, en een nieuw leven opbouwen valt dus ook niet mee zo. Ik heb geen advies, tip of oplossing, voor je. Behalve dan dat er misschien meer mensen zijn die zich voelen zoals jij en ik.
Niet saai
Maar wel afwachtend.
Waarom stel je zelf dan niets voor?
Eens met ginny
Ik lees alleen maar over niet meegevraagd worden. Vraag je zelf niemand mee dan?
herkenbaar
Je verhaal is voor mij best herkenbaar. Mijn eerste reactie was ook als die van Ginny: je kunt ook zelf mensen vragen. Tegelijkertijd is dat ook moeilijk wanneer je aan jezelf twijfelt. Je kunt afgewezen worden. En dat is nog erger dan vergeten worden. Het is pijnlijk wanneer je op Facebook ziet dat je vriend is weggeweest met vrienden. Het is pijnlijk dat je bent vergeten, maar nog pijnlijker als je je vriend vraagt om de volgende keer mee te kunnen en hij ziet dat niet zo zitten. Je stelt je best kwetsbaar op om dit soort dingen te doen en aan te kaarten… in een ideale wereld voelen mensen aan op welk moment jij aandacht nodig hebt. Maar helaas werkt het niet zo.
Dus zul je het toch moeten aankaarten, wil hij het opmerken. Niet verwijtend, maar als: “Hee, als je de volgende keer zoiets hebt, dan zou ik best mee willen.”
Wanneer jij gisteren mee was gegaan met de groep, zou je ook niet mensen afgaan waarvan je je afvraagt of die misschien ook mee zou willen omdat ze anders alleen zitten. Dan geniet je van de avond en sta je nergens bij stil. Zo moet je maar denken, dat de mens in die zin zelfvoorzienend in elkaar zit en dat het niet persoonlijk is. Waarom de één als vanzelfsprekend mee wordt gevraagd en de ander niet, dat is een interessante dynamiek waar ik zelf ook vaak over nadenk/pieker: waar sta ik? Het zijn toch meestal de gangmakers, de extraverten en duidelijk zichtbaren. Misschien ben je inwendig wel extravert, maar naar buiten toch introvert… dat afwachtende hoort daar duidelijk bij?
En verder, als ik je zo lees… denk ik dat je ook moet proberen te genieten van de exclusieve zaterdagavonden die jij hebt met je kinderen. Nu je dat nog hebt. Want straks gaan die hun eigen gang. Wat heerlijk, dat je je nooit hoeft af te vragen of je wat aan de hand hebt… want de kinderen zijn er als vaststaand gegeven. Maak er dan een heerlijk ritueel van! Dat vond ik zelf juist zo moeilijk, toen ik net gescheiden was. Dat die zaterdagavonden (om de week) alleen zo confronterend waren, dat ik dingen MOEST om niet alleen en zielig te zijn op dé avond waarop het allemaal dient te gebeuren, de zaterdagavond! Door de week zijn de avonden alleen een stuk beter in te vullen. Dan ga je op een sport, een yogaclub of een cursus. Of gewoon lekker hangen, je bent die dag immers druk genoeg geweest met werk. Wat ik hiermee wil zeggen is dat het ook een mindset is. Een keuze om je situatie op een positieve manier te bekijken.
nou kom
Doe dat slachtoffersvestje uit en ga wat ondernemen! Je hebt de zaterdagavond heerlijk met je kinderen, dan heb je nog6 avonden voor jezelf.
Wie ga je vragen en waar gaan we naar toe?
Avonden
Alleen op zaterdagavond kan je niet maar alle andere avonden wel! Ik weet wel dat zaterdag de uitgaansavond is maar je kan ook op vrijdag afspreken. Misschien kan je iets meer plannen voor je zelf alleen op waaruit je voldoening of ontspanning haalt zoals yoga of dansen.
Ik herken het, ik ben behoorlijk gehavend uit de scheiding gekomen en ben daardoor niet meer zo leuk en opgewekt als tevoren. Ben ook veel vrienden verloren omdat ik overdag druk ben en 's avonds lang geen oppas kon betalen, ik had 4 avonden per maand waarop ik kon afspreken maar had dan vaak geen energie meer. Nu zit ik in een fase dat ik erin berust en eigenlijk wel geniet van mijn saaiheid en de saaiheid om me heen 😁 maar ga wel aan de slag om weer wat op te bouwen. En leg jezelf niet te veel op: je werkt, je sport en je hebt je aangemeld voor nmlk, ik vind dat je lekker bezig bent. Wat ook een idee is om de zaterdagen of de zaterdagavonden met je kinderen wat spectaculairder te maken, ga bijvoorbeeld naar een escaperoom, rijd met een tas eten naar de zee om de zonsondergang te zien of maak er een biosavond van, noem maar op.
