Mijn man heeft een affaire gehad
Het is nu een paar weken geleden dat mijn man me heeft verteld dat hij op een avond tijdens het stappen met een andere vrouw heeft gezoend. Ze hadden telefoonnummers uitgewisseld, ze hebben vurig gemaild en geappt en ze nodigde hem bij haar thuis uit. Daar hebben ze weer gezoend. Hij heeft me bezworen dat hij niet met haar naar bed is geweest, en toen i erop stond dat hij alle contact zou verbreken -hij dacht wel een goeie vriendschap met haar op te kunnen bouwen- heeft hij dat ook meteen gedaan.
Inmiddels proberen we de scherven bij elkaar te vegen. Maar hoewel het zo onbetekenend lijkt, alleen maar gezoend, het heeft maar twee weken geduurd, doet het bij mij nog steeds pijn. Het idee dat hij verliefd is geworden op een ander, zoals hij zelf zei, terwijl hij al eerder duidelijk heeft gemaakt dat op mij nooit te zijn geweest, is kwetsend. We zijn al bijna 20 jaar samen en ik ben altijd heel verliefd geweest op hem. We hebben het in de eerste jaren wel heel moeilijk gehad, maar uiteindelijk zijn we wel getrouwd.
En nu dit.
We kunnen er maar moeilijk over praten. Ik ben van de weeromstuit gaan afvallen, kleren kopen me opmaken, ik word gek van onzekerheid, want zij was natuurlijk mooier en slanker. Hij vindt me niet interessant genoeg; hij wil graag dat ik ene baan zoek en me 'ontwikkel'. Ik heb ene studie en vrijwilligerswerk waarmee ik me voldoende ontwikkel, maar hij ziet alleen betaald werk als ontwikkelingskans, blijkbaar. Voor het geld is het niet eens nodig.
Ik voel me zo beroerd, zo onzeker. Hij knuffelt me ineens vaker dan ooit, maar ik blijf me tweede keus voelen. niet de vrouw die hij graag zou willen. Terwijl ik vind: we zijn getrouwd, we hebben voor elkaar gekozen en maak er dan ook wat van.
Nu zoek ik een relatietherapeut, omdat we zo moeizaam praten. We mailen elkaar lange brieven, maar praten lukt niet. Is het normaal dat ik me zo voel? Zou ik hier niet overheen moeten stappen?
Lees eerdere draadjes
Lees de draadjes van Engeltje, Pennestreek en Moederziel en je ziet welke adviezen er zoal gegeven worden in dit soort situaties
oei
De affaire zou me niet zo dwars zitten.
Maar gegeven dat hij nooit verliefd op je is geweest?
En je niet interessant vindt?
Oei.
Ik zou nu niet kiezen voor een relatie therapie, maar voor een goede therapeut/coach voor jezelf.
Helemaal mee eens
Dit gaat veel verder dan een affaire. Stomme dingen kunnen we allemaal doen. En daar oprecht spijt van hebben.
Maar een partner die aangeeft niet verlieft op je (geweest) te zijn en jou vooral wil veranderen (niet interessant genoeg). Dat zou ik een veel groter probleem vinden.
Ik snap heel goed dat je daar niet zomaar overheen kan stappen.
Onduidelijk
Hoe duidelijk heeft je man het jou gemaakt dat hij nooit verliefd op je is geweest? Heeft hij dat echt met zoveel woorden gezegd of trek jij die conclusie op grond van zijn gedrag? Schoffelt hij je echt onderuit, of zitten al die onzekerheden in jouw eigen hoofd, omdat je als huisvrouw tegenwoordig 0,0 maatschappelijke waardering krijgt?
Ik vind vurig zoenen tijdens het stappen (en na de nodige alcoholische versnaperingen neem ik aan) en tijdig tot inkeer komen geen affaire. Hooguit een misstap, die een keer gebeuren in een langdurige relatie. Sterker nog,ik zou daar denk ik geen behoefte aan hebben om dat te weten.
