Mijn man kan niet tegen commentaar/kritiek
Nu ik voor de zoveelste keer in tranen zit, ga ik toch maar eens hier om advies vragen.
Het probleem is dus, zoals de titel al zegt, dat mijn man heel moeilijk met commentaar/kritiek om kan gaan. Ik heb het al op verschillende manieren geprobeert, maar iedere keer wordt hij weer boos en negeert me een hele tijd.
Als voorbeeld gisteravond. Ik ging een avondje uit met een vriendin, wat ik al héél lang niet meer gedaan heb. Ik kom om half 1 vannacht thuis en tref in de slaapkamer een enorme ravage. Kleding van de kinderen overal op bed, lege chipszakjes op de grond, schoenen overal en de chipsemmer op mijn nachtkastje. Wat een domper na een gezellige avond.
Ik heb er dus wat van gezegd, ja oké wel een beetje boos. Vervolgens zegt hij niks en draait zich mij de rug toe. Als ik even ga kijken hoe de slapende kinderen erbij liggen dan blijkt de computer nog aan te staan. Mail even snel gecheckt (ivm een voorbereding waar ik mee bezig ben en de antwoorden via de mail komen) en computer uitgezet.
Als ik weer in de slaapkamer kom heeft hij mijn bedlampje uit gedaan. Pffff
Vanmorgen dus maar op een rustige manier gevraagd wat er mis is en krijg een hele tirade over vannacht.
Pfff, wordt hier zo verdrietig van. Het maakt echt niet uit hoe ik het zeg, hij draait het toch weer zo dat het mijn schuld is. Hij zal in dit geval dus niet denken van goh, ja ze had wel gelijk. Ik had het best even op kunnen ruimen.
Sorry voor het lange verhaal, maar moest het even kwijt. Tips zijn erg welkom !
Pelle
Hele wijze woorden. Heb je misschien ook nog tips over hoe om te gaan met iemand die om het minste of geringste uit zijn vel springt? Ik weet dat ik niet de discussie moet aangaan en hem gewoon maar een dagje in zijn sop moet laten gaarkoken, wetende dat hij vanzelf wel weer tot bezinning komt maar ik kan niet tegen overdreven beschuldigingen en aantoonbaar verkeerde visies en ga elke keer mezelf zitten verdedigen, wat natuurlijk olie op het vuur is.
Brunette
Geef hem dat boek dat ik hierboven noemde. Maar eigenlijk weet je al hoe ik denk over die man van je 
"Hele wijze woorden. Heb je misschien ook nog tips over hoe om te gaan met iemand die om het minste of geringste uit zijn vel springt? Ik weet dat ik niet de discussie moet aangaan en hem gewoon maar een dagje in zijn sop moet laten gaarkoken, wetende dat hij vanzelf wel weer tot bezinning komt maar ik kan niet tegen overdreven beschuldigingen en aantoonbaar verkeerde visies en ga elke keer mezelf zitten verdedigen, wat natuurlijk olie op het vuur is."
Het helpt om een doel te hebben. En dan iets anders dan om altijd meteen je adrenaline kwijt te raken . Dat iemand bijv niet achter z'n r**t opruimt kan verschillende oorzaken hebben: niet willen (geen betrokkenheid of niet door hebben hoeveel werk ergens in gaat zitten bijv icm mannen ruimen niet op) of niet kunnen (niet kunnen zien dat er zooi is bijv). Als je weet wat er achter zit, kan je ook beter je doel bepalen. Dan laat je je minder leiden door de waan van jouw/de/zijn dag.
Pelle
Ja ik WEET dat hij niet van schreeuwen houdt en ik WEET dat hij niet met praten is opgevoed. Maar hij WEET ook dat ik er niet van houd om me de rug toe te draaien en hij WEET ook dat hij me enorm pijn doet met zijn blikken. En NEE die doet hij NIET alleen maar als ik schreeuw, die krijg ik ook als ik gewoon probeer iets uit te praten.
Zoials ik geloof ik in mijn vorige reactie al heb geschreven, begin ik vaak te schreeuwen uit onmacht, omdat ik hem niet kan bereiken doordat hij zich omdraait en wegloopt. En als ik dat nog niet geschreven heb, dan bij deze.
Verder heb ik niet gezegd dat rondslingerende troep erger is dan mijn schreeuwen.
En oké, hij heeft niet leren praten, maar mag ik me daarom sonms niet onmachtig voelen als hij zich weer eens wegdraait. Je kunt ook dingen leren in een relatie, een beetje aanpassen aan elkaar. Net zoals ik dus leer om niet te gaan schreeuwen. En tja, helaas lukt me dat nog niet altijd.