En dat je vriend je niet mee vroeg dat is echt niet fijn, valt daar met hem over te praten?
Herken het ook wel
Ik zeg er wel bij, dat ik uitgaan leuk vind met mensen die ik goed ken. Ik wil mezelf kunnen zijn en me niet hoeven afvragen wat ze van mij denken, of mijn gevoel voor humor raar vinden, dat soort zaken. Maar de mensen waar ik zo mezelf bij kan zijn, hebben zo hun eigen dingetjes, waardoor het er vaak niet van komt. Ik zou vaker op pad willen. Naar een museum, of net als jij dansen. Ik had me voorgenomen om dat laatste een keer per maand te doen, maar zelfs dat komt er niet van.
Verder ben ik wel bezig om me op andere gebieden meer tussen de mensen te 'gooien'. Ik heb altijd wat drempelvrees voor ik ergens aan begin. Ik probeer dat te minderen. Zo ben ik laatst naar een open dag geweest van een wijkcentrum. De volgende stap is binnenstappen als er een activiteit gaande is waar ik belangstelling voor heb. Een ander 'doet dat even', ik helaas niet. Toch wil ik me die kunst meer eigen maken. Ik zit vooral mezelf in de weg met dat soort verlegenheid.
Het zou toch een grappig toeval zijn als we bij elkaar in de stad zouden wonen. Dan konden we samen 'wild doen'. Woest wild en avontuurlijk ben ik nu ook weer niet, maar ik heb ook altijd het gevoel gehouden dat er meer is dan gezellig op de bank zitten. Ik weet niet hoe oud jij bent, vermoedelijk een stuk jonger dan ik. Als je dat gevoel nu hebt, moet je niet wachten op wat de rest met je wil doen, dan kon je nog weleens lang moeten wachten. Dan moet je dus zelf het heft in handen nemen. Mensen zoeken met dezelfde belangstelling, daar een band mee opbouwen en dan wie weet wat er mogelijk is.
Wat voegt het toe?
Ik heb nagenoeg geen sociale contacten buiten het werk, familie en vriend. Die laatste zit nu voor een aantal maanden in het buitenland, vanaf volgende week mijn oudste ook, waardoor er dus weinig overblijft.
Maar afspreken vind ik lastig. Als vriend en de kinderen er wel zijn ben ik liever bij hen. Sowieso is afspreken doordeweeks lastig omdat de kinderen dan thuis zijn en ik bij thuiskomst het huis nogal ‘rommelig’ aantref. En de volgende dag weer vroeg op, vind ik ook een dingetje bij drukke avonden doordeweeks. Vrienden krijg je dus niet op die manier, want mensen gaan geen energie steken in contacten die soms maanden niets van zich laten horen. En ik mis het ook niet, normaal gesproken. Dan vind ik een gezellige avond best leuk, maar dat is het dan ook.
Phryne
Je kunt dus stellen dat jij hier merendeels tevreden mee bent, maar dat geldt niet voor TS. Iets leuks buitenshuis doen voegt voor haar iets toe, voor jou is thuis zijn kennelijk leuk genoeg.
Kaaskopje
Ik denk het wel. Het enige wat me soms dwars zit is dat het toch een beetje not done is om een soort van zelfverkozen kluizenaar te zijn, voor een (niet meer heel jonge, maar toch nog wel) vrouw die midden in het leven staat. Zonder werk zou mijn kringetje heel klein zijn. Wellicht dat ik tegen die tijd, als dat ophoudt, wel meer energie ga steken in het vinden van contacten. Dan heb je overdag ook tijd, en hoef je geen bakken energie meer te steken in schoolgaande kinderen en vroeg opstaan.
saai
Maar waarom moet je dansen en uitgaan om niet saai te zijn? Ik denk dat je juist op de bank heel boeiend kan zijn om mee te praten.
Je wordt m.i. echt niet boeiender met een wild uitgaansleven. Juist niet zou ik zeggen.
Dat jij je leven saai vindt is een heel ander verhaal. Maar niet dat jij saai bent door niet uit te gaan.