Misschien is het een beter idee om eerst zelf eens met een therapeut te gaan praten, kijken waar jouw onzekerheid vandaan komt.
Wat Kenfan zegt
Kenfan schrijft hierboven: Misschien is het beter om eerst zelf eens met een therapeut te gaan praten, kijken waar jouw onzekerheid vandaan komt..... want ik denk inderdaad, dat wanneer je dit aanpakt je ineens een stuk interessanter voor je man zou kunnen worden, een zelfverzekerde vrouw die misschien ook wel zonder hem zou kunnen, dat geeft voor sommige mannen een enorme aantrekkingskracht/veroveringskracht. Je hebt hem niet nodig, je bent zeker en vol zelfvertrouwen ...hij zou je zo eens kwijt kunnen raken, als ie niet oplet 
Niet mijn onzekerheid
@Karel: waar kan ik die draadjes vinden? Weet je de titel ook van die draadjes? Ik zocht maar vond niet de goeie.
@Kenfan: Het is al heel lang geleden dat we daar over praatten, maar in die tijd heeft hij gezegd dat hij maar één keer verliefd is geweest in zijn leven. Overigens vertelden zijn vrienden me een heel ander verhaal, als ik dat liet vallen: Zij hadden hem nooit zo verliefd gezien als met mij. Hij schoffelt me helemaal niet onderuit, het ging de laatste jaren steeds beter tussen ons, daarom had ik dit totaal niet verwacht! Doorgaans hebben we het gezellig, we lachen en kletsen, vrijen en genieten van elkaars gezelschap. Twee weken lang intieme dingen uitwisselen, mailen, appen, zoenen, dat beschouw ik toch wel degelijk als overspel.
Maar hij heeft in een van zijn mails zijn frustratie geuit over dat ik geen baan wilde zoeken. volgens hem kies ik er voor afhankelijk van hem te blijven. Terwijl ik dat bullshit vind, want hij is net zo goed afhankelijk van mij. Ik ben er zelf helemaal niet onzeker over, ik vind mijn vrijwilligerswerk nuttig en interessant genoeg en mijn studie ook. Bovendien heb ik veel voldoening van de huishouding. Hij is het die dat ziet als onvoldoende ontwikkeld, ik niet. dus ik denk beslist niet dat een persoonlijke therapeut dan nuttiger zal zijn: Wat ik wil, is dat hij me accepteert zoals ik ben, niet zoals hij me kneden wil.
Wat ik ook wil veranderen, en hij ook, is dat we vanaf nu samen moeten gaan stappen, in plaats van hij alleen. Het is 15 jaar zo geweest dat de kinderen te jong waren om samen thuis te blijven een avond, dan hadden we oppas nodig en die hebben we amper. Dus hij had ene actief leven buiten de deur en ik bleef thuis om voor huis en kindertjes te zorgen. Nu sinds een klein jaar kan het wèl, ze eens alleen laten, dus nu moeten we daar gebruik van gaan maken door meer samen te ondernemen.
Maar een moeilijkheid blijft, dat we elkaars gevoelens niet goed kunnen 'lezen niet goed onder woorden kunnen brengen ook. Dus een relatietherapie lijkt me nuttiger.
Relatietherapeut, ja, en lezen
Eerst zul je vertrouwen moeten herstellen, denk ik. Daarbij kan een relatietherapeut helpen. 'Verplicht' samen stappen is niet echt een blijk van vertrouwen. Als jouw man wil vreemdgaan, vindt hij zijn gelegenheid wel. daar hoef je niet voor te gaan stappen Je kunt moeilijk je man 24/7 in de smiezen houden - nog los van de vraag of je dat zou moeten willen.
Ik zou vooral met je man in gesprek gaan over zijn beweegredenen. Ook als hij er verder niet te veel over wil zeggen, is dat voor jou belangrijk om te weten. Wat kunnen jullie samen hieruit leren?