Ach, ik weet niet zo goed hoe ik het duidelijk moet maken, maar op mij komt je reactie over alsof hij zich er makkelijk af mag maken, want "Je WEET dat hij niet van schreeuwen houdt, je WEET dat hij niet met praten is opgevoed dus ook jij doet dingen \'fout\' die je allang weet. Hoe kun je hem dan van alles verwijten?"
Therapie
Ik heb het wel geopperd om relatie therapie in te schakelen, maar dat vindt hij onzin.
We hebben nogmaals een verhelderend gesprek gehad en gaan het nu eerst zo proberen. Nu we allebei duidelijk weten waar de ander een hekel aan heeft
P.s.
nog even een toevoeging op mijn bericht aan Pelle, want nu lijkt ik het net of ik mijn man de zwarte piet toespeel, maar zo bedoel ik het niet
Dat van "begin ik vaak te schreeuwen uit onmacht" bedoel ik dus niet mee dat het daardoor dus volledig de schuld van mijn man is. Tuurlijk schreeuw ik zelf, maar soms kan het wel versterkt worden door mijn gevoel van onmacht.
Dat even voor de duidelijkheid ☺
Judith
Dit is ook voor mij een verhelderend draadje - al schreeuw ik niet (ik heb weer andere - slechte - manieren om mijn ongenoegen te laten blijken...).
Judith, zou je een voorbeeld van zo'n doel kunnen geven? Wat moet ik in het oog houden om niet destructief ipv constructief met mijn lief te praten?
Valkyre
Ik ben van nature nogal een driftkikker en heb er hard aan gewerkt om mijn man niet toe te schreeuwen en dingen te zeggen waar ik later spijt van heb.
Wat ik mezelf altijd voorhoud is dat we een team zijn, en mijn man van me houdt, ook al zijn we het niet altijd eens. Dus voor ik hem ga uitkafferen om iets, neem ik eerst even pauze (meestal even in de slaapkamer), en dan bedenk ik 3 lieve dingen die hij de afgelopen week ofzo voor me gedaan heeft. Dan probeer ik duidelijk voor mezelf te omschrijven waar ik boos over ben, en ik probeer het gelijk van zijn oogpunt te zien. Als ik dan klaar ben, ga ik pas een gesprek aan met hem. Vaak helpt het om met z'n tweeen knuffelend op de bank dingen uit te praten. Dan, wat je ook zegt, geeft je lichaam aan dat je om de ander geeft.
Ik probeer gewoon heel hard mijn man niet als de grote vijand te zien, en dat doet bij mij echt wonderen bij ruzies!
Hmm
Als je je adrenaline in een klap kwijt wil, ga dan ruzie maken. Dan is het oorlog: iedereen maakt stresshormonen aan en niemand *kan* meer luisteren. Zeker mannen niet: die hebben al minder verbindingen tussen de hersenhelften dan vrouwen dus die hebben meer moeite met schakelen.
En dan heb je geen lange termijn doel en dus zal je ook niets bereiken.
Je lange termijn doel kan bijv zijn dat je wilt dat hij opruimt. Nu gaat je het niet lukken dat te bereiken door hem te gaan veranderen en er dus als een kip boven op te zitten. Je kan ook de situatie veranderen door niet meer voor hem op te ruimen bijv. Zonder tekst richting hem. Dus ipv zoals op-er schrijft heel boos op hem te worden die avond (heel begrijpelijk) kan je ook denken in de trant van 'dit is een te groot doel om in 1 avond te bereiken, morgenochtend sta ik op en ga met of zonder kinderen op pad. ik laat de boel de boel." Want voor iemand inziet dat hij ook moet opruimen, moet hij inzien dat hij deelgenoot is van het maken van de rotzooi en dat ook mannen moeten opruimen. Daarnaast hebben veel mannen nooit geleerd op te ruimen: het is altijd voor ze gedaan. En de andere kant is ook waar: als je wil dat hij deelgenoot is, moet het stramien van opruimen ook op zijn leest gemaakt worden. Want alleen iets doen wanneer en hoe een ander het wil, is zeer demotiverend.
Mijn ervaring: met veel praten lukt dit niet. Mededelingen helpen wel, veel geduld en vriendlijkheid ook --> het helpt je doel omdat iemand die een veranderingsproces doorloopt, op een punt aankomt waar hij het liefst ruzie maakt om vervolgens te kunnen zeggen dat hij niet meer mee doet. En dat wil je niet. Zodra hij boos wordt of tegendraads, probeer zen te zijn en bedenk je dat hij halverwege het veranderingsproces is. Hij is al halverwege.