Phryne
Het scheelt (vind ik) zeker of je werkt of niet. Toen ik nog werkte haalde ik veel voldoening uit het contact met collega's. Zeker bij de voorlaatste werkgever. We pasten wonderwel goed bij elkaar. Je bent dan misschien meer 'verzadigd' op het gebied van sociale contacten, dan wanneer je niet werkt (ik wel in ieder geval). De weekenden hadden daardoor ook net even meer de functie van 'bijkomen' en niet per se van 'nu moet het gebeuren!'. Maar die belangstelling voor dansen e.d. heb ik wel altijd gehouden. Daarom was ik ontzettend blij dat mijn zus en vriendin daar ook wel weer zin in hadden. Maar minder vaak kunnen of willen dan ik. Voor cultuur in de vorm van museumbezoek hoef ik niet bij ze aan te komen. Wel jammer.
Mijntje
Het is niet mijn bedoeling om het helemaal over te nemen van TS, maar als je niet de behoefte hebt aan bijvoorbeeld dansen, dan snap je denk ik ook niet waarom iemand die behoefte wél heeft. Dat zit er gewoon in of niet. Als je nooit kunt dansen (of wat voor activiteit dan ook), is het niet zo dat je daarom als persoon saai bent, maar dan vind je je leven wel saaier, omdat je iets in je leven mist.
restaurant en bioscoop
Hmm restaurant en bioscoop, dat zijn beiden wel uitjes die ik erg leuk vind, en ook graag doordeweeks doe. Alhoewel, bioscoop niet zo heel vaak, ik ga liever kletsen met een vriendin en tijdens de film moet je stil zijn 
Wat zou je graag doen? Ik ben in het weekend altijd bij mijn partner (we latten) en doen dan leuke dingen samen, dus doordeweeks heb ik alle tijd voor mijn vriendinnen (kinderen zijn al groter) en dan gaan we soms 's middags lunchen of eind van de middag ergens een wijntje drinken met een borrelhapje. In de avond kan je natuurlijk ook gewoon een drankje ergens doen, of naar een sportclub gaan, of een avond wandeling doen. Kortom wat zou je graag doen? En vraag iemand met je mee. De weekenden zijn dan in jouw geval lekker om met je kinderen te chillen dat is dan toch best een mooie verdeling?
In mijn omgeving en kennissenkring gaat niet iedereen alleen maar op zaterdag uit, andere dagen kunnen ook prima toch?
Wat fijn
Zoveel reacties, van steun tot schop onder mijn kont en van herkenbaarheid tot het absolute tegendeel.
Even globaal: De zaterdag hou ik graag voor mijn kinderen. Ik zie ze weinig en, behalve dat ik graag van die tijd wil genieten, vind ik dat ik dat aan ze verplicht ben. Het is inderdaad de andere zes dagen. Juist leuk om op een gewone dinsdag even wat leuks te doen na het werk. Of uitgaan op vrijdag. Of op zondag met een andere moeder wat leuks te doen met alle kinderen. Of een feestje op donderdagnacht.
Ik ben een heel sociaal persoon, gewend aan een uitgebreid netwerk, leg snel nieuwe contacten (al is het maar omdat mensen snel tegen mij aan beginnen te kletsen hahaha) en ik geniet van het onder de mensen zijn. Vandaar ook dat het wringt om ineens zoveel thuis te zitten en voor mijn gevoel overgeslagen te worden.
Het is niet zo dat ik zelf geen initiatief neem of genomen heb. Wel zijn de reacties vaag of zelfs negatief. Zo heb ik ooit gevraagd aan een toenmalige vriendin om samen naar een concert te gaan (nog in te plannen) en kreeg ik als reactie dat ze daarvoor andere vrienden had. Ondertussen was ik wel degene waar ze dagelijks hele verhalen bij kwijt kon over haar liefdesverdriet en datingperikelen, maar iets leuks doen samen zat er niet in. Mijn beste vriendin schermt met drukdrukdruk, kletst er overheen of vergeet doodleuk de afspraak. Als ik ernaar vraag, ligt het niet aan mij, maar aan de drukte. Ik moet dan ook bekennen dat ik gaandeweg een beetje kopschuw ben geworden om iemand te vragen.