Mijn draadje heeft toch een wat ander thema, maar je kunt het vinden onder 'Help, ik wil deze hel uit'(deel 1 en wegens grote belangstelling verlengd met deel 2 
Veel sterkte meid, het is niet gemakkelijk.
sorry, het lezen
Vergeet ik helemaal m'n leestip: Verliefd op een ander van Mira Kirhsenbaum. Aanrader. Ook als het eenmalig was/is.
verder na ontrouw
is de titel van mijn draadje.
Dan gooi ik m er maar in
Ik vind het heel vervelend voor je en heb niet echt advies maar wel -wat ze dan zo mooi noemen- feedback:
Hij is net zo afhankelijk van jou als andersom zeg je. Maar heb jij zonder hem een manier om in je levensonderhoud te voorzien? Misschien een goed gevulde bankrekening of onroerend goed wat je verhuurd waar je inkomsten uit hebt oid? Zo niet ben ik het niet met je eens: (fulltime) werken en kinderen verzorgen is pittig maar te doen. Geen eigen mogelijkheden hebben om in je eigen levensonderhoud te voorzien schaar ik in een andere categorie.
Persoonlijke noot; ik ben in een situatie geweest dat ik als enige het gezin moest onderhouden. Ik kreeg het er bij tijd en wijlen spaansbenauwd van. Ik ervoer minder of geen ruimte om keuzes te maken in mijn carrière omdat er te veel van afhing. Ik vond ons als gezin te kwetsbaar. Ik heb geen oordeel over mensen die ervoor kiezen maar vraag wel aandacht voor de impact, juist in zo'n situatie als jij beschrijft.
Maneschijn heeft wel gelijk!
Probeer eerst in je eigen onderhoud te gaan voorzien! Je volgt een studie zijn daar goede baanperspectieven in?
Stel dat je man wil scheiden, dat hoop ik uiteraard niet voor je, of dat je zelf wil scheiden omdat er meer affaires bleken te zijn bv dan moet je toch inkomsten hebben.
Natuurlijk komt het allemaal goed tussen jullie maar het kan geen kwaad om vast the worst case scenario door te nemen. Zorg dat je goed op de hoogte bent van jullie financiele administratie.
En wat maneschijn ook zegt, het kan best beklemmend zijn als iemand financieel van je afhankelijk is. Dat legt een hoop druk en helemaal eerlijk is het ook niet.
het is natuurlijk je eigen keuze
om (nog) geen baan te hebben en te studeren maar daardoor ben je wel kwetsbaarder als het onverhoopt toch fout gaat tussen jullie. En het feit dat je man graag wil dat je een baan hebt, kan er ook op duiden dat hij de verantwoordelijkheid voor het vergaren van inkomen liever wil delen dan op dat gebied alleen de kar te moeten trekken.
Mijn man heeft een baan waarbij hij vaak lange dagen maakt. Maar doordat ik zelf ook een baan heb, kan hij nu 4 dagen per week werken. Dat zorgt er bij hem voor dat de druk wat van de ketel is.
Mijn man
We hebben het er voor we een huis kochten al over gehad, wat als we straks kinderen krijgen en een van ons wil thuis blijven (of moet thuis blijven vanwege arbeidsongeschiktheid) voor de kinderen.
We hebben toen een huis gekocht wat we met zuinig leven op 1 inkomen konden betalen.
Voor mijn man is het heel fijn dat ik ook een baan heb waarmee ik desnoods mijn eigen broek kan ophouden, hij heeft een keer een ongeluk meegemaakt waarbij hij op een haartje na niet is geschept (dronken bestuurder die ineens op de stoep rijdt, gelukkig heeft mijn man weg kunnen springen en is de bestuurder tegen een lantarenpaal tot stilstand gekomen).
Het feit dat ik werk, maakt dat hij op dit moment de vrijheid heeft om cursussen te doen om te proberen een baan in een gebied wat veel meer zijn interesse heeft te veroveren. Ik zet een stapje meer, hij studeert hard, nu al twee jaar, en hij begint nu kansen te krijgen in een gebied waar ik hem vrolijker van zie worden.