En mocht je toch moeten praten om eea af te stemmen: houdt het kort. Als hij begint met allerlei pijnpunten op te sommen of zijn dwarse vervelende (waarom zou hij dat doen, denk je) weer uit de kast haalt, zeg je heel rustig dat je inderdaad over moet praten en dat je daar graag een aparte afspraak voor maakt met hem zodat jjullie het eens over jouw gedrag kunnen hebben. Dat komt er waarschijnlijk niet van, want hij had een korte termijn doel: jouw en daarmee 'het opruimen' onderuit halen zodat hij niets hoeft. En als hij toch zo'n afspraak met je wilt, is het in elk geval een teken dat hij *wel* kan plannen en *wel* lange termijn doelen kan stellen. Heel positief. Maar, niet makkelijk.
Mik
"Dat van "begin ik vaak te schreeuwen uit onmacht" bedoel ik dus niet mee dat het daardoor dus volledig de schuld van mijn man is. Tuurlijk schreeuw ik zelf, maar soms kan het wel versterkt worden door mijn gevoel van onmacht."
En wat hij doet, doet hij ook uit onmacht. Daarmee bedoel ik zijn reactie op de jouw onmacht. Allebei brengt jullie tot niets. Maar ik kan het mij wel heel goed voorstellen hoor.
Jeetje
En dat allemaal om een beetje rommel. Ik leef wel mee met die (meestal) mannen. Ik ben veel rommeliger dan mijn vriend en wij hebben ook wel een paar aanvaringen gehad over rotzooi die ik maakte of dingen die ik niet (goed genoeg) schoonmaakte. Tot ik hem vroeg of hij soms dacht dat ik expres rommel maakte en de ramen vies liet. Daar moest hij even over nadenken We hebben dus afgesproken dat hij op een normale manier vraagt of ik dingen wil doen, en niet zich eerst drie weken ergert en dan op een lullige toon toebijten dat ik de boel laat versloffen. Ik let er nu zelf ook meer op, het is toch wel fijn als je huis wat netter is. Neemt niet weg dat er 's morgens nog wel eens chipsbakje in de vensterbank staat. Waarover de kinderen dan gelijk vragen gaan stellen
Nee vic
dan heb je niet goed het hele draadje gelezen. Die nacht was een voorbeeld, maar waar het echt om draait / draaide is de kritiek waar hij altijd heel moeilijk mee om kan gaan, dus niet alleen die nacht op dat slecht gekozen tijdstip.
Judith-t
ja inderdaad, zo had ik het nog niet bekeken !
Wat een verhelderend stukje heb je geschreven als reactie op Valkyre. Dat ga ik mezelf ook voor ogen houden, want ook ik wil helemaal niet schreeuwen, maar gebeurt me dan toch.
Ik heb gisteren steeds tegen mezelf gezegd "ik ga niet meer schreeuwen, ik ga niet meer schreeuwen" ☺
Het blijft zoeken
bij ons. Hij heeft zo'n grote vuiltolerantie dat we tussen het schimmelige huisvuil leven voor hij eens gaat opruimen.... Maar toch, er zit verbetering in. Ik ben niet zo van het schreeuwen, maar omdat ik verbaal sterker ben, wil ik hem nog wel eens met een cynische opmerking onderuit halen - en dat helpt natuurlijk niet. Dus ik probeer, als ik dan toch moet poetsen, dat uit liefde voor mijn gezin te doen... Klinkt enorm truttig natuurlijk, maar het helpt. En intussen werken we samen aan een eerlijkere verdeling. Hij doet (meestal) wel z'n best, maar hij ziet het echt niet...
Mijn vuiltolerantie bijstellen kan helaas niet - ik heb astma en huisstofmijtallergie. Na een week moet er ECHT schoongemaakt worden, anders voel ik me continu ziek...
M ik
Het was niet mijn bedoeling om je probleem te versimplificeren. Sorry. Maar ik herken er wel veel in. Jullie zitten in een bepaald patroon. Dat kun je proberen te verklaren, maar ik ben zelf meer voor de praktische oplossingen. Mijn vriend heeft ook de neiging zich terug te trekken bij onenigheid. Vaak gaat dat ook om heel flauwe dingen, die te maken hebben met onterechte verwachtingen over en weer. Inmiddels zijn we er wat meer alert op dus we proberen over alles heel duidelijke afspraken te maken. Het gaat soms nog fout als zo'n afspraak, om al dan niet legitieme redenen, niet nagekomen wordt. Ik reageer vaak verongelijkt en teleurgesteld, volgens mijn vriend 'zeurend' (tja je blijft een vrouw Zijn reactie daarop is niet verdedigend maar hij negeert me dan. Heel irritant, vooral omdat ik altijd degene ben die het ijs dan weer moet breken. Dat doe ik dan ook maar omdat vaak het sop de kool niet waard is. Verder denk ik niet dat je kritiek moet blijven geven op dingen die gewoon bij je partner horen. Hij doet die dingen niet om jou te pesten.