Inmiddels heb ik mijn vriend ook gevraagd naar gisteravond. Reactie -zoals gewoonlijk- dat ik gelijk heb en hij me volgende keer meevraagt. Maar deze keer was met collega's. Nou snap ik wel dat ik daar niet bijhoor, maar die collega's ziet hij letterlijk van de ochtend tot laat in de avond, en daarnaast spreken ze ook nog af om na het werk uit te gaan, om dingen te doen op hun vrije dag, pasgeleden een reis naar het buitenland, regelmatig een etentje en overal mogen partners niet bij zijn. De collega die soms niet meegaat omdat hij zijn vrouw zo weinig ziet, lachen ze een beetje uit. Dat begint onderhuids behoorlijk irritant te worden, omdat wij LATten en elkaar al helemaal nauwelijks zien. Als we elkaar zien, zitten we op de bank tv te kijken of liggen we in bed. Vraag ik om weg te gaan dan is hij moe. Op mijn vraag of hij het samen niet saai vindt het antwoord dat hij bij mij zo lekker tot rust komt. Maar ik ben absoluut géén rustig persoon en wil juist heel graag eropuit.
Ik maak makkelijk een praatje met mensen, helaas is de sportschool erg solitair. NMLK dan. Ik heb oproepjes geplaatst, maar daar kwam niet echt iets uit. De stap van eenmalige ontmoeting naar samen afspreken is dan weer te groot. Ik heb leuke collega's maar ook drukbezet en ik heb een leidinggevende functie. Pasgeleden een leuk contact via Facebook. Helaas beide mannelijk, waardoor de eerste leidde tot jaloezie bij mijn vriend en de tweede (maar liefst bijna 20 jaar jonger, dus wat is de kans?) meer gevoelens kreeg, waar ik gewoon een platonische vriendschap zoek.
Kaaskopje, mocht je in de regio zitten, graag! Leeftijd maakt voor mij niet uit. Ik ga zelf om met mensen van alle leeftijden.
Reactie op Jasmijn
Dat inderdaad!
Ik ben voor heel veel in.
Sporten, drankje, uitgaan, dansen, concerten, festivals, theater, musea, ballet, musicals, dagje naar een andere stad, wandelen, fietsen, bij mooi weer naar het strand, iets out of the box zoals kanoën of klimmen, ook naar de film of een restaurant, maar dat laatste niet alleen maar.
Bij goede vrienden ook reizen/weekendje weg etc.
Dus ik ben -denk ik- wel veelzijdig en voor veel in. (Vandaar misschien ook dat dit leven me zo verveelt).
Jouw vriend
Is wel een beetje het type lamzak.... klinkt niet echt of hij echt wil investeren in de relatie.
Zit daar niet ook een beetje het probleem?
NMLK doen toch ook activiteiten? Kun je daar niet aan deelnemen?
Vaste avonden
Ik herken wel een beetje wat Jasmijn zegt, dat ik het weekend liefst reserveer voor mijn partner. Helaas denkt mijn partner daar niet altijd zo over, waardoor ik soms op de feiten wordt gedrukt... O, moet ik mezelf opeens alleen vermaken. Dan is het leuk wanneer ik ook een alternatief heb, een vriendin in de buurt. Maar dan is het echt zo overduidelijk een bij gebrek aan beter, dat ik dat niet netjes vind.
Daarnaast... heb ik inmiddels dat soort opties niet meer. Jarenlang trok ik op met een groepje alleenstaande moeders. Ging dan ook veel uitjes met de kinderen erbij doen. Ik heb daar veel aan gehad. Maar toen mijn situatie veranderde, hoorde ik daar niet meer bij. Opeens konden ze niet zomaar meer komen aanwaaien, want dan zat hier een kerel op de bank. Zelf nam ik ook niet meer zo vaak initiatief, want ik moest mijn tijd nu nog meer verdelen.
Achteraf denk ik dat ik daarin ook wel steken heb laten vallen. Zo'n spontane bbq is leuk, dat had ik gewoon moeten doen. Een belletje naar huis van... ik blijf hier hoor, zie even wat je doet! In plaats van het afslaan omdat mijn vriend zou komen. Mijn vriend doet dat een stuk beter voor zichzelf. Het is ontzettend belangrijk om daarin je eigen leven te houden. Wel vervelend dat je daarin een aantal keren de deksel op je neus hebt gekregen. Ik zou daar ook heel onzeker van worden!
Ik zoek het zelf in vaste avonden. Een opgezet boekenleesclubje, een sportavondje. Een cursus zeefdrukken, hiervoor een talencursus. Ik ga een avond ook zelf een rondje hardlopen en ik heb er ook geen problemen mee om een tv-avondje te hebben. Dan mis je de momenten niet dat je spontaan iemand kunt bellen om iets mee te plannen.