Toen de kinderen pas geboren waren heeft hij juist een stapje terug gedaan waardoor we beide 3 dagen konden werken en de kinderen zoveel mogelijk zelf konden opvoeden. Dat konden we volhouden tot de jongste 3 jaar was. Als je dan de keuze krijgt 4 dagen of 0 is de keuze snel gemaakt.
Toen ik langzamerhand weggepromoveerd was naar een plek waar ik echt niet gelukkig werd, had ik de vrijheid om een andere richting in te slaan. Die vrijheid werd me gegund. Ik gun het hem ook.
Het is anders als je beide werkt, je hebt buffer en je bent net iets minder verantwoordelijk als je je langzamerhand niet meer gelukkig ziet worden in je baan. En dat werkt beide kanten op.
Ik ben blij dat ik ben blijven werken, dat we beide een dag per week thuis zijn, dat ik nog steeds vrijwilligerswerk kan doen, dat hij nog steeds een avond per week met een vriend op stap kan, dat we de kinderen zoveel mogelijk zelf opvoeden en voor de rest een lieve oppas aan huis hebben.
Iedereen bij ons is gelukkig, maar voor ons als ouders geldt dat we niet de hele last van het huishouden op onze nek hebben.
Geen controle
Moederziel, vaker samen stappen is gewoon voor de gezelligheid. Dat hebben we nauwelijks gedaan tot nu toe. Niet om hem te controleren, hoor, want inderdaad, ik vraag me af wanneer hij toen bij haar thuis is geweest. Ik heb niets gemerkt van later thuiskomen ofzo.
Ik heb je draadje zitten lezen maar jouw situatie is wel een stuk schrijnender dan de mijne. Jouw man weet blijkbaar niet wat hij wil en zit aan die Truus vast. Mijn man heeft duidelijk voor mij gekozen. In Stips verhaal herken ik veel. Het slaat bij iedereen diepe wonden, lees ik wel. Dat boek heb ik uit de bieb gehaald, toevallig, zodra ik het wist.
Mijn studie heeft te maken met mijn vrijwilligerswerk en nee, daar valt geen rooie cent mee te verdienen. Ik zou schoonmaakhulp kunnen worden bij de thuiszorg. Ik heb geen relevante diploma's en totaal geen werkervaring, want ik ben als jongere al afgekeurd.
Een baan zoeken als veiligheidsklep voor als we ooit zouden gaan scheiden vind ik belachelijk. We zijn getrouwd en we zijn geen van beiden van plan ooit uit elkaar te gaan, dus dat is bepaald geen motief. Om hem wat te ontlasten misschien wel maar zoveel kan ik gewoon niet verdienen, dat ik hem werkelijk zou ontlasten. Wat ik in twee dagen verdien, heeft hij in een halve bij elkaar. Maar als jullie denken dat hij er wat van ontspannen kan, zal ik eens op zoek gaan.
Ondertussen gaat het wel goed tussen ons, hij is erg aanhalig, we vrijen de sterren van de hemel, maar het is ook dubbel: 's avonds als ik in bed lig, het kwetsbaarste moment van de dag, bedenk ik me soms dat ook die andere vrouw hem zo heet geproefd, geroken, gevoed, dat hij voor haar ook zo lief is geweest en dan komen de tranen. Ik heb hem vergeven maar ik kan het (nog) niet vergeten.
puinhoop
Je zegt in #15 : We zijn getrouwd en we zijn geen van beiden van plan ooit uit elkaar te gaan, dus dat is bepaald geen motief.
Geen van de mensen die hier posten zijn dat ooit van plan geweest maar het overkwam ze. Het kan iedereen overkomen waarom zou het jou niet kunnen overkomen? Ik hoop het niet voor je uiteraard!
...niet van plan....
Ik had dit een paar jaar geleden kunnen schrijven. Het laatste wat ik verwacht had in mijn leven was te scheiden. We waren zulke goede maatjes, deelden alles met elkaar, waren open, respecteerden elkaar. Hij zei altijd 'ik laat je nooit in de steek voor een andere vrouw, we worden samen oud'.... tot ie op een dag toch een ander had en alles in scherven lag. Hij wilde niet meer in relatie therapie, helemaal niets meer, hoteldebotel verliefd en in niets herkende ik de man nog waar ik ook zoveel van hield. We zijn nu bijna 3 jaar uit elkaar, hij is nog steeds bij haar.
Ik wens en hoop dat je dit allemaal bespaard blijft...maar zeggen dat je nooit uit elkaar zou gaan, omdat je voor elkaar gekozen hebt, dat zegt dus allemaal niets. Je hebt 2 mensen nodig om met elkaar getrouwd te blijven.
You lost me
Je wilt dat hij he accepteert om wie je bent en niet om wat hij je in wil kneden. Uit onzekerheid val je af en kleed je je anders. Je kan snachts er niet van slapen. Jullie zijn het oneens over iets zeer fundamenteels, nl het feit dat jij financieel niet voor jezelf kunt zorgen en weigert daar iets aan te doen. Daarover beklaagt hij zich bij zijn minnares. En tegelijkertijd ben jij andere dan al die andere mannen en vrouwen die dachten dat ze never nooit niet uit elkaar zouden gaan en gaat dat jou niet overkomen. Sorry, dat kan ik niet volgen, ben jij maxima ofzo?
Onafhankelijkheidsverklaring
Inmiddels heb ik een en ander kunnen vinden van de draadjes die Karel voorstelde en hoewel het bij hun allemaal veel verder is gegaan dan bij ons, herken ik wel veel van de gevoelens. Het gaat voorspoedig tussen ons, gelukkig. We mailen wat af en dat geeft wel helderheid en verbondenheid. Ook fysiek zijn we veel closer dan voorheen.
Wel vind ik het moeilijk om er ongecompliceerd van te genieten, omdat de hele tijd door mijn hoofd gaat dat ook zij hem heeft geroken, gevoeld, geproefd. Alsof ik hem moet terugveroveren, alsof er een indringer is geweest op mijn terrein. Het voelt besmet. Te weten dat die vrouw ook mijn tegenpool is in hoe ze eruit zag, helpt ook niet. En daar dan in no time wèl verliefd op worden, terwijl al die jaren met mij daar niet voor hebben kunnen zorgen. Maar ik betwijfel eerlijk gezegd of hij zijn gevoelens wel zo goed kent, zelf. Toen hij me dat namelijk jaren geleden vertelde, dat hij nooit verliefd was geweest op mij, spraken zijn vrienden -gemeenschappelijke inmiddels- dat tegen: die hadden hem nooit zo verliefd gezien als met mij. Misschien is hij wel niet helemaal thuis in zijn gevoelens. We kunnen die allebei moeilijk duiden, we hebben autistische trekjes, vandaar ook die mailwisseling.
Op de kritiek die ik krijg niet financieel onafhankelijk te zijn: als ik zou gaan werken, doe ik dat voor hem. Om hem te steunen, dat hij niet alles alleen hoeft te doen. Maar niet als een soort verzekering voor als we ooit zouden scheiden. Als dat zover komt ooit, red ik me best met een bijstandsuitkering en ik zie wel hoeveel werk ik dan kan krijgen. Daarnaast hebben we een koophuis waarvan hij me zou moeten uitkopen, wie weet zit er nog alimentatie in, ik weet het allemaal niet. Maar ik zie het dan wel. Om nou tientallen jaren te gaan werken en andere dingen opzij te schuiven die ik belangrijker vind dan geld, alleen omdat hij mogelijk ooit bij me weg zou gaan, vind ik persoonlijk waanzin. Ik kan me heel goed redden met weinig geld. Zeker als de kinderen de deur uit zijn en dat neemt ook nog maar een jaar of vijf.