Wat je vriend's stapavondje met collega's betreft... Ja, de collega die zij belachelijk maken, snapt het beter. Herkenbaar dat het zo gespeeld wordt... als je overslaat zit je onder de plak. Daarin zal hij dus echt af en toe voor jou moeten kiezen. En dat betekent dus echt bewust tijd voor jou vrijmaken en niet de dag erna bij jou uitbrakken op de bank, omdat het de avond ervoor zo laat is geworden met zijn collega's.
Contacten
Ik ben meerdere malen verhuisd over een lange afstand en dan moet je dus elke keer weer vanaf 0 beginnen met contacten maken. Zeker in het begin kost dat veel tijd en is het een investering. Ik heb altijd veel contacten kunnen maken via werk. Het scheelt wel dat ik in een sector werk waarbij mensen vaker verhuizen voor hun werk en daardoor dus ook wel wat meer openstaan voor contacten omdat ze ook nieuw zijn of nog vrij recent nieuw waren. Daarnaast heb ik via vrijwilligerswerk ook kennissen opgedaan. Verder ook veel contacten via de kerk. Dat moet natuurlijk iets zijn dat je ligt maar bij bepaalde kerken is het sociale aspect zo groot dat je nooit meer je hoeft te vervelen In elk geval leer je zo steeds meer mensen kennen en dan inderdaad kijken wie er behoefte heeft aan af te spreken. Het helpt ook om je bij iets concreets aan te sluiten (spelletjes club, leesclub...) waarmee je een vaste avond kan hebben. Maar zeker als je weinig contacten hebt dan moet je in het begin zeker gewoon veel moeite doen.
En ik vind dat je wel van je vriend mag verwachten dat hij ook moeite doet om jou bij zijn vrienden en uitjes te betrekken.
StarbucksMilano
(hoe verzin je toch zo'n nick? 
Ik vermoed dat je niet in mijn omgeving woont. Googel maar eens 'welke stad' en kaaskop.
Meerdere opties
De sportschool is te solistisch, zeg je. Maar er zijn vast ook groepslessen (zumba of zo), waar ze na de les nog even wat drinken in de kantine. Kijk of er vrijwilligerswerk in de buurt is, of een lokale politieke partij. Sluit je aan bij de personeelsvereniging van je werk en ga naar de uitjes.
En geef je vriend duidelijk aan dat jij niet zijn moeder bent. Uitrusten doet hij maar in zijn eigen tijd, als hij bij jou is gaan jullie iets leuks doen. En dat mag best een keer een leuke film kijken via netflix op de bank zijn (bewust gekozen), maar niet standaard bankhangen en zappen. Maak een wandeling, pik een terrasje, maar ga iets doen.
FOMO versus JOMO?
Zou jouw gevoel van verveling over “dit leven” eventueel een vorm kunnen zijn van FOMO (fear of missing out), terwijl jouw partner mogelijk wordt gedreven door JOMO (joy of missing out)? In dat geval zou ik aanbevelen (al of niet samen) op yoga te gaan. Om te leren los te laten.
Rode krullenbol
Saai?
Jouw leven bestaat uit werken, sporten, de kinderen, het huishouden en af en toe uiteten. Daarnaast heb je ookeen nieuwe relatie gekregen na jouw scheiding.
Ik vind het helemaal niet zo'n treurig leven eigenlijk. Het klinkt als een gevuld volwassen leven van een gezond persoon. Ik ken wel mensen die er minder goed bijzitten. Hoe gaat het met je familie, ouders, broers of zussen? Misschien kun je die banden eens aanhalen. Of: Neem eens een echt eenzaam persoon mee naar het theater. Je kent vast wel iemand.
En als je meer avontuur zoekt ga je in je eentje op reis. Lijkt mij best een avontuur.
Verder zou ik inderdaad je zelfbeeld bijstellen. Waarom is jouw leven saaier dan dat van anderen?
Yanea
of een lokale politieke partij.===
Mogen landelijke partijen in de gemeenteraad ook? Al zou ik geld toe krijgen, dan nog zou ik niet in een plaatselijke partij van onze stad willen meedraaien.
Van mij wel 
Leef je uit!
Maar Kaaskopje
Zijn er niet twee steden waarvan de inwonders kaaskoppen worden genoemd?