Ik heb er wel vertrouwen in dat ons huwelijk weer beter wordt. We doen er allebei ons best voor. Maar dat de man op wie ik altijd zo gek ben geweest, van wie ik nog steeds meer hou dan van wie ook, over die grens is gegaan, dat blijft knagen. Er moet tijd overheen gaan denk ik. Juist nu ik dacht dat het de laatste jaren steeds beter ging en ik er meer vertrouwen in begon te krijgen, gebeurt er dit. Ik kan er met mijn verstand niet bij.
scheiden
Ik hoop echt voor je dat het niet zover komt. Maar ik vind je opmerking dat als je zou scheiden je prima zou redden met een bijstandsuitkering wat goedkoop. Jij wilt niet werken want vindt andere dingen belangrijker dan geld. Maar je verwacht wel een uitkering als je onverhoopt alleen komt te staan. Waar denk je dat die uitkering van betaald wordt. Geld groeit nog steeds niet aan een boom.
Maar nogmaals ik hoop voor je dat het niet zover komt.
Alkes
Ik WIL wel werken, maar pas als het MOET. En omdat ik dan waarschijnlijk niet subiet werk HEB, vind ik een uitkering NIET ERG. Je moet mijn woorden niet zo verdraaien.
maar
als het eenmaal MOET dan is het al te LAAT, want dan moet je nog gaan ZOEKEN.
Nou zeg...
ik vind het helemaal geen slecht standpunt van Puinhoop. En jullie lezen ook helemaal niet schijnbaar, dat ze schrijft dat ze al jong is afgekeurd... b
Ik vind een persoon die vrijwilligerswerk doet en een studie die met dat werk samenhangt helemaal niet de lijn trekken of profiteren van de samenleving...
Kom nou toch, wie weet komt toch heel snel het basisinkomen erdoor, en dan krijgt iedereen dat minimum.
En mag je er gerust voor kiezen het zo te houden...
Gisteren de Monitor gezien, over flexcontracten? Zo'n leven wens ik niemand toe, en zonder opleiding is dat waar je staat hoor...!
En volgens mij is Puinhoop ook iemand die leest en dergelijke. Goed plan Puinhoop, om eens vaker iets samen te gaan doen. Samen stappen is leuk, het is belangrijk om bij veranderende omstandigheden ook je relatie weer anders in te vullen...
Ik denk dat het bij jouw man niet ver is gegaan, en het is na twee weken uitgekomen en hij is toen gestopt... Tja, ik snap dat het je heel onzeker maakt... Soms is een schok ook niet zo erg, hoor... zo ga je elkaar ook weer anders zien...
Mirreke
Ja en kom nou, waarschijnlijk komt dat basisinkomen er niet. En wat doet het er toe of Puinhoop leest? Hoef je dan niet te werken?
Ik vind het bedenkelijk dat Puinhoop het heeft over haar man ondersteunen. Ik denk dat man duidelijk genoeg heeft aangegeven dat hij niet gelukkig is met deze situatie. Het lijkt mij dat hij niet ondersteund wil worden maar het samen wil doen. En ik vind dat Puinhoop dat niet serieus neemt. Natuurlijk wordt er nu veel geknuffeld en onder de dekens gedoken. Man wil ook vast graag dat de relatie goed blijft. Maar ik vraag me ernstig af of dit zo blijft als Puinhoop blijft hangen in deze houding.
En daarnaast Puinhoop, vind ik het storend hoe je over een bijstandsuitkering praat. Zo'n uitkering is een groot goed. Ik geloof hartgrondig in het principe van zorgen voor elkaar, zorgen voor mensen die het nodig hebben. Maar ik heb eigenlijk geen zin om te zorgen voor mensen zoals jij, die pas willen werken als het MOET en dan natuurlijk niks kunnen vinden. Je rekent mij teveel op je man en op de samenleving. Ik zou dit ook heel irritant vinden in een partner. Sorry als ik wat hard overkom, misschien heb je iets aan deze visie.
En daar gaan we met de solidariteit (OT)
Heel irritant vind ik het dat, omdat iets gebeurt van 'onze centen', men dan ook meent te mogen bepalen hoe die ontvanger die bij gratie van ons allen aan zijn/haar miezerige centen komt, zich moet opstellen...
Ik vind Puinhoop NIET storend, ik vind Puinhoop NIET verwend, ik vind haar hoofdlettergebruik HEEL DUIDELIJK EN NIET IRRITANT. Ik vind haar NIET parasiteren op de maatschappij, ook niet in gedachten, want nu is het sowieso geen issue. Ik vind dat Puinhoop HELEMAAL ZELF mag bepalen hoe zij in het leven staat, en zij hoeft zeker niet te gaan werken (nu al??) omdat iemand nu al klaagt over dat zij later, in dat hypothetische geval dat zij zou gaan scheiden, misbruik zou maken van HAAR belastingcenten.
Puinhoop is aan helemaal NIEMAND verantwoording schuldig, en weten (sommigen van) jullie hoe dat komet? OMDAT WIJ GELUKKIG IN ZO'N MAATSCHAPPIJ WONEN WAARIN DAT KAN!!!
Zo, dat lucht op.
Mirreke
Auw, mijn oren 
Huh?
Mirreke, loop je tegen mij zo ongenuanceerd te blèren?
mirreke
Ik vermoed dat de hoofdletters tegen mij gericht zijn. Ik triggerde op deze zin van Puinhoop
" Om nou tientallen jaren te gaan werken en andere dingen opzij te schuiven die ik belangrijker vind dan geld, alleen omdat hij mogelijk ooit bij me weg zou gaan, vind ik persoonlijk waanzin. "
Dat vind ik ook weinig solidair. Of denk jij dat alle andere werkenden geen dingen belangrijk(er) vinden? Misschien zou de buschauffeur ook liever hele andere dingen doen geld verdienen. Ik vind eerlijk gezegd de uitspraak van Puinhoop nogal arrogant. En dat ik daar op reageer heeft niks met solidariteit te maken. Of beter gezegd. Dat heeft alles met solidariteit te maken. Met mensen die ook niet voor hun lol werken.
Nogmaals Mirreke
Je bent nogal actief op dit forum dus ik kan me niet voorstellen dat je niet naar de reacties op je bericht gekeken hebt. Jammer dat je niet de moeite hebt genomen om te reageren.
Wat betreft het hoofdlettergebruik. Ik gebruik graag hoofdletters om
Accenten aan te geven en nadruk te leggen. Net zoals Puinhoop en anderen hier doen. Ik snap
je verwijt dus niet. Kun je uitleggen waar dit vandaan komt? Ik probeer het
gebruik van hoofdletters overigens wel te beperken omdat ik wel
doorheb dat anderen dit als geschreeuw beschouwen. Grappig genoeg vind ik
de hoofdletters in jouw bericht wel geschreeuw en geblèr. Gek he, dat je mening zo snel kan veranderen?
Deel 2
Verder heb je het over 'mijn belastingcenten' en 'parasiteren'. Dit noem je na mijn bericht. Ik neem aan dat dit dis over mijn standpunt gaat, aangezien je niet reageert op mijn vraag hierover. Hoe durf je te insinueren dat ik dit soort termen zou gebruiken? Ik denk zo niet en ik ga zo ook nooit denken. Je mist het punt volledig. Normaal gesproken zou ik de fout bij mezelf zoeken en m'n punt duidelijker uitleggen. Maar ik vind je reactie zo grof dat Ik het hier maar bij laat.
Pffff
Sjeemineemie hé,
Altijd zo verbazingwekkend hoe een topic een totaal andere kant op kan gaan dan hij voor bedoeld is.
Hou het nou gewoon ff centraal.
Het gaat nu niet meer om Puinhoop haar verhaal (waarschijnlijk allang afgehaakt...) maar over het halen van je eigen gelijk.
Start gewoon een nieuwe topic over of uitkering trekken al dan niet geoorloofd is, of over hoe je dit forum moet gebruiken.
